Η νέα ομοβροντία οδηγεί στη χρεοκοπία!

    ΠΟΛΥΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ - ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΟ - ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ

Μοναδική εναλλακτική προοπτική για τους εργαζόμενους είναι η ανατροπή της φιλομονοπωλιακής πολιτικής, η έξοδος από την ΕΕ, η μονομερής διαγραφή του χρέους και η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής.

Όπως και να διαβαστούν τα μέτρα που ψήφισαν οι βουλευτές των κομμάτων της συγκυβέρνησης στη Βουλή, εύκολα διαπιστώνεται ότι στόχος τους δεν είναι ούτε τα δημόσια ελλείμματα, ούτε το κρατικό χρέος.

Δεν αποτελούν καν μια παρέμβαση αναγκαίων προσαρμογών για την αντιμετώπιση της βαθιάς καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης. Τα στοιχεία, άλλωστε, το δείχνουν καθαρά.

Η κρίση θα συνεχιστεί για έκτη συνεχόμενη χρονιά χωρίς καν να έχουν εμφανιστεί ενδείξεις κάποιας υπολογίσιμης ύφεσης των συμπτωμάτων της, ενώ το χρέος, στο όνομα του οποίου σταυρώνουν εδώ και δυόμισι χρόνια τα λαϊκά στρώματα της χώρας, εξακολουθεί να θεωρείται «μη βιώσιμο», αναζωπυρώνοντας τα ακόμα χειρότερα σενάρια που επεξεργάζονται στα επιτελεία της άρχουσας τάξης, σε βάρος του λαού και του τόπου.

Η φιλομονοπωλιακή πολιτική αντιμετώπισης της κρίσης, όπως αυτή εφαρμόζεται από την άνοιξη του 2010, μπορεί να συνδέθηκε φραστικά με τα ελλείμματα και το χρέος, αλλά και ο τελευταίος παρατηρητής γρήγορα κατάλαβε ότι αυτό ήταν το πρόσχημα, το άλλοθι που είχε ανάγκη η πλουτοκρατία και τα όργανά της ώστε να ξεδιπλωθεί η υλοποίηση ενός ολοκληρωμένου σχεδίου προσαρμογής της καπιταλιστικής κοινωνίας, στη νέα φάση εξέλιξης του συστήματος.

Ο στόχος τους είναι ένας και μοναδικός:
 Να εξασφαλίσουν, μέσα σε ένα πλαίσιο συνεχώς οξυνόμενων αντιθέσεων, την κερδοφορία του κεφαλαίου.

Μόλις συνειδητοποιηθεί από τις λαϊκές μάζες ότι, πράγματι, χωρίς τον εργάτη «γρανάζι δεν γυρνά», θα έχει συντομέψει σημαντικά ο δρόμος για την ανατροπή της εξουσίας, που θέλει τον εργάτη γρανάζι της μηχανής που βγάζει κέρδη...

Αυτός είναι ο λόγος που ενεργοποιούν τα διάφορα «μνημόνια» και τα «Μεσοπρόθεσμα Πλαίσια». Αυτός είναι ο λόγος που στις σημερινές συνθήκες υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων οι κλασικές μορφές λιτότητας δεν έχουν πέραση, η κρίση δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί σε ένα δύο χρόνια, ενώ παράλληλα είναι αδύνατον να υπολογιστεί το μέγεθος της καταστροφής παραγωγικών δυνάμεων και κεφαλαίου που απαιτείται για την εκ νέου εξισορρόπηση των δεδομένων.

Τα παραπάνω κάθε άλλο παρά πτοούν την άρχουσα τάξη και τους φορείς που εξασφαλίζουν την εξουσία της. Αντίθετα, απαντούν με μέτρα και πολιτικές που σαρώνουν και τα τελευταία ψήγματα της κοινωνίας που είχε δημιουργηθεί μεταπολεμικά, ανατρέπουν τις όποιες κοινωνικές καταστάσεις είχαν προκύψει μέσα από ταξικές αναμετρήσεις δεκαετιών, επιχειρούν να επαναφέρουν την κοινωνία στην εποχή της γαλέρας και του βούρδουλα. Και θέλουν να μας οδηγήσουν εκεί, όχι βέβαια επειδή ξαφνικά τους έστριψε. Δεν έχουν άλλα περιθώρια. Το κεφάλαιο, το μεγάλο κεφάλαιο και οι εκπρόσωποί του, δυσκολεύονται να βρουν κλάδους για κερδοφόρες επενδύσεις, δεν αντέχουν πια να «μοιράζονται»τα κέρδη με τους εκατοντάδες χιλιάδες αυτοαπασχολούμενους, δεν αντέχουν να δίνουν μεροκάματο όσο χρειάζεται για την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης, δεν αντέχουν να αφήνουν να «χάνονται» πόροι που πάνε για Υγεία, Παιδεία, χρηματοδότηση άλλων κοινωνικών αναγκών, ενώ θα μπορούσαν να 'ναι καθαρό δικό τους κέρδος.
Τα ντοκουμέντα που πρόσφατα ψήφισαν οι βουλευτές της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ στη Βουλή, αποδεικνύουν με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο ότι η πλουτοκρατία έχει σχέδιο, το προωθεί προγραμματισμένα, ελέγχει την κατάσταση σε διάφορα επίπεδα, προσπαθώντας κάθε φορά να μυήσει στην όλο και μεγαλύτερη αφαίμαξη του λαού, κάθε πολιτική δύναμη ...προθύμων, οι οποίοι της είναι αναγκαίοι, είτε ως συμμετέχοντες σε κυβερνητικά σχήματα, είτε ως δύναμη αναχαίτισης και αποπροσανατολισμού του διογκούμενου κινήματος αντίστασης στα μέτρα.
Η κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ στην ουσία συνέδεσε, ενιαιοποίησε το δεύτερο μνημόνιο που είχαν ψηφίσει τον Φλεβάρη του 2012 το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, με τις πρόσθετες υποχρεώσεις που ανέλαβε τώρα η κυβέρνηση Σαμαρά. Συγκεκριμένα:
Με το πολυνομοσχέδιο «Εγκριση Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2013-2016 - Επείγοντα μέτρα εφαρμογής του νόμου 4046/2012 και του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2013-2016», που ψηφίστηκε:
Υιοθετείται το σύνολο των επιλογών που έχουν γίνει από τον καιρό του πρώτου μνημονίου.
Υλοποιούνται οι δεσμεύσεις, «τα προαπαιτούμενα», που μας έλεγαν, τα οποία είχαν συμφωνηθεί με την τρόικα το Φλεβάρη του 2012, όταν υπογράφτηκε το δεύτερο μνημόνιο (για παράδειγμα η μείωση των ειδικών μισθολογίων).
Υλοποιείται άμεσα ένα μέρος των δεσμεύσεων που ανέλαβε η κυβέρνηση Σαμαρά, στα πλαίσια των ...«διαπραγματεύσεων» που έγιναν τους τελευταίους μήνες (για παράδειγμα, η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης στα 67).
Αναλαμβάνονται πρόσθετες δεσμεύσεις για διαρθρωτικές και άλλες αλλαγές, που ως γενική κατεύθυνση έχουν την εξισορρόπηση των δημοσιονομικών σε τέτοια επίπεδα που στο όνομα της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου όλο και μεγαλύτερο μέρος των μισθωτών να αμείβονται με το βασικό μισθό, των 586 μικτά, που για τους νέους μέχρι τα 25, θα είναι 511 ευρώ!!!
Η ψήφιση του «Κρατικού Προϋπολογισμού για το 2013», προσφέρει στην κυβέρνηση το αναγκαίο εργαλείο για:
Να παρακολουθεί την κανονική εκτέλεση της γενικότερης στρατηγικής, όπως αυτή απεικονίζεται στο Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο, και
Για να επιτελέσει το ρόλο του στην αναδιανομή των εισοδημάτων, μια αναδιανομή που βεβαίως γνωρίζουμε από τώρα τον αντιλαϊκό της χαρακτήρα, ωστόσο το μέγεθος της αντιδραστικότητας και αγριότητάς της θα διαπιστωθεί όταν η κυβέρνηση φέρει, μέσα στο επόμενο διάστημα, το νέο φορολογικό νομοσχέδιο.
Είναι ολοφάνερο ότι και τα δύο νομοθετήματα αποτελούν συστατικά μέρη της ίδιας ενιαίας πολιτικής, που ενιαία και αλληλοσυμπληρούμενα χαράζουν τη γραμμή πολέμου της οικονομικής ολιγαρχίας ενάντια στο λαό και τον τόπο.
Οι πολιτικές και τα μέτρα που προωθούν η τρόικα και η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ, θα οδηγήσουν εκατοντάδες χιλιάδες, εκατομμύρια νοικοκυριά στην απόλυτη εξαθλίωση, στην ανεξέλικτη χρεοκοπία και το κοινωνικό περιθώριο. Κανείς δε δικαιούται να υποστηρίζει ότι δεν το γνωρίζει, όταν και στις πέτρες είναι γνωστά τα επίσημα στοιχεία για το μέγεθος της ανεργίας, τα ποσοστά της μείωσης των μισθών και των συντάξεων, η απίστευτη φοροκαταιγίδα που πλήττει τις λαϊκές οικογένειες, τα απάνθρωπα χαράτσια που πληρώνει ο λαός, τα άλλα κερατιάτικα που μας βάζουν να πληρώνουμε για να καλύπτονται οι «τρύπες» της δημόσιας Παιδείας και της Υγείας.
Η επιδίωξη της άρχουσας τάξης να εξασφαλίζει φτηνή εργατική δύναμη, ήταν ανέκαθεν μόνιμη, σταθερή, αέναη. Στις σημερινές, ωστόσο, συνθήκες εξέλιξης του συστήματος, ενός συστήματος που σαπίζει και βρωμοκοπάει από όλες του τις μεριές, δεν τους φτάνει να εξασφαλίσουν απλά πιο φτηνούς εργάτες, φτηνότερη, γενικά, εργατική δύναμη. Για να σταθεί ο καπιταλισμός στα πόδια του, θέλει μια εργατική τάξη ταπεινωμένη, πεινασμένη, έτοιμη να παραδοθεί σε κάθε εργοδοτικό εκβιασμό, απογυμνωμένη από κάθε κοινωνικό δικαίωμα, μακριά από τα συνδικάτα και την ταξική πάλη, όμηρο στην ιδέα της προσωπικής διάσωσης, έρμαιο στην αντίληψη της υποταγής, πλήρως παραδομένη στις ορέξεις του κεφαλαίου.
Δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις, πρέπει καθημερινά να προετοιμαζόμαστε για διαρκή , ανυποχώρητο, σκληρό ταξικό αγώνα.
Στο συνδικαλιστικό χώρο, οι δυνάμεις της Αυτόνομης Παρέμβασης του ΣΥΡΙΖΑ , με άστεγα τμήματα της ΠΑΣΚΕ , ετοιμάζονται να συνεχίσουν τον καταστροφικό για τους εργαζόμενους ρόλο τους , αναβαπτισμένοι. Στόχος η υπηρέτηση της Εργοδοσίας με το ξεδόντιασμα περαιτέρω του συνδικαλιστικού κινήματος. Στον αφοπλισμό του εργατικού κινήματος που επιχειρεί η αστική τάξη έχει ως σύμμαχό της τον ΣΥΡΙΖΑ, με την αυταπάτη που καλλιεργεί ότι μπορεί να αλλάξει η ΕΕ ή ότι μπορεί να ξεπεραστεί η κρίση, χωρίς να θιχτούν τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Καραδοκεί να γίνει κυβέρνηση και θα κάνει ότι μπορεί για να εγκλωβίζει το λαϊκό κίνημα σε αναμονή και προσδοκίες.
Γι' αυτό, ειδικά σήμερα, τις μέρες της κρίσης και των βασάνων της εργατικής τάξης, πρέπει να τις κάνουμε μέρες αποκάλυψης. Να κατανοήσουμε και να συνειδητοποιήσουμε όσο γίνεται πιο καθαρά, ότι στην καταστροφή που μας οδηγεί η ΕΕ, το κεφάλαιο και ο καπιταλισμός, υπάρχει αντίλογος.
Εξω και μακριά από την ΕΕ, με μονομερή διαγραφή του κρατικού χρέους, κόντρα στους κεφαλαιοκράτες και το σύστημά τους. Που σημαίνει κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και φουλάρισμα των μηχανών, βάζοντας πλέον εντελώς διαφορετικούς στόχους:
Πρώτα και κύρια, την ολόπλευρη ικανοποίηση των συνεχώς αυξανόμενων αναγκών ολόκληρου του λαού.
«1.000 Γερμανοί κάνουν τη δουλειά 3.000 Ελλήνων στην Τοπική Αυτοδιοίκηση». Αυτή τη δήλωση του Φούχτελ, την έκανε σημαία ο ΣΚΑΪ τις τελευταίες μέρες. Το νούμερο δεν είναι λάθος. Αυτό που είναι λάθος είναι ότι οι δύο αυτοί αριθμοί δεν μπορούν να είναι συγκρίσιμο μέγεθος. Το γιατί, το δείχνουν τα παρακάτω στοιχεία.
Στη Γερμανία οι δήμοι τα τελευταία χρόνια - και κυρίως από το 2009 και μετά - έχουν παραχωρήσει σε ιδιώτες:
Ύδρευση, διαχείριση απορριμμάτων, Ενέργεια, Υπηρεσίες Υγείας και Πρόνοιας, Σχολεία, Παιδικούς Σταθμούς, Διαχείριση Πάρκων, Υποδομές αναψυχής, αθλητισμού, πολιτισμού.
Άρα, χιλιάδες εργαζόμενοι πετάχτηκαν στο δρόμο αφού δεν είχαν λόγο ύπαρξης. Είναι, λογικό, λοιπόν το νούμερο των 1.000 εργαζόμενων που απομένουν στο δημόσιο.
Στη Γερμανία λοιπόν, σύμφωνα με τη Γερμανική Ομοσπονδία Δημοτικών Συμβουλίων, τα έσοδα από τους τοπικούς φόρους ήταν κατά 7 δισ. λιγότερα το 2009, χωρίς όμως να γίνεται λόγος για τις αυξήσεις διαφόρων «τελών χρήσης» καθώς και τα τέλη που πληρώνουν τα λαϊκά στρώματα για τις ιδιωτικοποιημένες πλέον, πρώην δημοτικές, υπηρεσίες. Η πρωτεύουσα της χώρας, το Βερολίνο, για εξοικονόμηση πόρων προχώρησε σε μείωση προσωπικού, μισθών και υπηρεσιών, κλείνοντας αρκετές εγκαταστάσεις, όπως δημοτικές πισίνες, βιβλιοθήκες, θέατρα (κενά που καλύφθηκαν από το κεφάλαιο) ή αυξάνοντας κατά πολύ τις συνδρομές και τα εισιτήρια εισόδου σε άλλες.
Έχουν γίνει εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις στη διαχείριση απορριμμάτων, αφού το 60% των πολιτών εξυπηρετείται από ιδιωτικές επιχειρήσεις διαχείρισης απορριμμάτων.
Η διαχείριση πάρκων, υποδομών αναψυχής, αθλητισμού και παιδικών σταθμών έχουν ιδιωτικοποιηθεί μέχρι τώρα κατά 20%. Επίσης γίνεται εκτεταμένη ιδιωτικοποίηση - πώληση δημοτικών ακινήτων, από το 1998 έχουν πωληθεί πάνω από 60.000.

Είναι σε λειτουργία πάνω από 300 Συμπράξεις Δημόσιου Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ) σε τομείς όπως τα σχολεία, ο αθλητισμός, ο τουρισμός, η αναψυχή, οι μεταφορές, κατασκευές διοικητικών κτιρίων και υπουργείων. Επίσης, περιλαμβάνουν τον πολιτισμό, τους παιδικούς σταθμούς, την αστική ανάπτυξη, το περιβάλλον, την υγεία, τη δημόσια ασφάλεια και την ηλεκτρονική διακυβέρνηση.

Τέτοιο μοντέλο ονειρεύονται και στη χώρα μας.

Τραγική ειρωνεία: την ώρα που ο Φούχτελ έκανε αυτές τις δηλώσεις, επίσημα στοιχεία από τη Γερμανία έκαναν λόγο για αύξηση της φτώχειας, στο διάστημα 2005-2011 από 17,5% σε 19,6%. Το πρόβλημα είναι πιο οξυμένο στις 15 μεγαλύτερες πόλεις της χώρας, όπου 1 στους 5 κατοίκους ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, σε μια χώρα όπου το 1% των κατοίκων ιδιοποιείται το 50% του παραγόμενου πλούτου

Την ίδια στιγμή αυτή η πολιτική εφαρμόζεται και εξειδικεύεται από τη συντριπτική πλειοψηφία των αιρετών - στελεχών στην Τοπική Διοίκηση των κομμάτων του Ευρωμονόδρομου και διευκολύνουν διαχρονικά τις κυβερνήσεις να επιταχύνουν σε νέα πιο βάρβαρα μέτρα: απολύσεις, φορολογική επιδρομή, ιδιωτικοποιήσεις έργων και υποδομών.

Η «Λαϊκή Συσπείρωση» ζητά με σχέδιο ψηφίσματος που καταθέτει στο ΔΣ τη μη εφαρμογή της απόφασης της κυβέρνησης από το Δήμο Αμαρουσίου για τις απολύσεις των εργαζομένων και όχι το ευχολόγιο προτροπής που ανακοίνωσε η ΚΕΔΕ προς τους Δήμους, που και αυτό έγινε κάτω από την πίεση της εκπροσώπου της «Λαϊκής Συσπείρωσης» στο ΔΣ (με δικαίωμα λόγου) της ΚΕΔΕ

Η "Λαϊκή Συσπείρωση" απαιτεί: Να μην εφαρμόσουν όλοι οι δήμοι και οι περιφέρειες την απόφαση της κυβέρνησης. Να μη σταλούν ονομαστικοί κατάλογοι των εργαζομένων γιατί αυτό αποτελεί προϋπόθεση για την κατάργηση των οργανικών θέσεων, διαθεσιμότητα των υπαλλήλων και τελικώς την απόλυσή τους.

Αυτή η προσπάθεια να μην περάσουν οι διαθεσιμότητες/απολύσεις, που αποτελούν την πρώτη φάση κύματος μαζικών απολύσεων, δεν αφορά μόνο τους εργαζόμενους που κινδυνεύουν με άμεση ή επόμενη απόλυση, αλλά το σύνολο της λαϊκής οικογένειας που συνθλίβεται από την κλιμάκωση της αντεργατικής επίθεσης.

Ο δήμαρχος να μη υπακούσει στα κελεύσματα της κυβέρνησης για απολύσεις εργαζομένων στους δήμους και να μη στείλει καμία διαπιστωτική πράξη.

Καμιά απόλυση εργαζομένου με οποιαδήποτε μορφή, μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους.

 Παίρνουμε αποφάσεις για πολύμορφους αγώνες, με περιεχόμενο που απαντά στις σύγχρονες ανάγκες μας, για αγώνες με αποτέλεσμα, για αγώνες που συσπειρώνουν και κινητοποιούν τους εργαζόμενους και δεν οδηγούν στον εκφυλισμό, την απογοήτευση και τη μοιρολατρία.

                            Λαϊκή Συσπείρωση Αμαρουσίου