ΑΚΡΙΒΗ ΜΟΥ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ…

της Μαρίας Κουλούρη, Ιατρού

Θέλω να μιλήσω απλά, για πράγματα που μοιάζουν πολύπλοκα μέσα στην απλότητά τους. Θέλω η φωνή μου ν’ ακουστεί και ο λόγος μου να γίνει  τροφή για προβληματισμούς, γιατί όχι και για κριτική, θετική ή αρνητική, αποκτώντας έτσι μια κάποιαν αξία.

Το Πάσχα πέρασε μόλις πριν λίγες μέρες και η ροή των γεγονότων προχωρεί γρήγορα στο ρυθμό του χρόνου, αφήνοντας το χθεσινό να φαντάζει πια μακρινό. Για κάποιους το Πάσχα είναι η πιο λαμπρή γιορτή της Χριστιανοσύνης, για άλλους μια ευκαιρία απόδρασης από την καθημερινότητα, για πολλούς μια χρυσή ευκαιρία τόνωσης της τουριστικής κίνησης σε καιρούς στασιμότητας.

Εγώ θα μιλήσω όμως για εκείνους που βιώνουν το Πάσχα σαν εφιάλτη και θυσιάζουν εκόντες άκοντες τα δικαιώματά τους για αξιοπρέπεια και αυτοδιάθεση στο βωμό μιας βλαχογκλαμουρίστικης υποκουλτούρας που συνδυάζει  τουριστική προβολή και εκτρωματική εθιμολατρεία.

Έτσι, στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, την όμορφη Χίο, τα τελευταία χρόνια το Πάσχα είναι συνώνυμο με τον ρουκετοπόλεμο, σε μια άκρως εξαμβλωματική και επικίνδυνη εκδοχή ενός παλιού εθίμου, που ήθελε τις καμπάνες της Ανάστασης να συνοδεύονται από την ρίψη αυτοσχέδιων ρουκετών μεταξύ δύο εκκλησιών και με στόχους τον τρούλο της μιας εκκλησίας και το ρολόι του καμπαναριού της άλλης.  Στις μέρες μας, πάνω στον καμβά αυτόν και με το πρόσχημα του θεάματος ( πλέον προωθούμενου διαδικτυακά), της τόνωσης του τουρισμού αλλά και του extreme sport, συντελούνται σωρηδόν αδικήματα κατά ανυποψίαστων ανθρώπων, με την Δικαιοσύνη να εθελοτυφλεί, την Αστυνομία να αδυνατεί να εφαρμόσει το βασικό της χρέος, την ασφάλεια και προστασία του Πολίτη.

Και όλα αυτά στην Δημοκρατική Ελλάδα του 21^ου αιώνα…

Ενδεικτικά θα πω ότι το έθιμο των 5.000-6.000 ρουκετών, διάρκειας μιας ώρας, εξελίχθηκε στην ατραξιόν 120.000-150.000 ρουκετών, που ρίπτονται επί 5-6 ώρες σε σπίτια και εκκλησίες, χωρίς κανόνες ,από άτομα όλων των ηλικιών (και ανηλίκους), συχνά υπό την επήρεια οινοπνεύματος.  Οι περίοικοι των δύο ναών βιώνουν συνθήκες πρώτης γραμμής πυρός, εγκλωβισμένοι σε συρματοπλέγματα αλλά κυρίως στην αδιέξοδη κατάσταση που τους καθιστά θύματα ενός παραλογισμού δίχως όριο.  Ούτε λόγος για θρησκευτική ελευθερία!

 Δεν πάνε πολλά χρόνια που η Δικαιοσύνη θεώρησε ότι η τοπική Αστυνομία όφειλε σοβαρές εξηγήσεις για τα τεκταινόμενα, για να καταλήξει στην «δικαιότατη»  απόφαση να υποδείξει «υπομονή» στους πληττόμενους κατοίκους.  Λες και μπορούν να κάνουν διαφορετικά…

Φαίνεται πως η Δικαιοσύνη σ’ αυτή τη χώρα εκτός από τυφλή είναι και πολύ ακριβή.  Γιατί ποιος ξέρει πόσες αγωγές πρέπει να κατατεθούν για να διεκδικηθεί το αυτονόητο : η ισονομία, η διαφύλαξη της ψυχικής και σωματικής ασφάλειας και της ατομικής περιουσίας.

Για μια ευνομούμενη πολιτεία αυτά βαρύνουν πολύ περισσότερο από οικονομικά οφέλη και εθιμικό δίκαιο. Αποτελούν την βάση για κάθε είδους ανάπτυξη.  Αλλιώς, πρέπει να ντρεπόμαστε!

                                                           Μαρία Κουλούρη, Ιατρός