Γιώργος Μοσχούς : In memoriam

Ένας από του μεγαλύτερους και πιο αγαπητούς Έλληνες οδηγούς αγώνων αυτοκινήτου, δεν είναι πια μαζί μας. Έφυγε  το απόγευμα της Πέμπτης  7 Απριλίου για το τελευταίο ταξίδι.

Η «Γιωργάρα» για τους φίλους του και τους φανατικούς θαυμαστές του θα μείνει αξέχαστος για την οδηγική του κλάση, τη μαχητικότητα και το ήθος του. Θα μείνουν στην ιστορία οι επιδόσεις του σε σιρκουί, αναβάσεις και Ράλι Ακρόπολις (πρώτος Έλληνας στη γενική κατάταξη το 1981, 1982, 1984 και 1985) με αυτοκίνητα θρύλους όπως η BMW-Electronica, η Alfa Romeo GTAm, το πρωτότυπο ΤΤ33, η Αlfetta και τόσα άλλα.

Ηταν ένα γεννημένο ταλέντο. Η φύση έδειξε απλόχερη στο πρόσωπό του. Είχε το χάρισμα, ο άνθρωπος αυτός, να ορίζει τα αυτοκίνητα. Λες και ζούσε τη δεύτερη ζωή του και τα είχε μάθει όλα από την πρώτη.

Γεννημένος το '44 στο Μαρούσι, παιδί πολυμελούς οικογένειας, ο Γιώργος ανδρώθηκε τη δεκαετία του '60, πρωταγωνίστησε στους Ελληνικούς αγώνες αυτοκινήτου από το 1970 έως τα μέσα της δεκαετίας του '80. Μεγάλωσε σε ένα ανοικτό περιβάλλον σε ένα ζεστό σπίτι. Στο μεταπολεμικό Μαρούσι της δεκαετίας του ’50 με χώρους, ανάσες και σε ένα σπιτικό όπου η πατροπαράδοτη ελληνική φιλοξενία ήταν εκ των ουκ άνευ.

Έμαθε να οδηγεί από πολύ μικρός, είτε τη Giuletta του μεγαλύτερου αδελφού Νίκου, είτε κάτι ερειπιώδη φορτηγά που κατέβαζαν τα μάρμαρα της οικογενειακής επιχείρησης από το Πεντελικό. Χώρος δράσης του σε εκείνα τα πρώτα εφηβικά χρόνια, πάντα το Μαρούσι. Εκεί έκανε τα πρώτα του χιλιόμετρα, εκεί γνώρισε τον άνθρωπο της ζωής του, τη Δέσποινα, εκεί κατοικούσε, εκεί συνέχισε να κατοικεί μέχρι τα στερνά του.

Αυτοί που τον ήξεραν από τα μικράτα του,

έχουν να λένε πως αν είχε διαφορετικό χαρακτήρα ίσως να μην είχε κάνει καριέρα στον Παναθηναϊκό ο Χάρης Γραμμός. Έπαιζε μπάλα ο Γιώργος, ίσως και καλύτερα απ’ ότι οδηγούσε. Δεξί εξτρέμ. Ταχύς, εκρηκτικός, ντριμπλέρ, άπιαστος.

 Είχε το σωματότυπο της επόμενης γενιάς Ελλήνων ποδοσφαιριστών. Σαν τον Κρόιφ. Μόνο που ακόμα και τότε η μπάλα απαιτούσε θυσίες. Συμβιβασμούς. Ήθελε τις νύκτες δικές της, ήθελε χρόνο και αφοσίωση. Ο Γιώργος δεν ήταν ο τύπος που θα προσέφερε τα νυκτέρια των νιάτων του στο ποδόσφαιρο. Μπα. Φτερούγιζε αλλού. Αντλούσε τις χαρές μιας ανέμελης αλλά έντονης νιότης. Σιγά μην άφηνε τη γλύκα της νυκτερινής Αθήνας για να ντριμπλάρει πάνω στις ακραίες γραμμές της Λεωφόρου. Εξ’ άλλου τότε άρχιζε και το φλερτ με τα αυτοκίνητα, ένα φλερτ που εξελίχθηκε σε θυελλώδη σχέση.