- 09/04/18--11:37: _~
- 09/05/18--23:54: _`~.
- 09/06/18--10:44: _Ανθρωποποίηση.
- 09/09/18--04:23: _Τεχνολογία, ιδεολογ...
- 09/09/18--11:32: _`~.
- 06/28/18--09:37: _Θραύσματα Πλανητικο...
- 07/01/18--02:27: _1η Ιουλίου 2018.
- 09/12/18--11:49: _Ανθρωποποίηση.
- 09/17/18--10:44: _`~.
- 09/17/18--11:57: _Ανθρωποποίηση.
- 09/18/18--04:50: _Σχολιασμός.
- 09/19/18--05:26: _Σχολιασμός (19η Σεπ...
- 09/19/18--13:53: _Ανθρωποποίηση.
- 09/20/18--10:53: _Ιστοριογραφία, ιδεο...
- 09/23/18--10:19: _Όλες, χωρίς εξαίρεσ...
- 09/26/18--08:39: _Με αφορμή την ομιλί...
- 09/26/18--08:49: _Ανθρωποποίηση.
- 09/28/18--08:57: _Οτιδήποτε κι αν συμ...
- 10/02/18--04:21: _Ας υποθέσουμε πως...
- 07/20/18--11:40: _Ανθρωποποίηση.
- .~`~.
15 Μαρ 2016
Σημ. Δ`~. 2018: Ένα καλοπροαίρετο άτομο θα μπορούσε να ισχυριστεί πως «και βέβαια θα επιτελέσουμε το καθήκον μας.
Τι δηλαδή, θα γίνουμε ζώα επειδή το θέλει ένα κράτος;» (βέβαια σε αυτό το σημείο θα πρέπει να είναι προσεκτικό, διότι μπορεί να κατηγορηθεί πως βρίζει τα ζώα ονομάζοντας τα... ζώα, υποτιμητικά.
Και από εκεί που μάχεται για την αξία του ανθρώπου μπορεί να βρεθεί κατηγορούμενο για «ρατσισμό» απέναντι στα ζώα - και «σπισισμό-ειδισμό»).
Ασφαλώς και ένας άνθρωπος καλών προθέσεων μπορεί να σκεφτεί πως έχει προτεραιότητα ο -συγκεκριμένος- άνθρωπος και όχι το - αφηρημένο- κράτος.
Το θέμα όμως είναι πως ο ηθικολογικός τρόπος προσέγγισης σε πολλές περιπτώσεις, αν όχι πλειοψηφικά, περισσότερο αποκρύπτει παρά φανερώνει.
Η ηθικολογία (είτε αναφέρεται σε τεμπελιά είτε σε εργαλειακής χρήσης «ανθρωπισμό» είτε σε «αυτόν τον πλανήτη που κινδυνεύει» είτε σε οτιδήποτε άλλο) δεν είναι ούτε τόσο ανόητη ούτε τόσο αθώα και αφελής όσο γενικά νομίζεται.
Αποτελεί, σε ό,τι αφορά ειδικά το μεταναστευτικόπροσφυγικό, κύρια μέθοδο απο-πολιτικοποίησης των ζητημάτων και απόκρυψης σχέσεων ισχύος.
Μετατρέπει σχέσεις συμφερόντων, ισχύος και κυριαρχίας σε ανθρωπιστικού χαρακτήρα σχέσεις, αποπολιτικοποιώντας τες.
Κάτι ανάλογο ισχύει και με τον υπερβολικά ιδεολογικό λόγο.
Ορίστε κάτι επίσης σημαντικό ή επί της ουσίας [16 Μαρ 2016]:
Σε ό,τι αφορά τις ενδο - ευρωατλαντικές σχέσεις και τις ενταξιακές πορείες γειτονικών μας χωρών στους ευρωπαϊκούς και ευρωατλαντικούς θεσμούς.
Όπως ένας από τους κυρίους στόχους του σχεδίου Annan το 2004 ήταν να χρησιμοποιηθεί η Κύπρος ως εργαλείο προκειμένου να διευκολυνθεί η είσοδος της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, έτσι και το μεταναστευτικό-προσφυγικό σήμερα, χρησιμοποιείται - και λειτουργεί ως επιπλέον εργαλείο - προς επίτευξη του ίδιου στόχου [Σημ. Δ`~. 2018: Και για αποκόμιση οφέλους και προνομίων].
Η μη επίλυση του Κυπριακού αποτελεί βαρίδι και εμπόδιο τόσο για την ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας όσο και για την ανάπτυξη των σχέσεων Ευρωπαϊκής Ένωσης - ΝΑΤΟ, όπως είχε δηλώσει ο πρώην Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ.
Η π.Γ.Δ.Μ επιδιώκει την είσοδο της στο ΝΑΤΟ και ελπίζει, όπως έχουν δηλώσει επίσημα παράγοντες της χώρας αυτής, πως το γεγονός ότι σταμάτησε τους μετανάστες στα σύνορά της με την Ελλάδα - ενέργεια που ουσιαστικά έκλεισε την οδό των Βαλκανίων προς την κεντρική και βόρεια Ευρώπη - θα τη βοηθήσει να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ. Επίσης η μη επίλυση του ζητήματος της ονομασίας αποτελεί βαρίδι για μια τέτοια εξέλιξη.
Συμπυκνώνοντας. Το μεταναστευτικόπροσφυγικό έχει χρησιμοποιηθεί από την
Τουρκία και την π.Γ.Δ.Μ προκειμένου να προχωρήσουν οι ενταξιακές πορείες και διαπραγματεύσεις των δύο αυτών χωρών σε ΝΑΤΟ και Ευρωπαϊκή Ένωση.
Και στις δύο περιπτώσεις, συνδέονται και αποτελούν προϋποθέσεις η επίλυση του Κυπριακού και του Μακεδονικού...
Τι υπερ - αριστερές/δεξιές άναρθρες κραυγές, ειρωνείες, εξυπνάδες και σάλτσες θα ακούσουμε και θα διαβάσουμε, προκειμένου να μην ειπωθούν και να θαφτούν αυτά τα πράγματα (και κινδυνεύσει να χάσει το ψωμί και τις ψήφους του ο κομματικός και παραταξιακός φανατισμός και λαϊκισμός) και πόσοι θα γίνουν συνειδητά ή μη όργανα προπαγάνδας, είναι κάτι που μπορώ να το φανταστώ...
Και συνεχίζαμε παρακάτω:
Τα εθνικά θέματα είναι διεθνή θέματα (δεν είναι απλά «εθνικιστικά») και άπτονται της κυριαρχίας.
Τα εθνικά θέματα είναι διεθνή θέματα (δεν είναι απλά «εθνικιστικά») και άπτονται της κυριαρχίας.
Από την οποία όλα ξεκινούν και στην οποία όλα καταλήγουν, όπως δεν θα κουραστώ να επαναλαμβάνω...
Κατά τα λοιπά, είναι φανερό πως έχουν ανοίξει όλα τα μέτωπα. Κύπρος, Αιγαίο, Μακεδονικό και από κοντά έρχεται και η Θράκη (Κυπριακό και Μακεδονικό, όπως προανέφερα, αποτελούν «προϋποθέσεις» για ένταξη χωρών σε Ε.Ε και ΝΑΤΟ)...
Από ότι φαίνεται τώρα θα προετοιμαστεί παρόμοιο κλίμα προκειμένου να προχωρήσουν οι ενταξιακές πορείες γειτονικών μας χωρών στους ευρωπαϊκούς και ευρωατλαντικούς θεσμούς...
Οι τομείς της εξωτερικής πολιτικής, της άμυνας και του νομίσματος αποτελούν τρεις πυλώνες ενός κυρίαρχου κράτους.
Ένα κυρίαρχο κράτος ποτέ δεν φτάνει στην κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Ελλάδα...
Η Ελλάδα, μεταξύ των αρχών της δεκαετίας του 1990 και του 2008 (και νωρίτερα αλλά δεν ενδιαφέρει εδώ), είχε ανώτερους δείκτες από σχεδόν όλες τις χώρες του πρώην ανατολικού μπλόκ.
Πως είναι δυνατόν να έφτασε η Ελλάδα στην σημερινή κατάσταση, η οποία είναι χειρότερη συνολικά (και όχι απλά οικονομικά), από αυτή της Πολωνίας ή της Τσεχίας;...
Κυριαρχία. Τα υπόλοιπα που αναφέρονται - αποκλειστικά και μόνον - περί μη μεταρρυθμίσεων, είναι παραμύθια και σανό, αναμεμειγμένα με ελπίδες και πολεμικές, που ταΐζουν τους οπαδούς τους ψυχροί λαϊκιστές και κατά τόπους οικονομιστικές μετριότητες.
Είναι πασιφανές που θα καταλήξει η όλη πορεία.
Τα περί οικονομίας είναι στάχτη στα μάτια.
Η προσωπική μου εκτίμηση, την οποία έχω εκφράσει εδώ και και αρκετό καιρό, είναι πως αυτά που βλέπουμε να εξελίσσονται από το 2006-7 περίπου, δεν έχουν να κάνουν ούτε με μη μεταρρυθμίσεις, ούτε με κάποιου είδους μη προσαρμογή (δεν ερμηνεύονται τόσα αδιέξοδα και μέτωπα έτσι, ούτε η κατάσταση στην οποία έχει βρεθεί η χώρα).
Έχουν να κάνουν με κάτι βαθύτερο:
Ουσιαστικά καταρρέει το σύνολο της τρίτης περιόδου της ευρωπαϊκής στρατηγικής της Ελλάδας η οποία εκκινεί από το 1998 και ύστερα.
16 Μαρ 2016
Πουφ... Τι να πεις και τι ν'αφήσεις... και με τι να συνεχίσεις [18 Μαρ 2016]:
Η ανάκτηση κυριαρχίας ΔΕΝ απορρέει αποκλειστικά και μόνον από, ΟΥΤΕ συνδέεται αποκλειστικά και μόνον με, την οικονομική ισχύ (όπως άλλωστε φάνηκε ξεκάθαρα και στο μεταναστευτικό-προσφυγικό, όπου ξαφνικά, εκεί που κάθονταν όλοι σούζα στον - υποτιθέμενο - Ηγεμόνα, ο τελευταίος δεν μπορεί ούτε καν να αποφασίσει τι θέλει, πόσο μάλλον να επιβάλει τη θέληση του και στους υπολοίπους)...
Ευελπιστώ να έχει γίνει κατανοητό πως το μεταναστευτικό-προσφυγικό δεν είναι παίξεγέλασε, δεν είναι «οικονομία», και πως αποτελεί τον πλέον καθοριστικό παράγοντα εξελίξεων σε εθνικό και πανευρωπαϊκό επίπεδο.
Ή μήπως κάτι τέτοιο δεν γίνεται κατανοητό σε ευρωπαϊκές «περιοχές» και μετακυρίαρχους ημι-κρατικούς δρώντες, που ακολουθούν πιστά και απαρέγκλιτα την ευρωενωσιακή λογική και ελπίζουν σε ανύπαρκτες και μη εφαρμόσιμες υπερ-εθνικές «ευρωπαϊκές» λύσεις;...
Δεν υπάρχει υπερεθνική ευρωπαϊκή ουσιαστική λύση για το μεταναστευτικό-προσφυγικό.
Ο λόγος είναι απλός: ο υπερ-εθνικός ευρωπαϊσμός δεν διαθέτει εδαφικές βάσεις.
Μόνον τα εθνικά κράτη διαθέτουν εδαφικές βάσεις.
Ο μόνες «εδαφικές βάσεις» - ή ορθότερα τοπικοποίησεις - που διαθέτει ο υπερ-εθνικός ευρωπαϊσμός (οποίος πρεσβεύει τη μετακυριαρχία, όχι τη δική του αλλά των άλλων) είναι σε διάφορες ευρωπαϊκές πόλεις σποραδικά κατανεμημένες, με χαρακτηριστικά παραδείγματα τις Βρυξέλλες, το Στρασβούργο, τη Φρανκφούρτη κ.λπ.
Εάν εφάρμοζε με συνέπεια ο υπερ-εθνικός ευρωπαϊσμός, αυτό που αξιώνει από τα κράτη - τα οποία διαθέτουν εθνικές εδαφικές βάσεις - στον ίδιο του τον εαυτό, τότε περίξ του κτηρίου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (Berlaymont) και στην "European district"των Βρυξελλών ή/και πέριξ της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στην Φρανκφούρτη, θα έπρεπε να συμβαίνει αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα.
Εάν εφάρμοζε με συνέπεια ο υπερ-εθνικός ευρωπαϊσμός, αυτό που αξιώνει από τα κράτη - τα οποία διαθέτουν εθνικές εδαφικές βάσεις - στον ίδιο του τον εαυτό, τότε περίξ του κτηρίου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (Berlaymont) και στην "European district"των Βρυξελλών ή/και πέριξ της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στην Φρανκφούρτη, θα έπρεπε να συμβαίνει αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα.
Η Ελλάδα έχει αναλάβει τον ρόλο αυτό καθώς έχει μετατραπεί σε εν αναμονή εδαφική βάση - και χωματερή - του υπερεθνικού ευρωπαϊσμού και των αδιεξόδων του.
Η Ελλάδα έχει βασίσει όλη της την ύπαρξη στην αυτονόητη εφαρμογή υπερ - εθνικών ευρωπαϊκών λύσεων και πολιτικών και σαν χώρα έχει δεχθεί να μετατραπεί σε πεδίο αποδοχής των επιπτώσεων και του κόστους της εφαρμογής ή/και της μη εφαρμογής τους, άνευ όρων (Και γι'αυτό, ανάμεσα σε άλλα, μετεξελίσσεται σε μετακυρίαρχο ευρωπαικό χώρο.
Η αυτοενοχοποίηση φυσικά παρέχει νομιμοποίηση σε μια τέτοια κατάσταση).
Αυτό που εξελίσσεται είναι, σε όλο το μεγαλείο, τις επιπτώσεις, την έκταση και την ουσία του, το ''πάση θυσία''.
18 Μαρ 2016
=====================================
Αύγουστος
Αύγουστος
Ενδό - Ευρω Ατλαντο -Τουρκικά, μεταξύ άλλων.
''Εάν είστε υπερευαίσθητοι, μην προχωρήσετε. «Τρολλάρω» λίγο αυγουστιάτικα. Καλό μήνα'', σημείωνα.
''Εάν είστε υπερευαίσθητοι, μην προχωρήσετε. «Τρολλάρω» λίγο αυγουστιάτικα. Καλό μήνα'', σημείωνα.
Ισχύει και για σήμερα (μπορείτε να απομακρύνετε τις κούπες, τα φλυτζάνια και τα ποτήρια σας) [1η Αυγ 2016]:
Un
Φράσεις, μέσω των οποίων σκοπεύω να δυναμιτίσω, αναθερμάνω, πυροδοτήσω (χιουμοριστικά μιλώντας), μετα-καλοκαιρινές συζητήσεις με φίλες-φίλους φιλελευθερο - μαρξιστές:
1. Στην Τουρκία διεξάγεται εθνικο - απελευθερωτικός αγώνας απέναντι σε δυνάμεις πολιτισμικής κατοχής (δηλαδή, απέναντι στις χειρότερες δυνατές δυνάμεις κατοχής).
2. Ο Γκιουλέν είναι για τον Ερντογάν ότι ήταν ο Τρότσκι για τον Στάλιν.
Η αντιπαράθεση Γκιουλέν - Ερντογάν είναι η αντιπαράθεση Τρότσκι-Στάλιν, a la Turca
musulmana (μεταφερμένη σε τούρκο - μουσουλμανικό πλαίσιο).
Μπύρες, ούζα, κοκτέιλ και κρασιά, μπουκάλια, ποτήρια και σφηνάκια στον αέρα.
Μπύρες, ούζα, κοκτέιλ και κρασιά, μπουκάλια, ποτήρια και σφηνάκια στον αέρα.
Deux
Εμείς, δηλαδή το εν Ελλάδι καθεστώς, δενκάνουμε «πογκρόμ» 50.000 ατόμων (σε νεανικό πληθυσμό 80 εκατομμυρίων).
Εμείς απλά ωθούμε σε οικειοθελή και «εθελουσία» μετανάστευση 500.000 ανθρώπους (σε γηρασμένο πληθυσμό 10+ εκατομμυρίων) και κανα εκατομμύριο σε ανεργία.
Είμαστε «ώριμη δημοκρατία» (Οι διώξεις στην μια περίπτωση γίνονται μετά από αποτυχημένο πραξικόπημα.
Οι «διώξεις» στην άλλη περίπτωση μετά από ανεπαρκή «εκσυγχρονισμό-εξευρωπαϊσμό»).
Trois
Φόβος -ακούω- επικρατεί στην «Ευρώπη», για την πιθανότητα αύξησης των προσφυγικών ροών. Μισό λεπτό.
Δεν μας έλεγαν ορισμένοι πως «οι προσφυγικές ροές δεν πρόκειται να σταματήσουν».
Δεν μας παρουσίαζαν ρεπορτάζ για ποδήλατα που μέσω Ρωσίας προσεγγίζουν τον βόρειο πόλο και από εκεί περνάνε στην Φινλανδία προκειμένου να φτάσουν στην Γη της Επαγγελίας (μάλιστα το ρεπορτάζ αυτό χρησιμοποιήθηκε προκειμένου να καταδειχθεί η ματαιότητα της όποιας προσπάθειας περιορισμού των «ροών»).
Δεν μας παρουσίαζαν τις συνεχιζόμενες και συνεχώς αυξανόμενες ροές ως «φυσικές» ή ως νομοτέλεια;
Πάντως, όταν οι ίδιοι που σήμερα κραυγάζουν για την «κακότητα» του καθεστώτος Ερντογάν, προσπαθούσαν να μας πείσουν πως οι προσφυγικές-μεταναστευτικές ροές είναι «φυσικές» ή πως αποτελούν «νομοτέλεια» που δεν πρόκειται να σταματήσει «ότι κι αν γίνει», από εδώ έγραφα πως οι ροές είναι ελέγξιμες μέσω της Τουρκίας του Ερντογάν (κάτι που επιβεβαιώθηκε κατόπιν, από την εξέλιξη τους μετά την επιτευχθείσα συμφωνία.
Και επιβεβαιώθηκε, γιατί ήταν πραγματικότητα).
Αλλά εκείνη την περίοδο είχε μεγαλύτερη βαρύτητα για ορισμένους να καταδειχθεί η νομοτέλεια - και άρα η αποδοχή - των «ροών» (και το «επιστημονικόν» του όλου ζητήματος), παρά η «κακότητα» του Ερντογάν.
Quatre
Στην «εξέγερση στο πάρκο Gezi», όπου είχαμε αντλίες με πεπιεσμένο νερό και δακρυγόνα, ήταν ο «λαός».
Και οι 8-22 που σκοτώθηκαν ήταν «λαός».
Στο πραξικόπημα, όπου είχαμε σφαίρες και τανκς στους δρόμους, δεν ήταν απέναντι «λαός».
Και οι 170-350 που σκοτώθηκαν δεν ήταν «λαός»...
Στο πάρκο Gezi τα πυροσβεστικά δεν πάτησαν ανθρώπους.
Στο πραξικόπημα τανκ διαμέλισε άνθρωπο...
Εάν θέλουμε να είμαστε προκλητικοί, θα μπορούσαμε να πούμε (καθ'υπερβολήν) πως το πραξικόπημα δεν ήταν τίποτα άλλο παρά η «εξέγερση στο πάρκο
Gezi» με άλλα μέσα.
Γαμώτο, εάν είχε πετύχει το πραξικόπημα, τώρα η «Ευρώπη» δεν θα ανησυχούσε για την πιθανότητα αύξησης των προσφυγικών ροών...
1η Αυγ 2016
Και για να ολοκληρώσουμε με τις εντελώς απαράδεκτες
προσεγγίσεις (όπως οι προηγούμενες), παραθέτουμε και
τα εξής:
''Είναι φανερό πως η ολοκληρωτική καταστροφή των βορείων ακτών της Μεσογείου (οι οποίες γίνονται αντιληπτές ως «γραμμή ασφαλείας της Ευρώπης», δηλαδή του Γαλλο Φραγκο - Γερμανιστάν και της Ευρώπης του Ρήνου) έχει οδηγήσει Ισπανούς, Ιταλούς και Έλληνες να πονάνε από το πολύ σκύψιμο και να πνίγονται από το πολύ μπούκωμα (εννοώ πως έχουν καταπιεί τη γλώσσα τους, μην πάει ο νου σας πουθενά αλλού).
''Είναι φανερό πως η ολοκληρωτική καταστροφή των βορείων ακτών της Μεσογείου (οι οποίες γίνονται αντιληπτές ως «γραμμή ασφαλείας της Ευρώπης», δηλαδή του Γαλλο Φραγκο - Γερμανιστάν και της Ευρώπης του Ρήνου) έχει οδηγήσει Ισπανούς, Ιταλούς και Έλληνες να πονάνε από το πολύ σκύψιμο και να πνίγονται από το πολύ μπούκωμα (εννοώ πως έχουν καταπιεί τη γλώσσα τους, μην πάει ο νου σας πουθενά αλλού).
Μπροστά στις καταστροφικές [αυτές] επιλογές...
Πάλι καλά που υπάρχει και ο Erdoğan.
Διασώζει τη τιμή, τα συμφέροντα και τις μνήμες της Μεσογείου''.
Διασώζει τη τιμή, τα συμφέροντα και τις μνήμες της Μεσογείου''.
Πλησιάζουμε προς το τέλος. Συνεχίζουμε - με όσες και όσους απέμειναν να διαβάζουν [6 Αυγ 2016]:
Ο κορεσμός στη σχέση «Δύσης» (της ΝΑΤΟϊκής δομής και της Ε.Ε) και Τουρκίας, φανερώνεται από το εξής:
Το μόνο που είχε να προτείνει η «Δύση» απέναντι στην συρρίκνωση ή αποδόμηση, όπως χαρακτηρίζεται, της «δημοκρατίας» από τον Ερντογάν στην Τουρκία, ήταν η κατάλυση της, όποιας τέλος πάντων, «δημοκρατίας».
Η Τουρκία σε pause(όπως η Αίγυπτος).
Ως προστάτες και υπερασπιστές της «δημοκρατίας» παρουσιάστηκαν από τα περισσότερα
ειδησεογραφικά πρακτορεία και διεθνή μήντια, είτε με έμμεσο και διακριτικό είτε με άμεσο και προκλητικό τρόπο, οι πραξικοπηματίες.
Στρατιωτικοί με τανκς, ελικόπτερα και κάθε μορφής στρατιωτικό μέσο και υλικό, παραλληλίζονταν έμμεσα με κυνηγημένους Εβραίους (απίστευτα πράγματα).
Στο εδώλιο του κατηγορουμένου στήθηκε, από τις πρώτες κιόλας στιγμές, ο εκλεγμένος και παρ'ολίγον ανατραπείς Πρόεδρος (ενώ αιωρούνταν θεωρίες για την οργάνωση του πραξικοπήματος από τον ίδιο).
Μόνο συγνώμη δεν τον έβαλαν να ζητήσει (τον Ερντογάν) που δεν επέτρεψε να... τον ανατρέψουν.
Σε αυτή την παράνοια είναι δύσκολο να συμμετέχεις.
Είναι δύσκολο να παρακολουθήσεις αυτούς τους ρυθμούς (όσο και εάν - θεωρείς πως - δεν σε συμφέρουν ορισμένες καταστάσεις που εξελίσσονται στην απέναντι μεριά του Αιγαίου).
Ο Ερντογάν μέχρι την περίοδο 2011-2013 ήταν ό,τι ο Όρμπαν για την Ουγγαρία.
Η ελπίδα εκσυγχρονισμού, εκδημοκρατισμού και φιλελευθεροποίησης της χώρας (για όσες και όσους έχουν κοντή μνήμη ο Όρμπαν θεωρείτο - όχι από εμένα πάντως - «ελπίδα» για την «δημοκρατικοποίηση» της Ουγγαρίας και για την «ενωμένη Ευρώπη».
Αλήθεια, μη γελάτε.
Παρόμοια, κολακευτικές δηλώσεις είχε κάνει η Hillary Clinton για τον Ερντογάν και την Τουρκία του).
Παρόμοια, κολακευτικές δηλώσεις είχε κάνει η Hillary Clinton για τον Ερντογάν και την Τουρκία του).
Τι συμβαίνει και αλλάζουν ριζικά οι απόψεις και το κλίμα;
Το εάν και κατά πόσο είσαι «δημοκράτης» ή όχι, το πόση ανοχή υπάρχει απέναντι στα «παραπτώματα» σου, εξαρτάται από τον βαθμό που είσαι γεωπολιτικά προσανατολισμένος, θετικά προσκείμενος και εξωεθνικά ελεγχόμενος, από και προς τις Ηνωμένες Πολιτείες και το «δυτικό» πλέγμα θεσμών και οργανισμών (ΝΑΤΟ, Ε.Ε κ.λπ) και από το βαθμό που εξυπηρετείς και ευθυγραμμίζεσαι με συγκεκριμένα συμφέροντα...
Το εάν και κατά πόσο είσαι «δημοκράτης» ή όχι, το πόση ανοχή υπάρχει απέναντι στα «παραπτώματα» σου, εξαρτάται από τον βαθμό που είσαι γεωπολιτικά προσανατολισμένος, θετικά προσκείμενος και εξωεθνικά ελεγχόμενος, από και προς τις Ηνωμένες Πολιτείες και το «δυτικό» πλέγμα θεσμών και οργανισμών (ΝΑΤΟ, Ε.Ε κ.λπ) και από το βαθμό που εξυπηρετείς και ευθυγραμμίζεσαι με συγκεκριμένα συμφέροντα...
Παρόμοια περιστατικά, με αυτά που περνάει η Τουρκία τώρα, σε πιο ήπια μορφή, πέρασε η Ελλάδα την τελευταία δεκαετία-δεκαπενταετία (σε ορισμένα από τα οποία συμμετείχε και η Τουρκία).
Με διαφορετικά μέσα, εργαλεία και ηπιότερους τρόπους «πειθούς», εξαναγκασμού και «πραξικοπήματος» (άλλωστε και η Ελλάδα σε ένα ιδιότυπο pause, είναι, εδώ και κάποια
χρόνια). Παντού εκβιασμοί, παράνοια, υποκρισία, αμνησία.
Τουρκο - Αυστριακά:
Τουρκο - Αυστριακά:
Καλά, μην ζορίζεται πολύ η Αυστρία. Θα πάθει τίποτα.
Η Αυστρία, από μόνη της (εννοώ δίχως την Ε.Ε πίσω της να την στηρίζει), δεν μπορεί να αγγίξει την Τουρκία. Μονάχα οι Η.Π.Α και η Ρωσία μπορούν.
Η Αυστρία είναι ένας νάνος μπροστά στην Τουρκία...
Για να το παίζει «ζόρικη» σε καμιά Ελλάδα και σε καμιά Σερβία, καλή είναι η Αυστρία.
Για να το παίζει «ζόρικη» σε καμιά Ελλάδα και σε καμιά Σερβία, καλή είναι η Αυστρία.
Αλλά μέχρι εκεί...
Έχω τονίσει πως η Αυστρία θα βρεθεί μπροστά σε διλήμματα μελλοντικά: θα παραμείνει ουρά του Ρήνου ή θα αναλάβει έναν διαφορετικό ρόλο στα πλαίσια της ρωμαιοκαθολικής γεωγραφίας ανατολικά, νότια και βόρεια των Άλπεων;
Έχω τονίσει πως η Αυστρία θα βρεθεί μπροστά σε διλήμματα μελλοντικά: θα παραμείνει ουρά του Ρήνου ή θα αναλάβει έναν διαφορετικό ρόλο στα πλαίσια της ρωμαιοκαθολικής γεωγραφίας ανατολικά, νότια και βόρεια των Άλπεων;
Προς το παρόν, έχουμε τον... νάνο.
Έχει την κληρονομιά και την διπλωματία του παρελθόντος και την εμπειρία από την ευρύτερη γεωγραφία.
Έχει την κληρονομιά και την διπλωματία του παρελθόντος και την εμπειρία από την ευρύτερη γεωγραφία.
Μιλώ όμως συγκριτικά και σε σχέση με τότε και τώρα (σε σχέση με το τι ήταν, είναι νάνος) και για καθαρά δικά της στοιχεία, ενδογενή.
Έχω αναφερθεί και άλλες φορές παλαιότερα στην Αυστρία (άλλωστε είχε και ευνοϊκή-προνομιακή μεταχείριση ψυχροπολεμικά).
Συνοριακά:
Η πτώση ή η ρευστότητα των εδαφικών συνόρων, σε αρκετές περιπτώσεις, συμβαδίζει με την άνοδο ή την σκλήρυνση των ψυχικών συνόρων.
Τα σύνορα δεν έχουν να κάνουν μονάχα με εδαφική γεωγραφία αλλά και με ψυχοσωματική και πολιτισμική γεωγραφία.
Δεν υπάρχουν μονάχα φυσικά τοπία, υπάρχουν και πολιτισμικά τοπία.
Ένα πολιτισμικό τοπίο που γίνεται εικόνα, μεταβάλλεται σε συμβολικό τοπίο.
'Ένα συμβολικό σύνορο ή όριο, μπορεί να εκφραστεί μέσω τελετών, αλλαγή ονόματος, ενδυμασίας κ.λπ...
Η εγκατάλειψη μιας ενδυμασίας και η απόρριψη παλαιών ονομάτων, μπορεί να δηλώνει τη διέλευση συνόρων και την είσοδο σε ένα διαφορετικό χώρο ή μια νέα γεωγραφία...
Τα σύνορα μπορούν να ιδωθούν με διάφορους τρόπους:
ως όρια, φίλτρα, γέφυρες, πύλες, ακριτικοί σταθμοί (outpost), ζώνες κ.λπ.
ως όρια, φίλτρα, γέφυρες, πύλες, ακριτικοί σταθμοί (outpost), ζώνες κ.λπ.
6 Αυγ 2016
Δεκέμβριος
Κουράγιο. Τελειώνει το μαρτύριο
[18 Δεκεμβρίου 2016]:
[18 Δεκεμβρίου 2016]:
Ο «ευρωπαϊσμός» ως ιδεολογία δεν κάνει τίποτα άλλο από το να προετοιμάζει ψυχολογικά και διανοητικά τα κορόϊδα της «Ευρώπης» να αναλάβουν το ρόλο του αναλώσιμου και να μετατραπούν σε κυματοθραύστες και (εξωτερικό) όριο της «Ευρώπης», προκειμένου να πίνουν ορισμένοι αμέριμνοι τον καφέ τους πέριξ του Ρήνου (κάνοντας υποδείξεις κιόλας).
Ο «ηρωικός» μαλάκας του συνόρου-ζώνης που θα μάχεται για την «Ευρώπη» και τον «Ευρωπαϊκό -και 'Δυτικό'- πολιτισμό» προκειμένου ο Κύριος (πέριξ του Ρήνου, στο Κέντρο) να απολαμβάνει αμέριμνος τις χαρές της ζωής.
Και - θα - ψωμολυσσάς και θα πεθαίνεις για τον Κύριο στη μεταβατική (λιβανοποιημένηβοσνιοποίημένη) περιοχή-χωματερή σύνοροζώνη, και θα λες και ευχαριστώ.
Ευχαριστώ που μου δίνεις τη τιμή και την ευκαιρία να πεθάνω για εσένα, Ω! «Ευρώπη», θα λέει ο Δούλος.
Είναι φανερό πως έχουμε να κάνουμε με μια θρησκεία-ιδεολογία και ένα κοσμικό ιερατείο για Δούλους.
Η μετακύλιση βαρών από την Ε.Ε των 500 εκατομμύρίων σε 5-10 νησιά του Αιγαίου [Σημ. Δ`~. 2018] των δεκάδων χιλιάδων, που συνέβη πριν λίγους μήνες («Για του Ευρώ την Πίστη την Αγία και της Ευρωπαϊκής Πατρίδος την Ελευθερία»), προκειμένου η Άμωμη Παρθένος «Ευρώπη» να μην ρηγματωθεί, είναι απλά η αρχή.
Αποτελεί απλά μια πρόγευση, μια εικόνα από το μέλλον.
«Ήρωα». Οι εν Ελλάδι «ευρωπαϊστές» ιθύνοντες στόχο έχουν να διεκδικήσουν οικονομική υποστήριξη και ανοχή, προκειμένου να αναλάβουν οι κάτοικοι της χώρας (Έλληνες) αυτόν τον «ευγενή» ρόλο:
Να σκοτώνονται και να πεινούν στην απόμακρη και χαοτική περιφέρεια για τον Κύριο, προκειμένου να διαφυλάσσεται η ηρεμία στο Κέντρο, όπου θα συνεχίζει τη ζωή του ο Κύριος.
Και να λένε και ευχαριστώ, καθώς δεν αξίζουν τίποτα περισσότερο, αφού «δεν είναι αρκετά Ευρωπαίοι».
Και πολύ τους είναι. Χάρη τους κάνουν.
Οι ημιβάρβαροι που θα αποτελούν το σύνορο-ζώνη κατακερματισμού, μεταφοράς-εξωτερίκευσης βαρών και πιέσεων και χαοτικών καταστάσεων, που θα χωρίζει τον «πολιτισμό» από τη «βαρβαρότητα».
Πιο αποικιοποίηση πεθαίνεις.
Δεν έτυχε. Πέτυχε.
Δύο αιώνες «εξευρωπαϊσμού», δηλαδή αποικιοποίησης, καταλήγουν σε αυτό τον ρόλο.
Δύο αιώνες «εξευρωπαϊσμού», δηλαδή αποικιοποίησης, καταλήγουν σε αυτό τον ρόλο.
Το «πεπρωμένο» σου...
O νεοέλληνας ή ελλαδίτης, δηλαδή ο κατάλληλα κατασκευασμένος ανθρωπολογικός τύπος που έχει ανάγκη το αναβιωμένο Δουκάτο των Αθήνων προκειμένου να επιτελεί, να φέρει εις πέρας, τις λειτουργίες του ως μετακυρίαρχο παράρτημα, πειραματικό client / vassal state ή ιδιότυπη αποικία-προτεκτοράτο κ.λπ, έχει σχεδόν από γεννησιμιού του σαφέστατη παραταξιακή, κομματική και ποδοσφαιρική ταυτότητα, δεν διαθέτει όμως καμία σαφή ιστορική και πολιτισμική ταυτότητα (και φυσικά - δικό του, ενδογενή - λόγο ύπαρξης).
Εξ ου και προσπαθούν να του προσφέρουν «δανεικά»: πάση-θυσίολογία, ανήκολογία, αγγλο/γαλλο/αμερικανο/ρωσο/ γερμανο - κόμματοφιλία, νόμισμα-ταυτότητα,
«Ευρώπη»-καρδιά, «Δύση» και τα λοιπά γνωστά. Δύο αιώνες τα ίδια πράγματα.
18 Δεκεμβρίου 2016
Σημ. Δ`~. 2018: Αφήνουμε στη φαντασία σας την απάντηση στο ερώτημα ποια ήταν αντίδραση μας μόλις μάθαμε για το μέτρο της μη αύξησης του Φ.Π.Α σε πέντε νησιά...
Με την αναφορά στα νησιά επιστρέφουμε στο σήμερα.
Έξοδος
Φτάσαμε στο τέλος. Επιτέλους!
Κρατήσαμε τα παρακάτω δύο αποσπάσματα για το τέλος.
Κρατήσαμε τα παρακάτω δύο αποσπάσματα για το τέλος.
Τα γράφαμε στις 4 Σεπτεμβρίου 2016.
Τα αφήνουμε ως πλήρες κείμενο και όχι υπό τη μορφή παραθέματος [4 Σεπ 2016]:
Τα αφήνουμε ως πλήρες κείμενο και όχι υπό τη μορφή παραθέματος [4 Σεπ 2016]:
II
Στην Ελλάδα, οι άνθρωποι θα πρέπει να καταλάβουν πως 180 - και πλέον - χρόνια μετά από την ίδρυση της, η ελληνική πολιτεία αποτελεί - ή συμπεριφέρεται ως - ένα παράρτημα, ένα υποτελές κράτος-πελάτη, το οποίο κυβερνούν ανδρείκελα και μαριονέτες [Σημ. Δ`~. 2018:
Κατ'ουσίαν η Ελλάδα επί σχεδόν δύο αιώνες κινείται μεταξύ protectorate και client state].
Οι φυσικοί εκπρόσωποι του πολιτικού συστήματος της χώρας επιδιώκουν, ως προς την εξωτερική διάσταση, την εύνοια παραγόντων του παγκόσμιου πολίτικου συστήματος και διαφόρων υπέρ/έξω-εθνικών δρώντων, και την αναγνώρισή τους ως τοπικό διαχειριστικό βραχίωνα μέσω της απεριόριστης συμμόρφωσης στις όποιες επιθυμίες τους, ενώ ως προς την εσωτερική διάσταση, επιδιώκουν την νομή του κράτους, την απομύζηση των δυνατοτήτων της χώρας ως κοινωνίας και οικονομίας (και του ''brand name''«Ελλάδα», όλα τα κατέστρεψαν), την εκποίηση - και όχι αξιοποίηση - πόρων (ανθρώπινων, περιβαλλοντικών, φυσικών, ιστορικών ή άλλων), τον πολιτισμικό ευνουχισμό και ετεροκαθορισμό (στα πλαίσια μιας διαδικασίας αφομοίωσης), και την άνευ όρων γεωπολιτική πρόσδεση και εξάρτηση του κράτους, με κύριο στόχο την επιβίωση τους στις νέες παγκόσμιες συνθήκες, «πάση θυσία».
Η Ελλάδα, ως κράτος, και όχι ως αντίληψη περί πατρίδας ή/και ρίζας, κατάντησε μια πολιτική οντότητα στην οποία δεν αξίζει να ζεις και για την οποία δεν αξίζει να πεθάνεις.
Ως οντότητα στο διεθνές και παγκόσμιο περιβάλλον, και όχι ως ιδέα ή έννοια, αποτελεί ένα κράτος ντροπής, εκπόρνευσης και εξευτελισμού, ηθικής κατάπτωσης, υλικό-πνευματικής γήρανσης και αποθέωσης της παρακμής και της εθελοδουλείας.
Υπό αυτές τις συνθήκες ή/και γι'αυτούς τους λόγους, δεν έχει κανένα μέλλον στον νέο παγκόσμιο ιστορικό αιώνα, όσο υποτακτική κι αν είναι, όσες άνευ όρων παραχωρήσεις κι αν κάνει, όση απεριόριστη συμμόρφωση κι αν επιδείξει σε ξένες επιθυμίες.
Γιατί δεν έχει, δεν διαθέτει, ουσιαστικό λόγο ύπαρξης.
Η Ελλάδα έχει ανάγκη, χρειάζεται λόγο ύπαρξης.
Λόγο για τον οποίο θα μπορεί να αγωνισθεί (και όχι λόγους για να συμμορφωθεί και να αφομοιωθεί).
Σημειώσεις
[-] Οι πολίτες αυτής της χώρας, για λόγους τους οποίους αδυνατώ να καταλάβω, φαίνεται να παίρνουν στα σοβαρά τα ανδρείκελα και τις μαριονέτες. [-]
Στην εκποίηση πόρων περιλαμβάνεται και η επιχείρηση εξαγωγής ανθρώπων (την οποία ονομάζουμε «μετανάστευση»), η οποία λειτουργεί σε σημεία συμπληρωματικά με το πρότυπο μιας οικονομίας εξαγωγής κεφαλαίων δια μέσου του χρέους.
Η μετανάστευση και η ακόμη μεγαλύτερη γήρανση της ελληνικής κοινωνίας, επίσης συνέβαλε στην διάσωση του πολιτικού συστήματος. [-]
Στην χώρα αυτή, η εκπόρνευση ονομάζεται «ρεαλισμός» και ο νταβατζής «εταίρος» (ή «σωτήρας»). [-]
Αναφέρομαι σε λόγο και όχι σε «δικαίωμα» ύπαρξης.
Προφανώς δικό της, ενδογενή, λόγο ύπαρξης.
III
Ο λόγος ύπαρξης, ο προσανατολισμός ή/και η διαμόρφωση ενός στρατηγικού δόγματος, εδράζεται θεμελιωδώς στην αντίληψη που έχει μια χώρα για τον κόσμο (και για την θέση της μέσα σε αυτόν τον κόσμο).
Η Ελλάδα π.χ, δεν ανέπτυξε ποτέ ένα στρατηγικό δόγμα της προκοπής (ούτε πρόκειται να αναπτύξει με τα μυαλά που κουβαλάει) γιατί δεν έχει δική της ματιά για τον κόσμο (πόσο μάλλον παγκόσμια ματιά) και δικό της λόγο να υπάρχει μέσα στον κόσμο [*].
Ζει και βλέπει μέσα από τα μάτια των άλλων (τις ανάγκες, την αυτοκατανόηση τους -την οποία ενστερνίζεται ως δική της - και τα συμφέροντα τους).
Η γριά Ελλάδα, οδηγείται σε όλεθρο και πανωλεθρία και παίζει με τα ευρώ-μπικουτί της (εάν δεχτούμε πως δεν βρίσκεται σε κωματώδη κατάσταση.
Έχουν καταλάβει άραγε τι συνέβη τα τελευταία χρόνια με την μετανάστευση περίπου 450.000 ανθρώπων κάτω των 45-50 ετών; Ξέρουν πόσοι άνθρωποι υπάρχουν στην Ελλάδα μεταξύ 18 και 45 ετών;).
Ήδη έχασε το πρώτο τέταρτο του 21ου αιώνα. Ενός αιώνα με δημογραφικά, τεχνολογικά και πολιτικά φρενήρεις ρυθμούς.
Όταν αντιλαμβάνεσαι, έστω ελάχιστα, τους ρυθμούς των καιρών μας, τις εξελίξεις και τους μετασχηματισμούς που λαμβάνουν χώρα, είναι αδύνατον να επιδεικνύεις ανοχή απέναντι στους κυβερνώντες και την ασημαντότητα τους...
Εάν η Ελλάδα δεν έχει να παρουσιάσει τίποτα άλλο πέρα από αυτούς και μια διαφορετική αντίληψη για τον εαυτό της, μέσα σε έναν κόσμο που αλλάζει, τότε είναι απλό: τελειώνει.
Σημειώσεις
[*] Και επειδή είναι υποτελές κράτος-πελάτης.
Δεν θα επιβιώσουν αυτά τα κράτη στον 21ο αιώνα.
Δεν θα επιβιώσουν αυτά τα κράτη στον 21ο αιώνα.
Δεν έχουν τις προϋποθέσεις. [-] Όταν η ματιά σου για τον 21ο αιώνα είναι το «ανήκωμεν εις την Δύσιν», το «πάση θυσία» και διάφοροι καμουφλαρισμένοι ευρωκεντρισμοί του 19ου αιώνα, τότε δεν είναι καθόλου περίεργο που έχασες το πρώτο τέταρτο του 21ου αιώνα (και που προσκυνάς και προσεύχεσαι γύρω από το ευρώμανουάλι, ανάβοντας κερί). Γιατί η αντίληψη σου για τον κόσμο είναι - της πλάκας - εκτός τόπου και χρόνου (πολιτισμικού, ιστορικού, δημογραφικού). [-]
Δεν είναι δυνατόν ο λόγος ύπαρξης σου να είναι «να γίνεις επιτέλους μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα» (μια ηλίθια αοριστολογία καθώς μιλάμε για εντελώς διαφορετικά συστήματα μεταξύ αυτών των χωρών) ή να αποτελεί στρατηγικό σου δόγμα η τοπικοποίηση ή/και εσωτερίκευση του δόγματος ασφαλείας της Ουάσινγκτον ή/και των Βρυξελλών.
Εσύ δεν βρίσκεσαι ούτε στον Ρήνο ούτε στο ''East Coast''και στο ''Rock Creek''.
Εσύ δεν βρίσκεσαι ούτε στον Ρήνο ούτε στο ''East Coast''και στο ''Rock Creek''.
Αν συνεχίσει αυτή την πορεία, το «ευρωπαϊκό» μέλλον ή/και η «ευρωπαϊκή» προοπτική της Ελλάδας είναι να αποτελέσει κάτι μεταξύ Ellis Island και Guantánamo Bay της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
4 Σεπ 2016
.~`~.
09/12/18--11:49: Ανθρωποποίηση.
09/17/18--10:44: `~.
Max Richter - On the Nature of Daylight | Arrival Pro
Ενδιαφέρει η ανάδειξη ορισμένων πραγμάτων και όχι τα συγκροτήματα καθεαυτά (οι άνθρωποι στο πρώτο βίντεο του πρώτου παραδείγματος είναι π.χ εξαιρετικοί ως performers, αλλά αυτό είναι κάτι που εδώ δεν μας απασχολεί ιδιαίτερα).
Ούτε μας απασχολεί τι ισχυρίζονται οι ίδιοι οι δημιουργοί, ειδικά κατόπιν εορτής, όχι μόνο επειδή τα έργα αυτονομούνται και αποκτούν τη δική τους ζωή πέρα από το δημιουργό τους, αλλά και επειδή η στάση αυτή προϋποθέτει μια αντίληψη περί προγραμματικής μουσικής (και απόλυτου ελέγχου επί του έργου).
Η Μουσική δεν αποτελεί, ή εμπεριέχει στο δυναμικό της τη δυνατότητα να μην αποτελεί, απλά και μόνον αναπαράσταση (αφήγηση ή περιγραφή).
Στον αντίποδα της προγραμματικής μουσικής - υποτίθεται πως - βρίσκεται η απόλυτη μουσική.
Η όλη συλλογιστική προϋπέθετε πριν από τα επόμενα μουσικά βίντεο να υπάρχει ένα μέρος στο οποίο θα εξετάζονταν οι ρίζες, η γέννηση και εξέλιξη του pagan metal στα πλαίσια των κινημάτων υπό- και αντικουλτούρας που ξεκινούν από τη δεκαετία του 1960 και ύστερα (εξελίξεις που έχουν ερμηνευθεί και εξεταστεί υπερβολικά μερικώς και μονομερώς) προκειμένου,
πρώτον, να ειπωθούν ορισμένα πράγματα τόσο για την κεντρική γεωγραφία του συγκεκριμένου είδους και για την καταγωγή και γεωγραφική διαφοροποίηση μεταξύ άλλων ειδών (π.χ μεταξύ goth και pagan metal ή μεταξύ παλαιού rock και αρχικού metal) ή/και να ερμηνευθεί γιατί σε κάποια μέρη ριζώνουν και ανθούν ορισμένα είδη μουσικής ενώ σε κάποια άλλα όχι, αλλά και,
δεύτερον, να αναφερθούμε γενικότερα στη μουσική και τη διαφοροποίηση ανάμεσα σε προγραμματική και απόλυτη μουσική.
Όλα τα προηγούμενα θα διαμόρφωναν ένα έδαφος επί του οποίου θα εντάσσονταν όσα ακολουθούν.
Κάτι τέτοιο όμως δεν κατέστη δυνατόν (προς το παρόν).
Όποτε έμεινε το συγκεκριμένο μέρος της δημοσίευσης.
Ο προβληματισμός της είναι: «Ευρώπη» και «Αμερική» (υπό μια διαφορετική ματιά).
Ο προβληματισμός της είναι: «Ευρώπη» και «Αμερική» (υπό μια διαφορετική ματιά).
Μια απόλυτη διχοτομία και ακραία πολικότητα, και γενικότερα τέτοιας μορφής γραμμικές ταξινομήσεις, πάντα υπεραπλουστεύουν και σχηματοποιούν, αντί να να εμβαθύνουν ως προς την ιδιομορφία και τις διαφορές των επιμέρους τύπων.
Ωστόσο όλες και όλοι αυτό πράττουν (για διάφόρους λόγους).
Το ίδιο κάνουμε στο συγκεκριμένο σημείωμα, εφόσον όμως έχει προηγηθεί η εμβάθυνση της απλοποίησης.
.~`~.
I
«Ευρώπη-Αμερική»
Παράδειγμα Πρώτο
Σχολιασμός: Μία-δυό γενιές δίχως «κράτος» και δυνητικά θα μπορούσαν να αρχίσουν πάλι οι αιμοποσίες (μιλώντας καθ΄ υπερβολήν).
Η πορεία των ανθρώπινων κοινωνιών δεν είναι σαν τα ηλεκτρονικά παιχνίδια.
Δεν υπάρχει η δυνατότητα να κάνεις save την πίστα, κατοχυρώνοντας το σημείο στο οποίο βρίσκεσαι, και να συνεχίσεις από το ίδιο σημείο κάποια άλλη στιγμή.
Αναφερόμαστε στο πρώτο βίντεο (Heilung-Krigsgaldr) το
οποίο είναι χθόνιο και εκφράζει κάτι το primordialαρχέγονο (πέρα από το σαμανισμό του), είναι σκοτεινό και ωθεί έντονα προς τα μέσα και κάτω, ενώ εκφράζει μια πικρόχωλη και τιμωρητική διάθεση ως μορφή εξαγνισμού (που εκκινεί από αγαθά κίνητρα).
Το άλλο (Skillet-Stars, chorus: 1:35) είναι «επουράνιο» και φωτεινό μέσα στο σκοτάδι, ωθεί προς τα πάνω και έξω και αποτελεί μια (υπερβολικά) γλυκανάλατη γιορτή της προσωπικής σχέσης Θεού-ανθρώπου και απογείωση.
Αν ξύσεις μέχρι τον πάτο, δίχως απαραίτητα να ματώσεις τα δάχτυλα σου, στην «Αμερική» θα βρεις χριστιανισμό.
Αν ξύσεις ματώνοντας τα νύχια σου στην «Ευρώπη», στον πάτο θα βρεις «παγανισμό» - ευρύτερα καταπιεσμένες πολιτισμικές αντιστάσεις και απωθήσεις (Δεν μπορούμε να επεκταθούμε εδώ στη συσχέτιση αναπαράστασης, απουσίας και παρουσίας ή πως κάτι είναι παρόν εν τη απουσία του κ.λπ.
Αυτός ήταν ο ρόλος, μεταξύ άλλων, του ανολοκλήρωτου μέρους).
«Ευρώπη-Αμερική» Παράδειγμα Δεύτερο
Σχολιασμός: Στο δεύτερο βίντεο που ακολουθεί (Shinedown-Devil) έχουμε μια ζόρικη αμερικανική βαριά ροκιά (για την εποχή μας).
Εδώ δεν έχουμε βιολιά και δυνατές, αλλά συνάμα εκλεπτυσμένες, κιθάρες με αιθέριες μελωδικές και επικές φωνές και ανατάσεις που σχετίζονται με συνείδηση και αντίληψη περί χρόνου, όνειρα και μνήμες, θάνατο και υπαρξιακά ερωτήματα, ψυχές και ελεύθερα παντοτινά πράγματα, όπως στο αμέσως επόμενο (EPICA-Unleashed, chorus: 2:11). Εδώ έχουμε μπύρα με ουίσκι και τσιγάρα - και δυνατές παραμορφώσεις.
Η φάση είναι πιο masculine αλλά βαθύτερα βρίσκουμε το φόβο και την έλλειψη προσανατολισμού ενός ατόμου (στην προσπάθεια εξόδου από τα έγκατα - του ίδιου του εαυτού- προς τον κόσμο).
Γείωση.
Αν, όπως συμβαίνει αμέσως παρακάτω [II], τοποθετήσουμε το τραγούδι (Krigsgaldr) από τους Heilung σε μια άκρη, και αυτό των Epica (Unleashed) σε μια άλλη, τη γείωση και την απογείωση, τότε, ανάμεσα στα δύο έχουμε φάσμα «Ευρώπης». Παρόμοια, αν τοποθετήσουμε στο ένα άκρο το τραγούδι (Stars) από τους Skillet και στο άλλο άκρο το τραγούδι (Devil) από το συγκρότημα Shinedown, τότε ανάμεσα στα δύο, την απογείωση και τη γείωση, έχουμε φάσμα «Αμερικής».
«Ευρώπη» και «Αμερική» είναι εξόχως διαφορετικά πράγματα (παρόλο που κατά τη διάρκεια και υπό το καθεστώς του ψυχρού πολέμου, και τις αόριστες συνθηματολογίες περί «Δύσεως», καλλιεργήθηκε η ιδέα πως «Αμερική» και «Ευρώπη» είναι ένα και το αυτό, το ίδιο πράγμα).
Τόσο οι προσπάθειες «εξαμερικανισμού της Ευρώπης» όσο και αυτές «εξευρωπαϊσμού της Αμερικής», θα αποτύχουν.
.~`~.
II
«Ενδοευρωπαϊκοί» Διάλογοι
Heilung (Krigsgaldr): What am I supposed to do. If I
want to talk about peace and understanding. But you
only understand the language of the sword. What if I
want to make you understand that the path you chose
leads to downfall... What if I want to tell you to leave
me and my beloved ones in peace. But you only
understand the language of the sword... I let the blade
do the talking... So my tongue shall become iron. And
my words the mighty roar of war. Revealing my divine
anger´s arrow shall strike... In the coldest state of their
existence... I sing my sword song for you. The lullaby of
obliteration... Coexistence, Conflict, combat.
Devastation, regeneration, transformation. That is the
best I can do for you. I see a grey gloom on the horizon.
That promises a powerful sun to rise. To melt away all
moons. It will make the old fires of purification. Look
like dying embers...
EPICA (Unleashed): Where was I meant to be? I'm
feeling lost in a dream... Nothing to keep me with the
time. The here and now... When I'm free. When my sun
has set. Release myself forever. I have no regrets. To be
free. I'm existing again... Time's just a concept. And
always the first thing to fade. Hiding in weakness.
Nothing we can ever refrain. Years are cruel, they break
us. Ruling on decay and despair. Cowardice of
perception. Something we can never repair... There's
nothing we'll ever explain. So it remains. Where was I
meant to be?... Long for the day I can be myself (free).
When will I be unleashed? There's nothing I need to be.
Yearning again only to be myself... Free... When my sun
has set. Release myself forever. I have no regrets to be
free. I'm existing again. No, I'm lost endeavors. Nothing
to concern. When I'm free.
«Ενδοαμερικανικοί» Διάλογοι
Skillet (Stars): You spoke a word and life began. Told
oceans where to start and where to end. You set in
motion time and space. But still You come and You call
to me by name... If You can hold the stars in place. You
can hold my heart the same. Whenever I fall away.
Whenever I start to break... Your love has called my
name. What do I have to fear?
Shinedown (Devil): You said it yourself you’re scared of
being alone... The drama, the trauma, don’t play the
prima donna. My god, you said it yourself that you
would never stop. Until you felt the needle drop. The
devil's in the next room... The silence, the silence. The
blinding ultra violence. Knockin’ at your door... The
devil's right beside you.
Heilung | LIFA - Krigsgaldr LIVE
EPICA - Unleashed (Retrospect Live)
Επισήμανση
Η Μουσική και τα Μαθηματικά αποτελούν δύο παγκόσμιες γλώσσες.
Η Μουσική διαφέρει από όλες τις άλλες τέχνες από το γεγονός ότι δεν αποτελεί αντίγραφο ή αναπαράσταση (ή πως μπορεί να μην αποτελεί αναπαράσταση, αφήγηση ή περιγραφή).
Η Μουσική, ασχέτως αν εδώ προσεγγίζεται με τη χρήση επιφανειακών παραδειγμάτων και εμπορικών μορφών, αποτελεί ιχνηλάτη και αισθητήρα - εμπεριέχει ανεπεξέργαστα σπέρματα - μελλοντικών μεταβολών και μετασχηματισμών.
Τέλος, έξω και πέρα από τη συγκεκριμένη δημοσίευση, η Μουσική εμπεριέχει διαστάσεις και προσβάσεις, μεταξύ άλλων πραγμάτων στα οποία θα αναφερθούμε μελλοντικά, σε πραγματικότητες που δεν αποτελούν αντικείμενα της (άμεσης) εμπειρίας και της (τωρινής) γνώσης μας.
18η Σεπτεμβρίου
Ιστορικά, η υπερβολική επιβάρυνση και η αύξηση της φορολογίας ποτέ δεν αποτελεί αίτιο, παρά σύμπτωμα της κατάστασης μιας πολιτικά οργανωμένης κοινότητας (παρόμοια πράγματα ισχύουν γενικότερα και για τη μετακύλιση βαρών και ευθυνών, πέραν της φορολογίας).
Συναντάται συνήθως σε εποχές που οι κοινωνικοί δεσμοί
χαλαρώνουν ή/και αποσυντίθενται.
Αυτή η χαλάρωση στους δεσμούς μεταξύ των ανθρώπων σχεδόν πάντα συμβαδίζει με την απώλεια νομιμοποίησης της πολιτικής εξουσίας.
Αυτή η χαλάρωση στους δεσμούς μεταξύ των ανθρώπων σχεδόν πάντα συμβαδίζει με την απώλεια νομιμοποίησης της πολιτικής εξουσίας.
Η περίοδος αυτή συνοδεύεται από έλλειψη προσανατολισμού και απάθεια ή ακόμη παραίτηση και απελπισία, καθώς ο έλεγχος επί της ζωής - και η απόπειρα σμίλευσης του πεπρωμένου - των ανθρώπων, χάνεται μέσα από τα χέρια τους.
Ομοίως και η προοπτική για το μέλλον.
Η εξάρτηση γιγαντώνεται ποιοτικά και ποσοτικά στην κοινωνία και παράγει την ανάλογη ηθική.
Αυτοί οι εξαρτημένοι άνθρωποι, με την κοινωνική ηθική που έχει αναπτυχθεί και τους χαλαρωμένους δεσμούς στο εσωτερικό της πολιτικής κοινότητας, κατακτώνται (όταν υπάρχει ενεργός εξωτερικός εχθρός) ή υποτάσσονται.
Αυτή η πορεία ανόδου και πτώσης είναι η πορεία ανόδου και πτώσης της ενότητας, της ταυτότητας και της νομιμότητας (σε μια πολιτικά οργανωμένη κοινότητα).
Επισήμανση
Όταν είναι εντελώς χυδαίες και παρηκμασμένες, οι ελίτ (ή οι λίγοι) εξασφαλίζονται και απομονώνονται από τον λαό (ή τους πολλούς) και στρέφονται εναντίον του.
Όταν είναι ακόμη ζωτικές, οι ελίτ (ή οι λίγοι) συγκρούονται μεταξύ τους.
Στην τελευταία περίπτωση, η επικράτηση στο εσωτερικό των ελίτ μιας ομάδας οδηγεί σε νέους, συνήθως λιγότερο ισχυρούς, δεσμούς και σε μια νέα πολιτική ενότητα με μικρότερη συνοχή.
Η πορεία προς την περαιτέρω απoσύνθεση και παρακμή συνεχίζεται ή επέρχεται εξωτερική κατάκτηση.
18η Σεπτεμβρίου
09/19/18--05:26: Σχολιασμός (19η Σεπτεμβρίου).
19η Σεπτεμβρίου
Τα περισσότερα τωρινά πολιτικά προβλήματα στον πλανήτη σχετίζονται με την αδυναμία - και όχι τη δύναμη - των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.
Είναι κάπως, σαν η τωρινή κατάσταση να είναι αντιστρόφως ανάλογη από αυτήν που είχε διατυπωθεί για την Ευρώπη.
Αν «ως το 1945 στην Ευρώπη ο πόλεμος ήταν ασθένεια της δύναμης, ενώ μετά το 1945 έγινε απίθανος γιατί την Ευρώπη την πρόσβαλε η ασθένεια της αδυναμίας» [1], σήμερα ο πόλεμος στον Πλανήτη, η πιθανότητα του, προκύπτει ως ασθένεια της αδυναμίας των Ηνωμένων Πολιτειών.
Την πρώτη μεταψυχροπολεμική περίοδο, η υπεροχή των Η.Π.Α -ως μονάδας σε συνάφεια με τη δομή του συστήματος και τα κενά ισχύος που είχαν δημιουργηθεί [2]- ήταν τέτοια, που ένας διακρατικός πόλεμος πλανητικής κλίμακας ήταν όχι απλά αδύνατος, αλλά και αδιανόητος.
Στις μέρες μας, η πιθανότητα ενός μελλοντικού πολέμου ξεπροβάλλει ή διαφαίνεται στον ορίζοντα και αυξάνεται ακριβώς επειδή οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής προσβλήθηκαν από την ασθένεια της αδυναμίας, και η πιθανότητα αυτή είναι συνυφασμένη με την αποσύνθεση της ηγεμονίας και τη γενικότερη αποδυνάμωση τους [3].
Αυτό που καθιστά τόσο επικίνδυνη και ανησυχητική τη σημερινή κατάσταση σε πλανητική κλίμακα είναι πως ζούμε σε εποχή γενικότερης, ευρύτερης, αδυναμίας (τόσο των «παλαιών» και πρώην όσο και των «νέων» και αναδυόμενων ισχυρών κρατών).
Σημειώσεις
[1] Παναγιώτης Κονδύλης
[2] Σε αυτό το σημείο πρέπει να γίνει μια εκλεπτυσμένη και καθοριστικής σημασίας παρατήρηση:
Το ζενίθ των Η.Π.Α ως μονάδας, αν την απομονώσουμε εξετάζοντας την εξω - συστημικά και δίχως να λαμβάνουμε υπόψη άλλους παράγοντες και δρώντες, ήταν πιθανότατα η περίοδος 1915-1965 χονδρικά και ενδεικτικά.
Υπό αυτή την έννοια, αλλά και όπως έδειξε η ιστορική πραγματικότητα, υπήρξε υπερεκτίμηση της ισχύος των Η.Π.Α μεταψυχροπολεμικά - κατά τη διάρκεια της λεγόμενης μονοπολικής στιγμής.
Οι Η.Π.Α φάνηκαν ισχυρότερες από ποτέ ως προς την παγκόσμια ισχύ και επιρροή τους λόγω της αυτοδιάλυσης της Ε.Σ.Σ.Δ και της κατάρρευσης της Ρωσσίας, των κενών ισχύος που δημιουργήθηκαν από αυτή την εξέλιξη και κυρίως λόγω της παροδικής απώλειας του μοναδικού πραγματικού πυρηνικού εξισορροπιστή, αλλά και διαφόρων άλλων παραγόντων (ένας μονάχα από αυτούς είναι πως το «διπολικό σύστημα» δεν ήταν στην πραγματικότητα πλανητικό, παρά περιέγραφε τον μετέπειτα ονομαζόμενο Παγκόσμιο Βορρά και έλεγε μια ιστορία, δίδοντας μια ερμηνεία, για το τι ήταν η περίοδος 1945-1989/91 για το σύνολο του πλανήτη.
Θα επανέλθουμε περί της ερμηνευτικής απόπειρας αυτής της περιόδου).
Στην πραγματικότητα, η προσπάθεια ηγεμονικής επέκτασης και επιβολής της αμερικανικής ισχύος και επιρροής σε ολόκληρο τον πλανήτη, κινήθηκε ταυτόχρονα με την παράλληλη αποδυνάμωση και απώλεια ελέγχου, τόσο στο εσωτερικό της Σφαίρας Επιρροής της («Δύση»), όσο και της ίδιας της πολιτικής μονάδας αυτής καθεαυτής [4], π.χ η οικονομική της αποδυνάμωση, μεταξύ άλλων, ήδη από την περίοδο του ψυχρού πολέμου.
Φυσικά ανθρώπους που πιστεύουν στην παντοδυναμία των Ηνωμένων Πολιτειών (και πως οι Η.Π.Α «θα τους γαμήσουν ούλους», συγγνώμη για την έκφραση), δεν τους απασχολούν τέτοιες προβληματικές.
[3] Σε ένα χαμηλότερο όχι πλανητικό αλλά κυρίως περιφερειακό επίπεδο, πολλά προβλήματα, ανασφαλείς και αντιδραστικές συμπεριφορές, και δυσοίωνες μελλοντικές προοπτικές συγκεκριμένων κρατών, επίσης σχετίζονται με την αδυναμία - και όχι τη δύναμη - των Η.Π.Α, καθώς κράτη που ωθούνται σε μια μονομερή και μονοδιάστατη σχέση μαζί τους για λόγους ανάγκης (ή/ και απελπισίας) αντιμετωπίζουν προβλήματα, και θα αντιμετωπίσουν όλο και περισσότερα στο μέλλον.
Μάλιστα εδώ η προβληματική σχέση είναι αμφίπλευρη.
Ούτε η αποκλειστικότητα ή η υπακοή και η ανάληψη βαρών που αξιώνουν οι Η.Π.Α από αυτές τις χώρες μπορούν να γίνουν πλήρως αποδεκτές και εφαρμόσιμες, αλλά ούτε και οι δεσμεύσεις και οι αποκλειστικότητες που ζητούν αυτές οι χώρες από τις Η.Π.Α μπορούν να πραγματοποιηθούν ή/και να υποστηριχθούν πλήρως και με αξιοπιστία από τις Η.Π.Α - μόνες τους και προς όλες τις κατευθύνσεις (πόσο μάλλον με τις πολιτικές, γραφειοκρατικές, διϋπηρεσιακές, έξω- και παρα-θεσμικές σφαγές που εξελίσσονται εσωτερικό τους: ένας ακόμη παράγοντας αποδυνάμωσης τους).
Γι'αυτό οι Η.Π.Α «προδίδουν» κατά καιρούς -ή εκθέτουν και αφήνουν ξεκρέμαστες -, και θα προδίδουν όλο και περισσότερο, «φίλιες» δυνάμεις. Δεν είναι όμως θέμα «προδοσίας».
[4] Κοσμοϊδιογλωσσία: Πόλεμος και Ιδέες.
Επισήμανση
Η προσέγγιση γίνεται από τη σκοπιά της μονάδας του συστήματος, δηλαδή του κράτους.
Αποτρεπτικός «συστημικός» παράγοντας ενός διακρατικού πόλεμου πλανητικής κλίμακας είναι η πυρηνική - και όχι φυσικά η εμπορική - Ισχύ και η Ιδέα των πιθανών απωλειών και των ανυπολόγιστων συνεπειών του.
19η Σεπτεμβρίου
.~`~.
09/20/18--10:53: Ιστοριογραφία, ιδεολογία και ερμηνεία.
Οι ερμηνείες έχουν σημασία και βαρύτητα.
Οι ιστορίες και οι ερμηνείες καθώς και οι λεγόμενες αφηγήσεις - βασικά οι ιδέες - διαμορφώνουν την πραγματικότητα που ζούμε ή τον τρόπο που την προσλαμβάνουμε και την αντιλαμβανόμαστε.
Οι ιστορίες και οι ερμηνείες καθώς και οι λεγόμενες αφηγήσεις - βασικά οι ιδέες - διαμορφώνουν την πραγματικότητα που ζούμε ή τον τρόπο που την προσλαμβάνουμε και την αντιλαμβανόμαστε.
Κυρίαρχη είναι η θέση πως κατά τη διάρκεια της ιστορικής περιόδου που ορίζεται από την ήττα της αυτοκρατορικής Γερμανίας και Ιαπωνίας, δηλαδή την ίδρυση της Ομοσπονδιακής και Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας και του Κράτους της Ιαπωνίας, μέχρι και την αποσύνθεση της Ε.Σ.Σ.Δ, δηλαδή την ίδρυση της Ρωσικής Ομοσπονδίας, υπήρξε ένας ανταγωνισμός σε πλανητική κλίμακα - ένας λεγόμενος «ψυχρός πόλεμος» - μεταξύ «του καπιταλισμού και του κομμουνισμού» στα πλαίσια ενός «διπολικού συστήματος».
Η προηγούμενη αποτελεί ιδεολογικά κυρίαρχη, καθεστωτική και ηγεμονεύουσα ερμηνεία της μεταπολεμικής εποχής (1945-1989/92) μέσω της οποίας αναδύεται το νόημα αυτής της περιόδου αλλά - προσέξτε - και το νόημα της μεταψυχροπολεμικής τέτοιας (1992-...).
Οι λεγόμενες ιστορικές αφηγήσεις αποτελούν ερμηνείες του παρελθόντος.
Οι αφηγήσεις καθώς και οι ερμηνείες αποτελούν διαφορετικά πράγματα από την περιγραφή και την εξήγηση.
Το πρώτο και απλούστερο που μπορούμε να επισημάνουμε είναι πως ο ανταγωνισμός ήταν ανάμεσα σε Η.Π.Α και Ε.Σ.Σ.Δ.
Όμως, στη συγκεκριμένη περίπτωση, δε μας ενδιαφέρει να σταθούμε σε κάτι που έχει τονιστεί κατ'επανάληψη.
Την ίδια ιστορική περίοδο (1945-1989/92), της οποίας το νόημα υποτίθεται πως γνωρίζουμε και έχουμε ορίσει αλλά στην πραγματικότητα μας έχει δοθεί και έχουμε αποδεχτεί (ως αληθές), συνέβαιναν ορισμένα ακόμη πράγματα που επίσης θα μπορούσαν να συμβάλλουν στην κατανόηση και εξήγηση του νοήματος της περιόδου από το 1945 μέχρι το 1989/92.
Τα πράγματα αυτά τυγχάνει να είναι αντικειμενικά και εμπειρικώς επαληθεύσιμα δεδομένα.
1. Παγκόσμια πληθυσμιακή και δημογραφίκη αύξηση και επανάσταση.
Με το πέρας του παγκοσμίου πολέμου ο πληθυσμός των ανθρώπων επί του πλανήτη ήταν περίπου δύο δισεκατομμύρια και τριακόσια εκατομμύρια.
Με το τέλος του ψυχρού πολέμου ο ανθρώπινος πληθυσμός ήταν πάνω από πεντέμησι δισεκατομμύρια.
Υπήρξε υπερδιπλασιασμός του ανθρώπινου πληθυσμού.
Η μεταπολεμική εποχή είναι εποχή παγκόσμιας δημογραφικής και πληθυσμιακής αύξησης και επανάστασης.
2. Διάχυση πυρηνικής τεχνολογικής ισχύος και αύξηση του αριθμού πυρηνικών κρατών.
Το 1945, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής ήταν η πρώτη και μοναδική, η μία και μόνη, δύναμη που είχε στην κατοχή της πυρηνικά όπλα (ήταν και αυτή μια μονοπολική στιγμή.
Ορθότερα υπήρξε «Η» πρώτη και σημαντικότερη Μονοπολική Στιγμή σχεδόν απόλυτης κυριαρχίας τους. Διήρκεσε μόλις τέσσερα χρόνια).
Με το πέρας του λεγόμενου διπολικού συστήματος (1989 - 1992), ο αριθμός των πυρηνικών κρατών είχε φτάσει τα οκτώ.
Προσμετρώντας του δύο μεγάλους μαζί, ο αριθμός πυρηνικών κρατών τετραπλασιάστηκε.
Στις μέρες μας περισσότερα από τριάντα κράτη κάνουν χρήση πυρηνικής τεχνολογίας για ενεργειακούς σκοπούς.
Η μεταπολεμική εποχή είναι εποχή διάχυσης πυρηνικής ισχύος και τεχνολογίας και αύξησης του αριθμού πυρηνικών κρατών.
3. Πολλαπλασιασμός του συνολικού αριθμού πολιτικών εδαφικών μονάδων.
Στο τέλος του παγκοσμίου πολέμου υπήρχαν περίπου πενήντα κράτη στον πλανήτη.
Με την ολοκλήρωση του λεγόμενου ψυχρού πολέμου ο αριθμός τους είχε προσεγγίσει τα εκατόν ογδόντα.
Μεταξύ 1945 και 1992 ο αριθμός των κρατών υπερτριπλασιάστηκε (κανονικά πρέπει να εξεταστεί τι κράτη είναι αυτά και κατά πόσο δεν αποτελούν κράτη-μαϊντανούς.
Ωστόσο το δεδομένο της ποσοτικής αύξησης τους δεν αλλάζει).
Η μεταπολεμική εποχή είναι εποχή πολλαπλασιασμού των πολιτικών εδαφικών μονάδων, δηλαδή των κρατών.
Έχουμε λοιπόν την ιδεολογικά κυρίαρχη, καθεστωτική και ηγεμονική ερμηνεία και τις τρεις προτάσεις που
αποτελούν αντικειμενικά δεδομένα (Υπάρχουν και άλλες πέρα από τις συγκεκριμένες τρεις, όμως επιλέξαμε αυτές γιατί είναι σημαντικές, εύκολα επαληθεύσιμες και κατανοητές):
• Η μεταπολεμική εποχή ήταν«Η» εποχή «Του» ανταγωνισμού καπιταλισμού και κομμουνισμού.
1. Η μεταπολεμική εποχή είναι (η) εποχή (της) παγκόσμιας δημογραφικής και πληθυσμιακής αύξησης και επανάστασης.
2. Η μεταπολεμική εποχή είναι (η) εποχή (της) διάχυσης πυρηνικής τεχνολογικής ισχύος και αύξησης του αριθμού πυρηνικών κρατών.
3. Η μεταπολεμική εποχή είναι (η) εποχή (του) πολλαπλασιασμού των κρατών.
Από όλες τις προηγούμενες προτάσεις προκύπτουν διαφορετικές ερμηνείες και νοήματα για την μεταπολεμική περίοδο.
Προσέξτε πως μονάχα η καθεστωτική και ιδεολογικά κυρίαρχη ερμηνεία δεν αναφέρεται σε κάτι περιγραφικό και μετρήσιμο για το χρονικό διάστημα 1945-1989/92.
Επίσης είναι η μόνη που αναφέρεται στο παρελθόν (ασφαλώς, αφού από την ερμηνεία και το νόημα της παρελθούσας-παλαιάς εποχής απορρέει και το νόημα της μελλοντικής-νέας εποχής).
Οι ερμηνείες έχουν βαρύτητα.
Οι ιστορίες οι αφηγήσεις και οι ερμηνείες, οι ιδέες και τα νοήματα, διαμορφώνουν την πραγματικότητα όπως την προσλαμβάνουμε και την αντιλαμβανόμαστε.
Οι λεγόμενες ιστορικές αφηγήσεις αποτελούν ερμηνείες του παρελθόντος (και μας βοηθούν στην κατανόηση της ιστοριογραφίας - υπάρχει ιστοριογραφία του ψυχρού πολέμου, της γαλλικής επανάστασης, της μεταρρύθμισης, κ.λπ).
Οι αφηγήσεις καθώς και οι ερμηνείες αποτελούν διαφορετικά πράγματα από την περιγραφή και την εξήγηση.
Bonus
Επιμέρους και συμπληρωματικές επισημάνσεις μη σχετιζόμενες άμεσα με το κεντρικό θέμα της δημοσίευσης το οποίο είναι:
Οι Ερμηνείες και το Νόημα μιας Εποχής.
Χρειάστηκαν χιλιετίες, από υπάρξεως ανθρώπινου κόσμου μέχρι και το τέλος των δύο τελευταίων μεγάλων πολέμων, προκειμένου να υπάρξουν περίπου δυόμισι δισεκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη.
Τόσοι περίπου ήταν οι άνθρωποι προς το έτος 1950.
Σήμερα, επτά δεκαετίες μετά από το τέλος του πρώτου μισού του εικοστού αιώνα, της συγκλονιστικότερης πεντηκονταετίας στη γνωστή και καταγεγραμμένη ανθρώπινη ιστορία, οι άνθρωποι έχουμε ξεπεράσει τα επτάμισι δισεκατομμύρια επί της επιφανείας του πλανήτη.
Θα πρέπει να επισημανθεί πως ο Μάλθους και οι μαλθουσιανοί ακόμη και όταν υπήρχαν λιγότεροι από ενάμισι δισεκατομμύριο άνθρωποι, ισχυρίζονταν πως υπήρχε «υπερπληθυσμός» στον πλανήτη.
Αν έχεις τη mentalité του γενοκτόνου και του ανθρωποκτόνου, την έχει εξ αρχής (το προηγούμενο προκειμένου να αποχωρούν πάσης φύσεως νεο-μαλθουσιανοί ιδεολόγοι, είτε «συντηρητικής» είτε «προοδευτικής» κοπής).
Το 1825, όταν ο Μάλθους έγραφε το περίφημο σύγγραμα
του, ο ανθρώπινος πληθυσμός στον πλανήτη ήταν περίπου ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι.
Χρειάστηκαν επίσης χιλιάδες χρόνια προκειμένου να εισέλθουμε στην πυρηνική τεχνολογικά φάση της ανθρώπινης ιστορίας.
Αρχικά ήταν οι Ηνωμένες Πολιτείες.
Έπειτα, το 1949, η Σοβιετική Ένωση, η Μεγάλη Βρετανία το 1952, η Γαλλία το 1960, η Κίνα το 1964 και η Ινδία το 1974.
Έπειτα, το 1949, η Σοβιετική Ένωση, η Μεγάλη Βρετανία το 1952, η Γαλλία το 1960, η Κίνα το 1964 και η Ινδία το 1974.
Ακολούθησαν το Ισραήλ και το Πακιστάν καθώς και η Β. Κορέα (η τύχη κυρίως του Ιράκ και λιγότερο της Λιβύης υπήρξε καθοριστικός παράγοντας για την τελευταία αυτή εξέλιξη).
Η Ν. Κορέα και η Ταϊβάν (όπως και άλλες χώρες) είχαν αναπτύξει κρυφό πυρηνικό πρόγραμμα τη δεκαετία του 1970 το οποίο τερματίστηκε.
Δεν θέλουμε να επεκταθούμε περισσότερο εδώ στο θέμα της διάχυσης της πυρηνικής ισχύος και τεχνολογίας.
Εκείνο που θέλουμε να επισημάνουμε, ολοκληρώνοντας, είναι το εξής:
Η πορεία των ανθρώπων προς την πυρηνική ισχύ και τεχνολογία υπήρξε εξαιρετικά σημαντική γιατί την ακολούθησε, ή ορθότερα διαπλέχθηκε μαζί της, μια ακόμη εξέλιξη που μπορεί να προστεθεί στις τρεις προηγούμενες προτάσεις δεδομένων πραγμάτων του κυρίως κειμένου.
Αναφερόμαστε στη δημιουργία του διαδικτύου. Του Κυβερνοχώρου.
Είδαμε την εσωτερικήλογική συνάφεια και τη συσχέτιση των πυρηνικών με τοδιαδίκτυο - και κατ'επέκταση με τον Κυβερνοχώρο.
Απομένει λοιπόν, σίγα-σιγά, να ανοίξουμε το επόμενοαπέραντο πεδίο και τεράστιο κεφάλαιο που διαπλέχθηκεμε τα προηγούμενα δύο και θα μας απασχολήσει: τοδιάστημα.
Πυρηνικά, κυβερνοχώρος, διάστημα (ή Υπερχώρος).
Η μεταπολεμική εποχή είναι η εποχή του...
Ποιο είναι το νόημα της μεταπολεμικής εποχής;
Τεχνολογία, ιδεολογία και κοινωνία .
~`~
Τεχνολογία,
~`~
Τεχνολογία,
επιστήμη και ανθρώπινα
Πόλεμος και Ιδέες
09/23/18--10:19:
Όλες, χωρίς εξαίρεση, οι περιπτώσεις όπου αυξάνεται και μειώνεται η παράσταση μας
για την ελευθερία και την ανάγκη έχουν μονάχα τρεις αιτίες.
Όλες, χωρίς εξαίρεση, οι περιπτώσεις όπου αυξάνεται και μειώνεται η παράσταση μας
για την ελευθερία και την ανάγκη έχουν μονάχα τρεις αιτίες.
Η σχέση της ελευθερίας και της ανάγκης ελαττώνεται ή αυξάνεται, ανάλογα με την άποψη μέσω της οποίας μελετάμε την ενέργεια.
Όμως, η σχέση αυτή παραμένει πάντα αντιστρόφως ανάλογη.
Ο άνθρωπος που πνίγεται και, για να σωθεί, πιάνεται από έναν άλλο και τον πνίγει, η εξαντλημένη απ'το θηλασμό μητέρα, που κλέβει για να φάει, ή ο άνθρωπος ο συνηθισμένος στην πειθαρχία, που με το πρόσταγμα σκοτώνει έναν ανυπεράσπιστο άνθρωπο, φαίνονται λιγότερο ένοχοι, δηλαδή λιγότερο ελεύθεροι και πιο πολύ υποκείμενοι στο νόμο της ανάγκης, σε εκείνον που ξέρει τις συνθήκες όπου βρίσκονται οι άνθρωποι αυτοί, και περισσότερο ελεύθεροι σε εκείνον που δεν ξέρει πως ο άνθρωπος εκείνος πνιγόταν ο ίδιος, πως η μητέρα ήταν πεινασμένη, πως ο στρατιώτης εκτελούσε διαταγή κ.λπ.
Απαράλλαχτα όπως φαίνεται λιγότερο ένοχος ο άνθρωπος που έκανε φόνο εδώ κι είκοσι χρόνια, και μετά απ'αυτό έζησε ήσυχα και χωρίς να βλάψει πια κανέναν, η πράξη του φαίνεται πιο πολύ υποκείμενη στο νόμο της αναγκαιότητας σε εκείνον που μελετάει την πράξη, αφού πέρασαν τα είκοσι χρόνια, και περισσότερο ελεύθερη σε εκείνον που μελέτησε την ίδια πράξη την επομένη της εκτέλεσης της.
Κι απαράλλαχτα η κάθε πράξη ανθρώπου τρελού, μεθυσμένου ή εξημμένου φαίνεται λιγότερο ελεύθερη και περισσότερο υποκείμενη στην ανάγκη σε εκείνον που ξέρει την ψυχική κατάσταση του ανθρώπου που την έκανε, και περισσότερο ελεύθερη και λιγότερο υποκείμενη στην ανάγκη σε εκείνον που δεν ξέρει την ψυχική του κατάσταση.
Σ'όλες αυτές τις περιπτώσεις, αυξάνεται ή μειώνεται η έννοια της ελευθερίας και αντίστοιχα μειώνεται ή αυξάνεται η έννοια της ανάγκης, ανάλογα με την άποψη μέσω της οποίας μελετάται η πράξη.
Έτσι που, όσο μεγαλύτερη φαίνεται η ανάγκη, τόσο λιγότερη φαίνεται η ελευθερία - και αντίστροφα...
Όλες, χωρίς εξαίρεση, οι περιπτώσεις όπου αυξάνεται και μειώνεται η παράσταση μας για την ελευθερία και την ανάγκη έχουν μονάχα τρεις αιτίες· τις σχέσεις του ανθρώπου που έκανε την πράξη:
1) Προς τον εξωτερικό κόσμο,
2) Προς τον χρόνο, και
3) Προς τα αίτια που δημιούργησαν την πράξη....
3) Προς τα αίτια που δημιούργησαν την πράξη....
Μονάχα πάνω σε αυτές τις τρεις βάσεις στηρίζονται το ακαταλόγιστο του εγκλήματος, που υπάρχει σε όλες τις νομοθεσίες, και τα ελαφρυντικά που μετριάζουν την ενοχή.
Η ευθύνη παρουσιάζεται μεγαλύτερη ή μικρότερη, ανάλογα με τη μεγαλύτερη ή μικρότερη γνώση των συνθηκών κάτω από τις οποίες βρισκόταν ο άνθρωπος που η πράξη του κρίνεται, ανάλογα με το μεγαλύτερο ή μικρότερο χρονικό διάστημα που μεσολάβησε από τότε που έγινε η πράξη ως τη στιγμή που κρίνεται, και τη μεγαλύτερη ή μικρότερη γνώση των αιτιών της πράξης.
Κι έτσι, η παράσταση μας για την ελευθερία και την ανάγκη αυξομειώνεται ανάλογα με τη μεγαλύτερη ή μικρότερη σχέση με τον εξωτερικό κόσμο, το μεγαλύτερο ή μικρότερο χρονικό διάστημα και τη μεγαλύτερη ή μικρότερη εξάρτηση απ'τα αίτια, που μέσα σε αυτά μελετάμε το φαινόμενο της ζωής του ανθρώπου.
Ώστε, αν μελετάμε μια τέτοια κατάσταση ανθρώπου, που η σχέση του με τον εξωτερικό κόσμο είναι περισσότερο γνωστή, η χρονική περίοδος που μεσολαβεί ανάμεσα στην εκτέλεση της πράξης και στην κρίση της είναι μεγάλη, και τα αίτια της πράξης είναι παρά πολύ προσιτά, τότε έχουμε την παράσταση της μεγαλύτερης ανάγκης και της μικρότερης ελευθερίας.
Αν όμως μελετάμε τον άνθρωπο σε ελάχιστη εξάρτηση απ'τις εξωτερικές συνθήκες, αν η πράξη του έγινε σε στιγμή εγγύτατη με την παρούσα και τα αίτια της πράξης
του μας είναι προσιτά, τότε έχουμε την παράσταση της μικρότερης ανάγκης και της μεγαλύτερης ελευθερίας.
Лев Никола́евич Толсто́й
Lyov Nikolayevich Tolstoy
Πόλεμος και Ειρήνη
Δεύτερος Επίλογος
Κεφάλαια IX-X
(Fragment)
.~`~.
Κάθε φορά που συντελείται ένα γεγονός...
09/26/18--08:39: Με αφορμή την ομιλία του Προέδρου των Η.Π.Α στη
Γενική Συνέλευση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών.
Έχουμε αναφερθεί κατ'επανάληψη σε διαφοροποιήσεις ανάμεσα στο υπερεθνικό, το (δι)εθνικό-κρατικό και το υπό-κρατικό/εθνικό επίπεδο - στη συγκεκριμένη περίπτωση το εσωτερικό (domestic).
Η ομιλία του Τράμπ ήταν τυπικά εθνοκρατική δίχως κάποια ιδιαίτερη προοπτική ή όραμα για το μέλλον.
Από την άλλη, αυτό στο οποίο κατά βάση αντι(παρα)τίθεται ο Τράμπ είναι ξεκάθαρο.
I
Τα επόμενα προηγούνται της νίκης και εκλογής του Τράμπ και ουσιαστικά προλέγουν ακόμη και συγκεκριμένα περιεχόμενα της χθεσινής ομιλίας του.
Γράφαμε παλαιότερα στο κείμενο με τίτλο Το κίνημα της παγκόσμιας διακυβέρνησης (global governance) [1]:
Το κίνημα για την «παγκόσμια διακυβέρνηση» (global governance) πρεσβεύει ένα νέο καθεστώς ή μια νέα μορφή πολιτικής οργάνωσης - ανταγωνιστική ακόμη και στην περίφημη «φιλελεύθερη δημοκρατία»- και ήδη διαδραματίζει σημαντικό ρόλο σε πλανητικό επίπεδο (οι πολιτικές εξελίξεις στον Αγγλοσαξωνικό Κόσμο φανερώνουν τάσεις συσπείρωσης γύρω από τη «φιλελεύθερη δημοκρατία» και αποσυσπείρωσης ή απομάκρυνσης από το πεδίο της «παγκόσμιας διακυβέρνησης»).
Στην Ελλάδα ουδεμία ή ελάχιστη ενημέρωση υπάρχει περί του θέματος.
Για το συγκεκριμένο ζήτημα, τα ινστιτούτα των κομμάτων γενικά, και τα κόμματα τα ίδια ειδικότερα, θα έπρεπε να παράγουν έργο και να διοργανώνουν ημερίδες ή/και εκδηλώσεις προκειμένου να ενημερώνουν τους πολίτες.
Η λεγόμενη «παγκόσμια διακυβέρνηση» (global governance) επιδιώκει νομιμοποίηση, όχι από τη δημοκρατία, αλλά από μια στρατευμένη ερμηνεία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Αξιώνει τη μετατόπιση της ισχύος από τις δημοκρατίες (τη λογοδοσία, τις δημοκρατικές διαδικασίες, την κυριαρχία) και το (δι)εθνικό/κρατικό/κυβερνητικό επίπεδο σε μετα - δημοκρατικές υπερ - εθνικές (postdemocratic supra-national) αρχές όπως το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο.
Επιδιώκει να αποσπάσει την απόλυτη πολιτική ισχύ (την κυριαρχία) από τα κοινοβούλια και τα εθνικά νομοθετικά σώματα (κογκρέσα, γερουσίες κ.λπ), τα οποία είναι υπεύθυνα και λογοδοτούν προς τους εθνικούς δήμους και τα εκλογικά σώματα, και να την μεταφέρει σε δικαστήρια, γραφειοκρατικές υπηρεσίες, φορείς και αρχές που βρίσκονται σε υπερεθνικό επίπεδο και δεν λογοδοτούν παρά μονάχα στους εαυτούς τους ή σε άλλα υπερεθνικά σώματα.
Στο υπάρχον διεθνές-διακρατικό σύστημα, η νομιμότητα (legitimacy) αλλά και η νομιμοποίηση πηγάζει -και έχει κατεύθυνσηαπό «κάτω προς τα πάνω», από τους ψηφοφόρους δια των εκλογών και των κυρίαρχων κυβερνήσεων στους διεθνείς οργανισμούς μέσω συνθηκών.
Οι διεθνείς/ κρατικοί/κυβερνητικοί αυτοί οργανισμοί έχουν συγκεκριμένες και περιορισμένες αρμοδιότητες.
Αντίθετα, στη λεγόμενη παγκόσμια διακυβέρνηση, η νομιμότητα (legitimacy) πηγάζει και απορρέει από μεταεθνικές γραφειοκρατικές ή μη ελίτ και υπερεθνικούς οργανισμούς και μέσω συνθηκών «διαχέεται» προς μετα-κυρίαρχες κυβερνήσεις οι οποίες έχουν περιορισμένη ισχύ και αρμοδιότητες -που ρυθμίζονται από υπερεθνικούς (supra/trans-national) γραφειοκράτες και νομικούς-, καταλήγοντας στους ψηφοφόρους...
Δεν είναι οι πολίτες αλλά μη εκλεγμένα πρόσωπα, Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, λομπίστες (εταιρικοί ή άλλοι), υπερεθνικά σώματα και «ελίτ» που επηρεάζουν, διοικούν και ασκούν εξουσία.
Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, μετα-δημοκρατικά έθνη (όπως το Βέλγιο), υπερεθνικές γραφειοκρατίες (όπως αυτή του Ο.Η.Ε ή δικαστικοί κλάδοι και όχι ο ίδιος ο οργανισμός), Διεθνής Αμνηστία, Bank for International Settlements, Davos, (τμήματα της υβριδικής οντότητας που ονομάζουμε) Ευρωπαϊκή Ένωση, American Bar Association, Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, είναι μονάχα μερικοί από τους φορείς και τους οργανισμούς που δημιουργούν ένα δίκτυο το οποίο έμμεσα ή άμεσα σχετίζεται με το «κίνημα της παγκόσμιας διακυβέρνησης» και ωθούν προς μια «παγκόσμια διαδικασία λήψης αποφάσεων».
Κοινό όλων αυτών: δεν λογοδοτούν, δεν εκλέγονται.
Οι περισσότεροι από αυτούς τους οργανισμούς θεμελιώθηκαν ως διεθνικοί/κρατικοί/κυβερνητικοί και μεταλλάχθηκαν ή μεταλλάσσονται σε trans/supranational.
Αμφιβάλουμε αν τα ζητήματα αυτά έχουν αναλυθεί σε άλλα μέρη της ελληνόγλωσσης διαδικτυακής σφαίρας με ελεύθερη πρόσβαση προς όλους.
Το πρόβλημα με τον Τράμπ όμως δε βρίσκεται στα προηγούμενα.
Αντιθέτως, ακριβώς όσα διαβάσατε νωρίτερα μπορεί να καθιστούν ακόμη και απαραίτητη την παρουσία των Ηνωμένων Πολιτειών του Τραμπ προκειμένου να μη χάσουν εντελώς από τα χέρια τους οι πολίτες την πολιτική ισχύ και κυριαρχία (όποια τέλος πάντων έχει απομείνει).
Το πρόβλημα με τις Η.Π.Α του Τραμπ βρίσκεται κυρίως στο κεφάλαιο III.
Ωστόσο πρέπει να αναδείξουμε μια ακόμη διάσταση πριν φτάσουμε εκεί.
II
Η ομιλία του Μακρόν της Γαλλίας σχεδόν φάνταζε σαν αναποδογύρισμα της ομιλίας του Τραμπ.
Ο Μακρόν ως αντι-Τραμπ αν και ούτε αυτός μπόρεσε να ξεφύγει από το ζήτημα της κυριαρχίας.
Επίσης ήταν κάπως «νερωμένη» και ελαφρώς συγκαταβατική σε σημεία, μάλλον λόγω των εσωτερικών συνθηκών που αντιμετωπίζει.
Δεν αναφερόμαστε μονάχα στο ζήτημα της πολυμέρειας, την οποία σχεδόν όλα τα κράτη βλέπουν θετικά.
Ο κύριος φορέας του λόγου του κινήματος της παγκόσμιας διακυβέρνησης και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις μέχρι τώρα ομιλίες στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών είναι η Γαλλία του Μακρόν.
Αυτό αποτελεί ασφαλώς εξωγενή αίτιο και παράγοντα αναβάθμισης της Γαλλίας. Κάποιος μπορεί να ισχυριστεί πως η Γαλλία ήταν ανέκαθεν η φύτρα αυτών των πραγμάτων.
Η «μπουλντόζα» ή το «θωρηκτό» που άνοιγε το δρόμο όμως ήταν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής (Τα ίδια ίσχυαν και για τους Στρατηγούς και τους Αυτοκράτορες σε σχέση με τον Πάπα. Τα ίδια ίσχυαν και για το Ρωμαϊκό Κράτος στους χώρους της Ανατολής σε σχέση με τον πρώιμο Χριστιανισμό κ.ο.κ).
Βέβαια κατά την πορεία της περαιτέρω απομάκρυνσης Η.Π.Α και Ε.Ε θα μπορούσε να υπάρξει μια επανερμηνεία των μεταπολεμικών πραγμάτων σχετικά με αυτά τα ζητήματα στα πλαίσια μιας από-αμερικανοποίησης τους και ενός πλήρους εξευρωπαϊσμού τους (κατά την εκτίμηση μας έχει ήδη ξεκινήσει).
Όμως δεν μπορούμε να επεκταθούμε εδώ περισσότερο επ'αυτών καθώς θέλουμε να θίξουμε συγκεκριμένες πολιτικές διαστάσεις.
Διαβάζω από τις 12 Νοεμβρίου 2016, πριν από την ανάληψη καθηκόντων από τον Τραμπ, το εξής απόσπασμα:
Οι γραφικές δηλώσεις Γερμανών (ή/και «Ευρωπαίων») αξιωματούχων σε ύφος «προειδοποίησης» προς τις Ηνωμένες Πολιτείες («να προσέχει η Αμερική»:
ΝΑΤΟ, Ρωσία κ.λπ) ενδέχεται να φέρουν στο προσκήνιο την πιθανότητα να μεταβληθεί η Γερμανία του Βερολίνου, υπό συγκεκριμένες διοικήσεις, προνομιακός εθνοκρατικός - εδαφικός φορέας και εκφραστής των υπερεθνικά δομημένων συμφερόντων.
Είχα διαβάσει παλαιότερα τη θέση πως είναι πιθανόν η επόμενη μεγάλη ιδεολογική διαμάχη, ο επόμενος μεγάλος ιδεολογίκος πόλεμος στο εσωτερικό της Δύσης να είναι Liberal Democracy vs Global Governance ή Global Governance vs National Sovereignty.
Η τοπόθετηση κατ'ουσίαν εξέφραζε την άποψη πως η δημοκρατική κυριαρχία και η φιλελεύθερη δημοκρατία είναι ασύμβατη με τη λεγόμενη παγκόσμια διακυβέρνηση, η οποία ταυτιζόταν εν μέρει με την Ευρωπαϊκή Ένωση, με υπερ-εθνικούς θεσμούς και μη εκλεγμένους γραφειοκράτες, με δικαστήρια, γραφειοκρατικές υπηρεσίες, φορείς και αρχές που βρίσκονται σε υπερεθνικό επίπεδο, που δεν εκλέγονται και δεν λογοδοτούν παρά μονάχα στους εαυτούς τους ή σε άλλα υπερεθνικά σώματα κ.λπ.
Επίσης εκφραζόταν ο ισχυρισμός πως ήταν αδύνατον να υπάρξει λογοδοσία, έλεγχος, εκλογή... σε υπερεθνικό επίπεδο.
...Βλέποντας υπό αυτό το πρίσμα τις εξελίξεις στον Αγγλοσαξονικό κόσμο (Brexit, Trump) παρατηρώ πως πιθανότατα ή/και κατ'ουσίαν οι Αγγλοσάξονες συσπειρώνται υπό τη σημαία της δημοκρατικής εθνοκρατικής και φιλελεύθερης κυριαρχίας έναντι του υπερ-εθνικού επιπέδου.
Ο προνομιακός εθνοκρατικός-εδαφικός εκφραστής και φορέας των υπερ - εθνικά δομημένων συμφερόντων (και βασικός προωθητής-επιβολέας τους) είναι/ήταν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.
Αυτό συνέβαινε/συμβαίνει γιατί δίχως κάποιο μεγάλο εθνικό κράτος, υπερ-εθνικά δίκτυα, ελίτ και δρώντες δεν μπορούν να λειτουργήσουν καθώς δεν διαθέτουν ούτε νομιμοποίηση (δεν εκλέγονται), ούτε στρατιωτικη ισχύ (οι στρατοί ακόμη είναι εθνοκρατικοί), άλλα ούτε τη νομοθετική ισχύ (Κράτη συνθέτουν το ανώτερο Όργανο, το Συμβούλιο Ασφαλείας του Ο.Η.Ε και όχι Μ.Κ.Ο).
Θα μπορούσαμε άτυπα να πούμε πως το υπερεθνικό επίπεδο δεν είναι «οντολογικά» αυτόνομο και αυτοτελές.
Υπάρχει μονάχα ως «υπερέκταση» του (δι)εθνικού εθνοκρατικού επιπέδου, με τη συναίνεση και ανοχή του τελευταίου, και μέσω της τοπικοποίησης του σε μεγάλα αστικά κέντρα (Αμερική της Ουάσινγκτον, Γερμανία του Βερολίνου, Ηνωμένο Βασίλειο του Λονδίνου, Ελλάδα των Αθηνών, Βρυξέλλες κ.λπ).
Η Γερμανία είναι πολύ μικρή, λίγη, για να καταστεί προνομιακός εθνοκρατικός - εδαφικός φορέας του υπερεθνικού επιπέδου.
Μέσω της Ε.Ε όμως αποκτά διαφορετικό εκτόπισμα και αποτύπωμα...
Το ίδιο ισχύει για τη Γαλλία ή για το Γαλλο - Γερμανικό Άξονα στο σύνολο του (Την Κίνα δεν την ενδιαφέρει ένας τέτοιος ρόλος ούτε ασφαλώς κάποια «παγκόσμια ηγεμονία»).
Αυτή την πιθανότητα για τη μεταβολή που μπορεί να επιφέρει η αλλαγή στις σχέσεις των Η.Π.Α με το υπερεθνικό επίπεδο και την πιθανή αναβάθμιση της Ε.Ε έναντι των Η.Π.Α την έχουμε επισημάνει και παλαιότερα, σε διαφορετικό πλαίσιο.
Μόνον οι Η.Π.Α θα μπορούσαν να καταφέρουν, θα ήταν ικανές, να αναστήσουν την Ε.Ε (ή τουλάχιστον τον πυρήνα της, δηλαδή το ΓάλλοΓερμανικό Άξονα).
Χαμογελώ... Βέβαια είναι τόσο μεγάλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ε.Ε που είναι αμφίβολο αν θα μπορούσε να κεφαλαιοποιήσει τα κέρδη από μια τέτοια κατάσταση.
Μια ψευδαίσθηση πάντως που κυριαρχεί ή το λιγότερο υποβόσκει σε όσες και όσους πιστεύουν πως η ευρωατλαντική δομή και η διατλαντική σχέση μπορούν να παραμείνουν στον 21ο αιώνα, είναι πως τα νεοσυντηρητικά και νεο-εθνικιστικά κινήματα και κόμματα που βρίσκονται σε άνοδο θα καταφέρουν να ευθυγραμμίσουν Η.Π.Α και Ε.Ε ώστε να μεταβληθεί το πλαίσιο από ευρωατλαντικά νέο φιλελεύθερο σε νεοσυντηρητικό.
Φρούδες ελπίδες. Εδώ χρειάζεται ανάλυση και αντιπαραβολή νεο-φιλελευθερισμού και νεοσυντηρητισμού ως project (δεν εννοούμε απλά να γίνουν τα κράτη πιο συντηρητικά, εξ ου και μιλάμε για project, αναφερόμαστε σε διαφορετικό τρόπο οργάνωσης). οι σχεδιασμοί αυτοί εκκινούσαν από την κεντρικότητα και πάλαι ποτέ παντοδυναμία των Η.Π.Α, δηλαδή προϋπέθεταν νεο-φιλελευθερισμό είτε νεο-συντηρητισμό υπό Αμερικανική ηγεμονία και αποτελούσαν προεκτάσεις μιας «δυτικο»κεντρικής δομής και αντίληψης του παγκοσμίου συστήματος και του πλανήτη ολόκληρου.
Αυτές οι προσεγγίσεις περί νεο-συντηρητικού ευρωατλαντισμού θυμίζουν τη νεο-φιλελεύθερη ψευδαίσθηση πως η Transatlantic Trade and Investment Partnership (TTIP) θα κατάφερνε να κρατήσει ενωμένες τις δύο πλευρές του Ατλαντικού («το να προσπαθείς να αντιστρέψεις αυτήν τη βαθιά και μακρά δομή, αυτήν τη μεταβολή τεκτονικής φύσεως, με συμφωνίες τύπου TTIP ή με επαναληπτικό δημοψήφισμα στο Ηνωμένο Βασίλειο, είναι σαν να προσπαθείς να συγκρατήσεις ένα ρήγμα που προκαλείται από τεκτονικές πλάκες με σχοινιά ή σελοτέιπ», γράφαμε τότε).
Πιθανότερο είναι να συμβάλλουν στην πολυδιάσπαση της «Δύσης» επιταχύνοντας την.
Αν κριθεί απαραίτητο θα επανέλθουμε εξετάζοντας αυτά τα δύο 'project', επαναλαμβάνουμε όμως πως προϋπέθεταν Αμερικανική ηγεμονία.
III
Α
Και τώρα πάμε στα προβλήματα με τις Ηνωμένες Πολιτείες του Τραμπ.
Γράφαμε προς το τέλος της δημοσίευσης Quo vadis America?για: τις σχέσεις του Κράτουςτων Ηνωμένων Πολιτειών με το Κίνημα της Παγκοσμίας Διακυβέρνησης σε συνάφεια με το Σύστημα των Ηνωμένων Εθνών... επισημαίνουμε, ήδη από τώρα, πως δεν θα πρέπει να ταυτίζεται ισοπεδωτικά το λεγόμενο Κίνημα της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης με τον Οργανισμό των Ηνωμένων Εθνών (ούτε όμως και να βλέπεται ως εντελώς ομογενοποιημένο και ομοιόμορφο, και πλήρως ευθυγραμμισμένο εσωτερικά, το συγκεκριμένο Κίνημα)...
Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί πως,
πρώτον, υπάρχει κάποιας μορφής μερική «άλωση» ή/και προσπάθεια οικειοποίησης και μετασχηματισμού του Συστήματος από το Κίνημα, αλλά αυτό δεν σημαίνει αυτονόητη ταύτιση Κινήματος (Παγκόσμιας Διακυβέρνησης) και Οργανισμού (Ηνωμένων Εθνών) και,
δεύτερον, γίνεται φανερή μια τάση μερικής αποδόμησης του Συστήματοςτου
δεύτερον, γίνεται φανερή μια τάση μερικής αποδόμησης του Συστήματοςτου
Ο.Η.Ε (το οποίο ασφαλώς χρειάζεται μεταρρύθμιση ή αναθεώρηση), τμηματικά, από το Κράτοςτων Η.Π.Α.
Και συνεχίζαμε κάνοντας ένα σαφή διαχωρισμό:
Η Συμφωνία για το Κλίμα (η οποία έχει μεγαλύτερη συνάφεια με τα περί Παγκόσμιας Διακυβέρνησης), σαφώς και δεν ανήκει στην ίδια κατηγορία με τη Συμφωνία P5+1 για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν... την οποία υπέγραψαν τα πέντε Μόνιμα Μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του Ο.Η.Ε και η Γερμανία (+EU).
Αυτή αποτελεί μια πρώτη διαφοροποίηση ανάμεσα στο Κίνημα της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης και το Σύστημα τωνΗνωμένων Εθνών.
Τέλος, δεν θα πρέπει να συγχέονται μεταξύ τους το προαναφερθέν Διεθνές Δικαστήριο Δικαιοσύνης (International Court of Justice), το οποίο ιδρύθηκε το 1945 και αποτελεί το βασικό δικαστικό όργανο των Ηνωμένων Εθνών, με το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο (International Criminal Court) το οποίο ιδρύθηκε το 2002, είναι ανεξάρτητο, μόνιμο δικαστήριο, αρκετά αμφιλεγόμενο και αμφισβητούμενο (όχι μόνο από τις Η.Π.Α, αλλά και από άλλες δυνάμεις), και το οποίο δεν αποτελεί Όργανο του Ο.Η.Ε.
Αυτή η παρατήρηση μας προσφέρει μια δεύτερη διαφοροποίηση ανάμεσα σε Σύστηματων Ηνωμένων Εθνών και Κίνηματης Παγκόσμιας Διακυβέρνησης.
Β
Και για να έχετε μια ακόμη πιο ολοκληρωμένη και ξεκάθαρη εικόνα σε ό,τι αφορά το τελευταίο:
Από το κίνημα της παγκόσμιας διακυβέρνησης έχουν στοχοποιηθεί - όχι απαραίτητα άδικασυγκεκριμένα εθνικά κράτη.
Μερικά από αυτά είναι:
οι Ηνωμένες Πολιτείες, το Ισραήλ και η Ινδία από τα λεγόμενα «δημοκρατικά», η Κίνα και η Ρωσία από τα λεγόμενα «αυταρχικά».
Τι κοινό έχουν όλα τα προηγούμενα κράτη;
Δεν έχουν επικυρώσει -ακόμα και εάν έχουν υπογράψει - το Καταστατικό της Ρώμης για το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο.
Δεν έχουν επικυρώσει -ακόμα και εάν έχουν υπογράψει - το Καταστατικό της Ρώμης για το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο.
Έχει εξαιρετική σημασία και αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον ότι η μεγαλύτερη δημοκρατία στον πλανήτη (Ινδία), η μεγαλύτερη «δυτική» δημοκρατία (Ηνωμένες Πολιτείες) και η μεγαλύτερη μουσουλμανική δημοκρατία (Ινδονησία) δεν αναγνωρίζουν τη δικαιοδοσία αυτού του δικαστηρίου που εδρεύει στη Χάγη της Ολλανδίας.
Για εμάς δεν αποτελεί προτεραιότητα και πρόβλημα πρώτης τάξεως η μη υπογραφή ή επικύρωση από τα προαναφερθέντα κράτη (δηλαδή ή μη αποδοχή της δικαιοδοσίας και των αξιώσεων ενός ξαναζεσταμένου Ευρωκεντρικού Ουνιβερσαλισμού).
Θεωρούμε τα κράτη και τις ηγεσίες που εκλέγονται και λογοδοτούν ως την ανώτερη αρχή στο σύστημα.
Μας απασχολεί όμως ο τρόπος που μετασχηματίζεται ή/και μεταλλάσσεται η σχέση και η στάση των Η.Π.Α ως προς τον Ο.Η.Ε μέσω του Ισραήλ και και με αφορμή το Ισραήλ.
Το συγκεκριμένο κράτος συμβάλλει και διαδραματίζει ρόλο στη μετάλλαξη ή το μετασχηματισμό της κριτικής που ασκείται από τις Η.Π.Α του Τραμπ προς το Κίνημα της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης (και της αντίστασης προς αυτό) σε αποδόμηση του Συστήματος των Ηνωμένων Εθνών.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Δύο είναι οι βασικοί λόγοι και έχουν εξεταστεί σε παλαιότερα κείμενα όπως το Quo vadis America?και το Quo vadis America? Revisited.
Ο ένας είναι το παράνομο πυρηνικό μονοπώλιο και η προνομιακή θέση του Ισραήλ [2] και ο άλλος είναι η απομόνωση και η συνεχής απώλεια επιρροής και ισχύος του στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών.
Παραθέτουμε από το κείμενο Quo vadis America?:
Τον περασμένο μήνα πέρασε μια σειρά ψηφισμάτων (συγκεκριμένα έξι) στη Γενική Συνέλευση του Ο.Η.Ε, όπου καταδίκαζαν το Ισραήλ για μια σειρά ζητημάτων (καθεστώς Ιερουσαλήμ, υψίπεδα Γκολάν, εποικισμούς κ.λπ).
Κάποτε αυτά δεν είχαν ιδιαίτερη σημασία.
Όμως οι εποχές -και οι συσχετισμοίέχουν αλλάξει.
Σε μια από τις πιο «ευνοϊκές» περιπτώσεις για το Ισραήλ, ψήφισμα πέρασε με 103 ψήφους κρατών υπέρ, 6 ψήφους κατά (που δεν ήταν 6 αλλά 2: Η.Π.Α, Καναδάς και κάτι Μικρονησίες, νήσοι Παλάου και Μάρσαλ - φυσικά και Ισραήλ), ενώ 56 κράτη απείχαν.
Σε μια από τις πιο «ευνοϊκές» περιπτώσεις για το Ισραήλ, ψήφισμα πέρασε με 103 ψήφους κρατών υπέρ, 6 ψήφους κατά (που δεν ήταν 6 αλλά 2: Η.Π.Α, Καναδάς και κάτι Μικρονησίες, νήσοι Παλάου και Μάρσαλ - φυσικά και Ισραήλ), ενώ 56 κράτη απείχαν.
Αυτή ήταν σχετικά «ευνοϊκή» περίπτωση και το ψήφισμα απαιτούσε την αποχώρηση από τα υψίπεδα του Γκολάν.
Στην πιο δυσάρεστη περίπτωση, ψήφισμα πέρασε με 153 ψήφους κρατών υπέρ, 7 ψήφους κατά (που δεν ήταν 7 αλλά 3:
Αυστραλία, Η.Π.Α, Καναδάς και ξανά Μικρονησίες, νησιά Παλάου κ.λπ) και 7 αποχές.
Πριν λίγες ημέρες πέρασε ψήφισμα από το Συμβούλιο Ασφαλείας του Ο.Η.Ε...
Οι Ηνωμένες Πολιτείες απήχαν. Αποτέλεσμα: 14 ψήφοι υπέρ και μια (1) αποχή.
Πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες που οι Η.Π.Α δεν άσκησαν βέτο σε ψήφισμα που αφορά το ζήτημα των εποικισμών...
Ό,τι και να κάνει ή να λέει ο Τράμπ δεν ζούμε στην περίοδο του Ρήγκαν.
Το ψήφισμα της Γενικής Συνέλευσης του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών του 1975 (Resolution 3379) πέρασε εκείνη την εποχή με ψήφους 72 υπέρ και 35 κατά (32 αποχές).
Τα πρόσφατα ψηφίσματα της Γ.Σ του Ο.Η.Ε πέρασαν με ψήφους 103 υπέρ και 6 κατά (56 αποχές) το «ευνοϊκό» και 153 υπέρ και 7 κατά (7 αποχές) το «δυσμενές».
Η μεταβολή είναι εμφανής.
Φυσικά το ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών με ψήφους 14 υπέρ και μια αποχή είναι και αυτό ενδεικτικό.
Το Ισραήλ μπορεί να έχει «τελειώσει» με τον Ο.Η.Ε δεν είναι απαραίτητο όμως πως οι Η.Π.Α έχουν τελειώσει με τον Ο.Η.Ε (ή πως πρέπει να τελειώσουν. Γιατί τότε θα τελειώσουμε όλοι...).
Ο πλανήτης δεν περιστρέφεται γύρω από το Ισραήλ αλλά γύρω από τον άξονα και τους πόλους του.
Ούτε το παγκόσμιο σύστημα και η ιστορία των ανθρώπων περιστρέφεται γύρω από ένα συγκεκριμένο κράτος [3].
Αφού κάναμε ορισμένες επεξηγήσεις για τη Συμφωνία J.C.P.O.A ή P5+1 για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν γράφαμε στο κείμενο Quo vadis America? Revisited, που αποτελεί συνέχεια του προηγούμενου:
Εκείνο που προκαλεί ανησυχία, μεταξύ άλλων, είναι το ανακάτεμα ή η σύγχυση που δημιουργείται από την κυβέρνηση Τράμπ μεταξύ του υπερεθνικού επιπέδου και του Κινήματος της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης (απέναντι στο οποίο θα μπορούσε να γίνει κατανοητή ή αποδεκτή μια κινητοποίηση των Η.Π.Α) από τη μια πλευρά, με το διακυβερνητικό επίπεδο του Οργανισμού
Ηνωμένων Εθνών και τη σύμφυση Η.Π.Α Ισραήλ στο δεύτερο αυτό επίπεδο, δηλαδή σε
ό,τι αφορά τη σχέση Η.Π.Α - Ο.Η.Ε.
Όπως γράφαμε χαρακτηριστικά παλαιότερα (καθώς ήταν φανερό πως αυτή θα ήταν η επόμενη κίνηση της κυβέρνησης Τράμπ):
Όπως γράφαμε χαρακτηριστικά παλαιότερα (καθώς ήταν φανερό πως αυτή θα ήταν η επόμενη κίνηση της κυβέρνησης Τράμπ):
«Η Συμφωνία για το Κλίμα (η οποία έχει μεγαλύτερη συνάφεια με τα περί Παγκόσμιας Διακυβέρνησης), σαφώς και δεν ανήκει στην ίδια κατηγορία με τη Συμφωνία P5+1 για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν»
Έχουμε να κάνουμε με ένα συνεχές:
Προσπάθεια αποπυρηνικοποίησης Κορεατικής Χερσονήσου.
Ισραήλ, Ιράν και ανακατανομή ισχύος στη δυτική Ασία - και τα δύο προηγούμενα σχετίζονται με την προσπάθεια ανάσχεσης της διάδοσης και διάχυσης πυρηνικής ισχύος και τεχνολογίας -, με το Ισραήλ να δίνει μάχες οπισθοφυλακών προκειμένου να διατηρήσει την προνομιακή μονοπωλιακή του θέση (Δες αμέσως παρακάτω).
Αποχώρηση από TPP και «εμπορικός πόλεμος».
Αποδέσμευση από τη Συμφωνία για το Κλίμα και αναταραχές στις σχέσεις Η.Π.Α - Ο.Η.Ε (και εδώ συναντάμε ξανά το Ισραήλ να σχετίζεται με τις κινήσεις των Η.Π.Α στον Ο.Η.Ε, σε αρκετές περιπτώσεις: π.χ απόφαση για Ιερουσαλήμ, αποχώρηση από UNESCO και αποχώρηση από τη Συμφωνία JCPOA:
Να τονιστεί πως η Διεθνής Οργάνωση Ατομικής Ενέργειας, Όργανο του Ο.Η.Ε, δήλωσε πως δεν υπάρχουν στοιχεία για όσα ισχυρίζεται το Ισραήλ - απορρίπτοντας του ισχυρισμούς του Ισραήλ σχετικά με το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν).
...Καμία χώρα ή δύναμη δεν θα αμφισβητούσε μια Συμφωνία που θα είχαν συνάψει Η.Π.Α, Ρωσσία, Κίνα, Γαλλία, Βρετανία και η Γερμανία (συν την Ε.Ε).
Ο μόνος τρόπος-διέξοδος ή λύση ήταν να την αμφισβητήσουν οι ίδιες οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.
Φως φανάρι...
Αντί να κοινωνικοποιηθεί το Ιράν στο διεθνές και περιφερειακό σύστημα, αποκοινωνικοποιούνται οι Ηνωμένες Πολιτείες (μιλάμε για τρελά πράγματα, τα οποία παρουσιάζονται ως «λογικά και συμφέροντα»).
Αν είναι να αποχωρήσουν οι Η.Π.Α και από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, αγκαζέ με το Ισραήλ, όπως αποχώρησε η Γερμανία και η Ιαπωνία από την Κοινωνία των Εθνών το 1933 (μόνο που οι Η.Π.Α συν-δημιούργησαν τον Ο.Η.Ε ενώ η Γερμανία δεν δημιούργησε την ΚτΕ. Οι Η.Π.Α, ώρες και στιγμές, συμπεριφέρονται σαν αναθεωρητική δύναμη των συστημάτων, των θεσμών και των ισορροπιών που οι ίδιες δημιούργησαν, του ίδιου τους του εαυτού)...
Το Ισραήλ πρακτικά παρουσιάζει την εξισορρόπηση της αποκλειστικότητας και της προνομιακής και μονοπωλιακής του θέσης, μέσω του φόβου, ως υπαρξιακό κίνδυνο και εχθρό.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής δεν είναι κράτος περιορισμένης κυριαρχίας, περιορισμένης διεθνούς αναγνώρισης και νομιμοποίησης, μερικής απομόνωσης στον Ο.Η.Ε και μη αναγνωρισμένων συνόρων, ούτε παράνομης κατοχής πυρηνικών όπλων.
Το Ισραήλ είναι.
Δεν είναι ούτε λογική (ως προς το συμφέρον) ούτε ηθική (ως προς τις αξίες) η αντιστροφή που επιχειρείται, δηλαδή οι Η.Π.Α να αναγνωρίζουν και να νομιμοποιούν μερικώς τον κόσμο (και θεσμούς που οι ίδιες δημιούργησαν) και να αυτόαπομονώνονται, επειδή ισχύει η πρώτη πρόταση.
Γ
Σε ό,τι αφορά το υπερεθνικό επίπεδο λοιπόν κρίνεται απαραίτητη η αντίδραση ενός μεγάλου κράτους προκειμένου να ανασχεθούν ή τουλάχιστον να «μαζευτούν» οι δυνάμεις και οι δρώντες του κινήματος της παγκόσμιας διακυβέρνησης.
Σε ό,τι αφορά το διεθνικό και δια-κρατικό/κυβερνητικό επίπεδο και τον
Οργανισμό των Ηνωμένων Εθνών οι κινήσεις των Η.Π.Α είναι εξαιρετικά ανησυχητικές και στεκόμαστε κριτικά απέναντι τους, τόσο στις σχέσεις μεταξύ κρατών όσο και στις σχέσεις Η.Π.Α - Ο.Η.Ε (ιδιαίτερα στις τελευταίες).
Αυτό είναι το σημείο που μας ανησυχεί και μας προβληματίζει περισσότερο.
Είναι φανερό πως γίνεται μια προσπάθεια απονομιμοποίησης, απαξίωσης και μερικής αποδόμησης του Ο.Η.Ε.
Σε ό,τι αφορά το εσωτερικό των Η.Π.Α δεν μας απασχολεί ιδιαίτερα η διακυβέρνηση Τράμπ, πρώτα και κύρια επειδή είναι θέμα των Αμερικανών πολιτών και όχι δικό μας και, δευτερευόντως, γιατί παρόλο που συμβάλει στην περαιτέρω αποδυνάμωση των Η.Π.Α, είναι αναπόφευκτη αν δεν κρίνεται και απαραίτητη η σύγκρουση στο εσωτερικό των αμερικανικών ελίτ και ο επανακαθορισμός των σχέσεων τους με τους πολίτες (σε ό,τι θα έχει απομείνει όρθιο...).
Οι «Ηνωμένες» Πολιτείες της Αμερικής του Τραμπ λοιπόν μπορούν να κριθούν ως απαραίτητες και κρίσιμες για την πορεία των πολιτικών πραγμάτων στον πλανήτη προκειμένου να μην χάσουν οι δήμοι τη φωνή τους απέναντι σε μη εκλεγμένους φορείς που δεν λογοδοτούν και δεν εκλέγονται αλλά όχι προκειμένου να αποδομηθεί ο Ο.Η.Ε (πόσο μάλλον επειδή κάτι τέτοιο μπορεί να ωφελεί τα συμφέροντα ενός κράτους περιορισμένης κυριαρχίας, περιορισμένης διεθνούς αναγνώρισης και νομιμοποίησης, μερικής απομόνωσης στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, μη αναγνωρισμένων συνόρων και παράνομης κατοχής πυρηνικών όπλων).
Και για να προσδώσουμε ακόμη μεγαλύτερη διαύγεια στους προβληματισμούς μας, ας κάνουμε την υφή της ανησυχίας μας περισσότερο ξεκάθαρη.
Αν θα τοποθετούνται μονομερώς οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής απέναντι στον πλανήτη, δεν θα είναι αναλώσιμος ο Πλανήτης αλλά οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.
Έξοδος
Υπάρχει κάτι ακόμη τελευταίο που έχει να κάνει με τις παρουσιαζόμενες ως συμμαχικές χώρες των Η.Π.Α και το εθνικό ή ορθότερα κυρίαρχο κράτος ως βασικής μονάδας του συστήματος.
Τρία είναι τα «συμμαχικά» κράτη των Η.Π.Α του Τράμπ όπως προκύπτουν μέσα από την ομιλία
του: Η Πολωνία, το Ισραήλ και η Σαουδική Αραβία.
Σε αυτή την ομάδα χωρών τοποθέτησε και την Ινδία αλλά είναι υπερβολικά απλοϊκό και εύκολο να θεωρείται η Ινδία πως έχει παρεμφερή υπόσταση και ανάλογες σχέσεις (όπως και αν τις προσεγγίσει κανείς: ευθυγράμμισης, εξάρτησης, υποτακτικότητας, πατρωνείας, υπαρξιακές, αδυναμίας) με τις τρεις προηγούμενες χώρες.
Σε αυτή την ομάδα χωρών τοποθέτησε και την Ινδία αλλά είναι υπερβολικά απλοϊκό και εύκολο να θεωρείται η Ινδία πως έχει παρεμφερή υπόσταση και ανάλογες σχέσεις (όπως και αν τις προσεγγίσει κανείς: ευθυγράμμισης, εξάρτησης, υποτακτικότητας, πατρωνείας, υπαρξιακές, αδυναμίας) με τις τρεις προηγούμενες χώρες.
Υπάρχουν αρκετά βασικά σημεία σύγκλησης Η.Π.Α και Ινδίας (Κίνα, Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, ιδεολογικά είναι και οι δύο «δημοκρατίες» κ.λπ) αλλά η Ινδία π.χ ενδιαφέρεται για τη συμμετοχή και δεν είναι αρνητική στην κινεζική περιφερειακή εμπορική συμφωνία RCEP, ούτε είναι υπέρ των κυρώσεων σε Κίνα και Ιράν, αναγνώρισε την προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσσία (κάτι που δεν έκανε η Κίνα), ενδιαφέρεται και δεν πρόκειται να πάψει να αγοράζει ρωσσικά οπλικά συστήματα ή να προμηθεύεται ενέργεια από το Ιράν.
Τέλος, οι Ινδοί γνωρίζουν πολύ καλά πως δεν είναι «εθνικό κράτος» αλλά πολιτισμός υπό τη μορφή ή τη δυσμορφία Ομοσπονδιακής Ρεπούμπλικας (και υπό κοινοβουλευτικό σύστημα διακυβέρνησης): Bhārat Ganarājya.
Το λεγόμενο έθνος-κράτος ή εθνικό κράτος αποτελεί μεν πραγματικότητα αλλά παράλληλα αποτελεί και σύμβαση: ούτε η Ρωσσία, ούτε η Ινδία και το Ιράν, ούτε η Κίνα και η Βραζιλία, ούτε τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και η Ελβετία, για να αναφέρουμε ορισμένα μονάχα παραδείγματα, αποτελούν ουσιαστικά εθνικά κράτη (και μάλιστα τα προηγούμενα δεν είναι τυχαία και άνευ σημασίας ή βαρύτητας κράτη).
Λογίζονται ως τέτοια νομικά και τυπικά προκειμένου σε παγκόσμια κλίμακα να υπάρχει και να λειτουργεί σύστημα.
Τούτο συμβαίνει γιατί υπάρχει και η δυνατότητα ή η περίπτωση να υπάρχουν κράτη δίχωςνα υπάρχει σύστημα.
Αλλά αυτή είναι μια περίπτωση που ούτε θέλουμε ούτε μπορούμε να τη σκεφτόμαστε προς το παρόν γιατί προϋποθέτει, είτε την πρακτική και ουσιαστική κατάρρευση του βιομηχανικού και τεχνολογικού πολιτισμού, είτε την απομείωση και απλοποίηση των σχέσεων μεταξύ των κρατών.
Το τελευταίο υπό μια πολιτικό - κρατική εξελικτική ματιά ονομάζεται κατάρρευση και της κατάρρευσης σχεδόν πάντα προηγείται η πληθυσμιακή μείωση.
Μπορείτε τώρα να ξαναδιαβάσετε το III Α δίδοντας μεγαλύτερη έμφαση, σημασία και προσοχή στον όρο Σύστημα.
Επισημάνσεις, Σημειώσεις και Bonus
Επισημάνσεις
[-] Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής δε χρειάζεται να γίνουν αναλώσιμες και να θυσιαστούν.
Αρκετά θυσιάστηκαν ήδη για τη λεγόμενη Παγκοσμιοποίηση και την «ευρύτερη Μέση Ανατολή».
[-] Για το ότι ο Ατλαντισμός έχει πεθάνει ή εκπνέει έχουμε γράψει πολύ νωρίτερα από τον... Guardian.
Γενικότερα για όσες και όσους παρακολουθούν σε διάρκεια και έχουν μνημονικό, τα περισσότερα πράγματα έχουν προλεχθεί.
[-] Ο Τράμπ φαίνεται πως έχει καταλάβει ένα μάθημα από τον Σμίθ (τον Άνταμ):
Αν βρίσκεσαι σε παρακμή, τουλάχιστον διατήρησε το στρατό. Για όσο μπορέσεις τέλος πάντων...
Σημειώσεις
[1] Στο συγκεκριμένο κείμενο αναφερθήκαμε επίσης στη «δικαιωματοκρατική μετα-πολιτική» δίχως πολίτες και δίχως πολιτικούς και στη καθόλου τυχαία μετατόπιση που παρατηρείται από τη «δημοκρατία» προς τη «δικαιωματοκρατία και τη μετα-δημοκρατία».
[2] Quo vadis America? Revisited:
''Ο αείμνηστος Kenneth Waltz, λίγα χρόνια πριν πεθάνει, σε ένα άρθρο του που είχε προκαλέσει σάλο, υπό την ονομασία Why Iran Should Get the Bomb, έγραφε: Israel's regionalnuclear monopoly, which has proved remarkably durable for the past four decades, has long fueled instability in the Middle East. In no other region of the world does a lone, unchecked nuclear state exist. It is Israel's nuclear arsenal, not Iran's desire for one, that has contributed most to the current crisis. Power, after all, begs to be balanced. What is surprising about the Israeli case is that it has taken so long for a potential balancer to emerge.
''Ο αείμνηστος Kenneth Waltz, λίγα χρόνια πριν πεθάνει, σε ένα άρθρο του που είχε προκαλέσει σάλο, υπό την ονομασία Why Iran Should Get the Bomb, έγραφε: Israel's regionalnuclear monopoly, which has proved remarkably durable for the past four decades, has long fueled instability in the Middle East. In no other region of the world does a lone, unchecked nuclear state exist. It is Israel's nuclear arsenal, not Iran's desire for one, that has contributed most to the current crisis. Power, after all, begs to be balanced. What is surprising about the Israeli case is that it has taken so long for a potential balancer to emerge.
Και συνέχιζε σε άλλο σημείο ο «πατέρας» της νεορεαλιστικής θεώρησης-προσέγγισης των διεθνών
σχέσεων:
Clearly Israel has a very great interest in
Clearly Israel has a very great interest in
preventing Iran from becoming a nuclear weapons state.
I do not think the same applies to the U.S. The
American interest in the long run is that the region be
stable and peaceful. The existence of a single nuclear
power without a balancer is a recipe for instability in the
long-run. The amazing thing is that Israel managed to
remain a single nuclear power for such a long time!
Israel is an anomaly in this way. This anomaly will be
removed if Iran becomes a nuclear power''.
Η συντριπτική πλειοψηφία των Αμερικανών ρεαλιστών ήταν ενάντια και στον πόλεμο του Ιράκ και στον πόλεμο του Αφγανιστάν.
Η συντριπτική πλειοψηφία των Αμερικανών ρεαλιστών ήταν ενάντια και στον πόλεμο του Ιράκ και στον πόλεμο του Αφγανιστάν.
[3] Quo vadis America? Revisited: ''Εάν, ο μη γένοιτο, προέκυπτε πραγματικός εξωτερικός διακρατικός (και όχι εσωτερικός-κοινωνικός) άμεσος κίνδυνος για την ύπαρξη του Ισραήλ ως κράτους (και όχι απλά ανταγωνισμοί που λαμβάνουν μεταφυσικές διαστάσεις, οδηγούν σε εμμονές και επαναφέρουν σύνδρομα από το παρελθόν), θα μπορούσε να επιχειρηθεί μια ανάλογη Συμφωνία P5+1 (Plus) για την εξασφάλιση της επιβίωσης του ως κράτους (για να τελειώνουμε με όλη αυτή την ιστορία.
Ο πλανήτης δεν περιστρέφεται γύρω από το Ισραήλ αλλά γύρω από τον άξονα και τους πόλους του). Καμία χώρα ή δύναμη δεν πρόκειται να αμφισβητούσε μια Συμφωνία που θα είχαν συνάψει τα πέντε μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του Ο.Η.Ε (Η.Π.Α, Ρωσσία, Κίνα, Γαλλία, Βρετανία) και η Γερμανία συν την Ε.Ε (και ίσως την Ινδία ή/και ένα αραβόμουσουλμανικό κράτος).
Αλλά αν το ζήτημα ήταν πραγματικά αυτό - που προϋποθέτει όμως τη δέσμευση όλωντων μερών - μια τέτοια συμφωνία θα είχε επιτευχθεί...
Και τα σύνορα θα είχαν
οριστεί και αναγνωριστεί''.
Bonus
Τα επιχειρήματα του Τραμπ για το Ιράν ήταν λες και ήρθαν, μιλώντας καθ υπερβολήν, με φαξ από τα κεντρικά οργανώσεων όπως η International Christian Embassy Jerusalem (ICEJ) και η Christians United for Israel (CUFI).
Επίσης σε κάποιο βαθμό υπήρξαν στοιχεία κατηγοριών που αποτελούν καθρέφτισμα και εξωτερίκευση όσων έχουν πράξει οι ίδιες οι Ηνωμένες Πολιτείες.
Δεν είναι η πρώτη φορά που οι Η.Π.Α κατηγορούν τους άλλους για πράγματα που πράττουν ή έχουν πράξει οι ίδιες κατά το παρελθόν.
Ωστόσο ο Rouhani του Ιράν επισήμανε κάτι πολύ απλό και εξαιρετικά σημαντικό στην ομιλία του.
Τονίζοντας μέσω μιας ρητορικής κορύφωσης πως, πρώτον, το Ιράν δεν αποζητά τον πόλεμο με οποιαδήποτε χώρα και πως δε χρειάζεται καμία αυτοκρατορία καθώς αποτελεί μια αυτοκρατορία από απόψεως πολιτισμού και κουλτούρας και όχι μέσω πολιτικής κυριαρχίας και, δεύτερον, πως έχει χρησιμεύσει ως ο δεσμός μεταξύ Ανατολής και Δύσης και θα συνεχίσει να το κάνει παραμένοντας ένας λεπτεπίλεπτος σχολαστικός και προσεκτικός φύλακαςκηδεμόνας για έναν κόσμο δίχως βία, συνέχισε λέγοντας:
η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν είναι το ίδιο κράτος που κατανοούσε τη φασιστική φύση του καθεστώτος του Μπαάθ στο Ιράκ ΠΡΙΝ από οποιονδήποτε άλλον στον κόσμο και αντιστάθηκε με θάρρος απέναντι στην επιθετικότητά του ΠΡΙΝ το Κουβέιτ κατακτηθεί από αυτό.
Η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν είναι το ίδιο κράτος που βρισκόταν στην πρώτη γραμμή του αγώνα κατά της τρομοκρατίας των Ταλιμπάν και αγωνίστηκε ενάντια στην Αλ Κάιντα ΠΡΙΝ από τις επιθέσεις στη Νέα Υόρκη και την Ουάσινγκτον.
Η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν είναι το ίδιο κράτος που αγωνίστηκε εναντίον του daesh-isis
ΠΡΙΝ από τα χτυπήματα του στο Παρίσι, το Λονδίνο και τις Βρυξέλλες.
Εκτιμήστε αυτές τις ιστορικές πραγματικότητες για το Ιράν και ο κόσμος δεν θα έχει καλύτερο φίλο από το Ιράν, εάν η ειρήνη είναι αυτό που ζητάτε, κατέληξε.
.~`~.
09/28/18--08:57: Οτιδήποτε κι αν συμβεί, πάντα θα αποδειχθεί πως αυτό ακριβώς είχε προβλεφθεί κι είχε διαταχθεί...
.~`~.
Όταν συμβαίνει κάποιο γεγονός, οι άνθρωποι εκφράζουν τις γνώμες τους, τις ευχές τους για την έκβαση του, κι επειδή το γεγονός πηγάζει απ'την ενέργεια πολλών ανθρώπων, οπωσδήποτε κάποια απ'τις εκφρασμένες γνώμες κι ευχές θα πραγματοποιηθεί, έστω κατά προσέγγιση.
Όταν η κάποια αυτή απ'τις εκφρασμένες γνώμες πραγματοποιηθεί, συνδέεται μέσα στο μυαλό μας με το γεγονός σα διαταγή που προηγήθηκε απ'αυτό.
Μερικοί άνθρωποι σέρνουν κάποιο μαδέρι.
Ο καθένας Alan Hovhaness - Alleluia and Fugue - Op 40b - Sea τους λέει τη γνώμη του για το πως και κατά που θα το σύρουν.
Το μεταφέρουν επιτέλους κι αποδεικνύεται πως αυτό έγινε όπως το είχε πει ένας απ'αυτούς.
Αυτός διέταξε.
Να λοιπόν η διαταγή και η εξουσία στην πρωτόγονη τους μορφή.
Ο καθένας Alan Hovhaness - Alleluia and Fugue - Op 40b - Sea τους λέει τη γνώμη του για το πως και κατά που θα το σύρουν.
Το μεταφέρουν επιτέλους κι αποδεικνύεται πως αυτό έγινε όπως το είχε πει ένας απ'αυτούς.
Αυτός διέταξε.
Να λοιπόν η διαταγή και η εξουσία στην πρωτόγονη τους μορφή.
Εκείνος που δούλεψε πιο πολύ με τα χέρια, μπορούσε λιγότερο να καλοσκεφτεί αυτό που έκανε, και να κρίνει τι θα μπορούσε να προκύψει απ'την κοινή δράση και να διατάξει...
Εκείνος που πιο πολύ διέταξε, εξαιτίας της δράσης του με τα λόγια, είναι φανερό πως μπόρεσε λιγότερο να δουλέψει με τα χέρια.
Όσο περισσότεροι είναι οι άνθρωποι που κατευθύνουν τη δράση τους προς έναν σκοπό, τόσο περισσότερο ξεχωρίζει η κατηγορία εκείνων που παίρνουν τόσο πιο λίγη άμεση συμμετοχή στην κοινή δράση, όσο πιο πολύ η δράση τους κατευθύνεται στο να δίνουν διαταγές.
Ο άνθρωπος, όταν ενεργεί μόνος, φέρνει μέσα του πάντα ορισμένη σειρά από σκέψεις που καθοδήγησαν, όπως του φαίνεται, την προηγούμενη δράση του και που χρησιμεύουν γι'αυτόν σα δικαιολογία της τωρινής του δράσης, και τον καθοδηγούν στην πρόβλεψη του για τις μελλοντικές του πράξεις.
Το ίδιο ακριβώς κάνουν και οι συναθροίσεις ανθρώπων, αφήνοντας σε εκείνους που δε συμμετέχουν στην ενέργεια να επινοούν τις κρίσεις, τις δικαιολογίες και τις προβλέψεις για την ομαδική τους δράση.
Για αίτια γνωστά μας ή άγνωστα, οι Γάλλοι αρχίζουν ν' αλληλοσκοτώνονται και ν'αλληλοπνίγονται.
Και στο γεγονός αυτό αντιστοιχεί και συμβαδίζει η δικαιολογία στις εκφρασμένες θελήσεις των ανθρώπων, πως αυτό ήταν απαραίτητο για το καλό της Γαλλίας, για την ελευθερία, για την ισότητα.
Οι άνθρωποι παύουν ν'αλληλοσφάζονται, και το γεγονός αυτό το συνοδεύει η δικαιολογία που συνίσταται στην ανάγκη της ενότητας της εξουσίας, της αντίστασης στην Ευρώπη κ.λπ.
Οι άνθρωποι πηγαίνουν απ'τη δύση στην ανατολή, σκοτώνοντας τους ομοίους τους, και το γεγονός αυτό συνοδεύουν λόγια για τη δόξα της Γαλλίας, την ποταπότητα της Αγγλίας κ.λπ.
Η Ιστορία μας δείχνει πως οι δικαιολογίες αυτές του γεγονότος δεν έχουν καμία κοινή βάση, αντιφάσκουν μεταξύ τους, όπως ο σκοτωμός ενός ανθρώπου εξαιτίας της αναγνώρισης των δικαιωμάτων του, κι ο σκοτωμός εκατομμυρίων ανθρώπων στη Ρωσσία για την ταπείνωση της Αγγλίας.
Όμως, οι δικαιολογίες αυτές, στη σύγχρονη αντίληψη, έχουν τη σημασία τους.
Οι δικαιολογίες αυτές αφαιρούν την ηθική ευθύνη απ'τους ανθρώπους που δημιουργούν τα γεγονότα.
Οι προσωρινοί αυτοί σκοποί μοιάζουν με τις σκούπες για το καθάρισμα του δρόμου, που προχωρούν πάνω στις σιδηροτροχιές, μπροστά απ'το τραίνο: καθαρίζουν τον δρόμο της ηθικής ευθύνης των ανθρώπων.
Οι προσωρινοί αυτοί σκοποί μοιάζουν με τις σκούπες για το καθάρισμα του δρόμου, που προχωρούν πάνω στις σιδηροτροχιές, μπροστά απ'το τραίνο: καθαρίζουν τον δρόμο της ηθικής ευθύνης των ανθρώπων.
Χωρίς τις δικαιολογίες αυτές, δε θα μπορούσε να εξηγηθεί ούτε το τόσο απλό ζήτημα, που προκύπτει απ'την εξέταση του κάθε γεγονότος: πως τα εκατομμύρια άνθρωποι διαπράττουν τα ομαδικά εγκλήματα, τους πολέμους, τους σκοτωμούς κ.λπ.
Με τους σημερινούς πολύπλοκους τύπους της κρατικής και κοινωνικής οργάνωσης της Ευρώπης, μπορεί τάχα να φανταστεί κανείς ένα οποιοδήποτε γεγονός που να μην έχει προκαθοριστεί, υποδειχθεί, διαταχθεί απ'τους ηγεμόνες, τους υπουργούς, τις Βουλές, τις εφημερίδες;
Υπάρχει, τάχα, έστω και μια ομαδική ενέργεια που να μη βρει τη δικαιολογία της στην κρατική ενότητα, στον ενθουσιασμό, στην ισορροπία της Ευρώπης, στον πολιτισμό;
Έτσι, κάθε γεγονός συμπίπτει αναπόφευκτα με κάποια εκφρασμένη ευχή και, βρίσκοντας έτσι τη δικαιολογία του, παρουσιάζεται σαν προϊόν της θέλησης ενός ή περισσοτέρων ανθρώπων...
Οτιδήποτε κι αν συμβεί, πάντα θ'αποδειχθεί πως αυτό
ακριβώς είχε προβλεφθεί κι είχε διαταχθεί..
Εξετάζοντας μονάχα εκείνες τις εκφράσεις της θέλησης των ιστορικών προσώπων που θα μπορούσαν ν'αναφερθούν σε γεγονότα, σα διαταγές, οι ιστορικοί υπέθεταν ότι τα γεγονότα εξαρτώνται απ'τις διαταγές.
Εξετάζοντας όμως τα ίδια τα γεγονότα και τη σχέση εκείνη των ιστορικών προσώπων με τις μάζες, εμείς βρήκαμε πως τα ιστορικά πρόσωπα και οι διαταγές τους εξαρτώνται απ'τα γεγονότα.
Σαν αναμφισβήτητη απόδειξη για το συμπέρασμα αυτό χρησιμεύει το ότι, οσεσδήποτε κι αν είναι οι διαταγές, το γεγονός δε θα πραγματοποιηθεί, αν δεν υπάρχουν άλλα αίτια.
Μόλις όμως το γεγονός πραγματοποιηθεί - οποιοδήποτε κι αν είναι-, τότε απ'όλες τις θελήσεις, που αδιάκοπα εκφράζουν τα διάφορα πρόσωπα, θα βρεθούν κάποιες που, ως προς τη σημασία κι ως προς τον χρόνο, μπορούν ν'αναχθούν στο γεγονός, σα διαταγες.
Άμα φτάσουμε σ'αυτό το συμπέρασμα, μπορούμε ξεκάθαρα και θετικά ν'αποκριθούμε σε κείνα τα δύο ουσιαστικά ερωτήματα της Ιστορίας:
(1) Τι είναι εξουσία;
(2) Ποια δύναμη παράγει την κίνηση των λαών;
Εξουσία είναι μια τέτοια σχέση ορισμένου προσώπου προς άλλα πρόσωπα, που το πρόσωπο αυτό παίρνει τόσο λιγότερο μέρος στην πράξη, όσο πιο πολλές γνώμες, προβλέψεις και δικαιολογίες εκφράζει για την ομαδική ενέργεια που εκτελείται.
Την κίνηση των λαών, την παράγει όχι η εξουσία, όχι η πνευματική δράση, ούτε ακόμα η συνένωση του ενός και του άλλου, όπως νόμιζαν οι ιστορικοί, μα η δράση όλων των ανθρώπων που παίρνουν μέρος στο γεγονός και που συγκροτούνται πάντοτε έτσι, ώστε εκείνοι που παίρνουν πιο άμεσα μέρος στο γεγονός αναλαμβάνουν την πιο μικρή ευθύνη - και αντίστροφα.
Από ηθική άποψη, σαν αίτιο του γεγονότος παρουσιάζεται η εξουσία - από φυσική άποψη, εκείνοι που υπακούουν στην εξουσία.
Επειδή όμως δεν μπορεί καν να νοηθεί ηθική δράση χωρίς τη φυσική δράση, για τούτο, το αίτιο του γεγονότος δε βρίσκεται ούτε στη μια ούτε στην άλλη, παρά μονάχα στη συνένωση και των δύο.
Ή, μάλλον, μ'άλλα λόγια, η έννοια του αιτίου δεν μπορεί να εφαρμοστεί στο φαινόμενο που εξετάζουμε...
Γιατί γίνονται ένας πόλεμος ή μια επανάσταση; Δεν το ξέρουμε.
Ξέρουμε μονάχα πως, για να πραγματοποιηθεί η μια ή η άλλη ενέργεια, οι άνθρωποι συγκροτούν ορισμένη ομάδα και παίρνουν μέρος σε αυτήν όλοι.
Και λέμε πως τέτοια είναι η φύση των ανθρώπων, πως αυτό είναι νόμος.
Лев Никола́евич Толсто́й
Lyov Nikolayevich Tolstoy
Πόλεμος και Ειρήνη
Δεύτερος Επίλογος
Κεφάλαιο VII
(Fragment)
.~`~.
Κάθε φορά που συντελείται ένα γεγονός...
Όλες, χωρίς εξαίρεση, οι περιπτώσεις όπου αυξάνεται και μειώνεται η παράσταση μας για την ελευθερία και την ανάγκη έχουν μονάχα τρεις αιτίες.
10/02/18--04:21: Ας υποθέσουμε πως...
30 Σεπτεμβρίου
Ας υποθέσουμε πως υπήρχε ένα χάπι που σας κάνει να πιστεύετε ότι οι Μακεδόνες νίκησαν τους Ρωμαίους (ή οι Πέρσες τους Αθηναίους στο Μαραθώνα, το κράτος του Zhao το βασίλειο Qin στη μάχη της Changping, οι Αραβοβερβέροι τους Φραγκοβασκόνους στo Πουατιέ, οι Αγγλοσάξονες τους Νορμανδούς στο Hastings, οι Τεύτονες Ιππότες του Λιβονικού Τάγματος τα στρατεύματα του Αλέξανδρου Νιέφσκι στη Μάχη των Πάγων, οι Μογγόλοι τους Μαμελούκους στη μάχη της Ain Jalut, η Χρύση Ορδή το Μεγάλο Πριγκιπάτο της Μοσχοβίας στα πρώτα του βήματα στο Kulikovo, οι Ούγγροι τους Οθωμανούς στο Μόχατς, ο Κάρολος ΙΒ΄ της Σουηδίας τα στρατεύματα του Μεγάλου Πέτρου στη μάχη της Πολτάβα, οι Σκωτσέζοι και ομιλούντες τη γαελική Ιακωβίτες τους Βρετανούς αγγλόφωνους Αννοβεριανούς προτεστάντες στη μάχη του Culloden, ο Siraj ud-Daulah της Βεγγάλης τις δυνάμεις της Βρετανικής Εταιρείας Ανατολικών Ινδιών στη μάχη του Palashi/Plassey, οι Βρετανοί τους Αμερικανούς στο Lexington και το Concord και στις μάχες της Σαρατόγκα και, τέλος, πως ο Ναπολέων επικράτησε στο Βατερλώ) και ένα άλλο χάπι που σας κάνει να πιστεύετε ότι οι Μακεδόνες ηττήθηκαν από τους Ρωμαίους...
Τώρα φανταστείτε πως, ενώ η ζωή σας εξελίσσεται πιστεύοντας πως οι Ρωμαίοι νίκησαν τους Μακεδόνες (όπως πράγματι πιστεύετε), ανακαλύπτετε σε κάποια στιγμή ότι, στο παρελθόν, κάποιος σας έδωσε το χάπι «οι Μακεδόνες ηττήθηκαν από τους Ρωμαίους».
Θα υπονομευτεί η σιγουριά και η πίστη σας στην πεποίθηση πως οι Μακεδόνες ηττήθηκαν από τους Ρωμαίους;
Φυσικά και θα υπονομευτεί. Γιατί;
Διότι σε αυτή την περίπτωση, η πεποίθησή σας ότι οι Μακεδόνες ηττήθηκαν από τους Ρωμαίους θα έχει μια παράξενη καταγωγή, αιτιώδη ιστορία και γενεαλογία.
Και μαθαίνοντας γι'αυτήν τη γενεαλογία, η γνώση και η ανακάλυψη της, έχει επιπτώσεις και επιπλοκές: ιστοριογραφικές φιλοσοφικές ηθικές επιστημολογικές γενικά, ταυτότητας ιδεολογίας ή άλλες ειδικά (σε προσωπικό επίπεδο).
Αυτή η ανακάλυψη όμως θα ήταν προϊόν μίας διαδικασίας εντελώς ανεξάρτητης από το εάν οι Μακεδόνες νίκησαν τους Ρωμαίους ή ηττήθηκαν από αυτούς.
Ιστορικό bonus μονάχα έμμεσα σχετιζόμενο Αιώνες νωρίτερα από την επικράτηση των Μαμελούκων επί των Μογγόλων και λίγα χιλιόμετρα δυτικότερα της ευρύτερης περιοχής Ain Jalut (ή Πηγής του Γολιάθ, νότια της θάλασσας της Γαλιλαίας ή λίμνης Τιβεριάδας), στον ποταμό Yarmouk (Ιερομύακα) παραπόταμο του Ιορδάνη, οι δυνάμεις του Ηράκλειου θα ηττηθούν από αυτές του Χαλιφάτου Rashidun των πρώτων τεσσάρων χαλίφηδων.
Το δρόμο για την εξέλιξη αυτή άνοιξε ο εξουθενωτικός ανταγωνισμός Ρωμαίων και Σασσανιδών.
Οι Ρωμαίοι συμμαχούν στην τελευταία φάση του κυρίως με Τούρκους και οι Πέρσες κυρίως με Αβάρους και Σλάβους.
Αποτέλεσμα ήταν η ανάδυση των Αράβων και σε μικρότερο βαθμό των Βουλγάρων.
Ο μακρύς ή παρατεταμένος 6ος ή 7ος αιώνας είναι ένας αιώνας συγκλονιστικός, με Τούρκο-Περσικούς Αραβο-Ρωμαϊκούς Ρωμαίο-Περσικούς και Αραβο-Περσικούς πολέμους (έχουμε και τις πρώτες πολιορκίες της Κωνσταντινούπολης).
Αιώνες μετά από την ήττα του Ηράκλειου λοιπόν, οι μερικώς σύμμαχοι των Ρωμαίων Μογγόλοι του Kitbuqa, έμπιστου του Hulagu Khan, θα ηττηθούν από τους Μαμελούκους του Qutuz και του Baibars στην ίδια ευρύτερη περιοχή (ο πρώτος θα δολοφονηθεί από τον δεύτερο, μετά από το θρίαμβο, στο ταξίδι της επιστροφής προς το Κάϊρο). Δεκαετίες νωρίτερα, ο Σαλαδίνος είχε ανακαταλάβει-αποσπάσει τη συγκεκριμένη περιοχή από το λατινικό σταυροφορικό Βασίλειο της Ιερουσαλήμ (Όπως υπήρξε λατινικό «Βασίλειο της Ιερουσαλήμ» έτσι υπήρξε και «Βασίλειο της Θεσσαλονίκης» στα πλαίσια της «Λατινικής Αυτοκρατορίας της Κωνσταντινούπολης», και όπως υπήρξε Πριγκιπάτο της Αχαΐας και Δουκάτο των Αθηνών έτσι υπήρξε Πριγκιπάτο της Αντιόχειας και Κομητεία της Τρίπολης).
Βλέπουμε πως ο ιστορικός αυτός χώρος και
συγκεκριμένα η ιστορική περιοχή πέριξ της θάλασσαςλίμνης της Γαλιλαίας-Τιβεριάδας, οπού βρίσκονται και τα Υψίπεδα του Γκολάν, συνεχώς επιστρέφει.
Αν μπορεί λοιπόν να μας ξεγελάσει μέσω της ιστορίας και του χρόνου κάποιος, δίδοντας μας πάσης φύσεως χάπια, μπορούμε τουλάχιστον να έχουμε ως άξονα και σύμβουλο μας τη γεωγραφία και το χώρο.
30 Σεπτεμβρίου
€ « » ●► $ ▲▼◄► € € $$ € € ◄ ►▲▼► ◄● « » €
- .~`~.
€ « » ●► $ ▲▼◄► € € $$ € € ◄ ►▲▼► ◄● « » €
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου