Ὁμοσπονδιστὲς κατὰ ἐθνικιστῶν: Τὰ Βαλκάνια μετὰ τὴν πορεία τους πρὸς τὴν ὀθωμανικὴ ἀποσύνθεση

Τὸ δρᾶμα τῆς ἀποσυνθέσεως τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας, γνωστὸ ὡς  «Ἀνατολικὸ Ζήτημα» ποὺ ξεκίνησε στὰ τέλη τοῦ ΙΗ΄αἰῶνος, ἀπὸ τὴν ἰμπεριαλιστικὴ Δύση, συνεχίζεται καὶ σήμερα στὴν Μέση Ἀνατολὴ καὶ στὰ Βαλκάνια.

Ὁ νέος γύρος ἤρχησε στὶς 24 Μαρτίου 1999 μὲ τὸν βομβαρδισμὸ τῆς Γιουγκοσλαυΐας ἀπὸ τὸ ΝΑΤΟ. 

Ἀναδημοσιεύω ἐδῶ τὸν χάρτη ἀναδιαρθώσεως τῶν Βαλκανίων ποὺ σχεδιάζει ἡ Δύση, ποὺ εἶχα δημοσιεύσει γιὰ πρώτη φορὰ στὴν Γαλλία τὸ 2007 καὶ ποὺ συνεχίζει νὰ πραγματοποιεῖται κάτω ἀπὸ τὰ μάτια μας σήμερα. 
Μόνη λύση καὶ συμφέρον γιὰ τὴν χώρα μας εἶναι ἡ ἐπάνοδος στὴν Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία ὑπὸ μορφὴν ἑλληνοτουρκικῆς συνομοσπονδίας.

Πράγματι, καὶ σήμερα ἀκόμη ὑπάρχουν στὰ Βαλκάνια δύο γεωπολιτικὲς ὁμάδες: 
ἡ ἑλληνοτουρκικὴ καὶ ἡ σλαυϊκή (βουλγαροσερβικὴ στὰ βόρεια ἑλληνικὰ σύνορα). 

Ἡ Ἀλβανία καὶ ἡ Ῥουμανία δὲν ἐντάσσονται σὲ καμμία ἀπὸ αὐτὲς ἀλλὰ παραδοσιακά, ὡς ἀντισλαυϊκὲς ἑνότητες ἐχρησιμοποιήθησαν ὑπὲρ τῶν συμφερόντων τοῦ ἑλληνισμοῦ.

Οἱ Ἀλβανοὶ καὶ οἱ Κοῦρδοι, στὰ δύο ἄκρα τοῦ ἑλληνοτουρκικοῦ συνόλου εἶναι δίκοπο μαχαίρι. 

Εἶναι δύο πολεμικοὶ λαοὶ ποὺ προσέφεραν τὰ μέγιστα στὴν πολεμικὴ ἱστορία τοῦ χώρου, ἀλλὰ πολιτισμικὰ εἶναι ἀκόμα πρωτόγονοι. 

Γιὰ πολὺ χρονικὸ διάστημα ἦταν δύσκολο οἱ Κοῦρδοι νὰ ξεχωρίσουν ἀπὸ τοὺς Τούρκους καὶ ὠνομάζοντο ὀρεσίβιοι Τοῦρκοι. 
Τὸ ἴδιο μὲ τοὺς Ἀλβανοὺς ὡς ὀρεσίβιοι Ἕλληνες. 

Γνωρίζουμε τὸν ῥόλο ποὺ ἔπαιξαν στὴν ἑλληνικὴ ἐπανάσταση τοῦ 1821. 

Γνωρίζουμε καὶ τὸν συντηρητικὸ ῥόλο τῶν Κούρδων στὴν διαιώνιση τοῦ σουλτανικοῦ θεσμοῦ καὶ τοῦ χαλιφάτου. 

Στὴν ἄνοδο τοῦ ἐθνικισμοῦ στὸν ὀθωμανικὸ χῶρο, μὲ τὴν ἐνθάρρυνση τῶν δυτικῶν δυνάμεων, οἱ δύο αὐτοὶ λαοὶ ἦλθαν τελευταῖοι.

Μὲ πολὺ διπλωματία, Ἕλληνες καὶ Τοῦρκοι δύνανται νὰ ἐνσωματώσουν  Ἀλβανοὺς καὶ Κούρδους, στὴν ἑλληνοτουρκικὴ συνομοσπονδία ὡς συνομόσπονδα  κράτη ἀφοῦ ἀκόμη καὶ σήμερα οἱ Ἀλβανοὶ ἐκφράζονται πρωτίστως στὰ ἑλληνικὰ καὶ οἱ Κοῦρδοι στὰ τουρκικά, διότι οἱ ἀλβανικὲς καὶ κουρδικὲς διάλεκτοι ἀνεπτύχθησαν σχετικὰ προσφάτως δημιουργῶντας τὴν ἰδική τους λογοτεχνία.

Εἶναι φυσικὸ λοιπόν, στὸν Μεσοπόλεμο τοῦ 1919-1940, νὰ βλέπωμε σὲ ἕνα πρῶτο στάδιο τὴν συνεννόηση Ἑλλήνων καὶ Τούρκων καὶ σὲ ἕνα ἄλλο στάδιο τὴν συνεννόηση Γιουγκοσλαύων καὶ Βουλγάρων.  Ἀκριβῶς αὐτὴ ἡ προσέγγιση ἔφερε τὴν γέννηση τῆς Γιουγκοσλαυΐας καὶ τὶς προσπάθειες συγκροτήσεως τῆς ἑλληνοτουρκικῆς συνομοσπονδίας Βενιζέλου-Ἀτατούρκ. 

Ἔτσι, στὶς 10 Μαΐου 1933, ὁ Βενιζέλος εἶπε στὸν Παναγῆ Τσαλδάρη, «θὰ ἴδητε, μετὰ ἔτη θὰ φθάσωμεν μὲ τὴν Τουρκίαν νὰ κάμωμεν τὴν Ἀνατολικὴ Ὁμοσπονδίαν», ὁ δὲ συνεργάτης του, ὁ Λέων Μακκᾶς εἶχε γράψει στὶς 6 Μαΐου 1931, ὅταν συνηντήθη μὲ τὸν Κεμάλ, στὴν Ἄγκυρα: 
«Ὁ Μουσταφᾶ Κεμὰλ ἔστρεψε τὸν λόγον πρὸς μίαν προσφιλῆ ὡς φαίνεται εἰς αὐτὸν θεωρίαν περὶ τῆς κοινῆς καταγωγῆς Ἑλλήνων καὶ Τούρκων. Ὁ Κεμὰλ ἦταν ἀπόστολος ἑνὸς εἴδους πλατειᾶς ἑλληνοτουρκικῆς Αὐτοκρατορίας στὴν Ἀνατολή, μίας δυαδικῆς Αὐτοκρατορίας μὲ δύο διοικητικὲς πρωτεύουσες καὶ μία πνευματικὴ πρωτεύουσα, τὴν Αὐγούστα πόλη ποὺ ἦταν διαδοχικὰ τὸ Βυζάντιο, ἡ Κωνσταντινούπολις, ἡ Ἰστανμποὺλ καὶ ποὺ θὰ εἶναι πάντα, ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν γεωγραφική της θέση, ἡ βασιλούπολη ἑνὸς ὁλοκλήρου ἀνατολικοῦ κόσμου».

Σήμερα καὶ πάλι, οἱ καθηγητὲς τῶν ἑλληνικῶν πανεπιστημίων, ὅπως καὶ οἱ ἕλληνες πολιτικοί, συνηθισμένοι στὴν ξένη ὑποτέλεια, χωρὶς καμμία δυνατότητα νὰ ὁραματισθοῦν τὸ μέλλον τῆς Ἑλλάδος καὶ τῆς Τουρκίας, ὅπως τὸ εἶχε κάμει ἕνας Βενιζέλος ἤ ἕνας Μεταξᾶς, εἶναι τρομοκρατημένοι ἀπὸ τὴν κρίση τῶν Σκοπίων καὶ τῆς Μεγάλης Ἀλβανίας καὶ βλέπουν ὡς μόνη σανίδα σωτηρίας τὴν παραμονὴ τῶν Ἀθηνῶν στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση, τὴν ἴδια στιγμὴ ποὺ ὁ Ἐρντογάν τὰ βροντᾷ μὲ τὶς Βρυξέλλες καὶ προσπαθεῖ μονομερῶς, πρὸς ὄφελος καὶ μόνον τῆς Τουρκίας, νὰ ἐπανενώσῃ τὸν ὀθωμανικὸ χῶρο.

Τὸ 1929, ὁ ὑπουργὸς τοῦ Βενιζέλου, Μιχαλακόπουλος, τοῦ ἔγραφε: 

«Χέρι ποὺ δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ δαγκάσῃ πρέπει νὰ τὸ φιλήση! 
Ἐνθυμοῦμαι τὸν ῥουμᾶνο πρωθυπουργὸ Μπρατιάνου ποὺ σᾶς ἐζήτησεν εἰς τὸ Παρίσι, ἐπὶ τῇ ἐνάρξει τῆς Συνδιασκέψεως τῆς Εἰρήνης, ἵνα διὰ κοινοῦ μετώπου ἀντιταχθῶμεν κατὰ τῶν Μεγάλων Δυνάμεων καὶ ἐπιβάλωμεν τὰς ἀπόψεις μας ὡς ἐλεύθερα κράτη. 
Τότε, τοῦ ἀπηντήσατε ὅτι σφάλλεται ἐὰν νομίζῃ ὅτι τὰ μικρὰ κράτη εἶναι οὐσιαστικῶς ἐλεύθερα». Παρὰ ταῦτα, ὁ Βενιζέλος προσεπάθησε, μετὰ τὸ 1930, νὰ ἀκολουθήση τὴν ἀνεξάρτητη πολιτικὴ τοῦ Ἀτατοὺρκ τὸν ὁποῖο ἐπρότεινε μάλιστα γιὰ τὸ βραβεῖο Νομπὲλ Εἰρήνης. 

Τελικὰ ὅμως, ὅταν ἔχασε τὴν ἐξουσία, μὲ τὶς ἐκλογὲς τῆς 5ης Μαρτίου 1933, ἠρνήθη τὴν πρόταση τοῦ στρατηγοῦ Πλαστήρα νὰ τὴν διατηρήσῃ ὡς δικτάτωρ, γιὰ νὰ κάνῃ «ὅ,τι καὶ στὴν Ἰταλία, ποὺ χάρις στὸν φασισμὸ προοδεύει».(Βλέπε τὸ βιβλίο μου, «Ἑλλὰ καὶ Ξένοι, 1919-1967. Τὰ ἀρχεῖα τοῦ ἑλληνικοῦ ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν», Βιβλιοπωλεῖον τῆς Ἑστίας).

Ἀπὸ καιρὸ ἐγνωρίζαμε ὅτι τὸ κράτος τῶν Σκοπίων, διηρημένο μεταξὺ Σλαύων καὶ Ἀλβανῶν, δὲν ἦτο δυνατὸν νὰ ἐπιβιώσῃ. 

Καὶ ὅμως, ἀντὶ νὰ τὸ ἀγκαλιάσωμε γιὰ νὰ τὸ ἐνσωματώσωμε στὴν ἑλληνικὴ Μακεδονία, ἀντετάχθημεν ἀνικάνως σὲ αὐτό, μόνο καὶ μόνο ἐπειδή, ἄν καὶ Σλαῦοι, ἐπέμεναν νὰ προσποιοῦνται ὅτι ἦσαν ἀπόγονοι τοῦ ἕλληνος στρατηλάτου Ἀλεξάνδρου καὶ ἠμεῖς ἠρνήθημεν νὰ τὸ τσακώσωμεν μέσα στὴν φαντασίωση αὐτὴ καὶ νὰ τὸ ἐκμεταλλευθοῦμε, ὅπως προσεπάθησαν νὰ τὸ πράξουν οἱ Τοῦρκοι, ἔναντι τῆς Βουλγαρίας, ἡ ὁποία ἀναγνωρίζει ὅτι ὁ ἱδρυτὴς τοῦ κράτους τῶν Βουλγάρων, τὸ 681 μ.Χ., ὁ Ἀσπαρούχ, δὲν ἦτο Σλαῦος, καὶ δὲν ὡμίλει σλαυϊκά, ἀλλὰ Τοῦρκος!

Ἀλλὰ ποτὲ δὲν εἶναι ἀργά. 

Πρὸς τὸ παρόν, τὴν δουλειὰ τὴν κάνει ὁ Ἔρντογαν. 

Ὅταν μὲ τὸ καλὸ τὰ Σκόπια διαμελισθοῦν μεταξὺ Ἀλβανῶν καὶ Σλαύων, ἴσως εὑρεθῇ ἕνας μεγαλοφυὴς ἕλλην πολιτικὸς νὰ θέση ὑπὸ τὴν προστασία του τὰ Σκόπια καὶ νὰ ἐνσωματώσῃ τὸ μὴ ἀλβανικὸ τμῆμα του στὴν Θεσσαλονίκη, μαζί μὲ τὸ μεγαλοπρεπὲς ἄγαλμα τοῦ Ἀλεξάνδρου ποὺ θρονιάζει στὴν πλατεῖα τῶν Σκοπίων.

Ὅσο γιὰ τὴν μελλοντικὴ Μεγάλη Ἀλβανία καὶ τὸ μελλοντικὸ Μεγάλο Κουρδιστάν, αὐτὰ θὰ ἐνσωματωθοῦν ὡς περιφερειακὲς ὁμόσπονδες κτήσεις στὴν κεντρικὴ ἑλληνοτουρκικὴ συνομοσπονδία. 

Ποῦ εἶναι «ὁ βασιλιᾶς Ἀλέξαντρος; 

Αὐτὸς ἤτανε σωστὸς βασιλιᾶς τῆς Ἀνατολῆς ποὺ ἀφοῦ ἐξευτέλισε τοὺς Ἕλληνες, πῆρε τὴν κόρη τοῦ Δαρείου γυναῖκα καὶ κατάχτησε τὴν Ἀνατολή!» (Ἰων Δραγούμης, «Ὅσοι  ζωντανοί», 1911).

                        Δημήτρης Κιτσίκης                              29 Ἀπριλίου 2017

                                                          € « » $  ●▲▼◄►