Eνα πολύ καλά σχεδιασμένο & μεθοδευμένο διπλωματικό παιχνίδι, το δημοψήφισμα;

Μήπως τελικά όλα αυτά είναι ένα πολύ καλά σχεδιασμένο και μεθοδευμένο διπλωματικό παιχνίδι με αρκετούς διαχρονικά συμμετέχοντες, οι μεγαλύτεροι από τους οποίους είναι αλλοδαποί παίχτες, από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού;

Πολλοί από εμάς αναρωτιούνται γιατί η κυβέρνηση πήρε την απόφαση να πάει σε δημοψήφισμα και ιδιαίτερα γιατί πήρε αυτή την απόφαση, όχι απλά την τελευταία στιγμή, αλλά στο +5′; 

Πέρα από την πρώτη ανάγνωση και μια εύλογη ερμηνεία της σκοπιμότητας μιας τέτοιας κίνησης που στην ουσία σύμφωνα με μια μεγάλη μερίδα των πολιτών φαίνεται να είναι μια «ντρίπλα», ώστε να μεταθέσουν το βάρος μιας εξαιρετικά κρίσιμης απόφασης στον ίδιο το λαό, είναι πιθανό να υπάρχει και μια άλλη διάσταση.

Είναι πολλοί αυτοί που ισχυρίζονται ότι η κυβέρνηση έχει παντελή έλλειψη σχεδιασμού & άλλα λέει την μια &άλλα την άλλη(κάτι το οποίο στην πράξη όντως συμβαίνει), αλλά είναι τελικά πραγματικά έτσι; 

Υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο το δημοψήφισμα (με το ετεροχρονισμένο, αμφιλεγόμενο, «δημιουργικά ασαφές» και κατά πολλούς παραπλανητικό ως προς την ουσία ερώτημα) να αποτελεί μια μάλλον προσχεδιασμένη, υψηλού ρίσκου κίνηση τακτικισμού και μέσο πίεσης προς την τρόικα, με συγκεκριμένη όμως απώτερη στόχευση και σκοπό. 

Το εάν τελικά θα φτάσουν στην υλοποίηση ή όχι αυτού του σχεδίου, προφανώς συνδέεται και με το αποτέλεσμα της παρούσας φάσης της διαπραγμάτευσης (..με τις όποιες «δημιουργικές ασάφειες...»

και την τελική αποδοχή μνημονιακών μέτρων από την Ελληνική αντιμνημονιακή κυβέρνηση από την μια πλευρά και τα «ακατανόητα» αδυσώπητα και ανάλγητα μέτρα της τρόικας από την άλλη).

Εάν λάβουμε υπόψιν μας το άρθρο που είχε δημοσιεύσει στο «Protagon» στις 11.02.2012 (λίγο πριν την ψήφιση του 2ου μνημονίου) ο Γ. Βαρουφάκης, με τίτλο: 

«Τελευταία ευκαιρία» (Τελευταία ευκαιρία, του Γιάνη Βαρουφάκη) και το συνδυάσουμε με τις εξελίξεις της τελευταίας περιόδου (με την ξεκάθαρη πορεία προς ένα 3ο μνημόνιο), τις κατά καιρό αντικρουόμενες απόψεις και την «αμφίθυμη» διαπραγματευτική συμπεριφορά της κυβέρνησης, αρχίζει να διαφαίνεται ο «κρυφός» σχεδιασμός της παρούσας κυβέρνησης (γίνεται ξεκάθαρα κατανοητό στα σημεία: 

«Σενάριο 3: Μελλοντική πτώχευση εντός της Ευρωζώνης» & «Συμπέρασμα»), που πιθανόν δεν είναι άλλος από την στάση πληρωμών εντός της Ευρωζώνης! 

Κάτι τέτοιο όμως, φυσικά δεν θα τολμούσαν ποτέ να το αναφέρουν προεκλογικά για ευνόητους λόγους…

Βάσει αυτών, δεν είναι λοιπόν παράλογο για κάποιον να υποθέσει ότι η κυβέρνηση έκρυψε - ή δεν έχει πει όλη - την αλήθεια στον λαό, ως όφειλε να κάνει. 

Πόσο μάλλον όταν κανένα από τα κορυφαία στελέχη της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ δεν δίνουν πειστικές απαντήσεις σε μια σειρά ζητημάτων για το τί σχέδιο έχουν και τί θα γίνει την επόμενη ημέρα που η απάντηση στο δημοψήφισμα μπορεί να είναι το «ΟΧΙ».

Μετά επίσης την νέα «δυναμική» (συνεχόμενη και επαναλαμβανόμενη…) παρέμβαση του Jack Lew (ο οποίος από ότι «ακούγεται» είναι από τους ελάχιστους ή ο μόνος αξιωματούχος εκτός Ελλάδος που γνώριζε από πριν για την προκήρυξη δημοψηφίσματος) και την επιβολή capital controls (μια ίσως από τις τελευταίες φάσεις του λεγόμενου «Δόγματος του σοκ»), μήπως τελικά αρχίζει να διαφαίνεται εκ νέου η πιθανότητα να υπάρξει συμφωνία, η οποία θα γίνει αποδεκτή με ανακούφιση και με ιδιαίτερα «εύπεπτο» τρόπο από τον Ελληνικό λαό;

Tο θέμα είναι τί ακριβώς θα περιλαμβάνει αυτή η σκληρή συμφωνία (την περαιτέρω και ίσως επώδυνη - αλλά και αναγκαία λόγω των τελευταίων συμβάντων - ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, πιθανή δέσμευση της τρόικα για την αναδιάρθρωση του χρέους, ίσως κάποιο μεταγενέστερο επενδυτικό πακέτο, αλλά και την περαιτέρω φτωχοποίηση του λαού και το ξεπούλημα της Ελλάδας);

Μήπως τελικά το παραπάνω σενάριο, ήταν σε γνώση και υλοποιείται για μια ακόμη φορά με το πράσινο φως των ΗΠΑ…;

Επιφανείς Αμερικανοί οικονομολόγοι-νομπελίστες, όπως ο Paul Krugman, ο Joseph Stiglitz και άλλοι, υποστηρίζουν (σωστά επί της αρχής) τις Ελληνικές θέσεις κατά των τόσο πολύ σκληρών μέτρων χωρίς να υπάρξει η απαραίτητη αναδιάρθρωση ή και κούρεμα του χρέους, αλλά και οι δύο αυτοί γνωστοί Αμερικανοί ακαδημαϊκοί παίρνουν θέση υπέρ του «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα. 

Γιατί άραγε, τόσο αυτοί όσο και το ελληνικό οικονομικό επιτελείο, από την στιγμή που γνωρίζουν τις επακόλουθες συνέπειες που αυτό το «ΟΧΙ» θα έχει - χωρίς να προηγείται μια προετοιμασία μιας συντεταγμένης διαδικασίας προς αυτή την κατεύθυνση - αφενός για το τραπεζικό σύστημα το οποίο θα καταρρεύσει 
αλλά αφετέρου και για την Ελληνική οικονομία, η οποία δεν έχει την υποδομή και τα απαραίτητα «αμορτισέρ» (π.χ. του ανεπτυγμένου και αυτόνομου πρωτογενή και  δευτερογενή τομέα) για να αποσβέσει και να ελαττώσει τους τεράστιους κραδασμούς που θα δημιουργηθούν; 

Το θέμα όμως είναι «τί πιθανόν μπορεί να κρύβεται πίσω από την κουρτίνα»;

Μήπως τελικά όλα αυτά είναι ένα πολύ καλά σχεδιασμένο και μεθοδευμένο διπλωματικό παιχνίδι με αρκετούς διαχρονικά συμμετέχοντες (από διάφορους πολιτικούς χώρους…τον «σοσιαλιστικό», «κεντροδεξιό» & «αριστερό», κλπ, 
όπου ο κάθε ένας από τους εκπροσώπους του χώρου αυτού εκτελεί ένα κομμάτι ή φάση του ευρύτερου σχεδίου, με αντάλλαγμα την εξουσία), οι μεγαλύτεροι από τους οποίους (εκτός του «ντόπιου παράγοντα») να είναι αλλοδαποί παίχτες, κυρίως εξ εσπερίας και από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού…;

Το ερώτημα όμως είναι το γιατί και τί μπορεί να εξυπηρετούν; 

Μήπως γιατί με τον τρόπο (και με «αφορμή») αυτό και από τη στιγμή που ο πρώτος επιμέρους αντικειμενικός σκοπός: 
«ο εκφοβισμός των Ευρωπαίων πολιτών» με την χρήση του «Ελληνικού παραδείγματος», σε μεγάλο βαθμό επιτεύχθηκε και έτσι εκτυλίσσεται η επιτάχυνση της:

Ευρωπαϊκής τραπεζικής, οικονομικής και πολιτικής ολοκλήρωσης της Ε.Ε. υπό την ηγεμονία της Γερμανίας με μεγάλο της όπλο την ΕΚΤ (με ότι αυτό συνεπάγεται για τον περιορισμένο και καθαρά διεκπεραιωτικό ρόλο των κοινοβουλίων, την κυριαρχία των κρατών μελών και της δημοκρατίας) και

TTIP: The Transatlantic Trade Investment Partnership 
(το επόμενο στάδιο «μετεξέλιξης» της διευρυμένης ενιαίας αγοράς, η νέα μορφή επέλασης του ολοκληρωτισμού του ελεγχόμενου καπιταλισμού και της παγκοσμιοποίησης…), το αντίπαλο δέος των BRICS και της Ευρασιατικής Οικονομικής Ένωσης.

Είναι σίγουρο ότι οι εξελίξεις για την χώρα μας είναι ιδιαίτερα κρίσιμες και θα πρέπει να είμαστε όλοι μας ενωμένοι, μακριά από ιδεοληψίες και  συναισθηματικές πολιτικές ή κομματικές μικροπρέπειες και διχασμούς. 

Θα πρέπει λοιπόν πάση θυσία να αποφύγουμε το ενδεχόμενο να αποτελέσουμε την νέα Γιουγκοσλαβία των Βαλκανίων (όπου ο ρόλος της Γερμανίας & των λοιπών συμμάχων, είναι πλέον γνωστός).

                                                   Πάνω από όλα είναι η πατρίδα μας!

                                                    Συγγραφέας Δημήτρης Σφυρής,

                                                        email: dsfyris@yahoo.com