Πύρρειος νίκη;

Το αντίδοτο στην επιβολή ελέγχων στην ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων, είναι η υιοθέτηση δασμών στις εισαγωγές – η οποία θα εξασφάλιζε σταδιακά την εξυπηρέτηση των χρεών της Ελλάδας, αφού προηγούταν η ονομαστική διαγραφή ενός μέρους τους

«Συμπέρασμα: Η επιβολή ελέγχων στην ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων, σε συνδυασμό με την υιοθέτηση δασμών στις εισαγωγές, ισοδυναμεί με μία αποτελεσματική εσωτερική υποτίμηση – η οποία θα εξασφάλιζε σταδιακά την εξυπηρέτηση των χρεών της Ελλάδας, αφού προηγηθεί φυσικά η απαιτούμενη ονομαστική διαγραφή μέρους τους με αιτία τις ζημίες που της προκάλεσαν τα μνημόνια, χωρίς την υπογραφή ενός τρίτου καταστροφικού μνημονίου.

Θα εξασφάλιζε επίσης σημαντικά έσοδα στο δημόσιο, από αυτούς που θα έχουν τη δυνατότητα να αγοράζουν ακριβά εισαγόμενα προϊόντα – ένα δίκαιο μέτρο αναδιανομής των εισοδημάτων, το οποίο δεν ενοχλεί κανέναν.  

Παράλληλα, δεν θα υπήρχε κανένας λόγος επιστροφής στη δραχμή, άμεσης ή έμμεσης απώλειας των καταθέσεων και χρεοκοπίας των τραπεζών – αρκεί φυσικά να μην επιμείνει η Γερμανία στη δολοφονία της Ελλάδας, κυρίως για να αποφύγει την αποπληρωμή των χρεών της απέναντι στη χώρα μας (Αιδώς Γερμανοί).

Η αντίρρηση βέβαια θα ήταν πως η επιβολή δασμών στις εισαγωγές είναι αντίθετη με τους κανόνες που ισχύουν στην ΕΕ – κάτι που όμως θα ήταν ανόητο, αφού οι έλεγχοι στην ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων είναι επίσης αντίθετοι με τους κανόνες της ΕΕ, έχοντας όμως επιβληθεί ουσιαστικά από την ίδια τη νομισματική ένωση (ΕΚΤ)».

                                                                       Ανάλυση

Δύσκολα μπορεί να κρίνει κανείς τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος, ο χαρακτήρας του οποίου ήταν καθαρά δημοσιονομικός, παρά το ότι κάτι τέτοιο είναι αντίθετο με το Σύνταγμα – γεγονός που φαίνεται πως δείλιασε να αντιληφθεί ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, αφού το υπέγραψε επικυρώνοντας το. 
Ουσιαστικά βέβαια, οι Πολίτες αποφάσισαν θαρραλέα το αυτονόητο: 

να μην αποδεχθούν την πολιτική λιτότητας, να μην πληρώσουν τα δημόσια χρέη, κάτι που όμως θα μπορούσε να είναι συνώνυμο με τη χρεοκοπία (ανάλυση), καθώς επίσης να αντισταθούν απέναντι στην Τρόικα και στη Γερμανία.

Περαιτέρω, η κυβέρνηση θεωρεί πως πρόκειται για μία μεγάλη επιτυχία της, η οποία δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί ως «Πύρρειος νίκη» – σε καμία περίπτωση δηλαδή ως η τελευταία επιτυχία ενός πρωθυπουργού που παίρνει τις σωστές αποφάσεις στο λάθος χρόνο, καθώς επίσης που δεν διστάζει να υποσχεθεί εν γνώσει του το ανέφικτο, «αποπλανώντας» έναν ολόκληρο λαό.

Εν τούτοις, η ηγεσία της χώρας ασφαλώς προβληματίζεται από το γεγονός ότι, η πραγματική οικονομία επιδεινώνεται ραγδαία, οι τράπεζες αποκλείεται να ανοίξουν σύντομα, ενώ οι πιθανότητες να συμβιβαστούν οι δανειστές έχουν μειωθεί στο ελάχιστο - κρίνοντας από τη «θεατρική παραίτηση» του υπουργού οικονομικών, ακριβώς εκείνη τη στιγμή που τα νερά από το θανατηφόρο ρήγμα στο πλοίο έχουν φτάσει ήδη στο κατάστρωμα.

Εν τούτοις, ο στόχος μας δεν είναι ούτε οι πολιτικές εκτιμήσεις, ούτε η κριτική όλων όσων έχουν ήδη συμβεί – αλλά οι σκέψεις και οι προτάσεις για την επόμενη ημέρα, ανεξάρτητα από το ποιό κόμμα κυβερνάει, ευχόμενοι «ο Θεός να φυλάει την Ελλάδα».

Οφείλουμε να τονίσουμε λοιπόν πως, εάν ο πρωθυπουργός «παραίτησε» τον υπουργό οικονομικών, καθώς επίσης πως εάν η σύγκλιση των αρχηγών των κομμάτων είναι ειλικρινής, με στόχο την από κοινού αντιμετώπιση των προβλημάτων της χώρας, τότε οι προοπτικές για το μέλλον είναι λιγότερο σκοτεινές – αν και οι αποφάσεις αυτές έχουν ξανά καθυστερήσει υπερβολικά, όπως και το δημοψήφισμα, αφού έχει προηγηθεί η επιλεκτική χρεοκοπία της Ελλάδας, καθώς επίσης η αποκοπή της από το τραπεζικό σύστημα της Ευρωζώνης.
Με απλά λόγια, οι αποφάσεις έχουν ληφθεί όταν η Ελλάδα είναι πλέον μόνο τυπικά μέλος της ΕΕ και της νομισματικής ένωσης – ενώ πρακτικά είναι εκτός της προστασίας και των κανόνων της.

Περαιτέρω, είναι προφανές πως έχουν καεί όλες σχεδόν οι συμβολικές γέφυρες της Ελλάδας με την Ευρωζώνη, ενώ έχει απομείνει ένας μόνο «βασικός κρίκος» –
η διατήρηση στη ζωή του μάλλον αφερέγγυου τραπεζικού συστήματος, από την ΕΚΤ και τον ELA.
Εάν λοιπόν η ΕΚΤ αποφασίσει να κόψει τον «ομφάλιο λώρο», ζητώντας την επιστροφή των χρημάτων του ELA, τότε η κυβέρνηση θα πρέπει να λάβει επώδυνες αποφάσεις - ενδεχομένως τη διάσωση των τραπεζών από τους μετόχους, τους κατόχους ομολόγων, καθώς επίσης τους καταθέτες τους (bail in).

Η επιλογή της κυβέρνησης εν προκειμένω, η οποία πιθανολογούμε πως δεν θα θελήσει να τιμωρήσει αυτούς που δεν φυγάδευσαν τις καταθέσεις τους στο εξωτερικό, επιβραβεύοντας όσους έκαναν ακριβώς το αντίθετο, δεν είναι άλλη από την ανάληψη του ελέγχου του τραπεζικού συστήματος.

Ένα τέτοιο ενδεχόμενο, σε συνδυασμό με την «επίταξη» της Τράπεζας της Ελλάδας για τη χρησιμοποίηση των μυστικών αποθεμάτων της (επίκληση κατάστασης εκτάκτου ανάγκης), καθώς επίσης για την εκτύπωση χαρτονομισμάτων των είκοσι ευρώ, για τα οποία θεωρείται πως υπάρχει η δυνατότητα, θα οδηγούσε στη βίαιη σύγκρουση και στη ρήξη με την Ευρωζώνη - κάτι που θα έπρεπε να αποφευχθεί, αφού θα ήταν συνώνυμο με την κήρυξη ενός ανταρτοπόλεμου, με απρόβλεπτα επακόλουθα.

Βέβαια, εάν αυτού του είδους τα μέτρα συνοδεύονταν από την προσφυγή της Ελλάδας στο ευρωπαϊκό δικαστήριο, για τη διεκδίκηση της νομιμότητας σύμφωνα με τις διατάξεις της συνθήκης της Λισαβόνας, παράλληλα με την αγωγή εναντίον της ΕΚΤ για τη μη διατήρηση της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας, ίσως υπήρχε ελπίδα - αν και πρόκειται για θεωρητικές δυνατότητες, για αχαρτογράφητα νερά, με αποτελέσματα που δεν είναι εύκολο να προβλεφθούν.

                                                           Ο έλεγχος κεφαλαίων

Εισαγωγικά, όταν μία χώρα αποκοπεί εντελώς από τις αγορές, καθώς επίσης από τους υπόλοιπους δανειστές της (ΔΝΤ, κράτη), ενώ ταυτόχρονα δεν της παρέχει ρευστότητα η κεντρική της τράπεζα, η ΕΚΤ στην Ελλάδα εν προκειμένω, τότε είναι υποχρεωμένη να επιβάλλει ελέγχους στην ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων.

Η αιτία είναι το ότι, όλοι οι Πολίτες της κατανοούν πως η οικονομία του κράτους τους θα επιβραδυνθεί ακόμη περισσότερο, κινδυνεύοντας να παγώσει εντελώς – λόγω της στάσης των δανειστών του, καθώς επίσης της υπερεθνικής κεντρικής του τράπεζας (ΕΚΤ). Εκτός αυτού, όλοι αναρωτιούνται

(α)  εάν θα ακολουθήσει μία νομισματική μεταρρύθμιση, στην περίπτωση της Ελλάδας η έξοδος από το ευρώ και η υιοθέτηση της δραχμής – οπότε η δραστική υποτίμηση της με αποτέλεσμα τη μεγάλη μείωση της αγοραστικής αξίας των καταθέσεων τους, είτε

(β)  η παραμονή της στη νομισματική ένωση, η οποία όμως σημαίνει τη συνέχιση του καθοδικού σπειροειδή κύκλου της ύφεσης και του αποπληθωρισμού, ουσιαστικά με τα ίδια καταστροφικά αποτελέσματα.

Εύλογα λοιπόν προσπαθούν να διασώσουν τις αποταμιεύσεις τους, αποσύροντας τα χρήματα τους από τις τράπεζες (γράφημα) - διενεργώντας ως εκ τούτου μαζικές τραπεζικές επιθέσεις (Bank runs), οι οποίες οδηγούν στην κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, ακόμη και αν αυτό δεν είναι αφερέγγυο.

Επομένως, η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να επιβάλλει ελέγχους στη διακίνηση των κεφαλαίων - ενώ, εάν καθυστερήσει να το κάνει, όταν παράλληλα αρνείται να προσφέρει νέα ρευστότητα στο σύστημα η κεντρική τράπεζα, όπως δυστυχώς συνέβη στην Ελλάδα, αναγκάζεται να κλείσει για κάποιο χρονικό διάστημα τις τράπεζες, για να τις προστατεύσει από την ακαριαία χρεοκοπία.

======================================================================

Με τον τρόπο αυτό όμως στραγγαλίζεται κυριολεκτικά η πραγματική οικονομία, οι τραπεζικές επισφάλειες κορυφώνονται (κόκκινα δάνεια), οι τράπεζες γίνονται αφερέγγυες και χρεοκοπούν – όπου πρόκειται για την κλασσική περίπτωση μίας «αυτοεκπληρούμενης προφητείας».

Προφανώς, με το κλείσιμο της ρευστότητας δεν κερδίζουν απολύτως τίποτα οι πιστωτές – κάτι που δυστυχώς δεν φαίνεται να το κατανοούν οι υπεύθυνοι της Ευρωζώνης.
Απλούστατα, εάν δεθούν τα χέρια του οφειλέτη, όπως συνέβαινε στο μεσαίωνα, οπότε δεν μπορεί να εργασθεί κερδίζοντας κάποιο εισόδημα, για να εξοφλήσει τουλάχιστον ένα μέρος των χρεών του, τότε δεν χάνει μόνο ο ίδιος, αλλά και οι δανειστές του – γεγονός που σημαίνει πως πρόκειται για ένα παιχνίδι, όπου όλοι ζημιώνονται.

                               Το οικονομικό αντίδοτο στον έλεγχο κεφαλαίων

Περαιτέρω, ο οφειλέτης είναι υποχρεωμένος να αναζητήσει το οικονομικό αντίδοτο στον έλεγχο κεφαλαίων, εάν θέλει να επιβιώσει χωρίς να περιμένει να τον λυπηθούν οι δανειστές του - καταλήγοντας νομοτελειακά στο συμπέρασμα ότι, δεν είναι άλλο από την επιβολή δασμών στα εισαγόμενα προϊόντα.

Όπως λοιπόν συμβαίνει με την υιοθέτηση ενός εθνικού νομίσματος, λόγω της υποτίμησης του, εάν επιβληθούν δασμοί στις εισαγωγές προϊόντων και υπηρεσιών, θα γίνουν ακριβότερες από τις εγχώριες - οπότε οι Πολίτες θα επιλέξουν την αγορά των προϊόντων που οι ίδιοι παράγουν, αντί να καταναλώνουν τα ευρώ που έχουν στη διάθεση τους για εισαγόμενα.

Επομένως, η ανταγωνιστικότητα της εγχώριας βιομηχανίας θα αυξηθεί κατακόρυφα, σε χρόνο μηδέν, χωρίς η Ελλάδα να υποχρεωθεί στην έξοδο της από την Ευρωζώνη – την οποία δεν μπορεί να της την επιβάλλει κανείς.

Συμπερασματικά, η επιβολή ελέγχων στην ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων, σε συνδυασμό με την υιοθέτηση δασμών στις εισαγωγές, ισοδυναμεί πλέον με μία αποτελεσματική εσωτερική υποτίμηση – η οποία θα εξασφάλιζε σταδιακά την εξυπηρέτηση των χρεών της Ελλάδας, αφού προηγηθεί φυσικά η απαιτούμενη ονομαστική διαγραφή μέρους τους, με αιτία της ζημίες που της προκάλεσαν τα μνημόνια (ανάλυση), χωρίς την υπογραφή ενός τρίτου καταστροφικού μνημονίου.
Επίσης, σημαντικά έσοδα στο δημόσιο, από αυτούς που θα έχουν τη δυνατότητα να αγοράζουν ακριβά εισαγόμενα προϊόντα – ένα δίκαιο μέτρο αναδιανομής των εισοδημάτων, το οποίο δεν ενοχλεί κανέναν.

Παράλληλα, δεν θα υπήρχε κανένας λόγος επιστροφής στη δραχμή, άμεσης ή έμμεσης απώλειας των καταθέσεων και χρεοκοπίας των τραπεζών – αρκεί φυσικά να μην επιμείνει η Γερμανία στη δολοφονία της Ελλάδας, κυρίως για να αποφύγει την αποπληρωμή των χρεών της απέναντι στη χώρα μας (Αιδώς Γερμανοί).

Η αντίρρηση βέβαια θα ήταν πως η επιβολή δασμών στις εισαγωγές είναι αντίθετη με τους κανόνες που ισχύουν στην ΕΕ – κάτι που όμως θα ήταν ανόητο, αφού οι έλεγχοι στην ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων είναι επίσης αντίθετοι με τους κανόνες της ΕΕ, έχοντας όμως επιβληθεί ουσιαστικά από την ίδια τη νομισματική ένωση (ΕΚΤ).

Εάν δε η ΕΕ απειλούσε την Ελλάδα με την επιβολή δασμών στις εξαγωγές της, για να την τιμωρήσει, θα αποτελούσε μία ασύμβατη ενέργεια με τους μέχρι σήμερα ισχυρισμούς της – με βάση τους οποίους ο κεντρικός στόχος των μέτρων που επιβλήθηκαν από την Τρόικα ήταν η αύξηση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, κάτι που είναι πλέον τεκμηριωμένα αδύνατον, με κριτήριο τα τελευταία πέντε έτη.

Επομένως, εάν ο πραγματικός στόχος της ΕΕ είναι η ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, έτσι ώστε να μπορεί η χώρα να εξυπηρετεί τα χρέη της, δεν θα πρέπει να έχει αντίρρηση στην επιβολή δασμών στις εισαγωγές - οπότε στην αναβίωση του παραγωγικού ιστού της Ελλάδας.

                                                                      Επίλογος

Η Ελλάδα είναι εγκλωβισμένη στο ευρώ, στο χρέος και στα μνημόνια. Ακόμη όμως και αν δεν ήταν, η παραμονή της στην Ευρωζώνη είναι εξαιρετικά σημαντική για πολλούς διαφορετικούς λόγους – οικονομικούς, πολιτικούς, κοινωνικούς και γεωπολιτικούς, ενώ στις σημερινές συνθήκες της παγκοσμιοποίησης, πολύ δύσκολα μπορεί να επιβιώσει μία μικρή χώρα εκτός μίας ένωσης.

Φυσικά η Ευρωζώνη έχει πάρα πολλά «ιδρυτικά» ελαττώματα, τα οποία πρέπει να διορθωθούν – ενώ η Γερμανία εκμεταλλεύεται και απομυζεί όλα τα μέλη της, απαιτώντας είτε την υποταγή, είτε το θάνατο της Ελλάδας. Εν τούτοις, η ελληνική κυβέρνηση οφείλει να είναι συνετή, διορατική και προσεκτική, προσπαθώντας να λαμβάνει αποφάσεις με γνώμονα το μέλλον της χώρας – χωρίς να πιέζεται από τα προβλήματα του παρόντος.

Πρέπει λοιπόν να αποφύγει με κάθε θυσία την «επιδοτούμενη» από τη Γερμανία πρόταση,
η οποία υποθέτουμε πως θα είναι είτε η υπογραφή ενός αποικιοκρατικού τρίτου μνημονίου, είτε το βελούδινο διαζύγιο με την Ευρωζώνη - όπου θα της προσφερόταν η διαγραφή ενός μέρους του δημοσίου χρέους της, με αντάλλαγμα την εκούσια έξοδο της από την Ευρωζώνη (Το σενάριο της δραχμής), την οποία δυστυχώς επιδιώκουν πολλά στελέχη του κυβερνώντος κόμματος.

Μία τέτοιου είδους ενέργεια θα θεωρούταν ως ένα στυγερό έγκλημα εναντίον της Ελλάδας, συνώνυμο με την εσχάτη προδοσία – ενώ θα μπορούσε να δρομολογηθεί επίσης με την υιοθέτηση υποσχετικών πληρωμής (IOU), οι οποίες θα εξαθλίωναν ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί στην παγίδα της δραχμής, δήθεν κατόπιν δικής του επιλογής.

Εάν λοιπόν η κυβέρνηση τοποθετηθεί απέναντι στο δίλημμα «Μνημόνιο ή GREXIT», πρέπει να το αποφύγει, απαιτώντας το αντίδοτο που αναφέραμε:
την άμεση επιβολή δασμών στις εισαγωγές, με την παραμονή των τραπεζών σε καθεστώς κεφαλαιακών ελέγχων, πολύ λιγότερο αυστηρών όμως. Το ευρώ είναι μία σημαντική κατάκτηση της Ελλάδας, την οποία δεν έχει το δικαίωμα κανένα κόμμα να θυσιάσει – ενώ για όλα όσα κατέχει κανείς πρέπει να πολεμάει, εκτιμώντας συνετά την αξία τους.

Η Γερμανία δεν επιτρέπεται να μας διώξει από την Ευρωζώνη ούτε άμεσα, ούτε έμμεσα -
ενώ το πρόβλημα της νομισματικής ένωσης, παρά τα αναμφίβολα λάθη της, δεν είναι η Ελλάδα αλλά η Γερμανία, υπό τη σημερινή της πρωσική κυβέρνηση.
Σε κάθε περίπτωση, η πατρίδα μας θα τα καταφέρει παραμένοντας εκεί που ανήκει, παρά τις σημερινές δυσκολίες – αρκεί να θέλει πραγματικά να το προσπαθήσει.

Ας μην ξεχνάμε δε πως η αποτυχία των μνημονίων δεν οφείλεται μόνο στα τρομακτικά λάθη της Τρόικας και στην εσφαλμένη διάγνωση/συνταγή της (ανάλυση) αλλά, επίσης, στη μη αποδοχή τους από όλους τους Έλληνες – γνωρίζοντας πως, ακόμη και αν τα μέτρα ήταν το αποτέλεσμα μίας θεϊκής έμπνευσης, δεν θα είχαν καμία επιτυχία, εάν δεν τα ενέκριναν όλοι μαζί οι Πολίτες, χωρίς καμία απολύτως αντίρρηση.

Υστερόγραφο: Ασφαλώς οφείλουν να υιοθετηθούν μεταρρυθμίσεις, ειδικά στο πεδίο των Θεσμών (ανάλυση) – οι οποίες όμως δεν πρέπει να έχουν καμία σχέση με τα γνωστά μνημόνια, τα οποία κατέστρεψαν ολοσχερώς την ελληνική οικονομία. Για να είναι όμως αποτελεσματικές, είτε αποφασισθούν δασμοί, είτε όχι, θα πρέπει να συνοδευθούν από αναπτυξιακά μέτρα, καθώς επίσης από τη διαγραφή μέρους του χρέους – έτσι ώστε να πεισθούν όλοι οι Έλληνες και να τις εφαρμόσουν πιστά.

Με δεδομένη δε τη, για πρώτη φορά, ηγετική συμπεριφορά του πρωθυπουργού, ο οποίος συγκάλεσε σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών όταν κέρδισε το επικίνδυνο δημοψήφισμα (η γενναιοδωρία είναι το βασικό χαρακτηριστικό του ηγέτη, αυτό ακριβώς που λείπει από τη Γερμανία, με αποτέλεσμα να μην έχει καταφέρει ποτέ μέχρι σήμερα να δημιουργήσει κάποια αυτοκρατορία), οι ελπίδες για τη χώρα έχουν επιστρέψει – εκτός εάν πρόκειται για προσχηματικές ενέργειες, οι οποίες θα συνοδεύονταν από μία εκδικητική αντιμετώπιση όσων δεν στήριξαν τη θέση του.

Η Ελλάδα πρέπει υποχρεωτικά να διατηρήσει τη συνοχή της, καθώς επίσης να παρουσιαστεί ως ένα ενιαίο, διακομματικό σύνολο απέναντι στους δανειστές της – αφού η κυβέρνηση έχει χάσει εντελώς την αξιοπιστία της, κερδίζοντας βέβαια ένα μέρος πίσω μέσω της απομάκρυνσης του υπουργού οικονομικών, όπως φάνηκε από τον περιορισμό των πιέσεων στο ευρώ, καθώς επίσης στα διεθνή χρηματιστήρια.

                                                  ΣυγγραφέαςAnalyst Team