Περίληψη
Ο σκοπός αυτού του άρθρου είναι να δείξει γιατί
οποιαδήποτε έξοδος από την παρούσα οικονομική και κοινωνική καταστροφή στην
Ελλάδα (και από μια παρόμοια, αν και μικρότερης κλίμακας, οικονομική κρίση στην
Ισπανία) είναι αδύνατη,
παρά μόνο εάν οι δύο χώρες σπάσουν τα δεσμά τους με τη
Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, όπως εκφράζεται στον
ευρωπαϊκό χώρο από την ΕΕ και την Ευρωζώνη.
Η Αριστερά, και στις δύο χώρες,
όπως εκφράζεται από την πιθανή άνοδο στην εξουσία του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα και
του Podemos στην Ισπανία, είναι εντελώς ανεπαρκής για να οδηγήσει τα θύματα της
παγκοσμιοποίησης των χωρών αυτών (δηλ. τη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού)
σε ένα δρόμο για την ανάκτηση της ελάχιστης οικονομικής και εθνικής κυριαρχίας,
που απαιτείται, εφόσον ούτε καν αμφισβητούν την ΕΕ, αφήνοντας την εθνικιστική
αντί-ΕΕ Δεξιά να προσελκύσει τους παραδοσιακούς υποστηρικτές τους στην εργατική
τάξη, όπως και στην υπόλοιπη Ευρώπη Η ανάγκη, επομένως, για Λαϊκά Μέτωπα «από
τα κάτω», με στόχο την κοινωνική και εθνική απελευθέρωση γίνεται επιτακτική.
Οι επερχόμενες ελληνικές εκλογές στις 25 Ιανουαρίου
(τις οποίες θα ακολουθήσουν αργότερα μέσα στον χρόνο οι ισπανικές εκλογές)
έχουν οδηγήσει σε μία νέα μυθολογία, ιδιαίτερα ανάμεσα στη ρεφορμιστική
Αριστερά, που προωθείται, άμεσα ή έμμεσα, από τα μαζικά μέσα επικοινωνίας της Υπερεθνικής Ελίτ (δηλαδή
κυρίως από τις ελίτ που εδράζονται στις χώρες της «ομάδας των 7», οι οποίες
ελέγχουν τη Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης).
Σύμφωνα με
αυτή τη μυθολογία, βρισκόμαστε στα πρόθυρα μίας ιστορικής αλλαγής στην Ευρώπη
και παραπέρα, ως επακόλουθο αυτών των εκλογών, οι οποίες αναμένονται να
κερδηθούν από το ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα και το Podemos στην Ισπανία.
Ο 1ος είναι
γόνος του Ευρωκομμουνισμού, ο οποίος είναι νεκρός εδώ και καιρό στην υπόλοιπη
Ευρώπη, αλλά στην Ελλάδα ακόμη επιβιώνει, και το δεύτερο έχει αναδυθεί στον
απόηχο του «κινήματος» των Αγανακτισμένων ενάντια στη διαφθορά κ.λπ., που
επίσης έχει προ πολλού εξαφανισθεί παντού, χωρίς ίχνος πίσω του.