«Κόφτες» & άλλα βασανιστήρια ή ο «Θάνατος με τα Χίλια Πρόσωπα»!

Στη δεκαετία του ’80, το 1986 συγκεκριμένα, κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις-σειρά BELL (Best seller), ένα θαυμάσιο δίτομο μυθιστόρημα (πάνω από 1200 σελίδες συνολικά), υπό τον τίτλο «Ο Ταξιδευτής», του αμερικανού συγγραφέα Gary Jennings, μετάφραση Κώστα Μπαρμπή. 
Επρόκειτο για μια παραλλαγή των ταξιδιών του Μάρκο Πόλο. 

Μόνον που ο συγκεκριμένος μυθιστοριογράφος άπλωσε τις φιλοδοξίες του στο να μας ξεναγήσει σε όλον τον αχανή και μαγικό κόσμο της Ασίας του ημίφωτος, του 13ου και 14ου αιώνα, από την Ευρωπαϊκή Mεσόγειο, με κέντρο τη Βενετία, και την Κιθάϊα, όπως ήταν γνωστή η Κίνα τον Μεσαίωνα στην Ευρώπη, μέχρι τη θάλασσα της Τσάμπα (Ινδοκίνας-Βιετνάμ) και της Τζιπέν-Κόμπε (Ιαπωνίας). 

Και να περιλάβει στην ξενάγησή του όλες τις ιστορίες και τους μύθους της Ανατολής, που σε νυσταλέους σκοπούς τραγουδιώνταν ή αφηγούνταν από αοιδούς ή παραμυθάδες στα «φαρσί» (Πέρσικα) ή στα Κινέζικα & στα Μογγολικά, σε όλα τα παλάτια και τα χάνια καθ’ όλο το μήκος του «δρόμου του μεταξιού».

Ανεξίτηλη εντύπωση και ανάμνηση κράτησα από τις σελίδες και αναφορές του ευφάνταστου συγγραφέα στα βασανιστήρια, στις προηγμένες μεθόδους που εφάρμοζαν οι maîtres του πόνου, στα «χειρουργικά» εργαλεία ή στα φάρμακα-δηλητήρια που χρησιμοποιούσαν, στα εργαστήριά τους κ.ο.κ.. 

Δόγμα τους είχαν την  ελεγχόμενη παράταση του πόνου χωρίς να επέρχεται ο θάνατος. 

Η μεγάλη τέχνη και επιδεξιότητα του Θωπευτή - αυτός ήταν  ο τίτλος του αρχιβασανιστή -βρίσκονταν στο να καταφέρνει να παρατείνει το μαρτύριο χωρίς να επέρχεται ο θάνατος. 
Η παράσταση όλη ή η ποινή εκαλείτο «Θάνατος με τα Χίλια Πρόσωπα». 

Το τελετουργικό των βασανιστηρίων της Ασίας, με τη μυστικοπάθεια και την ασύλληπτη ιδεολογία και τεχνογνωσία που τα συνόδευε, ξεπερνούσε κατά μακρό μήκος τα συμβαίνοντα στο Ρωμαϊκό Κολοσσαίο, για παράδειγμα, διότι στο τελευταίο η brutality και το αίμα και ο σχετικά γρήγορος θάνατος αφαιρούσαν ή στερούσαν το μυστηριακό και επιστημονικό στοιχείο που επικρατούσε στην Ασία (και στις περιγραφές του Ταξιδευτή).

Δεν θυμήθηκα όλα αυτά ούτε στιγμιαία, ούτε από εξημμένη φιλολογική μου έξαρση. 

Είναι καρφωμένα στη σκέψη μου όλα τα έξι χρόνια της ελληνικής τραγωδίας των μνημονίων. 

Στη θέση και στο ρόλο του «Θωπευτή» του μυθιστορήματός μας είδα και βλέπω τα συλλογικά όργανα που τα λένε  – ειρωνικά ίσως; – «θεσμούς». 

Στη θέση των βασανιστηρίων με τις τανάλιες, τις μέγγενες, των πυρωμένων καθετήρων και των άλλων ευρεσιτεχνιών είδα και βλέπω μέτρα & μεταρρυθμίσεις & τώρα τελευταία «κόφτες». 

Και  στον τίτλο της ποινής, «Θάνατος με τα Χίλια Πρόσωπα», μια μικρή παράφραση «Θάνατος χωρίς τέλος». Ο Σάϋλωκ του «Εμπόρου της Βενετίας» του Σαίξπηρ, στα σύγχρονα Ευρωπαϊκά και ΔΝΤ(ικά) δεδομένα είναι εξελιγμένος. Δεν ορμά με το γαμψό μαχαίρι του κατευθείαν στην καρδιά του Αντόνιο (του δανειολήπτη καραβοκύρη). 

Συγκαλεί τα συλλογικά όργανά του: την τρόϊκα, τα κουαρτέτα, τα Eurogroup,  τις Συνόδους Κορυφής και όλα τα ψευδοδικανικά όργανα του «στημένου παιχνιδιού». Λείπει δραματικά, δυστυχώς, η «Πόρσια», η ευρηματική και τίμια Σαιξπηρική δικαστίνα!

Η Συνθήκη του Μάαστριχτ, που θεωρείται ως η πρόδρομη ιδρυτική πράξη της Ευρωζώνης όριζε τις προϋποθέσεις για την ενιαία οικονομική αγορά, που στη συνέχεια μετεξελίχθηκε σε ΟΝΕ, ως εξής: α) Maximum ελλείμματος 3%, 

β) max. δημοσίου χρέους 60% επί του ΑΕΠ και 

γ) ο πληθωρισμός κάθε κράτους (που θέλει να τηρεί τα «Κριτήρια Σύγκλισης» προκειμένου να υιοθετήσει το νέο νόμισμα, Ευρώ) δεν έπρεπε να υπερβαίνει περισσότερο από 1,5% τον πληθωρισμό του πιο αποδοτικού κράτους μέλους της Συνθήκης. Όλα ή τα περισσότερα κράτη μέλη του Μάαστριχτ, από τις 7.2.1992 υπογραφή της Συνθήκης, μέχρι την ίδρυση της ΟΝΕ 1.1.1999 – η Ελλάδα μπήκε στην ΟΝΕ και στο Ευρώ  την 1.1.2001 – «έσπασαν» τους όρους (έλλειμμα, ΑΕΠ, καταναλωτικό επίπεδο και πληθωρισμό) και κατέφευγαν συχνά σε τροποποιητικές συμφωνίες μέχρι να ενταχθούν. 

Η Γερμανία που κάνει σήμερα τον άτεγκτο κήνσορα κατά πάντων και προπαντός κατά της δύστηνης Ελλάδος, τα πρώτα χρόνια του Μάαστριχτ, που συνέπεσαν με τα πρώτα χρόνια της επανένωσης με την Ανατολική Γερμανία (3.10.1990), ήταν το «μεγάλο παράπτωμα» στον πληθωρισμό, στο έλλειμμα και στο δημόσιο χρέος. 

Τα ξεπέρασε όλα με αναθεωρητικές συμφωνίες με τους εταίρους της, φιλικά και ειρηνικά και χωρίς «ποινολόγια» – ποιος μπορούσε να αντιλέξει, άλλωστε; 

Την ήξερε τη δουλειά, από το 1953 στο Λονδίνο, όταν εξεβίασε το «σύμπαν» (Αμερική, Αγγλία και «νικητές» δυτικούς συμμάχους) να της χαρισθούν τα χρέη, περιλαμβανομένων και των πολεμικών δανείων (!) προκειμένου να μετατραπεί σε ανασχετικό παράγοντα κατά του Σοβιετικού επεκτατισμού. 

Ταύτα τότε, στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου. Μέχρις ότου μαζί με την κρίση, ήρθε (2009) ο κ. Σόϊμπλε με τους σιδερένιους κανόνες της austerity-λιτότητας, σε ειδική αποστολή.

Τώρα, αφήνοντας κατά μέρος τη δραματική πενταετία (2010-15) και αναδρομώντας το πρόσφατο ημερολόγιο της δυστυχίας της Ελλάδος, περνώντας από τους σταθμούς του Ιανουαρίου 2015, του Ιουλίου και του Σεπτεμβρίου του ιδίου έτους και καταβάλλοντας τον φόρο αίματος με την επίμονη διαπραγμάτευση, φθάσαμε προ της «συμφωνίας» της 24ης Μαΐου 2016. 

Σ’ αυτήν θα πιστοποιηθεί η θετική αξιολόγηση του «προγράμματος», ότι  δηλαδή οι «πολίτες» της Αρμοστείας… έκαμαν καλά τα μαθήματά τους και παρά ταύτα… είναι ακόμα ζωντανοί!!! 

Εκεί εγκαινιάζεται και το δοκιμασμένο νέο βασανιστήριο του «κόφτη». Ένας όρος έμπλεος από σεξιστικά και άλλα υπονοούμενα, που μας μεταφέρει σε μια καυχησιά του «Θωπευτή» (πάλι από το μυθιστόρημα του «Ταξιδευτή»): 

«Ξέρω πολύ καλά πώς να παρεμποδίζω τον πρώϊμο θάνατο από απώλεια αίματος ή από τραυματικό σοκ. 

Οι βοηθοί μου, οι Συλλέκτες των Υγρών φροντίζουν να σταματούν την αιμορραγία». 

Και όμως, αμφιβάλλω πολύ αν ο «Θωπευτής» στην περίπτωση του «κόφτη» της αυτόματης δημοσιονομικής διόρθωσης του Ελληνικού προγράμματος θα μπορέσει το 2018 να αποτρέψει τον αιφνίδιο θάνατο! 

Γιατί απλά, το 3,5% ως προβλεπόμενο πρωτογενές πλεόνασμα είναι αυθαίρετο και ανέφικτο. 

Η μόνη διαπραγματευτική επιτυχία που συνέβη στο μεταξύ, στο διαπραγματευτικό χρόνο 2015-16, είναι η μείωση του πλεονάσματος του 2015 από 3% που είχε συμφωνηθεί άκριτα και ύποπτα το 2014, σε 0,6%. Όσο όμως βλέπει κανείς το απειλητικό 3,5% για το 2018 και επέκεινα, με τη «γκιλοτίνα-κόφτη» να κρέμεται στον σβέρκο του λαού, πρέπει να είναι τρελός αν δεν φοβάται.

 Ή να μη ζει (πολιτικά) για να δει τη διάψευση της πρόβλεψης. Δύο θαύματα πρέπει να συμβούν ταυτόχρονα, ώστε να μην πέσει ο «κόφτης»: 

α) Μια πελώρια ανάπτυξη που να κυμαίνεται στα αστρονομικά ύψη του 4-6%  κατ’ ελάχιστον – γιατί άλλο ανάπτυξη και άλλο πρωτογενές πλεόνασμα (primary surplus) – και 

β) Να έχει ρυθμισθεί, έτσι και τόσο, το χρέος, ώστε η μείωσή του με όλους τους τρόπους (επιμήκυνση, επιτόκια, αγορά χρέους του ΔΝΤ, εκροή ρευστότητας από ΕΚΤ προς Ελληνική οικονομία), έστω και χωρίς το ονομαστικό κούρεμα, να διαμορφώνει συνθήκες πρωτογενούς πλεονάσματος 3,5% plus. 

Χλωμό το βλέπω! 

Γιατί αντί ουσιαστικής συζητήσεως για ρύθμιση-μείωση του χρέους, γενικές αναφορές με μάλλον αρνητικές υποδηλώσεις ακούγονται από παντού, μια εβδομάδα πριν από την κρίσιμη συνάντηση (24 Μαΐου 2016). 

Είναι ως εκ τούτου πολύ σοβαρή και αξιοπρόσεκτη η επισήμανση του Ιω. Στουρνάρα ότι το σχέδιο για να είναι εφικτό πρέπει να στηρίζεται σε μια πρόβλεψη ενός 2% πρωτογενούς πλεονάσματος  το 2018 και επέκεινα (αντί 3,5%).

Συμπέρασμα: 

Ο «Θωπευτής» ακονίζει τα μαχαίρια του και θέτει σε συναγερμό τους βοηθούς του («Συλλέκτες των Υγρών») να σταματούν την αιμορραγία του λαού και άλλοι («Συγκεντρωτές των Κομματιών») να είναι σε ετοιμότητα να αντικαταστήσουν – άγνωστο πώς –  τα κομμάτια του εθνικού διαμελισμού, για τον οποίο «εχθροί και φίλοι» δουλεύουν υπογείως, αν και κάποιοι γείτονες φανερά και προκλητικά. 

Μη τυχόν και η  αγελάδα από την οποία αρμέγουν τους τοκογλυφικούς τόκους τους ψοφήσει ξαφνικά και μείνουν… ξεροί. Να τονίσουμε μάλιστα πως από τα 220 δισ. έμειναν στην Ελλάδα μόλις τα 9 δισ. 

Τα υπόλοιπατοποθετήθηκαν «καβάτζα» στις Γερμανικές και άλλες Ευρωτράπεζες. 

Αυτός είναι ο τελικός απολογισμός. Ιδίως εν όψει του Βρετανικού δημοψηφίσματος του Ιουνίου 2016 και των Γερμανικών εκλογών του 2017. Γιατί ως γνωστόν οι νεκρές αγελάδες δεν βγάζουν γάλα. Και οι νεκροί λαοί δεν πληρώνουν ούτε φόρους ούτε τόκους. Προσοχή λοιπόν. Δεν είναι καιρός ούτε για πανηγυρισμούς ούτε για φτηνιάρικα «ντέρμπυ» κομματικών ανταγωνισμών. Είναι ώρα ευθύνης!

                                                           Άρθρο του Βύρωνα Γ. Πολύδωρα

                                                                    ΠΗΓΗ:www.dotnews.gr