«Δείλαιοι και αμαθείς και βάρβαροι, τι κάνετε; τι
αφανίζετε; Δεν ξέρετε ότι είμαι η μητέρα κι η τροφός, το λίκνο, η κοιτίδα, η
μήτρα της περασμένης δόξας και της μελλούμενης;
Μάταια θαυμάζετε τα μνημεία που
έστησαν κάποτε τα παιδιά μου. Δεν ξέρετε πως είναι σαρξ εκ της σαρκός μου, και
πως όταν η Μορφή μου αφανισθεί, η δικιά τους θα χάσει το νόημά της;
Τι εκάνατε
την Ελευσίνα;
Tι εκάνατε τον Ιλισό και τον Κηφισό, τα δυό αγιάσματά μου;
Εβάλατε μέσα τους υπονόμους σας, ερίξατε τα νερά των εργοστασίων σας.
Δεν βλέπω
πια βωμούς των θεών επάνω εις τα όρη μου και τους λόφους, πάρεξ τα γραφεία και
τις μηχανές των Εταιρειών σας.
Εκείνοι ήταν σημάδι λατρείας, σε σας δεν
απόμεινε παρ” η κατώτερη μορφή της σχέσης με τη Φύση, η εκμετάλλευση…» ,
θρηνούσε η Γη μέσα από το προφητικό κείμενό του μέγα αρχιτέκτονα και στοχαστή
Δημ. Πικιώνη.
Ελάτε να ρίξουμε ένα κλάμα για το θεατράκι της
Ρεματιάς Χαλανδρίου...
Πάρτε και τα ρεσώ σας και ας κάνουμε μία μάζωξη , σιωπηλοί
και κατηφείς, όπως είθισται το ντεκόρ για βιντεοσκόπηση .
Άντε το πολύ- πολύ
να ακουστεί κανένα «πω! Πω! Πω!» «τστστσ» και άλλα επιφωνήματα και ένα «κρίμα!
» …και μετά ας διαλυθούμε ησύχως «πέρασε και η ώρα».
Κανένας μας δε φταίει.
Δεν βάλαμε, δα, εμείς τη φωτιά.
Άλλος την έβαλε.
Άρα είμαστε
αθώοι του αίματος. Μόνο που τις φωτιές τις βάζουν εκείνοι που ενθαρρύνονται ,
από την αδιαφορία μας, τα μικροσυμφέροντα μας, την άγνοια της σημασίας ενός
οικοσυστήματος του οποίου μέρος είμαστε όλοι και όχι κάτι ξεχωριστό απ αυτό.
Μέχρι την επόμενη λοιπόν καταστροφή , είτε σ” αυτή
τη ιστορική περιοχή που δίπλα της πέρασε η «οδός της λιθαγωγίας», (ο δρόμος για
να μεταφερθούν τα μάρμαρα απ την Πεντέλη στο λόφο των Νυμφών και να κτιστεί ο
Παρθενώνας), είτε σε κάποιο άλλο δασάκι,ρεματιά, αλσύλλιο, περί άλλων θα
τυρβάζουμε, κάποιος άλλος θα φταίει, κάτι άλλο θα φταίει κάθε φορά.
Πάντα θυμόμαστε και ασχολούμαστε με το φυσικό μας
πλούτο που είναι μέρος της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, όταν κάτι κακό συμβεί.
Κάθε φορά συζητάμε για ένα δάσος , για ένα ρέμα όταν έρχονται στην επικαιρότητα
με τον πιο αποτρόπαιο τρόπο.
Είναι ο «Σύλλογος Προστασίας Περιβάλλοντος και Ρεματιάς Πεντέλης-Χαλανδρίου».
Πόσοι κάτοικοι τον γνωρίζουν, πόσοι συμμετέχουν, και πόσοι δραστηριοποιούνται
από εκείνους που τώρα θρηνούν η μυκτηρίζουν;
Η Ρεματιά Χαλανδρίου είναι μία όαση ζωής .
Και δεν
είναι μόνον αισθητικοί οι λόγοι.
Θα έπρεπε να είναι το καμάρι του Χαλανδρίου
και ένα από τα αξιοθέατα της Αττικής.
Και για ιστορικούς λόγους , «οδός
λιθαγωγίας»,
και διότι τα ρέματα είναι γνωστό ότι βελτιώνουν το μικροκλίμα της
περιοχής , κατακρατούν ρύπανση, μειώνουν ανέμους και θορύβους και διατηρούν
μεγάλη ποικιλία χλωρίδας και πανίδας. Είναι χαρακτηρισμένο ως τοποθεσία
ιδιαιτέρου φυσικού κάλους από το Υπουργείο Πολιτισμού με Προεδρικό Διάταγμα ΠΔ
ΦΕΚ 659/Δ/1995.
Είχε εκεί ένα υπέροχο θεατράκι που συνδύαζε τον πολιτισμό με το
περιβάλλον. Το θέατρο κάηκε ολοσχερώς και ευτυχώς δεν κάηκε αυτή τη φορά η
πλούσια βλάστηση ετών και μαζί της ο ζωϊκός κόσμος της ρεματιάς.
«Ας θυμηθούμε το μύθο του Ερισύχθονα , που διέσωσε ο
ποιητής Καλλίμαχος στον ύμνο του για τη θεά Δήμητρα, που συμβολίζει την
αλόγιστη συμπεριφορά μας, την ασέβειά μας , την αδηφαγία μας για κατανάλωση
πέρα από τις ανάγκες μας.
Ας αναλογιστούμε ότι ο φυσικός πλούτος δεν είναι
ανεξάντλητος και είθε να επαναπροσδιορίσουμε την αξία και την υπόσταση της
φύσης μέσα στην πόλη, έτσι ώστε να αναγνωρίσουμε πιθανώς τη συνεισφορά της τόσο
σε υλικό όσο και σε συμβολικό επίπεδο στη ζωή μας πριν πληρώσουν τα παιδιά μας
τις συνέπειες των ενεργειών μας». **
* ΓΑΙΑΣ ΑΤΙΜΩΣΙΣ - ΔΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΝ ΤΟΥ ΤΟΠΙΟΥ - ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΙΚΙΩΝΗΣ (1954) Το κείμενο με τίτλο «Γαίας ατίμωσις» (1954)
εμπεριέχεται στο βιβλίο του Δημήτρη Πικιώνη «ΚΕΙΜΕΝΑ» εκδ. «ΜΟΡΦΩΤΙΚΟ ΙΔΡΥΜΑ
ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΗΣ
**Από το εισαγωγικό σημείωμα της Χριστίνας Φίλιππα
στο βιβλίο του Μαρτίνου Γκαίτλιχ (2013) «Εκ φύσεως, η πόλη μας - ανακαλύπτοντας
τη φύση στο δήμο Φιλοθέης-Ψυχικού»,
εκδόσεις ΔΗΚΕΦΙΨ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου