Εγκώμια για το "ΙΔΙΟΜΕΛΟ"

                    Από το πρώτο μονόπρακτο στο τελευταίο

Μας συγκίνησε η παράσταση «Διαλεχτή, Μάνα, Σοφία, Αγγελική, άχ, να ‘σουν εδώ...» στον ξεχωριστό χώρο "Ιδιόμελο" στο Μαρούσι, ένα όμορφο παλιό σπίτι με κήπο, που έχει διαμορφωθεί

σε χώρο πολιτισμού και το οποίο διαθέτει μια μικρή σκηνή, ικανή να φιλοξενήσει ολιγοπρόσωπες παραστάσεις.

Η παράσταση συστεγάζει το πρώτο και το τελευταίο μονόπρακτο του Ιάκωβου Καμπανέλη.

Ο Καμπανέλλης υπήρξε μάστορας του λόγου και συγγραφέας ικανός στη σκιαγράφηση χαρακτήρων και κοινωνικών φαινομένων.

 Δίπλα σε κλασικά για το ελληνικό θέατρο έργα, όπως η περίφημη «Αυλή των Θαυμάτων» όπου κλείνεται το πρόσωπο της νεότερης Ελλάδας, έγραψε και μερικά σπαρακτικά μονόπρακτα με θέμα τη φθορά, τη ματαίωση και το θάνατο, όπως αυτά της παράστασης που αποτελεί ταυτόχρονα ένα είδος φόρου τιμής στον προσφάτως θανόντα δραματουργό.

Αξίζει να σημειωθεί ο χειρισμός από τον ηθοποιό και σκηνοθέτη της παράστασης Μανόλη Γιούργο, του πρώτου μονόπρακτου, του πολύ γνωστού «Αυτός και το παντελόνι του» (1957), έργο μεστό και πολύ καλά δομημένο, μέσα από το οποίο περνά η μετεμφυλιακή Ελλάδα και ικανό να αναδείξει τις υποκριτικές ικανότητες του ερμηνευτή του, εδώ έγινε αφορμή για την αναζήτηση των ορίων μεταξύ ανάγνωσης και θεάματος.

Ένας εργολάβος που μετρά ένα σπίτι για να το κατεδαφίσει (άμεση αναφορά στους εργολάβους της «Αυλής των Θαυμάτων»), ανακαλύπτει ένα χειρόγραφο του έργου, αντιγραμμένο από σπουδαστή δραματικής σχολής, σε ένα συρτάρι κάποιου παλιού γραφείου στο προς κατεδάφιση οίκημα. Αρχίζει να το διαβάζει. Το κείμενο τον παρασύρει. Άλλοτε διαβάζοντας απλώς το κείμενο μαζί με τις σκηνικές οδηγίες, άλλοτε παίζοντας οριακά τον χαρακτήρα, άλλοτε σχολιάζοντας με γελάκια και εκφράσεις του προσώπου, τον παρακολουθούμε να μπαίνει μέσα στην ιστορία, να ψάχνει τον ήρωα και τα συναισθήματά του, να προσπαθεί να τον ανακαλύψει και να τον καταλάβει. Άλλοτε μακριά και άλλοτε πολύ μέσα και βαθιά συγκινημένος -η σχέση με τη μάνα τον κάνει να φτάσει την ταύτιση- ο εργολάβος ολοκληρώνει την ανάγνωση παρουσιάζοντας τη δημιουργία του αναγνώστη, το ξύπνημα της υποκριτικής, τη διαδικασία της αναζήτησης και την ταύτιση. Πολύ καλός ο Θύμιος Παπαθύμιος στο ρόλο του εργολάβου-αναγνώστη.

Το δεύτερο μονόπρακτο, γραμμένο το 2005, όταν ο συγγραφέας βρίσκεται σε προχωρημένο γήρας και νιώθει την απουσία αγαπημένων προσώπων και το άγχος του θανάτου, μιλά για ένα γέροντα που υποφέρει από την απουσία της συντρόφου του, ύστερα από ένα μακροχρόνιο και μάλλον ευτυχή γάμο. Ο πόνος και η μοναξιά παρουσιάζονται με δύναμη και ενάργεια, με πόνο αλλά και χιούμορ, με εξαιρετικές παρατηρήσεις του ψυχισμού ενός πενθούντος ηλικιωμένου, μολονότι ο συγγραφέας φαίνεται πως δυσκολεύτηκε να βρει το δρόμο για το τέλος και έχασε κάπως τον έλεγχο του υλικού του. Ερμηνεύτηκε ρεαλιστικά και ευαίσθητα από το Μανόλη Γιούργο.

Το δίδυμο, αν το θελήσει, δείχνει να έχει γόνιμο δρόμο μπροστά του και μπορεί να απαντήσει σε διάφορες θεατρικές προκλήσεις.