Οι ΣΑΓΡΟελιές Αμαρουσίου με τα «ξανθά μαλλιά» ...

«κρυμμένες πίσω από την αίγλη της εικόνας & όχι της ουσίας»!

Θέλει η π - - - η να κρυφτεί μα η χαρά δεν την αφήνει!!!

Ο λόγος για τον συνάδελφο Σημιτοφρουρό του εκσυχρονιστικού ΠΑΣΟΚ  Χρ. Ράπτη & το ενημερωτικό ιστολόγιό του «www.iefimerida.gr», το οποίο ψάχνει εναγωνίως & παντοιοτρόπως να προωθήσει το «ΝΕΟ»(!!!)πολιτικό προϊόν των καταστροφέων της Ελλάδος, που θρασύτατα επέλεξαν ως σύμβολο της υποτιθέμενης αναγέννησής τους, τον «κλάδον Ελαίας» & ουχί ενός τενεκέ ελαιόλαδου(αφού τόση εξοικείωση είχαν όλα αυτά τα χρόνια, στρογγυλοκαθισμένοι στο σβέρκο του «ΕΛΛΗΝΑ Λαού»(που έλεγε &ο μέχρι πρότινος αρχηγός τους, G.A.P)!

Το λέω αυτό, γιατί αφ΄ενός έβγαζαν το λάδι των Ελλήνων & από την άλλη λάδωναν την «μηχανή»(με όποια έννοια προτιμάτε), εναντίον των εργαζομένων, εξαγοραζόμενοι (λαδωμένοι), από  τις απανταχού πολυεθνικές, δείχνοντας βέβαια τυχαίως, ιδιαίτατη προτίμηση στις Γερμανικές!!!

Όμως έρχεται οσονούπω, η ώρα τους ...

Οπως έλεγε σε ένα υπέροχο στίχο του  στον «Αη Λαό» ο Μιχάλης Μπουρμπούλης(που μελοποίησε εξαιρετικά ο ανείμνηστος Δημήτρης Λάγιος), και - όπως πάντα - ερμήνευσε μοναδικά η Σωτηρία Μπέλλου, «θα τους δικάσει ο κούκος και τ΄ αηδόνι...»!

«Αφού δεν είχε νέα ευχάριστα να πει» ...για την πολυδιαφημισμένη ΕΛΙΑ, ο Χρ. Ράπτης ντε, αρχισε να υμνεί τα νέα υβρίδια της ΣΗΜΙΤΟελιάς, παιδιά όμορφα(Βρε ΝΟΥΝΟΥ βρε ΝΟΥΝΟΥ, τι σου βγάζει το ΝΟΥΝΟΥ), καλοβολεμένα από τους πατεράδες τους, που πρωτοστάτησαν

(ΟΧΙ ΟΛΟΙ), σε αυτόν τον ανήθικο κατήφορο που βιώνει σήμερα σε όλη του την τραγικότητα, ο ανυπεράσπιστος Ελλην πολίτης!!!

Ενα από δαυτα, συμπαθές φυσιογνωμικά, ελκυστικό παρουσιαστικά , αλλά από περιεχόμενο ... «φάε λάδι κι έλα βράδυ», 3 του Σεπτέμβρη να ποτίσουμε μαζί,  την ανάσταση τη Σοσιαλιστική, του προδομένου Λαού(που τα έφαγε μαζί τους) ... είναι και η όμορφη δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά & το λεοπάρ που διάβασε τη διακήρυξη της Ελιάς!!!
ΝΑΙ υπερήφανοι Μαρουσσιώτες! Τη δικιά ΜΑΣ κοπέλα επέλεξαν...

Την πόλη μας διαφήμισαν ...

Ιδού λοιπόν πως  παρουσίασε το ιστολόγιο του Χρ. Ράπτη, την Αλεξάνδρα Σαγρή:

«Είναι όμορφη, νέα, καταγόμενη απο το Μοναστηράκι Αγράφων, μόλις 27 ετών και επελέγη για να διαβάσει την Ιδρυτική Διακήρυξη που έβαλε ταφόπλακα στο ΠΑΣΟΚ και άνοιξε το δρόμο για τη δημιουργία της «Ελιάς».

Ο λόγος για την Αλεξάνδρα Σαγρή, την πιο νέα υποψήφια του ΠΑΣΟΚ στη Β' Αθηνών, δασκάλα στο επάγγελμα, που όπως λέει, αποφάσισε να εμπλακεί στην πολιτική με την πεποίθηση ότι

 νέα πρόσωπα πρέπει να βγουν στο προσκήνιο και να υψώσουν 

τη φωνή τους απέναντι στα λάθη, τις παραλείψεις που προηγήθηκαν και μας οδήγησαν σε αυτή τη δύσκολη κατάσταση»!!!

Καλά τόσα χρόνια τι έκανε; Δεν έβλεπε; Δεν άκουγε; Διάβαζε μήπως όπως έκανε ο αείμνηστος Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος επί Χούντας & δεν πήρε χαμπάρι, δεν είχε αντιληφθεί τι συνέβαινε; 

Για τα εγκλήματα που διεπράχθησαν, τι έχει να μας πει;

Θεωρεί ότι πρέπει να δείξουμε μεγαλοψυχία,  να τα προσπεράσουμε «αβροχοις ποσί»;

                           Πως η ίδια εννοεί την ανανέωση; 

Μήπως η διά των επιγόνων αντικάτασταση & αισθητική πλέον διαχείριση της κλοπής, από ότι τέλος πάντων έχει απομείνει στον ερημωμένο τουτο ιστορικό τόπο;

Εγώ ωστόσο σαν «ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ», δηλώνω προκαταβολικά ρητά & κατηγορηματικά ότι δεν απέκλεισα ΠΟΤΕ και δεν πρόκειται μελλοντικά να αποκλείσω ΚΑΝΕΝΑ(εκτός αν κάποιοι μου το ζητήσουν ευγενικά να αυτοαποκλειστούν)...

Παρουσίασα την κάθοδο της Αλεξάνδρας Σαγρή στις προηγούμενες, γιατί πίστευα & πιστεύω ότι οι ιδέες πρέπει να διακινούνται ελεύθερα ... 

Ας κρίνει ο Λαός το πλούσιο(;) βιογραφικό της και προπαντός το ΗΘΟΣ που αποπνέουν οι πολιτικές της απόψεις...  ιδίως δε & προεξόχως, τις πρωτοποριακές λύσεις που προτείνει αναλυτικότατα, χωρίς καμμία ασάφεια ή αερολογία!!!

Εξ όσων αναφέρει το βιογραφικό, πρέπει να γεννήθηκε λίγο μετά την 2η επικράτηση του ΠΑΣΟΚ στις κοινοβουλευτικές εκλογές, μόλις ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε αφαιρέσει το Υπ. Οικονομικών από τον τότε «Τσάρο» Γεράσιμο Αρσένη & το εμπιστεύτηκε στον Κώστα Σημίτη για να εφαρμόσει το σταθεροποιητικό πρόγραμμα, προκειμένου να υλοποιηθεί η προεκλογική υπόσχεση για ...καλύτερες ημέρες!!!

Το νέο πόνημά της που είδε το φως της δημοσιότητας από το ιστολόγιό της, αρκούντως επεξηγηματικό...

                                Κρυμμένοι πίσω από την αίγλη της εικόνας & όχι της ουσίας

                                      

Εγώ κ. Αλεξάνδρα  Σαγρή, στη θέση σας, θα δανειζόμουν ως τίτλο ένα στίχο της Γαλάτειας Καζαντζάκη από το «Αμαρτωλό»:

Εικόνα σου είμαι, κοινωνία(του ΠαΣοΚ), και σου μοιάζω»!!!

Η απόλυτη δημοκρατική διαδικασία της έκφρασης της λαϊκής συνείδησης που δεν είναι άλλη από την άσκηση του δικαιώματος του πολίτη να εκλέγει αυτούς που θα τον εκπροσωπούν καλύτερα, που θα παλεύουν για να διαμορφώσουν μια νέα πορεία στον τόπο, μια πορεία με προοπτική γι’ αυτόν και τον τόπο του, ενέχει μέσα της πέρα από την αυτονόητη βαρύνουσα σημασία και μια αίγλη και ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ήδη στα πηγαδάκια, οι συζητήσεις, έχουν ανάψει.

Τα μέσα αρέσκονται στο να σχολιάζουν τις κομματικές επιλογές για τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές και τις ευρωεκλογές. Πρώτες δημοσκοπήσεις, πολυσυζητημένα πρόσωπα, έντονο παρασκήνιο παρατηρείται. Επίσημοι υποψήφιοι ή αντάρτες, ανεξάρτητοι ή κάτω από την προστασία της κομματικής ομπρέλας; Δημοφιλείς ή outsiders; Και χίλια δυο άλλα ερωτήματα που προκύπτουν, που θα επακολουθήσουν και που όλοι λίγο έως πολύ φανταζόμαστε.

Επειδή όλα στη χώρα μας συμβαίνουν με χρονοκαθυστέρηση, γεγονός που φυσικά έχει λόγο και αιτία, και το οποίο θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να προσεγγιστεί σε μια άλλη χρονική συγκυρία, κάτι για το οποίο δεσμεύομαι, έτσι και τώρα λοιπόν αναλωνόμαστε σε τέτοιου είδους μικροκομματικό παρασκήνιο και χάνουμε την ουσία.

Ποια είναι όμως τελικά η ουσία πέρα από την αίγλη των προσώπων και των διαδικασιών; 

Οι εξελίξεις ραγδαίες, η ταχύτητα των αλλαγών μεγάλη, το πολιτικό σκηνικό ακόμη έχει την εικόνα(και να με συγχωρείται για το παράδειγμα), ενός ασθενή που συνέρχεται από το σοκ της επέμβασης που έχει υποστεί και δε γνωρίζει αν έχει πλήρως ιαθεί, ή αν θα υποβληθεί σε νέα επέμβαση. Τα πολιτικά κόμματα, θεατές στο ίδιο έργο, να προσπαθούν συνεχώς να ισορροπήσουν μεταξύ των παλιών και φθαρμένων πρακτικών που τα γαλούχησαν και των νέων και ρηξικέλευθων, των ριζικά διαφορετικών προτάσεων και λογικών που πρέπει να διατυπώσουν, αλλά δε μπορούν γιατί οι αμαρτίες που τους βαραίνουν είναι πολλές. Και από την άλλη οι αποδέκτες αυτών των πολιτικών, οι πολίτες, φανερά προβληματισμένοι, καχύποπτοι, έκπληκτοι και ενοχλημένοι, μη βλέποντας σχεδόν κανέναν εντός και εκτός κυβέρνησης να παράγει προτάσεις, να αντιλαμβάνεται το ρόλο του όπως θα έπρεπε, παρασύρονται από λογικές διχασμού, από τις λογικές του άσπρου και του μαύρου. Δεν υπάρχει πλέον άσπρο ή μαύρο.  Λύση είναι μόνο η συναίνεση και η συνεργασία, η ανταλλαγή εποικοδομητικών θέσεων, της σημασία της οποίας έχω τονίσει σε προηγούμενα άρθρα μου και ίσως να γίνομαι και κουραστική.
Γι’ αυτό και η ουσία των επικείμενων εκλογών του Μαΐου, είναι και τα πρόσωπα, η ανανέωσή τους με βάση το ήθος, την εντιμότητα και τη συνέπεια των λόγων και των πράξεών τους μα και η ουσία που έχουν οι θέσεις, οι προτάσεις που έχει να επιδείξει ο κάθε υποψήφιος συνδυασμός, το πρόγραμμα για την πόλη και τους πολίτες. Η τοπική αυτοδιοίκηση, πρέπει να απαγκιστρωθεί από τα πολιτικά κόμματα, να χειραφετηθούν οι τοπικές κοινωνίες, να κάνουν τις δικές τους επιλογές και κοινωνικές συμμαχίες, τις δικές τους παρεμβάσεις για τον τόπο τους, να αναδείξουν τους ανθρώπους τους, τις δημιουργικές τους ομάδες, αυτούς που παράγουν, που δημιουργούν, που προσφέρουν στην πόλη τους, που έχουν ζήσει τις δυσκολίες, που γνωρίζουν ενδεχομένως με ποιο τρόπο μπορούν να τις περιορίσουν και να διαμορφώσουν μια πιο όμορφη καθημερινότητα.

Αν η τοπική αυτοδιοίκηση, κατορθώσει λοιπόν να αποκτήσει τον ανεξάρτητο χαρακτήρα που της αρμόζει, να δημιουργήσει ένα μοντέλο διοίκησης και λειτουργίας διαφορετικό από αυτόν που μέχρι τώρα επικρατούσε και να επιχειρήσει να δημιουργήσει δομές ανταγωνισμού, προάγοντας την επιχειρηματικότητα, αφού πρώτα και κύρια όμως οι μεταρρυθμίσεις περάσουν από την κεντρική στην περιφερειακή και στην τοπική διοίκηση, τότε μόνο θα επιτύχει την εκπλήρωση του ρόλου της. Η ανάπτυξη επίσης, κοινωνικών υπηρεσιών και δομών, θα πρέπει να είναι προτεραιότητα, ώστε να ενισχυθεί η αλληλεγγύη μεταξύ των μελών των τοπικών κοινωνιών. Όλα τα παραπάνω μπορούν να γίνουν πράξη, όταν υπάρξουν συγκεκριμένοι στόχοι(ποιοι;), διαφάνεια(σε τι;), εκσυγχρονισμός του δυναμικού, καινοτομία και δημιουργικότητα!!!

Ελπίζω να επικρατήσουν τέτοιου είδους λογικές, έχουμε δρόμο βέβαια ακόμη μέχρι τις εκλογές, αναμένουμε με αγωνία…

           Ας μη μείνουμε άλλο κρυμμένοι πίσω από την αίγλη της εικόνας αλλά της ουσίας.

                     Αφιερώνουμε το παρακάτω κείμενο του Χρήστου Ράπτη με τίτλο 

                  «OI ΠΑΛΙΟΙ ΣΥΜΦΟΙΤΗΤΕΣ»(αναρτήθηκε,Σάββατο, 13 Οκτωβρίου 2007), 

στην Αλεξάνδρα, με στόχο να συμβάλλουμε στην κομματική ή παραταξιακή επιμόρφωσή της ...

========================================================
                                         Από τα αμφιθέατρα στις καρέκλες της εξουσία

Τότε έδιναν τις μάχες στις αίθουσες των πανεπιστημίων. Τώρα, λίγο πριν ή λίγο μετά τα πενήντα τους όλοι, με τη μάχη ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ, επανέρχονται πρωταγωνιστές σε ένα έργο που παίχτηκε πριν από τριάντα χρόνια

Θεσσαλονίκη, Φθινόπωρο του 1974.

 Η δικτατορία των συνταγματαρχών έχει καταρρεύσει από τον Ιούλιο και η ελληνική κοινωνία ανακαλύπτει τις ελευθερίες και την ελευθεριότητα της Δημοκρατίας. Στην κεντρική πολιτική σκηνή κυριαρχεί ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο οποίος προσπαθεί να διασφαλίσει την ομαλή μετάβαση από ένα οπερετικό, αλλά αυταρχικό καθεστώς, σε μια αστική δημοκρατία. Οι Ελληνες εισέρχονται στην πιο σταθερή πολιτική περίοδο που γνώρισε από συστάσεως του το ελληνικό κράτος. 

Το 1974, με την μεταπολίτευση δρομολογείται ένα πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό ρεύμα που θα προσδώσει -με διάρκεια- ευημερία, σταθερότητα και ανάπτυξη στην ελληνική κοινωνία. Την εποχή εκείνη η Αριστερά στο σύνολό της βιώνει μια μεγάλη κοσμογονία. 

Η νομιμοποίηση του Κομμουνιστικού Κόμματος, η προσδοκία της ανανέωσης που δημιουργεί το ευρωκομουνιστικό εγχείρημα του ΚΚΕ εσωτερικού, ο δυναμισμός της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και κυρίως η ελπίδα που αντιπροσωπεύει ο Ανδρέας Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ θα γείρουν σταδιακά την πλάστιγγα των συσχετισμών υπέρ της Αριστεράς.

Η έλευση του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία το 1981 θα αποτυπώσει και την πολιτική πλειοψηφία που θα διαρκέσει για δύο ολόκληρες δεκαετίες. 

Το 1974 τα μικροαστικά στρώματα, που θέλουν να ενταχθούν δυναμικά στην ελληνική κοινωνία αρχίζουν να ακολουθούν τον Ανδρέα Παπανδρέου. 

Οι απόκληροι του εμφυλίου πολέμου που περιθωριοποιήθηκαν κοινωνικά και οικονομικά από το δεξιό μεταπολεμικό κράτος επανεντάσσονται στο κοινωνικό γίγνεσθαι.

Ίνγτριγκες στο «καφενείο του Τάκη»

Την περίοδο εκείνη τα ελληνικά πανεπιστήμια εξελίσσονται σε ανεξάντλητα φυτώρια παραγωγής πολιτικού προσωπικού τροφοδοτώντας έκτοτε με στελέχη τα πολιτικά κόμματα. Κυρίως το ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ και τον Συνασπισμό. 

Το μισό πολιτικό συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ, πολλοί βουλευτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης που παίζουν σήμερα πρωταγωνιστικό ρόλο στη κεντρική πολιτική σκηνή και στο ψυχόδραμα της διεκδίκησης της ηγεσίας του κινήματος, προέρχονται από τα αμφιθέατρα του Αριστοτελείου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης. 

Στα σπουδαστήρια, τα καφέ, τις ταβέρνες όπου σύχναζε ο φοιτητόκοσμος και στο «μυθικό» κυλικείο της, Νομικής σχολής γνωστότερο ως «καφενείο του Τάκη» γεννήθηκαν φιλίες, αναπτύχθηκαν ίντριγκες , πολιτικά πάθη και αβυσσαλέα μίση που συχνά διαρκούν έως σήμερα. Η μεγάλη αντιπαλότητα που χωρίζει σήμερα λόγου χάρη τον διεκδικητή της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ Βαγγέλη Βενιζέλο με τον βουλευτή Χάρη Καστανίδη χρονολογείται από τα χρόνια της νομικής. 

Η πληθωρική προσωπικότητα του Βαγγέλη φαίνεται ότι «καταπίεζε» από τότε τις φιλοδοξίες του Χάρη.

Για επτά ολόκληρα χρόνια, από το 1973 έως το 1980 θα συνυπάρξουν μερικοί από τους πρωταγωνιστές του πολιτικού δράματος που ζει σήμερα το ΠΑΣΟΚ. 

Οι Βαγγέλης Βενιζέλος, Χάρης Καστανίδης, Ανδρέας Λοβέρδος, Γιώργος Φλωρίδης, Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, Γιάννης Μαγκριώτης, Άννα Διαμαντοπούλου, Χρύσα Αραπογλου(αν και μερικά χρόνια νεώτερη) και Σοφία Γιαννακά είναι σήμερα όλοι τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Για λιγότερο από μια δεκαετία θα συνυπάρξουν στην Θεσσαλονίκη της μεταπολίτευσης. 

Ως συνδικαλιστές, αγκιτάτορες και απλά μέλη της ΠΑΣΠ, της ΚΝΕ του Ρήγα Φεραίου ή της νεολαίας της Ένωσης κέντρου-νέες δυνάμεις θα δώσουν τις πρώτες μεγάλες πολιτικές μάχες στα αμφιθέατρα του πανεπιστημίου. Μαζί τους συμπρωταγωνιστεί και μια πλειάδα ταλαντούχων νεαρών οι οποίοι σήμερα είναι εξέχοντα μέλη του ελληνικού establishment. 

Εκδότες εφημερίδων, όπως ο Θέμος Αναστασιάδης και η Γιάννα Αγγελοπούλου, καθηγητές πανεπιστημίου, όπως ο Γιώργος Σωτηρέλης ο Βαγγέλης Βασιλακάκης, ο Χαράλαμπος Αποστολίδης, ο Κώστας Χρυσόγονος. 

Δικαστές στην Ε.Ε, όπως ο Χάρης Ταγαράς. Διαπρεπείς δικηγόροι της Αθήνας ή της επαρχίας όπως ο Νότης Ψυλλάκης, ο Στεργιος Λιάπης, ο Μιχάλης Τριανταφυλλίδης, Γιώργος Βασιλακάκης, Οδυσσέας Καραγιανακίδης, ο Κώστας Μίτζηρας και η Νταιανα Αναστασιάδη (νομικοί σύμβουλοι του ΔΟΛ), ο Βασίλης Δεληβοριάς (νομικός σύμβουλος του ΜΕΓΚΑ και o δικηγόρος που ανέτρεψε το νόμο της κυβέρνησης Καραμανλή για τον βασικό μέτοχο). 

Δημοσιογράφοι όπως ο Γιάννης Τριάντης της Ελευθεροτυπίας, ο Μανόλης Αναγνωστάκης του ΜΕΓΚΑ και ο Δημήτρης Παγαδάκης του «Πρώτου Θέματος». 

Σημαντικοί δικαστές όπως ο Βασίλης Φλωρίδης προϊστάμενος της εισαγγελίας Θεσσαλονίκης και διπλωμάτες όπως ο πρέσβης Νίκος Πάζιος. 

Ισχυροί παράγοντες των χρηματογορών όπως ο Φοίβος Χατζής. 

Οι περισσότεροι από αυτούς σήμερα, οι οποίοι ηλικιακά βρίσκονται λίγο πριν ή λίγο μετά πενήντα, με τη μάχη ηγεσίας που διεξάγεται στο ΠΑΣΟΚ αισθάνονται κα πάλι πρωταγωνιστές σε ένα έργο που παίχτηκε πριν από τριάντα χρόνια.

«Αυτός ο στρουμπουλός είναι κελεπούρι!»

Το αστέρι του Βαγγέλη Βενιζέλου στα αμφιθέατρα του Αριστοτελείου θα ανατείλει σχεδόν αμέσως. Γεννημένος την 1η Γενάρη του 1957 στους Αμπελόκηπους Θεσσαλονίκης ο μετέπειτα υπουργός των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, θα μπει στην Νομική την πρώτη ακαδημαϊκή περίοδο μετά την πτώση της χούντας. 

Στην νομική σχολή, στην περίοδο της δικτατορίας κυριαρχούν ο Γιάννης Χαρδαλιάς, ο Θανάσης Ακριβόπολος ο Βαγγέλης Καργούδης και ο Βασίλης Δεμουρτζίδης. 

Ο πρώτος θα ακολουθήσει αργότερα τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο δεύτερος είναι στέλεχος του Ρήγα Φεραίου με σημαντικές αντιδικτατορικές περγαμηνές και φυλακίσεις, ο τρίτος είναι αθεράπευτα ΕΔΑ και ο τέταρτος στέλεχος του ΚΚΕ. 

Μετά την μεταπολίτευση η γενιά αυτή των στελεχών αρχίζει να αποσύρεται από τον φοιτητικό συνδικαλισμό, εντάσσονται σταδιακά στους μηχανισμούς των κομμάτων τους και παραδίδουν την σκυτάλη στους τότε 18ρηδες.

Ο Θανάσης Ακριβόπουλος, γεννημένος το 51, ο οποίος συμμετέχει σήμερα εν όψει του συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ στο οργανωτικό μηχανισμό του Βενιζέλου, θυμάται την πρώτη φορά που συνάντησε τον Βαγγέλη πανεπιστήμιο. 

«Τον Οκτώβριο του 74, είμαι μέλος του γραφείου σπουδάζουσας του Ρήγα Φεραίου και με ειδοποιούν ότι τα πρωτάκια της νομικής κάνουν συνέλευση. 

Εμείς τότε κάναμε κανονικό scouting για να βρούμε ταλέντα. 

Πάμε στην συνέλευση με ένα σύντροφο από την φυσικομαθηματική, τον Τάκη Λέντζο. 

Ξαφνικά σηκώνεται ένας στρουμπουλός πιτσιρικάς και κάνει μια τρομερή ομιλία. Σαν να ακούς τον Βαγγέλη σήμερα. Κοιταζόμαστε με τον Τάκη και είναι σαν να λέμε ότι βρήκαμε το κελεπούρι.. Λίγο αργότερα γίνονται οι συστάσεις. -Πως σε λένε; -Βαγγέλη Βενιζέλο. 

-Μπράβο Βαγγέλη, καταπληκτική ομιλία». 

Ο Βαγγέλης δέχεται το κομπλιμέντο κολακευμένος, αλλά γρήγορα οι δύο Ρηγάδες καταλαβαίνουν ότι έχει διαλέξει ήδη στρατόπεδο. Είναι «Δ.Σ.ΚΝ.», δηλαδή Δημοκρατική, Σοσιαλιστική, Ένωση, Νέων. 

Είναι η συνδικαλιστική παράταξη των Νέων Δυνάμεων που έχει συμπράξει με την Ένωση Κέντρου του Ζίγδη. 

Στην ομάδα είναι ο Χάρης Ταγαράς, ανώτατος σήμερα δικαστής στην Ε.Ε., ο Χρήστος Δαχτυλίδης, ο Δρόσος Ταυλάριος και ο μεγαλύτερος τους σε ηλικία, από το Πολυτεχνείο Σπύρος Βούγιας. Με τον Ρήγα Φεραίο θα συνεργαστούν αργότερα όταν συγκροτήθηκε «Δημοκρατική Ενότητα» η συνδικαλιστική φοιτητική συμπαράταξη που έδινε κοινή στέγη στους Ρηγάδες, την νεολαία της ΕΔΑ, το ΚΟΔΗΣΟ και τα άλλα «γκρουπούσκουλα» της κεντροαριστεράς. 

“Φεύγοντας ο Ακριβόπουλος και ο Λέντζος είναι βέβαιοι ότι ο πιτσιρικάς έχει μέλλον».

Scouting για να βρουν νέα αίμα δεν κάνουν μόνο οι Ρηγάδες.

Κάνουν όλα τα κόμμα με πρώτη φυσικά την ΚΝΕ. Στα ελληνικά πανεπιστήμια την εποχή εκείνη κυριαρχεί η ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗ που πρόσκειται στο ΚΚΕ.

Ο Ρήγας Φεραίος έχει μικρότερη απήχηση. Η ΠΑΣΠ η νεολαία του ΠΑΣΟΚ ακόμα δεν έχει δύναμη. Θα κυριαρχήσει όμως άμεσα από την επόμενη κιόλας χρονιά.

Όσο για την ΝΔ είναι περίπου ανύπαρκτη, αφού για τον φοιτητικό ριζοσπαστισμό το να είσαι δεξιός ισοδυναμεί περίπου με ποινικό αδίκημα.

Ωστόσο οι «βουβοί» εκείνοι φοιτητές ψηφίζουν, τότε με καλά ποσοστά τη παράταξή τους ΝΔΦΚ , τουλάχιστον στη Νομική.

Στη ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗ της νομικής του Αριστοτελείου στα χρόνια εκείνα κάνει κουμάντο ο Χρήστος Κοντογιώργος.

Έχει όμως περάσει πια στην ΚΝΕ και στο κόμμα και ψάχνει τον αντικαταστάτη του.

Θα τον βρει γρήγορα στο πρόσωπο του Νότη Ψυλλάκη ή «Νοτιά», όπως τον αποκαλούν οι συμφοιτητές του. Έναν πιτσιρικά από τα Χανιά με γυαλιά και μαλλιά αφάνα.

Ο Νότης είναι δεινός ρήτορας, μεθοδικός και δεν κωλώνει στις συνελεύσεις. Θα πάρει το δαχτυλίδι του αγκιτάτορα και σύντομα θα γίνει το βαρύ πυροβολικό της ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗΣ στην νομική. Στην ομάδα πρωτοστατούν ήδη ο Ανδρέας Λοβέρδος από την Πάτρα, ο Νίκος Θεοδοσόπουλος, ο Δημήτρης Παγαδάκης, ο Κώστας Μίτζηρας, παιδικοί φίλοι από τον Κολωνό, που μπήκαν και οι τρεις στην Θεσσαλονίκη.

Στον σκληρό πυρήνα συμμετέχουν ο Γιώργος Ηλιόπουλος από την Καλαμάτα, (διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Ανδρέα Λοβέρδου σήμερα), μεγαλύτερος τους κατά μερικά χρόνια, ο Τάσος Λύτρας και πιο χαλαρά ο νεώτερός τους Θέμος Αναστασιάδης

Στην ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗ της νομικής συμμετέχει και ο δημοσιογράφος της Ελευθεροτυπίας σήμερα Γιάννης Τριάντης, από το Αγρίνιο, και μεγάλος μπαλαδόρος, τον οποίο κάποιοι συναγωνιστές του θα επιχειρήσουν να τον διαγράψουν τρεις τουλάχιστον φορές με την κατηγορία ότι διάβαζε «Αντί» και «Αυγή». 

Ο Γιάννης Τριαντης συγκατοικεί με τον Στέργιο Λιάπη, από την Βέροια που του γνωρίζει στον συμπατριώτη του Μιχάλη Χρυσοχοίδη. 

Έναν ντροπαλό και χαμηλών τόνων ΠΑΣΠΙΤΗ που δεν παίρνει ποτέ τον λόγο στα αμφιθέατρο. 

Στην Πολυτεχνική σχολή σπουδάζει τα ίδια περίπου χρόνια η Άννα Διαμαντοπούλου ενώ στη Ιατρική φοιτεί και ο Γιάννης Δατσέρης, στέλεχος σήμερα τη ομάδας Βενιζέλου και σύζυγος της βουλευτίνας Συλβάνας Ράπτη. 

Η ΠΑΣΠ έχει τους δικούς της ρήτορες, μικρότερης ίσως εμβέλειας. Ο Χάρης Καστανίδης, γεννημένος το 1956, γιος πρώην βουλευτή της Ένωσης Κέντρου που εκλεγόταν στην Κοζάνη, είναι μάλλον πομπώδης, έχει όμως απήχηση στον φοιτητόκοσμο. Το 1974 εμφανίζεται ξαφνικά εκ μεταγραφής από το Παρίσι, με φήμη τροτσκιστή, ο Φοίβος Χατζής, κορυφαίο στέλεχος σήμερα της κεφαλαιαγοράς, ο οποίος αποκτά σύντομα ακροατήριο και μεγάλη αίγλη, πολύ πέραν της ΠΑΣΠ στην οποία εντάσσεται. Ο Χατζής αποτελεί «κίνδυνο» για τον Χάρη Καστανίδη. Για ένα διάστημα μάλιστα ο Φοίβος γίνεται μέλος του εκτελεστικού γραφείου του ΠΑΣΟΚ και συνομιλητής του Ανδρέα Παπανδρέου. Θα εγκαταλείψει αργότερα τη πολιτική, τελειώνοντας την «ENA» στο Παρίσι για να συνεχίσει τις σπουδές του στο Χάρβαρντ 

Σημαίνον στέλεχος της ΠΑΣΠ, που διαδέχτηκε τον Γιάννη Χαρδαλλιά στην προεδρία του συλλόγου φοιτητών νομικής είναι ο Νίκος Ηλιάδης. 

Στην αριστερά ανήκουν και ο Βασίλης Βασιλακάκης παιδικός φίλος του Β Βενιζέλου και συμμαθητής του στο δημοτικό, καθηγητής σήμερα της νομικής στο ΑΠΘ και ο Χαράλαμπος Αποστολίδης, επίσης παιδικός φίλος του Βενιζέλου και καθηγητής πλέον στο πανεπιστήμιο της Ντιζόν.

Όλοι μαζί θα διαγράψουν, στο πλαίσιο της αποχουντοποίησης, από τον σύλλογο φοιτητών της νομικής τον Σάββα Τσιτουρίδη, μετέπειτα υπουργό της κυβέρνησης Κώστα Καραμανλή, του νεώτερου. Την ίδια χρονιά στην νομική είναι και ο Δημήτρης Σταμάτης βουλευτής σήμερα Αιτωλοακαρνανίας της ΝΔ και γιος του υπουργού Δημοσίας Τάξεως του Καραμανλή. Όταν οι άλλοι καπνίζουν «μισαδάκια» ή φθηνά «Κιρέτσιλερ Ξανθης» ο Σταμάτης προσφέρει Marlboro και πηγαίνει στα μπουζούκια με δικό του αυτοκίνητο.

Ο Μπένι και οι «ατάκες του Καραγκιόζη»

Τον τρίτο πόλο στην νομική τον αποτελεί ο Μιχάλης Τριανταφυλλίδης, γιος ενός δικηγόρου με τροτσικιστικές καταβολές, συνηγόρου της πολιτικής αγωγής στην δίκη που ακολούθησε της δολοφονίας του προδικτατορικού βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη. 

Ο ογκώδης τότε Τριανταφυλλίδης είναι «Ρηγάς», δεινός ρήτορας και μεγάλος πλακατζής. 

Φρόντιζε μαζί με άλλους στο προεδρείο να βάζει να μιλάει στις συνελεύσεις αμέσως μετά τον Βενιζέλο, τον Βαγγέλη Καργούδη.

Στέλεχος της ΕΔΑ, καρδιακό φίλο του Μπένι τότε, ταλαντούχο συνδικαλιστή με μεγάλη ευφυΐα και χιούμορ, που υπήρξε καραγκιοζοπαίκτης και ήξερε απέξω όλους τους διάλογους του θεάτρου σκιών. 

Στις «προγραμματικές» και «ηγετικές» ομιλίες του Βενιζέλου, ο Καργούδης απαντούσε με ευφυολογήματα του Καραγκιόζη, προκαλώντας σεισμό από τα γέλια.

Ήταν όμως φίλοι και ο Μπένι δεν του κρατούσε κακία. Οι συνελεύσεις κρατούσαν τότε πάνω από 12 ώρες, τις παρακολουθούσαν και από άλλες σχολές και ο Βενιζέλος «έδινε ρέστα». Στον Καργούδη, που αργότερα χάθηκε στο λαβύρινθο των τεχνιτών παραδείσων, αποδίδεται ένα ευφυολόγημα που άφησε εποχή. 

Όταν η δημοκρατική συμμαχία το 1977 πάτωσε εκλογικά ο Καργούδης είπε στον Μπένη το εξής αμίμητο:

«Βαγγέλη, πες στον Ψαρουδάκη (τον πρόεδρο της Χριστιανικής Δημοκρατίας) ότι το αποτέλεσμα δεν αλλάζει με τίποτε. Εκτός και εάν διασχίσει όπως ο Χριστός τον Θερμαϊκό με τα πόδια».

Μπάλα και καβγάδες έξω από τα αμφιθέατρα

Βαγγέλης Βενιζέλος, Νότης Ψυλλάκης και Μιχάλης Τριανταφυλλίδης είναι τα τρία μεγάλα αστέρια της νομικής, στη μεταπολίτευση. Για την ακρίβεια από τα 76 και μετά. 

Πίσω από αυτούς στοιχίζονται οι «οπλαρχηγοί». 

Οι συγκρούσεις όλων αυτών των πιτσιρικάδων στα αμφιθέατρα θα αφήσουν εποχή. Όχι μόνο για το επίπεδο του πολιτικού λόγου, αλλά και για τις πλάκες που γίνονται όταν παίζουν μπάλα στην «αλάνα» μπροστά από το χημείο. 

Ο Μπενι είναι Παοκτζής, ο Τριανταφυλλίδης Αρειανός, ο Λοβέρδος Ολυμπιακός και φανατικός αναγνώστης του «Φωτός των Σπορ». Ολυμπιακοί ήταν οι Ψυλλάκης και Θανάσης Παφίλης βουλευτής σήμερα του ΚΚΕ. Παγαδάκης και Θεοδοσόπουλος ήταν βαμμένοι Παναθηναϊκοί με μακρά θητεία στη Λεωφόρο, ενώ ο Ηλιόπουλος, αν και Καλαματιανός ήταν Πανιώνιος. 

Ο Θανάσης Παφίλης, εκ Φθιώτιδος, βουλευτής επικρατείας σήμερα του ΚΚΕ, έπαιζε με άρβυλα και αν σε πάταγε κινδύνευες να μείνεις για πάντα ανάπηρος. 

Σέντερ-μπακ έπαιζε ο Ηλιόπουλος που μπούκαρε φωνάζοντας ότι «όποιος με περάσει πέθανε». 

Ο Βενιζέλος έπαιζε σε απροσδιόριστη θέση, ενώ Αντρέας Λοβέρδος αν και πίστευε ότι παίζει εξτρεμάκι, ήταν καλύτερος ως θεατής καθότι υπήρξε σταρ του μπασκετ και φανατικός φαν του αθληματος. 

Ο τελευταίος(ο Αντρέας Λοβέρδος), υπήρξε και εραστης του λουκ Easy Rider με τη Χοντα μοτοσικλετα του. Μαλιστα την εποχή που έμενε με το Θεμο Αναστασιαδη και λοιπους μηχανοβιους σαν τους αδελφους Μπόμπορα, το Μπάμη κ.α., στην άκρη της ημιαγροτικής τότε Άνω Τούμπας, το σπίτι τους έμοιαζε απέξω σαν συνεργείο μοτοσικλετών από τις παρκαρισμένες μηχανές. 

Το μοναδικό μέλος της ΠΠΣΠ, που παρέβλεπε το «ρεβιζιονισμό» της ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗΣ και τον ρεφορμισμό της ΠΑΣΠ και συμμετείχε στο κλοτσοσκούφι , ήταν ο Μανόλης Αναγνωστάκης δημοσιογράφος σήμερα στο ΜΕΓΚΑ. 

Κάποτε μάλιστα και παρά τον δημόσιο κίνδυνο που λεγόταν Παφίλης έπαιξε και ξυπόλητος.

Ένας εξ αυτών πρωταγωνιστεί και σε ένα επεισόδιο, το 74, όταν συλλαμβάνεται στις γραπτές εξετάσεις στο εμπορικό δίκαιο, να αντιγράφει κανονικά από το βιβλίο. 

Σηκώνεται, αρπάζει από το πουκάμισο τον βοηθό καθηγητή που θέλει να του πάρει το γραπτό, τον κολλάει στο τοίχο και του φωνάζει: 

«Πάνε αυτά που ξέρατε, τελειώσανε οριστικά ». 

Η αντιγραφή ήταν ακόμα προέκταση της αντιχουντικής αντίστασης και το πέρασμα του μαθήματος εθεωρείτο επιβράβευσή της ως κοινωνικός βαθμός …

Σημειώσεις στην πλαστική σακούλα

Το 79, εμφανίζεται εκ μεταγραφής από την Κομοτηνή στο ΑΠΘ και ο Γιώργος Φλωρίδης, βουλευτής σήμερα του ΠΑΣΟΚ, πρώην υπουργός των κυβερνήσεων Σημίτη και ηγετικό στέλεχος της ομάδας Βενιζέλου. 

Είναι ήδη ΠΑΣΠ έχει διατελέσει πρόεδρος του συλλόγου φοιτητών νομικής του πανεπιστημίου Κομοτηνής, με συμφοιτητές τον Λάκη Λαζόπουλο, τον γνωστό σήμερα ζωγράφο Χρήστο Μποκόρο και τον ιδιοκτήτη του Rock and Roll Γιώργο Πιτσιλή. 

Ο Φλωρίδης συνδέεται φιλικά με τον Β. Βενιζέλο και μετά από πρόταση του καθηγητή του συνταγματικού Αριστόβουλου Μάνεση γράφουν ως τεταρτοετής μια εργασία για τον αντιμονοπωλιακό νόμο του Καραμανλή.

Την ΠΑΣΠ του ΑΠΘ την καθοδηγούσε από την Αθήνα ο Κώστας Σκανδαλίδης που ανέβαινε συχνά πάνω.

Κυκλοφορούσε κρατώντας τα κομματικά έγγραφα και τις σημειώσεις σε μια πλαστική σακούλα. 

Τριάντα χρόνια μετά Βενιζέλος και Φλωριδης θα δώσουν μαζί την μάχη για την διεκδίκηση της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ. 

Μαζί με τον Ανδρέα Λοβέρδο, πολιτικό ανταγωνιστή τους την εποχή εκείνη. 

Πρωτοετής τότε είναι και ο αδερφός του Φλωρίδη, Βασίλης, προϊστάμενος σήμερα της εισαγγελίας Θεσσαλονίκης. Στέλεχος της ΠΑΣΠ ως φοιτητής της φυσικομαθηματικής και μέλος του κεντρικού συμβουλίου της ΦΕΑΠ είναι και ο σημερινός βουλευτής Γιάννης Μαγκριώτης που έχει την εποχή εκείνη ψύχωση με τα «πηγαδάκια» όπου αναλύονταν τα πάντα.

Έρωτας & Επανάσταση

Για τους νεαρούς φοιτητές της Αριστεράς η εγκαθίδρυση της λαϊκής δημοκρατίας στην Ελλάδα ήταν απλώς ζήτημα χρόνου. Το μοντέλο ίσως άλλαζε. 

Οι ΚΝίτες πίστευαν ότι σωστός δρόμος οδηγούσε στην Μόσχα, «οι Κινέζοι» στο Πεκίνο ή στα Τιραννα ενώ οι Ρηγάδες σε κάτι που να φέρνει στο αυτοδιαχειριστικό μοντέλο της Γιουγκοσλαβίας του Τίτο και λίγο από το εξεγερμένο Παρίσι του ‘68. 

Τα σοσιαλδημοκρατικά γκρουπούσκουλα θέλουν μια κοινωνία στα πρότυπα των Σκανδιναβικών δημοκρατιών και ψάχνουν το τρίτο δρόμο που περνάει από τα απελευθερωτικά κινήματα του λεγόμενου τρίτου κόσμου .

Σπουδάζουν, κάνουν πλάκες, ετοιμάζουν το μέλλον τους και σκέφτονται την επανάσταση. Και φροντίζουν να προετοιμαστούν για το επικείμενο αντάρτικο. Λοβερδος, Παγαδάκης, Φρονίστας. Λύτρας, Νικολουτσόπουλος  - ο γνωστός σήμερα εργατολόγος - ανεβαίνουν συχνά με εξάρτηση εκδρομής στο Κορφιάτη, από τα χαράματα, για εξοικειωθούν με τις κακουχίες που προϋποθέτει μια ενδεχόμενη κυβέρνηση του βουνού. 

Στο τέλος όταν συναντούσαν σε κανά ξέφωτο άλλες επαναστατικές ομάδες το γύριζαν στο διπλό… Η μεγαλύτερη εκτόνωση ήταν στο τέλος της ημέρας να περιγράφουν τα γκολ της επαναστατικής γυμναστικής στις φοιτητοταβέρνες, στο πολύ ιν καφέζαχαροπλαστείο του «Κικιλινη» στη Τσιμισκή, ή στο περιβόητο καφε «Αλφα» στη Πριγκηπος Νικολαου

Παροιμιώδης είναι και η αποστροφή του στελέχους τότε του ΠΑΣΟΚ, Γιώργου Καρφή ο οποίος στα πιεστικά ερωτήματα-καταγγελίες των συνομιλητών του, αν είναι υπέρ του ένοπλου αγώνα -αγαπημένο θέμα συζήτησης των φοιτητών της εποχής-είπε το εξής αμίμητο. 

«Ναι, αλλά με την προϋπόθεση ότι οπλισμός θα είναι ελαφρύς»!

Τα χρόνια εκείνα γεννήθηκαν και μεγάλοι έρωτες που συχνά κατέληξαν στην εκκλησία.

Ο Βαγγέλης Βενιζέλος θα γνωρίσει τη μέλλουσα γυναίκα του Λίλα Μπακατσέλου, στη «Δόμνα», μια ταβέρνα της άνω πόλης, μετά από μια παράδοση Συνταγματικού Δικαίου του Δημήτρη Τσάτσου, μέντορα του σημερινού υποψήφιου προέδρου του ΠΑΣΟΚ. Στην παρέα εκείνο το βράδυ ήταν ο δημοσιογράφος του Βήματος σήμερα Χρήστος Μεμής, ο Γιάννης Χαρδαλιάς, ο Φοίβος Χατζής, ο Χάρης Ταγαράς κ.α. 

Στην νομική ήταν την εποχή εκείνη και η Γιάννα Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη, πρόεδρος πολύ αργότερα του Αθήνα 2004.Φορούσε ταγιέρ σε στιλ Κοκό Σανέλ και ξεχώριζε ανάμεσα στα άφθονα ταγάρια και τις υφαντές φούστες - βελέντζα, αλλά τη πρόδιδε η κρητική της καταγωγή από την προφορά. Αν και το «κι άλλο» το πρόφερε «τσάλο», ψήφιζε μάλλον δημοκρατική ενότητα.

Το 79-80 άρχισε η γενιά να αποφοιτά και να φεύγει από το πανεπιστήμιο. 

Ο Βενιζέλος πήγε για μεταπτυχιακά στο Παρίσι, ο Ψυλλάκης τα ίδια. 

Ο τελευταίος μάλιστα διαδέχτηκε τον Πέτρο Κωστόπουλο στην προεδρία του συλλόγου των ελλήνων φοιτητών και στη ΠΟΕΔΥ. 

Ο Λοβέρδος , οπως και ο Φλωρίδης, πήγε να υπηρετήσει την στρατιωτική του θητεία. Μετά έφυγε για μεταπτυχιακά στις Βρυξέλλες. 

Κάποιοι ακολούθησαν πανεπιστημιακή καριέρα, άλλοι έγιναν δικηγόροι, δικαστές, δημοσιογράφοι ή επιχειρηματίες. Όλοι αυτοί σήμερα που είτε ζουν σαν πρωταγωνιστές, είτε παρακολουθούν σαν θεατές την μάχη ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ αισθάνονται ότι τους ενώνει ένα κοινό παρελθόν. Τότε που πίστευαν ότι θα αλλάξουν τον κόσμο…Και ίσως τον έκαναν πιο δίκαιο.

Οι καθηγητές της Νομικής

Η Νομική Σχολή του ΑΠΘ ευτύχησε τότε να διαθέτει μια πλειάδα καθηγητών που εκτός από την ευρυμάθεια τους, διέθεταν κύρος, ήθος και μεγάλη αποδοχή στη πανεπιστημιακή κοινότητα. Καθηγητές της Νομικής ήταν τότε οι αείμνηστοι Αριστόβουλος Μάνεσης και Δημήτρης Ευρυγένης(ευρωβουλευτής της ΝΔ αργότερα), ο Νίκος Παπαντωνίου, ο Σπύρος Μεταλλινός, ο Δημήτρης Τσάτσος, ο Φρατζής Φρατζεσκάκης, ο Κωνσταντίνος Κεραμέας, ο Δημήτρης Κωνσταντόπουλος κ.α. 

                                               ΠΗΓΗ:toblog1974.blogspot.com