Η κορύφωση μιας ιστορικής περιόδου
Ζούμε την κορύφωση μιας ιστορικής πορείας υποχώρησης, συρρίκνωσης ή & παρακμής, η οποία ξεκινά μετά το 1922
Ζούμε την κορύφωση μιας ιστορικής πορείας υποχώρησης, συρρίκνωσης ή & παρακμής, η οποία ξεκινά μετά το 1922
Η πορεία αυτή θα ολοκληρωθεί με το Κυπριακό και το Μακεδονικό [*], τα ζητήματα της Θράκης & του Αιγαίου (και προφανώς της Ηπείρου).
Παραθέτω απόσπασμα από ένα γνωστό κείμενο και ολοκληρώνω με ένα σχολιασμό(8 Νοεμβρίου 2015):
...το γεωπολιτικό δυναμικό της ελληνικής πλευράς αποτυπωνόταν κατά τον 19ο αι., και ίσαμε το σημαδιακό έτος 1922, πολύ περισσότερο στο έθνος παρά στο κράτος.
...το γεωπολιτικό δυναμικό της ελληνικής πλευράς αποτυπωνόταν κατά τον 19ο αι., και ίσαμε το σημαδιακό έτος 1922, πολύ περισσότερο στο έθνος παρά στο κράτος.
Το έθνος ήταν κατά πολύ ευρύτερο από το κράτος, απλωνόταν από την Ουκρανία ως την Αίγυπτο κι από τις παρακαυκάσιες χώρες ως τις ακμαίες παροικίες των Βαλκανίων και της κεντρικής και δυτικής Ευρώπης...
Έκτοτε [μετά την κορύφωση του 1920] αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση, που διαρκεί ως σήμερα.
Το έθνος συνέπεσε εν τέλει με το κράτος όχι γιατί το κράτος διευρύνθηκε, αλλά γιατί το έθνος ακρωτηριάσθηκε καί συρρικνώθηκε, γιατί αφανίσθηκε ή εκτοπίσθηκε ο ελληνισμός της Ρωσσίας (μετά το 1919), της Μ. Ασίας (μετά το 1922), των Βαλκανίων καί της Μέσης Ανατολής (ιδίως μετά το 1945).
Ακολούθησε η εκδίωξη του ελληνισμού από την Κωνσταντινούπολη (1955) καί την βόρειο Κύπρο (1974), ενώ σήμερα παρευρισκόμαστε μάρτυρες της αποσύνθεσης καί της μαζικής φυγής του ελληνισμού της Βορείου Ηπείρου.
Πρόκειται για μιαν εξαιρετικά πυκνή αλυσίδα εθνικών καταστροφών μέσα σε διάστημα ελάχιστο από ιστορική άποψη - εβδομήντα μόλις χρόνια.
Και οι καταστροφές αυτές δεν επιδέχονται, αναπλήρωση ή αντιστάθμιση...
Ας κλείσουμε αυτή την άκρως συνοπτική ανασκόπηση με τη θλιβερότερη ίσως διαπίστωση.
Το ελληνικό κράτος δεν στάθηκε σε καμμία φάση ικανό να προστατεύσει αποτελεσματικά τον ευρύτερο ελληνισμό και να αναστείλει τη συρρίκνωση η τον αφανισμό του.
