Μια αναδρομή στην απαρχή της Σημιτικής € - ιστορίας μας

Πέρασαν 15 ολόκληρα χρόνια από την έλευση του ευρώ στην Ελλάδα. Ο Κ. Σημίτης, προειδοποιεί για επιστροφή της δραχμής, αν δεν έχουμε βγει στις αγορές μέχρι το '18

Ξημερώματα της Πρωτοχρονιάς του 2002.

Ο Κ. Σημίτης φωτογραφίζεται περιχαρής δίπλα σε ΑΤΜ, κρατώντας στα χέρια του χαρτονομίσματα του νέου νομίσματος της χώρας, του ευρώ. 

Δίπλα του, ο τότε διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος Λουκάς Παπαδήμος, χειροκροτεί.

Ο κ. Σημίτης συνδέθηκε με το χρηματιστήριο αφού επί πρωθυπουργίας του, πάνω από ένα εκατομμύριο Έλληνες είχαν ενασχόληση με μετοχές. 

Πολλές από αυτές, όμως, τελικά, τον Σεπτέμβριο του 1999 αποδείχθηκαν "φούσκες", η αξία τους εκμηδενίστηκε, και η κυβέρνηση Σημίτη έγινε στόχος κατηγοριών για οργανωμένο σχέδιο αναδιανομής των κεφαλαίων, αφού δεν ήταν λίγα τα κυβερνητικά στελέχη που ενθάρρυναν την αγορά μετοχών εκ μέρους των Ελλήνων μικροεπενδυτών. "Φούσκες" μεν, αλλαγή νομίσματος δε.

                           Μια αναδρομή στην απαρχή της ευρω-ιστορία μας

"Το ευρώ είναι η σταθερή αφετηρία για την εδραίωση της ισχυρής και υπερήφανης Ελλάδας, μιας Ελλάδας που δεν μελαγχολεί, δεν παραιτείται, δεν μεμψιμοιρεί, αλλά επιμένει, προσπαθεί, πετυχαίνει και η εικόνα του φτωχού συγγενή δίνει πλέον τη θέση της στην εικόνα μιας χώρας που πιστεύει στον εαυτό της", έλεγε ο Κώστας Σημίτης με το ξημέρωμα του 2002.

Η Ελλάδα με τις κυβερνήσεις Σημίτη, έκανε τα πάντα για να επιτευχθεί ο στόχος του ευρώ. 

Στο δρόμο της περίφημης "δημοσιονομικής εξυγίανσης" και της επίτευξης των κριτηρίων της Συνθήκης του Μάαστριχτ για την ένταξη στο ευρώ, φτάσαμε στη μείωση του ελλείμματος από 10,4% το 1995 σε 1,09% το 1999 και του δημοσίου χρέους από 111,3% του ΑΕΠ σε 105,2%.

Το 2001 η είσοδος στην Ευρωζώνη γιορτάστηκε από την ελληνική κυβέρνηση, η οποία είχε συμμαχήσει μυστικά ακόμη και με την Goldman Sachs προκειμένου να εξασφαλίσει την υλοποίηση της. Μέσα σε μόλις 2 χρόνια, φάνηκε πως το ευρωπαϊκό όνειρο είχε αρχίσει να μετατρέπεται σε εφιάλτη.

Το 2003 το ΔΝΤ ενημέρωσε την κυβέρνηση Σημίτη ότι η απώλεια ανταγωνιστικότητας που είχε υποστεί η Ελλάδα από την ένταξή της στην ευρωπαϊκή νομισματική ένωση ήταν δραματική και πως, προκειμένου η ελληνική οικονομία να αντέξει στο ευρώ, απαιτούνταν άμεσα διαρθρωτικά μέτρα και ένα πρόγραμμα δημοσιονομικής πειθαρχίας για να επιτευχθεί επείγουσα εσωτερική υποτίμηση.

Σε έκθεσή του τον Ιούνιο του 2003 το ΔΝΤ αποτύπωνε τη ραγδαία ανατίμηση της Πραγματικής Σταθμισμένης Συναλλαγματικής Ισοτιμίας της Ελλάδας, η οποία είχε απογειωθεί στα επίπεδα-ρεκόρ που είχαν καταγραφεί το 1997 και που είχαν οδηγήσει σε υποτίμηση της δραχμής κατά 14%.

Χωρίς την επιλογή της υποτίμησης η Ελλάδα βρέθηκε απέναντι σε ένα τεράστιο έλλειμμα ανταγωνιστικότητας. 

Την κατάσταση επιδείνωνε η ανατίμηση του ίδιου του ευρώ.

Στα μέσα του 2003 η κυβέρνηση Σημίτη πληροφορούνταν από το ΔΝΤ ότι, προκειμένου να μην αποτύχει το πείραμα της ένταξής της στην Ευρωζώνη, η Ελλάδα χρειαζόταν εσωτερική υποτίμηση τουλάχιστον κατά 15%, ποσοστό εξαιρετικά μεγάλο και αντίστοιχο σχεδόν με αυτό που σημειώθηκε μεταξύ 2010-2013 με την εφαρμογή του γνωστού προγράμματος ακραίας λιτότητας της τρόικας.

Μπροστά στον κίνδυνο δριμείας ύφεσης αν επιχειρούνταν εσωτερική υποτίμηση αλλά και αδυνατώντας να παραδεχτεί τον εκτροχιασμό της ελληνικής οικονομίας εντός Ευρωζώνης, η κυβέρνηση Σημίτη επέλεξε να υποσχεθεί τη λήψη μέτρων για να ικανοποιήσει το ΔΝΤ και τους εταίρους της.

Η συναλλαγή της Goldman Sachs το 2001 προέβλεπε την ανταλλαγή ομολόγου ύψους 10 δισ. ευρώ από γεν σε ευρώ με τη χρήση μιας ιστορικής τιμής συναλλάγματος, που εμφάνιζε το δάνειο μειωμένο κατά 2,8 δισ. ευρώ. 

Χρησιμοποιούσε επίσης ένα swap με επιτόκιο εκτός αγοράς για την αποπληρωμή του δανείου (τα swaps δίνουν τη δυνατότητα στους αντισυμβαλλόμενους να ανταλλάξουν δύο μορφές επιτοκίων, όπως τα σταθερά και τα κυμαινόμενα, με σημείο αναφοράς ένα θεωρητικό ποσό χρέους).

Το swap περιελάμβανε την ανταλλαγή ελληνικού δημόσιου χρέους από γεν και δολάρια, εκτιμώμενο σε 10 δισ. δολάρια ευρώ περίπου, με τις τρέχουσες συναλλαγματικές ισοτιμίες εκείνης της εποχής, σε ένα ποσό που υπολειπόταν των 10 δισ. ευρώ με την διαφορετική ισοτιμία (off market) που έγινε η συναλλαγή.

Ο λόγος για τον οποίο η τρέχουσα αξία του swap - στην ουσία μιλάμε για μια σειρά επιμέρους swap - δεν ήταν μηδέν, όπως συνήθως συμβαίνει, ήταν γιατί η συμφωνία ανταλλαγής βασίστηκε σε μια συναλλαγματική ισοτιμία που διέφερε από την τρέχουσα (spot) της εποχής.

Η χρονική διάρκεια των συμφωνιών (tranches) του συγκεκριμένου swap εκτιμάται σε 15 χρόνια και ίσως παραπάνω.

Η Goldman Sachs πούλησε το currency swap στην Εθνική Τράπεζα το 2005 ως IRS swap, δηλαδή ανταλλαγής επιτοκιακών ροών σε ευρώ.

Η διαφορά των 2,8 δισ. ευρώ έγινε ένα έμμεσο δάνειο της Goldman στην Ελλάδα, ως ένα ακόμα swap, που δεν θα φαινόταν στο χρέος και θα αποπληρωνόταν λοιπόν το 2019. 

Τα κόστη των χρηματιστηριακών συναλλαγών επί του swap αυξήθηκαν διότι η συμφωνία είχε θεωρητική αξία που ξεπερνούσε τα 15 δισ. ευρώ, ποσό υψηλότερο του ίδιου του δανείου. 

Λόγω του μεγέθους και της περιπλοκότητας της συμφωνίας η Goldman Sachs χρέωσε αναλογικά υψηλότερες προμήθειες χρηματιστηριακών συναλλαγών απ’ ό,τι χρέωνε για συμφωνίες μικρότερου μεγέθους και απλούστερης δομής.

Μετά το σκάνδαλο Enron που ξέσπασε στις ΗΠΑ, άρχισαν οι έλεγχοι στις αμερικανικές τράπεζες και η Goldman Sachs ήθελε να το ξεφορτωθεί. 

Ζήτησε λοιπόν, το 2005, από την ελληνική κυβέρνηση να το πάρει πίσω. 

Ο Γ. Αλογοσκούφης δέχθηκε κι έβαλε την Εθνική Τράπεζα να το αγοράσει, η οποία το πήρε στην τιμή των 5,5 δισ. (από 2,8 που ήταν αρχικά). 

Η Ν.Δ. λέει ότι το έκανε για να το επιμηκύνει, μειώνοντας την ετήσια δόση σε 320 εκατομμύρια μέχρι το 2039.

Το ποσό αυτό εξακολουθούσε να αποτελεί "κρυφό" χρέος, προς την Εθνική. 

Μόνο που το 2008 η ΕΚΤ άρχισε να ρωτά την κυβέρνηση εάν έχει χρέη σε κρυφά swaps και αυτή σφύριζε αδιάφορα. Μέχρι που ήρθε η κυβέρνηση Παπανδρέου. 

Τότε φανερώθηκε και το κρυφό swap των 5,5 δισ. που συνέβαλε στην αύξηση του χρέους, με τις γνωστές συνέπειες.

Σύμφωνα με έκθεση της Eurostat (15/11/ 2010), "η Ελλάδα πραγματοποίησε σε μεγάλο αριθμό ανταλλαγές χρέους (swaps) εκτός αγοράς από το 2001 έως και τα τέλη του 2007, οι οποίες οδήγησαν στην αύξηση του εθνικού χρέους της". 

Όλα αυτά ήταν μέχρι σήμερα, λίγο πολύ γνωστά. 

Η είσοδος της χώρας στο ευρώ έγινε με βίαιο τρόπο και χωρίς σωστή προετοιμασία. 

Τα χρέη έφτασαν "στον Θεό" εξ αιτίας των επαχθών δανεισμών και της κακής διαχείρισης, και φτάσαμε στο πρώτο, το 2ο αλλά & το 3ο μνημόνιο που δεσμεύουν την οικονομία σε διαρκή λιτότητα.

ΟΛΑ ΣΕ ΕΝΑ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΜΕΝΑ...  ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΕΡΜΑΝΟΤΣΟΛΙΑ ΣΗΜΙΤΗ!!!

Αυτά όσον αφορά το οικονομικό μέρος, χωρίς να θίγουμε το άλλο Μέγα Αμαρτημα των εξοπλισμών, το οποίο συνέβαλε δραματικά & σε βαθμό που η θηλιά πλέον να σφίγγει  ανελέητα το λαιμό της ύπαρξης της Ελλάδος, προκειμένου  από κρατική οντότητα να καταστεί  Χώρος της Γερμανικής Ευρώπης!!!

Μας έδεσε ΔΗΛΑΔΗ χειροπόδαρα & μας παρέδωσε ως «Αρτέμης Μάτσας» στην νέα κινηματογραφική εκδοχή της επερχόμενης οικονομικής κατοχής μας από τους Γερμανούς!!!

Είχε φροντίσει δε νωρίτερα με ιδιαίτερο ζήλο, να πνίξει την παραμικρή ελπίδα των  αδάμαστων Ελλήνων, ότι πρόκειται μελλοντικά να δούν φως στο τούνελ!!!  

Ο Ααρών Αβουρι με πρωτοπαλλήκαρο τον άλλο Γερμανοσπουδασμένο υπουργό «Δικαιοσύνης», Μιχάλη Σταθόπουλο, προχώρησε με ανοιχτή παρέμβασή του στη Δικαιοσύνη, να απαγορεύσει την κατάσχεση των ακινήτων του Ινστιτούτου Γκαίτε & της Γερμανικής Αρχαιολογικής Σχολής (διάβασε τον Κυριάκο Σιμόπουλο για τον ρόλο των ξένων αρχαιολογικών αποστολών στην Ελλάδα), υπέρ της αποζημίωσης των θυμάτων του Διστόμου, με μία αναχρονιστική διάταξη του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, που έλεγε πως: 

Ο υπουργός Δικαιοσύνης μπορεί να αποτρέψει την εκτέλεση μιας δικαστικής απόφασης «όταν διακυβεύονται οι φιλικές σχέσεις με μία χώρα και το επιβάλει το εθνικό συμφέρον…».

Δεν έμεινε όμως εκεί!!! 

Προχώρησε απτόητος σε μια ακόμα πιο βαρεία πράξη «εθνικής αναξιοπρέπειας» δίνοντας, για 1η φορά, παράταση στη θητεία (που είχε λήξει) του τότε (2001) «Ελληνος» προέδρου του Αρείου Πάγου, Στέφανου Ματθία, ώστε να προλάβει να συγκροτήσει Ειδικό Δικαστήριο (με «ειδική» σύνθεση), με το οποίο θα ανατρέψει την απόφαση της Ολομέλειας (2001) του Αρείου Πάγου, η οποία είχε δικαιώσει την απόφαση του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς για καταβολή αποζημιώσεων στα θύματα του Διστόμου!!!

ΝΑΙ, ναι, ναι ολα αυτά από τον εκσυγχρονιστή Κώστα Σημίτη, ενώ την ίδια ώρα ο αδελφός του Σπύρος Σημίτης διαβιούσε στην Γερμανία που του εμπιστεύονταν διάφορες «ευτελείς» θέσεις & αξιώματα όπως:

Πρόεδρος της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων για την προστασία των δεδομένων της Ευρώπης από το 1982-1986, 

Μόνιμος σύμβουλος από το 1988 στην Επιτροπή ΕΚ σε θέματα προστασίας της ιδιωτικής ζωής, 

μέλος του Συμβουλίου Έρευνας του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημιακού Ινστιτούτου της Φλωρεντίας από το 1990 έως το 1996, 

ενδιάμεσα το 1994 διετέλεσε Σύμβουλος του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας για την προετοιμασία των κανόνων προστασίας των δεδομένων των εργαζομένων, 

το 1998-1999 Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής  Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων Υψηλού Επιπέδου για τον Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης...

Από το 1999-2001 μέλος της στρατηγικής επιτροπής για την περαιτέρω ανάπτυξη του Ευρωπαϊκού πανεπιστημιακού Ινστιτούτου της Φλωρεντίας και 

το 2001  διορίζεται ως μέλος του Εθνικού Συμβουλίου Ηθικής, της οποίας στη συνέχεια  εκλέγεται πρόεδρος, θέση την οποία κατείχε έως το 2005.  

Από το 2008 ξαναγίνεται μέλος με την διαφορά ότι εχει πλέον μετονομαστει τώρα σε 

Γερμανική Επιτροπή Συμβουλίου Δεοντολογίας.

ΠΗΓΗ:news247.gr/eidiseis/oikonomia/shmiths-o-anthrwpos-poy-mas-evale-sto-eyrw-proeidopoiei-gia-draxmh.4394711.html