Τα νέα πολιτικά σενάρια, τους τελευταίους μήνες,
φαίνεται να διαμορφώνουν μία ενοποιητική διαδικασία σε αυτό που κοινώς
αποκαλείται «Εθνικολαϊκό Kίνημα»(Σ.τ.μ. αναφέρεται στο εξωτερικό).
Αναφερόμαστε σε εκείνο το σύνολο των μικροκομμάτων, των στρατευμένων κοινοτήτων
και των μεμονωμένων ατόμων, που με διαφοροποιημένο τρόπο σχετίζουν την πολιτική
και υπαρξιακή τους δράση με τα κινήματα της αντίδρασης στο ψεύτικο δίπολο
καπιταλισμός - κομμουνισμός, που κατά την διάρκεια των δύο Παγκοσμίων Πολέμων είχαν
την άμεση πραγμάτωση τους σε διάφορα μέρη της Ευρώπης και του κόσμου. 
Η αναφορά
μόνο στην Ιταλία ή στη Γερμανία θα ήταν πολύ περιοριστική και θα πρέπει να
συμπεριλάβουμε, για παράδειγμα και κινήματα όπως το Βελγικό Ρεξισμό του Leon
Degrelle ή τη Ρουμανική «Σιδηρά Φρουρά» του Corneliu Codreanu.
Υπό αυτές τις
εξελίξεις λοιπόν, επιβάλλονται μερικές γενικές θεωρήσεις πάνω σε αυτό που
παραδοσιακά πρέπει να νοείται με τον όρο Πολιτική και με τον όρο Δεξιά.
Θα αρχίσουμε εξετάζοντας την πραγματική σημασία της λέξης
Πολιτική, που φυσικά είναι πολύ διαφορετική από αυτό που κοινώς νοείται σήμερα,
δηλαδή ένα κινηματισμός, μία δράση για τη δράση, η οποία δεν εμψυχώνεται από
καμία ανώτερη Ιδέα, αλλά μόνον από σλόγκαν και κατασκευασμένες φράσεις, που
στην καλύτερη περίπτωση δεν οδηγούν πουθενά και στη χειρότερη σε μία σατανική
πορεία προς την εξουσία, με την πιο υλιστική και αντι-παραδοσιακή έννοια του
όρου.
Για να το επιτύχουμε αυτό, είναι απαραίτητο να αναφερθούμε κυρίως στο
έργο του Πλάτωνα, αναλύοντας αυτό που εννοούσε ο μαθητής του Σωκράτη ως
«Πολιτεία», για να παρουσιάσει καλύτερα μία Ιδέα αναφοράς, ένα Αρχέτυπο, που
μπορεί να μας κάνει να διακρίνουμε μεταξύ των παραδοσιακών θεσμικών αντιλήψεων
και των σύγχρονων κοινωνικών συνενώσεων όπως εξηγούνται από τον Hobbes ή τον
Rousseau.
