Οι Βασιλικότεροι του Βασιλέως ...

Είναι λυπηρό να διαπιστώνει κανείς πως τόσο κάποια κόμματα, όσο και ορισμένα ΜΜΕ ή προβεβλημένοι Πολίτες, τοποθετούνται υπέρ των δανειστών - κατηγορώντας την κυβέρνηση και τρομοκρατώντας τους Έλληνες με την έξοδο από το ευρώ

Κατ’ αρχήν δεν ανήκω στους ψηφοφόρους της κυβέρνησης – όχι επειδή με ενοχλεί η αριστερή της ιδεολογία, η οποία έτσι και αλλιώς δεν είναι αμιγής (κεντρικά κατευθυνόμενη οικονομία, όλα τα μέσα παραγωγής στην ιδιοκτησία του λαού κλπ.), αλλά επειδή θεώρησα τις προεκλογικές της υποσχέσεις εξαιρετικά δημαγωγικές, οπότε σε μεγάλο βαθμό ανέφικτες.

Δεν πίστεψα επίσης πως θα επέμενε στη βασικότερη δέσμευση όλων, στη διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του δημοσίου χρέους (ανάλυση, Β.Β.), διαπιστώνοντας ότι δεν είχε συντάξει ένα εναλλακτικό σχέδιο – χωρίς το οποίο είναι φυσικά αδύνατη η αποτελεσματική διαπραγμάτευση, πόσο μάλλον η επίτευξη ενός τόσο δύσκολου στόχου, παρά τα μεγάλα πλεονεκτήματα της χώρας μας (άρθρο, Β.Β.).

Με δεδομένο τώρα το ότι, η σημερινή κυβέρνηση προκάλεσε πραξικοπηματικά τις πρόωρες εκλογές, αφαιρώντας από τη χώρα τη μοναδική δυνατότητα της να εξυπηρετεί το χρέος (τη δεύτερη επιμήκυνση δηλαδή του χρόνου αποπληρωμής με χαμηλότερα επιτόκια, παράλληλα με την προσφυγή στις αγορές), οι επιφυλάξεις μου ήταν ακόμη μεγαλύτερες – γνωρίζοντας πως καθιστούσε μονόδρομο τη διαγραφή, χωρίς την οποία το δημόσιο χρέος είναι πια απολύτως μη βιώσιμο.

Φυσικά ορισμένοι έχουν την άποψη ότι μπορεί να εξυπηρετηθεί το χρέος, επειδή οι τόκοι έχουν μειωθεί σημαντικά – στα 6 δις € περίπου, σε ετήσια βάση. Ξεχνούν όμως τα χρεολύσια, τις δόσεις δηλαδή, οι οποίες δεν μπορούν πια να ανακυκλώνονται, όπως συμβαίνει με όλες τις άλλες χώρες του πλανήτη – λόγω του ότι η Ελλάδα έχει αποκοπεί εντελώς από τις αγορές, μεταξύ άλλων με ευθύνη της Ευρώπης, αφού δεν τήρησε την υπόσχεση της του 2012 (επιμήκυνση, όταν η χώρα θα παρουσίαζε πρωτογενές πλεόνασμα).

Όταν δε κανένα κράτος στη Δύση δεν μειώνει το χρέος του, σε απόλυτο μέγεθος φυσικά και όχι ως ποσοστό επί του ΑΕΠ του αλλά, αντίθετα, το αυξάνει (όπως στο παράδειγμα της Γερμανίας στο διάγραμμα που ακολουθεί), πώς είναι δυνατόν η Ελλάδα να τα καταφέρει; Με απλά λόγια, πως θα μπορούσε να παράγει δημοσιονομικά πλεονάσματα που θα κάλυπταν τόκους και χρεολύσια, όταν ακόμη και αυτά που απαιτεί παράλογα η Τρόικα (πρωτογενή 4,5% του ΑΕΠ), είναι αδύνατον ποτέ να επιτευχθούν;

Επομένως, η μοναδική δυνατότητα της Ελλάδας να εξυπηρετεί το δημόσιο χρέος της, αφού δεν επιμένει πλέον στη διαγραφή, θα ήταν ο περαιτέρω δανεισμός της από τις χώρες της Ευρωζώνης – κάτι φυσικά πολύ δύσκολο να συμβεί, ενώ θα ήταν (άδικα) εις βάρος των φορολογουμένων Πολιτών των εταίρων μας.

Ανεξάρτητα όμως από τις παραπάνω αντιρρήσεις και εύλογες επιφυλάξεις μου, η κυβέρνηση κέρδισε τις εκλογές και σεβάσθηκε τις προεκλογικές της δεσμεύσεις – με εξαίρεση δυστυχώς τη διαγραφή.

Πριν από όλα λοιπόν ξεκίνησε τη διαπραγμάτευση της με την Ευρώπη – απαιτώντας πολύ σωστά την εκδίωξη της Τρόικας, το σταμάτημα των ιδιωτικοποιήσεων σε μία εποχή που οι τιμές των περιουσιακών στοιχείων της χώρας έχουν καταρρεύσει, το τέλος των αποτυχημένων μνημονίων, τα οποία έχουν καταστρέψει τη χώρα κοκ.

Οφείλει λοιπόν να στηριχθεί από όλους τους Έλληνες και ιδίως από τα πολιτικά κόμματα της αντιπολίτευσης – έτσι ώστε να φανεί πως η Ελλάδα είναι ενωμένη, ενώ οι Πολίτες της τοποθετούνται σύσσωμοι στο πλευρό της κυβέρνησης.

Στα πλαίσια αυτά είναι λυπηρό να διαπιστώνει κανείς πως τόσο ορισμένες παρατάξεις, όσο και κάποια ΜΜΕ ή προβεβλημένοι Πολίτες, εμφανίζονται σήμερα «βασιλικότεροι του βασιλιά» – με την έννοια πως τοποθετούνται με την πλευρά των δανειστών, επικρίνοντας ή/και κατηγορώντας την κυβέρνηση, παράλληλα με την τρομοκρατία των Ελλήνων, όσον αφορά τον κίνδυνο της εξόδου τους από το ευρώ.

Οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι όμως δεν είχαν ενημερώσει ποτέ τους Έλληνες για τους κινδύνους της παραμονής τους στο «καθεστώς της Τρόικας» – οι οποίοι, κατά την άποψη μου, ήταν απείρως μεγαλύτεροι, έχοντας αυξηθεί εκθετικά μετά την καταστροφή της ελληνικής οικονομίας λόγω της δικτατορικής επιβολής των μνημονίων.

Ειδικότερα, η Ελλάδα κινδύνευε με τη λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας της, με τη μετατροπή της σε άβουλο προτεκτοράτο της Γερμανίας, με την εξαθλίωση των Ελλήνων, καθώς επίσης, με την καταδίκη τους σε αέναους σκλάβους χρέους, οι οποίοι θα είχαν ένα και μοναδικό προνόμιο: τη χρήση του ευρώ.

Συνεχίστε στη 2η σελίδα (…)