«Θα έρθουν οι κομμουνιστές και θα μας πάρουν τις
γυναίκες»… Αυτό λεγότανε την εποχή που το κράτος δούλευε για τις «Ούλεν», για
τις «Κούπερ» και για τις «Πάουερ». Ηταν η εποχή που όσοι διοικούσαν το κράτος
έχτιζαν τους «Νέους Παρθενώνες». Στη Μακρόνησο.
Βέβαια όσοι τα έλεγαν αυτά για
τους «ανήθικους» κομμουνιστές, ήταν οι
ίδιοι που επί των ημερών τους μεγαλούργησαν οι «Τρούμπες». Και στη συνέχεια, πάλι επί των ημερών τους, δοξάστηκαν τα κέντρα… αναψυχής με την ταμπέλα
«προσεχώς Βουλγάρες».
Σήμερα, δε, όλοι αυτοί οι κήνσορες του συστήματος «πνεύμα
και ηθική», και ειδικά όσοι ελέγχουν την βιομηχανία του θεάματος, περιγράφουν
την γυναικεία ύπαρξη και εν γένει τις ανθρώπινες σχέσεις με τον εξής τρόπο:
«Από κορμί, φωνή κι από φωνή, κορμάρα»
(ή κάπως έτσι τέλος πάντων).
Όσο για
τους κομμουνιστές, αυτοί συνέχισαν να είναι σαν τους υπόλοιπους ανθρώπους.
Τουτέστιν να αδυνατούν να τα βγάλουν πέρα με τις δικές τους γυναίκες.
Φανταστείτε τώρα να πηγαίνανε να φορτωθούνε και τις γυναίκες των άλλων…
«Θα έρθουν οι κομμουνιστές και θα διαλύσουνε την
οικογένεια»... Αυτό λεγότανε από την εποχή των αρχών του περασμένου αιώνα. Και
όσοι το λέγανε, ήταν οι ίδιοι που με την πολιτική τους διαλύανε τις οικογένειες
και την κοινωνία ολόκληρη.
Εξαναγκάζοντας εκατομμύρια Έλληνες να αφήνουν πίσω
μάνες, παιδιά και αδέρφια, και να στοιβάζονται στα καραβάνια της προσφυγιάς
αναζητώντας ένα κομμάτι ψωμί στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Το ξαναζούμε
σήμερα.
Στην Ελλάδα της «σωτηρίας» και της τρόικας, χιλιάδες παιδιά
αναγκάζονται από τους ιησουίτες του «πατρίς θρησκεία, οικογένεια» να αφήσουν
πίσω μάνες κι αδέρφια ψάχνοντας την ελπίδα πέρα από τα σύνορα της ρημαγμένης
Ελλάδας.