
Το πώς και γιατί επιτεύχθηκε αυτή η ανάστασις εκ
νεκρών της «λαϊκής σοσιαλιστικής επανάστασης» είναι ακόμα και σήμερα
αντικείμενο που οι ιστορικοί ανασκαλεύουν εκτοξεύοντας συγχρόνως συνήθως άσφαιρες,
ή ιδεολογικά χρωματισμένες,
«εξηγήσεις» προς πάσα κατεύθυνση για
τις αμοιβαίες ευθύνες των κατοχικών εμφύλιων αγριοτήτων και την μετέπειτα
καταστροφική τραγωδία του1946-49.

Εκείνο όμως που είναι απολύτως βέβαιο είναι το ό,τι η
αριστερά (με την αμέριστη συμπαράσταση ‘συντηρητικών’ δυνάμεων που έτρεξαν να
μιμηθούν μετά το 1974 τις τακτικές ‘βάσης’ που αυτή δίδαξε) πέτυχε την
ουσιαστική της αθώωση γιαόλα της τα αμαρτήματα.
Έτσι εδραίωσε και την θέση της
ως άμωμης προστάτριας μιας «δημοκρατίας» της οποίας το
περιεχόμενο και οι πρακτικές της εφαρμογές μετά τον Ιούλιο 1974 αφήνουν σοβαρότατες
αμφιβολίες για την «λογική» του μεταπολιτευτικού εγχειρήματος (που
πλαισιώθηκε από την συγχωρητική αναβάπτιση του ΚΚΕ, την αποδοχή κόκκινων
καπετάνιων ως περίπου Κιγκινάτων της πολιτικής, την αναγνώριση της ‘εθνικής
αντίστασης’, την απλόχερη παροχή συντάξεων και ωφελημάτων σε
‘αντιστασιακούς’ με αφαίμαξη πόρων και με μόνο προσωπική δήλωση ‘μαχιμότητας’ στη
διάρκεια της Κατοχής,κ.λπ.).