Oskar Lafontaine:«Να επιλέξει την ειρήνη αντί του ΝΑΤΟ, η ΕΕ»

Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα και για τη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού της Γερμανίας, το ΝΑΤΟ υπήρξε ο εγγυητής της ειρήνης και της ελευθερίας. Ο αντικομουνισμός, ο φόβος της Σοβιετικής Ένωσης, ο αποκλεισμός του Βερολίνου και η κατασκευή του Τείχους άφησε ελάχιστα περιθώρια για να σκεφτούμε εναλλακτικές λύσεις πέρα από το ΝΑΤΟ.

Όταν στα τέλη του 1965 ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Λίντον Τζόνσον βομβάρδισε το Βόρειο Βιετνάμ και άρχισε να στέλνει όλο και περισσότερα στρατεύματα στο Νότιο Βιετνάμ, ο κόσμος άρχισε να αναρωτιέται για τους στόχους και τις επιδιώξεις της Δυτικής υπερδύναμης. 

Η στρατιωτική υποδομή του ΝΑΤΟ, η οποία ήταν πάντα μια αμερικανική στρατιωτική δομή στον πυρήνα της, επέφερε τη συμμετοχή της Γερμανίας σε κάθε πόλεμο των ΗΠΑ όπως και τη συμμετοχή και των άλλων κρατών μελών, οι οποίες είχαν ενσωματωθεί στη συμμαχία. Αυτό δεν έχει αλλάξει μέχρι και σήμερα. 

Στο βιβλίο του «Η Μεγάλη Σκακιέρα» ο πρώην σύμβουλοςασφαλείας του Κάρτερ, Zbigniew Brzezinski, σχολίαζε αυτή την εξάρτηση ως εξής: 

«Η σκληρή πραγματικότητα είναι ότι η Δυτική και όλο και περισσότερο και η Κεντρική Ευρώπη, παραμένει σε μεγάλο βαθμό ένα αμερικανικό προτεκτοράτο».
Την δεκαετία του '80, καθώς το κίνημα για την ειρήνη πίεζε για τη μείωση των πυρηνικών κεφαλών σε Ανατολή και Δύση, η έκκληση για αποχώρηση από την στρατιωτική δομή του ΝΑΤΟ έγινε δημοφιλής. 

Η συμμετοχή της Γερμανίας στον πόλεμο του Αφγανιστάν και η προς ανατολάς διεύρυνση του ΝΑΤΟ - η κύρια αιτία της κρίσης στην Ουκρανία, συζητήθηκε ιδιαίτερα μεταξύ των πολιτικών του συντηρητικού φάσματος θέτοντας το ερώτημα αν η παραμονή της Γερμανίας στη Συμμαχία, διακυβεύει την εθνική ασφάλεια της χώρας. 

Ο αποκαλούμενος πόλεμος κατά της τρομοκρατίας υπό την ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτειών, λειτουργεί ουσιαστικά αναπαράγοντας τρομοκράτες και αυξάνει τον κίνδυνο τρομοκρατικών επιθέσεων στη Γερμανία, όπως ορθά ανέλυσε και ο πρώην βουλευτής του CDU Jürgen Todenhöfer.

Ήδη από το 2007, ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας Χέλμουτ Σμιτ δήλωνε: «Σήμερα, οι κίνδυνοι για την παγκόσμια ειρήνη, προέρχονται λιγότερο από τη Ρωσία από ότι από την Αμερική.(!) Ακόμη και αν διαρκέσει επί μακρόν η ηγεμονία της Αμερικής, τα ευρωπαϊκά έθνη θα πρέπει οπωσδήποτε να διατηρήσουν την αξιοπρέπειά τους.(!) 

Η αξιοπρέπεια βασίζεται στον σεβασμό και την ευθύνη της δικής μας συνείδησης».

                                Ειρήνη αντί του ΝΑΤΟ!

Αλλά τι θα συμβεί αν το ΝΑΤΟ διαλυθεί όπως το Σύμφωνο της Βαρσοβίας;

Η αλλαγή των στρατιωτικών συμμαχιών δεν αποτελεί επαρκή προϋπόθεση για τη διατήρηση της ειρήνης. 

Η εξωτερική πολιτική ανέκαθεν μαχόταν για τους φυσικούς πόρους και τις αγορές. 

Οι ευφημισμοί σχετικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη δημοκρατία και την οικονομία της ελεύθερης αγοράς δεν μπορεί να αλλάξει αυτό το γεγονός. 

Η διάσημη φράση του Jean Jaurès 

«Ο καπιταλισμός φέρνει τον πόλεμο όπως ένα σύννεφο φέρνει βροχή» έχει επιβεβαιωθεί κατά τις τελευταίες δεκαετίες ξανά και ξανά. Καθώς η μάχη για τις πρώτες ύλες και τις αγορές διεξήχθη μέσω της στρατιωτική δράσης, όπως στους πολέμους στο Ιράκ, το Αφγανιστάν και τη Λιβύη, ο Πάπας Φραγκίσκος καταλήγει στο συμπέρασμα: 

"Είμαστε στη μέση του τρίτου παγκοσμίου πολέμου, που διεξάγεται τμηματικά. Υπάρχουν οικονομίες που πρέπει να διεξάγουν πολέμους, προκειμένου να επιβιώσουν. Ως εκ τούτου, παράγουν και πωλούν όπλα».

Για την Αριστερά, ο καπιταλισμός και η δημοκρατία είναι ασυμβίβαστες έννοιες, έτσι γνωρίζει πως είναι απαραίτητη μια διαφορετική οικονομική τάξη για την οικοδόμηση μιας δημοκρατικής κοινωνίας. Μια άλλη δημοκρατική οικονομική τάξη θα αλλάξει επίσης την παρούσα δομή της παγκόσμιας εξουσίας στον οποίο η κυριαρχία των ΗΠΑ έχει φτάσει σε πρωτοφανή κλίμακα.

Ο Καντ στο δοκίμιό του για την «Αιώνια ειρήνη» πρότεινε ένα δημοκρατικό σύνταγμα για όλα τα κράτη, έτσι ώστε οι πολίτες να έχουν την εξουσία να αποφασίζουν οι ίδιοι αν θα γίνει ή όχι πόλεμος. Θα πρέπει ωστόσο να αποφασίσουν «αντιμετωπίζοντας οι ίδιοι τις συνέπειες και τις συμφορές ενός πολέμου».

 Για παράδειγμα, δεν θα είχαμε συμμετάσχει στον πόλεμο του Αφγανιστάν, αν ο λαός είχε ψηφίσει ενάντια, ή αν οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι που προωθούσαν τη στρατιωτική επέμβαση, είχαν εκτεθεί οι ίδιοι στις δοκιμασίες και τις ταλαιπωρίες του πολέμου στο Αφγανιστάν.

Οι πολεμικές αντιπαραθέσεις έχουν φέρει -σε ένα βαθμό- αμηχανία σε πολλούς εκπροσώπους της Αριστεράς. Παρά το γεγονός ότι η απαγόρευση των εξαγωγών όπλων ήταν το κεντρικό σύνθημα στις τελευταίες εκλογές,  ορισμένα μέλη της Αριστεράς ζητούσαν να επιτραπεί η πώληση όπλων στους Κούρδους για να αντιμετωπίσουν το Ισλαμικό Κράτος.

Το βασικό πολιτικό λάθος αυτής της πρότασης είναι η σύμπλευση με την αμερικανική ιμπεριαλιστική λογική του πολέμου. Είναι κοινό μυστικό ότι η πολιτική των ΗΠΑ αποβλέπει στις πετρελαιοπηγές της κουρδικής περιοχής και η αποσταθεροποίηση της Μέσης Ανατολής λειτουργεί προς την κατεύθυνση της εγκαθίδρυσης πολιτικών δομών που θα εγγυώνται την εκμετάλλευση των αποθεμάτων πετρελαίου από τις Δυτικές επιχειρήσεις.

Κατά τα επόμενα χρόνια η Αριστερά πρέπει να καταστήσει απολύτως σαφές ότι απαραίτητη προϋπόθεση για τη συμμετοχή της σε μια ομοσπονδιακή κυβέρνηση είναι μια εξωτερική πολιτική που να μη συμμετέχει σε οποιαδήποτε στρατιωτική κλιμάκωση ευθύνεται ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ. Στο βασικό πρόγραμμα της η Αριστερά ζητά την μετατροπή του ΝΑΤΟ σε μια συλλογική αμυντική συμμαχία που θα περιλαμβάνει τη Ρωσία. Αυτό αποτελεί την απόρριψη της μονομερούς προς ανατολάς διεύρυνσης του ΝΑΤΟ, η οποία αποτελεί παραβίαση της υπόσχεσης της Δύσης και οδήγησε στη σημερινή κρίση στην Ουκρανία.

Οι παρακάτω απαιτήσεις αποτελούν προϋπόθεση για την έννοια της ασφάλειας, η οποία θα ξεπεράσει τις Ψυχροπολεμικές δομές και που επίσης υποστηρίζονται από τους σοσιαλδημοκράτες για πολλά χρόνια:

1. Η πολιτική της Μέρκελ προς τη Ρωσία θα πρέπει να βασίζεται στην επιτυχημένη εξωτερική πολιτική του Βίλι Μπράντ.

2. Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση στην οποία θα συμμετέχει η Αριστερά δεν θα συμφωνήσει με την είσοδο της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ ή οποιασδήποτε άλλης χώρας συνορεύει με τη Ρωσία.

3. Μια ομοσπονδιακή κυβέρνηση στην οποία συμμετέχει η Αριστερά πρέπει να καταδικάσει τη στάθμευση στρατευμάτων του ΝΑΤΟ στα δυτικά σύνορα της Ρωσίας.

Επιπλέον, οι όροι και οι προϋποθέσεις μας παραμένουν οι ίδιες. Ο Γερμανικός στρατός δεν θα πρέπει να συμμετέχει σε στρατιωτικές επιχειρήσεις στο εξωτερικό, και οι εξαγωγές όπλων σε περιοχές έντασης πρέπει να σταματήσουν αμέσως.

Προφανώς τα αιτήματα δεν ολοκληρώνονται με αυτή τηλίστα –για παράδειγμα θα πρέπει να ξεκινήσουμε τη δημιουργία ενός ειδικούΣώματος «Βίλι Μπράντ» που θα είναι υπεύθυνο για την αντιμετώπιση καταστροφώνκαι τον έλεγχο επιδημιών.

Είναι κρίσιμο ζήτημα για τη συμμετοχή της Αριστεράς σε μια ομοσπονδιακή κυβέρνηση, ο ριζικός αναπροσανατολισμός της γερμανικής εξωτερικής πολιτικής, ειδικά μετά τις αποτυχίες στο Αφγανιστάν, στην Ουκρανία και στην Ευρώπη.

                                        Δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά από την Junge Welt,

                               αναδημοσίευση από την διεθνή έκδοση του Modern Diplomacy