Κορωνοϊός, ἐθνικοσοσιαλισμὸς & περιβαλλοντολογία

Ἐκτύπησε ὁ κορωνοϊὸς καὶ αἰφνιδίως ἀπὸ τὸ διάστημα οἱ μεγάλες πόλεις τῆς γῆς ἀνεδύθησαν ὡς λευκὲς παρθένες ἀπὸ τὴν προτεραία μαυρίλα τοῦ φωτοχημικοῦ νέφους τῆς ἀτμοσφαιρικῆς ῥυπάνσεως. 

Ἐὰν ὁ ἀμερικανὸς καθηγητὴς Θεόδωρος Καζύνσκι, ὁ ἐπωνομαζόμενος Παμβομβιστὴς ἔβγαινε ἀπὸ τὴν ἰσόβια φυλακή του τὸ 2020 -ὅπου εὑρίσκεται ἀπὸ τὸ 1998-  καὶ ἔβλεπε τὸ θέαμα αὐτὸ θὰ συνεφώνη μὲ τὸν ὑποτιθεμένο ὑπεύθυνο τοῦ ἐγχειρήματος αὐτοῦ, τὸν πρόεδρο τῶν ΗΠΑ Δονᾶλδο Τράμβιο, μάγο τῆς θεωρίας τοῦ χάους

Πράγματι τὸ 1971, ἑπτὰ χρόνια προτοῦ ἀρχίσῃ τὴν ἐπαναστατική του δρᾶσι, ὁ Καζύνσικι εἶχε γράψει μία μελέτη ποὺ περιεῖχε τὶς περισσότερες ἀπὸ τὶς ἰδέες ποὺ θὰ συναντήσουμε στὸ Μανιφέστο του τοῦ 1995 καὶ τὸ ὁποῖο ἔλεγε: 

«Σὲ αὐτὲς τὶς σελιδες ὑποστηρίζεται ὅτι ἡ συνεχὴς ἐπιστημονικὴ καὶ τεχνολογικὴ πρόοδος θὰ ἔχῃ ὡς ἀποτέλεσμα τὴν ἐξαφάνισι τῆς ἀτομικῆς ἐλευθερίας» (σ. 433 τοῦ βιβλίου μου Περὶ Ἡρώων, Ἐκδόσεις Ἡρόδοτος, 2014, κεφάλαιο ἀφιερωμένο στὸν Παμβομβιστή). 

Προσέθετε πὼς ἔπρεπε νὰ σταματήσουμε τὴν καταστροφικὴ αὐτὴ πορεία τῆς ἀνθρωπότητος ὄχι μὲ λόγια ἀλλὰ μὲ πράξεις.

Τὸ 1749, ὁ Ζάν-Ζὰκ Ῥουσσὼ παρετήρη στὴν πρώτη του διατριβὴ περὶ προόδου τῶν ἐπιστημῶν ὡς δῆθεν εὐεργετικὴ γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα, πὼς ἀντίθετα ἀπὸ ὅτι ἐπίστευαν οἱ «προοδευτικοὶ» διανοούμενοι τῆς ἐποχῆς του τοῦ Διαφωτισμοῦ, ἡ πρόοδος τῆς δυτικῆς ἐπιστήμης ὑπῆρξε καταστρεπτικὴ γιὰ τὸν ἄνθρωπο, κατάρα καὶ ὄχι θεϊκὸ δῶρο. 

Ἄν καὶ δὲν  ἔγινε τρομοκράτης γιὰ νὰ ἐπιβάλη τὸ ὅραμά του -ὅπως ὁ Παμβοβομβιστής- ὁ μαθητής του Ῥοβεσπιέρρος τὸ 1793 ἐξαπέλυσε μία φοβερὴ τρομοκρατία, τὴν ἐπωνομαζομένη Terreur τῆς Γαλλικῆς Ἐπαναστάσεως.
Ἡ φύσις ἔγραφε ὁ Παμβομβιστής -ὅπως ὁ λάτρης τῆς φύσεως Ῥουσσώ- «εἶναι τὸ μόνο ἀντίδοτο στὴν τεχνολογία» (σ. 437). 
Ὁ μοναδικὸς στόχος τῆς ἐπαναστάσεως πρέπει νὰ εἶναι «ἡ πλήρης κατεδάφισις τῆς τεχνολογίας καὶ ἡ ἐπιστροφὴ στὴν ἐποχὴ τοῦ λίθου, μὲ δραστικὴ μείωσι τοῦ παγκοσμίου πληθυσμοῦ, ἐφ’ὅσον σὲ συνθῆκες πρωτογονισμοῦ οὔτε κἄν ὁ μισὸς σημερινὸς πληθυσμὸς δὲν θὰ δυνηθῇ νὰ ἐπιβιώσῃ» (σ.438).

Οἱ δέκα ἐντολὲς χαραγμένες στὶς παραπάνω περίφημες
στῆλες τῆς ἀμερικανικῆς πολιτείας τῆς Γεωργίας 

Ὁ περίφημος ἑλληνοκαναδοαμερικανὸς καθηγητὴς Λευτέρης Σταυριανὸς, στὸ βιβλίο του τοῦ 1976, The Promise of the Coming Dark Age -τὴν ἐποχὴ τοῦ θριάμβου τῶν Ἐρυθρῶν Χμὲρ στὴν Καμπότζη ποὺ ὑπεστήριζ, καταστροφῆς τῶν πόλεων καὶ ἐπιστροφῆς στὴν ὕπαιθρο- ἔγραφε πὼς ἐχρειάζετο συμμετοχὴ ὅλων στὴν κοινοτικὴ αὐτάρκεια καὶ τὴν μὴ καταναλωτικὴ ἐπάρκεια τῶν μοναστηριακῶν κοινοτήτων μὲ ὑποχρεωτικὴ ὀπισθοδρόμησι  σὲ ἕναν σκοτεινὸ Μεσαίωνα.

Οἱ ῥῶσσοι ναρόντνικοι στὸν ΙΘ΄αἰῶνα εἶχαν προάγει, ὅπως ὁ πρόεδρος Μάο ἀργότερα, τὴν ὕπαιθρο ὡς πρότυπο εἰς βάρος τῶν πόλεων, νοοτροπία ποὺ μετεδόθη καὶ στὸν ἐθνικοσοσιαλισμὸ τοῦ Χίτλερ. Στὴν μελέτη μου, «Πόλεμος καὶ Εἰρήνη» (Τρίτο Μάτι, Φεβρουάριος 2006, τεῦχος 139, σσ. 54-59), δημοσιεύω μία φωτογραφία ἀπὸ τὶς πάμπολλες τοῦ Χίτλερ, μὲ τὴν Εὔα, σκύλο καὶ παιδιὰ -ποὺ ἡ Εὔα δὲν ἠμπόρεσε νὰ κάνῃ- μὲ τὴν ἑξῆς ἐπεξήγησι:

«Ὁ Ἀδόλφος Χίτλερ καὶ ἡ Εὔα Μπράουν [λάτρεις τῆς ὑπαίθρου, ποὺ ἐντύνοντο συχνὰ ἀγρότες] μὲ ἕνα ἀπὸ τὰ ἀγαπημένα τους λυκόσκυλα καὶ μὲ ἕνα κοριτσάκι. 

Ἡ ἀγάπη τοῦ Φϋρερ γιὰ τὰ ζῶα καθὼς καὶ οἱ χορτοφαγικές του προτιμήσεις [ἐπίσης δὲν ἐκάπνιζε καὶ δὲν ἔπινε] ἔχουν φέρει σὲ δύσκολη  θέσι ἀρκετὲς σύγχρονες χορτοφαγικὲς ὀργανώσεις ποὺ ἔχουν προσπαθήσει νὰ ἀποδείξουν ὅτι τίποτα ἀπὸ τὰ δύο δὲν ἦταν αὐθεντικό. 

Ὡστόσο εἶναι γνωστὲς οἱ ναζιστικὲς διαταγὲς γιὰ τὴν ἀπαγόρευσι τῆς ζωοτομίας (παράλληλα μὲ τὸν σχεδιασμὸ τῶν στρατοπέδων συγκεντρώσεως)».

Στὸ κεφάλαιο τοῦ βιβλίου μου  Περὶ Ἡρώων, γιὰ τὴν περίφημη ἑλληνογαλλίδα ναζιστρία Σάβιτρι Ντέβι ποὺ ἔζησε στὴν Ἰνδία ὡς Ἰνδουΐστρια, πιστὴ τοῦ Ἰνδοῦ Θεοῦ Βίσνου, παρουσιάζω διὰ μακρὸν τὸ ἔργο της καὶ τὰ βιβλία της ὡς μητέρα τῶν παγκοσμίων περιβαλλοντολλογικῶν κινήσεων χορτοφαγίας καὶ ἐπιστροφῆς στὴν φύσι ποὺ ἐθεώρη τὸν Χίτλερ μετενσάρκωσι τοῦ θεοῦ Βίσνου.

Γράφω λοιπόν: 

«Τὸν Νοέμβριο τοῦ 1945, ἀντὶ νὰ αὐτοκτονήσῃ -ὅπως ὅ Σεμπόττεντορφ στὶς 9 Μαΐου 1945, πνιγμένος στὰ ὕδατα τοῦ Βοσπόρου- ἡ Σάβιτρι, μὲ τὸ βρεταννικό της διαβατήριο καὶ τὴν εὐλογία τοῦ [ἰνδοῦ] συζύγου της ἀνεχώρησε ἀπὸ τὴν Καλκούττα γιὰ τὴν Εὐρώπη, ὡς πνευματικὴ καμικάζι, γιὰ νὰ συνεχίσῃ τὸν ἀγῶνα μέχρι ἐσχάτων γιὰ τὴν ἀναγέννησι τοῦ ἐθνικοσοσιαλισμοῦ ἀπὸ τὶς στάχτες του. Τὸ πάθος της γιὰ τὰ ζῶα, τὴν φύσι καὶ τὸ περιβάλλον, τὴν ἀνεβίβασαν σὲ πρόδρομο τῶν σημερινῶν οἰκολόγων πρασίνων, περιβαλλοντολόγων τῆς νέας ἐποχῆς. 

«Δὲν γίνεται νὰ ἀποναζικοποιήσετε τὴν φύσι» ἐφώναξε στοὺς ἀγγλοβορειοαμερικανοὺς δημίους της μετὰ τὸ τέλος τοῦ πολέμου, τὸ 1945.

»Τὸ 1946 ἐκυκλοφόρησε τὸ βιβλίο της A Son of God, γιὰ τὸν φαραὼ τῆς Αἰγύπτου, τὸν λάτρη τοῦ ἡλιακοῦ δίσκου Ἀκενατών, ἕνα ἔργο ποὺ εἶχε γράψει στὴν Ἰνδία τὸ 1942-1945. 

Τὸ 1959 ἐκυκλοφόρησε τὸ βιβλίο-μανιφέστο της γιὰ τὰ δικαιώματα τῶν ζώων, Impeachment of Man. 

Σήμερα τὰ δύο αὐτὰ βιβλία ἔχουν ἐπανεκδοθῆ καὶ εὑρίσκονται στὸ προσκέφαλο ἀριστερῶν, χορτοφάγων καὶ νεοεποχιτῶν ποὺ δὲν ἔχουν συνειδητὴ σχέσι μὲ τὴν ἐθνικοσοσιαλιστικὴ ἰδεολογία...Ἡ γῆ δὲν ἀνήκει μόνον στὸν ἄνθρωπο, κραυγάζει. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἁπλῶς ἕνα μέρος τῆς φύσεως» (σ.287-288).

Ἡ Σάβιτρι Ντέβι, «μετέφερε ἀπὸ τὴν Ἰνδία στὴν δυτικὴ Εὐρώπη τὴν ἰδέα ὅτι ὁ Χίτλερ ὑπῆρξε ἕνα ἀβατὰρ τοῦ Βίσνου, ὁ ἐνανθρωπήσας ἰνδὸς Θεός»(σ.288).

Τὸ σημερινὸ μάθημα γιὰ μᾶς τοὺς Ἕλληνες εἶναι νὰ συνειδητοποιήσουμε ὅτι ὁ ἑλληνισμὸς δὲν ἔχει σχέσι μὲ τὸ κρατίδιο τῶν Ἀθηνῶν οὔτε μὲ τοὺς ἀδιάβαστους ἐξυπνάκηδες γραικύλους ποὺ ἀραιᾶ-ἀραιᾶ κατοικοῦν ἀκόμη τὰ ἱερὰ χώματα τῆς ἀθανάτου Ἑλλάδος.

Ἡ προσπάθεια γιὰ καταστροφὴ τοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ μὲ ὅλα τὰ δυνατὰ μέσα ἀπὸ τοὺς ἰδίους τοὺς Δυτικοὺς θὰ ἐπαναφέρη τὸν πλανήτη στὴν πρωταρχική της ἐποχὴ στὴν ὁποία θὰ διοικοῦν οἱ ἐκλεκτοὶ τοῦ πνεύματος ποὺ δὲν δύναται νὰ εἶναι ἄλλοι ἀπὸ τοὺς ὀλυμπίους Ἕλληνες.

                                     Δημήτρης Κιτσίκης                 31 Μαρτίου 2020

                           ΠΗΓΗ://endiameseperiochenea.blogspot.com/2020/03/554.html