Οι κατά ΣΤ. Π. Ψυχάρη "Εκδοχές ΤΗΣ Εκτροπής"

Κινδυνολογίες ενός "Αγίου" της Νέας Κατοχής

Η προ ημερών απόπειρα εισβολής «διαδηλωτών» στο κτίριο της Βουλής δεν είναι η πρώτη επίθεση στο Κοινοβούλιο. Εχει προηγηθεί και μια «επιτυχημένη» εισβολή το 1964 από ομάδα ετερόκλητων ατόμων με την ευκαιρία προεκλογικής συγκεντρώσεως του δεξιού υποψήφιου δημάρχου Γ. Πλυτά.

 Η εισβολή αυτή όμως ήταν άνευ σημασίας. Στο κτίριο εισέβαλαν περίπου 30 άτομα, τα οποία έφυγαν τρέχοντας μόλις οι χωροφύλακες ανέσυραν τις γνωστές αστυνομικές ράβδους!

Εντυπωσιακή η εισβολή, αλλά ουδείς έδειξε να φοβάται ότι κινδύνευσε το Πολίτευμα· σήμερα δεν ισχύει προφανώς το ίδιο. Η προ ημερών απόπειρα στην Αθήνα, όπως και η εν συνεχεία επίθεση εναντίον βουλευτών στην Κέρκυρα φόβισαν τους πολίτες.

Τι συμβαίνει; Είναι οι κοινωνικές συνθήκες της εποχής μας που μεταβάλλουν τη διαμαρτυρία κοινωνικών ομάδων (που νιώθουν ότι αδικούνται) σε πυριτιδαποθήκη. Αν η ευημερούσα μερίδα της κοινωνίας ανησυχεί για τα προβλήματα δημόσιας τάξης, από την πλευρά τους οι ανήκοντες σε κοινωνικά στρώματα που κινούνται στα όρια της φτώχειας πιστεύουν ότι πρέπει και μπορούν να εξεγερθούν.

Και να ανατρέψουν «την κοινωνία της αδικίας και της διαφθοράς». Και μετά;

Τι θα συμβεί αν ξεκινήσει η επανάσταση; Ανάκτορα θερινά ή έστω και χειμερινά δεν υπάρχουν πλέον. Μια ουσιαστική διασάλευση της δημόσιας τάξης θα οδηγήσει αφεύκτως στη βίαιη ανατροπή ή σε ένοπλη καταστολή.

Στην κοινωνία υπάρχουν και άτομα που θέλουν τη γενική ανατροπή.

 Δεν μπορούν προφανώς να την επιβάλουν διότι η συντριπτική πλειοψηφία του λαού ΔΕΝ θέλει. Ωστόσο υπό ορισμένες προϋποθέσεις μπορεί να προκληθεί τέτοια διασάλευση της τάξης που θα δικαιολογούσε έκτακτα μέτρα.

 Δηλαδή εκτροπή από τη συνταγματική τάξη. Αυτό θέλουν;