
Σε Σύμφωνο στρατιωτικής συνεργασίας (Συνθήκη
του Άαχεν) προχωρούν η Γαλλία και η Γερμανία, αλλάζοντας το σύνολο των
δεδομένων στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Κάτι ανάλογο είχε επιχειρηθεί και παλαιότερα,
κατά τις δεκαετίες του 1950 και του 1960, αλλά είχε απορριφθεί «μετά πολλών
επαίνων» (οι μνήμες του πολέμου ήταν ακόμα νωπές – και φρικτές).
Άλλωστε αυτό
το σχέδιο, αν δεν ήταν θνησιγενές από μόνο του, θα συναντούσε τη σφοδρή
αντίθεση της ΕΣΣΔ.
Έτσι η Γερμανία (ΟΔΓ τότε) απέμεινε να «εκφράζεται στρατιωτικώς» μέσα από το ΝΑΤΟ. Άλλωστε η αποτυχία της προσπάθειας για πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης κατά την ίδια περίοδο δεν άφησε περιθώρια για αμυντικούς σχεδιασμούς παρά μόνον για οικονομικούς – την οικονομική δικτατορία που βιώνουμε σήμερα.
Έτσι η Γερμανία (ΟΔΓ τότε) απέμεινε να «εκφράζεται στρατιωτικώς» μέσα από το ΝΑΤΟ. Άλλωστε η αποτυχία της προσπάθειας για πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης κατά την ίδια περίοδο δεν άφησε περιθώρια για αμυντικούς σχεδιασμούς παρά μόνον για οικονομικούς – την οικονομική δικτατορία που βιώνουμε σήμερα.
Ο αναδυόμενος άξονας (μπρρρ) Παρισίων - Βερολίνου
δημιουργεί σε βάθος χρόνου νέα δεδομένα για τη γεωστρατηγική πολλών κρατών στον
πλανήτη.
Η Γαλλία έχει βαρύ στρατό. Θα αποκτήσει βαρύ
στράτευμα και η Γερμανία;
Θα επανεξοπλισθεί αυτή η χώρα, καθ’ οίον τρόπο την
επανεξόπλισε τη δεκαετία του 1930 ο Χίτλερ; Ή μήπως η Γερμανία ήδη
επανεξοπλίζεται στα κρυφά, όπως επίσης κρυφά την επανεξόπλισε ο Χίτλερ τότε;