Αλη ονόμαζαν την
περιπλάνηση και η φράση «έρχεται δ' άλη» σήμαινε τη «συνοδεία των περιπλανώμενων...»
Τον «αόρατο θίασο <που> περνά...». (Καβάφης).
Η Αλη, εξάλλου
αντιστοιχεί στη λατινική ala :
την πλανώμενη, «περιπολούσα» ίλη ιππέων...
την πλανώμενη, «περιπολούσα» ίλη ιππέων...
Η λέξη παράγεται από ρίζα
*Αλ - απ' όπου το αλ - άομαι:
«πλανώμαι, περιφέρομαι».
Από την *Αλ - παράγονται
ακόμα ο *αλ - ήτης που περιφέρεται από εδώ και από εκεί.
Ο «φυγάς θεόθεν και
αλ - ήτης» [Εμπεδοκλής].
Και ο ... *ηλ - ίθιος
< που βρίσκεται απ' τις συχνές μετακινήσεις μονίμως σε... πλάνη>.
Ο αλ - άστωρ τέλος «δαίμων
περιπλανών» [ο «καταστροφεύς άγγελος» η «Σφίγξ»...] και ο πολιτικός εχθρός (!)
και πολέμιος...
«Ο Φίλιππος ο Μακεδών - για τον Δημοσθένη - που ήταν «Βάρβαρος
και αλάστωρ" (Δημ. 438, 28) όπως και η ακολουθία του «μιαροί ... κόλακες
και αλάστορες (Δημ. 324, 21).
Τελευταία λέξη σε αυτή τη
«φοβερή» οικογένεια της *αλ - είναι η σύνθετη αλα - ζών:
«κομπαστής, καυχηματίας».
Αυτός είναι ο «ανά την
χώραν περιφερό - μενος»<ευρισκόμενος σε άλη>.
Ακόμα ο φαντασμένος, μάταιος,
που εξαπατά με τα μεγάλα λόγια.
Πρώτος ο ποιητής Αλκαίος
<5 style="font-family: inherit;"> χρησιμοποίησε τη λέξη αλαζών με τη σημασία της λέξης
αλώμενος («περιπλανώμενος»).
Ετσι «αλα - ζόνες
- διαβάζουμε στον Ερωτιανό- λέγονται «παρά το:
από άλης - ζην.
<Αλη δε η πλάνη
και αλ-ήτην: τον πλανήτην>.
Λέγονται δ' ούτω και οι
ψεύσται».
Και ο Ευστάθιος γράφει «αλα-ζών: ο από άλης - ζων:
ο αγύρτης, κοινώς δε
ο φέναξ».
Ετσι εξηγείται και η
αλαζονεία της εξουσίας απ' τα πολλά ταξίδια <άλη> τα «πέρα δώθε» και την
περιφορά από «καρέκλα σε καρέκλα» την ιδίων προσώπων... για πολλά χρόνια ...
όπως στα παραμύθια.
Παρ' όλα αυτά οι
νεοέλληνες αγαπούν τους αλαζόνες -τους, και τους ψηφίζουν, επειδή τους
πιστεύουν (!).
Από την «θεία» -άλη <των αλα-ζόνων τους> παράγουν την
κορυφαία... αλή - θεία... <άλη + θεία>.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου