Διαγωνισμός αμοραλισμού

Με εσάνς από Μεγαλοοικονόμου, πλάι στην Παπακώστα, την Κουντουρά και τον Παπαγγελόπουλο, δίπλα στον Σπίρτζη τον Κουρουμπλή και τον Τόσκα, νέο «διάδημα» στην κυβερνητική όψη, αποτελούν δυο φερέλπιδες Πασόκοι, ο Θάνος Μωραίτης και ο Αγγελος Τόσκας.

Θα μπορούσαν ως εύλογη αιτιολογία να οχυρωθούν στο γνωστό και φθαρμένο, που αποτελεί εύκολη δικαιολογία και για κάθε μηδίσαντα, ότι δεν απέδρασαν οι ίδιοι από τις ιδέες τους. 

Εξακολουθούν… να «κατοικούν» σε αυτές (όπως ο Τσίπρας «κατοικεί στα λόγια» του), απλώς το κόμμα τους «μετοίκισε» γι αλλού, και εξ ορισμού το εγκατέλειψαν.

Θα μπορούσαν να το επικαλεστούν αν δεν υπήρχαν τα «scripta manent». 

Ιερεμιάδες των δύο, και κυρίως του πολυγραφότατου κ. Μωραίτη, κατά του ΣΥΡΙΖΑ. 

Ας πούμε ότι το ΠΑΣΟΚ άλλαξε από… το 2018 (που από όσο παρατηρούμε, δεν άλλαξε) και τους ώθησε σε φυγή. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ πάντως δεν άλλαξε από τότε που τον κατακρεουργούσαν, και η ηπιότερη κατηγορία που του προσήπταν, ήταν ο τυχοδιωκτισμός. 

Αν όντως είχε αλλάξει το κόμμα τους, που ως πριν πολύ πρόσφατα τους φιλοξενούσε, η πρόσκαιρη ιδιώτευση θα ήταν μια αξιοπρεπής λύση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχοντας ποδοπατήσει χάριν εξουσίας τις παλιές ριζοσπαστικές του θέσεις, επιδιώκει να κατακτήσει τον χώρο της Κεντροαριστεράς, αφού μόνο μέσω αυτού ελπίζει ότι θα ξαναγευτεί την ηδονή της εξουσίας. 

Προς τούτο προσελκύει άτομα που έχουν θητεύσει στο ΠΑΣΟΚ, αποσκοπώντας: 

Αφενός να εκπέμψει την εικόνα ότι εκπροσωπεί το πρώην «Κίνημα» και κατισχύει στον χώρο, αφετέρου οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ που ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ, να νιώθουν οικεία, με τόσα δικά τους στελέχη στην κυβερνητική επετηρίδα.

Δύο κυρίως προβλήματα αναδύει αυτή η τακτική:

Το πρώτο είναι του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ. Τα στελέχη που προσελκύει είναι δευτερεύουσας και τριτεύουσας ακτινοβολίας. 

Από τους Σπίρτζη, Τόσκα και Κουρουμπλή, ως τους δυο πρόσφατους. 

Η Μαριλίζα ήταν η μόνη κάπως εμβληματική, όχι επειδή ήταν ακτινοβολούσα και αυτοδύναμη (που δεν ήταν ) αλλά γιατί είχε περάσει από τη θέση της Γραμματέως του ΠΑΣΟΚ (και αυτό εξαιτίας των φεμινιστικών επιλογών του ΓΑΠ).

Ως τώρα πάντως δεν έχει υπάρξει στέλεχος του ΠΑΣΟΚ μεγάλης εμβέλειας, του οποίου η μετοίκιση στον ΣΥΡΙΖΑ θα έκανε αίσθηση και θα προσέδιδε πολιτικό βάρος στο εγχείρημα. 

Ο Ανδρέας π.χ. έκανε ανοίγματα στον Γιάννη Μπούτο, τον Μάρκο Βαφειάδη και τον Μανόλη Γλέζο, ο γιος του Γιώργος σε Μάνο, Ανδριανόπουλο, Δαμανάκη και Μίμη Ανδρουλάκη, και ο Τσίπρας σε Τσόλκα και Μωραίτη)!

Το δεύτερο πρόβλημα που αναδύεται, είναι το δικό μας ως πολίτες.

 Η πολιτική αήθεια του ΣΥΡΙΖΑ, η ανενδοίαστη καταπάτηση κάθε δικής του αρχής, αποτέλεσε τον ξενιστή για την υπόθαλψη όσων είναι έτοιμοι να τσαλαπατήσουν ιδέες στον βωμό της πολιτικής καριέρας. 

Οσων π.χ. δήλωναν ότι «το αφήγημα Τσίπρα για το τέλος των μνημονίων είναι το πιο σύντομο ανέκδοτο της πολιτικής μας ιστορίας», ή «Με αυτούς που εξαπάτησαν τον ελληνικό λαό δεν θα συνεργαστούμε ποτέ».

Αναρωτιέται κανείς τι θα πει στο πρώτο υπουργικό Συμβούλιο ο Πασόκος υφυπουργός Θάνος Μωραίτης στον Συριζαίο υφυπουργό Κώστα Μπάρκα, όταν λίγο καιρό πριν τον κατηγορούσε ενώπιον κοινού, λέγοντας «εξαπατήσατε τον ελληνικό λαό όσο κανένα άλλο πολιτικό κόμμα»! 

Τι πιο λογικό ο κ. Μπάρκας να του απαντήσει σαρκαστικά:

«καλώς ήρθες να βοηθήσεις στην εξαπάτηση του λαού».

Τουλάχιστον οι προηγούμενες μεταγραφές εκ του ΠΑΣΟΚ, είχαν ως μανδύα το διάτρητο επιχείρημα πως ούσες αντίθετες στο μνημόνιο, ενσωματώθηκαν σε ένα αντιμνημονιακό κόμμα για να το πολεμήσουν, να το σκίσουν (και στην συνέχεια ψήφισαν με τα δυο χέρια το μνημόνιο του Αλέξη). 

Των δύο τελευταίων μεταγραφών σοκάρει ο αμοραλισμός γιατί ήταν πολύ πρόσφατες οι οργίλες καταγγελίες που εκτόξευαν κατά του ΣΥΡΙΖΑ.

Το μνημόνιο τελικά έδειξε ποιοι είμαστε. 

Ενας λαός, τμήμα του οποίου επιβραβεύει τον αμοραλισμό, την κυνικότητα, το καταφανές ψέμα, την συνειδητή παραπλάνηση, αρκεί να πιστεύει ως μονάδα κάτι θα κερδίσει. 

Αφήνεται και σύρεται από εξωνημένους πολιτικάντηδες και φτηνούς περφόρμερ της πολιτικής σκηνής, που φυσικά υπάρχουν και αλλού. 

Το μνημόνιο πέραν της υλικής δυσπραγίας ανέδειξε και το ίζημα της ελλείψεως πολιτικής ηθικής και αξιοπρέπειας.

Και ναι, μετακινήσεις υπήρξαν και σε άλλα κόμματα. 

Προς ΝΔ - και προς ΠΑΣΟΚ ακόμη. 

Μόνο που αυτά τα δύο δεν κυβερνούν, άρα δεν είναι μετακινήσεις που επιβραβεύουν την πολιτική μιας κυβέρνησης που την κατηγορούσαν ως καταστροφική - και την οποία προσφάτως διέσωσαν.

                                                                           Του Γιάννη Σιδέρη

                                                 €  € ●► « » ◄ ▼▲  $  €  $  ●►  ▲▼◄ « » ●► € €

ΠΗΓΗ://www.liberal.gr/arthro/240634/politiki/2019/diagonismosamoralismou-.html#.XGfbsQBBOg8.twitter