Το Mall δεν είναι προϊόν ανομίας, αλλά ρευστής ή «ξεχειλωμένης νομιμότητας»!

                 Ο μικρός Κολοσσός του Αμαρουσίου 
Tης Μαριαννας Τζιαντζη

Π​​ολλοί γονείς εφήβων τρέμουν (και όχι αδικαιολόγητα) στη σκέψη ότι το παιδί τους θα πάει βόλτα στα Εξάρχεια ή θα εξερευνήσει τους παλιούς δρόμους της πόλης, όμως το Μall είναι ένας τόπος δίχως εκπλήξεις και κινδύνους.

  Μέσα σε λιγότερο από μια δεκαετία, το Μall έγινε θεσμός, μοιάζει αιώνιο και αυτονόητο σαν τον αέρα που ανασαίνουμε... Μόνο κάποιοι που αγάπησαν την Αιόλου, την Αθηνάς, την Ευριπίδου, μόνο κάποιοι ευαίσθητοι στα οικολογικά, τα πολεοδομικά και τα αρχιτεκτονικά ή κάποιοι κολλημένοι στις γραφικότητες του χθες ή κάποιοι που υποκινούνται από ανταγωνιστικά εμπορικά συμφέροντα αμφισβητούν την αισθητική, τη λειτουργία και τη σκοπιμότητα της ύπαρξης του μικρού Κολοσσού του Αμαρουσίου και των ανά την Ελλάδα μικροκλώνων του. Ομως μετά την εγκληματική ενέργεια της περασμένης Κυριακής, η αμφισβήτηση της νομιμότητας αυτού του συγκροτήματος έγινε συνώνυμο της στοχοποίησής του. Mόνο που το Mall δεν είναι προϊόν ανομίας, αλλά μιας ρευστής ή ξεχειλωμένης νομιμότητας.

Πολλές διαχωριστικές γραμμές, τεχνητές ή πραγματικές, έχει γνωρίσει ο τόπος μας, πολλά υπαρκτά ή δόλια διλήμματα: Αλίκη Βουγιουκλάκη ή Τζένη Καρέζη, Παναθηναϊκός ή Ολυμπιακός, Παπανδρεϊκοί ή Καραμανλικοί, Βίσση ή Βανδή, μνημονιακοί ή αντιμνημονιακοί... και τώρα «φιλομολικοί ή αντιμολικοί»;
Η ζωή υπερβαίνει το περιτύλιγμά της. Οσο και αν μας ενοχλεί αυτό το ενεργοβόρο, άσηπτο και ξένο με το Αττικό τοπίο και το μεσογειακό κλίμα κουτί, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε ή να δούμε αφ’ υψηλού τη ζωή που πάλλεται στο τεχνητό φως, μέσα στο τσόφλι...
 Μιλιούνια φτάνουν εδώ απ’ όλες τις άκρες της Αθήνας, ιδίως τις ημέρες των γιορτών, όπως πριν από χρόνια πήγαιναν στο Μινιόν για να φωτογραφηθούν με τον Αη Βασίλη. Το Mall είναι ο πιο προσφιλής προορισμός των μαθητικών εκδρομών απ’ όλη την Ελλάδα, ένα εγκεκριμένο από γονείς, κηδεμόνες και δασκάλους «must».
Στο πεδίο του ελεύθερου χρόνου, το Mall έχει γίνει ένας λαϊκός προορισμός και, παραφράζοντας τον Τερέντιο, θα λέγαμε «τίποτα το λαϊκό δεν πρέπει να μας είναι ξένο», έστω και αν αυτό το λαϊκό έχει επιβληθεί από τα πάνω, έστω και αν το λαϊκό, το δημοφιλές δεν ταυτίζεται πάντα με το ανθρώπινο.
Ο άνθρωπος έχει την ικανότητα όχι απλώς να ξεχνά, αλλά και να θυμάται επιλεκτικά, όπως και να συνηθίζει, να συμβιβάζεται με τη μετριότητα, ακόμα και με την ασχήμια (στην πολιτική, στην ψυχαγωγία, στην πόλη). Να εξιδανικεύει το παρελθόν, να προσθέτει ιερή σκόνη στις παιδικές αναμνήσεις του, να αποδέχεται το νέο σκηνικό, να πείθει τον εαυτό του ότι ζούμε στον καλύτερο εφικτό κόσμο ή ότι ζούμε στον κόσμο που μας αξίζει ύστερα από τα προπατορικά αμαρτήματα της μεταπολίτευσης.
Θεσμός, λοιπόν, το Μall, όπως θεσμό (των προ μνημονίων χρόνων) πολλοί θεωρούσαν τη Eurovision. Θεσμός ήταν κάποτε οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, που έχουν προ πολλού στοχοποιηθεί. Τώρα το αλαζονικό Μall έγινε θύμα, ενώ επίσημες φωνές μοιάζουν να προειδοποιούν «δεινόν προς (εμπορικά και άλλα) κέντρα λακτίζειν».