«Ένα πληγωμένο κρίνο που κατευθύνεται στο σημείο που βγαίνει ο Ηλιος»!!!

Το αντίο στο Θάνο Aνεστόπουλο από «το Σπίρτο»

Είχαμε την τύχη να μεγαλώσουμε με τα τραγούδια σου και την τιμή να σε φιλοξενήσουμε
σΤο Σπίρτο μας. Μερικοί άνθρωποι είναι απλά μουσική...

Ο τραγουδιστής και ιδρυτικό μέλος του θρυλικού ροκσυγκροτήματος «Διάφανα Κρίνα», Θάνος Ανεστόπουλος, δυστυχώς δεν κατάφερε ναβγει νικητής, όπως τόσο ο ίδιος όσο και όλοι μας ελπίζαμε, από την άνιση και πολύμηνη αυτή μάχη που έδινε με τον καρκίνο. Όπως ο ίδιος είχε αποκαλύψειδημόσια, έπασχε από μεταστατικό καρκίνο των οστών επιθετικής μορφής.

Το Μάιο του 2016 ο Θάνος Ανεστόπουλος, είχε δώσει στο in.gr μια από τις τελευταίες συνεντεύξεις της ζωής του, με αφορμή τη μεγάλη συναυλία που πραγματοποίησε στο Παλλάς με τίτλο «Από τις ΡΙΖΕΣ ως τα ΑΝΘΗ του καλού...».  Επιλέγουμε να θυμηθούμε και να μοιραστούμε ξανά μαζί σας όσα μας είχε πει τότε, αποχαιρετώντας έτσι τον Θάνο Ανεστόπουλο...

«Ένα πράγμα που έμαθα είναι πως δεν χρειάζεται για κανένα λόγο να πλάθεις σενάρια για τη ζωή αλλά να δέχεσαι ότι είναι ένας δρόμος. Όχι πολλοί», έχετε πει σε συνέντευξή σας. Ο ίδιος το έχετε δεχτεί αυτό; Συνηθίζετε να κοιτάζετε προς τα πίσω σε αυτόν το δρόμο και πώς χαρακτηρίζετε τον δικό σας προσωπικό δρόμο;

«Μου αρέσει πλέον να αφήνω μια πόρτα ανοικτή στη ζωή, να μας εκπλήσσει. Και σωστά, δεν μπορούμε να γράφουμε εμείς τη ζωή στα σενάρια. Τα κρυφοκοιτάγματα προς τα πίσω προς, τα δημιουργηθέντα παρελθόντα, εμπεριέχουν πάντα μια νοσταλγία. Και η νοσταλγία πολλές φορές μοιάζει με μία μπάλα από τσιμέντο δεμένη στα πόδια του παρόντος. Τελικά το θέμα μήπως είναι να θλιβόμαστε, να χαιρόμαστε και να ζούμε την κάθε παροντική μας μέρα σαν να είναι η τελευταία;»

«Στις ρίζες ενός δέντρου που όταν γίνουν γερές, κανένας άνεμος δεν μπορεί να το σπάσει...»

Τι θα ακούσουμε στη συναυλία της 14ης Μαΐου στο Παλλάς;

«Μαζί με την Ειρήνη Τηνιακού ενορχηστρώνουμε και αποδίδουμε τα ποιήματα που έγιναν τραγούδια, και τα ομορφότερα τραγούδια από τη μουσική ανθοφορία των Διάφανων Κρίνων με τη συνδρομή μιας πλειάδας εξαιρετικών μουσικών σε μια παράσταση με χαρακτηριστικό της τη μουσική κατάνυξη.

»Ένας φόρος στους αγαπημένους μου ποιητές και τραγουδοποιούς αλλά και στα τραγούδια που άφησαν μουσική παρακαταθήκη τα Διάφανα Κρίνα. Ταξιδεύουμε πίσω στις ρίζες των τραγουδιών και σε ότι ενέπνευσε το μεγάλωμα αυτού του «όμορφου δέντρου των Κρίνων».

«...Στις ρίζες ενός δέντρου που όταν γίνουν γερές, κανένας άνεμος δεν μπορεί να το σπάσει».

Θα ερμηνευτούν μερικά από τα πιο αγαπημένα τραγούδια των Διάφανων Κρίνων, ενώ οι συνοδοιπόροι, φίλοι μου (Γρηγόρης Κλιούμης και Κώστας Παρίσσης-Υπόγεια Ρεύματα, Μανώλης Αγγελάκης, The Boy, ΛΟΛΕΚ, Τηλέμαχος Μούσας και Νάσια Γκόφα και Mani Deum, σε μουσικές των Michael Nyman, Nick Cave, Nina Simone, Tom Waits, Tindersticks και άλλων».

Η συνέντευξή μας πραγματοποιείται σε μέρες αρκετά δύσκολες για την ελληνική κοινωνία, κατά τη διάρκεια των οποίων νέα μέτρα ψηφίζονται στη Βουλή. Τι χρειάζεται για να αφυπνιστεί η κοινωνία;

«Μέσω ενόπλου κινήματος η βουλή να μετατραπεί σε παιδικό πάρκο με ξυλοπόδαρους, με μουσικές, με κλόουν, με παιδικές χαρές που να επιτρέπονται τα σκυλιά και τα παιδιά όλου του κόσμου να μπορούν να παίξουν μπάλα και να μπορούν να ταΐσουν τις πάπιες στις λιμνούλες».

«Αυτό που βιώνουμε σήμερα είναι ότι αναμένουμε το αύριο με περισσότερο φόβο».

Μια δική σας δήλωση. Τι είναι αυτό που αναμένετε εσείς και με ποια συναισθήματα;

«Το θέμα είναι να μην φοβόμαστε τους φόβους τους. Ο φόβος που βγάζει από την εργαλειοθήκη της η κάθε μορφή εξουσίας, και πολλές φορές στην μορφή του φασισμού, είναι και το τελευταίο εργαλείο της, ο τελευταίος τρόπος εκφοβισμού και υποταγής των ανθρώπων. Αυτό εννοώ όταν λέω πως δεν πρέπει να φοβόμαστε τους φόβους τους».

Πρώτη φορά Αριστερά, νέα σκληρά μέτρα, προσφυγικό ένα καζάνι που βράζει.

Ποια η θέση του Θάνου Ανεστόπουλου; Τι έχει να περιμένει η Ελλάδα σήμερα;

«Η ιστορία επαναλαμβάνεται βγάζοντας κοροϊδευτικά την γλώσσα της. Ο τόπος αυτός έχει ταλανιστεί και έχει γίνει καζάνι που βράζει, πάμπολες φορές, από εποχής Καποδίστρια. Μεγάλη ευθύνη έχει αυτό που λέμε «λαός» από τη στιγμή που αποφασίζει μια ζωή να τον κυβερνάνε και από τη στιγμή που οι κυβερνώντες του πάντα είναι ο καθρέφτης των ιδίων, δηλαδή του χρήματος.

»Τα πρότυπα όλων αυτών των κυβερνήσεων που γεννήθηκαν μέσα από τους κύκλους δύο τριών οικογενειών, καθορίζουν και τη στάση και τον τρόπο ζωής και αντίληψης των ανθρώπων που ψήφιζαν, ψηφίζουν και υπηρετούν.

»Αν ο πατερούλης σου κλέβει, σαν πρότυπο, θα κλέψεις και εσύ. Αν ο πατερούλης σου είναι ρουσφετολόγος το ίδιο πρότυπο θα ακολουθήσεις και εσύ.

Χρειάζεται επιτέλους να σπάσουμε τον καθρέφτη, να δούμε τα πρόσωπά μας καθαρά κάνοντας ο καθένας τη δικιά του προσωπική ενδοσκόπηση. Και να δράσουμε αλλιώς.

Χωρίς την ανάγκη για Ηγετίσκους, συλλογικά και κοινοβιακά να αναπτύξουμε τους δικούς μας χώρους δράσης, που θα καθορίζονται πρωτίστως από την αληθινή αλληλεγγύη. Να περάσουν στα χέρια των εργαζομένων οι χρεοκοπημένες επιχειρήσεις αντί να τους χρωστάνε τα δεδουλευμένα.

Είτε πρώτη φορά Αριστερά, είτε πρώτη φορά ΠΑΣΟΚ, είτε πρώτη φορά Ποτάμι, είτε Νέα Δημοκρατία, το κάθισμα στην καρέκλα της εξουσίας, εκτός από το ότι διαφθείρει άμεσα, είναι και τόσο δυνατό που βάζει στις άκρες ιδεολογίες και ιδεαλισμούς.

»Όσον αφορά τι έχει να περιμένει η Ελλάδα σήμερα, δεν θα έχει τίποτα αν δεν ακολουθήσουμε επιτέλους την συμβουλή που βλέπουμε γραμμένη καμιά φορά στους τοίχους: "Δράσε ή σκάσε φουκαρά"».

Γιατί επιλέξατε να ανακοινώσετε δημοσίως το σοβαρό πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζετε; Μια ανάρτηση συγκινητική όσο και γενναία...

«Μέσω της εξωτερίκευσης αυτού του προσωπικού μου προβλήματος υγείας θέλησα να περάσω ένα μήνυμα ελπίδας κατ’ αρχήν προς άλλους συμπάσχοντες, πως μπορούμε να αισθανθούμε καλύτερα και να αναπνέουμε καλύτερα χωρίς να κρύβουμε οτιδήποτε μας κάνει κοινωνικά να φαινόμαστε ελλιπέστεροι.

»Σε μία ρατσιστική κοινωνία η οποία ρίχνει στον Καιάδα της εύκολα το ανθρώπινο κομμάτι της που νοσεί αντιμετωπίζοντας το με λύπηση και με φόβο, χρειάζεται να σηκώνουμε το ανάστημα μας και να μπορούμε να ανακοινώνουμε ελεύθερα το κάθε πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε γιατί είναι πρόβλημα όλων.

Και κάποια στιγμή ο καθένας μας μπορεί να βρεθεί στην ίδια θέση».

Πως θα περιγράφατε εσείς ο ίδιος τη μάχη που δίνετε;

Αν θέλατε να την αποδώσετε σε έναν καμβά, σε έναν πίνακα με κάρβουνο, τι θα απεικόνιζε;

«Ένα πληγωμένο κρίνο που κατευθύνεται στο σημείο που βγαίνει ο ήλιος».

Έχετε πει πως μια φράση που θα σας ακολουθεί για πάντα στη ζωή σας είναι η φράση του Νίτσε «να θυμάσαι τη θνητότητά σου»...

«Ναι, όντως. Και με την ευκαιρία της νόσου μου το βιώνω και το αντιλαμβάνομαι πλέον αυτό αληθινά.

»Η ενθύμηση της θνητότητας μου πλέον ξεκινάει από το κάθε πρωί που θα ξυπνήσω.

Όταν κάποιος είναι καλά, νιώθει καλά, περνάει καλά νομίζει ότι είναι στην κορφή ενός βουνού – ότι είναι βασιλιάς, ότι είναι αθάνατος.

Μέχρι παραδείγματος χάρη ένα πρόβλημα υγείας να τον επαναφέρει στην πραγματικότητα και στην ενθύμηση αυτή της θνητότητας του.

Είναι ένα διαρκές, διαχρονικό, ωραίο μάθημα αυτό».

Πώς αντιμετωπίζετε το πρόβλημα της υγείας σας σήμερα και πώς «ξορκίζετε» τους δαίμονές σας;

«Προσπαθώ να ζω την καθημερινότητα μου από 'κει που την είχα αφήσει. Δηλαδή όπως όλοι οι άλλοι άνθρωποι».

Με ποια προβλήματα έρχονται αντιμέτωποι οι καρκινοπαθείς που μάχονται για τη ζωή τους, με μοναδικό όπλο τα μέσα που τους παρέχει η δημόσια ιατρική περίθαλψη;

«Δημόσια ιατρική περίθαλψη δεν υπάρχει.

Γι’ αυτό έχουμε και πολλές απώλειες ανθρώπων οι οποίοι άνετα θα μπορούσαν να έχουν βιωσιμότητα πολλά χρόνια ακόμη αν στηρίζονταν στις θεραπείες τους πραγματικά από μία ιατρική περίθαλψη, από ένα σύστημα που θα ενδιαφερόταν αληθινά για τον ασθενή και όχι για το κέρδος των μεγάλων ιατροφαρμακευτικών εταιρειών.

Οπότε είναι και λίγο ρουλέτα όλο αυτό που συμβαίνει με το κεφάλαιο της υγείας στην χώρα μας.

»Το θέμα είναι αυτή την περίοδο που τα νοσοκομεία μας - πέρα από την προσπάθεια κάποιων φιλότιμων γιατρών - καταρρέουν, να κοιτάει ο καθένας να μην αρρωστήσει, γιατί τη γάμησε».

Ποια θέση έχει η Θρησκεία και Θεός στη ζωή σας;

«Άλλη ερώτηση παρακαλώ...

ο Θεός αυτοκτόνησε χθες».

Επόμενα συναυλιακά ραντεβού με το κοινό θα επιθυμούσατε να υπάρξουν, θα υπάρξουν;

«Το μόνο ραντεβού που έχω κλείσει για το άμεσο μέλλον είναι με το γιο μου για να πάμε μαζί να δούμε σινεμά».

Κάνοντας τον απολογισμό σας, τι απαντάτε;

«Δεν έχω διάθεση για απολογισμούς, αλλά μόνο για ζωή».