Η ελληνική ανταρσία

Οι ψηφοφόροι δεν κέρδισαν τον πόλεμο, αλλά απλά επέλεξαν τους στρατηγούς και τις ομάδες τους, για τη διεξαγωγή της μεγάλης μάχης εναντίον των εχθρών τους – ελπίζοντας πως είναι οι κατάλληλοι, για να τους οδηγήσουν στη νίκη και στο μέλλον
Λέγεται πως η εκπεφρασμένη άποψη ενός λαού, μέσα από τις εκάστοτε εθνικές εκλογές, δεν είναι μόνο απόλυτα σεβαστή αλλά, κυρίως, σοφή. 

Αν και θα ήθελα πολύ να το πιστέψω, επειδή έτσι θα ένοιωθα πιο ασφαλής, διατηρώ κάποιες  αμφιβολίες και επιφυλάξεις. 

Η αιτία είναι η διαπίστωση, σύμφωνα με την οποία οι άνθρωποι ψηφίζουν συνήθως αυτούς που τους υπόσχονται τα περισσότερα, χωρίς δυστυχώς να εξετάζουν εάν είναι εφαρμόσιμα ή ρεαλιστικά.

Περαιτέρω, επειδή η «συλλογική σοφία» απαιτεί τη σωστή, σφαιρική και ευρεία ενημέρωση του εκλογικού σώματος, πραγματικές εναλλακτικές επιλογές, καθώς επίσης ένα είδος «ανοσίας» απέναντι στην ασκούμενη χειραγώγηση εκ μέρους ορισμένων ΜΜΕ, είναι δύσκολο να τη θεωρήσει κανείς ως δεδομένη.

Εν τούτοις, το αποτέλεσμα των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου, το οποίο έδωσε μία περιορισμένη νίκη στον ΣΥΡΙΖΑ, αρνούμενο να του εγκρίνει την κυβερνητική πλειοψηφία, φαίνεται εν πρώτοις πράγματι σοφό. 

Το ίδιο διαπιστώνεται και όσον αφορά τη Νέα Δημοκρατία, η οποία αφενός μεν δεν σεβάστηκε καμία από τις προεκλογικές της δεσμεύσεις, αφετέρου υιοθέτησε μία απόλυτα καταστροφική για την ίδια πολιτική εκστρατεία, με στόχο τον εκφοβισμό, καθώς επίσης το στυγνό εκβιασμό των ψηφοφόρων.

Δεν παύει όμως να ισχύει το γεγονός ότι, ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχέθηκε στους πάντες τα πάντα, παρά το ότι γνωρίζει πως τα περισσότερα είναι ανέφικτα.

Εύλογα λοιπόν συμπεραίνει κανείς πως δεν είχε κανέναν ηθικό ενδοιασμό, ενώ ο στόχος του θα μπορούσε να είναι η «υπεξαίρεση» της εξουσίας, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που το επιχείρησε και το πέτυχε το κόμμα που οδήγησε αδικαιολόγητα την Ελλάδα στη χρεοκοπία, καθώς επίσης στο ΔΝΤ.

Ο λαός από την πλευρά του, όχι στο σύνολο του βέβαια, αλλά τουλάχιστον οι ψηφοφόροι των κομμάτων που τάθηκαν εναντίον της Τρόικας, της Γερμανίας και των μνημονίων, νιώθει σήμερα υπερήφανος για την επανάσταση του, ικανοποιημένος με την «ανταρσία» του, ευχαριστημένος που κήρυξε τον πόλεμο στους δανειστές του.

Προφανώς δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει ότι, απλά επέλεξε τους στρατηγούς και τις ομάδες τους, για τη διεξαγωγή του πολέμου εναντίον των «εχθρών» του. 
Ελπίζει  ή πιστεύει δε πως είναι κατάλληλοι για να τον οδηγήσουν στη νίκη και στο μέλλον, πριν από όλα στην κατάργηση εκείνης της πολιτικής που τον έχει εξαθλιώσει, βυθίζοντας τον ακόμη περισσότερο στην κρίση.

Επιβράβευσε λοιπόν ουσιαστικά τις καλές, συμφέρουσες για τον ίδιο προθέσεις τους, χωρίς φυσικά να γνωρίζει εάν τόσο οι στρατηγοί, όσο και ο στρατός τους, οι οποίοι δεν έχουν ποτέ δοκιμαστεί στην πράξη, διαθέτουν τις ικανότητες και την επάρκεια που απαιτούνται, για να διεξάγουν έναν τόσο σημαντικό για τη χώρα τους πόλεμο.

Συνεχίζοντας, είμαστε από αυτούς που προειδοποίησαν έγκαιρα για τον τρόπο, με τον οποίο ενεργεί το ΔΝΤ στις χώρες που εισβάλλει, παρομοιάζοντας τα αποτελέσματα της πολιτικής που επιβάλλει με έναν βομβαρδισμό εκ μέρους του ΝΑΤΟ.

Ταχθήκαμε λοιπόν από την αρχή υπέρ της χρεοκοπίαςτης χώρας αντί της καταστροφής της, ενώ θεωρήσαμε ως έγκλημα την υπογραφή τουPSI, με το οποίο υποθηκεύθηκε όλη η χώρα, χάνοντας οριστικά τη δυνατότητα τηςνα επιστρέψει στη δραχμή (μετατρέποντας τα εξωτερικά της χρέη στο εθνικό τηςνόμισμα).

Όμως, αυτά που θα μπορούσαμε και θα έπρεπε να κάνουμε σε διάφορες χρονικές στιγμές του παρελθόντος, οι εκάστοτε ευκαιρίες που είχαμε για να περιορίσουμε την καταστροφή, δεν σημαίνει ότι συνεχίζουν να υπάρχουν σήμερα ή ότι αυτές που υφίστανται σήμερα θα είναι αύριο οι ίδιες.

Ειδικά όσον αφορά τη χρεοκοπία, τη στάση πληρωμών δηλαδή, η οποία αποτελεί το μοναδικό ίσως διαπραγματευτικό χαρτί της μελλοντικής κυβέρνησης, σε συνδυασμό ενδεχομένως με την υιοθέτηση της δραχμής, θεωρώ ότι κάτω από τις σημερινές συνθήκες θα οδηγούσε τη χώρα κατ’ ευθείαν στο γκρεμό. 

Η αιτία είναι προφανώς η απίστευτη καταστροφή που προηγήθηκε, όπως για παράδειγμα η αποψίλωση του παραγωγικού μας ιστού, η εκτόξευση της ανεργίας στα ύψη, οι χρεοκοπίες χιλιάδων επιχειρήσεων, η υπερβολική φορολόγηση, η υπερχρέωση, το PSI και η εξαθλίωση των Ελλήνων.
Είναι δε αποδεδειγμένο το ότι, εάν μία χώρα δεν καταφέρει να βγει από την κρίση μέσα σε τρία χρόνια (όπου το πρώτο έτος λαμβάνονται όλα τα μέτρα, το δεύτερο ωριμάζουν και το τρίτο αποδίδουν), είναι πια καταδικασμένη να αποτύχει.
Θεωρώ λοιπόν πως η νέα κυβέρνηση, θα πρέπει να σκεφθεί πάρα πολύ καλά, υπεύθυνα και προσεκτικά τις εναλλακτικές, ρεαλιστικές λύσεις που έχει πράγματι σήμερα στη διάθεση της, αποφεύγοντας τις παγίδες που θα τοποθετηθούν στο δρόμο της.

Να λάβει δε υπ όψιν της το γεγονός ότι, έχει δημιουργήσει υπερβολικά μεγάλες προσδοκίες στους Έλληνες, οι οποίες είναι εξαιρετικά επικίνδυνες, όσον αφορά την ίδια, καθώς επίσης την κοινωνική ειρήνη.

Θα ήταν λοιπόν καλύτερα να προσπαθήσει να ξεφουσκώσει σιγά-σιγά τη φούσκα που η ίδια δημιούργησε, πριν ακόμη σκάσει στα χέρια της, οδηγώντας την Ελλάδα στο χάος. 

Τέλος, να κατανοήσει πως μία αποτυχημένη χώρα δεν έχει πολλές δυνατότητες, οπότε δεν πρέπει να χαθεί καμία απολύτως.

Ιάκωβος Ιωάννου, για το Analyst.gr