Ο έναστρος ουρανός πάνω μου & ο ηθικός νόμος μέσα μου

Δύο πράγματα γεμίζουν την ψυχή με πάντοτε καινούργιο & αυξανόμενο σεβασμό και θαυμασμό, όσο συχνότερα & σταθερότερα ασχολείται μαζί τους ο στοχασμός: 

ο έναστρος ουρανός πάνω μου και ο ηθικός νόμος μέσα μου. 

Και τα δύο δεν χρειάζεται να τα αναζητώ & απλώς να τα υποθέτω έξω από το οπτικό πεδίο μου, σαν να ήταν κρυμμένα μέσα στα σκοτάδια ή στο υπερπέραν· 
τα βλέπω εμπρός μου και τα συνδέω αμέσως με τη συνείδηση της ύπαρξης μου.

Το 1ο αρχίζει από τη θέση που καταλαμβάνω στον εξωτερικό κόσμο & διευρύνει τη συνάφεια στην οποία βρίσκομαι προς το απείρως μεγάλο, με κόσμους πέρα από κόσμους & συστήματα συστημάτων, & επιπλέον ακόμη στους απέραντους χρόνους της περιοδικής τους κίνησης, της αρχής & της διάρκειας τους. 

Το 2ο αρχίζει από τον αόρατο εαυτό μου, την προσωπικότητα μου, & με παρουσιάζει σε έναν κόσμο που έχει αληθινή απεραντοσύνη αλλά είναι μόνο για το νου αισθητός, & με τον οποίο (αλλά μέσω αυτού συγχρόνως & με όλους εκείνους τους ορατούς κόσμους) αναγνωρίζω τον εαυτό μου όχι, όπως εκεί, σε μια απλώς τυχαία, αλλά σε μια καθολική & αναγκαία συνάφεια. 

                                        ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ:
       //cosmoidioglossia.blogspot.com/2020/05/blog-post_19.html

                                                                    cosmoidioglossia.blogspot.com

                                             €€ $  ●► « » ▲▼◄  $$  €  $$   ◄ ▼▲ « »  ●►$  €€