Φονικές μηχανές στους αυτοκινητόδρομους, ζεστός κοπανιστός αέρας στα μέσα «κοινωνικής» δικτύωσης

Με αφορμή το πρόσφατο φοβερό περιστατικό με την «Πόρσε», είδαμε πάλι το γνώριμο από τα πολιτικά (και άλλα) πράγματα φαινόμενο στα μέσα επικοινωνίας, και ιδίως στα νέα διαδικτυακά: Όσο πιό σοβαρό - ή και τραγικό - το γεγονός, τόσο πιό επιφανειακός, αερολόγος και τελικά κοινωνικά τοξικός ο επικοινωνικός χειρισμός του.

Φυσικά, κανείς από τους μανιακούς & μανιακές των «κοινωνικών» δικτύων δεν θα είχε ποτέ τόση ευθυκρισία και θάρρος της γνώμης, ώστε να τολμά να υποστηρίξει, λόγου χάρη, το εξής: 

Σε μια δημοκρατική χώρα, η οποία, εκτός των άλλων, θα ήθελε να μεριμνά & για την ασφάλεια των πολιτών της, η πώληση τέτοιων αυτοκινήτων όπως η Πόρσε του φοβερού ατυχήματος, όταν προορίζονται για το οδικό δίκτυο & όχι για τις πίστες των ράλι, θα έπρεπε να επιτρέπεται υπό έναν όρο: 

Να πωλούνται διασκευασμένα, με προσθήκη «κόφτη» στο γκάζι τους. 

Που ενεργοποιείται αυτόματα όταν η ταχύτητα φτάνει γύρω στα 140 χιλιόμετρα την ώρα.

Και πόσοι από αυτούς έθεσαν, π.χ., ερωτήματα όπως από ποιό ΚΤΕΟ πέρασε αυτό το αυτοκίνητο ή άν το ΚΤΕΟ έλεγξε τα λάστιχα που πρωτοφορέθηκαν το 2006 (σε περίπτωση που αυτό όντως ισχύει);

Και κυρίως, πόσοι από αυτούς κατάλαβαν, τί πολιτική ανευθυνότητα και κοινωνική αναλγησία είναι, στην Ελλάδα με την πρωτιά σε ατυχήματα, και μάλιστα σε εποχή που αυξάνουν τους φόρους, ιδίως των πιό αδύναμων, ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη να θέλει να μειώσει τα πρόστιμα πουεπιβάλλονται σε βαρείς οδικούς παραβάτες (βλ. Γιώργος Κουβίδης: 

«Ακριβοί» στα πρόστιμα, «φτηνοί» στις ζωές!), όπως σ' αυτούς που επιδεικνύουν «συμπεριφορά οδήγησης που προκαλεί τρόμο και ανησυχία, συμπεριφορά οδήγησης που θέτει σε κίνδυνο την κυκλοφορία».

Τέτοιες σκέψεις και γνώμες ταιριάζουν σε όποιους θέλουν πραγματικά να βλέπουν, εκτός των άλλων, και την κοινωνική - γιατί όχι και ταξική - διάσταση όσων συμβαίνουν στην άσφαλτο· όχι πάντως αερολογίες πού αρχίζουν από την «κακιά ώρα» & καταλήγουν στους «κακούς πλούσιους». 

Αερολογίες που γεμίζουν με ζεστό μολυσμένο αέρα το ελληνικό (και όχι μόνον)διαδίκτυο και διογκώνουν το μικροκλίμα της πώρωσης για τους μεγαλύτερους & της αποβλάκωσης για τους νεότερους.

Με τη δεδομένη εγγενή επιδειξιομανία και τον λαϊφστυλίστικο ναρκισισμό των «κοινωνικών» δικτύων, κάθε σκέψη πέρα από τα ομαδοποιημένα στερεότυπα της «παρέας» και των «φίλων», ίσως και κάθε ορθολογικό, θεσμικό ή ξερά πρακτικό και «πεζό» επιχείρημα, στιγματίζονται αμέσως ως αντιδημοφιλή. Και αυτός ο φόβος, μή τυχόν δεν αρέσουν, έχει γίνει δεύτερη φύση στους μανιακούς και στις μανιακές των δικτύων, των «επαφών» και των «σχέσεων»: ένα είδος ενστίκτου αυτοσυντήρησης.

                                                                                      Γ. Ρ

                                                              ΠΗΓΗ:aftercrisisblog.blogspot.gr