Όταν οι νεοφιλελεύθεροι «εφευρέτες» της «Μετά - Αλήθειας» υποδύονται ότι την
ανακαλύπτουν στην προπαγάνδα της Διεθνούς των… Λαϊκιστών
Λοιπόν, που
λέτε, έκανα ένα τεστ μνήμης για να τσεκάρω τις εικόνες που εγγράφονται στη μνήμη
των ανθρώπων από εβδομάδα σε εβδομάδα και μου πρόκυψε το χάος.
Ένα άναρχο και
τραγικά δυσεπίλυτο πάζλ έγχρωμων τηλεοπτικών και ιντερνετικών εικόνων (web TV,
YouTube, Instagram, κλπ., κλπ.,) και λέξεων…
Λέξεις ελληνικές, αγγλικές,
ισπανικές, γερμανικές, σε μια χαοτική αλληλουχία ειδήσεων, ρεπορτάζ, άρθρων,
αναλύσεων και σχολίων στις εφημερίδες και στα social media.
Όλα αυτά μέσα
σε ένα κομφούζιο ακατάσχετου προφορικού λόγου στα ραδιοφωνικά και τα τηλεοπτικά
δελτία ειδήσεων, και στις ενημερωτικές εκπομπές: ένας φρικτός σκουπιδότοπος πολιτικών και κοινωνικών ψεμάτων, η χωματερή της «μετά - αλήθειας», παραγεμισμένη με πολτοποιημένα κομμάτια κι αποσπάσματα της ζωής μας - της ζωής των ανθρώπων γύρω μας, σε μια έκταση ίσαμε την περιφέρεια του Πλανήτη.
«Αυτή είναι
η ζωή μας;», ρώταγα στο τέλος...
Ερώτηση μάλλον
άλογη, συναισθηματική ίσως, καθώς θεωρούμε ή πιστεύουμε, ή θέλουμε να
πιστεύουμε, πως η ζωή μας είναι διαφορετική:
αυτό δα μας έλειπε, να κατοικούμε
σ’ αυτόν τον εφιαλτικό ψηφιακό σκουπιδότοπο, να μην είμαστε παρά πολτοποιημένα
πληροφορικά ράκη - απολειφάδια της κοινωνίας της πληροφορίας:
η ψηφιοποίηση της
πληροφορίας και η διάχυση της μέσω των ηλεκτρονικών δικτύων στον τελικό χρήστη
την καθιστά ως το σημαντικότερο συστατικό στοιχείο του νέου μοντέλου κοινωνικής
και οικονομικής οργάνωσης…
Όμως εμείς, οι
περισσότεροι εν πάση περιπτώσει από εμάς νομίζουμε - ή συνειδητά υποδυόμαστε - πως ζούμε τη ζωή που μας προσφέρθηκε:
Γέννηση, βάπτιση, σχολείο, στρατός,
εργασία, γάμος, παιδιά, σπίτι – δουλειά – σπίτι – δουλειά…. Κηδεία.
Διαδικτυακό
χάος
Σ' αυτό το
άγραφο «πρωτόκολλο» ζωής, είχε δικαίωμα και υποχρέωση μαζί, καθένας από εμάς
ξεχωριστά, να παρεμβαίνει αισθηματικά, «αισθητικά».
Να χρωματίζει τη ζωή του
-κι αν έχει απόθεμα «χρωμάτων - τη ζωή των άλλων, τη ζωή μας, τη ζωή…
Κι αυτοί
που παραδοσιακά χρωμάτιζαν τη ζωή μας ήταν οι ζωγράφοι, οι μουσικοί, οι
τραγουδιστές, οι θεατρίνοι, οι χορευτές, οι λογοτέχνες, οι ποιητές της τέχνης,
γενικώς.
Μέχρι που μπήκε
στο παιχνίδι των χρωμάτων η τηλεόραση και, με το φαύλο εκτόπισμά της, τους
εκτόπισε, αρκούντως…
Κι ύστερα το διαδίκτυο, ο «κυβερνοχώρος», η κοινωνία της
πληροφορίας, ένα χαοτικό και άκρως δυσεπίλυτο πάζλ έγχρωμων τηλεοπτικών και
ιντερνετικών εικόνων (web TV, YouTube, Instagram, κλπ, κλπ,) και λέξεων∙ στη
θέση του «αγγελικού μεταϋλιστικού κόσμου» που επαγγέλονταν οι ήρωες και οι
προφήτες του προοδευτικού κόσμου:
«Από τη μια μεριά η επαγγελία ενός
μεταϋλιστικού κόσμου δεν πραγματοποιήθηκε, για λόγους τελικά παρόμοιους με
εκείνους που εξηγούσε ο Ρουσό. Οι ανάγκες είναι πάντοτε σχετικές. Επιθυμούμε
διαρκώς να γίνουμε πλουσιότεροι, επειδή έτσι ελπίζουμε ότι θα βελτιωθεί η θέση
μας στην κοινωνία. Στο πεδίο της παραγωγής, η ιδέα ότι η κάθετη οικονομική
ιεραρχία θα εξαλειφόταν προς όφελος της κοινωνίας της πληροφορίας δεν
επιβεβαιώθηκε όπως είχε προβλεφθεί» και…
Πολιτική με
tweets
Καλώς ήλθατε
στον κόσμο της «μετά - αλήθειας»:
η κάθετη οικονομική ιεραρχία όχι μόνο δεν
εξαλείφθηκε προς χάριν της κοινωνίας της πληροφορίας, αλλά την εξαχρείωσε.
Και,
ειδικά στο πεδίο της πολιτικής επικοινωνίας και της ενημέρωσης, την μετάλλαξε
σε κοινωνία του ψέματος, την κοινωνία της «μετά - αλήθειας:
η λέξη «μετά - αλήθεια» είναι η λέξη της χρονιάς, σύμφωνα με το Oxford Dictionary και σημαίνει
την πολιτική ρητορική/πρακτική που αγνοεί την αλήθεια και βασίζεται σε μια
προσωπική, ενίοτε εντελώς πλαστή, εκδοχή της πραγματικότητας. Σύμφωνα με το
ίδιο πάντα λεξικό, η λέξη απηχεί την εξαιρετικά φορτισμένη διεθνή πολιτική
ατμόσφαιρα που «κυρίως οφείλεται στη διχαστική προεκλογική εκστρατεία του
Ντόναλντ Τραμπ και στο δημοψήφισμα για το Brexit»…
Εγκυκλοπαιδικές
αποστασιοποιήσεις…
Στην πραγματικότητα, ο όρος «μετά – αλήθεια» εμφανίστηκε
στις αρχές της δεκαετίας του ’90 και συνδέθηκε εξαρχής με την πολιτική
επικοινωνία και την ενημέρωση, ειδικά μέσω του Διαδικτύου.
Σημαίνει τη διάλυση
των γεγονότων και των ειδήσεων και την αυθαίρετη επιλογή και προβολή
αποσπασμάτων τους, συνδεδεμένων με ανυπόστατες (κατασκευασμένες ή και εντελώς
ψευδείς) θεωρίες, με τρόπο ώστε να στοιχειοθετούν ψυχολογικές βεβαιότητες στο
επίπεδο της κοινής γνώμης.
Και συμβαίνει (εφαρμόζεται από το διαπλεκόμενο
μιντιακό σύστημα) στη χώρα μας, ως επικοινωνιακό παρακολούθημα στήριξης των
μνημονιακών κυβερνήσεων, κλιμακούμενο από την περίοδο της κυβέρνησης Σαμαρά σε
μια διαδικασία που τελείται προνομιακά απ’ τα social media (μονταζιέρες,
μουρούτηδες, κλπ. κλπ.) κυρίως εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ.
Τώρα, οι
«εφευρέτες» και πρώτοι διδάξαντες το πολιτικό ψεύδος, οι συστημικοί - νεοφιλελεύθεροι Ευρωπαίοι, υποδύονται ότι ανακάλυψαν την «μετά – αλήθεια» στην
προπαγάνδα της διεθνούς των… λαϊκιστών Τραμπ και Πούτιν. Να δεις που κάποτε θα
μας πούνε και για… Τσίπρα.
Νίκος Τσαγκρής
Γεννήθηκε στον Πύργο Ηλείας. Τό 1964 μετοικεί στην Αθήνα όπου επιβιώνει ως εργαζόμενος μαθητής.
Στην περίοδο της δικτατορίας συλλαμβάνεται και φυλακίζεται (Αβέρωφ-Αίγινα) ως μέλος του Πατριωτικού Μετώπου.
1970-1975: Σπουδάζει ζωγραφική και γραφικές τέχνες. 1976-1979:στην ΑΥΓΗ. 1979-1985: Επιτελικό στέλεχος στο ΒΗΜΑ της Κυριακής και αργότερα στα ΝΕΑ. 1985-1990: Διευθυντής της εφημερίδας Η ΠΡΩΤΗ. Παράλληλα, μουσικές εκπομπές στο ραδιόφωνο (Αθήνα 984 και αργότερα Flash 961).
1990-1992: Διευθυντής σύνταξης της Καθημερινής – Διευθυντής ειδήσεων στον ΤOP FM – Διευθυντής του περιοδικού Επτάμισι.
1992 – 2004: Αρχισυντάκτης και (από το1995) χρονογράφος στην εφημερίδα ΕΘΝΟΣ.
Το 1997 κυκλοφορεί επιλογή χρονογραφημάτων του (εκδόσεις Καστανιώτη) υπό τον τίτλο:
Εγώ, Εμείς, Αυτοί Είμαστε.
2004: Παραιτείται από το ΕΘΝΟΣ για πολιτικούς λόγους. Ιδρύει και διευθύνει τον Εκδοτικό Οίκο ΗΛΕΚΤΡΑ. Αρθρογραφεί στο Κυριακάτικο Έθνος, στο περιοδικό Γαλέρα.και στην εφημερίδα ΕΠΟΧΗ μέχρι σήμερα.
Υπήρξε μέλος του Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ. Είναι μέλος του Συλλόγου Φυλακισθέντων και εξορισθέντων 1967-1974 και. απ' το2015, μέλος της Επιτροπής Δεοντολογίας της ΕΡΤ.
ΠΗΓΗ:restaro.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου