Δεν υπήρξε καμία
υποχώρηση κάτω από το βάρος πιέσεων κατά τις διαπραγματεύσεις του πρώτου
εξαμήνου του 2015.
Η οικονομική πολιτική που θα ακολουθούσε το κόμμα αν κέρδιζε
τις εκλογές είχε ήδη διαμορφωθεί, τουλάχιστον από την Άνοιξη του 2014, σε μια
κλειστή ομάδα στην ηγεσία.
€ $ ●► « » ▲▼◄
Η οικονομική πολιτική που θα ακολουθούσε το κόμμα αν κέρδιζε
τις εκλογές είχε ήδη διαμορφωθεί, τουλάχιστον από την Άνοιξη του 2014, σε μια
κλειστή ομάδα στην ηγεσία.
Είχαν πειστεί ότι, η μόνη ρεαλιστική πολιτική ήταν η
συνέχιση αυτής των μνημονίων, με μικρές βελτιώσεις που θα προσπαθούσαν να
κάνουν οι ίδιοι σαν διαχειριστές, για τα μάτια του κόσμου.
Όχι ρήξεις,
ανατροπές, εξόδους από την ΕΕ, εθνικό νόμισμα και άλλα τέτοια επαναστατικά – τα
οποία δεν επιθυμούσε ούτε η πλειοψηφία του λαού, όπως έδειχναν άλλωστε οι
μετρήσεις της κοινής γνώμης.
Το δημοψήφισμα ήταν ένα
τέχνασμα για να καμφθεί η αντίδραση ισχυρών ομάδων στον κομματικό μηχανισμό και
στη Νεολαία.
Εκτιμούσαν δηλαδή ότι, με ένα μάλλον σίγουρο «ΝΑΙ» θα
νομιμοποιούσαν την προαποφασισμένη αλλαγή πολιτικής και θα έκαμπταν έτσι την
εσωκομματική αντίδραση.
Τεκμαίρεται δε αυτό από το γεγονός ότι, προέκριναν το
δημοψήφισμα από το να ζητήσουν από τον λαό νέα, ισχυρότερη εντολή –
προσφεύγοντας σε εκλογές, κατά το ιστορικό παράδειγμα του Γεωργίου Παπανδρέου.
Εκλογές που κατά τις
εκτιμήσεις όλων, συμπεριλαμβανομένου του κ. Μεϊμαράκη, θα «κέρδιζαν» με πάνω
από 40% – με το μειονέκτημα όμως της ενίσχυσης της αριστερής αντιπολίτευσης
εντός του κόμματος.
Επομένως θα επρόκειτο για μια νίκη που δεν χρειάζονταν,
αφού θα τους αυτοπαγίδευε – οπότε λογικά επέλεξαν το δημοψήφισμα που δεν θα τους
δημιουργούσε τέτοια εσωτερικά προβλήματα. Αλήθεια, έχει ρωτήσει κανείς τον
πρωθυπουργό (ή καλύτερα τον κ. Δραγασάκη), γιατί προέκρινε την λύση του
δημοψηφίσματος αντί της ανανέωσης της λαϊκής εντολής μέσα από εκλογές;
Βασίλη Βιλιάρδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου