Ζούμε εξελίξεις & γεγονότα κοσμοϊστορικής σημασίας

Επανεκκίνηση της Κοσμοϊδιογλωσσίας: Προλεγόμενα ενός νέου Ιστορικού Κύκλου
                                                Πρόλογος

Αρχικά, η ιδέα ήταν να οικοδομηθεί ένας νέος ψηφιακός - ηλεκτρονικός Οίκος που θα εμπεριείχε τέσσερις βασικούς εικονικούς χώρους. 

Ο 1ος θα αποτελείτο από προσωπικές επιλογές & προτάσεις βιβλίων, άρθρων & μονογραφιών, ακαδημαϊκών εργασιών & ομιλιών· 

ο 2ος θα είχε ως αποκλειστική του θεματική τη Μουσική, σε όλες τις εκφάνσεις & διαστάσεις της·
ενώ ο 3ος θα περιλάμβανε λίστες, επίκαιρες στιγμές, εικόνες & αναφορές, από την ιστορία του κινηματογράφου· 
ο κύριος & τελευταίος χώρος θα ήταν ασφαλώς αυτός των ιδεών, παλαιών που θα επανέρχονταν & νέων που θα έβλεπαν το φως. 

Ο σχεδιασμός αυτός, λόγω υποκειμενικών δυσκολιών & αντικειμενικών περιορισμών, δεν κατέστη δυνατόν να λάβει ηλεκτρονική σάρκα οστά, όχι ως προς τα περιεχόμενα αλλά ως προς τη δομή του. 

Η επιστροφή λοιπόν γίνεται από τον ίδιο εικονικό οίκο που ολοκληρώθηκε ένας κύκλος.

Μουσική πρόταση για την ανάγνωση σας ― ιδιαίτερα τη νυχτερινή ― ως μελωδικό χαλί & υπόστρωμα· διότι η μουσική έχει τη δύναμη να εξευγενίζει, να απαλύνει το ανθρώπινο πνεύμα & να ηρεμεί τα ανθρώπινα πάθη ― γενικότερα, να αναδεύει ψυχικά περιεχόμενα & να μεγιστοποιεί (συγ)κινήσεις τους, αποτελώντας συνάμα άρωμα & προέκτασή τους.

Η μουσική φανερώνει και διαπλάθει ψυχή. Εξ ου & ανθρωποποίηση.

Δεν είναι αργία... είναι απεργία!

Ο χρόνος εν μέσω COVID -19

Γνωρίζουμε ήδη ότι ο χρόνος του κεφαλαίου, της αυτο-αναγνώρισης της αξίας, είναι μελλοντικός, προγνωστικός, προσανατολισμένος πάντα, όχι στο τώρα, αλλά στο μετά. 

Αυτό είναι που ωθεί τις εντατικοποιήσεις της παραγωγής -την επιτάχυνση και τον αυτοματισμό, την πίεση στους εργαζομένους για να παράγουν περισσότερο από το οτιδήποτε μπορεί να δημιουργήσει περισσότερα κέρδη στο μέλλον. 

Το ίδιο ισχύει και με τις επενδύσεις: 

η πρόβλεψη του τι θα συμβεί στο μέλλον, είναι αυτή που δημιουργεί στοιχήματα στο παρόν·

είναι πάντα στοιχήματα για το μέλλον.

Ο καπιταλιστικός χρόνος είναι ασυνδετος με τον χρόνο του ιού. 

Πώς;

Τα τεστ για τον ιό κοιτάζουν πίσω: συνέβη η μόλυνση; 

Ποια ήταν η αιτία της ασθένειας που παρουσιάζεται; 

Γι’ αυτό και στις Η.Π.Α. συγκεκριμένα, παίζουμε κυνηγητό. 

Οι καπιταλιστές δεν είδαν κέρδος στην πρόβλεψη της επιδημίας - «πάρα πολλοί» αναπνευστήρες και άδεια κρεβάτια είναι μόνο σωροί νεκρού κεφαλαίου.

Μπορούμε να γνωρίζουμε μόνο πού ήταν ο ιός και να κάνουμε υποθέσεις για το πώς ταξίδεψε.

Ο χρόνος της ζωής εν μέσω COVID-19 είναι ασύγχρονος, κατακερματισμένος, αποσυνδεδεμένος. 

Εντός συνόρων, εκτός ορίων

    Το πλάνο & η πλάνη της πλανητικής εποχής 

Ο Απρίλης είναι ο σκληρότερος μήνας, γεννώντας πασχαλιές μέσ’ απ’ τη νεκρή γη, σμίγοντας θύμηση κι επιθυμία, ανασαλεύοντας ρίζες νωθρές με ανοιξιάτικη βροχή.[1]

Στην Ταφή του νεκρού, αναφερόμενη στην αμφιταλάντευση μεταξύ ζωής και θανάτου, ομορφιάς και φθοράς, ποιητικής ουτοπίας και ιστορικής δυστοπίας, η ελιοτική αποτύπωση της αντίφασης του μεταιχμιακού τοπίου ανταποκρίνεται μοιραία και στη σημερινή πραγματικότητα. 

Σχεδόν έναν αιώνα μετά, η Ιστορία ξαναγράφει την Έρημη χώρα. 

Τον Απρίλιο του 2020, τον Απρίλη του COVID-19, η πόλη αδειάζει, ο θάνατος  θερίζει, η φύση ανθίζει, μία νέα εποχή χαράζει. 

Ο ιός, η μάστιγα, μοιάζει σαν το αναγκαίο γεγονός – τομή για το πέρασμα σε μία άλλη σφαίρα του ιστορικού γίγνεσθαι. 

Ο  ατέρμονος επιτάφιος θρήνος για τους νεκρούς του ιού μοιάζει με οβερτούρα ενός νέου επεισοδίου του έργου της ανθρωπότητας.

Το παρόν, μας βρίσκει λίγο πριν και λίγο εντός του νέου. 

Και, όπως κάθε μεταίχμιο, παρουσιάζεται αμφίσημο και διπολικό. 

Κείμενη μεταξύ του κενού και του καινού, πρόκειται για μια εποχή αβέβαιη, διαστρεβλωτική και κρίσιμη που οδηγεί σε μία περιοχή – πραγματικότητα αχαρτογράφητη. 

Αυτό που διακυβεύεται εδώ και τώρα δεν αφορά μόνο τις οικονομικές σχέσεις και την πολιτική εξουσία, αλλά έχει να κάνει συνολικότερα με τον τρόπο που ο Άνθρωπος συλλαμβάνει τον εαυτό του μέσα στον Κόσμο και κατά προέκταση με τον τρόπο εγγραφής του στην πραγματικότητα. Αnthropocene era και Singularity era, σε λίγο θα φανεί αν και πώς θα υπάρξει το ανθρώπινο ον στην υφήλιο.

Στους πρόποδες της 4ης βιομηχανικής επανάστασης,  διεθνοπολιτικές οντότητες, δρώντες, κοινωνίες και συμφέροντα, συγκρούονται και αναμετρώνται, αποτιμώντας τον κύκλο που κλείνει, ατενίζοντας και προετοιμάζοντας αυτό που έρχεται.

Η χυδαιότητα στα χρόνια του κορωνοϊού

Παραφράζοντας τον τίτλο τού σπουδαίου μυθιστορήματος «Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας» παρατηρούμε πως όπως στο μυθιστόρημα του  Gabriel García Márquez ο έρωτας θριαμβεύει με φόντο την τρομερή αρρώστια της εποχής, την χολέρα,     

...έτσι & σήμερα στο μυθιστόρημα της «δημοκρατικής» Ελλάδας η χυδαιότητα (κυρίως η πολιτική) θριαμβεύει σε κάθε περίπτωση, ακόμη & υπό την απειλή μιας σύγχρονης επιδημίας-πανδημίας.

Η χυδαιότητα της κρατικής τρομοκρατίας είναι εδώ, μπας & δικαιολογηθούν οι αποφάσεις καταστροφής που λήφθηκαν όχι με γνώμονα την υγεία μας,     

...αλλά με απώτερο σκοπό να αποκρυβούν οι ευθύνες της Mνημονιακής κατεδάφισης του Εθνικού ΣυστήματοςΥγείας, οι εγκληματικές-προδοτικές ευθύνες του πολιτικού συστήματος στην χώρα μας. 

Το πόσο οι αποφάσεις περιορισμών & καραντίνας υπήρξαν καταστροφικές θα φανεί πολύ σύντομα με τις στρατιές καινούργιων ανέργων & οικονομικά κατεστραμμένων πολιτών,     

... που ζωντανοί μεν, αλλά ανυπεράσπιστοι χωρίς καμία ανοσία (με ακέραια ευθύνη των χυδαίων, & του χυδαιότατου υφυπουργού που απειλεί ακόμη με την τάχα «ακέραια κοινωνική ευθύνη») & με τον ιό παρόντα, θα κληθούν σε νέες  «θυσίες» για την «επανεκκίνηση» μιάς οικονομίας (& των ζωών τους) οριστικά σε πτώχευση,    ...θα πεθαίνουν κατά χιλιάδες από άγχος, από αυτοκτονίες, από καρδιαγγειακά νοσήματα, από οικονομική έλλειψη δυνατότητας προμήθειας φαρμάκων, αλλά & από τον ίδιο τον κορωνοϊό,      ... αφού αυτός είναι ακόμα εδώ & θα επιπέσει στην ανυπεράσπιστη από ανοσία «αγέλη»,     ...μιας & ο λαός δεν τολμά να επιπέσει στους Μνημονιακούς Νενέκους & καταστροφείς του.     

Η πολιτειακή χυδαιότητα τού να κυβερνάς με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, με πρόστιμα, με τις δυνάμεις καταστολής (και γιατί όχι αύριο - μεθαύριο & με τον στρατό, για λόγους «προστασίας της υγείας & της ζωής(!) του λαού »;) είναι εδώ.

Νέες μολυσματικές ασθένειες στους ανθρώπους, φέρνει η αποψίλωση των δασών

Οι επιστήμονες συνδέουν την αποψίλωση των δασών με την εμφάνιση νέων ασθενειών που απειλούν τον άνθρωπο.

Τα δάση λειτουργούν ως ασπίδες για τους ανθρώπους, κρατώντας τους ασφαλείς από κορωνοϊούς και άλλες ασθένειες. 

Η συνέπεια της καταστροφής των δασών ίσως είναι η απελευθέρωση καταστρεπτικών ασθενειών για την υγεία των ανθρώπων παγκοσμίως, αναφέρεται σε δημοσίευμα της DW.

Οι επιστήμες κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου εδώ και 2 δεκαετίες. 

Καθώς οι άνθρωποι καταπατούν τα δάση, αυξάνεται η πιθανότητα να κολλήσουν κάποιον ιό που υπήρχε μόνο μεταξύ των άγριων ζώων.

Για τον λόγο αυτό δεν αποτέλεσε έκπληξη για την Ana Lucia Tourinho η εμφάνιση του νέου κορωνοϊού στην Κίνα και η εξάπλωσή του σε ολόκληρο τον κόσμο. 

Η Ana Lucia Tourinho είναι οικολόγος στο Πανεπιστήμιο Mato Grosso της Βραζιλίας και μελετά πως η περιβαλλοντική ανισορροπία μπορεί να αποτελεί κίνδυνο για τα δάση και τους ανθρώπους.

«Όταν ένας ιός που δεν αποτελούσε μέρος της εξελικτικής μας ιστορίας αφήσεις τον φυσικό του ξενιστή και εισέλθει στα σώματά μας, επέρχεται το χάος. Ο νέος ιός κάνει ακριβώς αυτό» ισχυρίζεται η Ana Lucia Tourinho.

Πριν μολύνει τους ανθρώπους παγκοσμίως, ο ιός που αρχικά ονομάστηκε SARS-CoV-2, ζούσε στο σώμα άγριων ζώων, πιθανότατα νυχτερίδων. 

Όταν ιοί τέτοιου είδους ζουν σε ισορροπία με τον  ξενιστή τους σε ένα κλειστό δάσος, δεν αποτελούν απειλή για τους ανθρώπους. 

Το πρόβλημα δημιουργείται όταν το δάσος καταστρέφεται και καταλαμβάνεται από ανθρώπους.

Προηγούμενες επιστημονικές μελέτες έδειξαν τη σχέση μεταξύ της αποψίλωσης των δασών, του πολλαπλασιασμού των νυχτερίδων στις κατεστραμμένες περιοχές και τους κορωνοϊούς, που περιλαμβάνει το στέλεχος του covid-19.

Πλουσιότεροι με την ανοχή των φτωχών

Τα τελευταία στοιχεία που δίνει το Ινστιτούτο Μελετών Πολιτικής (Institute for Policy Studies found), είναι μήνυμα που μπορεί να κρύβει μελλοντικές εξελίξεις για την ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων στον πλανήτη. 
Το σημαντικότερο πάντως συμπέρασμα από την τελευταία έκθεση είναι πως ο πλούτος έχει αλλάξει και τρόπους συσσώρευσης. 

Γεγονός πάντως είναι πως οι πλούσιοι γίνονται όλο και πλουσιότεροι ενώ οι αναξιοπαθούντες αυξάνουν με δραματικό ρυθμό παγκοσμίως.

Η νέα έκθεση από το Ινστιτούτο Μελετών Πολιτικής αποδεικνύει ότι, ενώ δεκάδες εκατομμύρια Αμερικανοί έχουν χάσει τη δουλειά τους κατά τη διάρκεια της πανδημίας του κορανοϊού, η εξαιρετικά πλούσια ελίτ της Αμερικής έχει δει την καθαρή αξία της περιουσίας τους να αυξάνεται κατά 282 δισεκατομμύρια δολάρια σε μόλις 23 ημέρες.

Αυτό συμβαίνει παρά το γεγονός ότι η οικονομία αναμένεται να συρρικνωθεί κατά 40% αυτό το τρίμηνο. 

Η έκθεση σημειώνει επίσης ότι μεταξύ 1980 και 2020 οι φορολογικές υποχρεώσεις των δισεκατομμυριούχων της Αμερικής, μετρούμενες ως ποσοστό του πλούτου τους, μειώθηκαν κατά 79 τοις εκατό.

Τα τελευταία 30 χρόνια, ο πλούτος των δισεκατομμυριούχων των ΗΠΑ αυξήθηκε κατά περισσότερο από 1100 τοις εκατό, ενώ ο διάμεσος πλούτος των νοικοκυριών αυξήθηκε μόλις κατά πέντε τοις εκατό.

Το 1990, ο συνολικός πλούτος που κατείχε η τάξη δισεκατομμυριούχων της Αμερικής ήταν 240 δισεκατομμύρια δολάρια, σήμερα ο αριθμός αυτός ανέρχεται στα 2,95 τρισ  δολάρια!!!

Έτσι, οι δισεκατομμυριούχοι της Αμερικής συγκέντρωσαν περισσότερο πλούτο τις τελευταίες τρεις εβδομάδες από ό, τι έκαναν συνολικά πριν από το 1980. 

Ως αποτέλεσμα όλων αυτών, μόνο τρία άτομα ο CEO της Amazon Jeff Bezos, ο συνιδρυτής της Microsoft Bill Gates και ο Warren Buffet του Berkshire Hathaway κατέχουν τόσο πλούτο όσο το μισό όλων των νοικοκυριών των ΗΠΑ.

Θρηνῶ καί ὀδύρομαι: Διωγμός τῶν πιστῶν ἀπό τίς ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες μας!

Ἐπιστολή πρός Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Κηφισίας, Ἁμαρουσίου καί Ὠρωπού: 
Θρηνῶ καί ὀδύρομαι

Σεβασμιώτατε πάτερ καί Δέσποτα

Χριστός Ἀνέστη!

Μέ μεγάλη συνοχή καρδίας ἀπευθύνομαι σέ Σᾶς, τόν πνευματικό μου πατέρα καί Ἐπίσκοπο. 

Καθημερινῶς πυροβολούμαστε ὑπό τῶν ἐνοριτῶν μας καί τῶν πνευματικῶν τέκνων οἱ ὁποῖοι ἐπιμόνως μᾶς ἐρωτοῦν πότε ἐπί τέλους θά τούς ἐπιτραπεῖ νά εἰσέλθουν στόν Ἱερό Ναό, νά μετάσχουν στή θεία Λειτουργία καί νά κοινωνήσουν τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, δηλαδή ζητοῦν τά αὐτονόητα δικαιώματά τους, γιά νά καταφέρουν νά ζήσουν.

Ἐμεῖς ὑπακούσαμε στό ἐκ Θεοῦ «ἐπιτίμιο» ἐκ καρδίας, γιατί πιστέψαμε ὅτι θά ὠφεληθοῦμε ἅπαντες, ἀρχιεπίσκοπος, μητροπολῖτες, ἀρχιμανδρῖτες, πρεσβύτεροι, διάκονοι, μοναχοί, μοναχές, λαϊκοί ὑπάλληλοι τῆς Ἐκκλησίας καί ὅλο τό χριστεπώνυμο πλήρωμα.  

Πράγματι ὠφεληθήκαμε ὅλοι, δημιουργήσαμε ἁλυσίδες προσευχῆς γιά ὅλο τό εἰκοσιτετράωρο.  Γλυκάθηκαν τόσο μέ τήν προσευχή οἱ ἀδελφοί  χριστιανοί, πού μᾶς ζητοῦν νά συνεχίσουμε καί μετά τήν ἄρση τῶν μέτρων.

Μετά ἀπό τήν πρώτη ἑβδομάδα παραμονῆς στό σπίτι (stay home), ἅπαντες διαπιστώσαμε τόν σκληρό διωγμό κατά τῆς Ἐκκλησίας.  

Ὁ ἀρχέκακος ὄφις τῆς πονηρίας ξεσήκωσε τούς πληρωμένους (εἴκοσι ἑκατομμύρια εὐρώ ἀμοιβή ἀπό τήν Κυβέρνηση) δημοσιογράφους γιά νά χτυπήσουν στό ψαχνό, τή θεία Κοινωνία, τόν τρόπο μεταδόσεώς της καί μύρια ἄλλα κορωνοειδῆ ἐπιχειρήματα.

Τό θράσος τους δέν ἔχει ὅρια.  Πολιτικοί καί δημοσιογράφοι μοιάζουν μέ μωρά παιδάκια πού συναγωνίζονται ποιός θά κάνει τίς μεγαλύτερες σκανταλιές (π.χ. ἕνας δήμαρχος καταφέρεται κατά τοῦ Ἁγίου Φωτός καί ἄλλος, ὑφυπουργός ἐκδίδει γενική ἀπαγόρευση διανομῆς τοῦ ἁγίου Φωτός).  Τί νά λέμε!  

Εἶναι ἄσκοπο νά ἀναφέρω περιστατικά σέ Σᾶς πού εἶσθε πολύ κοντά σέ ὅλα τά τεκταινόμενα καί ὑφίστασθε τήν ἐντονό­τερη, ὑποθέτω, πίεση ἀπό ὅλους μας.

Σεβασμιώτατε,

Ἐπιτρέψατέ μου νά τολμήσω νά Σᾶς ἀναφέρω, ὅτι εἶναι ἀδύνατον νά ἀφήσουμε το ποίμνιό μας ἄλλο φυλακισμένο, ἀπαρηγόρητο, ἀστήριχτο, ὑποκείμε­νο σέ ὅλους τούς κινδύνους ψυχολογικούς, πνευματικούς, οἰκονομικούς, κοινωνικούς, ἐπικοινωνιακούς, μαθησιακούς, μέ κλειστές ὅλες τίς βαθμῖδες ἐκπαίδευσης, μέ θέαμα μοναδικό τήν τηλεοπτική λατρευτική «συμμετοχή», τιμωρία γιά τή χριστιανική τους ἰδιότητα.

Ἄρχισε τό ραμαζάνι καί ἀφυπνίζεται ἀμυδρῶς καί ἐνεργοποι­εῖται στούς δικούς μας ἄρχοντες ἕνα θρησκευτικό ἐνδιαφέρον, ἀφοῦ δέν τό βρῆκαν στούς θησαυρούς τῆς ἁγίας Ὀρθοδοξίας μας.  

Εἶναι ἄκρως λυπηρό βέβαια νά ζοῦν σέ μιά Ἑλλάδα μέ ἔνδοξη ἱστορία 3000 ἐτῶν, μέ λεπτές συγχρόνως θρησκευτικές ἀναζητήσεις καί ἀνατάσεις καί πλούσια ἐθνική καί ἑλληνορθόδοξη παράδοση, καί ὅμως νά ἀπεχθάνονται τήν Ἐκκλησία! ... 

Tα τσοπανόσκυλα του συστήματος

«Ο καθείς την μύξα του για βούτυρο την έχει» (παροιμία)

Κανάλια τηλεοπτικά κλείνουν, ξανανοίγουν, καινούργια εμφανίζονται και το μόνο που δεν αλλάζει, είναι τα σκύβαλα της δημοσιογραφίας. 

Κλείνει ο σταθμός, υποθέτεις ότι γλιτώσαμε από έναν βάτραχο της παραπληροφόρησης & αίφνης, ξετρυπώθηκε, τον αντικρίζεις να καμαρώνει κάποια ημέρα ως παρουσιαστής ενημερωτικής εκπομπής. Και παραμένει ο ίδιος, η κόπρος του Αυγεία επανήλθε. 

Ο αυλοκόλακας γελωτοποιός στη θέση του. 

Η ημιμαθής αναξιοπρέπεια στο πόστο της. (Αναρωτιόταν ο Ιγνάσιο Ραμονέ δημοσιογράφος και πανεπιστημιακός στο περισπούδαστο βιβλίο του «Η τυραννία των ΜΜΕ», σελίδα 84: 

«Για ποιο λόγο κατέρρευσε η ευγενής αντίληψη για την δημοσιογραφία; 

Πώς περάσαμε από ένα είδος εξύμνησης του δημοσιογράφου, του ήρωα της σύγχρονης κοινωνίας στα τέλη της δεκαετίας του ’70, στη σημερινή κατάσταση όπου, έχοντας γίνει το “νέο τσοπανόσκυλο”, κατέχει την πρώτη θέση στην κλίμακα της ντροπής;).

Τώρα με την απάτη του «μένουμε σπίτι» επιστρατεύτηκαν τα «λαμπερά» όργανα της προπαγάνδας. Στις μεγάλες τρικυμίες ξεβράζονται τα κονσερβοκούτια και τα σκουπίδια. 

Ο λαός έπρεπε να τρομοκρατηθεί, να καθηλωθεί, να ενοχοποιηθεί. 

Οι ναοί να κλείσουν χωρίς αντιδράσεις. Ιερείς και πιστοί να απειληθούν. 

Το μυστήριο της Θείας Κοινωνίας να ποινικοποιηθεί. 

Τα παράνομα πρόστιμα να κάμψουν όσους τολμούν. 

Οι ψυχές να μαυρίσουν ώστε να υποκύψουν. (Και ως γνήσια κακέκτυπα της Ευρώπης βάζουμε πάνω σε μια καρότσα, μια λαϊκή αοιδό να μετριάσει τον πόνο μας. 

Ψαλμωδίες να μην ακούγονται και καμπάνες μόνο. Ζουρνάδες και νταούλια επιτρέπονται. 

Τι να πει κανείς; Συνθήκες χειρότερες και από την προηγούμενη γερμανική Κατοχή. 

Και γι’ αυτές τις βρωμοδουλειές, που δεν τις κάνει ένας έντιμος και σοβαρός άνθρωπος, κλήθηκαν τα συνήθη «ασκιά γιομάτ’ αγέρα», οι θεομπαίχτες της τηλοψίας. 

Δημοσιογράφοι, ηθοποιοί, τραγουδιστές, αθλητές. 

Οι ευφημιστικώς λεγόμενοι διανοούμενοι και καλλιτέχνες, οι ευτελείς δούλοι της εξουσίας.

Πασχαλινό επιμύθιο

Πάσχα, η λέξη σημαίνει πέρασμα, διάβαση. Από τη γη της αιχμαλωσίας στη γη της επαγγελίας, από την απολυταρχία του μηδενισμού στην έμπειρη ελπίδα ότι «ο θάνατος πατείται θανάτω».

Η επαγγελία δεν έχει οπαδούς, έχει γιορταστές – όσους έχουν ψηλαφήσει ή πολύ διψάσει το θαύμα.
 Το θαύμα είναι άσχετο με φαντασιώσεις για το «υπερφυσικό», την αλχημική μετασκευή της επιθυμίας σε ψυχολογική «βεβαιότητα». 

Αλλο η βιωμένη εμπειρία και άλλο η πληροφορία που την προσπορίζει η κατανόηση ή & η συναισθηματική ετοιμότητα. 

Το θαύμα της κυοφορίας και της γέννας, λ.χ., είναι γνώση αποκλειστική, μόνο για τη μάνα.

Ο άνδρας, έστω και ο άριστος των μαιευτήρων, έχει πληρότατη πληροφόρηση, όχι γνώση της γέννας.  

Στις κοινωνίες, τις ίδιες τις δικές μας, πριν τη Νεωτερικότητα, αλήθεια ήταν η βεβαιότητα, γεννημένη όπως το βλαστάρι, από σπόρο. 

Ξεχώριζε η γνώση από την πληροφορία, από τη συσκευασμένη για να πουληθεί είδηση. 

Σήμερα οι γνώσεις μας προϋποθέτουν τον συμβιβασμό με τη χρηστικότητα. 

Μας αρκεί η κατανόηση, περιττεύει η διακινδύνευση της εμπειρίας. 

Προσπερνάμε τη σχέση, μας εξασφαλίζουν οι «αυθεντίες». 

Προέχει ή συμβαδίζει με τη γνώση η απλή «ενημέρωση» ή η ψυχολογική μας συναίνεση.  

Το Πάσχα του 2020 οδηγήθηκε να συρρικνωθεί στις εντυπώσεις. 

Καθόλου σχέση, καθόλου μετοχή, επομένως ούτε υποψία για Γιορτή – μόνο θέαμα τηλεοπτικό και ακρόαμα τηλεακουστικό. 

Στη θέση σώματος λαϊκού που γιορτάζει νίκη καταπάνω στον θάνατο, στήθηκε η solo ψαλμωδία. 

Ο λειτουργός να ευλογεί ένα κενό απουσίας πιστών, και στη γωνιά της μικρής οθόνης η τέλεια αρλούμπα: μεταφορά ιλιγγιώδους ποίησης και δραματουργίας σε «γλώσσα νοηματική»!  

Ολοι οι ναοί κατάκλειστοι, βουβοί, τάφοι σφραγισμένοι «μετά κουστωδίας» (το περιπολικό της Αμεσης Δράσης στην πόρτα) – εξασφαλισμένος ο αποκλεισμός του θαύματος. 

Ερημοι δρόμοι συμπλήρωναν την εικόνα γενικευμένης συμφοράς ή πολέμου...