Το, σκοτεινών συνεπειών, περιεχόμενο της συμφωνίας του
Eurogroup της 21ης Ιουνίου για το ελληνικό χρέος, δεν δικαιολογεί, ασφαλώς τους
πανηγυρισμούς στο Ζάππειο, με ή χωρίς γραβάτα.
Και τούτο, επειδή πρόκειται για
μια επιπλέον συμφωνία, που όχι μόνο παραμένει πιστή στις βασικές κατευθύνσεις
των τριών προηγούμενων Μνημονίων, δηλαδή ακριβώς αυτές που εξαθλίωσαν την
ελληνική κοινωνία και οικονομία, αλλά και επειδή είναι αυτή που φέρνει την
ταφόπετρα.
Και στο τελευταίο αυτό Μνημόνιο (γιατί πώς να γίνει,
για Μνημόνιο πρόκειται), οι ατελεύτητες συζητήσεις μέχρι των πρωινών ωρών, στο
Eurogroup, διαπιστώνουν, γι’ ακόμη μια φορά, την αγωνία των εταίρων μας για την
πλήρη κατοχύρωση των συμφερόντων των δανειστών, αλλά και την παγερή αδιαφορία
τους για τις τραγικές επιπτώσεις των μέτρων, που τελικά μας επιβάλλουν.
Προσπαθώ να ανακαλύψω έστω και ένα μέτρο της τρόϊκας ή
και αργότερα των «θεσμών», στα περίπου εννέα μνημονιακά μας χρόνια, που να
στόχευε στη σωτηρία της πραγματικής και όχι της εικονικής ελληνικής οικονομίας.
Αναζητώ, έστω και ένα μόνο μέτρο, που να προώθησε την ταχύρρυθμη ανάπτυξη, και
όχι την αλύπητη αφαίμαξη όλων ανεξαιρέτως των αναπτυξιακών δυνατοτήτων της
χώρας.
Το περιεχόμενο ενός τέτοιου μέτρου, που οπωσδήποτε
απουσιάζει από τα Μνημόνια, θα στόχευε πριν από όλα στον αποκλεισμό της
λιτότητας, θα φρόντιζε να εξασφαλίσει αναπτυξιακά δάνεια.
Στη δε θέση των
οιονεί δανείων, που αυτοστιγμεί επιστρέφουν στους δανειστές, θα προωθούσε
επενδύσεις και αξιοποίηση πλουτοπαραγωγικών πηγών.
Θα ενίσχυε πληθωρισμό της
τάξης του 3-4% για να ενθαρρυνθεί η οικονομική δραστηριότητα, θα προχωρούσε σε
δικαιότερη κατανομή του εισοδήματος και θα πρόσφερε, από την αρχή, τουλάχιστον
15ετή περίοδο χάριτος, πριν από την έναρξη αποπληρωμής του χρέους.