
Η αρχική θέση του ελληνικού πολιτικού κόσμου για το
όνομα των Σκοπίων διαμορφώθηκε τον Απρίλιο του 1992, υπό την καθοδήγηση του
αείμνηστου Προέδρου της Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Καραμανλή, και προέβλεπε την
απόρριψη του όρου «Μακεδονία» είτε ως σύνθετου είτε ως παραγώγου.
Κατά τη δεκαετία του 2000, η επίσημη θέση, όπως αυτή
καταγράφεται σήμερα στην ιστοσελίδα του υπουργείου Εξωτερικών, άλλαξε:
Η Ελλάς
δηλώνει ότι συζητεί μια ονομασία με γεωγραφικό ή άλλο προσδιορισμό μπροστά από
τον όρο «Μακεδονία», και αυτή η ονομασία πρέπει να ισχύει σε κάθε διεθνή χρήση.
Πιστεύω ότι από την υιοθέτηση της δεύτερης επίσημης γραμμής μέχρι σήμερα έχουν
αλλάξει σημαντικές παράμετροι των ελληνοσκοπιανών σχέσεων και της βαλκανικής
πραγματικότητας.
Θυμίζω τα δεδομένα:
1. Η μερική υποχώρησή μας στο ζήτημα του ονόματος είχε
ως σκοπό να αμβλυνθεί η στάση των γειτόνων και να εξευρεθεί μια αμοιβαίως
αποδεκτή λύση.
Ομως, είναι προφανές ότι η ελληνική υποχώρηση δεν εκτιμήθηκε. Αντιθέτως, εξελήφθη ως αδυναμία του Ελληνισμού.
Ομως, είναι προφανές ότι η ελληνική υποχώρηση δεν εκτιμήθηκε. Αντιθέτως, εξελήφθη ως αδυναμία του Ελληνισμού.
2. Τότε που υιοθετήθηκε η θέση περί γεωγραφικού
προσδιορισμού κ.λπ. υπήρχε ακόμη η ελπίδα να μαλακώσει η σκληρή εθνικιστική
γραμμή των Σκοπιανών, μέσω της οικονομικής διπλωματίας.
Τα γεγονότα διέψευσαν αυτή την προσδοκία. Η ελληνική επιχειρηματική παρουσία είτε πολεμήθηκε είτε αποθράσυνε τους γείτονες.
Τα γεγονότα διέψευσαν αυτή την προσδοκία. Η ελληνική επιχειρηματική παρουσία είτε πολεμήθηκε είτε αποθράσυνε τους γείτονες.