
Από γνώσεις περί την
ψυχανάλυση στερούμαι καλλιτεχνικώς, δεν τα πάω και τόσο καλά (ίσως γι’ αυτό να
έχω βγει κι ολίγον ζαβό – τι; πολύ ζαβό; – ό,τι πεις, γιατρέ μου. Δεν λέμε ποτέ
όχι στον γιατρό μας).
Παρά ταύτα, ως επιδερμικός αναγνώστης του
Φρόυντ και του Γιουνγκ (εκεί σκιάχτηκα και το γύρισα στον Λόβκραφτ) κάτι
σκαμπάζω για την προβολή. Σ’ αυτό το επίπεδο η περίπτωση Τσίπρα διαβάζεται εύκολα.
Τώρα μαζεύει πάσης φύσεως ρετάλια,
απολειφάδια και «οσφυοκάμπτες» (κατά Πανούση), τα ονομάζει προοδευτικό μέτωπο
(κατά το κρέας, ψάρι) και νομίζει ότι «πιάνει πουλιά στον αέρα» (κατά τον πολύ
κ. Αλιβιζάτο), ενώ στην πραγματικότητα εγκαθιδρύει μια «γελοιοκρατία» (κατά τον
κ. Νίκο Κωνσταντόπουλο) με την κυρία Μεγαλοοικονόμου να του γράφει στιχάκια,
όπως διάφοροι τσαλαφοί επί χούντας έγραφαν στιχάκια για τον Παπαδόπουλο.
Τα αντιαμερικανικά (κούφια, ως φαίνεται) συνθήματα της νιότης του ο Τσίπρας, όταν ήρθε ο καιρός, τα έφερε κωλοτούμπα και γονάτισε μπροστά στους Επικυρίαρχους και, σαν το σκυλάκι στο σήμα κατατεθέν της He’s master voice, άρχισε να εκτελεί τις εντολές τους, αποσπώντας τους επαίνους τους, όπως ο Πλούτο απ’ τον Μίκυ Πάιατ… συγνώμην, Μίκυ Μάους.
Τα αντιαμερικανικά (κούφια, ως φαίνεται) συνθήματα της νιότης του ο Τσίπρας, όταν ήρθε ο καιρός, τα έφερε κωλοτούμπα και γονάτισε μπροστά στους Επικυρίαρχους και, σαν το σκυλάκι στο σήμα κατατεθέν της He’s master voice, άρχισε να εκτελεί τις εντολές τους, αποσπώντας τους επαίνους τους, όπως ο Πλούτο απ’ τον Μίκυ Πάιατ… συγνώμην, Μίκυ Μάους.