Για τα 67 χρόνια από τη Μεγάλη Αντιφασιστ​ική Νίκη των Λαών

           «Ημέρα της νίκης των λαών»
                              ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Τιμάμε τα 67 χρόνια από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, την ιστορική μέρα που η κόκκινη σημαία υψώθηκε στο Ράιχσταγκ. Τιμάμε τους νεκρούς, τους βασανισμένους και τραυματίες, τα Κομμουνιστικά Κόμματα όπου Γης, τα εθνικοαπελευθερωτικά και αντιφασιστικά κινήματα στις καπιταλιστικές χώρες.

Τιμάμε το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ, την ΕΠΟΝ και τις άλλες ΕΑΜικές οργανώσεις, που καθοδηγητική τους δύναμη, οργανωτής και κύριος αιμοδότης στην πάλη τους υπήρξε το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας.

Στη μεγάλη νίκη των λαών, κατά του φασιστικού ιμπεριαλιστικού «Αξονα» Γερμανίας - Ιαπωνίας - Ιταλίας και των συμμάχων τους, ο ρόλος της Σοβιετικής Ενωσης υπήρξε καθοριστικός. Περισσότερα από 20 εκατομμύρια ήταν οι νεκροί της.

Πλησίασαν τα 30 εκατομμύρια οι ανθρώπινες θυσίες της, μαζί με τους ανάπηρους και τους τραυματισμένους.

Γράφτηκαν αθάνατες οι εποποιίες του Κόκκινου Στρατού στο Στάλινγκραντ, στο Κουρσκ, στο Λένινγκραντ, σε όλα τα πεδία των μαχών μέσα στη Σοβιετική Ενωση και σε σειρά χωρών της καπιταλιστικής Ευρώπης.

Η σωτηρία της Σοβιετικής Ενωσης και ο καθοριστικός ρόλος της στη συντριβή του φασιστικού ιμπεριαλισμού θα ήταν αδύνατα, σε συνθήκες μάλιστα που οι «σύμμαχοι» είχαν στόχο να αξιοποιηθεί η ναζιστική Γερμανία εναντίον της. Εγιναν δυνατά γιατί η Σοβιετική Ενωση διένυσε σε μόλις 20 χρόνια από την Οκτωβριανή Επανάσταση μια τεράστια απόσταση στο δρόμο τής συνειδητά σχεδιασμένης κοινωνικοοικονομικής και πολιτιστικής ανάπτυξης, της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.

Ιδιαίτερα μετά τη νίκη της αντεπανάστασης (1989-1991) στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, ξεκίνησε διεθνώς μια πιο συντονισμένη παγκόσμια επιχείρηση αναθεώρησης της Ιστορίας του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, το λεγόμενο «ξαναγράψιμο». Ομως η αντικειμενική πραγματικότητα είναι αδυσώπητη.

Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, όπως και ο πρώτος, ήταν αποτέλεσμα της μεγάλης όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων για το μοίρασμα των αγορών, στις συνθήκες δύο μεγάλων οικονομικών κρίσεων του καπιταλισμού, που βάθυναν την ανισόμετρη καπιταλιστική ανάπτυξη και κατέστησαν και πάλι τη Γερμανία δύναμη κρούσης του διεθνούς ιμπεριαλισμού.

Τα ιμπεριαλιστικά «κέντρα» συγκαλύπτουν ότι οι άδικοι πόλεμοι ξεπηδούν από τη φλέβα του καπιταλιστικού συστήματος. Γίνονται, επειδή υπάρχει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις για το μοίρασμα των αγορών, που αντικειμενικά αποτελούν τη χειρότερη μορφή καταστροφής των παραγωγικών δυνάμεων.

Ο φασισμός γεννιέται στα σπλάχνα του καπιταλιστικού συστήματος. Είναι μορφή άσκησης της εξουσίας των μονοπωλίων, που ο Χίτλερ, ο Μουσολίνι και γενικότερα τα εθνικοσοσιαλιστικά κόμματα εξέφρασαν.

Η μεγάλη οικονομική και στρατιωτική ισχύς της Γερμανίας αποκτήθηκε χάρη και στη μεγάλη βοήθεια που της έδωσαν οι νικήτριες καπιταλιστικές δυνάμεις του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, με σκοπό να τη στρέψουν κατά της Σοβιετικής Ενωσης.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το «Σύμφωνο του Μονάχου» (29 Σεπτεμβρίου 1938), με το οποίο παραχωρήθηκε στη Γερμανία το σουδητικό τμήμα της Τσεχοσλοβακίας.

Αυτό το «Σύμφωνο» υπέγραψαν από τη μία οι Τσάμπερλεν και Νταλαντιέ, πρωθυπουργοί της Βρετανίας και της Γαλλίας αντιστοίχως, και από την άλλη οι Χίτλερ και Μουσολίνι. Ο ίδιος στόχος αποδεικνύεται και από άλλα γεγονότα: Μόλις στις 6 Ιουνίου 1944 οι ΗΠΑ και η Βρετανία άνοιξαν το δεύτερο μέτωπο στην Ευρώπη κατά του «Αξονα», με την απόβαση στη Νορμανδία, δηλαδή τρία ολόκληρα χρόνια μετά τη δημιουργία του «αντιφασιστικού συμφώνου». Ακόμα, με τη ρίψη από τις ΗΠΑ ατομικών βομβών στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι, ενώ ο πόλεμος είχε τελειώσει, γεγονός που αποτελούσε ουσιαστικά στάση ανοιχτής πρόκλησης, απειλής και εκβιασμού απέναντι στη Σοβιετική Ενωση.

Μέρος του ιμπεριαλιστικού ιδεολογικού πολέμου αποτελούν η παραχάραξη της Ιστορίας, η επιχείρηση αταξικής ερμηνείας τόσο των αιτιών του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, όσο και των λαϊκών αντιφασιστικών μετώπων, η προσπάθεια να αποενοχοποιηθεί η ταξικότητα που έχει ο προδοτικός ρόλος μιας σειράς αστικών κομμάτων και κυβερνήσεων, η συκοφαντία να ταυτιστεί ο κομμουνισμός με το φασισμό, ο Στάλιν με τον Χίτλερ, για να διαμορφωθούν υποταγμένες συνειδήσεις, να συκοφαντηθεί η ταξική πάλη και η προοπτική της.

Ο ιμπεριαλισμός επιχειρεί να σβήσει την προσφορά του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, να κρύψει τις κατακτήσεις του σοσιαλιστικού συστήματος. Επιδιώκει να καταστήσει τις νεότερες γενιές ευάλωτες στη μαύρη προπαγάνδα, να τις υποτάξει μαζικά στα σημερινά του εγκλήματα. Ο αντικομμουνισμός αποτελεί παγκόσμια ιδεολογική και πολιτική δράση των δυνάμεων του κεφαλαίου, προκειμένου να υψωθούν απέραστα τείχη, για να μη βγει ο κόσμος από το πισωγύρισμα που τον έφερε η αντεπανάσταση.

Τα αντικομμουνιστικά «κέντρα» ονοματίζουν σήμερα την Αντίσταση «τρομοκρατία»! Εμφανίζουν ως σφαγές αμάχων την τιμωρία των «δοσίλογων» από τη λαϊκή θέληση. Προβάλλουν, ως βασική αιτία της δημιουργίας οργανώσεων τύπου «Ταγμάτων Ασφαλείας» και της συνεργασίας με τους κατακτητές, την ανάγκη «αθώων να προστατευθούν από το αιματηρό όργιο που εξαπέλυσαν εναντίον τους οι κομμουνιστές»! Κρύβουν επίσης επιμελώς ότι ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος αναθέρμανε τις ελπίδες των αντεπαναστατικών δυνάμεων στη Σοβιετική Ενωση, που τον είδαν ως τη μεγάλη ευκαιρία για την παλινόρθωση του καπιταλισμού και συμμάχησαν με τους εισβολείς Γερμανούς και τους συμμάχους τους.

Σήμερα στα κράτη της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη η ιδεολογική και πολιτική τρομοκρατία εκφράζεται με την αναστύλωση των χιτλερικών συμβόλων, τις διώξεις κομμουνιστών, τις διακρίσεις σε βάρος τους, την εκτός νόμου θέση οργανώσεων.

Εξέχοντα ρόλο στη στρέβλωση της ιστορικής μνήμης παίζει η Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ). Πρωτοστατώντας στην αντικομμουνιστική υστερία καθιέρωσε την 9η του Μάη ως «Ημέρα της Ευρώπης», απαλείφοντας την «Ημέρα της νίκης των λαών»!

Παράλληλα συνεχίζεται η διαστρέβλωση των ιστορικών γεγονότων που υποστηρίζεται ένθερμα από τον οπορτουνισμό, με το επιχείρημα για το «μοίρασμα του κόσμου» στη συνάντηση της Γιάλτας (11 Φεβρουαρίου 1945) ανάμεσα στους επικεφαλής των τριών μεγαλύτερων δυνάμεων - ΕΣΣΔ, ΗΠΑ, Βρετανίας - που εκ των πραγμάτων τελικά βρέθηκαν από κοινού αντιμαχόμενες τον «Αξονα». Διαστρεβλώνουν το γεγονός ότι οι συνομιλίες και οι συμφωνίες στη Γιάλτα αντανακλούσαν διαφορετικά συμφέροντα, αλλά και ένα συγκεκριμένο συσχετισμό δυνάμεων.

Στο υποτιθέμενο «μοίρασμα του κόσμου» αποδίδουν και τη μη προέλαση του Κόκκινου Στρατού στην Ελλάδα, και όχι στις ήδη παρούσες στην Ελλάδα βρετανικές στρατιωτικές δυνάμεις. Ενοχοποιούν την ένοπλη λαϊκή πάλη του Δεκέμβρη 1944 και των χρόνων 1946 - 1949, γιατί, παρά την ήττα της, φοβούνται τις παρακαταθήκες της. Ο ηρωικός αγώνας του λαού της Αθήνας και του Πειραιά το Δεκέμβρη 1944, όπως και ο αγώνας του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ) είναι ορόσημα.

Η συγχρονισμένη οικονομική κρίση (2008 - 2009) στα περισσότερα καπιταλιστικά κράτη, όξυνε τις αντιθέσεις μεταξύ τους, τους ανταγωνισμούς, φέρνοντας ανακατατάξεις και στις διάφορες ιμπεριαλιστικές συμμαχίες. Η κοινή στρατηγική του διεθνούς καπιταλισμού ενάντια στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα δεν εξαλείφει το σκληρό ανταγωνισμό για το μοίρασμα των αγορών.

Ο λυσσαλέος ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός υπογραμμίζει ότι η ανθρωπότητα κάθε άλλο παρά έχει απαλλαγεί από τον κίνδυνο ενός νέου πιο γενικευμένου πολέμου.

Το εθνικό πεδίο πάλης παραμένει για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα ο κύριος χώρος δράσης και ανατροπής, αφετηρία για την ενότητα της διεθνούς εργατικής τάξης ενάντια στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα. Οσες πολιτικές δυνάμεις διακηρύσσουν ότι το εθνικό πεδίο πάλης είναι ξεπερασμένο, είτε περιφρουρούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου, είτε έχουν παραιτηθεί και συμβιβαστεί, αρκούμενες στον εξωραϊσμό του καπιταλιστικού συστήματος. Μόνο ο συνεπής ταξικός αγώνας στην κάθε χώρα είναι η προϋπόθεση συνεπούς και αποτελεσματικής διεθνούς ταξικής πάλης, συμβάλλει στην ανάπτυξη του προλεταριακού διεθνισμού, της αντιιμπεριαλιστικής αλληλεγγύης και της κοινής δράσης, της εργατικής συμμαχίας με τους αυτοαπασχολούμενους της πόλης και της υπαίθρου.

Το ΚΚΕ και τώρα και τότε, στα χρόνια του πολέμου, ανέδειχνε τη δύναμη που έχει ο λαός, όταν θελήσει να δράσει και να οργανώσει τον αγώνα του.

Τότε, όπως και σήμερα, οι αστικές πολιτικές δυνάμεις και τα όργανά τους προσπαθούσαν να ενσπείρουν στη λαϊκή συνείδηση την ηττοπάθεια, τη «φρονιμάδα». Τότε έσπειραν την ηττοπάθεια υποστηρίζοντας ότι οι χιτλερικές στρατιές ήταν αήττητες, πως η αναμέτρηση μαζί τους ισοδυναμούσε με τρέλα. Ανάμεσα σε άλλα, βαφτίζουν σήμερα αποκοτιά την αντιιμπεριαλιστική πάλη ενάντια σε όλες τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες. Επιβεβαιώνεται και πάλι ότι μέσα στο αστικό κράτος είναι άλλη η πατρίδα του κεφαλαίου και άλλη του λαού. Είναι άλλη η νομιμότητα των μονοπωλίων και άλλη η νομιμότητα των λαϊκών δικαιωμάτων.

Στην εποχή μας εξακολουθεί να είναι αναγκαίο και πολύ πιο ώριμο από την άποψη των υλικών συνθηκών το πέρασμα από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Η ιστορική πείρα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στον 20ό αιώνα, δίνει τη δυνατότητα να αποκτήσει μια ανώτερη ωρίμανση το επαναστατικό εργατικό κίνημα, πρώτα απ' όλα η πρωτοπορία του, το κομμουνιστικό κίνημα, συνειδητά ξεπερνώντας τις ιδεολογικές - πολιτικές συνέπειες της νίκης της αντεπανάστασης.

Ο 21ος αιώνας θα είναι ο αιώνας της αναζωογόνησης του κομμουνιστικού κινήματος, των νέων κοινωνικών επαναστάσεων, που θα φέρουν με μεγαλύτερη ωριμότητα και σταθερότητα την εργατική τάξη και τις άλλες λαϊκές δυνάμεις στην πολιτική εξουσία, για να είναι η ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών κριτήριο της οικονομικής, κοινωνικής οργάνωσης και ανάπτυξης.