Tι θα έπρεπε να ψηφίσουμε, εάν αρνούμαστε μεν να
αποδεχθούμε το τρίτο μνημόνιο, αλλά δεν εμπιστευόμαστε τη διαχείριση της κρίσης
στον πρωθυπουργό και στο κόμμα του; Εάν δεν επιθυμούμε να βιώσουμε τις
συνέπειες μίας χρεοκοπίας εκτός ευρώ;
Ο καπετάνιος του Τιτανικού, ο οποίος έριξε το
κατακαίνουργο, πανίσχυρο πλοίο του στο παγόβουνο, βυθίζοντας το, έγραψε
πράγματι ιστορία - μία λυπηρή όμως ιστορία. Ο Χίτλερ, ο οποίος κατέστρεψε μία
ολόκληρη ήπειρο, ένοχος μεταξύ πολλών άλλων για το Ολοκαύτωμα, έγραψε επίσης
ιστορία - αιματοβαμμένη όμως, σε υπερθετικό βαθμό.
Ο Λεωνίδας στις Θερμοπύλες ή ο Μεταξάς στο δεύτερο
παγκόσμιο πόλεμο, λέγοντας «ΟΧΙ» στους εισβολείς, έγραψαν ιστορία – μία λαμπερή
ιστορία, αμυνόμενοι για την ελευθερία της πατρίδας τους.
Οι πράξεις τους ήταν
υπερήφανες, θαυμαστές, επειδή δεν είχαν αποτύχει παταγωδώς προηγουμένως - δεν
είχαν υπεξαιρέσει την εξουσία με ψευδείς υποσχέσεις και δεν είχαν προσπαθήσει
να αποκρύψουν τις αποτυχίες ή/και τα ψέματα τους, πίσω από ένα δήθεν πατριωτικό
«ΟΧΙ», αδιαφορώντας για τα αποτελέσματα του.
Περαιτέρω, όταν ο ενδοτικός πρωθυπουργός που οδήγησε
πρώτος την Ελλάδα στην καταστροφή αναφέρθηκε σε δημοψήφισμα το 2011, με το
εύλογο ερώτημα «Ναι ή Όχι» στο PSI, το οποίο μεταφράσθηκε αυθαίρετα από το
σύνολο σχεδόν των ΜΜΕ σε «Υπέρ ή Κατά» του ευρώ, ταχθήκαμε υπέρ του δημοψηφίσματος, γράφοντας τότε τα εξής:
«Οι Πολίτες ενός έθνους, το οποίο «γέννησε» τη
Δημοκρατία, δεν είναι σωστό να αρνούνται τη συμμετοχή τους στις αποφάσεις για
το μέλλον τους - ακόμη και αν τοποθετούνται σκόπιμα προ τετελεσμένων γεγονότων.
