Αυτήν την ώρα γίνεται η κηδεία του Νικόλα Παπάζογλου στον Ιερό Ναό του Αγίου Θεράποντος, στην Τούμπα.
Αισθάνομαι διπλό βαθύ πόνο... Πρώτον και κυριότερον γιατί "έφυγε" και δεύτερον γιατί δεν ειμαι εκεί στην Τούμπα για να αποχαιρετήσω τον "ΙΝΔΙΑΝΟ" της Ελληνικής Μουσικής, στο τελευταίο του ταξείδι. Το Νικόλα ΜΑΣ !!! Ετσι τον αισθανόμασταν όλοι εμείς που ζήσαμε στη Θεσσαλονίκη. Οπως εύστοχα έγραψε σήμερα στην "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ" η ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ, "ο Νίκος Παπάζογλου ήταν σαν τα τραγούδια του... Ανένταχτος, λιτός, μάγκας και προπαντός, γενναιόδωρος".
ΑΘΑΝΑΤΟΣ!!!
Τζιν πουκάμισο και παντελόνι, κόκκινη μπαντάνα κι ένα μπαγλαμαδάκι. Ο Νίκος Παπάζογλου, που έφυγε χθες το πρωί στα 63 του, μόλις ενάμιση μήνα μετά τον αιφνίδιο θάνατο του συντρόφου των ξένοιαστων μουσικών ημερών, Μανώλη Ρασούλη, ήταν μια προσωπικότητα φτιαγμένη από δημιουργικές αντιθέσεις και μια πολύ μάγκικη αυτονομία.
Τζιν πουκάμισο και παντελόνι, κόκκινη μπαντάνα κι ένα μπαγλαμαδάκι. Ο Νίκος Παπάζογλου, που έφυγε χθες το πρωί στα 63 του, μόλις ενάμιση μήνα μετά τον αιφνίδιο θάνατο του συντρόφου των ξένοιαστων μουσικών ημερών, Μανώλη Ρασούλη, ήταν μια προσωπικότητα φτιαγμένη από δημιουργικές αντιθέσεις και μια πολύ μάγκικη αυτονομία.
Ανένταχτος, λιτός, μάγκας και γενναιόδωρος: ο Νίκος Παπάζογλου ήταν σαν τα τραγούδια του...
Ροκ καταβολές
Ο Παπάζογλου π.χ. των αδιαμφισβήτητων ροκ καταβολών είχε ένα καθαρόαιμο λαϊκό λυγμό και παραδοσιακές αναφορές στα βαθιά ηχοχρώματά του, που άγγιζαν μερικές φορές τη βυζαντινή τέχνη -ας θυμηθούμε τη μοναδική ερμηνεία της «Ιτιάς», στον «Σείριο» του Μάνου Χατζιδάκι, το 1988. Ησυχος στο δημόσιο βίο, διαρκώς ανήσυχος δημιουργικά -γιατί εκτός από ξεχωριστός τραγουδοποιός και τραγουδιστής ήταν ο παραγωγός, που έστησε τη «Σχολή της Θεσσαλονίκης» και βοήθησε καθοριστικά στα πρώτα τους βήματα τους Μάλαμα, Περίδη, Θανάση Παπακωνσταντίνου, Μελίνα Κανά. Κι όμως, είχε γράψει τραγούδια και για τον Πασχάλη (Αρβανιτίδη), ενώ κάποτε τραγουδούσε και ο ίδιος στους «Olympians»! 
Εξαιρετικά αγαπητός και δημοφιλής, κι όμως μετρημένος στις εμφανίσεις του. Ηταν άλλωστε κατ' εξοχήν ο καλλιτέχνης που δεν εξαργύρωσε ποτέ την αναγνωρισιμότητα σε υπερπροβολή, ούτε βέβαια σε γκρίνια και σε απαιτήσεις ανταπόδοσης. Αντίθετα, ήταν εκείνος που τα καλοκαίρια περιόδευε στα νησιά, ακόμα και στα ακριτικά, και για τις συναυλίες του επέλεγε απαραιτήτως τους πιο ατμοσφαιρικούς χώρους, σαν το ηφαίστειο της Νισύρου. Λάτρευε τη φύση και γι' αυτό ζούσε τα τελευταία χρόνια με τη γυναίκα του Βαρβάρα και τα δύο του παιδιά, τον Αλέξανδρο και την Αδελαΐδα, σ' ένα κτήμα, ανάμεσα στο Πανόραμα και τη Θέρμη, φροντίζοντας τα άλογα και τα λουλούδια του.
Γη, αέρας, θάλασσα
Την ίδια στιγμή, ανατρέποντας το στερεότυπο της αγροτικής ζωής, οδηγούσε γρήγορα αυτοκίνητα, ταξίδευε με το καΐκι του στο Αιγαίο, έπαιρνε μέρος σε ιστιοπλοϊκούς αγώνες, πετούσε με το τετραθέσιο αεροπλανάκι, που είχε αγοράσει συνεταιρικά με τους φίλους του. Και βέβαια κατέγραφε όπου πήγαινε παραδοσιακά τραγούδια ή έγραφε τα δικά του ή έκανε τις δικές του παραγωγές με σήμα-κατατεθέν την ετικέτα «Στρογγυλοί Δίσκοι» και παραχωρούσε δωρεάν το «Αγροτικόν» για ηχογραφήσεις νέων συγκροτημάτων.
Αυτή η πλήρης ζωή δέχτηκε το πρώτο πλήγμα περίπου δύο χρόνια πριν, όταν διαγνώστηκε ότι πάσχει από καρκίνο. Αντιμετώπισε με θάρρος κι εξαιρετική αξιοπρέπεια την εξέλιξη της αρρώστιας του. 
Σποραδικά ακούγονταν κάποιες ειδήσεις ότι δεν το έβαζε κάτω κι ας είχε επιδεινωθεί η υγεία του. Συνέχιζε τις χημειοθεραπείες στο «Διαβαλκανικό Κέντρο» της Θεσσαλονίκης, απ' όπου πήρε πριν από μία εβδομάδα εξιτήριο και γύρισε στο σπίτι του. Εκεί έκλεισε χθες για πάντα τα μάτια του.
Σποραδικά ακούγονταν κάποιες ειδήσεις ότι δεν το έβαζε κάτω κι ας είχε επιδεινωθεί η υγεία του. Συνέχιζε τις χημειοθεραπείες στο «Διαβαλκανικό Κέντρο» της Θεσσαλονίκης, απ' όπου πήρε πριν από μία εβδομάδα εξιτήριο και γύρισε στο σπίτι του. Εκεί έκλεισε χθες για πάντα τα μάτια του.
Είχε γεννηθεί στις 20 Μαρτίου του 1948 στη Θεσσαλονίκη. Στο Γυμνάσιο τα ροκ ακούσματά του βρήκαν διέξοδο σε ηλεκτρικές μπάντες, με τις οποίες ερμήνευε κυρίως το ρεπερτόριο του Ντίλαν σε κλαμπ ή και σε πάρκα της Θεσσαλονίκης -είχε διηγηθεί ατελείωτα κυνηγητά με την Αστυνομία που απαγόρευε τις υπαίθριες συνάξεις. Αργότερα, όταν ο Πασχάλης πάει φαντάρος, ο Παπάζογλου τον αντικαθιστά για ένα διάστημα ως βασικός τραγουδιστής των «Olympians», ερμηνεύοντας όμως τα ροκ της εποχής. Αφού υπηρετεί στο στρατό, φτιάχνει την μπάντα «Ζηλωτής», που επιχειρεί κατά το πρότυπο των Aphrodite's Child να ακουστεί και στο εξωτερικό. Γι' αυτό, αναζητώντας ένα καλύτερο ορμητήριο προς την ευρωπαϊκή αγορά, εγκαθίσταται για ένα διάστημα στο Ααχεν της Γερμανίας. Κι από κει χάρη στον αδελφό τού Βαγγέλη Παπαθανασίου, Νίκο, παραγωγό στην Ιταλία, ηχογραφεί ένα single στο Μιλάνο.
Οταν επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, φτιάχνει το πρώτο του home studio και γράφει κάποια τραγούδια για τον Πασχάλη. Περίπου την ίδια εποχή ανακαλύπτει την ομορφιά του λαϊκού κι αγοράζει ένα μπουζούκι.
Σταθμός
Σταθμός αποδεικνύεται το 1976 η συμμετοχή του στους «Αχαρνής» του Σαββόπουλου.
Εκεί συναντιέται με τον Μανώλη Ρασούλη κι ένα χρόνο αργότερα στο ερασιτεχνικό στούντιο «Αγροτικόν», που διατηρεί στο κτήμα του, ηχογραφείται η περίφημη «Εκδίκηση της Γυφτιάς», με κύριο ερμηνευτή τον ίδιο. Οι αντιδράσεις απέναντι στο δίσκο, που θα αλλάξει την πορεία του ελληνικού τραγουδιού, είναι ή αδιαπραγμάτευτα ενθουσιώδεις από τον φοιτητόκοσμο της εποχής ή επιθετικές και καχύποπτες. Οι πιο συντηρητικοί καταδικάζουν ό,τι θεωρούν «παρωδία του λαϊκού με ροκ επίφαση».
Ο δίσκος αυτός όμως ανοίγει την πόρτα και στην προσωπική δισκογραφία του Νίκου Παπάζογλου, απενοχοποιώντας το προσωπικό ύφος του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου