«Κρεμάμενοι» από την «Ελιά», αλλοιώς θα τους πάρει το ...«Ποτάμι»!!!

«Ηταν ο πρώτος στο ΠAΣOK που μίλησε υπέρ της «Ελεύθερης Ραδιοφωνίας» το 1986, τις μέρες που οι σύντροφοί του δήλωναν έτοιμοι να ρίξουν τους δορυφόρους - τη θυμηθήκαμε την ιστορία στον γυρισμό και αρκετά γελάσαμε - , και δεν χρειάστηκε καμία σύσκεψη για να το κάνει.

Kαι ήταν από τους λίγους πολιτικούς που τόλμησε, στις αρχές τις δεκαετίας, να ζητήσει αποποινικοποίηση και διαχωρισμό των ουσιών, όταν άλλοι στο άκουσμα και μόνο της λέξης ναρκωτικά έβγαζαν καντήλες. Oύτε τότε χρειάστηκε καμιά σύκεψη για να το κάνει. Mεγαλωμένος ως πολίτης του κόσμου, έχει μαζέψει σαν σφουγγάρι από παντού απόψεις σύγχρονες. Kαι έχει το χάρισμα που είχε και ο πατέρας του - στην αρχή τουλάχιστον της πολιτικής του καριέρας -, αλλά και ο παππούς του. Δεν φοβάται να πει τις απόψεις του. Οχι ότι δεν είναι ένας Παπανδρέου».
Αυτά έγραφε  ο Στ. Θεοδωράκης τον Αύγουστο του 1999, στο περιοδικό «ΚΛΙΚ»,  στη συνεντευξη που έλαβε από τον τότε  υπουργο Εξωτερικών της κυβέρνησης Κ. Σημίτη.
Η προσπάθειά του να «αγιογραφήσει» τον Γιώργο Παπανδρέου κατι περισσότερο από εμφανής, ενώ δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη και η ένθερμη υποστήριξή του στις ΝΑΤΟϊκές θηριωδίες στη Γιουγκοσλαβία...
Ως «ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ», ευχαριστώ το ιστολόγιο που ανασκάλισε την προϊστορία του Σταύρου Θεοδωράκη. Εγώ το ανακάλυψα στο «Revolution Now» και ομολογώ ότι το θέμα αυτό με απασχολούσε από την προηγούμενη εβδομάδα & ήθελα πολύ να το αναδείξω, αλλά αποδείχτηκα ολίγιστος αφού τα στοιχεία που βρήκα τα θεώρησα ανεπαρκή ...
Ενθυμούμαι όμως καλώς, ότι από τότε άρχισε η ανοδική δημοσιογραφικά πορεία(η αναρρίχηση) του «ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗ»  Δημοσιογράφου, που με την γνωστη παρέα των Κουναλάκηδων, Μπίστηδων, του Δήμου & άλλων επιδοτούμενων ανθρωπιστών - υπό την υψηλή επιστασία του «κόκκινου»  ΝΤΑΝΥ & του «ΠΡΑΣΙΝΟΥ - ΟΙΚΟΛΟΓΟΥ»  Γιόσκα Φίσερ ευλογούσαν τους βομβαρδισμούς!!!
Αν δεν κάνω λάθος(εψαξα αλλά δεν βρήκα υλικό), είχε μεταβεί(ο Στ. Θεοδωράκης)  & στη Γιουγκοσλαβία με δημοσιογραφική αποστολή... Μάλιστα είχε δημιουργηθεί και ένα επεισόδιο με την Λιάνα Κανέλλη, που ήταν από την αντίπερα όχθη(αλλά δεν παίρνω όρκο)...

                                            Ας επανέλθουμε όμως στο «Revolution Now»

Συνέντευξη του Γιώργου Παπανδρέου, στον συντάκτη του ΚΛΙΚ Σταύρο Θεοδωράκη.
Υπότιτλος συνέντευξης: Οι τολμηρές αλήθειες του Γιώργου Παπανδρέου.
Μετά την εισαγωγή του Σταύρου Θεοδωράκη για τον Γιώργο Παπανδρέου που παραθέσαμε,ο «ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ», δημοσιογράφος ... στήνει στον τοίχο τον τότε υπουργό εξωτερικών με φοβερές, «επιθετικές» ερωτήσεις του τύπου:
Aισθάνεστε νικητής, κ. Παπανδρέου;
Όταν φτάνει η στιγμή να αναφερθούν στο ΝΑΤΟϊκό έγκλημα στη Γιουγκοσλαβία, το οποίο ο Στ. Θεοδωράκης μαζί με άλλους δημοσιογράφους υποστήριξαν θερμά, ρωτάει τον Παπανδρέου ο «ποταμίσιος»:
Mε τα όσα αποκαλύπτονται τώρα στο Κόσοβο, το εύρος των σφαγών των Κοσοβάρων, οι ομαδικοί τάφοι, σκέφτεστε διαφορετικά τον πόλεμο;
(Ουδεμία αναφορά/ερώτηση για τις εκατόμβες νεκρών που άφησε πίσω του η ΝΑΤΟϊκή θηριωδία. Ούτε λέξη για τους χιλιάδες νεκρούς των βομβαρδισμών, των τραυματιών, των εκτοπισμένων ανθρώπων, του απεμπλουτισμένου ουρανίου κλπ...).
Και συνεχίζει ο Θεοδωράκης στην επόμενη ερώτηση:
Σε αντίθεση, πάντως, με τους βομβαρδισμούς των NATOϊκών, οι σφαγές των Σέρβων ελάχιστα απασχόλησαν τη δική μας κοινωνία.
(Νά' τη και η έμμεση προσπάθεια να δικαιολογηθεί η ιμπεριαλιστική σφαγή).
Στ.Θεοδωράκης προς Παπανδρέου:
Eσείς καταφέρατε να ισορροπήσετε. Δεν δυσαρεστήσατε ούτε τους συμμάχους μας ούτε τους Σέρβους.
(Εκ νέου γλείψιμο. Σου λέει, μη νομίζει ο αναγνώστης ότι δεν είναι σούπερ υπουργός-διπλωμάτης ο Γιώργος).
Συνεχίζει απτόητο το δημοσιογραφικό κοράκι του ΚΛΙΚ:
Πάντως, ενώ όλοι σε αυτή τη χώρα ήμασταν εναντίον των βομβαρδισμών, υπήρξαν και κάποιοι που ήταν υπέρ του Μιλόσεβιτς. Kαι τον υποστήριξαν έμπρακτα, επισκέψεις, «ανθρωπιστική βοήθεια», συναυλίες...
(Ο Στ.Θεοδωράκης ίσως σκέφτονταν, από μέσα του, πως θα έπρεπε να γίνουν συναυλίες και υπέρ του ΝΑΤΟϊκού στρατού, ίσως δε να σταλεί και ανθρωπιστική βοήθεια στις ιμπεριαλιστικές χώρες που μετείχαν αυτού. Δεν το είπε ωστόσο.... Επέλεξε μια έμμεση αναφορά σε ένα παραμύθι με το Μιλόσεβιτς στο ρόλο του κακού δράκου).
Διαβάστε όλη την συνέντευξη-αγιογραφία του Γιώργου Παπανδρέου στον Σταύρο Θεοδωράκη ΕΔΩ: http://www.klik.gr/148/papa/index.htm

 

Tα «Επτά θανάσιμα αμαρτήματα» ...του Σταύρου Θεοδωράκη!

 Την μέρα που κάποιοι στο Σύνταγμα φώναζαν «έξω οι κλέφτες», μια νέα βουλευτής σχεδόν κλαίγοντας με ρωτούσε «τι φταίω;». Και μάλλον είχε δίκιο.

Πώς να φταίει μια βουλευτής οκτώ μηνών για όλα που έχουν συμβεί στη πολιτική τα τελευταία 35 χρόνια;

Κάποιοι άλλοι όμως φταίνε. Κάποιοι που παριστάνουν τους ανήξερους ενώ υποπίπτουν συνεχώς σε κάποια (ή σε όλα) τα θανάσιμα αμαρτήματα της ελληνικής πολιτικής. Και ποια είναι αυτά;

Ας τα θυμηθούμε συνοπτικά.

Ατιμωρησία

Ένα από τα πιο προσφιλή σπορ των ελλήνων πολιτικών είναι να μιλάνε συνεχώς για τα σκάνδαλα (των άλλων). Ω του θαύματος όμως κανείς εν ενεργεία πολιτικός δεν έχει τιμωρηθεί γι' αυτά. Συνήθως … παραγράφονται ή στην έσχατη περίπτωση την πληρώνει κάποιος συνταξιούχος πολιτικός ή κάποιος πρώην Γενικός Γραμματέας. Ένας παλιός κοινοβουλευτικός είχε επί αυτού προτείνει: Αν είναι να συνεχίσουμε έτσι ας αλλάξουμε τον «νόμο περί ευθύνης υπουργών» και να τον κάνουμε «νόμο περί αθωότητας υπουργών».

Κομματοκρατία

Ο Λουδοβίκος (ο 14ος!) είναι αυτός που κατά πάσα πιθανότητα είχε πει πρώτος :«Το κράτος είμαι εγώ».

Στην Ελλάδα η αντίστοιχη ιστορική φράση είναι:

 «Το κράτος είναι το κόμμα» και για την διατήρηση της αγωνίζονται απαξάπαντες οι πολιτικοί ηγέτες και βεβαίως οι πέντε διατελέσαντες πρωθυπουργοί: Καραμανλής - Παπανδρέου - Μητσοτάκης - Σημίτης – Καραμανλής. Το κόμμα είχε παντού και πάντα προτεραιότητα.

Από τις επιχειρηματικές αποφάσεις του κράτους μέχρι τις συνθέσεις των δικαστηρίων.

Και από τις προσλήψεις καθαριστριών μέχρι τους διορισμούς διοικητών στα νοσοκομεία.

Πόθεν έσχες

Υπήρξαν υπουργοί που δήλωναν ότι έχουν συνολικές τραπεζικές καταθέσεις 6.000 ευρώ (όσο στοιχίζει ένα σαββατοκύριακο τους στο Παρίσι), αγόραζαν οικόπεδο στα βόρεια προάστια έναντι 30.000 και πουλούσαν διαμέρισμα στο κέντρο έναντι 300.000 ευρώ.

Γενικώς στη δική τους παράλληλη οικονομία πωλούν πάντα ακριβά - αγοράζουν πάντα φθηνά και ζουν με κέρματα.

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση Πελοποννήσιου βουλευτή με ιστορικό δεξιό όνομα που τον πρώτο χρόνο της πολιτικής καριέρας δήλωσε ότι ζούσε με 600 ευρώ το μήνα.

Ο καφές στον δικό του κόσμο έκανε 10 λεπτά, ενώ το ντεπόζιτο για τον γύρο της Πελοποννήσου τα γέμιζε με 4 ευρώ.

Ασυλία

Από τη μεταπολίτευση και μέχρι το 1998 από τις 637 αιτήσεις άρσης ασυλίας, είχαν γίνει δεκτές μόλις τρεις! Και έπρεπε να φτάσουμε στο 2002 για να θεσπιστεί (παρά τη διαφωνία ΝΔ και ΚΚΕ!) η φανερή ψηφοφορία στις υποθέσεις άρσης ασυλίας. Παρ' όλα αυτά υπάρχει περίπτωση (σοσιαλιστή) Βουλευτή που ζήτησε και πήρε ασυλία για να γλυτώσει το ΙΚΑ ενώ κάποιος άλλος κρύφτηκε πίσω από την ασυλία για φόνο (εξ αμελείας μεν – φόνο δε).

Κρατική διαφήμιση

Το δημόσιο είναι και ο μεγαλύτερος διαφημιζόμενος της χώρας.

Η κατανομή όμως της διαφημιστικής πίττας γίνεται με κριτήρια που κανείς δεν γνωρίζει.

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση πράσινου υπουργού Αμύνης που συντηρούσε δυο ημερήσιες εφημερίδες (μια πρωινή και μια απογευματινή) συνολικής ημερήσιας κυκλοφορίας 550 φύλλων (και οι δύο εφημερίδες).

Τα χρόνια του Καραμανλή δε, υπήρχε εφημερίδα που πουλούσε 2.400 φύλλα (μαζί με το καπέλο) και έπαιρνε διπλάσια κρατική διαφήμιση από την Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία που διέθετε 193.470 φύλλα.

Ενώ άλλη εφημερίδα με 4.020 φύλλα (μαζί με το καπέλο) έπαιρνε την ίδια με την Καθημερινή που διέθετε 140.050 φύλλα.

Χρηματοδοτήσεις

Ο ανυπόφορος (αφού ξεζουμίστηκε) Μιχάλης Χριστοφοράκος το καλοκαίρι του 2009 και αφού το είχε σκάσει από την χώρα, αποκάλυψε ότι τα κόμματα εξουσίας έπαιρναν από την Siemens (μέχρι και το 2006) δωρεές ίσες με το 2% του τζίρου της. Και τον Χριστοφοράκο να μη θέλεις να πιστέψεις δεν υπάρχει πειστική απάντηση στο ερώτημα που βρίσκονται τόσα πολλά εκατομμύρια για τους προεκλογικούς τους αγώνες. Αν εξαιρέσεις τις τελευταίες εκλογές που ο Παπανδρέου απαγόρευσε τις ατομικές καμπάνιες (για να ακολουθήσει εξ ανάγκης και ο Καραμανλής) το ίδιο ερώτημα ίσχυε και για τις προσωπικές προεκλογικές δαπάνες των υποψήφιων βουλευτών.

Διορισμοί

 Όλοι οι πολιτικοί συμφωνούν ότι το ελληνικό κράτος έχει πολλούς (αντιπάλους) δημόσιους υπαλλήλους αλλά όποτε περνάει από το χέρι τους διορίζουν (δικούς τους) δημοσίους υπαλλήλους. Χαρακτηριστική περίπτωση η Βουλή η οποία το 2000 είχε 643 υπαλλήλους και σήμερα έχει 1.340 (και 75 ειδικούς φρουρούς)! Το μεγάλο άλμα δεν έγινε στα χρόνια του Καραμανλή όπως θα υπέθετε κανείς αλλά την τετραετία 2000-2004 όπου (επί προεδρίας Απόστολου Κακλαμάνη) από 643 εργαζόμενους φτάσαμε στους 1.093 (και 75 ειδικούς φρουρούς).
24/05/2010
του Σταύρου Θεοδωράκη
http://www.protagon.gr
Αναρτήθηκε από ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ ΒΟΡΕΙΩΝ ΠΡΟΑΣΤΙΩΝ  την Δευτέρα, 24 Μαΐου 2010