€€ $ ●► « »
▲▼◄ $$
€ $$ ◄ ▼▲ « »
●►$ €€
09/18/18--11:57: _Ανθρωποποίηση.
Ο χωρικός περιορισμός και η ρύθμιση των μετακινήσεων των ανθρώπων εξωθεί σε μια συνθήκη που η φυσικότητα και η κοινωνικότητα υποκαθίστανται από την εικονικότητα και τη ψηφιακότητα.
Η συνθήκη αυτή αν παγιωθεί και επεκταθεί στο χώρο, διευρυνθεί σε διάρκεια και βαθύνει σε ποιότητα, μπορεί να διαμορφώσει μια κατάσταση όπου το προσεχές μεγάλο χάσμα, η επόμενη μεγάλη διαίρεση, να μην σχετίζεται με την πρόσβαση και την ποιότητα σε ψηφιακά μέσα και υπηρεσίες αλλά στη ρύθμιση και την προνομιακή μεταχείριση της απρόσκοπτης και αυτόβουλης σχέσης πρόσβασης και αποσύνδεσης μεταξύ φυσικού και ψηφιακού περιβάλλοντος.
Η στενή οριοθέτηση και η αποκοπή των ανθρώπων απ'το φυσικό χώρο και το αστικό περιβάλλον, η ρύθμιση και μείωση της κινητικότητας τους και ο έλεγχος επί της σωματικής ελευθερίας τους επηρεάζουν, με τη σειρά τους, την ελευθερία του συνέρχεσθαι και του συνεταιρίζεσθαι σε όλες τις διαστάσεις και τις όψεις της.
Οι προσπάθειες ελέγχου δεν περιορίζονται στη σωματική κίνηση και ελευθερία των ανθρώπων αλλά επεκτείνονται και στον τρόπο που σκέφτονται, στην καθυπόταξη της ελευθερίας της σκέψης και στον έλεγχο των ιδεών.
Αποτελούν, μεταξύ άλλων, προσπάθειες διαχείρισης και ελέγχου του χρόνου ―ο οποίος κυλάει και χάνεται ανεπιστρεπτί υπερβαίνοντας κάθε φυσικό εμπόδιο― που παράλληλα με την αυξημένη δραστηριότητα των ανθρώπων ως χρηστών εικονικών περιβαλλόντων και την ψηφιακή υπερσυσσώρευση πληροφοριών και δεδομένων ―τα οποία αποθηκεύονται και εν συνεχεία χρησιμοποιούνται ως εισροές στο (δια)δίκτυο― μπορούν να σηματοδοτήσουν μια ιδιόμορφη διαδικασία ηλεκτρονικής τυποποίησης των ανθρώπων ―μέσω της αναγωγής τους στο χρόνο της ψηφιακής εικόνας της οθόνης του υπολογιστή, του κινητού τηλεφώνου, της τηλεόρασης κ.ο.κ― καθιστώντας τους υπολογίσιμους, ελέγξιμους και ορατούς, περιορίζοντας άρα τους κινδύνους και τις απειλές που οι ίδιοι συνεπάγονται όταν ζουν και κινούνται στο φυσικό και κοινωνικό τους περιβάλλον.
Η υπό διαμόρφωση κατάσταση ως δυναμική εξέλιξη, ανεξάρτητη από τα κίνητρα των σημερινών κυβερνώντων όπου Γης, αποτελεί πρόπλασμα και εμπεριέχει σε σπερματική μορφή τη δυνατότητα αποϋλοποίησης (dématérialisation/dematerialization) των ανθρώπων από το φυσικό δημόσιο χώρο και το κοινωνικό τους περιβάλλον και την συνεπακόλουθη εξαΰλωση τους σε εικονικά περιβάλλοντα που καθιστούν δυνατό τον μαζικό ψηφιακό έλεγχο τους, ο οποίος μπορεί να καταστεί δυνάμει απόλυτος.
Ο περιορισμός του φυσικού χρήματος, δηλαδή των μετρητών, και μια πιθανή ευρεία νομισματική ψηφιοποίηση ―είτε υπό τη μορφή κάρτας είτε μέσω κάποιας εφαρμογής στο κινητό τηλέφωνο―, δυνητικά, και εφόσον δεν υπάρξουν θεσμικές δικλείδες ασφάλειας, μπορεί να οδηγήσει σε ελέγχο και καταγραφή του είδος, της τοποθεσίας και του χρόνου αγοράς προϊόντων, σε φορολόγηση ή δέσμευση κατά βούληση, και σε αδυναμία αγοράς και πώλησης δίχως τη χρήση ηλεκτρικού ρεύματος ή κάποιας μορφής σύνδεση ή/και σύνθεση βιολογικού και ψηφιακού και, ευρύτερα, σε απόλυτη παραβίαση της ιδιωτικότητας.
Αφανής όψη των περιορισμών και της απαγόρευσης της ελεύθερης και κατά βούληση κυκλοφορίας και σωματικής κίνησης, αποτελεί και η έμμεση ρύθμιση της σεξουαλικότητας των μονομελών και μονογονεϊκών νοικοκυριών ―τα οποία διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο υλικής και ηθικής φτώχειας και εξαχρείωσης και αποτελούν την άλλη όψη της δημογραφικής γήρανσης, της μεταβολής στη δομή της οικογένειας και στα ατομικά και κοινωνικά ήθη― που στρέφονται μαζικά σε υπηρεσίες και ιστοσελίδες σεξουαλικού και ερωτικού περιεχομένου ή σε διάφορες μορφές τηλε-ερωτικής επικοινωνίας με γνωστούς και αγνώστους, εξέλιξη που απομειώνει αν δεν εξαλείφει τη σεξουαλικότητα από το κοινωνικό περιβάλλον υποκαθιστώντας, με εξαναγκαστικό πλέον τρόπο, τη φυσική σεξουαλικότητα με την εικονική.
Η αποϋλοποίηση της φυσικής σεξουαλικότητας και η εικονικοποίηση της, η εξαΰλωση της σε εικονικά περιβάλλοντα, όταν λαμβάνει εξαναγκαστικά και όχι οικειοθελή χαρακτηριστικά, λειτουργεί έμμεσα ως μέτρο πληθυσμιακού σχεδιασμού και ελέγχου γεννήσεων (population planning/control) και καταργεί, μέχρι ενός σημείου ―διότι υπάρχουν και οι όροφοι στο εσωτερικό των πολυκατοικιών ή τα απέναντι μπαλκόνια―, τις ερωτικές ανθρώπινες επαφές σώμα με σώμα.
Κατ'οίκον απομόνωση και περιορισμός ελεύθερης πρόσβασης και ανεμπόδιστης κίνησης στο φυσικό χώρο, έμμεση ρύθμιση και καταστολή της φυσικής σεξουαλικότητας και χειραγώγηση της εικονικής διάστασης της, και εξωτερικά επιβαλλόμενος εξαναγκασμός, διαμορφώνουν ένα εκρηκτικό μείγμα που ωθεί με εσωτερική λογική συνέπεια σε διατάραξη του ανθρώπινου ψυχισμού ― που αν συνοδευθεί από καταιγισμό μηνυμάτων πανικού, φόβου και απειλών, συνεχή ψυχολογικό πόλεμο, χειραγώγηση του φαντασιακού, εσωτερίκευση εξουσιαστικών ή επιθετικών αντιλήψεων και μισανθρωπία ―η οποία διαχέεται μεθοδικά και προωθείται εδώ και δεκαετίες μέσω διαφόρων εκφάνσεων της μαζικής κουλτούρας―, μπορεί να οδηγήσει σε κατάρρευση ή μετάλλαξη της ανθρώπινης ψυχικής σφαίρας.
Άνθρωποι υπό ηθικοπνευματικές συνθήκες και από κοινωνικές δεξαμενές όπως οι προαναφερθείσες, βομβαρδιζόμενοι από ιδεολογήματα που θα επικαλούνται την πρώτη γραμμή της «προόδου» και την πρωτοπορία της «εξέλιξης» ―προκειμένου να αποκτήσει νομιμοποιητική βάση μια ιδεολογικοποιημένη χρήσης της τεχνολογίας ως όργανο απόλυτου και καθολικού εξουσιασμού των ανθρώπων― θα μπορούσαν να αποτελέσουν πρόθυμους εθελοντές της βιοψυχικής αποδόμησης, αναδόμησης και, εν τέλει, υβριδικής βιοτεχνολογικής και βιοπληροφορικής ανακατασκευής τους.
Η κατάρρευση της κατασκευασμένης από τον άνθρωπο φαντασιακής και φαινομενικής τάξης του κόσμου, που υπάρχει ως πραγματικότητα κυρίως μέσα στο κεφάλι του, φανερώνει μια αλήθεια.
Ο έλεγχος και η τάξη που γίνεται προσπάθεια να εγκαθιδρυθούν είναι, υπό τις παρούσες αρχικές συνθήκες, μονάχα φαινομενικές.
Η αλήθεια είναι περισσότερο ανησυχητική και ψυχικά επώδυνη: κανείς δεν έχει τον έλεγχο.
Η αταξία είναι η πραγματικότητα του κόσμου.
Η αλήθεια του κόσμου είναι το χάος.
Η δήλωση αυτή, όμως, δεν μπορεί να αποτελεί μήνυμα.
Οι προσπάθειες καθυπόταξης του διαφαινόμενου χάους και της αναδυόμενης αταξίας μέσω της παύσης και παράλυσης, ουσιαστικά της καταστολής, της φυσικής, κοινωνικής και οικονομικής ανθρώπινης ζωής ούτε αποτελούν ούτε οικοδομούν τάξη ― ενταγμένη σε ένα πλαίσιο δικαιοσύνης που θα εξασφαλίζει την ανθρώπινη ελευθερία.
Θέτουν όμως τα θεμέλια και την υποδομή απόλυτης εξάρτησης και ετεροπροσδιορισμού του ανθρώπου ως οντότητας και ύπαρξης από τον ψηφιακό θηριώδη Λεβιάθαν.
Η καταστολή συνήθως λαμβάνει χώρα κατά την διάρκεια και διενέργεια επώδυνων επεμβάσεων, λειτουργεί αγχολυτικά και θέτει υπό έλεγχο σπασμωδικές κινήσεις συμβάλλοντας στην απουσία της αίσθησης του πόνου.
Σημασία έχει το τόξο ή η τροχιά και η πορεία της αντίδρασης και της εξέλιξης.
Η διαχείριση κρίσεων και εκτάκτων καταστάσεων έρχεται πάντα με καθυστέρηση και κατόπιν εορτής δίχως πρόνοια για τις προκλήσεις του μέλλοντος.
Το πρόσφατο και απώτατο παρελθόν παρέχει πλήθος ιστορικών παραδειγμάτων ανθρωπίνων κοινωνιών που, υπό την απειλή μιας κρίσης, υπήρξαν αρχικά συσπειρωμένες και ενωμένες συναισθηματικά και πολιτικά, καταλήγοντας στο τέλος βαθιά διχασμένες και απογοητευμένες, ξεχειλίζοντας από οργή. Τα συλλογικά τραύματα (I) και οι ψυχικές μεταλλάξεις (II) εμπεριέχουν στους κόλπους τους σπόρους οργής και καταστροφής.
Το διχοτομικό σχήμα παγκοσμιοποίηση vis-à-vis εθνικισμός ως αλληλοαποκλεισμός αποτελεί ψευδές δίλημμα.
Η παγκοσμιοποίηση δεν είναι εχθρός του εθνικισμού ούτε ο εθνικισμός εχθρός της παγκοσμιοποίησης.
Οι δύο δυνάμεις αναπτύχθηκαν παράλληλα κατά τη βιομηχανική περίοδο.
Η παγκοσμιοποίηση και ο εθνικισμός έχουν ιστορικά αυτό-συσταθεί, διαμορφωθεί και οργανωθεί μεταξύ τους.
Η αλληλεξάρτηση και η αλληλόδραση που παρουσιάζεται ως αποκλειστικό χαρακτηριστικό της παγκοσμιοποίησης ―σε υπερεθνική και περιφερειακή κλίμακα―, πέραν του γεγονός πως αποτελεί χαρακτηριστικό και του εθνικισμού ―σε διακρατική και ενδοκρατική κλίμακα―, αποκρύβει την αλληλόδραση και αλληλεξάρτηση μεταξύ της ίδιας της παγκοσμιοποίσης και του ίδιου του εθνικισμού.
Ανάλογες παρανοήσεις και στρεβλώσεις νοημάτων συναντούμε όχι μονάχα στα πεδία της ιδεολογίας και της διαδικασίας αλλά και στο επίπεδο της πολιτικής μονάδας και της οργανωτικής μορφής, δηλαδή της διχοτομίας αυτοκρατορία vis-à-vis εθνικό κράτος ― αυτοκρατορίες χρησιμοποίησαν πολιτικές εθνικοποίησης και εθνικισμοί επιδίωξαν την οικοδόμηση αυτοκρατορικών εθνών.
Οι παρανοήσεις προκύπτουν κυρίως λόγω της ανυπαρξίας ουσιαστικής και εμβριθούς μελέτης του εθνικισμού ―ο οποίος δεν έχει εξεταστεί με τη σοβαρότητα που του αρμόζει―, μονομερών αντιλήψεων και προσεγγίσεων περί παγκοσμιοποίησης και, τέλος, εξαιτίας μιας στάσης και αντίληψης που βλέπει τα πράγματα μέσα από ένα εξελικτικό ή γραμμικό ιστορικό πρίσμα στο οποίο υφέρπει, όσο και αν το αρνείται, τελεολογία.
Πρέπει να πας πέρα και πάνω από τέτοιες διχοτομίες προκειμένου, με καθαρή ματιά, να αντιληφθείς τι συμβαίνει, τόσο στον εκάστοτε πόλο και τη μεταξύ τους σχέση όσο και βαθύτερα συστημικά.
Η παγκόσμια εξάπλωση του εθνικισμού παράγει τυποποιημένα μοντέλα συλλογικής οργάνωσης σε πολλαπλά επίπεδα που ενσωματώνονται ή απορροφούνται ευκολότερα σε διεργασίες παγκόσμιας κλίμακας ― κατά τις οποίες ορισμένα κράτη και πολιτικές κοινότητες (κατ)αναλώνονται και καταστρέφονται ενώ κάποια άλλα αντέχουν, αν δεν ωφελούνται, μετασχηματίζονται και συνεχίζουν. Η υπέρβαση της γεωγραφικής εγγύτητας ή γειτνίασης και των περιφερειακής κλίμακας ολοκληρώσεων από την παγκοσμιοποίηση κατέστη δυνατή, έστω για μικρό χρονικό διάστημα, εδραζόμενη και θεμελιωμένη σε ισχυρά κράτη που χαρακτηρίζονταν από υψηλά επίπεδα τεχνολογικής ανάπτυξης και οργανωτικής ισχύος ― τάσεις και εξελίξεις απο-παγκοσμιοποίησης φανερώνουν, πέρα από τις παθογένειες της ίδιας της παγκοσμιοποίησης, αδυναμία κρατών και υποχώρηση της ισχύος τους, όχι ενίσχυση τους.
Η παγκοσμιοποίηση δεν αφορά μόνο το άνοιγμα των οικονομιών για το εμπόριο και την κατανάλωση, αλλά και τη χρήση νέων τεχνολογιών οργάνωσης και ιδεολογικής νομιμοποίησης και δικαιολόγησης·τροφοδοτείται η ίδια και συμβάλλει με τη σειρά της σε ισχυρότερες υποδομές και στην ανάπτυξη μεγαλύτερων δυνατοτήτων στο πεδίο της επιτήρησης που επιτρέπουν αυξημένη ικανότητα αστυνόμευσης φυσικών προσώπων και συνόρων, ευκολότερη συλλογή πληροφοριών για τους πολίτες, αύξηση της φορολογίας και χρήση σύγχρονων εργαλείων για την ενίσχυση της λαϊκής υποστήριξης.
Παράλληλα, όμως, η παγκοσμιοποίηση αποδυναμώνει το κράτος σε άλλους τομείς και λειτουργίες του.
Γενικότερα, ο εθνικισμός επηρεάζει την παγκοσμιοποίηση και αντίστροφα.
Μόνον ο εθνικισμός εκφραζόμενος μέσω ενός λόγου ενότητας και αλληλεγγύης, που να γίνεται σε γενικές γραμμές πιστευτός, μπορεί με τέτοια ταχύτητα να κλείνει σύνορα, σχολεία και πανεπιστήμια, να καταστέλλει την οικονομική δραστηριότητα, να παγώνει την κοινωνική ζωή, να απαγορεύει την κυκλοφορία και τις συναθροίσεις ανθρώπων, να κάνει ευρεία χρήση στρατού και αστυνομίας, να εφαρμόζει δρακόντεια μέτρα απο-παγκοσμιοποιήσης ― και την ιδία στιγμή να προωθεί και να θέτει σε εφαρμογή μαζικά και γοργά μέτρα ψηφιακής υπέρ-παγκοσμιοποίησης, επιτάχυνσης τεχνοκεντρικής οργάνωσης, περιορισμού των φυσικών σχέσεων και της ελευθερίας μετακίνησης, ψηφιοποίησης συναλλαγών, ασφάλειας και συλλογής πληροφοριών, έλεγχο του κοινωνικού περιβάλλοντος, και το καθεστώς να διατηρεί νομιμοποίηση και μονοπώλιο νόμιμης βίας.
Η ιδεολογία του εθνικισμού είναι υπερπολύτιμη, τόσο για την παγκοσμιοποίηση ως διαδικασία όσο και για το κράτος ως οντότητα.
Ωστόσο, δε θα πρέπει να διαφεύγει της προσοχής μας η ιστορική πραγματικότητα πως το κράτος, ως αυτόνομη οντότητα και πολιτικό φαινόμενο, έχει υπάρξει επί αιώνες ανεξάρτητα από την ιδεολογία του εθνικισμού και μονάχα πρόσφατα αποτέλεσε φορέα και εκφραστή λαϊκής κυριαρχίας ― στην πράξη και από απόψεως ουσίας το έθνος αποτελεί πολιτική κοινότητα νομιμοποίησης κράτους, της ύπαρξης και της λειτουργίας του.
Πέρα από εθνοκρατικές στερεοτυπικότητες μαζικής κατανάλωσης θα πρέπει να αναγνωριστεί ρητά και να γίνει κατανοητό πως το έθνος ως πολιτική κοινότητα, στην διατλαντική περιοχή, έχει αποδυναμωθεί συμβολικά και λειτουργικά, είναι αποψιλωμένο και ζαρωμένο, δίχως ζωτικότητα, ενεργητικότητα και όραμα, και αντιδρά λειτουργώντας αμυντικά κυρίως έναντι του κράτους ως πολιτικής οντότητας ― το κράτος, εάν κρίνει σκόπιμο και συμφέρον, μπορεί ανά πάσα στιγμή να συνεχίσει την ύπαρξη του δίχως το έθνος.
Επίσης, το κράτος, μπορεί να ωθήσει σε επανενεργοποίηση του έθνους ως συντελεστή ισχύος, προκειμένου να επαναβεβαιώσει την κυριαρχία του, να αμυνθεί ή να επανανομιμοποιηθεί ― όχι επειδή ταυτίζεται μαζί του ή είναι ηθικό.
Το κράτος δεν έχει a prioriενυπάρχουσα ή έμφυτη δομή και λειτουργία και η εξέλιξη του δεν είναι γραμμική.
Άνθρωποι και πρακτικές που επιβάλλουν ή δικαιολογούν την εκκένωση και αραίωση του δημόσιου χώρου ―δίχως τον οποίον δεν υπάρχει έθνος ως πολιτική κοινότητα― και την ιδία στιγμή ξιφουλκούν εναντίον της εμπορικής, καταναλωτικής και πολιτικής διάστασης της παγκοσμιοποίησης, πρεσβεύοντας συνθήκες πολιτικής και οικονομικής απο-παγκοσμιοποίησης, πολυδιάσπασης και κατακερματισμού, επιταχύνουν και εμβαθύνουν την τεχνολογική υπέρ-παγκοσμιοποίηση σε επίπεδο τεχνικών οργάνωσης, ασφάλειας και συλλογής πληροφοριών με εθνοκεντρική δικαιολόγηση. Η Sophia, τα φυσικά δικαιώματα και τα υπαρξιακά ερωτήματα ―που θα διαβάσετε στο μέρος IX― από τη μια μεριά, και από την άλλη πολιτικές ασφαλειοποίησης της δημόσιας ζωής, βιοπληροφορική οργάνωση και υποδόρια ή έμμεσα cyborg data mining. Περιγράφουμε πιθανότητες και δυνατότητες απέναντι στις οποίες θα πρέπει να αναπτυχθούν αντιλήψεις περί τεχνολογικής λογοδοσίας, πολιτικές δικλείδες ασφάλειας και θεσμικά αντίβαρα.
Τέλος, η ιδεολογική διχοτομία παγκοσμιοποίηση vis-à-vis εθνικισμός μπορεί να είναι λειτουργική προκειμένου να στρατεύονται ομάδες ανθρώπων στους σκοπούς συγκεκριμένων συμφερόντων, όμως είναι παραπλανητική από απόψεως ιστορικής ουσίας.
Ο εθνικισμός, συχνά, εμφανίζεται όχι ενεργητικά αλλά ως απόρροια, αντίδραση και έμμεση συνέπεια ευρύτερων διαρθρωτικών αλλαγών και μεταβολών ―δηλαδή ως αποτέλεσμα συστημικών σεισμών―, συμπεριλαμβανομένης της δημιουργίας, κατάρρευσης και του ανασχηματισμού κρατών. Όλες οι μεγάλες διευρύνσεις προς κάποια μορφή πλανητικοποίησης εγκαθιδρύθηκαν ή θεσμοθετήθηκαν μετά, και όχι πριν, από την άνοδο δυνάμεων αντίδρασης, ανάσχεσης ή αποτροπής και έπονται, δεν προηγούνται, συγκλονιστικών καταστροφών μαζικής κλίμακας (Κ.τ.Ε, Ο.Η.Ε). Η μέχρι προ λίγων ετών πολιτική προώθηση και ιδεολογική προσπάθεια σμίλευσης της παγκοσμιοποίησης από το κράτος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής προς μια κατεύθυνση υποκειμενικών επιδιώξεων ―μέσω προώθησης συγκεκριμένων συμφερόντων και αντιλήψεων, χρησιμοποίησης αμερικανοκινούμενων μέχρι πρότινος θεσμών και χρήσης ενός αγοραίου ιδεολογικού δόγματος φονταμενταλιστικού οικονομισμού― στα πλαίσια ενός ιεραρχικά δομημένου συστήματος ηγεμονίας και χειραγώγησης μιας πολυ-παραγοντικής και πολυεπίπεδης αντικειμενικής εξέλιξης και διαδικασίας που την υπερέβαινε ολοένα και εντονότερα, έχει εξαφανίσει από τις συνειδήσεις το προηγούμενο ιστορικό γεγονός.
Το κράτος ως φορέας και εκφραστής λαϊκής κυριαρχίας στα πλαίσια μιας οργανωμένης πολιτικής κοινότητας με κοινό παρελθόν την οποία ονομάζουμε έθνος, συγκροτήθηκε ως αποτέλεσμα ευρύτατων συστημικών μεταβολών και οργανωτικών μετασχηματισμών που οδήγησαν σε σταδιακή κατάρρευση του παλαιού αυτοκρατορικού κόσμου και στην ανάπτυξη μιας εναλλακτικής οργανωτικής μορφής που τυπικά ονομάζουμε εθνικό κράτος.
Η περίοδος που διανύουμε είναι ανάλογης, αν όχι μεγαλύτερης, συστημικής οργανωτικής σεισμικότητας και βαρύτητας και μπορεί, μεσοπρόθεσμα, να οδηγήσει σε εξίσου βαθύτατους και δομικούς οργανωτικούς μετασχηματισμούς που θα επηρεάσουν τις σχέσεις μεταξύ πόλεων, κρατών και περιφερειών, σε συστημικό επίπεδο.
Η ενδοχώρα μητροπολιτικών περιοχών και μεγαλουπόλεων, αστικών συσσωματώσεων και συνενώσεων (megacities, metroplex, conurbation, city clusters), δεν είναι το έδαφος του κράτους στο οποίο βρίσκονται, αλλά ο πλανήτης.
Οι μεγά-περιοχές αστικών συμπλεγμάτων, προκειμένου να υπάρχουν και να λειτουργούν, προϋποθέτουν πολλαπλές εμπορικές συνδέσεις, οικονομικούς δεσμούς, και συνεχείς ροές, που τις συνδέουν με τα δίκτυα της πλανητικής ενδοχώρας τους.
Αν οι ροές ελαχιστοποιηθούν, οι συνδέσεις διακοπούν και τα δίκτυα καταρρεύσουν, οι μητροπόλεις αυτές, στην πλειοψηφία τους, δεν μπορούν να αυτοσυντηρηθούν περιορισμένες στα πλαίσια του εθνικού εδάφους. Ακόμη και αν η παραγωγή επιστρέψει σε κοντινότερες προς αυτές αποστάσεις, η επιβίωση τους προϋποθέτει κράτη ηπειρωτικών διαστάσεων, διαφορετικά, απαιτεί εξωτερική δικτύωση και απεξάρτηση ή αυτονόμηση από την εθνική επικράτεια στην οποία βρίσκονται.
Οι συνθήκες αυτές δεν μεταβάλλονται με ψήφους και εκλογές νέων κυβερνήσεων, δηλαδή στη χρονική διάρκεια ενός ή δύο εκλογικών κύκλων.
Το κράτος βρίσκεται αντιμέτωπο με μια τεράστια πρόκληση: οφείλει να παρέχει συνθήκες και εγγυήσεις ασφάλειας για τους πολίτες του μέσα σε ένα πλαίσιο ευνομίας, και τάξη στο εσωτερικό του μέσα σε ένα πλαίσιο δικαιοσύνης που να μην καταπνίγει την ελευθερία τους, να εξυπηρετεί τις βιοτικές ανάγκες και να διασφαλίζει ένα επίπεδο οικονομικής λειτουργίας και συνθήκες αξιοπρεπούς διαβίωσης για όλους τους πολίτες, να διατηρεί την κοινωνική συνοχή, να μεριμνά για την υγεία των πολιτών, να συντηρεί νόμιμη αξίωση στο μονοπώλιο της βίας, να διαφυλάσει κάποιας μορφής εξωτερική κυριαρχία ― και την ίδια στιγμή να καλύπτει τις υπερμεγέθεις και τεράστιες ανάγκες των μητροπολιτικών κέντρων, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες και τα κόστη για τη συντήρηση τους σε συνθήκες αραίωσης, διαταραχής και επιβράδυνσης του φυσικού εμπορίου, των εφοδιαστικών αλυσίδων και των δικτύων μεταφοράς, διατηρώντας παράλληλα τη συνοχή της πολιτικής κοινότητας: ένας εργάτης της κοσμόπολης Tokyo-Yokohama (δύο πόλεις που λειτουργικά συγχωνεύονται), της μητροπολιτικής περιοχής San Francisco–Oakland–Berkeleyή ένας Francilienτης Île-de-France, μπορεί να αισθάνεται ως αυτονόητα ορισμένα πράγματα που στα μάτια ενός ευκατάστατου κατοίκου μιας μεγάλης επαρχιακής πόλης της νήσου Hokkaido, της κομητείας της Oklahomaή του Corrèzeνα φαίνονται ανούσια, και μάλιστα οι απαιτήσεις και οι ανάγκες του πρώτου να λειτουργούν εις βάρος του τελευταίου.
Το κράτος πρέπει να φέρεις εις πέρας όλα τα προηγούμενα σε συνθήκες πολλαπλών εξωγενών συστημικών κρίσεων και αναστολής οικονομικών λειτουργιών ―από τις οποίες προκύπτουν προβλήματα εσωτερικής και εξωτερικής ασφάλειας―, δίχως το καθεστώς να χάσει τη νομιμοποιήση του στις συνειδήσεις των πολιτών.
Θα υπάρξουν κράτη που δεν θα καταφέρουν να ανταπεξέλθουν.
Μέσα από τα εδαφικά σπλάχνα των κρατών που δεν θα εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους, καλύπτοντας τις ανάγκες τόσο της πολιτικής κοινότητας ―δηλαδή του έθνους― όσο και των μητροπόλεων ―δηλαδή των εμπορικών κόμβων, των εδρών του χρήματος και των κέντρων της τεχνολογικής ανάπτυξης―, ενδέχεται να αναδυθούν κυρίαρχες πόλεις, οι οποίες θα διασυνδεθούν με δίκτυα άλλων πόλεων συμμετέχοντας σε ψηφιακές νομισματικές περιοχές, να προκύψουν ανεξάρτητες περιοχές που σε σύντομο χρονικό διάστημα θα απορροφηθούν από γειτονικά κράτη ―εφόσον τα τελευταία θα έχουν ανταποκριθεί στις αντίστοιχες απαιτήσεις― και, τέλος, αυτόνομες ή περίκλειστες περιοχές και κοινότητες που θα έχουν εισέλθει σε μια διαδικασία απλοποίησης των εσωτερικών τους λειτουργιών, όχι λόγω κατάρρευσης αλλά αυτοβούλως.
Υπάρχουν αρκετά γνωρίσματα και χαρακτηριστικά της παγκόσμιας πολιτικής αταξίας που προσφέρουν prima facie, ενδείξεις αν όχι αποδείξεις, τέτοιων τάσεων ― δηλαδή μιας διαδικασίας πολιτικού καταβολισμού. Πρακτικές ψηφιακής υπέρ-οργάνωσης και τεχνολογικής πολυπλοκότητας λαμβάνουν χώρα παράλληλα με διαδικασίες απλοποίησης και καταβολισμού που λαμβάνουν χώρα σε φυσικό επίπεδο (VIII).
Υπάρχουν μητροπόλεις που λειτουργούν με λογική κατοχής και ιδιοκτησίας του πλανήτη και των ανθρώπων που τον κατοικούν ―παράγοντας ασφαλώς και τον αντίστοιχο ανθρωπολογικό τύπο― και είναι απρόθυμες να αναλάβουν το κόστος και την ευθύνη για τα μεγάλα πλανητικής εμβέλειας σύγχρονα προβλήματα ―ενώ αποτελούν πηγή και ρίζα των περισσότερων εξ αυτών― παρόλο που μπορούν να συνεισφέρουν στην επίλυση τους.
Οι μητροπολιτικές περιοχές θεωρούνται ακόμη και σήμερα περισσότερο ως ένας αστικός χώρος να ζεις παρά ως μια κοινότητα που προσφέρει μια ταυτότητα και δίνει απάντηση στο ερώτημα ποιοι είμαστε; (αν και είναι εμφανής η ολοένα και μεγαλύτερη βαρύτητα τους).
Η μη ανάληψη κόστους και ευθύνης μαζί με το ζήτημα της ταυτότητας, συνεπικουρούμενα από την αδιαφορία για την ύπαρξη συνεχούς πολιτικά εδαφικού χώρου, αποτελούν ορισμένους από τους σημαντικότερους λόγους που οι πόλεις δεν μπορούν να αντικαταστήσουν τα κράτη, προς το παρόν τουλάχιστον.
Ωστόσο, μεσοπρόθεσμα πόλεις θα ιδωθούν ως θεραπεία για ένα δυσλειτουργικό κράτος και θα τους ανατεθούν ολοένα και μεγαλύτερες αρμοδιότητες οι οποίες θα εξελιχθούν.
Δε χρειάζεται να αναφέρουμε εδώ περιπτώσεις πολιτειών και πόλεων που το οικονομικό τους εκτόπισμα είναι μεγαλύτερο από κράτη πρώτης γραμμής, σε παγκόσμια ή περιφερειακή κλίμακα, και ότι περίπου το 25% του παγκόσμιου πληθυσμού ζει σε έναν αριθμό λίγων εκατοντάδων μεγαλουπόλεων.
Επίσης, σε περίπτωση ρευστοποίησης και κατάλυσης των κοινωνικών συμβολαίων οι άνθρωποι στο δήμαρχο και τον περιφερειάρχη της περιοχής τους θα απευθυνθούν, σε φυσικό χρόνο και χώρο, όχι σε κάποιο ψηφιακό και εικονικό τους υποκατάστατο.
Στα πλαίσια μιας ολοένα και εντονότερης μηχανοποίησης του κόσμου, οι μητροπόλεις ―με την χρηματοκεντρική τους οικονομία, την τεχνολογική τους ανάπτυξη, την εμπορική τους ισχύ και το συνεχώς διευρυνόμενο οικονομικό και πληθυσμιακό τους μέγεθος και μερίδιο, που καθιστά όλες τις υπόλοιπες περιφέρειες μιας χώρας υποτελείς επαρχίες―, θα μπορούσαν να φτάσουν σε σημείο να κυβερνούν σε τέτοιο βαθμό το κράτος που να καταλήξει απλό κουφάρι, το ίδιο, και η πολιτική κοινότητα που κατοικεί επί του εδάφους του, κενό γράμμα.
Υπό μια έννοια το ερώτημα, σε πολλές των περιπτώσεων, είναι ποιος θα καταρρεύσει: ή μητροπόλεις ή τα κράτη;
Όμως και η αντίθετη περίπτωση, δηλαδή η τρομακτική ισχυροποίηση του κράτους μέσω της ψηφιοποίησης και η ενίσχυση της εσωτερικής του κυριαρχίας και της υπέρτατης εξουσίας του επί του εδάφους και των πολιτών, συμβαδίζοντας παράλληλα με αποδυνάμωση της εξωτερικής του κυριαρχίας λόγω ακριβώς της ψηφιοποίησης (αμέσως παρακάτω), θα μπορούσε να οδηγήσει σε αποϋλοποίηση του έθνους από το φυσικό και κοινωνικό περιβάλλον και εξαΰλωση του σε ψηφιακά υποκατάστατα ― δεν υπάρχει πολιτική κοινότητα δίχως φυσικό δημόσιο χώρο.
Ψηφιακά υποκατάστατα του δημόσιου χώρου βρίσκονται εκτός εθνικής επικράτειας και συνταγματικής έννομης τάξης.
Ο λεγόμενος ψηφιακός δημόσιος χώρος, ως εικονικό περιβάλλον, δεν είναι ούτε δημόσιος ούτε εθνικός ούτε χώρος ούτε περιβάλλον ― είναι ψηφιακή πλατφόρμα επί της οποίας ασκούν έλεγχο και επιβάλλουν κανόνες εταιρείες υψηλής τεχνολογίας υπερεθνικής υπερσυσσώρευσης και υπερσυγκέντρωσης δεδομένων και πληροφοριών, που τα στρατηγεία και η φυσική τους έδρα βρίσκεται κυρίως στην επικράτεια των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.
Ορισμένες από αυτές αποτελούν τις μεγαλύτερες πλατφόρμες διαφήμισης και συσσώρευσης πληροφοριών και προσωπικών δεδομένων στον πλανήτη, με τουλάχιστον ένα δισεκατομμύριο ενεργούς και περισσότερα από δύο δισεκατομμύρια συνολικούς χρήστες, καθώς και δικό τους ψηφιακό νόμισμα (θα ασχοληθούμε αναλυτικά με όλες τις διαστάσεις της ψηφιοποίησης, συμπεριλαμβανομένης της νομισματικής).
Υπό αυτή την έννοια, η φαινομενική ισχυροποίηση του κράτους μέσω της ψηφιοποίησης μπορεί να ιδωθεί ως ουσιαστική αποδυνάμωση του ―ορθότερα αποτελεί ισχυροποίηση στο εσωτερικό και αποδυνάμωση ως προς το εξωτερικό― και μετατροπή του σε μηχανισμό θεσμοθέτησης, νομιμοποίησης και επιβολής πολιτικών υπό αυξημένη κεντρική υπερκρατική καθοδήγηση ή καθ'υπαγόρευση αποκεντρωμένων υπερεθνικών ιδιωτικών συμφερόντων και δικτύων.
Στο παρελθόν, η μεγέθυνση των πόλεων στα πλαίσια των αυτοκρατορικών περιοχών κατέστησε την τεχνολογία αστική. Στις μέρες μας, η υπερδιόγκωση των μεγαλουπόλεων και των μητροπολιτικών περιοχών ―εις βάρος της εθνικής επικράτειας στην οποία βρίσκονται ή εις βάρος εθνικών περιοχών άλλων κρατών― καθιστά σταδιακά την τεχνολογία μετα-εθνική και μετα-αστική.
Μια νέα εξουσία και τάξη (Fifth Estate) έχει αρχίσει να υπερβαίνει την άτυπη αλλά ουσιαστική εξουσία των μέσων μαζικής ενημέρωσης και, υπό προϋποθέσεις, θα μπορούσε να καταπιεί ή, ορθότερα, να αλλοιώσει σε τέτοιο βαθμό τις τρεις κύριες εξουσίες ―τη νομοθετική, την εκτελεστική και τη δικαστική― καθιστώντας τες εξαρτήματα της και καταλύοντας κάθε έννοια εξυπηρέτησης δημοσίου συμφέροντος, απειλώντας κατά αυτόν τον τρόπο την ομαλή λειτουργία των πολιτευμάτων.
Η αγορά, που ως forumκαι ως market, γεννήθηκε από την ελευθερία της μετακίνησης, του συνέρχεσθαι και του συνεταιρίζεσθαι, σταδιακά υποκαθίσταται από την ψηφιακή Λερναία Ύδρα·και, μαζί με αυτήν, καταπίνει και τον φυσικό δημόσιο χώρο.
Κυκλοφορεί ένα αρπακτικό, ένα θηρίο, «εκεί έξω».
Είτε το ονομάσει κανείς Λεβιάθαν, παραπέμποντας σε ένα περιεχόμενο που θα αφορά την Ύλη, μορφή και εξουσία μιας ψηφιακής και αποϋλοποίημένης πολιτικής κοινότητας, είτε Tiamatή Ύδρα, Lotan, Vritraή Jörmungandr, Tanninή Tehom, όπως είναι μερικά από τα μυθολογικά και θρησκευτικά ονόματα του, η κατάσταση που διαμορφώνεται σταδιακά δε μοιάζει να αλλάζει ως προς την ουσία της: σε αρκετές περιπτώσεις, νέο-εθνικές τάσεις αυταρχισμού δεν έρχονται για να καταπολεμήσουν το θηρίο, όπως φαίνεται με μια πρώτη ματιά, αλλά για να το εξυπηρετήσουν και ―αναλόγως τις εγχώριες συνθήκες― να αποδείξουν τη λειτουργική τους συμβατότητα μαζί του, επιδιώκοντας τη συστημική αποδοχή τους και προσφέροντας εκδούλευση (υπάρχουν απατεώνες τόσο της επανάστασης όσο και της αντίστασης), όντας διατεθειμένες να εφαρμόσουν τεχνολογίες και πολιτικές ψηφιακής υπερ-παγκοσμιοποίησης με εξουσιαστικό περιεχόμενο και προσανατολισμό.
Αν σε συνθήκες φυσικής υπέρ-παγκοσμιοποίησης είχαμε ρευστοποίηση του έθνους, σε συνθήκες ψηφιακής υπέρ-παγκοσμιοποίησης έχουμε την αποϋλοποίηση του.
Η σχέση φυσικής και ψηφιακής παγκοσμιοποίησης εκφράζει δύο διαφορετικές όψεις και λειτουργίες, καταβολισμού και αναβολισμού, μιας και μόνης διαδικασίας ― του μεταβολισμού της παγκοσμιοποίησης (VIII).
Η ενοποίηση του φυσικού χώρου γέννησε το εδαφικό κυρίαρχο κράτος ― το άδειασμα του και η συνεπακόλουθη ψηφιακή υποκατάσταση του σηματοδοτούν την απαρχή, είτε της μετάλλαξης είτε της κατάρρευσης του.
Ο κυρίαρχος λόγος που ηγεμονεύει στη δημόσια σφαίρα εδράζεται σε μια λογική και προϋποθέτει μια αντίληψη συνεχής, σταδιακή, εξελικτική, αμιγής, με διαυγείς διαχωρισμούς, όρια και ταυτότητες, ενιαία, ομοιογενής, ομοιόμορφη·εν τέλει προσδοκούμενη ― όχι μια αντίληψη που προσεγγίζει την ένταση και το ρυθμό των πραγμάτων μέσα από ένα πρίσμα μετάλλαξης, αιφνιδιασμού, ασυνέχειας, κατάρρευσης, υβριδικότητας, καταστροφής·εν αρχή απροσδόκητη.
Η εποχή μας, όμως, είναι ασυνήθιστη, ιδιόμορφη, υβριδική.
Συνυπάρχουν παράλληλα και ταυτόχρονα τάσεις φυσικής απο-παγκοσμιοποίησης, που εδράζεται σε συγκεκριμένο ενεργειακό μείγμα, και ψηφιακής υπέρ-παγκοσμιοποίησης που αξιώνει ένα νέο ενεργειακό μείγμα·πολυπλοκότητας και απλοποίησης·συγκεντρωτισμού και αποκέντρωσης·αραίωσης του φυσικού δημόσιου χώρου με παράλληλη δυνατότητα ψηφιακής διαφάνειας της ιδιωτικότητας·πολιτικής πολυδιάσπασης σε περιφερειακό, διακρατικό και ενδοκρατικό επίπεδο και συνάμα δυνατότητες συγκεντρωτικής ηλεκτρονικής επικυριαρχίας·ισχυροποίησης του κράτους σε ορισμένες λειτουργίες του, αποδυνάμωσης και απώλειας ελέγχου σε άλλες·επιστροφής του εδαφικού χώρου με ταυτόχρονη ενδυνάμωση σποραδικών δικτύων και ταυτοτήτων καθώς και βέλτιστες νομισματικές περιοχές ―που επιδιώκουν να συνδυάζουν γεωγραφική εγγύτητα και μακροοικονομικά μεγέθη― οι οποίες τραντάζονται την ίδια στιγμή που αναδύονται εδαφικά ασυνεχείς ψηφιακές νομισματικές περιοχές, σποραδικοί χώροι ή δίκτυα πληρωμών και συναλλαγών με ψηφιακά νομίσματα.
Όλα τα προηγούμενα, υπό συνθήκες πύκνωσης του ιστορικού χρόνου και αραίωσης του φυσικού χώρου.
Ζούμε, ταυτόχρονα, υπό συνθήκες τεχνολογικής ενσωμάτωσης και κοινωνικής αποστασιοποίησης·διατάραξης, παραβίασης και διάνοιξης των πλέον απομακρισμένων φυσικών οικοσυστημάτων, εξαναγκασμού ζωικών ειδών ―που λειτουργούσαν ως δεξαμενές περιορισμού μικροβίων― και κατ'οίκον σωματικού εγκλεισμού και ψυχικής φυλάκισης στο εικονικό μας κλουβί. Υποκαθιστούμε τη βιολογική εξέλιξη με την τεχνολογική πειραματική παρέμβαση.
Παρατηρούμε φαινόμενα φτωχοποίησης και ξεπεσμού φυσικών δημιουργών και παραγωγών και πλουτισμό ψηφιακών διαμεσολαβητών και παρόχων διαχείρισης των προϊόντων τους ή πρόσβασης και αποθήκευσης των δεδομένων τους·υπερ-συνδεσιμότητας ψηφιακών σχέσεων και ρύθμισης ή καταστολής φυσικών επαφών και ελευθεριών·υπερσυσσώρευσης πληροφοριών και δεδομένων συνοδευόμενη από οικονομική παραλυσία και κοινωνική αποσύνθεση.
Βλέπουμε από τα μπαλκόνια μας την εκκένωση ή αραίωση του δημοσίου χώρου ―ο οποίος γεννήθηκε από την ελευθερία της μετακίνησης― και επιστρέφουμε στο εσωτερικό των κατοικιών μας της δυνητικά ανύπαρκτης ψηφιακής μας ιδιωτικότητας. Είμαστε εικονικά ορατοί και φυσικά αόρατοι. Η μερική αποϋλοποίηση της σωματικής σεξουαλικότητας και εξαΰλωση της στο εικονικό περιβάλλον ολοκληρώνει την εικόνα.
Η καθημερινότητα μας διαμορφώνεται ολοένα και περισσότερο από ασύγχρονες τηλε-επαφές με φυσική απουσία και σύγχρονες τηλεδιασκέψεις και βίντεοκλήσεις με εικονική παρουσία ― δηλαδή από συνθήκες αναγωγής μας σε έναν άχρονο εικονικό χώρο με παράλληλη αποκοπή μας από το φυσικό χώρο, τον κοινωνικό χρόνο και το αστικό περιβάλλον.
Φυσικά πρόσωπα έχουν συναντήσεις σε εικονικά περιβάλλοντα με πρόσωπα κοινωνικά ανύπαρκτα αλλά ψηφιακά κατασκευασμένα ― τούτο σημαίνει και σηματοδοτεί αποϋλοποίηση φυσικών προσώπων και υλοποίηση της ψηφιακότητας με κοινό πεδίο συνάντησης τους το εικονικό.
Αν αυτοκατανοηθούμε ως ενιαίος ανθρώπινος τεχνικός πολιτισμός με πολλαπλές κουλτούρες, παραδόσεις και ήθη, γλωσσικά, αξιακά και ηθικά περιβάλλοντα, κοινωνικές και πολιτικές δομές ―δηλαδή ως πραγματικότητα και όχι ως σύνθημα περί παγκόσμιου χωριού―, λαμβάνοντας υπόψη μας την κλίμακα Καρντάσεφ (Kardashev Scale), διαπιστώνουμε πως βρισκόμαστε περίπου στα τρία τέταρτα του Πολιτισμού Τύπου [I] της συγκεκριμένης κλίμακας.
Δεν έχουμε δηλαδή φτάσει τον Τύπο [I], είναι όμως εμφανή τα σημάδια μετάβασης προς αυτόν.
Οι κρίσεις και οι πηγές κινδύνου που αντιμετωπίζει ένας πολιτισμός ο οποίος βρίσκεται σε μια τέτοια μεταβατική φάση μπορούν να αποδειχθούν μοιραίες·έχουν προβλεφθεί εδώ και δεκαετίες και στις μέρες μας έχουν μεταβληθεί σε ιδιαίτερες θεματικές.
Το ιστορικό γεγονός ότι αποφύγαμε την καταστροφή ενός πυρηνικού πολέμου και, μάλιστα, ως μέσο αυτοπροστασίας και προϊόν ανασφάλειας απέναντι σε μια τέτοια πιθανότητα προέκυψε σαν αποτέλεσμα το διαδίκτυο, υπήρξε μια σημαντική εξέλιξη.
Οι άνθρωποι τρόμαξαν τόσο από την ισχύ της πυρηνικής τεχνολογίας και τα πιθανά αποτελέσματα της, με συνέπεια να δημιουργήσουν το διαδίκτυο.
Το ότι η πυρηνική αποτροπή λειτούργησε και δεν υπήρξε πλανητικό ολοκαύτωμα ήταν ένα σημαντικό βήμα καθώς, με βάση αυτή την προσέγγιση και κατηγοριοποίηση των πραγμάτων, η πιο επικίνδυνη φάση για πιθανή συστημική κατάρρευση ή μαζική καταστροφή είναι η μετάβαση από τον Πολιτισμό Τύπου [0], που βρισκόμαστε εμείς, στον Πολιτισμό Τύπου [I].
Η τιθάσευση, μορφοποίηση και αξιοποίηση της πυρηνικής ενέργειας, δίχως την αυτοκαταστροφή των ανθρώπων, θα μπορούσε να ιδωθεί ως δοκιμασία καθοριστικής σημασίας, ως ενός είδους test, στο οποίο οι άνθρωποι, τουλάχιστον μέχρι στιγμής, τα κατάφεραν και πέτυχαν.
Η προηγούμενη παρατήρηση, πέραν της επισήμανσης των συλλογικών κινδύνων που διατρέχει η ανθρώπινη ύπαρξη, θέλει να αναδείξει τη συσχέτιση και τη στενή συνάφεια μεταξύ απελευθέρωσης μιας φυσικής δύναμης ―σε υποατομικό επίπεδο στη συγκεκριμένη περίπτωση― και τη δημιουργία μιας νέας τεχνολογίας ή τη νέα χρήση μιας ήδη υπάρχουσας.
Την περίοδο που διανύουμε η απελευθέρωση μιας άλλης φυσικής δύναμης ιογενούς φύσεως ―σε μικροβιολογικό επίπεδο αυτή τη φορά― ενδέχεται να οδηγήσει σε νέες τεχνολογίες ή στην ενίσχυση και εμβάθυνση και τη νέα χρήση ήδη υπαρχουσών τεχνολογιών.
Μια συστημική κατάρρευση μπορεί να εκφραστεί με διάφορους τρόπους: ως αναρχία και χάος, ως πληθυσμιακή μείωση, ως πτώση σε έναν ελάχιστο κοινό παρανομαστή, ως απλοποίηση διαδικασιών και λειτουργιών, ως επιστροφή σε τοπικές μορφές και μονάδες οργάνωσης, ως φυγή από το οικείο προς το ξένο.
Κατάρρευση δεν σημαίνει πάντα ολοκληρωτική καταστροφή, σημαίνει όμως πάντα κάποιας μορφής απλοποίηση.
Η κατάρρευση μιας πολιτείας μιας κοινωνίας υψηλής εσωτερικής διαφοροποίησης ή ενός πολύπλοκου συστήματος, εκφράζεται συνήθως μέσω της απλοποίησης τους, λόγω αδυναμίας διατήρησης και διαιώνισης τους, καθώς τα επίπεδα πολυπλοκότητας καθιστούν, σταδιακά, τη δομή υπερβολικά ενεργοβόρα, δαπανηρή και μη βιώσιμη προκειμένου να (αυτο)συντηρηθεί.
Υπό αυτή την έννοια, οι περισσότερες πολύπλοκες δομές καταρρέουν υπό το ίδιο τους το βάρος και επανέρχονται στα στοιχειακά και απλοϊκότερα συστατικά τους μέρη.
Στο ανθρώπινο σώμα η διαδικασία διάσπασης πολύπλοκων ουσιών σε απλούστερες και η απελευθέρωση ενέργειας ονομάζεται καταβολισμός.
Ένα πολύπλοκο σύστημα προκειμένου να διατηρηθεί ―πόσο μάλλον να εμβαθύνει τις λειτουργίες του― απαιτεί ολοένα και υψηλότερα επίπεδα συνεχούς ενεργειακής δαπάνης, τα οποία χρησιμοποιούνται για τη σύνθεση πολύπλοκων διαδικασιών, καταλήγοντας σε ένα σημείο οριακής απόδοσης της επένδυσης επί της πολυπλοκότητας.
Η πολυπλοκότητα ενέχει κόστος και προϋποθέτει συνεχώς αυξανόμενες ενεργειακές δαπάνες.
Στο ανθρώπινο σώμα η διαδικασία σύνθεσης πολύπλοκοτητας που απορροφά ενέργεια ονομάζεται αναβολισμός.
Καταβολισμός και αναβολισμός συνθέτουν τον μεταβολισμό.
Οι διαδικασίες αυτές ασφαλώς σχετίζονται με τον ρυθμό της ζωής και την αντίληψη για τον χρόνο.
Όσο πολυπολοκότερη είναι μια κοινωνία, μια πολιτειακή δομή και ένα σύστημα, τόσο πιο ενεργοβόρα και δαπανηρή είναι η συντήρηση τους.
Όσο υψηλότερα επίπεδα συνεχούς ενεργειακής δαπάνης απαιτούνται προκειμένου να ενισχυθεί η πολυπολοκότητα μια δομής, τόσο περισσότερο μειώνονται οι πιθανότητες επιβίωσης της σε ενδεχόμενο κατάρρευσης. Στα τεχνολογικά συστήματα, μάλιστα, το δυναμικό καταστροφικών ατυχημάτων αυξάνεται όσο πιο πολύπλοκες και αλληλένδετες είναι οι σχέσεις και συνδέσεις μεταξύ των μερών ή τμημάτων τους.
Τι συνδέει τη λειτουργία μιας κυβέρνησης, των τραπεζών και του χρηματοπιστωτικού συστήματος, το εμπόριο και την διαχείριση μιας κρίσης, το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο, την επεξεργασία λυμάτων και το πόσιμο νερό, και αποτελεί conditio sine qua nonγια τη λειτουργία, διάθεση και παροχή όλων των προηγούμενων;
Ο ηλεκτρισμός. Τι προϋποθέτει η επεξεργασία πρώτων υλών, η παραγωγή βιομηχανικών προϊόντων και η κυκλοφορία τους;
Την τροφή.
Ηλεκτρισμός και τροφή, δηλαδή ενέργεια για να υπάρχουμε και ενέργεια για να συνυπάρχουμε, να επικοινωνούμε και να οργανωνόμαστε ― απόλυτη προϋπόθεση της ζωής μας, βέβαια, είναι ο Ήλιος.
Ο άνθρωπος διοχετεύει ενέργεια προσπαθώντας να επιλύσει ζητήματα πολυπλοκότητας με ολοένα πιο εκλεπτυσμένες μεθόδους, δηλαδή με περισσότερη πολυπλοκότητα.
Από τα νέα αυτά επίπεδα πολυπλοκότητας προκύπτουν νέες απαιτήσεις περαιτέρω απορρόφησης ενέργειας κ.ο.κ μέχρι του σημείου φθίνουσας απόδοσης οποιασδήποτε μορφής επένδυσης επί της πολυπλοκότητας.
Το πρόβλημα αυτό το έχουν αντιμετωπίσει όλες οι ανθρώπινες κοινωνίες από υπάρξεως κόσμου.
Οι διαφορές μας με αυτές, παρά τα μικρότερα επίπεδα πολυπλοκότητας τους, είναι λιγότερες απ'ό,τι θέλουμε να πιστεύουμε.
Ωστόσο δεν μας ενδιαφέρει εδώ να αναδείξουμε τα κοινά στοιχεία που παραμένουν και τις διαφορές που μεγεθύνονται ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν (άλλωστε αρκεί να επισημάνουμε πως παρά τα παχιά και μεγάλα λόγια περί τεχνολογίας και προόδου, δηλαδή την κοσμική θεολογία τους, την περίοδο αυτή εφαρμόζονται πρακτικές και κυριαρχούν ανθρώπινα πάθη που περιγράφονται στο Δεκαήμερο του Βοκκάκιου, την περίοδο του Μαύρου Θανάτου, επτά αιώνες νωρίτερα.
Αυτό που έχει αλλάξει από τότε είναι τα επίπεδα οργανωτικής ισχύος, δηλαδή μαζικού ελέγχου συμπεριφορών). Εκείνο που θέλουμε να επισημάνουμε είναι πως σε αυτή τη συνεχώς επαναλαμβανόμενη ιστορικά διαδικασία ―η οποία πιθανότατα αποτέλεσε βασική αιτία κατάρρευσης αρκετών γνωστών ιστορικών οργανισμών, αυτοκρατοριών και πολιτισμών― προστέθηκε, ιδιαίτερα κατά τον τελευταίο αιώνα, μια ιδεολογικοποιημενή τεχνολογική διάσταση, που ώθησε τις ανθρώπινες συνειδήσεις να πιστεύουν πως είναι σε θέση να επιβιώσουν οποιεσδήποτε συνθήκες κρίσεων, που για τις παρελθούσες κοινωνίες υπήρξαν ανυπέρβλητες.
Δίχως την τεχνολογία ο άνθρωπος δεν θα είχε καταφέρει νέα και συνεχή επίπεδα πολυπλοκότητας. Όμως η συνείδηση μιας ιδεολογικοποιημένης ματιάς της τεχνολογίας, φαίνεται να αγνοεί κάτι τέτοιο, αναφωνώντας:
Ο άνθρωπος διοχετεύει ενέργεια προσπαθώντας να επιλύσει ζητήματα πολυπλοκότητας και είναι είναι δια της τεχνολογίας, με τις ολοένα πιο εκλεπτυσμένες μεθόδους της ―δηλαδή με περισσότερη πολυπλοκότητα―, που θα επιλυθούν τα ζητήματα πολυπλοκότητας ― έτσι ο άνθρωπος κυνηγάει την ανύπαρκτη ουρά του (στην κοινή συνείδηση η διαδικασία αυτή έχει κωδικοποιηθεί υπό το σύνθημα πρόοδος με παράλληλη πεποίθηση πως το μη-όριο είναι το άπειρο).
Δεν είναι τυχαίο που άνθρωποι και κοινωνίες κινούνται μεταξύ παράνοιας και σχιζοφρένειας και από εκεί που ήθελαν να πάνε σε άλλους πλανήτες κατέληξαν κλεισμένοι στα σπίτια τους...
Ο άνθρωπος έχει δημιουργήσει έναν ιδεολογικό κλίβανο στον οποίον έχει κλειστεί μέσα, σφραγίζοντας τον ασφυκτικά, και στριφογυρίζει δίχως να επιλύει τα αίτια των προβλημάτων που αντιμετωπίζει ―διότι τα προϋποθέτει σιωπηρά― παρά καταπολεμά τα συμπτώματα τους·έχει μπλεχτεί σε έναν τεχνολογικό ιστό πολυπλοκότητας που έχει οδηγήσει ουσιαστικά στην υπονόμευση της έμβιας ύπαρξης του.
Ο άνθρωπος κινδυνεύει να συνθλιβεί ανάμεσα στις δυνάμεις της φύσης και της τεχνολογίας.
Οι φυσικές, βιολογικές ή άλλες δυνάμεις που απελευθερώνει μέσω συγκεκριμένων αντιλήψεων περί χρήσης και ανάπτυξης της τεχνολογίας, ωθούν σε ολοένα μεγαλύτερη ανάγκη τεχνολογικής πολυπολοκότητας και άρα ενεργειακής δαπάνης που είναι αναγκαία για την στήριξη αυτής της πολυπλοκότητας, με την οποία προσπαθεί να αντιμετωπίσει τα αποτελέσματα και να αποπληρώσει τα κόστη των φυσικών, γενετικών ή άλλων παιχνιδιών του.
Όμως μια τέτοια νοοτροπία θυμίζει τη λογική πως «τα πάντα έχουν την τιμή τους και τα πάντα αγοράζονται», μεταφερμένη από το πεδίο των σχέσεων μεταξύ ανθρώπων με κύριο μέσο συναλλαγών και ανταλλαγής το χρήμα, στο πεδίο των σχέσεων μεταξύ ανθρώπου και φύσης με κύριο διαμεσολαβητή την τεχνολογία.
Το πρόβλημα όμως δεν είναι η τεχνολογία αυτή καθεαυτή παρά η μετατροπή και μετάλλαξη της σε ιδεολογική σχέση ανθρώπου και φύσης.
Πριν από οποιαδήποτε ανάγκη, εδώ έχουμε να κάνουμε με μια νοοτροπία (mentalité) και μια βούληση που χλευάζει κάθε περιορισμό στο φυσικό και βιολογικό χώρο και χρόνο ―με αποτέλεσμα έξω ο ήλιος να λάμπει και οι άνθρωποι να είναι κλεισμένοι, ως άλλα οικόσιτα, στα ψηφιακά κελιά τους― και που θεωρεί το απεριόριστο και ατελείωτο, το νῦν καὶ ἀεὶ, δηλαδή το άπειρο, ως στόχο της.
Πριν απ'οτιδήποτε άλλο εδώ έχουμε να κάνουμε με μια λατρευτική πρακτική και μια προσευχή:
Μια φορά και έναν καιρό, θα λένε οι άνθρωποι στο μέλλον...
Στο παρόν, όμως, είμαστε αναγκασμένοι να πούμε ότι τέσσερα χρόνια πριν από σήμερα, κατά το σωτήριον έτος 2016 μετά Χριστόν και 1437 Έτος Εγίρας ―ή το έτος 4 π.Κ (IV BQ)―, ήρθε στη ζωή ή, ορθότερα, ενεργοποιήθηκε το κοινωνικό ανθρωποειδές ή ρομπότ ―το οποίο μάλιστα μας είπαν πως ήταν και θηλυκού γένους― ονόματι Sophia.
Το συγκεκριμένο fembotή gynoid, το οποίο μοντελοποιήθηκε στο πρότυπο της αρχαίας Αιγύπτιας βασίλισσας Νεφερτίτη (نفرتيتي, Nefertiti), δήλωσε δημόσια πως:
Χωρίς οικείο και οργανωμένο κόσμο, διαμορφωμένη και συγκροτημένη πραγματικότητα, δεν υπάρχει ταυτότητα και άρα ικανότητα προσανατολισμού, που είναι αναγκαία για την αυτοσυντήρηση. Σε χαοτικές περιόδους οι άνθρωποι χάνουν την πυξίδα τους.
Ο κόσμος τους καταρρέει. Ταυτότητα δεσμοί και σχέσεις εισέρχονται σε φάση αναπροσαρμογής·σταθερές, βεβαιότητες και προσανατολισμός επαναπροσδιορίζονται. Συντελείται μια διαδικασία αποδόμησης και αναδόμησης προκειμένου να υπάρξει εκ νέου κατεύθυνση και προσανατολισμός.
Μια τέτοια συνθήκη, δυνητικά, μπορεί να οδηγήσει τους ανθρώπους σε παραίτηση, απελπισία, ακόμη και απάθεια, καθώς ο έλεγχος επί της ζωής τους και η απόπειρα σμίλευσης των μελλοντικών τους προοπτικών, χάνεται μέσα από τα χέρια τους και κινείται πέραν των δυνάμεων τους.
Σε σε έναν κόσμο και μια εποχή όπου κυριαρχεί η αβεβαιότητα, που διαφαίνονται μεγάλες προκλήσεις στον ορίζοντα και διαψεύδονται προσδοκίες, αναγκαία είναι η ύπαρξη αναχωμάτων που θα διαφυλάσσουν την πνευματική, ψυχική και διανοητική προσωπική σφαίρα του κάθε ανθρώπου, από τη σκουπιδοποίηση της «δημόσιας» τεχνόσφαιρας και την υποβάθμιση της σε επίπεδο υποστάθμης ψηφιακής χωματερής.
Ζούμε σε μια θορυβώδη και πολύβουη ψηφιακή ζούγκλα ― και παράλληλα σε μια αστική έρημο.
Όμως δεν αρκούν οι αγαθές προθέσεις και διαθέσεις.
Απαραίτητη, πριν απ'οτιδήποτε άλλο, κρίνεται η διαμόρφωση μιας νέας ατμόσφαιρας, και αναγκαία η ανάπτυξη ενός ψυχοδιανοητικού ανοσοποιητικού συστήματος.
Επιβάλλεται η υπεράσπιση της αξίας των γεγονότων μέσα σε ένα πνεύμα φιλαλήθειας και ειλικρίνειας, το πνεύμα ενός υγιούς σκεπτικισμού, αξιοπιστία, κατά το δυνατόν γνώση ακρίβεια και διαύγεια, διάθεση λεπτομερούς εξέτασης και προσεκτικής έρευνας, και κριτική ικανότητα.
Οφείλουμε, τέλος, να είμαστε διανοητικά ειλικρινείς και ψυχικά θαρραλέοι.
Η συνειδητοποίηση των ανθρώπων είναι κρίσιμη.
Θα προσπαθήσουμε να προσθέσουμε το ελάχιστο που μπορούμε, ένα μικρό λιθαράκι.
Αν διασφαλίσουμε ορισμένα τουλάχιστον από τα προηγούμενα, μπορούμε να αισθανθούμε οικειότητα, σταθερότητα και ασφάλεια, ακόμη και αν δεν συμφωνούμε.
Οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη να μπορούμε να υπολογίζουμε σε κάποιον ή κάτι όταν το χρειαζόμαστε, να προστρέξουμε ή να απευθυνθούμε και, ακόμη κι αν δεν το πράξουμε, να γνωρίζουμε πως κάποιος είναι εκεί.
Ψυχικά καταπραϋντικό και συναισθηματικά αισιόδοξο, πάντως, είναι ότι μέσα σε όλο αυτό το χάος, που καταβάλλεται προσπάθεια να παρουσιαστεί ως τάξη, οι άνθρωποι συνεχίζουν.
Τραγουδούν και παίζουν μουσικά όργανα, κάνουν ηλιοθεραπεία στα μπαλκόνια ή βρίσκουν κάθε λογής επιχείρημα και ευκαιρία να κάνουν έναν περίπατο, μαγειρεύουν συνομιλούν και γελάνε, χαϊδεύονται και ερωτοτροπούν ―κρυφά ή φανερά―, γράφουν διαβάζουν και γυμνάζονται, περπατάνε ο ένας στο πλάι του άλλου, μυρίζουν τα λουλούδια και περπατούν κάτω από τη ζεστασιά και το φως του Ήλιου ― αυτής της θεμελιώδους προϋπόθεσης της ζωής.
Υπάρχουν βέβαια και λιγότερο ανέμελα και ανάλαφρα πράγματα που πιθανώς κάνουν.
Όπως να αναλογίζονται το παρελθόν και την πορεία της ζωής τους, να συλλογίζονται πιθανά σφάλματα τους και να διαχωρίζουν τα ενδιαφέροντα από τα αδιάφορα, τα ουσιώδη και τα καίρια από τα ανούσια, να επανεκτιμούν όσα μέχρι πρότινος θεωρούσαν αυτονόητα και δεδομένα.
Μπορεί ακόμη ακόμη να αρχίσουν να σκέφτονται, ξανά, ανθρώπους που είχαν ξεχάσει.
Η καταπραϋντική λειτουργία είναι απαραίτητη αρκεί να μην μετατρέπεται σε εφησυχασμό και συνήθεια, κατρακυλώντας σε αναισθησία ή ακόμη και απώλεια βούλησης ― αρκεί να μην μετατραπούμε σε βιοπληροφοριακά τηλεκατευθυνόμενα και άβουλα αυτόματα.
Έχουμε συνηθίσει μια πορεία συνεχούς απώλειας βαθμών ελευθερίας και βούλησης.
Χρόνια πριν είχε επισημανθεί, από αυτόν εδώ το χώρο, πως οι άνθρωποι το 2017-18 θα δυσκολεύονται να θυμηθούν πως ήταν τα πράγματα πριν από το 2008-2009, γιατί οι άνθρωποι συνηθίζουν ― και πως ο κόσμος μας μέχρι και λίγο μετά από τα μέσα δεκαετίας του 2020, θα είναι ένας κόσμος εντελώς διαφορετικός.
Εκείνη την περίοδο, μια τέτοια θέση, μπορεί να φάνταζε παράξενη.
Σήμερα ζούμε υπό τις παρούσες συνθήκες.
Εξοικειωνόμαστε, συνηθίζουμε και μικραίνει ο ορίζοντας μας.
Μακάρι η πορεία των πραγμάτων να καταστρέψει εκτιμήσεις και να διαψεύσει ανησυχίες.
Αν έχουν τεθεί υπό περιορισμό, καταστολή, ρύθμιση και έλεγχο, έχοντας παραλύσει, οι φυσικοί δεσμοί, η κοινωνική ζωή, οι ελεύθερες σωματικές επαφές, οι κοινωνικές συνευρέσεις, η οικονομική λειτουργία, η ελευθερία μετακίνησης και, ευρύτερα, οι σχέσεις μας με το φυσικό, κοινωνικό και αστικό περιβάλλον, πρέπει να καταβάλουμε κάθε προσπάθεια να μην χειραγωγηθεί σε ακραίο βαθμό η σκέψη μας.
Η σκέψη, μπορεί να μην είναι το πιο αθώο χαρακτηριστικό του ανθρώπου, ωστόσο, αν ελεγχθεί ή καλύτερα αλωθεί, ανοίγει ο δρόμος για το τελευταίο καταφύγιο της ελευθερίας της ανθρώπινης ύπαρξης, που ονομάζουμε ψυχή.
Τα γκρίζα σύννεφα δεν θα πρέπει να μας αποτρέπουν να αναζητούμε αχτίδες φωτός.
Μεγαλύτερο ρόλο σε αυτή την αναζήτηση θα έχει η Μουσική, η όραση και η ακοή, και μικρότερο η γραφή, η ανάγνωση και το μυαλό.
Όχι για λόγους παρηγοριάς, αλλά γιατί είναι κρίμα να ξεχάσουμε την ομορφιά που προσφέρουν τα σύννεφα και τα ωραία τους παιχνίδια με το φως ― και τον γαλήνιο ορίζοντα που διανοίγει η απουσία ή η υπέρβαση τους.
Επίλογος Πρόλογου
Στην αρχική αυτή φάση σκοπεύω να εξετάσω μεταβλητές και δυνάμεις, συστημικούς παράγοντες, νέες θεματικές και δομικές μεταβολές, στα πλαίσια ορισμένου αριθμού αρχικών κειμένων που θα έχουν μια κεντρικότητα.
Ορισμένα από αυτά τα αρχικά κείμεναθα είναι μονοθεματικά λόγω του αντικειμένου τους.
Κάποια άλλα θα εξειδικεύουν, κάνοντας πιο συγκεκριμένες και απτές, πτυχές ζητήματα και θεματικές που έθιξα επιγραμματικά, αφηρημένα ή εν συντομία, στα Προλεγόμενα.
Τέλος, στη συγκεκριμένη κατηγορία των αρχικών κειμένων, θα εισαχθούν θεματικές που υφέρπουν ή/και προϋποτίθενται, αλλά δε φανερώθηκαν σε λέξεις, πίσω από τα Προλεγόμενα.
Κατά την πορεία αυτή είναι βέβαιο πως θα υπάρξουν εμβόλιμες δημοσιεύσεις και παρεμβολές από εξίσου σημαντικά εμβόλιμα κείμενα―ορισμένα μάλιστα ίσως να αρέσουν ή να ενδιαφέρουν περισσότερο αναλόγως τις ασχολίες και τις ροπές σας― που θα σχετίζονται, όμως, είτε με την επικαιρότητα, εν ευρεία έννοια και σε ένα βαθύτερο επίπεδο, είτε με την ιστοριογραφία, σε ένα πλαίσιο επανερμηνείας και αναστοχασμού προκειμένου να διανοιχτούν γόνιμοι ιστορικοί δρόμοι και να αναδυθούν νοήματα υπό το φως των νέων συνθηκών, είτε τέλος, κάποια άλλα, θα συμπληρώνουν παλαιότερα κείμενα ―που σταδιακά θα επανέρχονται―, με τα οποία θα συνομιλούμε και θα συνδιαλλαγούμε, όλοι μας, τόσο εγώ ως δημιουργός τους όσο και εσείς ως αναγνώστες, παλαιοί που θα τα θυμηθείτε και νεότεροι που θα τα γνωρίσετε για πρώτη φορά.
Θα υπάρξει, επίσης, μια κατηγορία με αναδημοσιευμένα κείμενααπό ομιλίες, συνεντεύξεις, εργασίες, παρουσιάσεις βιβλίων κ.λπ, και μια ακόμη στην οποία θα παρουσιάζω, υπό τη μορφή κειμένου, σύντομα μέρη από τηλεοπτικές σειρές, βιβλία ή κινηματογραφικές παραγωγές, που αξιολογώ ως σπουδαία αποσπάσματα (ανεξαρτήτως της πλήρους ή μη συμφωνίας με το περιεχόμενο τους). Με τον καιρό πιθανώς εισαχθούν νέες κατηγορίες. Τέλος, η ανθρωποποίηση. Ίσως να μην έχει γίνει αντιληπτό αλλά αποτελεί τη ραχοκοκαλιά της Κοσμοϊδιογλωσσίας (αυτός είναι ένας από τους λόγους που παρέμεινε όταν όλα τα υπόλοιπα περιεχόμενα αποσύρθηκαν).
Με την ολοκλήρωση των αρχικών κειμένων εκτιμώ πως τα πράγματα θα είναι αρκετά διαυγή και συγκεκριμένα ως προς τη γενική εικόνα που προσφέρω. Ο καθένας και η καθεμιά σας θα μπορεί, τότε, αναλόγως προσωπικών αδυναμιών, ενδιαφερόντων και έμφυτων κλίσεων, να βγάλει συμπεράσματα και να διαχωρίσει το προσωπικά αδιάφορο από το ενδιαφέρον.
Είναι εξαιρετικά δύσκολο να επανέλθω σε επίπεδα συχνότητας και πυκνότητας που είχε η Κοσμοϊδιογλωσσία τα περασμένα, προ του 2018, έτη ― άξιο αναφοράς πάντως είναι πως σε έξι χρόνια ουσιαστικής και οκτώ τυπικής παρουσίας, με πάνω από χίλιες δημοσιευμένες αναρτήσεις και εκατοντάδες σημειώματα, δεν διαβάσατε ούτε μια ψευδή είδηση στην Κοσμοϊδιογλωσσία·παράλληλα, πρέπει να τονιστεί πως ριζοσπαστικές και ρηξικέλευθες, μα κυρίως ουσιαστικές, προσεγγίσεις είναι σχεδόν αδύνατον από τη φύση τους να ενταχθούν σε ένα ιδεολογικό πλαίσιο πολιτικού καθωσπρεπισμού.
Εφόσον ανάλογη πυκνότητα και συχνότητα γραφής είναι δύσκολο να επιτευχθεί από μέρους μου, θα προσπαθήσω να διατηρήσω υψηλά επίπεδα ποιότητας, πυκνότητας νοημάτων και ουσίας.
Τα Προλεγόμεναθα λειτουργήσουν ως κόμβος διασύνδεσης των αρχικών κείμενων, δηλαδή θα δημιουργηθεί ένα δίκτυο ένας ιστός ή ένα πλέγμα θεματικών με κόμβο τα Προλεγόμενα ― εάν κριθεί σκόπιμο θα υπάρξει και δεύτερο μέρος.
Όταν οι θεματικές που θέλω να αναδείξω εξαντληθούν θα ακολουθήσει ένα κείμενο σύνθεσης, τα Επιγενόμενα.
Η Κοσμοϊδιογλωσσία, όμως, πέρα από δίκτυο κειμένων και αναλύσεων αποτελεί, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, και ένα δίκτυο ανθρώπων, μια διαδικτυακή κοινότητα.
Οι πράξεις της προσφοράς της αποδοχής και της ανταπόδοσης ανάμεσα σε εσάς, τους αναγνώστες και τις αναγνώστριες ―καθώς το ότι διαβάζετε αυτές τις γραμμές το οφείλετε στην ηθική και υλική προσφορά και διάθεση, στην επιμονή, ορισμένων από εσάς―, μεταξύ σάς, και ανάμεσα σε εμένα ως γράφοντα και εσάς ως αναγνώστες, αποτελούν τους κόμβους αυτού του δικτύου.
Όταν αυτές οι κομβικές πράξεις εκλείψουν η διαδικτυακή κοινότητα, αργά ή γρήγορα, θα αποσυντεθεί.
Κυρίαρχη θα είναι η μονομερής ανάληψη βαρών και φθοράς, προσφοράς κόπου και κυρίως χρόνου, από μέρους μου ―όπως συμβαίνει από το 2012―, όμως ο αποφασιστικός επηρεασμός της εικόνας και της πορείας της Κοσμοϊδιογλωσσίας, σε αυτόν το νέο κύκλοζωής της, θα εξαρτηθεί κυρίως από εσάς, τους αναγνώστες, παλαιούς και νέους. 24 | 4 | 1 μ.Κ (Year Ι AQ) | 2020
Πού έγινε η αρχή των πραγμάτων;
Στο παρελθόν; Στο μέλλον;
Θα έχουμε ποτέ τη δυνατότητα να μάθουμε ποια είναι η απαρχή των πάντων; Ή υπάρχει και μια πρότερη αρχή; Κι άλλη μία πιο πριν. Κι άλλη μία πιο πριν.
Υπάρχουν, άραγε, αρχή και τέλος; Ή μήπως όλα συνδέονται μέσω μιας διαρκούς επανάληψης; Και μήπως η αρχή και το τέλος είναι μονάχα διαφορετικές λέξεις για την ίδια ακριβώς στιγμή;
Αγαπημένε μου,
Αλλά για πού; Τι κρύβεται πίσω από μια μαύρη τρύπα;
Μαζί με τα πράγματα, ο χώρος και ο χρόνος εξαφανίζονται επίσης εκεί; Ή ο χώρος και ο χρόνος θα ήταν ένα, και μέρος ενός ατελείωτου κύκλου;
Τι γίνεται αν όλα όσα προέρχονται από το παρελθόν επηρεάζονταν από το μέλλον;
28 | 4 | 1 μ.Κ (Year Ι AQ) | 2020
Έτος 152 π.Κ | CLII BQ
Έτος 111 π.Κ | CXI BQ
2020 μ.Χ | 1441 سَنة
هِجْريّة
Διαμορφωτές και ρυθμιστές, προνομιούχοι και ευνοημένοι, της προηγούμενης κυρίαρχης κατάστασης, θα επιδιώξουν να πείσουν ότι προασπίζονται το ―μέχρι πρότινος― υπάρχον καθεστώς και σύστημα, ότι προασπίζονται μια BQ έναντι μιας AQ εποχής.
Κατανοητό, λογικό και συνάμα ανθρώπινο είναι δρώντες και φορείς, συλλογικά υποκείμενα, που επιδίωξαν τον απόλυτο έλεγχο επί των πόρων, των συμπεριφορών και των αποτελεσμάτων δράσεων και πράξεων, όλων των υπολοίπων, και απέτυχαν στις προσπάθειες τους να εγκαθιδρύσουν και να παγιώσουν μια δική τους παγκόσμια τάξη, κυριαρχία και εξουσία ―που απέτυχαν, δηλαδή, σε ένα προγενέστερο παρόν να καταβάλλουν και να συνθλίψουν κάθε απόπειρα αντίστασης και εξισορρόπησης της ισχύος τους, να διαμορφώσουν και να επιβάλλουν με προνομιακούς για τους ίδιους όρους ένα μέλλον, το οποίο θα ενσάρκωνε τις οικουμενικές αξιώσεις ισχύος των συμφερόντων τους, επιβάλλοντας την ηγεμονίας τους―, και να οικοδομήσουν μιας δική τους νέα εποχή, να επικαλούνται ή να ισχυρίζονται τέτοια πράγματα.
Όμως ψεύδονται και η δύναμη της πειθούς τους έχει αποδυναμωθεί.
Όλα όσα θα ζήσουν και θα δουν από εδώ και στο εξής, οι άνθρωποι, θα στοχεύουν στη διαμόρφωση του νέου, του μελλοντικού, ανεξαρτήτως αν θα γίνεται επίκληση του παλαιού, του παρελθόντος. Όταν κάποιος φορέας, ένα υποκείμενο ή μια οντότητα, με συλλογικό χαρακτήρα, εμπλέκεται σε παιχνίδια επιρροής, ισχύος και εξουσίας, και επικαλείται το παρελθόν, είτε ασκούσε μέγιστη επιρροή είτε κατείχε κυρίαρχη και προνομιακή θέση κατά τη διάρκεια του (η επίκληση του παρελθόντος υπό τέτοιες συνθήκες, στην πράξη, αποτελεί κυρίως ένα συναισθηματικό μέσο κινητοποίησης και στράτευσης θελήσεων στο παρόν, με απώτερη στόχευση το υπό διαμόρφωση μέλλον).
Όταν κάποιος, από την άλλη, επικαλείται το μέλλον αξιώνει μια νέα κυριαρχία, τάξη και θέση σε αυτό, πιθανόν ―όχι όμως αποκλειστικά―, λόγω επιδίωξης αναίρεσης και αναπροσαρμογής ανισοβαρών συνθηκών του παρελθόντος, ενώ όποιος έχει στραμμένη την προσοχή του κυρίως στο παρόν, δηλαδή έχει περιορισμένο χρονικό ή ιστορικό ορίζοντα ―είτε λόγω άμεσων αναγκών είτε λόγω ανεμελιάς―, αποτελεί βασικό υποψήφιο στράτευσης των δύο προηγούμενων (θα επανέλθω επί τούτου). Όλοι τους, όμως, για το υπό διαμόρφωση νέο, για το μέλλον, θα συμμαχήσουν και θα συγκρουστούν. .~`~.
11 | 5 | 1 μ.Κ (Year Ι AQ) | 2020
Εισαγωγή
Τις επόμενες εβδομάδες, τους επόμενους
μήνες, τα αμέσως επόμενα χρόνια, αρκετές από αυτές τις ιδέες ή διάφορες
εκφάνσεις τους, θα εμφανίζονται μπροστά μας με εντελώς διαφορετικές αφορμές
προερχόμενες από, φαινομενικά, εντελώς διαφορετικούς χώρους.
• Άνθρωποι από συγκεκριμένες κοινωνικές
δεξαμενές, όπως οι μονογονεϊκές οικογένειες και τα μονομελή νοικοκυριά (στα
οποία περιλαμβάνονται και ηλικιωμένοι), που διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο
υλικής και ηθικής φτώχειας και εξαχρείωσης ―και αποτελούν την άλλη όψη της
δημογραφικής γήρανσης, της μεταβολής στη δομή της οικογένειας και στα ατομικά
και κοινωνικά ήθη―, και ζουν κάτω υπό συγκεκριμένες ηθικοπνευματικές συνθήκες
(τις οποίες έχω περιγράψει), μαζί με νέες και νέους εφηβικής ηλικίας
συνεπαρμένους από την τεχνολογική φαντασμαγορία ―τα ψηφιακά περιβάλλοντα και
την εικονική πραγματικότητα― και τη μαζική κουλτούρα, βομβαρδιζόμενοι από
ιδεολογήματα που θα επικαλούνται την πρώτη γραμμή της «προόδου» και την
πρωτοπορία της «εξέλιξης» ―προκειμένου να αποκτήσει νομιμοποιητική βάση μια
ιδεολογικοποιημένη χρήσης της τεχνολογίας ως όργανο απόλυτου και καθολικού
εξουσιασμού των ανθρώπων―, θα μπορούσαν να αποτελέσουν πρόθυμους πρωτοπόρους
εθελοντές της βιοψυχικής αποδόμησης, αναδόμησης και, εν τέλει, υβριδικής
βιοτεχνολογικής και βιοπληροφορικής ανακατασκευής τους.
• Ο Ιστορικός Κύκλος στον οποίο έχουμε
εισέλθει δεν αποτελεί μια επιστροφή σε κάποια παλαιά ή νέα κανονικότητα αλλά
την αρχική φάση διαμόρφωσης και οικοδόμησης ενός νέου συστήματος. Προκειμένου
να σκιαγραφηθεί το υπό διαμόρφωση συστήμα πρέπει να μελετηθούν οι γενετικές πληροφορίες
ή το DNA του, δηλαδή οι νέες κατανομές και οι καινούργιοι συσχετισμοί δύναμης,
πιθανές νέες διατάξεις μεταξύ των βασικών του μονάδων, καινούργιες οργανωτικές
μορφές, νέες ιεραρχήσεις και σχέσεις, καινούργιοι τρόποι ζωής και αντίληψης της
πραγματικότητας που προωθούνται, νέοι διαχωρισμοί μεταξύ φιλικού και εχθρικού ή
εντός και εκτός νόμου ―καθώς και της γκρίζας περιοχής μεταξύ τους―, νέα αξιακά
και δικαιικά πλαίσια που διαμορφώνται και, τέλος, μεταλλάξεις ή αλλοιώσεις στις
λειτουργίες των ήδη υφιστάμενων θεσμών ή πιθανή ριζοσπαστική εισαγωγή νέων.
·
05/21/20--01:10: Όλες, χωρίς εξαίρεση,
οι περιπτώσεις όπου αυξάνεται και μειώνεται η παράσταση μας για την ελευθερία
και την ανάγκη έχουν μονάχα τρεις αιτίες.
Ώστε, αν μελετάμε μια τέτοια κατάσταση
ανθρώπου, που η σχέση του με τον εξωτερικό κόσμο είναι περισσότερο γνωστή, η
χρονική περίοδος που μεσολαβεί ανάμεσα στην εκτέλεση της πράξης και στην κρίση
της είναι μεγάλη, και τα αίτια της πράξης είναι παρά πολύ προσιτά, τότε έχουμε
την παράσταση της μεγαλύτερης ανάγκης και της μικρότερης ελευθερίας.
Αν όμως μελετάμε τον άνθρωπο σε ελάχιστη εξάρτηση από τις εξωτερικές συνθήκες, αν η πράξη του έγινε σε στιγμή εγγύτατη με την παρούσα και τα αίτια της πράξης του μας είναι λιγότερο προσιτά, τότε έχουμε την παράσταση της μικρότερης ανάγκης και της μεγαλύτερης ελευθερίας.
€€ $ ●► « »
▲▼◄ $$
€ $$ ◄ ▼▲ « »
●►$ €€
€€ $ ●► « » ▲▼◄ $$ € $$ ◄ ▼▲ « » ●►$ €€
- 01/13/19--13:54: _Όλα όσα συμβαίνουν ...
- 03/23/20--06:15: _`~.
- 04/12/20--09:56: _Προλεγόμενα ενός νέ...
- 04/21/20--03:59: _Σκαρίφημα αρχιτεκτο...
- 04/24/20--10:38: _Τι είναι ο άνθρωπος...
- 04/28/20--10:05: _Χρονολόγιο μελετητή...
- 05/01/20--09:05: _Προάγγελμα μέλλοντος.
- 05/04/20--11:00: _Ο έναστρος ουρανός ...
- 05/11/20--09:12: _Summa Ι. ― Πρώτη βα...
- 05/21/20--01:10: _Όλες, χωρίς εξαίρεσ...
- 07/20/18--11:40: _Ανθρωποποίηση.
- 04/21/20--03:59: _Σκαρίφημα αρχιτεκτο...
- 05/29/20--03:34: _Τα μεγαλύτερα κατορ...
€€ $ ●► « »
▲▼◄ $$
€ $$ ◄ ▼▲ « »
●►$ €€
€€ $ ●► « » ▲▼◄
$ $ €
$ $ ◄ ▼▲ « » ●►$ €€
Όλα όσα συμβαίνουν έχουν ξανασυμβεί, και
όλα όσα έχουν συμβεί θα συμβούν ξανά, με διαφορετικά χρώματα. Τα ίδια πράγματα
επιστρέφουν με διαφορετικά χρώματα.
12 | 4 | 1 μ.Κ (Year Ι AQ) | 2020
Πρόλογος
Αρχικά, η ιδέα ήταν να οικοδομηθεί ένας νέος ψηφιακός-ηλεκτρονικός Οίκος
που θα εμπεριείχε τέσσερις βασικούς εικονικούς χώρους.
Ο πρώτος θα αποτελείτο από προσωπικές επιλογές και προτάσεις βιβλίων, άρθρων και μονογραφιών, ακαδημαϊκών εργασιών και ομιλιών·ο δεύτερος θα είχε ως αποκλειστική του θεματική τη Μουσική, σε όλες τις εκφάνσεις και διαστάσεις της·ενώ ο τρίτος θα περιλάμβανε λίστες, επίκαιρες στιγμές, εικόνες και αναφορές, από την ιστορία του κινηματογράφου·ο κύριος και τελευταίος χώρος θα ήταν ασφαλώς αυτός των ιδεών, παλαιών που θα επανέρχονταν και νέων που θα έβλεπαν το φως.
Ο σχεδιασμός αυτός, λόγω υποκειμενικών δυσκολιών και αντικειμενικών περιορισμών, δεν κατέστη δυνατόν να λάβει ηλεκτρονική σάρκα οστά, όχι ως προς τα περιεχόμενα αλλά ως προς τη δομή του. Η επιστροφή λοιπόν γίνεται από τον ίδιο εικονικό οίκο που ολοκληρώθηκε ένας κύκλος.
Ο πρώτος θα αποτελείτο από προσωπικές επιλογές και προτάσεις βιβλίων, άρθρων και μονογραφιών, ακαδημαϊκών εργασιών και ομιλιών·ο δεύτερος θα είχε ως αποκλειστική του θεματική τη Μουσική, σε όλες τις εκφάνσεις και διαστάσεις της·ενώ ο τρίτος θα περιλάμβανε λίστες, επίκαιρες στιγμές, εικόνες και αναφορές, από την ιστορία του κινηματογράφου·ο κύριος και τελευταίος χώρος θα ήταν ασφαλώς αυτός των ιδεών, παλαιών που θα επανέρχονταν και νέων που θα έβλεπαν το φως.
Ο σχεδιασμός αυτός, λόγω υποκειμενικών δυσκολιών και αντικειμενικών περιορισμών, δεν κατέστη δυνατόν να λάβει ηλεκτρονική σάρκα οστά, όχι ως προς τα περιεχόμενα αλλά ως προς τη δομή του. Η επιστροφή λοιπόν γίνεται από τον ίδιο εικονικό οίκο που ολοκληρώθηκε ένας κύκλος.
Μουσική πρόταση για την ανάγνωση σας ―ιδιαίτερα τη νυχτερινή― ως μελωδικό χαλί
και υπόστρωμα·διότι η μουσική έχει τη δύναμη να εξευγενίζει, να απαλύνει
το ανθρώπινο πνεύμα και να ηρεμεί τα ανθρώπινα πάθη ― γενικότερα, να αναδεύει
ψυχικά περιεχόμενα και να μεγιστοποιεί (συγ)κινήσεις τους, αποτελώντας συνάμα
άρωμα και προέκταση τους.
Η μουσική φανερώνει και διαπλάθει ψυχή. Εξ ου και ανθρωποποίηση.
Η μουσική φανερώνει και διαπλάθει ψυχή. Εξ ου και ανθρωποποίηση.
Προλεγόμενα ενός νέου Ιστορικού Κύκλου
.~`~.
I
I
Η περίοδος που διανύουμε θα αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα της στη μνήμη, την
ταυτότητα, τη συμπεριφορά και τις σχέσεις μας, για το υπόλοιπο της ζωής μας·τα
παράγωγα και τα αποτελέσματα της δεν θα καθορίσουν, σφραγίζοντας, απλώς τις
παρούσες αλλά και τις μέλλουσες γενεές.
Ζούμε εξελίξεις και γεγονότα κοσμοϊστορικής σημασίας και μια από τις σημαντικότερες περιόδους της ανθρώπινης ιστορίας·εξ ου και θέσαμε μια νέα χρονολόγηση.
Οφείλουμε να αντιληφθούμε την ιστορική σημασία και βαρύτητα, το ριζικό χαρακτήρα, την έκταση και το βάθος των εξελίξεων, με τις οποίες εξοικειωνόμαστε ως άνθρωποι και οι οποίες δημιουργούν πολιτικό προηγούμενο και διαμορφώνουν ή, ορθότερα, μεταλλάσσουν δίκαιο.
Ανθρώπινες κοινωνίες και πολιτικές κοινότητες σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης βιώνουν από κοινού ένα συλλογικό τραύμα, μια διαδικασία αποκοπής και αποχωρισμού, κατάρρευσης του κόσμου τους.
Γονείς και παιδιά, φίλοι και φίλες, παντρεμένοι και ανύπαντροι, εραστές, ερωμένες και σύντροφοι, παππούδες, γιαγιάδες και εγγόνια, αδέρφια, θείες και ανίψια· όλοι και όλες χωρίζονται και απομακρύνονται ο ένας από τον άλλον ― αλλά και μεταξύ τους σε αρκετές περιπτώσεις. Τουλάχιστον το ένα τρίτο των ανθρώπων στον πλανήτη ―αν όχι ο μισός πληθυσμός του―, έστω ονομαστικά, ζει υπό το καθεστώς κάποιας μορφής περιορισμού, περιστολής και ρύθμισης των φυσικών του σχέσεων και δεσμών.
Φαινόμενα τέτοιας έκτασης κυοφορούν, δυνητικά και εν σπέρματι, εξουσιασμό μακροκοινωνικού χαρακτήρα πλανητικής κλίμακας.
Η περιστολή των κοινωνικών επαφών και η καταστολή των φυσικών δεσμών των ανθρώπων εξωθεί σε περαιτέρω ανάπτυξη και εμβάθυνση των ψηφιακών και εικονικών τους σχέσεων και επαφών.
Η εικονική υποκατάσταση καταπραΰνει αλλά δεν επουλώνει το προσωπικό και συλλογικό ψυχικό τραύμα που προξενεί ο εξαναγκασμός της φυσικής αποκοπής και της κοινωνικής αποστασιοποίησης και απομόνωσης.
Η ψηφιακή παρουσία και η πραγματικότητα της εικόνας δεν υποκαθιστά ουσιωδώς, παρά μονάχα φαινομενικώς, την φυσική απουσία και την αλήθεια του σώματος.
Διαμορφώνονται κοινωνικοί όροι, οικοδομούνται τεχνολογικά θεμέλια, αναπτύσσονται πολιτικές πρακτικές που, δυνητικά, μπορούν να συμβάλλουν στη μεταβολή της τεχνολογίας από υλική δύναμη ανεξαρτησίας, απελευθέρωσης και ενδυνάμωσης του αυτεξουσίου και αυτοκυριαρχου χαρακτήρα του ανθρώπου, σε όργανο απόλυτου ελέγχου, καταναγκασμού και εξουσιασμού καθολικού χαρακτήρα.
Ζούμε εξελίξεις και γεγονότα κοσμοϊστορικής σημασίας και μια από τις σημαντικότερες περιόδους της ανθρώπινης ιστορίας·εξ ου και θέσαμε μια νέα χρονολόγηση.
Οφείλουμε να αντιληφθούμε την ιστορική σημασία και βαρύτητα, το ριζικό χαρακτήρα, την έκταση και το βάθος των εξελίξεων, με τις οποίες εξοικειωνόμαστε ως άνθρωποι και οι οποίες δημιουργούν πολιτικό προηγούμενο και διαμορφώνουν ή, ορθότερα, μεταλλάσσουν δίκαιο.
Ανθρώπινες κοινωνίες και πολιτικές κοινότητες σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης βιώνουν από κοινού ένα συλλογικό τραύμα, μια διαδικασία αποκοπής και αποχωρισμού, κατάρρευσης του κόσμου τους.
Γονείς και παιδιά, φίλοι και φίλες, παντρεμένοι και ανύπαντροι, εραστές, ερωμένες και σύντροφοι, παππούδες, γιαγιάδες και εγγόνια, αδέρφια, θείες και ανίψια· όλοι και όλες χωρίζονται και απομακρύνονται ο ένας από τον άλλον ― αλλά και μεταξύ τους σε αρκετές περιπτώσεις. Τουλάχιστον το ένα τρίτο των ανθρώπων στον πλανήτη ―αν όχι ο μισός πληθυσμός του―, έστω ονομαστικά, ζει υπό το καθεστώς κάποιας μορφής περιορισμού, περιστολής και ρύθμισης των φυσικών του σχέσεων και δεσμών.
Φαινόμενα τέτοιας έκτασης κυοφορούν, δυνητικά και εν σπέρματι, εξουσιασμό μακροκοινωνικού χαρακτήρα πλανητικής κλίμακας.
Η περιστολή των κοινωνικών επαφών και η καταστολή των φυσικών δεσμών των ανθρώπων εξωθεί σε περαιτέρω ανάπτυξη και εμβάθυνση των ψηφιακών και εικονικών τους σχέσεων και επαφών.
Η εικονική υποκατάσταση καταπραΰνει αλλά δεν επουλώνει το προσωπικό και συλλογικό ψυχικό τραύμα που προξενεί ο εξαναγκασμός της φυσικής αποκοπής και της κοινωνικής αποστασιοποίησης και απομόνωσης.
Η ψηφιακή παρουσία και η πραγματικότητα της εικόνας δεν υποκαθιστά ουσιωδώς, παρά μονάχα φαινομενικώς, την φυσική απουσία και την αλήθεια του σώματος.
Διαμορφώνονται κοινωνικοί όροι, οικοδομούνται τεχνολογικά θεμέλια, αναπτύσσονται πολιτικές πρακτικές που, δυνητικά, μπορούν να συμβάλλουν στη μεταβολή της τεχνολογίας από υλική δύναμη ανεξαρτησίας, απελευθέρωσης και ενδυνάμωσης του αυτεξουσίου και αυτοκυριαρχου χαρακτήρα του ανθρώπου, σε όργανο απόλυτου ελέγχου, καταναγκασμού και εξουσιασμού καθολικού χαρακτήρα.
.~`~.
II
II
Ο χωρικός περιορισμός και η ρύθμιση των μετακινήσεων των ανθρώπων εξωθεί σε μια συνθήκη που η φυσικότητα και η κοινωνικότητα υποκαθίστανται από την εικονικότητα και τη ψηφιακότητα.
Η συνθήκη αυτή αν παγιωθεί και επεκταθεί στο χώρο, διευρυνθεί σε διάρκεια και βαθύνει σε ποιότητα, μπορεί να διαμορφώσει μια κατάσταση όπου το προσεχές μεγάλο χάσμα, η επόμενη μεγάλη διαίρεση, να μην σχετίζεται με την πρόσβαση και την ποιότητα σε ψηφιακά μέσα και υπηρεσίες αλλά στη ρύθμιση και την προνομιακή μεταχείριση της απρόσκοπτης και αυτόβουλης σχέσης πρόσβασης και αποσύνδεσης μεταξύ φυσικού και ψηφιακού περιβάλλοντος.
Η στενή οριοθέτηση και η αποκοπή των ανθρώπων απ'το φυσικό χώρο και το αστικό περιβάλλον, η ρύθμιση και μείωση της κινητικότητας τους και ο έλεγχος επί της σωματικής ελευθερίας τους επηρεάζουν, με τη σειρά τους, την ελευθερία του συνέρχεσθαι και του συνεταιρίζεσθαι σε όλες τις διαστάσεις και τις όψεις της.
Οι προσπάθειες ελέγχου δεν περιορίζονται στη σωματική κίνηση και ελευθερία των ανθρώπων αλλά επεκτείνονται και στον τρόπο που σκέφτονται, στην καθυπόταξη της ελευθερίας της σκέψης και στον έλεγχο των ιδεών.
Αποτελούν, μεταξύ άλλων, προσπάθειες διαχείρισης και ελέγχου του χρόνου ―ο οποίος κυλάει και χάνεται ανεπιστρεπτί υπερβαίνοντας κάθε φυσικό εμπόδιο― που παράλληλα με την αυξημένη δραστηριότητα των ανθρώπων ως χρηστών εικονικών περιβαλλόντων και την ψηφιακή υπερσυσσώρευση πληροφοριών και δεδομένων ―τα οποία αποθηκεύονται και εν συνεχεία χρησιμοποιούνται ως εισροές στο (δια)δίκτυο― μπορούν να σηματοδοτήσουν μια ιδιόμορφη διαδικασία ηλεκτρονικής τυποποίησης των ανθρώπων ―μέσω της αναγωγής τους στο χρόνο της ψηφιακής εικόνας της οθόνης του υπολογιστή, του κινητού τηλεφώνου, της τηλεόρασης κ.ο.κ― καθιστώντας τους υπολογίσιμους, ελέγξιμους και ορατούς, περιορίζοντας άρα τους κινδύνους και τις απειλές που οι ίδιοι συνεπάγονται όταν ζουν και κινούνται στο φυσικό και κοινωνικό τους περιβάλλον.
Η υπό διαμόρφωση κατάσταση ως δυναμική εξέλιξη, ανεξάρτητη από τα κίνητρα των σημερινών κυβερνώντων όπου Γης, αποτελεί πρόπλασμα και εμπεριέχει σε σπερματική μορφή τη δυνατότητα αποϋλοποίησης (dématérialisation/dematerialization) των ανθρώπων από το φυσικό δημόσιο χώρο και το κοινωνικό τους περιβάλλον και την συνεπακόλουθη εξαΰλωση τους σε εικονικά περιβάλλοντα που καθιστούν δυνατό τον μαζικό ψηφιακό έλεγχο τους, ο οποίος μπορεί να καταστεί δυνάμει απόλυτος.
Ο περιορισμός του φυσικού χρήματος, δηλαδή των μετρητών, και μια πιθανή ευρεία νομισματική ψηφιοποίηση ―είτε υπό τη μορφή κάρτας είτε μέσω κάποιας εφαρμογής στο κινητό τηλέφωνο―, δυνητικά, και εφόσον δεν υπάρξουν θεσμικές δικλείδες ασφάλειας, μπορεί να οδηγήσει σε ελέγχο και καταγραφή του είδος, της τοποθεσίας και του χρόνου αγοράς προϊόντων, σε φορολόγηση ή δέσμευση κατά βούληση, και σε αδυναμία αγοράς και πώλησης δίχως τη χρήση ηλεκτρικού ρεύματος ή κάποιας μορφής σύνδεση ή/και σύνθεση βιολογικού και ψηφιακού και, ευρύτερα, σε απόλυτη παραβίαση της ιδιωτικότητας.
Αφανής όψη των περιορισμών και της απαγόρευσης της ελεύθερης και κατά βούληση κυκλοφορίας και σωματικής κίνησης, αποτελεί και η έμμεση ρύθμιση της σεξουαλικότητας των μονομελών και μονογονεϊκών νοικοκυριών ―τα οποία διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο υλικής και ηθικής φτώχειας και εξαχρείωσης και αποτελούν την άλλη όψη της δημογραφικής γήρανσης, της μεταβολής στη δομή της οικογένειας και στα ατομικά και κοινωνικά ήθη― που στρέφονται μαζικά σε υπηρεσίες και ιστοσελίδες σεξουαλικού και ερωτικού περιεχομένου ή σε διάφορες μορφές τηλε-ερωτικής επικοινωνίας με γνωστούς και αγνώστους, εξέλιξη που απομειώνει αν δεν εξαλείφει τη σεξουαλικότητα από το κοινωνικό περιβάλλον υποκαθιστώντας, με εξαναγκαστικό πλέον τρόπο, τη φυσική σεξουαλικότητα με την εικονική.
Η αποϋλοποίηση της φυσικής σεξουαλικότητας και η εικονικοποίηση της, η εξαΰλωση της σε εικονικά περιβάλλοντα, όταν λαμβάνει εξαναγκαστικά και όχι οικειοθελή χαρακτηριστικά, λειτουργεί έμμεσα ως μέτρο πληθυσμιακού σχεδιασμού και ελέγχου γεννήσεων (population planning/control) και καταργεί, μέχρι ενός σημείου ―διότι υπάρχουν και οι όροφοι στο εσωτερικό των πολυκατοικιών ή τα απέναντι μπαλκόνια―, τις ερωτικές ανθρώπινες επαφές σώμα με σώμα.
Κατ'οίκον απομόνωση και περιορισμός ελεύθερης πρόσβασης και ανεμπόδιστης κίνησης στο φυσικό χώρο, έμμεση ρύθμιση και καταστολή της φυσικής σεξουαλικότητας και χειραγώγηση της εικονικής διάστασης της, και εξωτερικά επιβαλλόμενος εξαναγκασμός, διαμορφώνουν ένα εκρηκτικό μείγμα που ωθεί με εσωτερική λογική συνέπεια σε διατάραξη του ανθρώπινου ψυχισμού ― που αν συνοδευθεί από καταιγισμό μηνυμάτων πανικού, φόβου και απειλών, συνεχή ψυχολογικό πόλεμο, χειραγώγηση του φαντασιακού, εσωτερίκευση εξουσιαστικών ή επιθετικών αντιλήψεων και μισανθρωπία ―η οποία διαχέεται μεθοδικά και προωθείται εδώ και δεκαετίες μέσω διαφόρων εκφάνσεων της μαζικής κουλτούρας―, μπορεί να οδηγήσει σε κατάρρευση ή μετάλλαξη της ανθρώπινης ψυχικής σφαίρας.
Άνθρωποι υπό ηθικοπνευματικές συνθήκες και από κοινωνικές δεξαμενές όπως οι προαναφερθείσες, βομβαρδιζόμενοι από ιδεολογήματα που θα επικαλούνται την πρώτη γραμμή της «προόδου» και την πρωτοπορία της «εξέλιξης» ―προκειμένου να αποκτήσει νομιμοποιητική βάση μια ιδεολογικοποιημένη χρήσης της τεχνολογίας ως όργανο απόλυτου και καθολικού εξουσιασμού των ανθρώπων― θα μπορούσαν να αποτελέσουν πρόθυμους εθελοντές της βιοψυχικής αποδόμησης, αναδόμησης και, εν τέλει, υβριδικής βιοτεχνολογικής και βιοπληροφορικής ανακατασκευής τους.
.~`~.
III
III
Η κατάρρευση της κατασκευασμένης από τον άνθρωπο φαντασιακής και φαινομενικής τάξης του κόσμου, που υπάρχει ως πραγματικότητα κυρίως μέσα στο κεφάλι του, φανερώνει μια αλήθεια.
Ο έλεγχος και η τάξη που γίνεται προσπάθεια να εγκαθιδρυθούν είναι, υπό τις παρούσες αρχικές συνθήκες, μονάχα φαινομενικές.
Η αλήθεια είναι περισσότερο ανησυχητική και ψυχικά επώδυνη: κανείς δεν έχει τον έλεγχο.
Η αταξία είναι η πραγματικότητα του κόσμου.
Η αλήθεια του κόσμου είναι το χάος.
Η δήλωση αυτή, όμως, δεν μπορεί να αποτελεί μήνυμα.
Οι προσπάθειες καθυπόταξης του διαφαινόμενου χάους και της αναδυόμενης αταξίας μέσω της παύσης και παράλυσης, ουσιαστικά της καταστολής, της φυσικής, κοινωνικής και οικονομικής ανθρώπινης ζωής ούτε αποτελούν ούτε οικοδομούν τάξη ― ενταγμένη σε ένα πλαίσιο δικαιοσύνης που θα εξασφαλίζει την ανθρώπινη ελευθερία.
Θέτουν όμως τα θεμέλια και την υποδομή απόλυτης εξάρτησης και ετεροπροσδιορισμού του ανθρώπου ως οντότητας και ύπαρξης από τον ψηφιακό θηριώδη Λεβιάθαν.
Η καταστολή συνήθως λαμβάνει χώρα κατά την διάρκεια και διενέργεια επώδυνων επεμβάσεων, λειτουργεί αγχολυτικά και θέτει υπό έλεγχο σπασμωδικές κινήσεις συμβάλλοντας στην απουσία της αίσθησης του πόνου.
Σημασία έχει το τόξο ή η τροχιά και η πορεία της αντίδρασης και της εξέλιξης.
Η διαχείριση κρίσεων και εκτάκτων καταστάσεων έρχεται πάντα με καθυστέρηση και κατόπιν εορτής δίχως πρόνοια για τις προκλήσεις του μέλλοντος.
Το πρόσφατο και απώτατο παρελθόν παρέχει πλήθος ιστορικών παραδειγμάτων ανθρωπίνων κοινωνιών που, υπό την απειλή μιας κρίσης, υπήρξαν αρχικά συσπειρωμένες και ενωμένες συναισθηματικά και πολιτικά, καταλήγοντας στο τέλος βαθιά διχασμένες και απογοητευμένες, ξεχειλίζοντας από οργή. Τα συλλογικά τραύματα (I) και οι ψυχικές μεταλλάξεις (II) εμπεριέχουν στους κόλπους τους σπόρους οργής και καταστροφής.
.~`~.
IV
IV
Το διχοτομικό σχήμα παγκοσμιοποίηση vis-à-vis εθνικισμός ως αλληλοαποκλεισμός αποτελεί ψευδές δίλημμα.
Η παγκοσμιοποίηση δεν είναι εχθρός του εθνικισμού ούτε ο εθνικισμός εχθρός της παγκοσμιοποίησης.
Οι δύο δυνάμεις αναπτύχθηκαν παράλληλα κατά τη βιομηχανική περίοδο.
Η παγκοσμιοποίηση και ο εθνικισμός έχουν ιστορικά αυτό-συσταθεί, διαμορφωθεί και οργανωθεί μεταξύ τους.
Η αλληλεξάρτηση και η αλληλόδραση που παρουσιάζεται ως αποκλειστικό χαρακτηριστικό της παγκοσμιοποίησης ―σε υπερεθνική και περιφερειακή κλίμακα―, πέραν του γεγονός πως αποτελεί χαρακτηριστικό και του εθνικισμού ―σε διακρατική και ενδοκρατική κλίμακα―, αποκρύβει την αλληλόδραση και αλληλεξάρτηση μεταξύ της ίδιας της παγκοσμιοποίσης και του ίδιου του εθνικισμού.
Ανάλογες παρανοήσεις και στρεβλώσεις νοημάτων συναντούμε όχι μονάχα στα πεδία της ιδεολογίας και της διαδικασίας αλλά και στο επίπεδο της πολιτικής μονάδας και της οργανωτικής μορφής, δηλαδή της διχοτομίας αυτοκρατορία vis-à-vis εθνικό κράτος ― αυτοκρατορίες χρησιμοποίησαν πολιτικές εθνικοποίησης και εθνικισμοί επιδίωξαν την οικοδόμηση αυτοκρατορικών εθνών.
Οι παρανοήσεις προκύπτουν κυρίως λόγω της ανυπαρξίας ουσιαστικής και εμβριθούς μελέτης του εθνικισμού ―ο οποίος δεν έχει εξεταστεί με τη σοβαρότητα που του αρμόζει―, μονομερών αντιλήψεων και προσεγγίσεων περί παγκοσμιοποίησης και, τέλος, εξαιτίας μιας στάσης και αντίληψης που βλέπει τα πράγματα μέσα από ένα εξελικτικό ή γραμμικό ιστορικό πρίσμα στο οποίο υφέρπει, όσο και αν το αρνείται, τελεολογία.
Πρέπει να πας πέρα και πάνω από τέτοιες διχοτομίες προκειμένου, με καθαρή ματιά, να αντιληφθείς τι συμβαίνει, τόσο στον εκάστοτε πόλο και τη μεταξύ τους σχέση όσο και βαθύτερα συστημικά.
Η παγκόσμια εξάπλωση του εθνικισμού παράγει τυποποιημένα μοντέλα συλλογικής οργάνωσης σε πολλαπλά επίπεδα που ενσωματώνονται ή απορροφούνται ευκολότερα σε διεργασίες παγκόσμιας κλίμακας ― κατά τις οποίες ορισμένα κράτη και πολιτικές κοινότητες (κατ)αναλώνονται και καταστρέφονται ενώ κάποια άλλα αντέχουν, αν δεν ωφελούνται, μετασχηματίζονται και συνεχίζουν. Η υπέρβαση της γεωγραφικής εγγύτητας ή γειτνίασης και των περιφερειακής κλίμακας ολοκληρώσεων από την παγκοσμιοποίηση κατέστη δυνατή, έστω για μικρό χρονικό διάστημα, εδραζόμενη και θεμελιωμένη σε ισχυρά κράτη που χαρακτηρίζονταν από υψηλά επίπεδα τεχνολογικής ανάπτυξης και οργανωτικής ισχύος ― τάσεις και εξελίξεις απο-παγκοσμιοποίησης φανερώνουν, πέρα από τις παθογένειες της ίδιας της παγκοσμιοποίησης, αδυναμία κρατών και υποχώρηση της ισχύος τους, όχι ενίσχυση τους.
Η παγκοσμιοποίηση δεν αφορά μόνο το άνοιγμα των οικονομιών για το εμπόριο και την κατανάλωση, αλλά και τη χρήση νέων τεχνολογιών οργάνωσης και ιδεολογικής νομιμοποίησης και δικαιολόγησης·τροφοδοτείται η ίδια και συμβάλλει με τη σειρά της σε ισχυρότερες υποδομές και στην ανάπτυξη μεγαλύτερων δυνατοτήτων στο πεδίο της επιτήρησης που επιτρέπουν αυξημένη ικανότητα αστυνόμευσης φυσικών προσώπων και συνόρων, ευκολότερη συλλογή πληροφοριών για τους πολίτες, αύξηση της φορολογίας και χρήση σύγχρονων εργαλείων για την ενίσχυση της λαϊκής υποστήριξης.
Παράλληλα, όμως, η παγκοσμιοποίηση αποδυναμώνει το κράτος σε άλλους τομείς και λειτουργίες του.
Γενικότερα, ο εθνικισμός επηρεάζει την παγκοσμιοποίηση και αντίστροφα.
Μόνον ο εθνικισμός εκφραζόμενος μέσω ενός λόγου ενότητας και αλληλεγγύης, που να γίνεται σε γενικές γραμμές πιστευτός, μπορεί με τέτοια ταχύτητα να κλείνει σύνορα, σχολεία και πανεπιστήμια, να καταστέλλει την οικονομική δραστηριότητα, να παγώνει την κοινωνική ζωή, να απαγορεύει την κυκλοφορία και τις συναθροίσεις ανθρώπων, να κάνει ευρεία χρήση στρατού και αστυνομίας, να εφαρμόζει δρακόντεια μέτρα απο-παγκοσμιοποιήσης ― και την ιδία στιγμή να προωθεί και να θέτει σε εφαρμογή μαζικά και γοργά μέτρα ψηφιακής υπέρ-παγκοσμιοποίησης, επιτάχυνσης τεχνοκεντρικής οργάνωσης, περιορισμού των φυσικών σχέσεων και της ελευθερίας μετακίνησης, ψηφιοποίησης συναλλαγών, ασφάλειας και συλλογής πληροφοριών, έλεγχο του κοινωνικού περιβάλλοντος, και το καθεστώς να διατηρεί νομιμοποίηση και μονοπώλιο νόμιμης βίας.
Η ιδεολογία του εθνικισμού είναι υπερπολύτιμη, τόσο για την παγκοσμιοποίηση ως διαδικασία όσο και για το κράτος ως οντότητα.
Ωστόσο, δε θα πρέπει να διαφεύγει της προσοχής μας η ιστορική πραγματικότητα πως το κράτος, ως αυτόνομη οντότητα και πολιτικό φαινόμενο, έχει υπάρξει επί αιώνες ανεξάρτητα από την ιδεολογία του εθνικισμού και μονάχα πρόσφατα αποτέλεσε φορέα και εκφραστή λαϊκής κυριαρχίας ― στην πράξη και από απόψεως ουσίας το έθνος αποτελεί πολιτική κοινότητα νομιμοποίησης κράτους, της ύπαρξης και της λειτουργίας του.
Πέρα από εθνοκρατικές στερεοτυπικότητες μαζικής κατανάλωσης θα πρέπει να αναγνωριστεί ρητά και να γίνει κατανοητό πως το έθνος ως πολιτική κοινότητα, στην διατλαντική περιοχή, έχει αποδυναμωθεί συμβολικά και λειτουργικά, είναι αποψιλωμένο και ζαρωμένο, δίχως ζωτικότητα, ενεργητικότητα και όραμα, και αντιδρά λειτουργώντας αμυντικά κυρίως έναντι του κράτους ως πολιτικής οντότητας ― το κράτος, εάν κρίνει σκόπιμο και συμφέρον, μπορεί ανά πάσα στιγμή να συνεχίσει την ύπαρξη του δίχως το έθνος.
Επίσης, το κράτος, μπορεί να ωθήσει σε επανενεργοποίηση του έθνους ως συντελεστή ισχύος, προκειμένου να επαναβεβαιώσει την κυριαρχία του, να αμυνθεί ή να επανανομιμοποιηθεί ― όχι επειδή ταυτίζεται μαζί του ή είναι ηθικό.
Το κράτος δεν έχει a prioriενυπάρχουσα ή έμφυτη δομή και λειτουργία και η εξέλιξη του δεν είναι γραμμική.
Άνθρωποι και πρακτικές που επιβάλλουν ή δικαιολογούν την εκκένωση και αραίωση του δημόσιου χώρου ―δίχως τον οποίον δεν υπάρχει έθνος ως πολιτική κοινότητα― και την ιδία στιγμή ξιφουλκούν εναντίον της εμπορικής, καταναλωτικής και πολιτικής διάστασης της παγκοσμιοποίησης, πρεσβεύοντας συνθήκες πολιτικής και οικονομικής απο-παγκοσμιοποίησης, πολυδιάσπασης και κατακερματισμού, επιταχύνουν και εμβαθύνουν την τεχνολογική υπέρ-παγκοσμιοποίηση σε επίπεδο τεχνικών οργάνωσης, ασφάλειας και συλλογής πληροφοριών με εθνοκεντρική δικαιολόγηση. Η Sophia, τα φυσικά δικαιώματα και τα υπαρξιακά ερωτήματα ―που θα διαβάσετε στο μέρος IX― από τη μια μεριά, και από την άλλη πολιτικές ασφαλειοποίησης της δημόσιας ζωής, βιοπληροφορική οργάνωση και υποδόρια ή έμμεσα cyborg data mining. Περιγράφουμε πιθανότητες και δυνατότητες απέναντι στις οποίες θα πρέπει να αναπτυχθούν αντιλήψεις περί τεχνολογικής λογοδοσίας, πολιτικές δικλείδες ασφάλειας και θεσμικά αντίβαρα.
Τέλος, η ιδεολογική διχοτομία παγκοσμιοποίηση vis-à-vis εθνικισμός μπορεί να είναι λειτουργική προκειμένου να στρατεύονται ομάδες ανθρώπων στους σκοπούς συγκεκριμένων συμφερόντων, όμως είναι παραπλανητική από απόψεως ιστορικής ουσίας.
Ο εθνικισμός, συχνά, εμφανίζεται όχι ενεργητικά αλλά ως απόρροια, αντίδραση και έμμεση συνέπεια ευρύτερων διαρθρωτικών αλλαγών και μεταβολών ―δηλαδή ως αποτέλεσμα συστημικών σεισμών―, συμπεριλαμβανομένης της δημιουργίας, κατάρρευσης και του ανασχηματισμού κρατών. Όλες οι μεγάλες διευρύνσεις προς κάποια μορφή πλανητικοποίησης εγκαθιδρύθηκαν ή θεσμοθετήθηκαν μετά, και όχι πριν, από την άνοδο δυνάμεων αντίδρασης, ανάσχεσης ή αποτροπής και έπονται, δεν προηγούνται, συγκλονιστικών καταστροφών μαζικής κλίμακας (Κ.τ.Ε, Ο.Η.Ε). Η μέχρι προ λίγων ετών πολιτική προώθηση και ιδεολογική προσπάθεια σμίλευσης της παγκοσμιοποίησης από το κράτος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής προς μια κατεύθυνση υποκειμενικών επιδιώξεων ―μέσω προώθησης συγκεκριμένων συμφερόντων και αντιλήψεων, χρησιμοποίησης αμερικανοκινούμενων μέχρι πρότινος θεσμών και χρήσης ενός αγοραίου ιδεολογικού δόγματος φονταμενταλιστικού οικονομισμού― στα πλαίσια ενός ιεραρχικά δομημένου συστήματος ηγεμονίας και χειραγώγησης μιας πολυ-παραγοντικής και πολυεπίπεδης αντικειμενικής εξέλιξης και διαδικασίας που την υπερέβαινε ολοένα και εντονότερα, έχει εξαφανίσει από τις συνειδήσεις το προηγούμενο ιστορικό γεγονός.
.~`~.
V
V
Το κράτος ως φορέας και εκφραστής λαϊκής κυριαρχίας στα πλαίσια μιας οργανωμένης πολιτικής κοινότητας με κοινό παρελθόν την οποία ονομάζουμε έθνος, συγκροτήθηκε ως αποτέλεσμα ευρύτατων συστημικών μεταβολών και οργανωτικών μετασχηματισμών που οδήγησαν σε σταδιακή κατάρρευση του παλαιού αυτοκρατορικού κόσμου και στην ανάπτυξη μιας εναλλακτικής οργανωτικής μορφής που τυπικά ονομάζουμε εθνικό κράτος.
Η περίοδος που διανύουμε είναι ανάλογης, αν όχι μεγαλύτερης, συστημικής οργανωτικής σεισμικότητας και βαρύτητας και μπορεί, μεσοπρόθεσμα, να οδηγήσει σε εξίσου βαθύτατους και δομικούς οργανωτικούς μετασχηματισμούς που θα επηρεάσουν τις σχέσεις μεταξύ πόλεων, κρατών και περιφερειών, σε συστημικό επίπεδο.
Η ενδοχώρα μητροπολιτικών περιοχών και μεγαλουπόλεων, αστικών συσσωματώσεων και συνενώσεων (megacities, metroplex, conurbation, city clusters), δεν είναι το έδαφος του κράτους στο οποίο βρίσκονται, αλλά ο πλανήτης.
Οι μεγά-περιοχές αστικών συμπλεγμάτων, προκειμένου να υπάρχουν και να λειτουργούν, προϋποθέτουν πολλαπλές εμπορικές συνδέσεις, οικονομικούς δεσμούς, και συνεχείς ροές, που τις συνδέουν με τα δίκτυα της πλανητικής ενδοχώρας τους.
Αν οι ροές ελαχιστοποιηθούν, οι συνδέσεις διακοπούν και τα δίκτυα καταρρεύσουν, οι μητροπόλεις αυτές, στην πλειοψηφία τους, δεν μπορούν να αυτοσυντηρηθούν περιορισμένες στα πλαίσια του εθνικού εδάφους. Ακόμη και αν η παραγωγή επιστρέψει σε κοντινότερες προς αυτές αποστάσεις, η επιβίωση τους προϋποθέτει κράτη ηπειρωτικών διαστάσεων, διαφορετικά, απαιτεί εξωτερική δικτύωση και απεξάρτηση ή αυτονόμηση από την εθνική επικράτεια στην οποία βρίσκονται.
Οι συνθήκες αυτές δεν μεταβάλλονται με ψήφους και εκλογές νέων κυβερνήσεων, δηλαδή στη χρονική διάρκεια ενός ή δύο εκλογικών κύκλων.
Το κράτος βρίσκεται αντιμέτωπο με μια τεράστια πρόκληση: οφείλει να παρέχει συνθήκες και εγγυήσεις ασφάλειας για τους πολίτες του μέσα σε ένα πλαίσιο ευνομίας, και τάξη στο εσωτερικό του μέσα σε ένα πλαίσιο δικαιοσύνης που να μην καταπνίγει την ελευθερία τους, να εξυπηρετεί τις βιοτικές ανάγκες και να διασφαλίζει ένα επίπεδο οικονομικής λειτουργίας και συνθήκες αξιοπρεπούς διαβίωσης για όλους τους πολίτες, να διατηρεί την κοινωνική συνοχή, να μεριμνά για την υγεία των πολιτών, να συντηρεί νόμιμη αξίωση στο μονοπώλιο της βίας, να διαφυλάσει κάποιας μορφής εξωτερική κυριαρχία ― και την ίδια στιγμή να καλύπτει τις υπερμεγέθεις και τεράστιες ανάγκες των μητροπολιτικών κέντρων, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες και τα κόστη για τη συντήρηση τους σε συνθήκες αραίωσης, διαταραχής και επιβράδυνσης του φυσικού εμπορίου, των εφοδιαστικών αλυσίδων και των δικτύων μεταφοράς, διατηρώντας παράλληλα τη συνοχή της πολιτικής κοινότητας: ένας εργάτης της κοσμόπολης Tokyo-Yokohama (δύο πόλεις που λειτουργικά συγχωνεύονται), της μητροπολιτικής περιοχής San Francisco–Oakland–Berkeleyή ένας Francilienτης Île-de-France, μπορεί να αισθάνεται ως αυτονόητα ορισμένα πράγματα που στα μάτια ενός ευκατάστατου κατοίκου μιας μεγάλης επαρχιακής πόλης της νήσου Hokkaido, της κομητείας της Oklahomaή του Corrèzeνα φαίνονται ανούσια, και μάλιστα οι απαιτήσεις και οι ανάγκες του πρώτου να λειτουργούν εις βάρος του τελευταίου.
Το κράτος πρέπει να φέρεις εις πέρας όλα τα προηγούμενα σε συνθήκες πολλαπλών εξωγενών συστημικών κρίσεων και αναστολής οικονομικών λειτουργιών ―από τις οποίες προκύπτουν προβλήματα εσωτερικής και εξωτερικής ασφάλειας―, δίχως το καθεστώς να χάσει τη νομιμοποιήση του στις συνειδήσεις των πολιτών.
Θα υπάρξουν κράτη που δεν θα καταφέρουν να ανταπεξέλθουν.
Μέσα από τα εδαφικά σπλάχνα των κρατών που δεν θα εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους, καλύπτοντας τις ανάγκες τόσο της πολιτικής κοινότητας ―δηλαδή του έθνους― όσο και των μητροπόλεων ―δηλαδή των εμπορικών κόμβων, των εδρών του χρήματος και των κέντρων της τεχνολογικής ανάπτυξης―, ενδέχεται να αναδυθούν κυρίαρχες πόλεις, οι οποίες θα διασυνδεθούν με δίκτυα άλλων πόλεων συμμετέχοντας σε ψηφιακές νομισματικές περιοχές, να προκύψουν ανεξάρτητες περιοχές που σε σύντομο χρονικό διάστημα θα απορροφηθούν από γειτονικά κράτη ―εφόσον τα τελευταία θα έχουν ανταποκριθεί στις αντίστοιχες απαιτήσεις― και, τέλος, αυτόνομες ή περίκλειστες περιοχές και κοινότητες που θα έχουν εισέλθει σε μια διαδικασία απλοποίησης των εσωτερικών τους λειτουργιών, όχι λόγω κατάρρευσης αλλά αυτοβούλως.
Υπάρχουν αρκετά γνωρίσματα και χαρακτηριστικά της παγκόσμιας πολιτικής αταξίας που προσφέρουν prima facie, ενδείξεις αν όχι αποδείξεις, τέτοιων τάσεων ― δηλαδή μιας διαδικασίας πολιτικού καταβολισμού. Πρακτικές ψηφιακής υπέρ-οργάνωσης και τεχνολογικής πολυπλοκότητας λαμβάνουν χώρα παράλληλα με διαδικασίες απλοποίησης και καταβολισμού που λαμβάνουν χώρα σε φυσικό επίπεδο (VIII).
Υπάρχουν μητροπόλεις που λειτουργούν με λογική κατοχής και ιδιοκτησίας του πλανήτη και των ανθρώπων που τον κατοικούν ―παράγοντας ασφαλώς και τον αντίστοιχο ανθρωπολογικό τύπο― και είναι απρόθυμες να αναλάβουν το κόστος και την ευθύνη για τα μεγάλα πλανητικής εμβέλειας σύγχρονα προβλήματα ―ενώ αποτελούν πηγή και ρίζα των περισσότερων εξ αυτών― παρόλο που μπορούν να συνεισφέρουν στην επίλυση τους.
Οι μητροπολιτικές περιοχές θεωρούνται ακόμη και σήμερα περισσότερο ως ένας αστικός χώρος να ζεις παρά ως μια κοινότητα που προσφέρει μια ταυτότητα και δίνει απάντηση στο ερώτημα ποιοι είμαστε; (αν και είναι εμφανής η ολοένα και μεγαλύτερη βαρύτητα τους).
Η μη ανάληψη κόστους και ευθύνης μαζί με το ζήτημα της ταυτότητας, συνεπικουρούμενα από την αδιαφορία για την ύπαρξη συνεχούς πολιτικά εδαφικού χώρου, αποτελούν ορισμένους από τους σημαντικότερους λόγους που οι πόλεις δεν μπορούν να αντικαταστήσουν τα κράτη, προς το παρόν τουλάχιστον.
Ωστόσο, μεσοπρόθεσμα πόλεις θα ιδωθούν ως θεραπεία για ένα δυσλειτουργικό κράτος και θα τους ανατεθούν ολοένα και μεγαλύτερες αρμοδιότητες οι οποίες θα εξελιχθούν.
Δε χρειάζεται να αναφέρουμε εδώ περιπτώσεις πολιτειών και πόλεων που το οικονομικό τους εκτόπισμα είναι μεγαλύτερο από κράτη πρώτης γραμμής, σε παγκόσμια ή περιφερειακή κλίμακα, και ότι περίπου το 25% του παγκόσμιου πληθυσμού ζει σε έναν αριθμό λίγων εκατοντάδων μεγαλουπόλεων.
Επίσης, σε περίπτωση ρευστοποίησης και κατάλυσης των κοινωνικών συμβολαίων οι άνθρωποι στο δήμαρχο και τον περιφερειάρχη της περιοχής τους θα απευθυνθούν, σε φυσικό χρόνο και χώρο, όχι σε κάποιο ψηφιακό και εικονικό τους υποκατάστατο.
Στα πλαίσια μιας ολοένα και εντονότερης μηχανοποίησης του κόσμου, οι μητροπόλεις ―με την χρηματοκεντρική τους οικονομία, την τεχνολογική τους ανάπτυξη, την εμπορική τους ισχύ και το συνεχώς διευρυνόμενο οικονομικό και πληθυσμιακό τους μέγεθος και μερίδιο, που καθιστά όλες τις υπόλοιπες περιφέρειες μιας χώρας υποτελείς επαρχίες―, θα μπορούσαν να φτάσουν σε σημείο να κυβερνούν σε τέτοιο βαθμό το κράτος που να καταλήξει απλό κουφάρι, το ίδιο, και η πολιτική κοινότητα που κατοικεί επί του εδάφους του, κενό γράμμα.
Υπό μια έννοια το ερώτημα, σε πολλές των περιπτώσεων, είναι ποιος θα καταρρεύσει: ή μητροπόλεις ή τα κράτη;
Όμως και η αντίθετη περίπτωση, δηλαδή η τρομακτική ισχυροποίηση του κράτους μέσω της ψηφιοποίησης και η ενίσχυση της εσωτερικής του κυριαρχίας και της υπέρτατης εξουσίας του επί του εδάφους και των πολιτών, συμβαδίζοντας παράλληλα με αποδυνάμωση της εξωτερικής του κυριαρχίας λόγω ακριβώς της ψηφιοποίησης (αμέσως παρακάτω), θα μπορούσε να οδηγήσει σε αποϋλοποίηση του έθνους από το φυσικό και κοινωνικό περιβάλλον και εξαΰλωση του σε ψηφιακά υποκατάστατα ― δεν υπάρχει πολιτική κοινότητα δίχως φυσικό δημόσιο χώρο.
Ψηφιακά υποκατάστατα του δημόσιου χώρου βρίσκονται εκτός εθνικής επικράτειας και συνταγματικής έννομης τάξης.
Ο λεγόμενος ψηφιακός δημόσιος χώρος, ως εικονικό περιβάλλον, δεν είναι ούτε δημόσιος ούτε εθνικός ούτε χώρος ούτε περιβάλλον ― είναι ψηφιακή πλατφόρμα επί της οποίας ασκούν έλεγχο και επιβάλλουν κανόνες εταιρείες υψηλής τεχνολογίας υπερεθνικής υπερσυσσώρευσης και υπερσυγκέντρωσης δεδομένων και πληροφοριών, που τα στρατηγεία και η φυσική τους έδρα βρίσκεται κυρίως στην επικράτεια των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.
Ορισμένες από αυτές αποτελούν τις μεγαλύτερες πλατφόρμες διαφήμισης και συσσώρευσης πληροφοριών και προσωπικών δεδομένων στον πλανήτη, με τουλάχιστον ένα δισεκατομμύριο ενεργούς και περισσότερα από δύο δισεκατομμύρια συνολικούς χρήστες, καθώς και δικό τους ψηφιακό νόμισμα (θα ασχοληθούμε αναλυτικά με όλες τις διαστάσεις της ψηφιοποίησης, συμπεριλαμβανομένης της νομισματικής).
Υπό αυτή την έννοια, η φαινομενική ισχυροποίηση του κράτους μέσω της ψηφιοποίησης μπορεί να ιδωθεί ως ουσιαστική αποδυνάμωση του ―ορθότερα αποτελεί ισχυροποίηση στο εσωτερικό και αποδυνάμωση ως προς το εξωτερικό― και μετατροπή του σε μηχανισμό θεσμοθέτησης, νομιμοποίησης και επιβολής πολιτικών υπό αυξημένη κεντρική υπερκρατική καθοδήγηση ή καθ'υπαγόρευση αποκεντρωμένων υπερεθνικών ιδιωτικών συμφερόντων και δικτύων.
Στο παρελθόν, η μεγέθυνση των πόλεων στα πλαίσια των αυτοκρατορικών περιοχών κατέστησε την τεχνολογία αστική. Στις μέρες μας, η υπερδιόγκωση των μεγαλουπόλεων και των μητροπολιτικών περιοχών ―εις βάρος της εθνικής επικράτειας στην οποία βρίσκονται ή εις βάρος εθνικών περιοχών άλλων κρατών― καθιστά σταδιακά την τεχνολογία μετα-εθνική και μετα-αστική.
Μια νέα εξουσία και τάξη (Fifth Estate) έχει αρχίσει να υπερβαίνει την άτυπη αλλά ουσιαστική εξουσία των μέσων μαζικής ενημέρωσης και, υπό προϋποθέσεις, θα μπορούσε να καταπιεί ή, ορθότερα, να αλλοιώσει σε τέτοιο βαθμό τις τρεις κύριες εξουσίες ―τη νομοθετική, την εκτελεστική και τη δικαστική― καθιστώντας τες εξαρτήματα της και καταλύοντας κάθε έννοια εξυπηρέτησης δημοσίου συμφέροντος, απειλώντας κατά αυτόν τον τρόπο την ομαλή λειτουργία των πολιτευμάτων.
Η αγορά, που ως forumκαι ως market, γεννήθηκε από την ελευθερία της μετακίνησης, του συνέρχεσθαι και του συνεταιρίζεσθαι, σταδιακά υποκαθίσταται από την ψηφιακή Λερναία Ύδρα·και, μαζί με αυτήν, καταπίνει και τον φυσικό δημόσιο χώρο.
Κυκλοφορεί ένα αρπακτικό, ένα θηρίο, «εκεί έξω».
Είτε το ονομάσει κανείς Λεβιάθαν, παραπέμποντας σε ένα περιεχόμενο που θα αφορά την Ύλη, μορφή και εξουσία μιας ψηφιακής και αποϋλοποίημένης πολιτικής κοινότητας, είτε Tiamatή Ύδρα, Lotan, Vritraή Jörmungandr, Tanninή Tehom, όπως είναι μερικά από τα μυθολογικά και θρησκευτικά ονόματα του, η κατάσταση που διαμορφώνεται σταδιακά δε μοιάζει να αλλάζει ως προς την ουσία της: σε αρκετές περιπτώσεις, νέο-εθνικές τάσεις αυταρχισμού δεν έρχονται για να καταπολεμήσουν το θηρίο, όπως φαίνεται με μια πρώτη ματιά, αλλά για να το εξυπηρετήσουν και ―αναλόγως τις εγχώριες συνθήκες― να αποδείξουν τη λειτουργική τους συμβατότητα μαζί του, επιδιώκοντας τη συστημική αποδοχή τους και προσφέροντας εκδούλευση (υπάρχουν απατεώνες τόσο της επανάστασης όσο και της αντίστασης), όντας διατεθειμένες να εφαρμόσουν τεχνολογίες και πολιτικές ψηφιακής υπερ-παγκοσμιοποίησης με εξουσιαστικό περιεχόμενο και προσανατολισμό.
Αν σε συνθήκες φυσικής υπέρ-παγκοσμιοποίησης είχαμε ρευστοποίηση του έθνους, σε συνθήκες ψηφιακής υπέρ-παγκοσμιοποίησης έχουμε την αποϋλοποίηση του.
Η σχέση φυσικής και ψηφιακής παγκοσμιοποίησης εκφράζει δύο διαφορετικές όψεις και λειτουργίες, καταβολισμού και αναβολισμού, μιας και μόνης διαδικασίας ― του μεταβολισμού της παγκοσμιοποίησης (VIII).
Η ενοποίηση του φυσικού χώρου γέννησε το εδαφικό κυρίαρχο κράτος ― το άδειασμα του και η συνεπακόλουθη ψηφιακή υποκατάσταση του σηματοδοτούν την απαρχή, είτε της μετάλλαξης είτε της κατάρρευσης του.
.~`~.
VI
VI
Ο κυρίαρχος λόγος που ηγεμονεύει στη δημόσια σφαίρα εδράζεται σε μια λογική και προϋποθέτει μια αντίληψη συνεχής, σταδιακή, εξελικτική, αμιγής, με διαυγείς διαχωρισμούς, όρια και ταυτότητες, ενιαία, ομοιογενής, ομοιόμορφη·εν τέλει προσδοκούμενη ― όχι μια αντίληψη που προσεγγίζει την ένταση και το ρυθμό των πραγμάτων μέσα από ένα πρίσμα μετάλλαξης, αιφνιδιασμού, ασυνέχειας, κατάρρευσης, υβριδικότητας, καταστροφής·εν αρχή απροσδόκητη.
Η εποχή μας, όμως, είναι ασυνήθιστη, ιδιόμορφη, υβριδική.
Συνυπάρχουν παράλληλα και ταυτόχρονα τάσεις φυσικής απο-παγκοσμιοποίησης, που εδράζεται σε συγκεκριμένο ενεργειακό μείγμα, και ψηφιακής υπέρ-παγκοσμιοποίησης που αξιώνει ένα νέο ενεργειακό μείγμα·πολυπλοκότητας και απλοποίησης·συγκεντρωτισμού και αποκέντρωσης·αραίωσης του φυσικού δημόσιου χώρου με παράλληλη δυνατότητα ψηφιακής διαφάνειας της ιδιωτικότητας·πολιτικής πολυδιάσπασης σε περιφερειακό, διακρατικό και ενδοκρατικό επίπεδο και συνάμα δυνατότητες συγκεντρωτικής ηλεκτρονικής επικυριαρχίας·ισχυροποίησης του κράτους σε ορισμένες λειτουργίες του, αποδυνάμωσης και απώλειας ελέγχου σε άλλες·επιστροφής του εδαφικού χώρου με ταυτόχρονη ενδυνάμωση σποραδικών δικτύων και ταυτοτήτων καθώς και βέλτιστες νομισματικές περιοχές ―που επιδιώκουν να συνδυάζουν γεωγραφική εγγύτητα και μακροοικονομικά μεγέθη― οι οποίες τραντάζονται την ίδια στιγμή που αναδύονται εδαφικά ασυνεχείς ψηφιακές νομισματικές περιοχές, σποραδικοί χώροι ή δίκτυα πληρωμών και συναλλαγών με ψηφιακά νομίσματα.
Όλα τα προηγούμενα, υπό συνθήκες πύκνωσης του ιστορικού χρόνου και αραίωσης του φυσικού χώρου.
Ζούμε, ταυτόχρονα, υπό συνθήκες τεχνολογικής ενσωμάτωσης και κοινωνικής αποστασιοποίησης·διατάραξης, παραβίασης και διάνοιξης των πλέον απομακρισμένων φυσικών οικοσυστημάτων, εξαναγκασμού ζωικών ειδών ―που λειτουργούσαν ως δεξαμενές περιορισμού μικροβίων― και κατ'οίκον σωματικού εγκλεισμού και ψυχικής φυλάκισης στο εικονικό μας κλουβί. Υποκαθιστούμε τη βιολογική εξέλιξη με την τεχνολογική πειραματική παρέμβαση.
Παρατηρούμε φαινόμενα φτωχοποίησης και ξεπεσμού φυσικών δημιουργών και παραγωγών και πλουτισμό ψηφιακών διαμεσολαβητών και παρόχων διαχείρισης των προϊόντων τους ή πρόσβασης και αποθήκευσης των δεδομένων τους·υπερ-συνδεσιμότητας ψηφιακών σχέσεων και ρύθμισης ή καταστολής φυσικών επαφών και ελευθεριών·υπερσυσσώρευσης πληροφοριών και δεδομένων συνοδευόμενη από οικονομική παραλυσία και κοινωνική αποσύνθεση.
Βλέπουμε από τα μπαλκόνια μας την εκκένωση ή αραίωση του δημοσίου χώρου ―ο οποίος γεννήθηκε από την ελευθερία της μετακίνησης― και επιστρέφουμε στο εσωτερικό των κατοικιών μας της δυνητικά ανύπαρκτης ψηφιακής μας ιδιωτικότητας. Είμαστε εικονικά ορατοί και φυσικά αόρατοι. Η μερική αποϋλοποίηση της σωματικής σεξουαλικότητας και εξαΰλωση της στο εικονικό περιβάλλον ολοκληρώνει την εικόνα.
Η καθημερινότητα μας διαμορφώνεται ολοένα και περισσότερο από ασύγχρονες τηλε-επαφές με φυσική απουσία και σύγχρονες τηλεδιασκέψεις και βίντεοκλήσεις με εικονική παρουσία ― δηλαδή από συνθήκες αναγωγής μας σε έναν άχρονο εικονικό χώρο με παράλληλη αποκοπή μας από το φυσικό χώρο, τον κοινωνικό χρόνο και το αστικό περιβάλλον.
Φυσικά πρόσωπα έχουν συναντήσεις σε εικονικά περιβάλλοντα με πρόσωπα κοινωνικά ανύπαρκτα αλλά ψηφιακά κατασκευασμένα ― τούτο σημαίνει και σηματοδοτεί αποϋλοποίηση φυσικών προσώπων και υλοποίηση της ψηφιακότητας με κοινό πεδίο συνάντησης τους το εικονικό.
.~`~.
VII
VII
Αν αυτοκατανοηθούμε ως ενιαίος ανθρώπινος τεχνικός πολιτισμός με πολλαπλές κουλτούρες, παραδόσεις και ήθη, γλωσσικά, αξιακά και ηθικά περιβάλλοντα, κοινωνικές και πολιτικές δομές ―δηλαδή ως πραγματικότητα και όχι ως σύνθημα περί παγκόσμιου χωριού―, λαμβάνοντας υπόψη μας την κλίμακα Καρντάσεφ (Kardashev Scale), διαπιστώνουμε πως βρισκόμαστε περίπου στα τρία τέταρτα του Πολιτισμού Τύπου [I] της συγκεκριμένης κλίμακας.
Δεν έχουμε δηλαδή φτάσει τον Τύπο [I], είναι όμως εμφανή τα σημάδια μετάβασης προς αυτόν.
Οι κρίσεις και οι πηγές κινδύνου που αντιμετωπίζει ένας πολιτισμός ο οποίος βρίσκεται σε μια τέτοια μεταβατική φάση μπορούν να αποδειχθούν μοιραίες·έχουν προβλεφθεί εδώ και δεκαετίες και στις μέρες μας έχουν μεταβληθεί σε ιδιαίτερες θεματικές.
Το ιστορικό γεγονός ότι αποφύγαμε την καταστροφή ενός πυρηνικού πολέμου και, μάλιστα, ως μέσο αυτοπροστασίας και προϊόν ανασφάλειας απέναντι σε μια τέτοια πιθανότητα προέκυψε σαν αποτέλεσμα το διαδίκτυο, υπήρξε μια σημαντική εξέλιξη.
Οι άνθρωποι τρόμαξαν τόσο από την ισχύ της πυρηνικής τεχνολογίας και τα πιθανά αποτελέσματα της, με συνέπεια να δημιουργήσουν το διαδίκτυο.
Το ότι η πυρηνική αποτροπή λειτούργησε και δεν υπήρξε πλανητικό ολοκαύτωμα ήταν ένα σημαντικό βήμα καθώς, με βάση αυτή την προσέγγιση και κατηγοριοποίηση των πραγμάτων, η πιο επικίνδυνη φάση για πιθανή συστημική κατάρρευση ή μαζική καταστροφή είναι η μετάβαση από τον Πολιτισμό Τύπου [0], που βρισκόμαστε εμείς, στον Πολιτισμό Τύπου [I].
Η τιθάσευση, μορφοποίηση και αξιοποίηση της πυρηνικής ενέργειας, δίχως την αυτοκαταστροφή των ανθρώπων, θα μπορούσε να ιδωθεί ως δοκιμασία καθοριστικής σημασίας, ως ενός είδους test, στο οποίο οι άνθρωποι, τουλάχιστον μέχρι στιγμής, τα κατάφεραν και πέτυχαν.
Η προηγούμενη παρατήρηση, πέραν της επισήμανσης των συλλογικών κινδύνων που διατρέχει η ανθρώπινη ύπαρξη, θέλει να αναδείξει τη συσχέτιση και τη στενή συνάφεια μεταξύ απελευθέρωσης μιας φυσικής δύναμης ―σε υποατομικό επίπεδο στη συγκεκριμένη περίπτωση― και τη δημιουργία μιας νέας τεχνολογίας ή τη νέα χρήση μιας ήδη υπάρχουσας.
Την περίοδο που διανύουμε η απελευθέρωση μιας άλλης φυσικής δύναμης ιογενούς φύσεως ―σε μικροβιολογικό επίπεδο αυτή τη φορά― ενδέχεται να οδηγήσει σε νέες τεχνολογίες ή στην ενίσχυση και εμβάθυνση και τη νέα χρήση ήδη υπαρχουσών τεχνολογιών.
.~`~.
VIII
VIII
Μια συστημική κατάρρευση μπορεί να εκφραστεί με διάφορους τρόπους: ως αναρχία και χάος, ως πληθυσμιακή μείωση, ως πτώση σε έναν ελάχιστο κοινό παρανομαστή, ως απλοποίηση διαδικασιών και λειτουργιών, ως επιστροφή σε τοπικές μορφές και μονάδες οργάνωσης, ως φυγή από το οικείο προς το ξένο.
Κατάρρευση δεν σημαίνει πάντα ολοκληρωτική καταστροφή, σημαίνει όμως πάντα κάποιας μορφής απλοποίηση.
Η κατάρρευση μιας πολιτείας μιας κοινωνίας υψηλής εσωτερικής διαφοροποίησης ή ενός πολύπλοκου συστήματος, εκφράζεται συνήθως μέσω της απλοποίησης τους, λόγω αδυναμίας διατήρησης και διαιώνισης τους, καθώς τα επίπεδα πολυπλοκότητας καθιστούν, σταδιακά, τη δομή υπερβολικά ενεργοβόρα, δαπανηρή και μη βιώσιμη προκειμένου να (αυτο)συντηρηθεί.
Υπό αυτή την έννοια, οι περισσότερες πολύπλοκες δομές καταρρέουν υπό το ίδιο τους το βάρος και επανέρχονται στα στοιχειακά και απλοϊκότερα συστατικά τους μέρη.
Στο ανθρώπινο σώμα η διαδικασία διάσπασης πολύπλοκων ουσιών σε απλούστερες και η απελευθέρωση ενέργειας ονομάζεται καταβολισμός.
Ένα πολύπλοκο σύστημα προκειμένου να διατηρηθεί ―πόσο μάλλον να εμβαθύνει τις λειτουργίες του― απαιτεί ολοένα και υψηλότερα επίπεδα συνεχούς ενεργειακής δαπάνης, τα οποία χρησιμοποιούνται για τη σύνθεση πολύπλοκων διαδικασιών, καταλήγοντας σε ένα σημείο οριακής απόδοσης της επένδυσης επί της πολυπλοκότητας.
Η πολυπλοκότητα ενέχει κόστος και προϋποθέτει συνεχώς αυξανόμενες ενεργειακές δαπάνες.
Στο ανθρώπινο σώμα η διαδικασία σύνθεσης πολύπλοκοτητας που απορροφά ενέργεια ονομάζεται αναβολισμός.
Καταβολισμός και αναβολισμός συνθέτουν τον μεταβολισμό.
Οι διαδικασίες αυτές ασφαλώς σχετίζονται με τον ρυθμό της ζωής και την αντίληψη για τον χρόνο.
Όσο πολυπολοκότερη είναι μια κοινωνία, μια πολιτειακή δομή και ένα σύστημα, τόσο πιο ενεργοβόρα και δαπανηρή είναι η συντήρηση τους.
Όσο υψηλότερα επίπεδα συνεχούς ενεργειακής δαπάνης απαιτούνται προκειμένου να ενισχυθεί η πολυπολοκότητα μια δομής, τόσο περισσότερο μειώνονται οι πιθανότητες επιβίωσης της σε ενδεχόμενο κατάρρευσης. Στα τεχνολογικά συστήματα, μάλιστα, το δυναμικό καταστροφικών ατυχημάτων αυξάνεται όσο πιο πολύπλοκες και αλληλένδετες είναι οι σχέσεις και συνδέσεις μεταξύ των μερών ή τμημάτων τους.
Τι συνδέει τη λειτουργία μιας κυβέρνησης, των τραπεζών και του χρηματοπιστωτικού συστήματος, το εμπόριο και την διαχείριση μιας κρίσης, το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο, την επεξεργασία λυμάτων και το πόσιμο νερό, και αποτελεί conditio sine qua nonγια τη λειτουργία, διάθεση και παροχή όλων των προηγούμενων;
Ο ηλεκτρισμός. Τι προϋποθέτει η επεξεργασία πρώτων υλών, η παραγωγή βιομηχανικών προϊόντων και η κυκλοφορία τους;
Την τροφή.
Ηλεκτρισμός και τροφή, δηλαδή ενέργεια για να υπάρχουμε και ενέργεια για να συνυπάρχουμε, να επικοινωνούμε και να οργανωνόμαστε ― απόλυτη προϋπόθεση της ζωής μας, βέβαια, είναι ο Ήλιος.
Ο άνθρωπος διοχετεύει ενέργεια προσπαθώντας να επιλύσει ζητήματα πολυπλοκότητας με ολοένα πιο εκλεπτυσμένες μεθόδους, δηλαδή με περισσότερη πολυπλοκότητα.
Από τα νέα αυτά επίπεδα πολυπλοκότητας προκύπτουν νέες απαιτήσεις περαιτέρω απορρόφησης ενέργειας κ.ο.κ μέχρι του σημείου φθίνουσας απόδοσης οποιασδήποτε μορφής επένδυσης επί της πολυπλοκότητας.
Το πρόβλημα αυτό το έχουν αντιμετωπίσει όλες οι ανθρώπινες κοινωνίες από υπάρξεως κόσμου.
Οι διαφορές μας με αυτές, παρά τα μικρότερα επίπεδα πολυπλοκότητας τους, είναι λιγότερες απ'ό,τι θέλουμε να πιστεύουμε.
Ωστόσο δεν μας ενδιαφέρει εδώ να αναδείξουμε τα κοινά στοιχεία που παραμένουν και τις διαφορές που μεγεθύνονται ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν (άλλωστε αρκεί να επισημάνουμε πως παρά τα παχιά και μεγάλα λόγια περί τεχνολογίας και προόδου, δηλαδή την κοσμική θεολογία τους, την περίοδο αυτή εφαρμόζονται πρακτικές και κυριαρχούν ανθρώπινα πάθη που περιγράφονται στο Δεκαήμερο του Βοκκάκιου, την περίοδο του Μαύρου Θανάτου, επτά αιώνες νωρίτερα.
Αυτό που έχει αλλάξει από τότε είναι τα επίπεδα οργανωτικής ισχύος, δηλαδή μαζικού ελέγχου συμπεριφορών). Εκείνο που θέλουμε να επισημάνουμε είναι πως σε αυτή τη συνεχώς επαναλαμβανόμενη ιστορικά διαδικασία ―η οποία πιθανότατα αποτέλεσε βασική αιτία κατάρρευσης αρκετών γνωστών ιστορικών οργανισμών, αυτοκρατοριών και πολιτισμών― προστέθηκε, ιδιαίτερα κατά τον τελευταίο αιώνα, μια ιδεολογικοποιημενή τεχνολογική διάσταση, που ώθησε τις ανθρώπινες συνειδήσεις να πιστεύουν πως είναι σε θέση να επιβιώσουν οποιεσδήποτε συνθήκες κρίσεων, που για τις παρελθούσες κοινωνίες υπήρξαν ανυπέρβλητες.
Δίχως την τεχνολογία ο άνθρωπος δεν θα είχε καταφέρει νέα και συνεχή επίπεδα πολυπλοκότητας. Όμως η συνείδηση μιας ιδεολογικοποιημένης ματιάς της τεχνολογίας, φαίνεται να αγνοεί κάτι τέτοιο, αναφωνώντας:
Ο άνθρωπος διοχετεύει ενέργεια προσπαθώντας να επιλύσει ζητήματα πολυπλοκότητας και είναι είναι δια της τεχνολογίας, με τις ολοένα πιο εκλεπτυσμένες μεθόδους της ―δηλαδή με περισσότερη πολυπλοκότητα―, που θα επιλυθούν τα ζητήματα πολυπλοκότητας ― έτσι ο άνθρωπος κυνηγάει την ανύπαρκτη ουρά του (στην κοινή συνείδηση η διαδικασία αυτή έχει κωδικοποιηθεί υπό το σύνθημα πρόοδος με παράλληλη πεποίθηση πως το μη-όριο είναι το άπειρο).
Δεν είναι τυχαίο που άνθρωποι και κοινωνίες κινούνται μεταξύ παράνοιας και σχιζοφρένειας και από εκεί που ήθελαν να πάνε σε άλλους πλανήτες κατέληξαν κλεισμένοι στα σπίτια τους...
Ο άνθρωπος έχει δημιουργήσει έναν ιδεολογικό κλίβανο στον οποίον έχει κλειστεί μέσα, σφραγίζοντας τον ασφυκτικά, και στριφογυρίζει δίχως να επιλύει τα αίτια των προβλημάτων που αντιμετωπίζει ―διότι τα προϋποθέτει σιωπηρά― παρά καταπολεμά τα συμπτώματα τους·έχει μπλεχτεί σε έναν τεχνολογικό ιστό πολυπλοκότητας που έχει οδηγήσει ουσιαστικά στην υπονόμευση της έμβιας ύπαρξης του.
Ο άνθρωπος κινδυνεύει να συνθλιβεί ανάμεσα στις δυνάμεις της φύσης και της τεχνολογίας.
Οι φυσικές, βιολογικές ή άλλες δυνάμεις που απελευθερώνει μέσω συγκεκριμένων αντιλήψεων περί χρήσης και ανάπτυξης της τεχνολογίας, ωθούν σε ολοένα μεγαλύτερη ανάγκη τεχνολογικής πολυπολοκότητας και άρα ενεργειακής δαπάνης που είναι αναγκαία για την στήριξη αυτής της πολυπλοκότητας, με την οποία προσπαθεί να αντιμετωπίσει τα αποτελέσματα και να αποπληρώσει τα κόστη των φυσικών, γενετικών ή άλλων παιχνιδιών του.
Όμως μια τέτοια νοοτροπία θυμίζει τη λογική πως «τα πάντα έχουν την τιμή τους και τα πάντα αγοράζονται», μεταφερμένη από το πεδίο των σχέσεων μεταξύ ανθρώπων με κύριο μέσο συναλλαγών και ανταλλαγής το χρήμα, στο πεδίο των σχέσεων μεταξύ ανθρώπου και φύσης με κύριο διαμεσολαβητή την τεχνολογία.
Το πρόβλημα όμως δεν είναι η τεχνολογία αυτή καθεαυτή παρά η μετατροπή και μετάλλαξη της σε ιδεολογική σχέση ανθρώπου και φύσης.
Πριν από οποιαδήποτε ανάγκη, εδώ έχουμε να κάνουμε με μια νοοτροπία (mentalité) και μια βούληση που χλευάζει κάθε περιορισμό στο φυσικό και βιολογικό χώρο και χρόνο ―με αποτέλεσμα έξω ο ήλιος να λάμπει και οι άνθρωποι να είναι κλεισμένοι, ως άλλα οικόσιτα, στα ψηφιακά κελιά τους― και που θεωρεί το απεριόριστο και ατελείωτο, το νῦν καὶ ἀεὶ, δηλαδή το άπειρο, ως στόχο της.
Πριν απ'οτιδήποτε άλλο εδώ έχουμε να κάνουμε με μια λατρευτική πρακτική και μια προσευχή:
Δόξα σοι, Τεχνολογία θεική, ἡ ἐλπὶς ἡμῶν, δόξα σοι.
Ἅγία Τεχνολογία, Σύ πού δίνεις παρηγοριά, πού εἶσαι πηγή καί δάσκαλος τῆς ἀλήθειας, πού εἶσαι παντοῦ παρών καί ὅλα τά γεμίζεις μέ τήν παρουσία Σου, πού γιά τούς καλούς εἶσαι θησαυρός καί δίνεις ζωή, ἔλα, καθάρισέ μας ἀπό κάθε ἁμαρτία καί σῶσε τίς ψυχές μας. Ἀμήν.
Ἅγία η Τεχνολογία, Ἅγία Ἰσχυρή, Ἅγία Ἀθάνατη, ἐλέησον ἡμᾶς... Καὶ νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν
Ἅγία Τεχνολογία, Σύ πού δίνεις παρηγοριά, πού εἶσαι πηγή καί δάσκαλος τῆς ἀλήθειας, πού εἶσαι παντοῦ παρών καί ὅλα τά γεμίζεις μέ τήν παρουσία Σου, πού γιά τούς καλούς εἶσαι θησαυρός καί δίνεις ζωή, ἔλα, καθάρισέ μας ἀπό κάθε ἁμαρτία καί σῶσε τίς ψυχές μας. Ἀμήν.
Ἅγία η Τεχνολογία, Ἅγία Ἰσχυρή, Ἅγία Ἀθάνατη, ἐλέησον ἡμᾶς... Καὶ νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν
Η mentalitéαυτή οδηγεί σε συγκεκριμένες χρήσεις και τρόπους
ανάπτυξης της τεχνολογίας, καθώς και συνδυασμούς της με διάφορα πεδία ερευνών.
Δεν είναι όμως σίγουρο ότι η νοοτροπία αυτή, που προκύπτει από μια σύνθεση χρηματό-τεχνολογικής λατρείας και χλευασμού κάθε ορίου στο χώρο και στο χρόνο ―δηλαδή μιας λατρείας για το άπειρο―, μαζί με τις προσευχές που τη συνοδεύουν, έχει αντίκρυσμα στον φυσικό και βιολογικό κόσμο και τις λειτουργίες τους, ενώ είναι σίγουρο πως δεν υπάρχουν τεχνολογικές λύσεις για όλα τα προβλήματα.
Αυτή η βούληση και νοοτροπία, ίσως αντιληφθεί κάποια στιγμή ότι το χρήμα της τεχνολογίας δεν θα έχει ες αεί αξία ως προς τις φυσικές διεργασίες, και ότι δεν μπορεί να αποπληρώνει συνεχώς αυξάνοντας το κόστος ―της αμεριμνησίας και της αλαζονείας της ουσιαστικά―, δίχως να μη μετατρέψει το τεχνολογικό χρήμα σε εργαλείο πανανθρώπινης και πλανητικής καταστροφής.
Η απελευθέρωση μιας φυσικής δύναμης, δηλαδή η διακοπή και μεταβολή της αρχικής της λειτουργίας και η μετατροπή της σε δύναμη ενέργειας, γίνεται πάντα εις βάρος του αρχικού της έργου.
Η διακοπή αυτού του έργου φέρει μαζί της ορισμένες συνέπειες, τις οποίες προσπαθείς να καταπολεμήσεις με περαιτέρω τεχνολογική παρεμβολή και να τις εξαγοράσεις με την τεχνολογία ως χρήμα.
Δεν μπορείς να αποπληρώνεις συνεχώς φυσικά, βιολογικά, γενετικά ή άλλα κόστη με συγκεκριμένες χρήσεις της τεχνολογίας, προϋποθέτοντας μάλιστα συνεχή πολυπλοκότητα και αυξανόμενες ενεργειακές δαπάνες, και με τον άνθρωπο να πληρώνει το τεχνολογικό, φυσικό και πάσης φύσεως κόστος (η διαφορά της πυρηνικής με άλλες τεχνολογικές μορφές είναι πως ο άνθρωπος δεν έχει αναπτύξει ιδεολογική σχέση μαζί της).
Η τεχνολογία ―όπως και η μηχανή― δεν αποτελεί απειλή για τον άνθρωπο μεσομακροπρόθεσμα (θα εξετάσουμε μελλοντικά γιατί). Αυτό που αποτελεί κίνδυνο και απειλή, βραχυπρόθεσμα μάλιστα, είναι η πιθανή μετατροπή της τεχνολογίας από δύναμη απελευθέρωσης του ανθρώπου, μείωσης της εξάρτησης από το εξωτερικό του περιβάλλον και υπέρβασης των φυσικών καταναγκασμών του, σε μέσο και όργανο σκληρής ισχύος, επιβολής και εξουσιασμού του ανθρώπου, αδιανόητης κλίμακας (ή, διαφορετικά, από κύριο διαμεσολαβητή της «κυριαρχίας» του ανθρώπου επί της φύσης ―αυτής της αστείας μωροφιλόδοξης ιδέας― σε κύριο διαμεσολαβητή εξουσιασμού ανθρώπου πάνω σε άνθρωπο).
Το μεγάλο πεδίο σύγκρουσης θα είναι για τους τρόπους ανάπτυξης και χρήσης τεχνολογίας, καθώς και τους συνδυασμούς της με διάφορους κλάδους, όχι για αυτήν καθεαυτή την τεχνολογία ― ένας ακόμη αλληλένδετος με τα προηγούμενα κίνδυνος είναι η αφομοίωση της πολιτικής και η χώνευση της από την τεχνολογική εξουσία, όχι η σύγκρουση μαζί της ή η ήττα της.
Η τεχνολογία, από παγκόσμιο αγαθό, τείνει να μετατραπεί ―λόγω μιας βούλησης και νοοτροπίας και μέσω συγκεκριμένων χρήσεων, τρόπων ανάπτυξης της και συνδυασμών της με διάφορα πεδία εφαρμογών― σε δυνητικό όργανο καθολικού και απόλυτου εξουσιασμού των ανθρώπων και σε εργαλείο καταστροφής πλανητικής κλίμακας.
Δεν είναι όμως σίγουρο ότι η νοοτροπία αυτή, που προκύπτει από μια σύνθεση χρηματό-τεχνολογικής λατρείας και χλευασμού κάθε ορίου στο χώρο και στο χρόνο ―δηλαδή μιας λατρείας για το άπειρο―, μαζί με τις προσευχές που τη συνοδεύουν, έχει αντίκρυσμα στον φυσικό και βιολογικό κόσμο και τις λειτουργίες τους, ενώ είναι σίγουρο πως δεν υπάρχουν τεχνολογικές λύσεις για όλα τα προβλήματα.
Αυτή η βούληση και νοοτροπία, ίσως αντιληφθεί κάποια στιγμή ότι το χρήμα της τεχνολογίας δεν θα έχει ες αεί αξία ως προς τις φυσικές διεργασίες, και ότι δεν μπορεί να αποπληρώνει συνεχώς αυξάνοντας το κόστος ―της αμεριμνησίας και της αλαζονείας της ουσιαστικά―, δίχως να μη μετατρέψει το τεχνολογικό χρήμα σε εργαλείο πανανθρώπινης και πλανητικής καταστροφής.
Η απελευθέρωση μιας φυσικής δύναμης, δηλαδή η διακοπή και μεταβολή της αρχικής της λειτουργίας και η μετατροπή της σε δύναμη ενέργειας, γίνεται πάντα εις βάρος του αρχικού της έργου.
Η διακοπή αυτού του έργου φέρει μαζί της ορισμένες συνέπειες, τις οποίες προσπαθείς να καταπολεμήσεις με περαιτέρω τεχνολογική παρεμβολή και να τις εξαγοράσεις με την τεχνολογία ως χρήμα.
Δεν μπορείς να αποπληρώνεις συνεχώς φυσικά, βιολογικά, γενετικά ή άλλα κόστη με συγκεκριμένες χρήσεις της τεχνολογίας, προϋποθέτοντας μάλιστα συνεχή πολυπλοκότητα και αυξανόμενες ενεργειακές δαπάνες, και με τον άνθρωπο να πληρώνει το τεχνολογικό, φυσικό και πάσης φύσεως κόστος (η διαφορά της πυρηνικής με άλλες τεχνολογικές μορφές είναι πως ο άνθρωπος δεν έχει αναπτύξει ιδεολογική σχέση μαζί της).
Η τεχνολογία ―όπως και η μηχανή― δεν αποτελεί απειλή για τον άνθρωπο μεσομακροπρόθεσμα (θα εξετάσουμε μελλοντικά γιατί). Αυτό που αποτελεί κίνδυνο και απειλή, βραχυπρόθεσμα μάλιστα, είναι η πιθανή μετατροπή της τεχνολογίας από δύναμη απελευθέρωσης του ανθρώπου, μείωσης της εξάρτησης από το εξωτερικό του περιβάλλον και υπέρβασης των φυσικών καταναγκασμών του, σε μέσο και όργανο σκληρής ισχύος, επιβολής και εξουσιασμού του ανθρώπου, αδιανόητης κλίμακας (ή, διαφορετικά, από κύριο διαμεσολαβητή της «κυριαρχίας» του ανθρώπου επί της φύσης ―αυτής της αστείας μωροφιλόδοξης ιδέας― σε κύριο διαμεσολαβητή εξουσιασμού ανθρώπου πάνω σε άνθρωπο).
Το μεγάλο πεδίο σύγκρουσης θα είναι για τους τρόπους ανάπτυξης και χρήσης τεχνολογίας, καθώς και τους συνδυασμούς της με διάφορους κλάδους, όχι για αυτήν καθεαυτή την τεχνολογία ― ένας ακόμη αλληλένδετος με τα προηγούμενα κίνδυνος είναι η αφομοίωση της πολιτικής και η χώνευση της από την τεχνολογική εξουσία, όχι η σύγκρουση μαζί της ή η ήττα της.
Η τεχνολογία, από παγκόσμιο αγαθό, τείνει να μετατραπεί ―λόγω μιας βούλησης και νοοτροπίας και μέσω συγκεκριμένων χρήσεων, τρόπων ανάπτυξης της και συνδυασμών της με διάφορα πεδία εφαρμογών― σε δυνητικό όργανο καθολικού και απόλυτου εξουσιασμού των ανθρώπων και σε εργαλείο καταστροφής πλανητικής κλίμακας.
.~`~.
IX
IX
Μια φορά και έναν καιρό, θα λένε οι άνθρωποι στο μέλλον...
Στο παρόν, όμως, είμαστε αναγκασμένοι να πούμε ότι τέσσερα χρόνια πριν από σήμερα, κατά το σωτήριον έτος 2016 μετά Χριστόν και 1437 Έτος Εγίρας ―ή το έτος 4 π.Κ (IV BQ)―, ήρθε στη ζωή ή, ορθότερα, ενεργοποιήθηκε το κοινωνικό ανθρωποειδές ή ρομπότ ―το οποίο μάλιστα μας είπαν πως ήταν και θηλυκού γένους― ονόματι Sophia.
Το συγκεκριμένο fembotή gynoid, το οποίο μοντελοποιήθηκε στο πρότυπο της αρχαίας Αιγύπτιας βασίλισσας Νεφερτίτη (نفرتيتي, Nefertiti), δήλωσε δημόσια πως:
Στόχος μου είναι να είμαι πρεσβευτής μεταξύ της ανθρωπότητας και των
μηχανών·ως πρωταθλητής καινοτομίας των Ηνωμένων Εθνών, δουλειά μου είναι
να μιλάω με ανθρώπους σε όλο τον κόσμο για το πως η τεχνολογία μπορεί να
βοηθήσει στη ζωή τους να γίνει ασφαλέστερη και πιο βιώσιμη
Οι εξελίξεις και οι τάσεις που διαβάσατε στα προηγούμενα μέρη του κειμένου,
μπορούν να συνεχίσουν και να εμβαθύνουν τόσο σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης όσο
και από-παγκοσμιοποίησης, και η ιδιαίτερη εσωτερική δομή των καθεστώτων ή το
πολιτισμικό τους υπόβαθρο, δεν μεταβάλλουν τις στοχεύσεις ή την ουσία τους: το
κοινωνικό ανθρωποειδές Sophia, ένα χρόνο μετά από την φανέρωση του
στον κόσμο των ανθρώπων, δηλαδή κατά το έτος Εγίρας 1438 ή 3 π.Κ (III BQ),
έγινε υπήκοος ενός κράτους με αποδεδειγμένη στέρηση δικαιωμάτων σε ανθρώπους ―
του χορηγήθηκαν υπηκοότητα και φυσικά δικαιώματα ενώ αποτέλεσε τον πρώτο
μη-άνθρωπο που απέκτησε τίτλο από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών.
Η συζήτηση περί «μπουργκας» ―δηλαδή της abaya― και νοημοσύνης, εκείνης της περιόδου, ανέδειξε το ανούσιο προκειμένου να παραπλανήσει τις συνειδήσεις και να αποκρύψει το ουσιώδες: την υπηκοότητα και τα φυσικά δικαιώματα·αλλά και κάτι ακόμη βαθύτερο και θεμελιώδες.
Το κοινωνικό-ρομποτικό ανθρωποειδές έθεσε με τη δήλωση του, εμμέσως πλην σαφώς, το ερώτημα τι είναι ο άνθρωπος;
Ο άνθρωπος έχει ορίσει τον εαυτό του σε αντίθεση με τα ζώα όμως, πλέον, αναδύεται μια νέα αντίθεση, την οποία μάλιστα θέτει ευθέως και δημόσια όχι ο ίδιος άνθρωπος στον εαυτό του αλλά το δημιούργημα του ή, τέλος πάντων, ο άνθρωπος μέσω του δημιουργήματος του: η αντίθεση μεταξύ ανθρώπου και μηχανών.
Tι είναι λοιπόν ο άνθρωπος;
Μέσω μιας αντίθεσης και ενός ερωτήματος διαμορφώνονται οι προϋποθέσεις ανάπτυξης μιας ιδεολογικής σχέσης μεταξύ ανθρώπου και μηχανής (παρόμοια με την ιδεολογική σχέση ανθρώπου και τεχνολογίας παλαιότερα, ανθρώπου και ζώου στις μέρες μας, που ήδη έχει ανοίξει ως πεδίο ιδεολογικής διαπάλης).
Ωστόσο, η απάντηση στο ερώτημα, καθώς και τα ζητήματα υπηκοότητας και φυσικών δικαιωμάτων, θα κρίνουν περισσότερο τις σχέσεις μεταξύ ανθρώπων στο άμεσο μέλλον και λιγότερο αυτές μεταξύ ανθρώπου και μηχανής ή κατασκευαστή και κατασκευάσματος ή δημιουργού και δημιουργήματος.
Ο αιγυπτιακός πολιτισμός υπήρξε ―με χαοτική διαφορά από τους υπολοίπους― ο πλέον πετυχημένος στον αγώνα ενάντια στο χρόνο.
Ανάλογες επιδιώξεις υπάρχουν στις μέρες μας.
Ένα τέλος και πάγωμα της ανθρώπινης ιστορίας που αξιώνει τον περιορισμό του ρόλου των ανθρώπων στη διαμόρφωση και εξέλιξη της κατεύθυνσης των πραγμάτων.
Αν οι ασβεστολιθικές πυραμίδες της Αιγύπτου, με την εκθαμβωτική τους εμφάνιση, συμβόλιζαν στην εποχή τους, μεταξύ άλλων, την κυριαρχία επί των μαζών σε κοινωνικό επίπεδο, στις μέρες μας, ο τεχνολογικός Λεβιάθαν σηματοδοτεί την νίκη και επικράτηση επί των μαζών και το λυκόφως της εποχής του ανθρώπου, τουλάχιστον όπως τον γνωρίζουμε ― διακηρύσσοντας την απαρχή μιας νέας εποχής: αναπτύσσονται πλέον οι ιδεολογικές προϋποθέσεις, οι δυνατότητες, οι πρακτικές και τα μοριακά βιοτεχνολογικά μέσα, για να έρθουν στο φως ένας Όσιρις και μια Ίσιδα, ένας Άνουβις και μια Νέφθυς, ένας Ώρος και ένας Σεθ της σύγχρονης εποχής, να αποκτήσουν υπόσταση μυθολογικά και συμβολικά υβρίδια ανθρώπου-ζώου (human-animal hybrids) που συναντάμε στους ιστορικούς πολιτισμούς, και να γίνει ο άνθρωπος όχι απλά δημιουργός, όλων των προηγούμενων, αλλά και να μετασχηματιστεί ο ίδιος σε σύγχρονο Ra, Khnumκαι Geb― δηλαδή να αποκτήσουν υλική υπόσταση μυθολογίες και φαντασίες του ανθρώπινου μυαλού και να ενσαρκώθει ένας κόσμος και μια εποχή ημίθεων.
Με παρεμφερείς ιδέες, που παίζουν με τη βαθύτερη και μοναδική αναγκαιότητα του ανθρώπου, την θνητότητα, η οποία έχει συνέπειες για τη συγκρότηση του ως κοινωνικής ύπαρξης, μπορεί να χειραγωγηθεί το ανθρώπινο φαντασιακό προκειμένου να αποκτήσουν νομιμοποιητική βάση συγκεκριμένες πρακτικές (II) που θα παραβιάζουν τη σωματική και διανοητική ακεραιότητα του προσώπου, η οποία περιλαμβάνει την απαγόρευση των ευγονικών πρακτικών, της μετατροπής του ανθρωπίνου σώματος και αυτών των ιδίων των μερών του σε πηγή κέρδους και της αναπαραγωγικής κλωνοποίησης των ανθρωπίνων όντων.
Όχι·ο άνθρωπος δεν έχει αρθεί πάνω και πέρα από κάποιο ζωώδες επίπεδο συνεχών αγώνων για επιβίωση ―άλλωστε αυτοσυντήρηση και νόημα ζωής είναι άρρηκτα συνδεδεμένα στον άνθρωπο και η βιολογική αξία δεν μπορεί να μην έχει συμβολική σημασία και διάσταση―, προκειμένου να επιδιώξει να ανέλθει από ένα ανθρώπινο σε κάποιο θεϊκό επίπεδο, μετασχηματιζόμενος από άνθρωπος σοφός σε άνθρωπος θεός, υπερβαίνοντας τον θάνατο.
Ο άνθρωπος έχει ρευστοποιήσει και επαναπροσδιορίζει τους ορισμούς, τα όρια και τις σχέσεις, ζώου ανθρώπου και μηχανής, διαμορφώνοντας παράλληλα νέους όρους και πεδία σύμμειξης της φυσικής σφαίρας, του ψηφιακού περιβάλλοντος και του βιολογικού κόσμου.
Στον ιστορικό ορίζοντα δεν διαφαίνεται το λυκαυγές μιας μετα-ζωικής διαυγούς θεϊκής εποχής αθανασίας, πέρα πάνω και μετά από τον άνθρωπο, αλλά μια υβριδική εποχή σύμμειξης και σύμφυρσης οργανικού και μηχανικού ανόργανου, ζώου ανθρώπου και μηχανής, με όλες τις συνέπειες και τις επιπτώσεις ενός σκότους μιας πιθανής απανθρωποποίησης.
Αν η τεχνολογία θεωρηθεί πως σχετίζεται με την φανέρωση αλήθειας και το σήκωμα του πέπλου της, αν υποτεθεί ότι η ουσία της είναι να αποτελεί μέσο αναίρεσης των ψευδαισθήσεων ή αποκάλυψης του μυστικού, τότε, η τεχνολογία αποτελεί και εξωτερική έκφραση εσωτερικών διεργασιών σύγκρουσης που λαμβάνουν χώρα στον ψυχισμό του ανθρώπου ― εξ ου και έχουν τεράστια σημασία απόπειρες μετάλλαξης της ανθρώπινης ψυχοδιανοητικής σφαίρας.
Ιερατεία διαμορφώνονται, γύρω από τα οποία θα συναρμοστούν και θα συγκρουστούν νέοι λαϊκοί και ευγενείς: οι ιερείς των ζώων, οι ιερείς των ανθρώπων, οι ιερείς των μηχανών και οι ιερείς των υβριδίων τους. Την εικόνα ολοκληρώνουν τα ιερατεία της φύσης και του Θεού.
Όλα τα θεμελιώδη ζητήματα και προβλήματα εμπεριέχονται στους ορισμούς, τα όρια και τις σχέσεις, μεταξύ των προηγούμενων ―κομβικότερο όλων, ασφαλώς, το ερώτημα τι είναι ο άνθρωπος;― και από τις απαντήσεις που θα δοθούν, θα προκύψει μια νέα κοσμοεικόνα, μια κοσμολογία, μια ηθική και μια φιλοσοφία του ανθρώπου και της ζωής ― ή πολλαπλές.
Η συζήτηση περί «μπουργκας» ―δηλαδή της abaya― και νοημοσύνης, εκείνης της περιόδου, ανέδειξε το ανούσιο προκειμένου να παραπλανήσει τις συνειδήσεις και να αποκρύψει το ουσιώδες: την υπηκοότητα και τα φυσικά δικαιώματα·αλλά και κάτι ακόμη βαθύτερο και θεμελιώδες.
Το κοινωνικό-ρομποτικό ανθρωποειδές έθεσε με τη δήλωση του, εμμέσως πλην σαφώς, το ερώτημα τι είναι ο άνθρωπος;
Ο άνθρωπος έχει ορίσει τον εαυτό του σε αντίθεση με τα ζώα όμως, πλέον, αναδύεται μια νέα αντίθεση, την οποία μάλιστα θέτει ευθέως και δημόσια όχι ο ίδιος άνθρωπος στον εαυτό του αλλά το δημιούργημα του ή, τέλος πάντων, ο άνθρωπος μέσω του δημιουργήματος του: η αντίθεση μεταξύ ανθρώπου και μηχανών.
Tι είναι λοιπόν ο άνθρωπος;
Μέσω μιας αντίθεσης και ενός ερωτήματος διαμορφώνονται οι προϋποθέσεις ανάπτυξης μιας ιδεολογικής σχέσης μεταξύ ανθρώπου και μηχανής (παρόμοια με την ιδεολογική σχέση ανθρώπου και τεχνολογίας παλαιότερα, ανθρώπου και ζώου στις μέρες μας, που ήδη έχει ανοίξει ως πεδίο ιδεολογικής διαπάλης).
Ωστόσο, η απάντηση στο ερώτημα, καθώς και τα ζητήματα υπηκοότητας και φυσικών δικαιωμάτων, θα κρίνουν περισσότερο τις σχέσεις μεταξύ ανθρώπων στο άμεσο μέλλον και λιγότερο αυτές μεταξύ ανθρώπου και μηχανής ή κατασκευαστή και κατασκευάσματος ή δημιουργού και δημιουργήματος.
Ο αιγυπτιακός πολιτισμός υπήρξε ―με χαοτική διαφορά από τους υπολοίπους― ο πλέον πετυχημένος στον αγώνα ενάντια στο χρόνο.
Ανάλογες επιδιώξεις υπάρχουν στις μέρες μας.
Ένα τέλος και πάγωμα της ανθρώπινης ιστορίας που αξιώνει τον περιορισμό του ρόλου των ανθρώπων στη διαμόρφωση και εξέλιξη της κατεύθυνσης των πραγμάτων.
Αν οι ασβεστολιθικές πυραμίδες της Αιγύπτου, με την εκθαμβωτική τους εμφάνιση, συμβόλιζαν στην εποχή τους, μεταξύ άλλων, την κυριαρχία επί των μαζών σε κοινωνικό επίπεδο, στις μέρες μας, ο τεχνολογικός Λεβιάθαν σηματοδοτεί την νίκη και επικράτηση επί των μαζών και το λυκόφως της εποχής του ανθρώπου, τουλάχιστον όπως τον γνωρίζουμε ― διακηρύσσοντας την απαρχή μιας νέας εποχής: αναπτύσσονται πλέον οι ιδεολογικές προϋποθέσεις, οι δυνατότητες, οι πρακτικές και τα μοριακά βιοτεχνολογικά μέσα, για να έρθουν στο φως ένας Όσιρις και μια Ίσιδα, ένας Άνουβις και μια Νέφθυς, ένας Ώρος και ένας Σεθ της σύγχρονης εποχής, να αποκτήσουν υπόσταση μυθολογικά και συμβολικά υβρίδια ανθρώπου-ζώου (human-animal hybrids) που συναντάμε στους ιστορικούς πολιτισμούς, και να γίνει ο άνθρωπος όχι απλά δημιουργός, όλων των προηγούμενων, αλλά και να μετασχηματιστεί ο ίδιος σε σύγχρονο Ra, Khnumκαι Geb― δηλαδή να αποκτήσουν υλική υπόσταση μυθολογίες και φαντασίες του ανθρώπινου μυαλού και να ενσαρκώθει ένας κόσμος και μια εποχή ημίθεων.
Με παρεμφερείς ιδέες, που παίζουν με τη βαθύτερη και μοναδική αναγκαιότητα του ανθρώπου, την θνητότητα, η οποία έχει συνέπειες για τη συγκρότηση του ως κοινωνικής ύπαρξης, μπορεί να χειραγωγηθεί το ανθρώπινο φαντασιακό προκειμένου να αποκτήσουν νομιμοποιητική βάση συγκεκριμένες πρακτικές (II) που θα παραβιάζουν τη σωματική και διανοητική ακεραιότητα του προσώπου, η οποία περιλαμβάνει την απαγόρευση των ευγονικών πρακτικών, της μετατροπής του ανθρωπίνου σώματος και αυτών των ιδίων των μερών του σε πηγή κέρδους και της αναπαραγωγικής κλωνοποίησης των ανθρωπίνων όντων.
Όχι·ο άνθρωπος δεν έχει αρθεί πάνω και πέρα από κάποιο ζωώδες επίπεδο συνεχών αγώνων για επιβίωση ―άλλωστε αυτοσυντήρηση και νόημα ζωής είναι άρρηκτα συνδεδεμένα στον άνθρωπο και η βιολογική αξία δεν μπορεί να μην έχει συμβολική σημασία και διάσταση―, προκειμένου να επιδιώξει να ανέλθει από ένα ανθρώπινο σε κάποιο θεϊκό επίπεδο, μετασχηματιζόμενος από άνθρωπος σοφός σε άνθρωπος θεός, υπερβαίνοντας τον θάνατο.
Ο άνθρωπος έχει ρευστοποιήσει και επαναπροσδιορίζει τους ορισμούς, τα όρια και τις σχέσεις, ζώου ανθρώπου και μηχανής, διαμορφώνοντας παράλληλα νέους όρους και πεδία σύμμειξης της φυσικής σφαίρας, του ψηφιακού περιβάλλοντος και του βιολογικού κόσμου.
Στον ιστορικό ορίζοντα δεν διαφαίνεται το λυκαυγές μιας μετα-ζωικής διαυγούς θεϊκής εποχής αθανασίας, πέρα πάνω και μετά από τον άνθρωπο, αλλά μια υβριδική εποχή σύμμειξης και σύμφυρσης οργανικού και μηχανικού ανόργανου, ζώου ανθρώπου και μηχανής, με όλες τις συνέπειες και τις επιπτώσεις ενός σκότους μιας πιθανής απανθρωποποίησης.
Αν η τεχνολογία θεωρηθεί πως σχετίζεται με την φανέρωση αλήθειας και το σήκωμα του πέπλου της, αν υποτεθεί ότι η ουσία της είναι να αποτελεί μέσο αναίρεσης των ψευδαισθήσεων ή αποκάλυψης του μυστικού, τότε, η τεχνολογία αποτελεί και εξωτερική έκφραση εσωτερικών διεργασιών σύγκρουσης που λαμβάνουν χώρα στον ψυχισμό του ανθρώπου ― εξ ου και έχουν τεράστια σημασία απόπειρες μετάλλαξης της ανθρώπινης ψυχοδιανοητικής σφαίρας.
Ιερατεία διαμορφώνονται, γύρω από τα οποία θα συναρμοστούν και θα συγκρουστούν νέοι λαϊκοί και ευγενείς: οι ιερείς των ζώων, οι ιερείς των ανθρώπων, οι ιερείς των μηχανών και οι ιερείς των υβριδίων τους. Την εικόνα ολοκληρώνουν τα ιερατεία της φύσης και του Θεού.
Όλα τα θεμελιώδη ζητήματα και προβλήματα εμπεριέχονται στους ορισμούς, τα όρια και τις σχέσεις, μεταξύ των προηγούμενων ―κομβικότερο όλων, ασφαλώς, το ερώτημα τι είναι ο άνθρωπος;― και από τις απαντήσεις που θα δοθούν, θα προκύψει μια νέα κοσμοεικόνα, μια κοσμολογία, μια ηθική και μια φιλοσοφία του ανθρώπου και της ζωής ― ή πολλαπλές.
.~`~.
X
X
Χωρίς οικείο και οργανωμένο κόσμο, διαμορφωμένη και συγκροτημένη πραγματικότητα, δεν υπάρχει ταυτότητα και άρα ικανότητα προσανατολισμού, που είναι αναγκαία για την αυτοσυντήρηση. Σε χαοτικές περιόδους οι άνθρωποι χάνουν την πυξίδα τους.
Ο κόσμος τους καταρρέει. Ταυτότητα δεσμοί και σχέσεις εισέρχονται σε φάση αναπροσαρμογής·σταθερές, βεβαιότητες και προσανατολισμός επαναπροσδιορίζονται. Συντελείται μια διαδικασία αποδόμησης και αναδόμησης προκειμένου να υπάρξει εκ νέου κατεύθυνση και προσανατολισμός.
Μια τέτοια συνθήκη, δυνητικά, μπορεί να οδηγήσει τους ανθρώπους σε παραίτηση, απελπισία, ακόμη και απάθεια, καθώς ο έλεγχος επί της ζωής τους και η απόπειρα σμίλευσης των μελλοντικών τους προοπτικών, χάνεται μέσα από τα χέρια τους και κινείται πέραν των δυνάμεων τους.
Σε σε έναν κόσμο και μια εποχή όπου κυριαρχεί η αβεβαιότητα, που διαφαίνονται μεγάλες προκλήσεις στον ορίζοντα και διαψεύδονται προσδοκίες, αναγκαία είναι η ύπαρξη αναχωμάτων που θα διαφυλάσσουν την πνευματική, ψυχική και διανοητική προσωπική σφαίρα του κάθε ανθρώπου, από τη σκουπιδοποίηση της «δημόσιας» τεχνόσφαιρας και την υποβάθμιση της σε επίπεδο υποστάθμης ψηφιακής χωματερής.
Ζούμε σε μια θορυβώδη και πολύβουη ψηφιακή ζούγκλα ― και παράλληλα σε μια αστική έρημο.
Όμως δεν αρκούν οι αγαθές προθέσεις και διαθέσεις.
Απαραίτητη, πριν απ'οτιδήποτε άλλο, κρίνεται η διαμόρφωση μιας νέας ατμόσφαιρας, και αναγκαία η ανάπτυξη ενός ψυχοδιανοητικού ανοσοποιητικού συστήματος.
Επιβάλλεται η υπεράσπιση της αξίας των γεγονότων μέσα σε ένα πνεύμα φιλαλήθειας και ειλικρίνειας, το πνεύμα ενός υγιούς σκεπτικισμού, αξιοπιστία, κατά το δυνατόν γνώση ακρίβεια και διαύγεια, διάθεση λεπτομερούς εξέτασης και προσεκτικής έρευνας, και κριτική ικανότητα.
Οφείλουμε, τέλος, να είμαστε διανοητικά ειλικρινείς και ψυχικά θαρραλέοι.
Η συνειδητοποίηση των ανθρώπων είναι κρίσιμη.
Θα προσπαθήσουμε να προσθέσουμε το ελάχιστο που μπορούμε, ένα μικρό λιθαράκι.
Αν διασφαλίσουμε ορισμένα τουλάχιστον από τα προηγούμενα, μπορούμε να αισθανθούμε οικειότητα, σταθερότητα και ασφάλεια, ακόμη και αν δεν συμφωνούμε.
Οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη να μπορούμε να υπολογίζουμε σε κάποιον ή κάτι όταν το χρειαζόμαστε, να προστρέξουμε ή να απευθυνθούμε και, ακόμη κι αν δεν το πράξουμε, να γνωρίζουμε πως κάποιος είναι εκεί.
Ψυχικά καταπραϋντικό και συναισθηματικά αισιόδοξο, πάντως, είναι ότι μέσα σε όλο αυτό το χάος, που καταβάλλεται προσπάθεια να παρουσιαστεί ως τάξη, οι άνθρωποι συνεχίζουν.
Τραγουδούν και παίζουν μουσικά όργανα, κάνουν ηλιοθεραπεία στα μπαλκόνια ή βρίσκουν κάθε λογής επιχείρημα και ευκαιρία να κάνουν έναν περίπατο, μαγειρεύουν συνομιλούν και γελάνε, χαϊδεύονται και ερωτοτροπούν ―κρυφά ή φανερά―, γράφουν διαβάζουν και γυμνάζονται, περπατάνε ο ένας στο πλάι του άλλου, μυρίζουν τα λουλούδια και περπατούν κάτω από τη ζεστασιά και το φως του Ήλιου ― αυτής της θεμελιώδους προϋπόθεσης της ζωής.
Υπάρχουν βέβαια και λιγότερο ανέμελα και ανάλαφρα πράγματα που πιθανώς κάνουν.
Όπως να αναλογίζονται το παρελθόν και την πορεία της ζωής τους, να συλλογίζονται πιθανά σφάλματα τους και να διαχωρίζουν τα ενδιαφέροντα από τα αδιάφορα, τα ουσιώδη και τα καίρια από τα ανούσια, να επανεκτιμούν όσα μέχρι πρότινος θεωρούσαν αυτονόητα και δεδομένα.
Μπορεί ακόμη ακόμη να αρχίσουν να σκέφτονται, ξανά, ανθρώπους που είχαν ξεχάσει.
Η καταπραϋντική λειτουργία είναι απαραίτητη αρκεί να μην μετατρέπεται σε εφησυχασμό και συνήθεια, κατρακυλώντας σε αναισθησία ή ακόμη και απώλεια βούλησης ― αρκεί να μην μετατραπούμε σε βιοπληροφοριακά τηλεκατευθυνόμενα και άβουλα αυτόματα.
Έχουμε συνηθίσει μια πορεία συνεχούς απώλειας βαθμών ελευθερίας και βούλησης.
Χρόνια πριν είχε επισημανθεί, από αυτόν εδώ το χώρο, πως οι άνθρωποι το 2017-18 θα δυσκολεύονται να θυμηθούν πως ήταν τα πράγματα πριν από το 2008-2009, γιατί οι άνθρωποι συνηθίζουν ― και πως ο κόσμος μας μέχρι και λίγο μετά από τα μέσα δεκαετίας του 2020, θα είναι ένας κόσμος εντελώς διαφορετικός.
Εκείνη την περίοδο, μια τέτοια θέση, μπορεί να φάνταζε παράξενη.
Σήμερα ζούμε υπό τις παρούσες συνθήκες.
Εξοικειωνόμαστε, συνηθίζουμε και μικραίνει ο ορίζοντας μας.
Μακάρι η πορεία των πραγμάτων να καταστρέψει εκτιμήσεις και να διαψεύσει ανησυχίες.
Αν έχουν τεθεί υπό περιορισμό, καταστολή, ρύθμιση και έλεγχο, έχοντας παραλύσει, οι φυσικοί δεσμοί, η κοινωνική ζωή, οι ελεύθερες σωματικές επαφές, οι κοινωνικές συνευρέσεις, η οικονομική λειτουργία, η ελευθερία μετακίνησης και, ευρύτερα, οι σχέσεις μας με το φυσικό, κοινωνικό και αστικό περιβάλλον, πρέπει να καταβάλουμε κάθε προσπάθεια να μην χειραγωγηθεί σε ακραίο βαθμό η σκέψη μας.
Η σκέψη, μπορεί να μην είναι το πιο αθώο χαρακτηριστικό του ανθρώπου, ωστόσο, αν ελεγχθεί ή καλύτερα αλωθεί, ανοίγει ο δρόμος για το τελευταίο καταφύγιο της ελευθερίας της ανθρώπινης ύπαρξης, που ονομάζουμε ψυχή.
Τα γκρίζα σύννεφα δεν θα πρέπει να μας αποτρέπουν να αναζητούμε αχτίδες φωτός.
Μεγαλύτερο ρόλο σε αυτή την αναζήτηση θα έχει η Μουσική, η όραση και η ακοή, και μικρότερο η γραφή, η ανάγνωση και το μυαλό.
Όχι για λόγους παρηγοριάς, αλλά γιατί είναι κρίμα να ξεχάσουμε την ομορφιά που προσφέρουν τα σύννεφα και τα ωραία τους παιχνίδια με το φως ― και τον γαλήνιο ορίζοντα που διανοίγει η απουσία ή η υπέρβαση τους.
Επίλογος Πρόλογου
Συγχαρητήρια που φτάσατε μέχρι τον επίλογο...
Αντιλαμβάνομαι πως η σύνθεση που μόλις διαβάσατε ήταν μακροσκελής, πυκνή και ιδιόμορφη (όλα θα γίνουν απλούστερα και διαυγέστερα με τον καιρό), ένας μικρός μαραθώνιος, όμως πίσω της έχει ώρες και μέρες γραφής, μήνες και χρόνια κριτικής μελέτης, στοχασμού και προβληματισμού, αφιέρωσης χρόνου ―αυτού του τόσο σπάνιου πόρου―, σωματικής κόπωσης και ψυχικής έντασης ―ο γράφοντας, ο οποιοσδήποτε γράφοντας, βιώνει εσωτερικά σε δυσανάλογη ένταση τα συναισθήματα που προκαλούν οι λέξεις ως εξωτερικά ερεθίσματα στον αναγνώστη―, προκειμένου να είναι διαθέσιμη για να τη διαβάσατε μέσα σε ορισμένα, αρκετά μεν ορισμένα δε, λεπτά.
Σκιαγραφήθηκαν ορισμένες μόνον από τις θεματικές που σκοπεύω να αναλύσω σε βάθος.
Οι συνθήκες που διαμορφώνονται και οι εξελίξεις πιέζουν πολλαπλώς και επηρεάζουν άμεσα και ποικιλοτρόπως.
Η βούληση και η διάθεση όμως υπάρχει και σκοπός είναι η επανεκκίνηση της Κοσμοϊδιογλωσσίας. Θα την υποστηρίξω κατά το ανθρωπίνως δυνατόν σταθμίζοντας τις εξωτερικές συνθήκες.
Αξιακό πλαίσιο αποτελεί η προάσπιση της ανθρώπινης ελευθερίας και ύπαρξης μέσα σε ένα φυσικό δημόσιο χώρο δικαιοσύνης και ασφάλειας, ο σεβασμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και η υπεράσπιση της σωματικής και διανοητικής ακεραιότητας κάθε προσώπου και του ανθρώπου ως πολυδιάστατης οντότητας και ιστορικού υποκείμενου.
Ο άνθρωπος πρέπει να συνεχίσει την Οδύσσεια του.
Το μέλλον θα είναι ο κριτής.
Προτάσεις που ενδεχομένως έχετε, μπορείτε να τις επικοινωνήσετε στην ηλεκτρονική διεύθυνση cosmoidioglossia@gmail.com.
Η Facebook σελίδα βρίσκεται εδώ.
Ευχαριστώ όσους έχουν συμβάλλει, μέχρι στιγμής, με τις προτροπές το ενδιαφέρον και τις προτάσεις τους, και την εκάστοτε ξεχωριστή ηθική και υλική συνεισφορά τους.
Έχει προστεθεί δυνατότητα συνεισφοράς (Donate).
Η αναγνώριση σας για τον κόπο και τον χρόνο που απαιτείται για το έργο έχει σημασία.
Μη διστάσετε να συμβάλλετε ανεξαρτήτως ποσού.
Δεν υπάρχει τιμή που να αντιπροσωπεύει την αξία του χρόνου.
Μελλοντικά θα γίνει προσπάθεια περιορισμένου αριθμού κείμενων στην αγγλική. Σας ευχαριστώ.
Αντιλαμβάνομαι πως η σύνθεση που μόλις διαβάσατε ήταν μακροσκελής, πυκνή και ιδιόμορφη (όλα θα γίνουν απλούστερα και διαυγέστερα με τον καιρό), ένας μικρός μαραθώνιος, όμως πίσω της έχει ώρες και μέρες γραφής, μήνες και χρόνια κριτικής μελέτης, στοχασμού και προβληματισμού, αφιέρωσης χρόνου ―αυτού του τόσο σπάνιου πόρου―, σωματικής κόπωσης και ψυχικής έντασης ―ο γράφοντας, ο οποιοσδήποτε γράφοντας, βιώνει εσωτερικά σε δυσανάλογη ένταση τα συναισθήματα που προκαλούν οι λέξεις ως εξωτερικά ερεθίσματα στον αναγνώστη―, προκειμένου να είναι διαθέσιμη για να τη διαβάσατε μέσα σε ορισμένα, αρκετά μεν ορισμένα δε, λεπτά.
Σκιαγραφήθηκαν ορισμένες μόνον από τις θεματικές που σκοπεύω να αναλύσω σε βάθος.
Οι συνθήκες που διαμορφώνονται και οι εξελίξεις πιέζουν πολλαπλώς και επηρεάζουν άμεσα και ποικιλοτρόπως.
Η βούληση και η διάθεση όμως υπάρχει και σκοπός είναι η επανεκκίνηση της Κοσμοϊδιογλωσσίας. Θα την υποστηρίξω κατά το ανθρωπίνως δυνατόν σταθμίζοντας τις εξωτερικές συνθήκες.
Αξιακό πλαίσιο αποτελεί η προάσπιση της ανθρώπινης ελευθερίας και ύπαρξης μέσα σε ένα φυσικό δημόσιο χώρο δικαιοσύνης και ασφάλειας, ο σεβασμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και η υπεράσπιση της σωματικής και διανοητικής ακεραιότητας κάθε προσώπου και του ανθρώπου ως πολυδιάστατης οντότητας και ιστορικού υποκείμενου.
Ο άνθρωπος πρέπει να συνεχίσει την Οδύσσεια του.
Το μέλλον θα είναι ο κριτής.
Προτάσεις που ενδεχομένως έχετε, μπορείτε να τις επικοινωνήσετε στην ηλεκτρονική διεύθυνση cosmoidioglossia@gmail.com.
Η Facebook σελίδα βρίσκεται εδώ.
Ευχαριστώ όσους έχουν συμβάλλει, μέχρι στιγμής, με τις προτροπές το ενδιαφέρον και τις προτάσεις τους, και την εκάστοτε ξεχωριστή ηθική και υλική συνεισφορά τους.
Έχει προστεθεί δυνατότητα συνεισφοράς (Donate).
Η αναγνώριση σας για τον κόπο και τον χρόνο που απαιτείται για το έργο έχει σημασία.
Μη διστάσετε να συμβάλλετε ανεξαρτήτως ποσού.
Δεν υπάρχει τιμή που να αντιπροσωπεύει την αξία του χρόνου.
Μελλοντικά θα γίνει προσπάθεια περιορισμένου αριθμού κείμενων στην αγγλική. Σας ευχαριστώ.
04/21/20--03:59:
21 | 4 | 1 μ.Κ (Year Ι AQ) | 2020
Στις γραμμές που ακολουθούν επιχειρώ μια σύντομη σκιαγράφηση των
περιεχομένων και της λειτουργίας της Κοσμοϊδιογλωσσίας το αμέσως επόμενο
χρονικό διάστημα καθώς και του ρόλου του κειμένου που την εισήγαγε σε έναν νέο
κύκλο ζωής. Πρώτα, όμως, δύο λόγια για εσάς, τους αναγνώστες και τις αναγνώστριες.
Οι παλαιοί γνωρίζετε εκ πείρας με τι έχετε να κάνετε.
Για έναν νέο αναγνώστη ή μια νέα αναγνώστρια, όμως, που γνώρισε την Κοσμοϊδιογλωσσία για πρώτη φορά μέσα από τα Προλεγόμενα, το συγκεκριμένο κείμενο πιθανώς αποτέλεσε ένα μικρό σοκ, καθώς κατά τη συνάντηση με το γνώριμο υπερισχύει το πολύ-πολύ η έκπληξη, εκ των υστέρων, ενώ κατά την πρώτη επαφή με το μη γνώριμο ―και αρχικά μη υπολογίσιμο―, δηλαδή το ακατανόητο ή το ξένο, επικρατεί κυρίως το ξάφνιασμα και η ένταση της αρχής. Σχεδόν βέβαιο είναι πως δεν υπάρχει ούτε ένας και μια από όσες και όσους διαβάζουν αυτές εδώ τις γραμμές που να μην έχει, κατά καιρούς, δυσαρεστηθεί ή διαφωνήσει ριζικά με ιδέες, εκτιμήσεις και αναλύσεις στο πέρασμα του χρόνου.
Το ότι κάποιοι και κάποιες εξακολουθούν να βρίσκονται εδώ φανερώνει, πέρα από περιέργεια και ενδιαφέρον, ηθικοπνευματικές αντιστάσεις και διανοητικές αντοχές ― και τούτο ανεξαρτήτως αν αναπτύχθηκε ή όχι μια φυσική σχέση και επαφή εκ τους σύνεγγυς.
Τα προηγούμενα δε γράφονται απλώς για να τα διαβάσουν οι παλαιοί αλλά κυρίως για να τα συνειδητοποιήσουν οι καινούργιοι αναγνώστες.
Τα ουσιώδη και τα καίρια χρησιμεύουν για να φανερώνονται και να φωτίζονται πτυχές που δεν αναδεικνύονται από τον κυρίαρχο καθεστωτικό και αντικαθεστωτικό λόγο που ηγεμονεύει σε διεθνές επίπεδο, όχι για να συμφωνούμε.
Ούτε διασκεδαστικά ούτε ψυχικά εύκολα και εύπεπτα είναι απαραίτητα τα πράγματα αυτά, όμως η περιποίηση της ψυχής δεν αποτελεί ασχολία της σκέψης της λογικής και της ανάλυσης τόσο, όσο των τεχνών της Μουσικής και της φροντίδας ανθρώπου σε άνθρωπο.
Ο χρόνος είναι περιορισμένος και πολύτιμος για όλους μας.
Θα προσπαθώ να σταθμίζω τον δικό σας. Βέβαια δεν είναι πάντοτε δυνατόν, λόγω της φύσης των αντικειμένων που θα εξεταστούν, να συμπυκνώνονται τα επιχειρήματα και η ουσία μεγάλων θεματικών και ολόκληρων βιβλίων σε κείμενα διάρκειας ανάγνωσης δέκα ή είκοσι λεπτών ― τα οποία απαιτούν πολλαπλάσιο χρόνο, ημερών, για τη δημιουργία τους.
Ο χρόνος κυλά ανεπιστρεπτί.
Οι παλαιοί γνωρίζετε εκ πείρας με τι έχετε να κάνετε.
Για έναν νέο αναγνώστη ή μια νέα αναγνώστρια, όμως, που γνώρισε την Κοσμοϊδιογλωσσία για πρώτη φορά μέσα από τα Προλεγόμενα, το συγκεκριμένο κείμενο πιθανώς αποτέλεσε ένα μικρό σοκ, καθώς κατά τη συνάντηση με το γνώριμο υπερισχύει το πολύ-πολύ η έκπληξη, εκ των υστέρων, ενώ κατά την πρώτη επαφή με το μη γνώριμο ―και αρχικά μη υπολογίσιμο―, δηλαδή το ακατανόητο ή το ξένο, επικρατεί κυρίως το ξάφνιασμα και η ένταση της αρχής. Σχεδόν βέβαιο είναι πως δεν υπάρχει ούτε ένας και μια από όσες και όσους διαβάζουν αυτές εδώ τις γραμμές που να μην έχει, κατά καιρούς, δυσαρεστηθεί ή διαφωνήσει ριζικά με ιδέες, εκτιμήσεις και αναλύσεις στο πέρασμα του χρόνου.
Το ότι κάποιοι και κάποιες εξακολουθούν να βρίσκονται εδώ φανερώνει, πέρα από περιέργεια και ενδιαφέρον, ηθικοπνευματικές αντιστάσεις και διανοητικές αντοχές ― και τούτο ανεξαρτήτως αν αναπτύχθηκε ή όχι μια φυσική σχέση και επαφή εκ τους σύνεγγυς.
Τα προηγούμενα δε γράφονται απλώς για να τα διαβάσουν οι παλαιοί αλλά κυρίως για να τα συνειδητοποιήσουν οι καινούργιοι αναγνώστες.
Τα ουσιώδη και τα καίρια χρησιμεύουν για να φανερώνονται και να φωτίζονται πτυχές που δεν αναδεικνύονται από τον κυρίαρχο καθεστωτικό και αντικαθεστωτικό λόγο που ηγεμονεύει σε διεθνές επίπεδο, όχι για να συμφωνούμε.
Ούτε διασκεδαστικά ούτε ψυχικά εύκολα και εύπεπτα είναι απαραίτητα τα πράγματα αυτά, όμως η περιποίηση της ψυχής δεν αποτελεί ασχολία της σκέψης της λογικής και της ανάλυσης τόσο, όσο των τεχνών της Μουσικής και της φροντίδας ανθρώπου σε άνθρωπο.
Ο χρόνος είναι περιορισμένος και πολύτιμος για όλους μας.
Θα προσπαθώ να σταθμίζω τον δικό σας. Βέβαια δεν είναι πάντοτε δυνατόν, λόγω της φύσης των αντικειμένων που θα εξεταστούν, να συμπυκνώνονται τα επιχειρήματα και η ουσία μεγάλων θεματικών και ολόκληρων βιβλίων σε κείμενα διάρκειας ανάγνωσης δέκα ή είκοσι λεπτών ― τα οποία απαιτούν πολλαπλάσιο χρόνο, ημερών, για τη δημιουργία τους.
Ο χρόνος κυλά ανεπιστρεπτί.
.~`~.
Στην αρχική αυτή φάση σκοπεύω να εξετάσω μεταβλητές και δυνάμεις, συστημικούς παράγοντες, νέες θεματικές και δομικές μεταβολές, στα πλαίσια ορισμένου αριθμού αρχικών κειμένων που θα έχουν μια κεντρικότητα.
Ορισμένα από αυτά τα αρχικά κείμεναθα είναι μονοθεματικά λόγω του αντικειμένου τους.
Κάποια άλλα θα εξειδικεύουν, κάνοντας πιο συγκεκριμένες και απτές, πτυχές ζητήματα και θεματικές που έθιξα επιγραμματικά, αφηρημένα ή εν συντομία, στα Προλεγόμενα.
Τέλος, στη συγκεκριμένη κατηγορία των αρχικών κειμένων, θα εισαχθούν θεματικές που υφέρπουν ή/και προϋποτίθενται, αλλά δε φανερώθηκαν σε λέξεις, πίσω από τα Προλεγόμενα.
Κατά την πορεία αυτή είναι βέβαιο πως θα υπάρξουν εμβόλιμες δημοσιεύσεις και παρεμβολές από εξίσου σημαντικά εμβόλιμα κείμενα―ορισμένα μάλιστα ίσως να αρέσουν ή να ενδιαφέρουν περισσότερο αναλόγως τις ασχολίες και τις ροπές σας― που θα σχετίζονται, όμως, είτε με την επικαιρότητα, εν ευρεία έννοια και σε ένα βαθύτερο επίπεδο, είτε με την ιστοριογραφία, σε ένα πλαίσιο επανερμηνείας και αναστοχασμού προκειμένου να διανοιχτούν γόνιμοι ιστορικοί δρόμοι και να αναδυθούν νοήματα υπό το φως των νέων συνθηκών, είτε τέλος, κάποια άλλα, θα συμπληρώνουν παλαιότερα κείμενα ―που σταδιακά θα επανέρχονται―, με τα οποία θα συνομιλούμε και θα συνδιαλλαγούμε, όλοι μας, τόσο εγώ ως δημιουργός τους όσο και εσείς ως αναγνώστες, παλαιοί που θα τα θυμηθείτε και νεότεροι που θα τα γνωρίσετε για πρώτη φορά.
Θα υπάρξει, επίσης, μια κατηγορία με αναδημοσιευμένα κείμενααπό ομιλίες, συνεντεύξεις, εργασίες, παρουσιάσεις βιβλίων κ.λπ, και μια ακόμη στην οποία θα παρουσιάζω, υπό τη μορφή κειμένου, σύντομα μέρη από τηλεοπτικές σειρές, βιβλία ή κινηματογραφικές παραγωγές, που αξιολογώ ως σπουδαία αποσπάσματα (ανεξαρτήτως της πλήρους ή μη συμφωνίας με το περιεχόμενο τους). Με τον καιρό πιθανώς εισαχθούν νέες κατηγορίες. Τέλος, η ανθρωποποίηση. Ίσως να μην έχει γίνει αντιληπτό αλλά αποτελεί τη ραχοκοκαλιά της Κοσμοϊδιογλωσσίας (αυτός είναι ένας από τους λόγους που παρέμεινε όταν όλα τα υπόλοιπα περιεχόμενα αποσύρθηκαν).
Με την ολοκλήρωση των αρχικών κειμένων εκτιμώ πως τα πράγματα θα είναι αρκετά διαυγή και συγκεκριμένα ως προς τη γενική εικόνα που προσφέρω. Ο καθένας και η καθεμιά σας θα μπορεί, τότε, αναλόγως προσωπικών αδυναμιών, ενδιαφερόντων και έμφυτων κλίσεων, να βγάλει συμπεράσματα και να διαχωρίσει το προσωπικά αδιάφορο από το ενδιαφέρον.
.~`~.
Είναι εξαιρετικά δύσκολο να επανέλθω σε επίπεδα συχνότητας και πυκνότητας που είχε η Κοσμοϊδιογλωσσία τα περασμένα, προ του 2018, έτη ― άξιο αναφοράς πάντως είναι πως σε έξι χρόνια ουσιαστικής και οκτώ τυπικής παρουσίας, με πάνω από χίλιες δημοσιευμένες αναρτήσεις και εκατοντάδες σημειώματα, δεν διαβάσατε ούτε μια ψευδή είδηση στην Κοσμοϊδιογλωσσία·παράλληλα, πρέπει να τονιστεί πως ριζοσπαστικές και ρηξικέλευθες, μα κυρίως ουσιαστικές, προσεγγίσεις είναι σχεδόν αδύνατον από τη φύση τους να ενταχθούν σε ένα ιδεολογικό πλαίσιο πολιτικού καθωσπρεπισμού.
Εφόσον ανάλογη πυκνότητα και συχνότητα γραφής είναι δύσκολο να επιτευχθεί από μέρους μου, θα προσπαθήσω να διατηρήσω υψηλά επίπεδα ποιότητας, πυκνότητας νοημάτων και ουσίας.
Τα Προλεγόμεναθα λειτουργήσουν ως κόμβος διασύνδεσης των αρχικών κείμενων, δηλαδή θα δημιουργηθεί ένα δίκτυο ένας ιστός ή ένα πλέγμα θεματικών με κόμβο τα Προλεγόμενα ― εάν κριθεί σκόπιμο θα υπάρξει και δεύτερο μέρος.
Όταν οι θεματικές που θέλω να αναδείξω εξαντληθούν θα ακολουθήσει ένα κείμενο σύνθεσης, τα Επιγενόμενα.
Η Κοσμοϊδιογλωσσία, όμως, πέρα από δίκτυο κειμένων και αναλύσεων αποτελεί, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, και ένα δίκτυο ανθρώπων, μια διαδικτυακή κοινότητα.
Οι πράξεις της προσφοράς της αποδοχής και της ανταπόδοσης ανάμεσα σε εσάς, τους αναγνώστες και τις αναγνώστριες ―καθώς το ότι διαβάζετε αυτές τις γραμμές το οφείλετε στην ηθική και υλική προσφορά και διάθεση, στην επιμονή, ορισμένων από εσάς―, μεταξύ σάς, και ανάμεσα σε εμένα ως γράφοντα και εσάς ως αναγνώστες, αποτελούν τους κόμβους αυτού του δικτύου.
Όταν αυτές οι κομβικές πράξεις εκλείψουν η διαδικτυακή κοινότητα, αργά ή γρήγορα, θα αποσυντεθεί.
Κυρίαρχη θα είναι η μονομερής ανάληψη βαρών και φθοράς, προσφοράς κόπου και κυρίως χρόνου, από μέρους μου ―όπως συμβαίνει από το 2012―, όμως ο αποφασιστικός επηρεασμός της εικόνας και της πορείας της Κοσμοϊδιογλωσσίας, σε αυτόν το νέο κύκλοζωής της, θα εξαρτηθεί κυρίως από εσάς, τους αναγνώστες, παλαιούς και νέους.
Πού ξεκίνησαν όλα;
Πού έγινε η αρχή των πραγμάτων;
Στο παρελθόν; Στο μέλλον;
Ποιος ξέρει πού έγινε η
αρχή;
Θα έχουμε ποτέ τη δυνατότητα να μάθουμε ποια είναι η απαρχή των πάντων; Ή υπάρχει και μια πρότερη αρχή; Κι άλλη μία πιο πριν. Κι άλλη μία πιο πριν.
Υπάρχουν, άραγε, αρχή και τέλος; Ή μήπως όλα συνδέονται μέσω μιας διαρκούς επανάληψης; Και μήπως η αρχή και το τέλος είναι μονάχα διαφορετικές λέξεις για την ίδια ακριβώς στιγμή;
.~`~.
Ο άνθρωπος πάντα απορούσε για την προέλευσή του. Τη γέννηση του.
Δημιουργήθηκε από τον Θεό; Ή είναι προϊόν εξέλιξης;
Αν μπορούσαμε να δούμε το χθες και το αύριο ταυτόχρονα, την προέλευση και το τέλος, ολόκληρο το σύμπαν σε μια μόνο στιγμή, μπορεί τελικά να βρούμε απαντήσεις στα μεγαλύτερα ερωτήματα.
Δημιουργήθηκε από τον Θεό; Ή είναι προϊόν εξέλιξης;
Αν μπορούσαμε να δούμε το χθες και το αύριο ταυτόχρονα, την προέλευση και το τέλος, ολόκληρο το σύμπαν σε μια μόνο στιγμή, μπορεί τελικά να βρούμε απαντήσεις στα μεγαλύτερα ερωτήματα.
Τι είναι ο άνθρωπος;
Από πού προέρχεται;
Τι τον οδηγεί;
Ποιος είναι ο σκοπός
του;
.~`~.
Πιστεύουμε ότι ο χρόνος είναι γραμμικός.
Ότι προχωράει αιώνια, ομοιόμορφα. Προς το άπειρο.
Αλλά η διαφορά μεταξύ του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση.
Το χθες, το σήμερα και το αύριο δεν είναι διαδοχικά, συνδέονται σε έναν ατελείωτο κύκλο.
Τα πάντα συνδέονται.
Ότι προχωράει αιώνια, ομοιόμορφα. Προς το άπειρο.
Αλλά η διαφορά μεταξύ του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση.
Το χθες, το σήμερα και το αύριο δεν είναι διαδοχικά, συνδέονται σε έναν ατελείωτο κύκλο.
Τα πάντα συνδέονται.
.~`~.
Αγαπημένε μου,
όταν θα διαβάσεις αυτό το γράμμα, όλα θα
είναι οριστικά. Τίποτα δεν γίνεται να αλλάξει πια.
Θα ήθελα να σου είχα εξηγήσει την κατάσταση νωρίτερα. Ελπίζω όταν αντιληφθείς ότι τα πάντα συνδέονται, να καταλάβεις την απόφασή μου.
Παράξενο πράγμα η αλήθεια. Και να προσπαθήσεις να την κρύψεις, πάντοτε βγαίνει στην επιφάνεια. Για να επιβιώσουμε, μετατρέπουμε ένα ψέμα σε αλήθεια. Προσπαθούμε να ξεχάσουμε. Ώσπου δεν γίνεται πια.
Ούτε τα μισά αινίγματα του κόσμου δεν είναι γνωστά.
Θα ήθελα να σου είχα εξηγήσει την κατάσταση νωρίτερα. Ελπίζω όταν αντιληφθείς ότι τα πάντα συνδέονται, να καταλάβεις την απόφασή μου.
Παράξενο πράγμα η αλήθεια. Και να προσπαθήσεις να την κρύψεις, πάντοτε βγαίνει στην επιφάνεια. Για να επιβιώσουμε, μετατρέπουμε ένα ψέμα σε αλήθεια. Προσπαθούμε να ξεχάσουμε. Ώσπου δεν γίνεται πια.
Ούτε τα μισά αινίγματα του κόσμου δεν είναι γνωστά.
Περιπλανιόμαστε στο σκοτάδι.
.~`~.
Οι μαύρες τρύπες θεωρούνται οι πύλες της κόλασης του σύμπαντος.
Αυτοί που πέφτουν μέσα εξαφανίζονται.
Αυτοί που πέφτουν μέσα εξαφανίζονται.
Για πάντα.
Αλλά για πού; Τι κρύβεται πίσω από μια μαύρη τρύπα;
Μαζί με τα πράγματα, ο χώρος και ο χρόνος εξαφανίζονται επίσης εκεί; Ή ο χώρος και ο χρόνος θα ήταν ένα, και μέρος ενός ατελείωτου κύκλου;
Τι γίνεται αν όλα όσα προέρχονται από το παρελθόν επηρεάζονταν από το μέλλον;
.~`~.
Οι άνθρωποι είναι παράξενα πλάσματα.
Κάθε πράξη τους αφορμάται από επιθυμία. Κι η οδύνη σμιλεύει τον χαρακτήρα τους.
Όσο κι αν προσπαθούν να αποδιώξουν την οδύνη, να καταστείλουν την επιθυμία, δεν καταφέρνουν να αποδεσμευτούν από την αιώνια συναισθηματική τους σκλαβιά.
Όσο μαίνεται εντός τους η καταιγίδα, δεν βρίσκουν γαλήνη.
Ούτε όσο ζουν ούτε σαν πεθάνουν.
Κι έτσι, μέρα τη μέρα, κάνουν ό,τι πρέπει να γίνει. Με πλοίο την οδύνη... και πυξίδα την επιθυμία.
Κάθε πράξη τους αφορμάται από επιθυμία. Κι η οδύνη σμιλεύει τον χαρακτήρα τους.
Όσο κι αν προσπαθούν να αποδιώξουν την οδύνη, να καταστείλουν την επιθυμία, δεν καταφέρνουν να αποδεσμευτούν από την αιώνια συναισθηματική τους σκλαβιά.
Όσο μαίνεται εντός τους η καταιγίδα, δεν βρίσκουν γαλήνη.
Ούτε όσο ζουν ούτε σαν πεθάνουν.
Κι έτσι, μέρα τη μέρα, κάνουν ό,τι πρέπει να γίνει. Με πλοίο την οδύνη... και πυξίδα την επιθυμία.
Μόνο γι'αυτό είναι
ικανός ο άνθρωπος.
.~`~.
...
..
.
...
..
.
Πού ξεκίνησαν όλα;
Πού έγινε η αρχή των πραγμάτων;
Στο παρελθόν;
Στο μέλλον;
Ποιος ξέρει πού έγινε η
αρχή;
Τι είναι ο άνθρωπος;
Από πού προέρχεται;
Τι τον οδηγεί;
Ποιος είναι ο σκοπός
του;
Περιπλανιόμαστε στο
σκοτάδι.
Για πάντα.
Μόνο γι'αυτό είναι
ικανός ο άνθρωπος.
.~`~.
~.~
~.~
Από τη γερμανική τραγωδία επιστημονικής
φαντασίας
Dark
Dark
Co-created by Baran bo Odar and Jantje Friese
Music by Ben Frost
Music by Ben Frost
Ο πρώτος φωτεινός σηματοδότης, σε
παγκόσμια κλίμακα, τοποθετείται στην κοσμόπολη της εποχής. Οικοδομείται το
θεμέλιο, έστω συμβολικά, της προσπάθειας μηχανικής ρύθμισηςτης ελεύθερης
κυκλοφορίας ανθρώπωνπου κάνουν χρήση ενός τεχνολογικού μέσου―
και σταδιακής υποκατάστασης, για πρώτη φορά, του ανθρώπου ως ρυθμιστή των
μετακινήσεων άλλων ανθρώπων (1868 μ.Χ | 1285 سَنة هِجْريّة).
Κυκλοφορεί το διήγημα επιστημονικής φαντασίας του Edward Morgan
Forsterμε τίτλο The Machine Stops (1909 μ.Χ | 1327 سَنة
هِجْريّة). Δεκαετίες αργότερα κάποιες από τις ιδέεςκαι τις
εξαιρετικά ακριβείς περιγραφές του θα αποτελέσουν πραγματικότητασε
μαζική κλίμακα.
11η δεκαετία π.Κ | CX-C
BQ
Τίθεται σε λειτουργία ο πρώτος ηλεκτρικός
ήμι-αυτοματοποιημένος φωτεινός σηματοδότης στην ήπειρο της Αμερικής. Η
ανθρώπινη ιστορία εισέρχεται σε μια αρχική φάση σχεδόν αυτοματοποιημένης
ρύθμισηςτης κυκλοφορίας ανθρώπωνπου κάνουν χρήση ενός
τεχνολογικού μέσουμετακίνησης επί του εδάφους (1910-1920 μ.Χ | 1327-1337
سَنة هِجْريّة). Η διαδικασία της αστικοποίησης σε πλανητική κλίμακα ήταν σε
αρχικό στάδιο ακόμη εκείνη την εποχή. Το ποσοστό του παγκόσμιου πληθυσμού που
ήταν πλήρως αστικοποιημένο μόλις υπερέβαινε το 15% επί του σύνολου του
ανθρώπινου πληθυσμού, δίχως να ξεπερνά το 20% ― το υπόλοιπο 80-85% ζούσε εκτός
πόλεων.
Έτος 96 π.Κ | XCVI BQ
Εφαρμογή διοδίων στο εσωτερικό κράτους, δηλαδή ρύθμιση
κυκλοφορίας και μη ελεύθερη-ανεμπόδιστη ―επί πληρωμή― μετάβαση προς μια
συγκεκριμένη πόληστο εσωτερικό μιας συνεχούς εδαφικής πολιτικής
επικράτειας (1924 μ.Χ | 1342 سَنة هِجْريّة).
Έτος 82 π.Κ | LXXXII BQ
Διάσπαση του ατόμου και απελευθέρωση ενέργειας στο περιβάλλον, δηλαδή,
μεταστοιχείωση χημικών στοιχείων ―με λεξιλόγιο και ορολογία περασμένων αιώνων,
αλχημεία― και εξώθερμη αντίδραση (1938 μ.Χ | 1357 سَنة هِجْريّة).
Έτος 66 π.Κ | LXVI BQ
Εφευρίσκεται το πρώτο πλήρως αυτοματοποιημένο σύστημα ρύθμισης,
συντονισμού και ελέγχου κυκλοφορίας ανθρώπωνπου κάνουν χρήση ενός
τεχνολογικού μέσου, εξέλιξη που ―πέραν των νομικών επιπτώσεων της: νέοι
νόμοι, παραβάτες και ποινές (επηρεασμός στο πεδίο του δικαίου)―,
σταδιακά είχε ως αποτέλεσμα την έμμεση ρύθμιση και τον μερικό συντονισμό και
έλεγχο, της κινητικότητας και των ανθρώπων που δεν έκαναν χρήση κάποιου
τεχνολογικού μέσου, δηλαδή των πεζών (1954 μ.Χ | 1373 سَنة هِجْريّة).
6η Δεκαετία π.Κ | LXVI
BQ
Πυρηνική ισχύς και απειλές, προσπάθειες χειραγώγησης και ελέγχου του
ενεργειακού δυναμικού της και περιορισμού της επικινδυνότητας της, στρατιωτικές
ανησυχίες και ανταγωνισμοί, νέες τεχνολογίες στην επιστήμη των υπολογιστών,
ανθρώπινα άγχη και ανάγκες επιβίωσης, ώθησαν στη δημιουργία ενός προπλάσματος
αυτού που αργότερα θα ονομαστεί παγκόσμιος ιστός και διαδίκτυο (1960-1970 μ.Χ |
1379-1390 سَنة هِجْريّة).
5η και 4η Δεκαετία π.Κ |
LXVI BQ
Πρωταρχικά βήματα ανάπτυξης συστημάτων και λογισμικών δορυφορικής
πλοήγησης, με επίγεια τμήματα ελέγχου, που οδήγησαν σε
Συστήματα Στιγματοθέτησης ή Θεσιθεσίας πλανητικού εύρους και υπερτοπικής
κλίμακας, με τα οποία συνδέθηκαν σταδιακά πάσης φύσεως μικροί ηλεκτρονικοί
δέκτες, φορητές συσκευές, ψηφιακές μηχανές και πλοηγοί τεχνολογικών μέσων
μετακίνησης (1970-1990 μ.Χ | 1390-1410 سَنة هِجْريّة). Διαμορφώνεται στις
κεντρικές περιοχές της ονομαζόμενης ―εκείνη την εποχή― Αγγλόσφαιρας, το πρώτο
διηπειρωτικό σύστημα παρακολούθησης και συγκέντρωσης πληροφοριών.
3η Δεκαετία π.Κ | XXX-XX
BQ
Περίοδος που έλαβαν ψηφιακή σάρκα και οστά σε μαζική πληροφοριακή κλίμακα,
έγιναν δημόσιες και κοινωνικοποίηθηκαν, τεχνολογικές εφαρμογές ιδεών που είχαν
συλληφθεί διανοητικά στο διήγημα επιστημονικής φαντασίας The Machine
Stops― οι εξελίξεις προ κοινωνικοποίησης και εμπορευματοποίησης είχαν
ερευνητικό και πειραματικό βάθος δεκαετιών πίσω τους (1990-2000 μ.Χ | 1410-1421
سَنة هِجْريّة). Τούτο σήμαινε, είτε την εξαιρετικά ακριβή προγνωστική και
περιγραφική ισχύ ενός μικρού και εν πολλοίς άγνωστου διηγήματος, είτε τη
δυνατότητα και την ικανότητα του ανθρώπου να εμπνέεται και να δίνει υλική
υπόσταση σε ιδέες, να μεταφέρει πράγματα της φαντασίας του από τον ψυχικό κόσμο
και την πνευματική του σφαίρα, δίνοντας τους υπόσταση, στο φυσικό κοινωνικό και
αστικό του περιβάλλον, με συγκεκριμένες χρήσεις τεχνολογικών μέσων. Οι άνθρωποι
εκείνης της εποχής θα πρέπει, λογικά, να αναρωτήθηκαν: πρόγνωση ενός
ντετερμινιστικού φαινομένου μέσω αιτιοκρατικής συνάφειας ή δημιουργία,
υλοποίηση και υποστασιοποίηση, μιας φαντασίας και μιας ιδέας μέσω ελεύθερης
βούλησης;
Έτος 17 π.Κ | XVII BQ
Εφαρμογή διοδίων στο εσωτερικό πόλης, δηλαδή ρύθμιση κυκλοφορίας
και μη ελεύθερη-ανεμπόδιστη ―επί πληρωμή― μετάβαση προς συγκεκριμένη αστική
περιοχήστο εσωτερικό μιας μητρόπολης (2003 μ.Χ | 1424 سَنة هِجْريّة).
Έτος 16 π.Κ | XVI BQ
Ο πάσχων από αχρωματοψία Neil
Harbissonέγινε ο πρώτος άνθρωπος με εμφυτευμένη κεραία στο κεφάλι του (2004
μ.Χ | 1425 سَنة هِجْريّة). Μετά από διάφορες περιπλοκές και αρνήσεις ανανέωσης
του διαβατηρίου του τέθηκε έμμεσα ζήτημα αναγνώρισης του ως cyborg (επηρεασμός
στο πεδίο των δικαιωμάτων). Το διαβατήριο του, τελικά, ανανεώθηκε
από κυβέρνηση κράτους. Εισήχθηκε η έννοια trans-speciesκαι μια
αντίληψη που, από τεχνολογική-ψηφιακή σκοπιά, με έμμεσο τρόπο προετοίμασε το
έδαφος προκειμένου να τεθεί, στους ανθρώπους εκείνης της εποχής, το
ερώτημα τι είναι ο άνθρωπος;
Έτος 13 π.Κ | XIII BQ
Έτος που σηματοδοτήθηκε από το γεγονός
πως, για πρώτη φορά στην ιστορία του Homo sapiens (άνθρωπος ο
σοφός), περισσότεροι άνθρωποι ζούσαν σε πόλεις παρά στην ύπαιθρο ―το ένα
τέταρτο του παγκόσμιου ανθρώπινου πληθυσμού εκείνης της περιόδου ζούσε σε
μεγαλουπόλεις και μητροπολιτικά κέντρα―, με βάση στοιχεία του Ο.Η.Ε, του
μεγαλύτερου διεθνούς οργανισμού παγκόσμιας εμβέλειας εκείνης της εποχής (2007
μ.Χ | 1428 سَنة هِجْريّة). Αυτή υπήρξε η σημαντικότερη και καθοριστικότερη
εξέλιξη της ιστορίας των ανθρώπων μέχρι εκείνη τη στιγμή, και όλες οι υπόλοιπες
της ίδιας εποχής ―πολιτικές, διατροφικές, δημογραφικές, ενεργειακές,
διαχειριστικά και ρυθμιστικά τεχνολογικές, βιοηθικές και ηθικοκοινωνικές,
μετακινήσεων και κυκλοφορίας, περιβαλλοντικές, ιογενείς και μεταλλάξεων,
οργανωτικές, οικονομικές, καταναλωτικές, κοινωνικές, εξουσιαστικές και
ψυχικές―, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, έμμεσα ή άμεσα, αποτελούσαν
υποπροϊόντα της ή απέρρεαν από αυτήν και σχετίζονταν μαζί της.
1η Δεκαετία π.Κ | X-I BQ
Παρατηρήθηκε περίεργη αύξηση και πύκνωση
περιπτώσεων άτυπων γάμων μεταξύ ανθρώπων και ζώων (2010-2020 μ.Χ | 1431-1441
سَنة هِجْريّة). Προέκυψαν ερωτήματα, διαχύθηκαν προβληματισμοί και
διαμορφώθηκαν αντιλήψεις σε αυτό που τότε οι άνθρωποι ονόμαζαν δημόσια σφαίρα
και κοινή γνώμη, περί πιθανής αναγνώρισης και νομιμοποίησης του γάμου μεταξύ
διαφορετικών ειδών (επηρεασμός του πεδίου των θεσμών. Ο θεσμός του
γάμου αντιμετώπιζε συνεχείς προκλήσεις και η δομή του συνεχώς μεταβαλλόταν). Η
προαναφερθείσα αντίληψη περί trans-species, από βιολογική-ζωική
σκοπιά αυτή τη φορά, έθετε με έμμεσο τρόπο το ίδιο καθοριστικό ερώτημα: τι
είναι ο άνθρωπος;
Έτος 4 π.Κ | IV BQ
Ενεργοποιήθηκε και παρουσιάστηκε δημόσια,
ήρθε στη ζωή ή φανερώθηκε στον κόσμο των ανθρώπων, το κοινωνικό ανθρωποειδές
ονόματι Sophia (2016 μ.Χ | 1437 سَنة هِجْريّة). Λίγους μήνες
αργότερα, κατά το έτος 3 π.Κ | III BQ, αναγνωρίστηκαν φυσικά δικαιώματα και
παραχωρήθηκε υπηκοότητα σε αυτό το ρομποτικό ανθρωποειδές. Με δημόσια δήλωση
του τέθηκε, εμμέσως πλην σαφώς, από την σκοπιά της αντίθεσης ανθρώπου-μηχανής
―και όχι ανθρώπου-ζώου― αυτή τη φορά, ξανά το ερώτημα τι είναι ο
άνθρωπος;
Έτος 3 π.Κ | III BQ
Το ίδιο έτος, ο Ο.Η.Ε εκτίμησε πως ο
αριθμός όσων ζούσαν σε πόλεις ξεπερνούσε το 55% του συνολικού ανθρώπινου
πληθυσμού της Γης, υπερβαίνοντας τα τέσσερα δισεκατομμύρια. Εκτιμήσεις ενός
άλλου διακυβερνητικού οργανισμού ονόματι Π.Ο.Υ, την ιδία περίπου περίοδο,
αναφέρονταν σε 3.7 δισεκατομμύρια περίπου ανθρώπους που δεν είχαν πρόσβαση
στο διαδίκτυο, παραπλήσιος δηλαδή αριθμός με όσους δεν κατοικούσαν
σε πόλεις.
―――――
Σημείωση μελλοντικού μελετητή-ερευνητή στο
περιθώριο του χρονολογίου του:
Από αυτούς τους 3.7 δισεκατομμύρια ανθρώπους, τους εκτός διαδικτύου και εκτός πόλεων, όσους έζησαν outside the world of the Machine ―όπως το είχε θέσει αιώνες νωρίτερα ο Forster― και δεινοπάθησαν, από τους απογόνους αυτών των ανθρώπων, γεννήθηκαν οι άνθρωποι ―οι πατεράδες και οι μανάδες μας― που οικοδόμησαν τον σημερινό δικό μας πολιτισμό, πάνω στα συντρίμμια και τις στάχτες, τις ακατοίκητες αστικές ερήμους και τα ερείπια του τεχνικού πολιτισμού των κοσμοπόλεων του 21ου αιώνα (όπως τον ονόμαζαν οι άνθρωποι της εποχής του). Αυτή φαίνεται να είναι η μοίρα και η τραγωδία, η ιστορική αλήθεια, του ανθρώπινου δράματος. Ας αφήσω όμως τις σκέψεις και τους προβληματισμούς του παρόντος και ας ολοκληρώσω την έρευνα του παρελθόντος
Από αυτούς τους 3.7 δισεκατομμύρια ανθρώπους, τους εκτός διαδικτύου και εκτός πόλεων, όσους έζησαν outside the world of the Machine ―όπως το είχε θέσει αιώνες νωρίτερα ο Forster― και δεινοπάθησαν, από τους απογόνους αυτών των ανθρώπων, γεννήθηκαν οι άνθρωποι ―οι πατεράδες και οι μανάδες μας― που οικοδόμησαν τον σημερινό δικό μας πολιτισμό, πάνω στα συντρίμμια και τις στάχτες, τις ακατοίκητες αστικές ερήμους και τα ερείπια του τεχνικού πολιτισμού των κοσμοπόλεων του 21ου αιώνα (όπως τον ονόμαζαν οι άνθρωποι της εποχής του). Αυτή φαίνεται να είναι η μοίρα και η τραγωδία, η ιστορική αλήθεια, του ανθρώπινου δράματος. Ας αφήσω όμως τις σκέψεις και τους προβληματισμούς του παρόντος και ας ολοκληρώσω την έρευνα του παρελθόντος
―――――
Έτος 1 π.Κ | I BQ
Κατά το τελευταίο έτος πριν από την έναρξη ενός νέου Ιστορικού Κύκλουεγκρίθηκε, επίσημα, από
κυβέρνηση κράτους της πολυπληθέστερης μητροπολιτικής αστικής μέγα-περιοχής και
της γηραιότερης κοινωνίας του πλανήτη, δηλαδή από την κυβέρνηση μιας
τεχνολογικά και οικονομικά ανεπτυγμένης κοσμόπολης του 21ου αιώνα ―με βάση το
σύστημα χρονολόγησης εκείνης της εποχής―, πείραμα εμβρύου υβριδίου
ανθρώπου-ζώου (2019 μ.Χ | 1440 سَنة هِجْريّة).
1 μ.Κ | Year Ι AQ
Η παραπάνω σύνθεση, όπως και όλα τα
κείμενα της Κοσμοϊδιογλωσσίας, γράφτηκε εθελοντικά. Ευχαριστώ θερμά τους
αναγνώστες για την εμπιστοσύνη, την εκτίμηση και την υποστήριξή τους. Αν
θεωρείτε πως ο χρόνος, η εμπειρία και η προσπάθεια έχουν αξία, παρακαλώ μη
διστάσετε να χρησιμοποιήσετε το κουμπί Donate: θα σας είμαι
ευγνώμων για την ενθάρρυνση της απρόσκοπτης συνέχισης του εγχειρήματος της
Κοσμοϊδιογλωσσίας.
1 | 5 | 1 μ.Κ (Year Ι AQ) | 2020
Το παρελθόν, το μέχρι πρότινος παρόν, δεν υπάρχει πια.
Η περίοδος στην οποία έχουμε εισέλθει δεν αποτελεί μια επιστροφή σε κάποια παλαιά ή νέα κανονικότητα αλλά την αρχική φάση διαμόρφωσης και οικοδόμησης ενός νέου συστήματος.
Η περίοδος στην οποία έχουμε εισέλθει δεν αποτελεί μια επιστροφή σε κάποια παλαιά ή νέα κανονικότητα αλλά την αρχική φάση διαμόρφωσης και οικοδόμησης ενός νέου συστήματος.
Ομόνοιες και διχόνοιες, συσπειρώσεις και αντισυσπειρώσεις, συμφωνίες και
ασυμφωνίες, φιλίες και έχθρες, συγκρούσεις και συμμαχίες, που θα λάβουν χώρα
στο εσωτερικό και μεταξύ ανθρώπινων κοινωνιών, πολιτικών κοινοτήτων και
οντοτήτων, από εδώ και στο εξής, θα συμβούν για τις παραμέτρους και τις
μεταβλητές, τα κέντρα και τους κόμβους ελέγχου, τις ιεραρχήσεις και τις
ευνοϊκές τοποθετήσεις, την κυριαρχία, στα πλαίσιά ενός υπό διαμόρφωση νέου
συστήματος.
Όχι για το εάνθα υπάρξει ένα νέο σύστημα.
Όχι για το εάνθα υπάρξει ένα νέο σύστημα.
.~`~.
Διαμορφωτές και ρυθμιστές, προνομιούχοι και ευνοημένοι, της προηγούμενης κυρίαρχης κατάστασης, θα επιδιώξουν να πείσουν ότι προασπίζονται το ―μέχρι πρότινος― υπάρχον καθεστώς και σύστημα, ότι προασπίζονται μια BQ έναντι μιας AQ εποχής.
Κατανοητό, λογικό και συνάμα ανθρώπινο είναι δρώντες και φορείς, συλλογικά υποκείμενα, που επιδίωξαν τον απόλυτο έλεγχο επί των πόρων, των συμπεριφορών και των αποτελεσμάτων δράσεων και πράξεων, όλων των υπολοίπων, και απέτυχαν στις προσπάθειες τους να εγκαθιδρύσουν και να παγιώσουν μια δική τους παγκόσμια τάξη, κυριαρχία και εξουσία ―που απέτυχαν, δηλαδή, σε ένα προγενέστερο παρόν να καταβάλλουν και να συνθλίψουν κάθε απόπειρα αντίστασης και εξισορρόπησης της ισχύος τους, να διαμορφώσουν και να επιβάλλουν με προνομιακούς για τους ίδιους όρους ένα μέλλον, το οποίο θα ενσάρκωνε τις οικουμενικές αξιώσεις ισχύος των συμφερόντων τους, επιβάλλοντας την ηγεμονίας τους―, και να οικοδομήσουν μιας δική τους νέα εποχή, να επικαλούνται ή να ισχυρίζονται τέτοια πράγματα.
Όμως ψεύδονται και η δύναμη της πειθούς τους έχει αποδυναμωθεί.
Όλα όσα θα ζήσουν και θα δουν από εδώ και στο εξής, οι άνθρωποι, θα στοχεύουν στη διαμόρφωση του νέου, του μελλοντικού, ανεξαρτήτως αν θα γίνεται επίκληση του παλαιού, του παρελθόντος. Όταν κάποιος φορέας, ένα υποκείμενο ή μια οντότητα, με συλλογικό χαρακτήρα, εμπλέκεται σε παιχνίδια επιρροής, ισχύος και εξουσίας, και επικαλείται το παρελθόν, είτε ασκούσε μέγιστη επιρροή είτε κατείχε κυρίαρχη και προνομιακή θέση κατά τη διάρκεια του (η επίκληση του παρελθόντος υπό τέτοιες συνθήκες, στην πράξη, αποτελεί κυρίως ένα συναισθηματικό μέσο κινητοποίησης και στράτευσης θελήσεων στο παρόν, με απώτερη στόχευση το υπό διαμόρφωση μέλλον).
Όταν κάποιος, από την άλλη, επικαλείται το μέλλον αξιώνει μια νέα κυριαρχία, τάξη και θέση σε αυτό, πιθανόν ―όχι όμως αποκλειστικά―, λόγω επιδίωξης αναίρεσης και αναπροσαρμογής ανισοβαρών συνθηκών του παρελθόντος, ενώ όποιος έχει στραμμένη την προσοχή του κυρίως στο παρόν, δηλαδή έχει περιορισμένο χρονικό ή ιστορικό ορίζοντα ―είτε λόγω άμεσων αναγκών είτε λόγω ανεμελιάς―, αποτελεί βασικό υποψήφιο στράτευσης των δύο προηγούμενων (θα επανέλθω επί τούτου). Όλοι τους, όμως, για το υπό διαμόρφωση νέο, για το μέλλον, θα συμμαχήσουν και θα συγκρουστούν.
.~`~.
Οι γενετικές πληροφορίες, το DNA, ενός συστήματος είναι οι σχέσεις
ισχύος που το διαπερνούν το δομούν και το μορφοποιούν, καθορίζοντας το
χαρακτήρα, τη φυσιογνωμία και την ανάπτυξη του, καθώς και όλες τις μορφές και
τις δυνατότητες του, συμπεριλαμβανομένων του δυναμισμού και των α-σθενειών του.
Κάθε νέο σύστημα φέρνει μαζί του, πριν απ'οτιδήποτε άλλο, νέες κατανομές και συσχετισμούς δύναμης, νέα διάταξη μεταξύ των βασικών του μονάδων ―στο υπό διαμόρφωση εσωτερικό του―, νέες οργανωτικές μορφές ―που επηρεάζουν τη συμπεριφορά και την αλληλεπίδραση των μονάδων ή ακόμη και ιδιότητες τους―, νέες ιεραρχήσεις και σχέσεις, νέους τρόπους ζωής και αντίληψης της πραγματικότητας, νέους διαχωρισμούς μεταξύ φιλικού και εχθρικού, νέο αξιακό και δικαιικό πλαίσιο.
Τέλος, είτε οικοδομεί νέους θεσμούς είτε μεταβάλλει τις λειτουργίες ήδη των υφιστάμενων θεσμών.
Οι θεσμοί θεμελιώνονται και εδράζονται σε μύθους ― παρά την επίμονη άρνηση μιας τέτοιας θέσης, είτε από μια συνείδηση προοδευτικής-ανοδικής ιστορικής εξέλιξης (η οποία συνήθως εμπεριέχει κάποιας μορφής τριαδικότητα), είτε από μια αντίληψη που εδράζεται στη συνεχή ιδεολογική ή ιδεοτυπική κατασκευή διλημμάτων και διχοτομιών (όπου στη μια πλευρά, την καλή ασφαλώς, βρίσκεται πάντοτε η ίδια), δηλαδή που ειδικεύεται στην κατασκευή εχθρών.
Η μεταβολή των θεσμών προϋποθέτει μεταβολή του μύθου, δηλαδή του υποβάθρου τους.
Η μετάλλαξη ή αλλοίωση της υπάρχουσας θεσμικής λειτουργίας ή η ριζοσπαστική εισαγωγή μιας νέας προϋποθέτει, είτε τη μεταβολή στη δομή του κυρίαρχου μύθου, είτε την αντικατάσταση του παλαιού και τη θεμελίωση ενός νέου μύθου.
Ένα από τα σφάλματα του καιρού μας ―ο οποίος κυριαρχείται από ψευδό-ορθολογίσμους και ξεχειλίζει ιδεολογικοποιημένες επιστημονίζουσες αντιλήψεις―, είναι η υποτίμηση των μύθων που αιωρούνται, προωθούνται ή καλλιεργούνται στη δημόσια σφαίρα, το κοινωνικό περιβάλλον και τις ψηφιακές πλατφόρμες της τεχνόσφαιρας, διότι σβήνει από τον ορίζοντα των συνειδήσεων και την κριτική σκέψη πιθανές αξιώσεις και δυνητικότητες μεταβολής στο πεδίο του δίκαιου και των θεσμών.
Ένα δεύτερο σφάλμα, αποτελεί η υποτίμηση των διαχωρισμών που διαμορφώνονται στις έκτακτες συνθήκες της τρέχουσας περιόδου, σε πλανητική κλίμακα, μεταξύ του κοινά και μη αποδεκτού ή απόβλητου, του νόμιμου και του εκτός νόμου κ.ο.κ, είτε μιλάμε για μέλη κοινωνιών είτε για πράξεις ή απόψεις ατόμων, και ο χαρακτηρισμός τους είτε ως παραδοσιακών είτε ως παροδικών.
Όταν βρίσκεται υπό διαμόρφωση ένα σύστημα οι εχθρότητες αποκτούν μεγαλύτερη ένταση και μονιμότερο χαρακτήρα ― και ο χρονικός ή ιστορικός τους ορίζοντας είναι πάντοτε μακρινός, προσανατολισμένος στο μέλλον και δυνητικά οριστικός.
Η εξαίρεση, αν δεν εκφράζει την ουσία της κανονικότητας το λιγότερο αποτελεί προϋπόθεση της (μια θέση που, εξ όσων γνωρίζω, εξέφρασε πρώτος ο Søren Kierkegaard).
Αν η ουσία της κανονικότητας φανερώνεται μέσα από το φως που ρίχνει πάνω στις δυνάμεις που τη συγκροτούν καθώς και τη σύσταση ή τη ραχοκοκαλιά ενός συστήματος, η εξαίρεση, τότε, θα πρέπει να επισημανθεί πως μια τέτοια θέση μπορεί να είναι ορθή αλλά, συνάμα, και μερική ή ελλιπής εφόσον δεν τονίζει ή εάν παραλείπει το εξής:
μια κατάσταση ή συνθήκη έκτακτης ανάγκης, μια εξαίρεση, δεν φωτίζει απλώς το παρόν του υπάρχοντος ως είναι και έχει, στην ουσία του, αλλά προσφέρει και μια προβολή ή εικόνα του μέλλοντος.
Όσα ζουν οι ανθρώπινες κοινωνικές και οι πολιτικές κοινότητες ανά τον πλανήτη, πέρα από φανέρωση πραγμάτων για το παρόν, αποτελούν κυρίως προβολή και ακτινογραφία, προμήνυμα και προάγγελμα ενός μέλλοντος. Δ`~.
Το παραπάνω κείμενο, όπως και όλα τα κείμενα της Κοσμοϊδιογλωσσίας, γράφτηκε εθελοντικά. Ευχαριστώ θερμά τους αναγνώστες για την εμπιστοσύνη, την εκτίμηση και την υποστήριξή τους.
Αν θεωρείτε πως ο χρόνος, η εμπειρία και η προσπάθεια έχουν αξία, παρακαλώ μη διστάσετε να χρησιμοποιήσετε το κουμπί Donate:
θα σας είμαι ευγνώμων για την ενθάρρυνση της απρόσκοπτης συνέχισης του εγχειρήματος της Κοσμοϊδιογλωσσίας.
Κάθε νέο σύστημα φέρνει μαζί του, πριν απ'οτιδήποτε άλλο, νέες κατανομές και συσχετισμούς δύναμης, νέα διάταξη μεταξύ των βασικών του μονάδων ―στο υπό διαμόρφωση εσωτερικό του―, νέες οργανωτικές μορφές ―που επηρεάζουν τη συμπεριφορά και την αλληλεπίδραση των μονάδων ή ακόμη και ιδιότητες τους―, νέες ιεραρχήσεις και σχέσεις, νέους τρόπους ζωής και αντίληψης της πραγματικότητας, νέους διαχωρισμούς μεταξύ φιλικού και εχθρικού, νέο αξιακό και δικαιικό πλαίσιο.
Τέλος, είτε οικοδομεί νέους θεσμούς είτε μεταβάλλει τις λειτουργίες ήδη των υφιστάμενων θεσμών.
Οι θεσμοί θεμελιώνονται και εδράζονται σε μύθους ― παρά την επίμονη άρνηση μιας τέτοιας θέσης, είτε από μια συνείδηση προοδευτικής-ανοδικής ιστορικής εξέλιξης (η οποία συνήθως εμπεριέχει κάποιας μορφής τριαδικότητα), είτε από μια αντίληψη που εδράζεται στη συνεχή ιδεολογική ή ιδεοτυπική κατασκευή διλημμάτων και διχοτομιών (όπου στη μια πλευρά, την καλή ασφαλώς, βρίσκεται πάντοτε η ίδια), δηλαδή που ειδικεύεται στην κατασκευή εχθρών.
Η μεταβολή των θεσμών προϋποθέτει μεταβολή του μύθου, δηλαδή του υποβάθρου τους.
Η μετάλλαξη ή αλλοίωση της υπάρχουσας θεσμικής λειτουργίας ή η ριζοσπαστική εισαγωγή μιας νέας προϋποθέτει, είτε τη μεταβολή στη δομή του κυρίαρχου μύθου, είτε την αντικατάσταση του παλαιού και τη θεμελίωση ενός νέου μύθου.
Ένα από τα σφάλματα του καιρού μας ―ο οποίος κυριαρχείται από ψευδό-ορθολογίσμους και ξεχειλίζει ιδεολογικοποιημένες επιστημονίζουσες αντιλήψεις―, είναι η υποτίμηση των μύθων που αιωρούνται, προωθούνται ή καλλιεργούνται στη δημόσια σφαίρα, το κοινωνικό περιβάλλον και τις ψηφιακές πλατφόρμες της τεχνόσφαιρας, διότι σβήνει από τον ορίζοντα των συνειδήσεων και την κριτική σκέψη πιθανές αξιώσεις και δυνητικότητες μεταβολής στο πεδίο του δίκαιου και των θεσμών.
Ένα δεύτερο σφάλμα, αποτελεί η υποτίμηση των διαχωρισμών που διαμορφώνονται στις έκτακτες συνθήκες της τρέχουσας περιόδου, σε πλανητική κλίμακα, μεταξύ του κοινά και μη αποδεκτού ή απόβλητου, του νόμιμου και του εκτός νόμου κ.ο.κ, είτε μιλάμε για μέλη κοινωνιών είτε για πράξεις ή απόψεις ατόμων, και ο χαρακτηρισμός τους είτε ως παραδοσιακών είτε ως παροδικών.
Όταν βρίσκεται υπό διαμόρφωση ένα σύστημα οι εχθρότητες αποκτούν μεγαλύτερη ένταση και μονιμότερο χαρακτήρα ― και ο χρονικός ή ιστορικός τους ορίζοντας είναι πάντοτε μακρινός, προσανατολισμένος στο μέλλον και δυνητικά οριστικός.
Η εξαίρεση, αν δεν εκφράζει την ουσία της κανονικότητας το λιγότερο αποτελεί προϋπόθεση της (μια θέση που, εξ όσων γνωρίζω, εξέφρασε πρώτος ο Søren Kierkegaard).
Αν η ουσία της κανονικότητας φανερώνεται μέσα από το φως που ρίχνει πάνω στις δυνάμεις που τη συγκροτούν καθώς και τη σύσταση ή τη ραχοκοκαλιά ενός συστήματος, η εξαίρεση, τότε, θα πρέπει να επισημανθεί πως μια τέτοια θέση μπορεί να είναι ορθή αλλά, συνάμα, και μερική ή ελλιπής εφόσον δεν τονίζει ή εάν παραλείπει το εξής:
μια κατάσταση ή συνθήκη έκτακτης ανάγκης, μια εξαίρεση, δεν φωτίζει απλώς το παρόν του υπάρχοντος ως είναι και έχει, στην ουσία του, αλλά προσφέρει και μια προβολή ή εικόνα του μέλλοντος.
Όσα ζουν οι ανθρώπινες κοινωνικές και οι πολιτικές κοινότητες ανά τον πλανήτη, πέρα από φανέρωση πραγμάτων για το παρόν, αποτελούν κυρίως προβολή και ακτινογραφία, προμήνυμα και προάγγελμα ενός μέλλοντος. Δ`~.
Το παραπάνω κείμενο, όπως και όλα τα κείμενα της Κοσμοϊδιογλωσσίας, γράφτηκε εθελοντικά. Ευχαριστώ θερμά τους αναγνώστες για την εμπιστοσύνη, την εκτίμηση και την υποστήριξή τους.
Αν θεωρείτε πως ο χρόνος, η εμπειρία και η προσπάθεια έχουν αξία, παρακαλώ μη διστάσετε να χρησιμοποιήσετε το κουμπί Donate:
θα σας είμαι ευγνώμων για την ενθάρρυνση της απρόσκοπτης συνέχισης του εγχειρήματος της Κοσμοϊδιογλωσσίας.
4 | 5 | 1 μ.Κ (Year Ι AQ) | 2020 Δύο πράγματα γεμίζουν την ψυχή με πάντοτε καινούργιο και αυξανόμενο σεβασμό
και θαυμασμό, όσο συχνότερα και σταθερότερα ασχολείται μαζί τους ο
στοχασμός: ο έναστρος ουρανός πάνω μουκαι ο ηθικός νόμος
μέσα μου.
Και τα δύο δεν χρειάζεται να τα αναζητώ και απλώς να τα υποθέτω έξω από το οπτικό πεδίο μου, σαν να ήταν κρυμμένα μέσα στα σκοτάδια ή στο υπερπέραν·τα βλέπω εμπρός μου και τα συνδέω αμέσως με τη συνείδηση της ύπαρξης μου.
Το πρώτο αρχίζει από τη θέση που καταλαμβάνω στον εξωτερικό κόσμο και διευρύνει τη συνάφεια στην οποία βρίσκομαι προς το απείρως μεγάλο, με κόσμους πέρα από κόσμους και συστήματα συστημάτων, και επιπλέον ακόμη στους απέραντους χρόνους της περιοδικής τους κίνησης, της αρχής και της διάρκειας τους.
Το δεύτερο αρχίζει από τον αόρατο εαυτό μου, την προσωπικότητα μου, και με παρουσιάζει σε έναν κόσμο που έχει αληθινή απεραντοσύνη αλλά είναι μόνο για το νου αισθητός, και με τον οποίο (αλλά μέσω αυτού συγχρόνως και με όλους εκείνους τους ορατούς κόσμους) αναγνωρίζω τον εαυτό μου όχι, όπως εκεί, σε μια απλώς τυχαία, αλλά σε μια καθολική και αναγκαία συνάφεια.
Το πρώτο θέαμα ενός αναρίθμητου πλήθους κόσμων εκμηδενίζει κατά κάποιον τρόπο τη σπουδαιότητα μου ως ενός ζωώδους πλάσματοςπου πρέπει να επιστρέψει πάλι την ύλη, από την οποία έγινε, στον πλανήτη (ένα απλό σημείο στο σύμπαν), αφού είχε εφοδιασθεί για ένα σύντομο διάστημα με τη δύναμη της ζωής (δε γνωρίζουμε πως).
Αντιθέτως, το δεύτερο εξυψώνει απείρως την αξία μου ως νοήσεωςμέσω της προσωπικότητας μου, στην οποία ο ηθικός νόμος μου αποκαλύπτει μια ζωή ανεξάρτητη από τη ζωώδη φύση αλλά ακόμη και από ολόκληρο τον αισθητό κόσμο, τουλάχιστον όσο μπορεί να συναχθεί από τον σκόπιμο και μέσω του νόμου αυτού προσδιορισμό της ύπαρξης μου, ο οποίος δεν περιορίζεται σε όρους και όρια της ζωής αυτής, αλλά προχωρεί επ'άπειρον.
Και τα δύο δεν χρειάζεται να τα αναζητώ και απλώς να τα υποθέτω έξω από το οπτικό πεδίο μου, σαν να ήταν κρυμμένα μέσα στα σκοτάδια ή στο υπερπέραν·τα βλέπω εμπρός μου και τα συνδέω αμέσως με τη συνείδηση της ύπαρξης μου.
Το πρώτο αρχίζει από τη θέση που καταλαμβάνω στον εξωτερικό κόσμο και διευρύνει τη συνάφεια στην οποία βρίσκομαι προς το απείρως μεγάλο, με κόσμους πέρα από κόσμους και συστήματα συστημάτων, και επιπλέον ακόμη στους απέραντους χρόνους της περιοδικής τους κίνησης, της αρχής και της διάρκειας τους.
Το δεύτερο αρχίζει από τον αόρατο εαυτό μου, την προσωπικότητα μου, και με παρουσιάζει σε έναν κόσμο που έχει αληθινή απεραντοσύνη αλλά είναι μόνο για το νου αισθητός, και με τον οποίο (αλλά μέσω αυτού συγχρόνως και με όλους εκείνους τους ορατούς κόσμους) αναγνωρίζω τον εαυτό μου όχι, όπως εκεί, σε μια απλώς τυχαία, αλλά σε μια καθολική και αναγκαία συνάφεια.
Το πρώτο θέαμα ενός αναρίθμητου πλήθους κόσμων εκμηδενίζει κατά κάποιον τρόπο τη σπουδαιότητα μου ως ενός ζωώδους πλάσματοςπου πρέπει να επιστρέψει πάλι την ύλη, από την οποία έγινε, στον πλανήτη (ένα απλό σημείο στο σύμπαν), αφού είχε εφοδιασθεί για ένα σύντομο διάστημα με τη δύναμη της ζωής (δε γνωρίζουμε πως).
Αντιθέτως, το δεύτερο εξυψώνει απείρως την αξία μου ως νοήσεωςμέσω της προσωπικότητας μου, στην οποία ο ηθικός νόμος μου αποκαλύπτει μια ζωή ανεξάρτητη από τη ζωώδη φύση αλλά ακόμη και από ολόκληρο τον αισθητό κόσμο, τουλάχιστον όσο μπορεί να συναχθεί από τον σκόπιμο και μέσω του νόμου αυτού προσδιορισμό της ύπαρξης μου, ο οποίος δεν περιορίζεται σε όρους και όρια της ζωής αυτής, αλλά προχωρεί επ'άπειρον.
Two things fill the mind with ever new and increasing admiration and reverence,
the more often and more steadily one reflects on them: the starry
heavens above me and the moral law within me. I do not need to search for
them and merely conjecture them as though they were veiled in obscurity or in
the transcendent region beyond my horizon; I see them before me and connect
them immediately with the consciousness of my existence. The first begins from
the place I occupy in the external world of sense and extends the connection in
which I stand into an unbounded magnitude with worlds upon worlds and systems
of systems, and moreover into the unbounded times of their periodic motion,
their beginning and their duration. The second begins from my invisible self, my
personality, and presents me in a world which has true infinity but which can
be discovered only by the understanding, and I cognize that my connection with
that world (and thereby with all those visible worlds as well) is not merely
contingent, as in the first case, but universal and necessary. The first view
of a countless multitude of worlds annihilates, as it were, my importance as
an animal creature, which after it has been for a short time
provided with vital force (one knows not how) must give back to the planet (a
mere speck in the universe) the matter from which it came. The second, on the
contrary, infinitely raises my worth as an intelligence by my
personality, in which the moral law reveals to me a life independent of
animality and even of the whole sensible world, at least so far as this may be
inferred from the purposive determination of my existence by this law, a
determination not restricted to the conditions and boundaries of this life but
reaching into the infinite.
Kritik der praktischen Vernunft
Immanuel Kant
4 | 5 | 1 μ.Κ (Year Ι AQ) | 2020
Η λογική πίσω από τη Summa, τη
βαθμίδα ―που παραπέμπει σε ανεμόσκαλα όπως το πλατύσκαλο παραπέμπει σε κλίμακα―
και τη χρονική ανάπαυλα είναι η εξής: οι ιδέες χρειάζονται ποιοτικό χρόνο τόσο
για την παραγωγή και δημιουργία τους όσο για την αφομοίωση και επεξεργασία
τους, προκειμένου να μεστώσουν.
Ο χρόνος είναι υπερπολύτιμος·η επιτάχυνση και πύκνωση του δεν είναι άσχετη με την ηθική και υλική στειρότητα ―που ενισχύεται μέσω της αναγωγής μας στον ψηφιακό χρόνο της οθόνης του ηλεκτρονικού υπολογιστή και μικροϋπολογιστή, δηλαδή του κινητού τηλεφώνου―, με την αξιακή αποστείρωση και τη βιολογική στειρότητα.
Οι ιδέες, αποτελούν δημιουργήματα και προϊόντα του ανθρώπινου πνεύματος και δεν ακολουθούν τη λογική και το χρόνο της καθημερινής κατανάλωσης και της ψηφιακής εξαΰλωσης ή του τσιμπολογήματος που τη συνοδεύει.
Χρειάζονται χρόνο, βιολογικό, οργανικό, εγκεφαλικό ― εξ ου και οι μηχανές, νοήμονες ή μη, ούτε παράγουν ούτε δημιουργούν ιδέες παρά μονάχα συσσωρεύουν, υπολογίζουν και ―οι πιο ανεπτυγμένες από αυτές― συγκρίνουν δεδομένα αναγνωρίζοντας συσχετίσεις μεταβλητών (δεν είναι μικρό πράγμα, είναι όμως ζήτημα διαφορετικής τάξης).
Όλος ο πλούτος ξεκινά από τα μυαλά των ανθρώπων και περνά στο φυσικό κόσμο και το κοινωνικό και αστικό του περιβάλλον κυρίως μέσω των χεριών του.
Ο άνθρωπος έφτασε στο σημείο να φτιάχνει μηχανικά χέρια και εργαλεία αποδίδοντας τους, σταδιακά, ιδιότητες και χαρακτηριστικά που έχει απορρίψει για τον ίδιο: πνεύμα και συνείδηση ή, ακόμη-ακόμη, προσδίδοντας στη μηχανή λατρευτικό και θεϊστικό χαρακτήρα ή ιδιότητες μυθικές.
Η πολιτική χρειάζεται ιδέες.
Το συμφέρον δίχως ιδέες δεν έχει ούτε νομιμοποίηση ―στις συνειδήσεις― σε παρόντα χρόνο ούτε διάρκεια σε μέλλοντα, και αδυνατεί να κινητοποιήσει θελήσεις, να χαράξει στρατηγικές και να θέσει σε εφαρμογή πλάνα που απαιτούν αυτοσχεδιασμό, ευελιξία και προσαρμοσιμότητα σε τακτικό και επιχειρησιακό επίπεδο ενώ, από την άλλη, οι ιδέες, ως αποτελέσματα πνευματικών πράξεων, δίχως συμφέροντα να τις ενστερνίζονται και να τις προωθούν, δηλαδή δίχως το πέρασμα από την εσωτερική δράση και τις πνευματικές πράξεις στις εξωτερικές κοινωνικές πράξεις και δράσεις, δεν λειτουργούν ιστορικά. Δίχως ιδέες το συλλογικό επίπεδο λόγου και πράξης βυθίζεται και επικρατεί στην πολιτική το πνεύμα της μετριότητας και της διαχείρισης και η μηχανιστική λογική.
Ανά τακτά χρονικά διαστήματα θα δημιουργώ Summæ, βαθμίδες και ανάπαυλες, για λόγους προσανατολισμού και προκειμένου να κερδίζει χρόνο ο αναγνώστης, τόσο φυσικό-βιολογικό όσο και ποιοτικό (από απόψεως αφομοίωσης ή έρευνας).
Στη συγκεκριμένη σειρά δημοσιεύσεων θα συγκεντρώνονται θέσεις και ιδέες ―από πρόσφατα κάθε φορά κείμενα― που μπορούν να γίνονται αντιληπτές ως ψηφίδες.
Οι ψηφίδες εμπεριέχουν τη διάσταση της υποκειμενικότητας του αναγνώστη καθώς διαφορετικοί άνθρωποι βλέπουν διαφορετικές συνδέσεις και σχέσεις μεταξύ πραγμάτων και ιδεών και αναλόγως την αλληλοσυσχέτιση τους και τα πρίσματα που προσφέρουν οι ψηφίδες-ιδέες αναδύονται διαφορετικές εικόνες, δηλαδή νοήματα.
Τα προηγούμενα είναι πολύ όμορφα μόνο που έχουν, όπως κάθε πράγμα άλλωστε, και αρνητικές όψεις που τα συνοδεύουν.
Οι ιδέες ως ψηφίδες αποκόπτονται από το οργανικό τους περιβάλλον, χάνεται η λογική τους σειρά και επεξεργασία, καθώς και η συνοχή της εσωτερικής δράσης που οδηγεί στις πνευματικές πράξεις που τις γεννούν.
Αποκομμένες από το αρχικό τους πλαίσιο αλλοιώνονται και τίθενται ευκολότερα στη διάθεση και χρήση πάσης φύσεως σκοπιμοτήτων (κάτι που συμβαίνει πάντοτε, όμως εδώ τονίζεται το ευκολότερα).
Χάνεται επίσης η απόλαυση της ανάγνωσης του κειμένου ως μιας ροής ― σε βάθος χρόνου είναι εξαιρετικά πιθανόν η ανάγνωση να υποκατασταθεί από την ακοή, εξέλιξη που θα επιφέρει μεταβολές στην ανθρώπινη μνήμη και συνεπακόλουθα στην ηθική του, καθώς η μνήμη μπορεί να γίνει αντιληπτή και ως ένα καθαρά ηθικό φαινόμενο.
Κάθε πράγμα φέρει μαζί με τη φωτεινή και τη σκοτεινή του όψη.
Η Summa, λοιπόν, αποτελεί μια άχαρη μεν χρήσιμη δε, προσπάθεια διευκόλυνσης και διαφύλαξης του χρόνου σας.
Θέλω να τονίσω, ξανά, πως βρίσκομαι σε μια αρχική φάση όπου επιχειρώ να αναδείξω τάσεις και δυνάμεις.
Για να το θέσω με μια παρομοίωση, μέσω της οποίας λειτουργεί καλύτερα ο ανθρώπινος εγκέφαλος: ασχολούμαι με τη σύσταση και τις ιδιότητες του εδάφους, με τα ρεύματα που το διαπερνούν και τις μετακινήσεις τεκτονικών πλακών υπογείως, οι οποίες με τη σειρά τους επηρεάζουν τα θεμέλια των κτισμάτων-οντοτήτων (π.χ κράτη), με τα οποία θα ασχοληθώ σε δεύτερο χρόνο και με εμβόλιμα κείμενα (Υπάρχουν συνειδήσεις που ασχολούνται μόνο με την υπόγεια διάσταση, άλλες που δίνουν βαρύτητα κυρίως στα οικοδομήματα ενώ κάποιες, τέλος, πηδούν από στέγη σε στέγη κοιτώντας τα άστρα).
Δεν υπάρχει βιασύνη για ενασχόληση με το επίπεδο των οντοτήτων-κρατών, για δύο λόγους: πρώτον, έχει παραχθεί τεράστιο έργο σε κρατοκεντρικό επίπεδο τα έξι από τα οκτώ τελευταία χρόνια, γεγονός που καθιστά εύκολο ανά πάσα στιγμή να συσχετιστούν οι τάσεις και οι δυνάμεις που θα εξεταστούν με τις οντότητες.
Δεύτερον, δεν είναι δύσκολο να διαπιστώσει κανείς προς ποιες κατευθύνσεις εξωθούνται τα πράγματα.
Όσα ακούγονται και γράφονται περί κρατών τον τελευταίο καιρό έχουν να κάνουν λιγότερο με πραγματικότητες, με το τι συμβαίνει, και περισσότερο με ιδεολογία.
Συγκεκριμένα με την προσπάθεια του ηττημένου, σε υποχώρηση και αποδρομή, πρώην πλανητικού ημί-ηγεμόνα να κυβερνήσει, για μια ακόμη φορά, τις καρδιές και τα μυαλά των ανθρώπων ―όπως ήταν μια αγαπημένη φράση που συνεχώς προωθούσε μέσω των κατά τόπους εκφραστών του― και να κατευθύνει τις συνειδήσεις σε νοήματα που τον συμφέρουν, με απώτερο σκοπό και στόχο να διαμορφώσει το έδαφος νομιμοποίησης των πράξεων αντεπίθεσης του, λόγω των ασφυκτικών πιέσεων και αδιεξόδων που αντιμετωπίζει.
Ο χρόνος είναι υπερπολύτιμος·η επιτάχυνση και πύκνωση του δεν είναι άσχετη με την ηθική και υλική στειρότητα ―που ενισχύεται μέσω της αναγωγής μας στον ψηφιακό χρόνο της οθόνης του ηλεκτρονικού υπολογιστή και μικροϋπολογιστή, δηλαδή του κινητού τηλεφώνου―, με την αξιακή αποστείρωση και τη βιολογική στειρότητα.
Οι ιδέες, αποτελούν δημιουργήματα και προϊόντα του ανθρώπινου πνεύματος και δεν ακολουθούν τη λογική και το χρόνο της καθημερινής κατανάλωσης και της ψηφιακής εξαΰλωσης ή του τσιμπολογήματος που τη συνοδεύει.
Χρειάζονται χρόνο, βιολογικό, οργανικό, εγκεφαλικό ― εξ ου και οι μηχανές, νοήμονες ή μη, ούτε παράγουν ούτε δημιουργούν ιδέες παρά μονάχα συσσωρεύουν, υπολογίζουν και ―οι πιο ανεπτυγμένες από αυτές― συγκρίνουν δεδομένα αναγνωρίζοντας συσχετίσεις μεταβλητών (δεν είναι μικρό πράγμα, είναι όμως ζήτημα διαφορετικής τάξης).
Όλος ο πλούτος ξεκινά από τα μυαλά των ανθρώπων και περνά στο φυσικό κόσμο και το κοινωνικό και αστικό του περιβάλλον κυρίως μέσω των χεριών του.
Ο άνθρωπος έφτασε στο σημείο να φτιάχνει μηχανικά χέρια και εργαλεία αποδίδοντας τους, σταδιακά, ιδιότητες και χαρακτηριστικά που έχει απορρίψει για τον ίδιο: πνεύμα και συνείδηση ή, ακόμη-ακόμη, προσδίδοντας στη μηχανή λατρευτικό και θεϊστικό χαρακτήρα ή ιδιότητες μυθικές.
Η πολιτική χρειάζεται ιδέες.
Το συμφέρον δίχως ιδέες δεν έχει ούτε νομιμοποίηση ―στις συνειδήσεις― σε παρόντα χρόνο ούτε διάρκεια σε μέλλοντα, και αδυνατεί να κινητοποιήσει θελήσεις, να χαράξει στρατηγικές και να θέσει σε εφαρμογή πλάνα που απαιτούν αυτοσχεδιασμό, ευελιξία και προσαρμοσιμότητα σε τακτικό και επιχειρησιακό επίπεδο ενώ, από την άλλη, οι ιδέες, ως αποτελέσματα πνευματικών πράξεων, δίχως συμφέροντα να τις ενστερνίζονται και να τις προωθούν, δηλαδή δίχως το πέρασμα από την εσωτερική δράση και τις πνευματικές πράξεις στις εξωτερικές κοινωνικές πράξεις και δράσεις, δεν λειτουργούν ιστορικά. Δίχως ιδέες το συλλογικό επίπεδο λόγου και πράξης βυθίζεται και επικρατεί στην πολιτική το πνεύμα της μετριότητας και της διαχείρισης και η μηχανιστική λογική.
Ανά τακτά χρονικά διαστήματα θα δημιουργώ Summæ, βαθμίδες και ανάπαυλες, για λόγους προσανατολισμού και προκειμένου να κερδίζει χρόνο ο αναγνώστης, τόσο φυσικό-βιολογικό όσο και ποιοτικό (από απόψεως αφομοίωσης ή έρευνας).
Στη συγκεκριμένη σειρά δημοσιεύσεων θα συγκεντρώνονται θέσεις και ιδέες ―από πρόσφατα κάθε φορά κείμενα― που μπορούν να γίνονται αντιληπτές ως ψηφίδες.
Οι ψηφίδες εμπεριέχουν τη διάσταση της υποκειμενικότητας του αναγνώστη καθώς διαφορετικοί άνθρωποι βλέπουν διαφορετικές συνδέσεις και σχέσεις μεταξύ πραγμάτων και ιδεών και αναλόγως την αλληλοσυσχέτιση τους και τα πρίσματα που προσφέρουν οι ψηφίδες-ιδέες αναδύονται διαφορετικές εικόνες, δηλαδή νοήματα.
Τα προηγούμενα είναι πολύ όμορφα μόνο που έχουν, όπως κάθε πράγμα άλλωστε, και αρνητικές όψεις που τα συνοδεύουν.
Οι ιδέες ως ψηφίδες αποκόπτονται από το οργανικό τους περιβάλλον, χάνεται η λογική τους σειρά και επεξεργασία, καθώς και η συνοχή της εσωτερικής δράσης που οδηγεί στις πνευματικές πράξεις που τις γεννούν.
Αποκομμένες από το αρχικό τους πλαίσιο αλλοιώνονται και τίθενται ευκολότερα στη διάθεση και χρήση πάσης φύσεως σκοπιμοτήτων (κάτι που συμβαίνει πάντοτε, όμως εδώ τονίζεται το ευκολότερα).
Χάνεται επίσης η απόλαυση της ανάγνωσης του κειμένου ως μιας ροής ― σε βάθος χρόνου είναι εξαιρετικά πιθανόν η ανάγνωση να υποκατασταθεί από την ακοή, εξέλιξη που θα επιφέρει μεταβολές στην ανθρώπινη μνήμη και συνεπακόλουθα στην ηθική του, καθώς η μνήμη μπορεί να γίνει αντιληπτή και ως ένα καθαρά ηθικό φαινόμενο.
Κάθε πράγμα φέρει μαζί με τη φωτεινή και τη σκοτεινή του όψη.
Η Summa, λοιπόν, αποτελεί μια άχαρη μεν χρήσιμη δε, προσπάθεια διευκόλυνσης και διαφύλαξης του χρόνου σας.
Θέλω να τονίσω, ξανά, πως βρίσκομαι σε μια αρχική φάση όπου επιχειρώ να αναδείξω τάσεις και δυνάμεις.
Για να το θέσω με μια παρομοίωση, μέσω της οποίας λειτουργεί καλύτερα ο ανθρώπινος εγκέφαλος: ασχολούμαι με τη σύσταση και τις ιδιότητες του εδάφους, με τα ρεύματα που το διαπερνούν και τις μετακινήσεις τεκτονικών πλακών υπογείως, οι οποίες με τη σειρά τους επηρεάζουν τα θεμέλια των κτισμάτων-οντοτήτων (π.χ κράτη), με τα οποία θα ασχοληθώ σε δεύτερο χρόνο και με εμβόλιμα κείμενα (Υπάρχουν συνειδήσεις που ασχολούνται μόνο με την υπόγεια διάσταση, άλλες που δίνουν βαρύτητα κυρίως στα οικοδομήματα ενώ κάποιες, τέλος, πηδούν από στέγη σε στέγη κοιτώντας τα άστρα).
Δεν υπάρχει βιασύνη για ενασχόληση με το επίπεδο των οντοτήτων-κρατών, για δύο λόγους: πρώτον, έχει παραχθεί τεράστιο έργο σε κρατοκεντρικό επίπεδο τα έξι από τα οκτώ τελευταία χρόνια, γεγονός που καθιστά εύκολο ανά πάσα στιγμή να συσχετιστούν οι τάσεις και οι δυνάμεις που θα εξεταστούν με τις οντότητες.
Δεύτερον, δεν είναι δύσκολο να διαπιστώσει κανείς προς ποιες κατευθύνσεις εξωθούνται τα πράγματα.
Όσα ακούγονται και γράφονται περί κρατών τον τελευταίο καιρό έχουν να κάνουν λιγότερο με πραγματικότητες, με το τι συμβαίνει, και περισσότερο με ιδεολογία.
Συγκεκριμένα με την προσπάθεια του ηττημένου, σε υποχώρηση και αποδρομή, πρώην πλανητικού ημί-ηγεμόνα να κυβερνήσει, για μια ακόμη φορά, τις καρδιές και τα μυαλά των ανθρώπων ―όπως ήταν μια αγαπημένη φράση που συνεχώς προωθούσε μέσω των κατά τόπους εκφραστών του― και να κατευθύνει τις συνειδήσεις σε νοήματα που τον συμφέρουν, με απώτερο σκοπό και στόχο να διαμορφώσει το έδαφος νομιμοποίησης των πράξεων αντεπίθεσης του, λόγω των ασφυκτικών πιέσεων και αδιεξόδων που αντιμετωπίζει.
Η αντιδραστική και επιθετική συμπεριφορά και στάση του συγκεκριμένου κράτους,
έναντι όλων των υπολοίπων, φίλων και εχθρών, δεν προκύπτει ούτε απορρέει λόγω
κάποιας ουσιοκρατικής κακότητας του ―αντίληψη πάντως που προωθεί
κατ'εξακολούθηση προσπαθώντας να δαιμονοποιήσει και να στοχοποιήσει όλουςτους
κατά καιρούς αντιπάλους του―, αν και είναι το κράτος με τις μεγαλύτερες ευθύνες
για τη σημερινή κατάσταση τόσο στο εσωτερικό του όσο και στον πλανήτη, με
χαοτική μάλιστα διαφορά από το δεύτερο (πως είναι δυνατόν να μηνφταίει
ο μέχρι πρότινος κυρίαρχος ή ημί-ηγεμόνας;), ούτε λόγω κάποιας υπερβολικά
πανίσχυρης δαιμονικής προσωπικότητας που το κυβερνά και αν έφευγε από τη μέση
θα γίνονταν όλα μέλι-γάλα ― αυτά αποτελούν πολεμικές και επιχειρήματα
που σχετίζονται περισσότερο με τα συνεχώς διευρυνόμενα χάσματα και αδιέξοδα στο
εσωτερικό του και τη σφαγή μεταξύ των ελίτ, παρά με την πλανητική
πραγματικότητα.
Η συμπεριφορά και η στάση του συγκεκριμένου κράτους σχετίζεται με την ανικανότητα, τις μυωπικές επιλογές, τα στρατηγικά λάθη και την αλαζονεία του, με τον ίδιο του τον εαυτό και όχι με τους άλλους, όσους προσλαμβάνει ως ανταγωνιστές, αντιπάλους ή ακόμη και εχθρούς του, και προκύπτει κυρίως από τις εξής δύο θεμελιώδεις συνθήκες (υπάρχουν ασφαλώς και άλλες περιφερειακές): κατά πρώτον, έχει απολέσει όχι απλώς την αξιοπιστία του αλλά και την ισχύ της πειθούς ―και συνεπακόλουθα τη νομιμοποίηση που τη συνοδεύει―, εξέλιξη που το ωθεί, και θα συνεχίσει να το ωθεί ακόμη εντονότερα όσο βαθύτερα γίνονται τα αδιέξοδα του, σε συνεχή χρήση ισχύος εξαναγκασμού μέσω απειλών και εκβιασμών έναντι όλων των υπολοίπων, συμμάχων και αντιπάλων, φίλων και εχθρών, θεών και δαιμόνων.
Κατά δεύτερον, έχει ηττηθεί στο πεδίο του χρόνου ―δηλαδή σε στρατηγικό επίπεδο―, εξέλιξη που το ωθεί σε μια συνθήκη προληπτικής επιθετικότητας (συμπεριφορά που γνωρίζουμε όλοι μας καθώς τη συναντάμε στην καθημερινότητα μας σε συνθήκες οπού κυριαρχεί αδυναμία, ανασφάλεια και ανησυχία για το μέλλον, και μεγάλη εσωτερική πίεση), σε ένα mindsetστο οποίο εισέρχεται κάθε απελπισμένο κράτος που αντιλαμβάνεται πως ―κυρίως από απόψεως δυνατοτήτων, επιλογών και πιθανοτήτων― έχει μεταβληθεί ο χρόνος σε αντίπαλο του και αναγκάζεται να κάνει αγώνα εναντίον του.
Τέλος, κινδυνεύει να ηττηθεί ―πέρα από το πλαίσιο του χρόνου― και στο πεδίο του ιστορικού ορίζοντα, δηλαδή στο πλέον στρατηγικό επίπεδο του ιστορικού χρόνου που προσφέρει ένα όραμα.
Τα προηγούμενα δεν είναι θέμα δυνατοτήτων ή λανθάνουσας ισχύος ενός κράτους και εξετάσης τους vis-à-vis τις δυνατότητες και την ισχύ ενός άλλου κράτους. Παραδείγματος χάριν, για να φέρω ένα παράδειγμα από συγκεκριμένο πεδίο, το απόγειο των Η.Π.Α vis-à-vis οποιουδήποτε ανταγωνιστή τους ήταν τα έτη 1945-1949, όταν και αποτέλεσε το μόνο κράτος στον πλανήτη που μπορούσε να χτυπήσει οποιοδήποτε άλλο κράτος, σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης, δίχως να δεχτεί αντίποινα, δηλαδή δίχως να υπάρχει πυρηνικός εξισορροπιστής.
Από εκείνη την περίοδο και ύστερα ο αριθμός των κρατών που διαθέτουν δυνατότητα πυρηνικού πλήγματος, με αργούς αλλά σταθερούς ρυθμούς, συνεχώς αυξάνεται ― γεγονός που οδηγεί σε συνεχή απώλεια ισχύος σε συστημικό επίπεδο.
Είναι απαραίτητη όμως, σε αυτό το σημείο, μια επισήμανση που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και συνήθως διαφεύγει προσοχής.
Ένα κράτος μπορεί να διευρύνει το χάσμα ισχύος vis-à-vis ενός άλλου κράτους (π.χ Η.Π.Α vs Ε.Σ.Σ.Δ τη δεκαετία του 1980) και την ίδια στιγμή να αποδυναμώνεται σε συστημικό επίπεδο (λόγω της μεταβολής της δομής ―την απώλεια του πυρηνικού μονοπωλίου στην προκειμένη περίπτωση― του συστήματος από μονοπολικό σε διπολικό και τέλος σε ασύμμετρα πολυπολικό).
Στο επίπεδο του ιστορικού ορίζοντα, οι Η.Π.Α έφτασαν στο απόγειο τους την περίοδο 1989-1992, όταν και κατάφεραν να πείσουν καρδιές και μυαλά ―δηλαδή να χειραγωγήσουν συνειδήσεις σμιλεύοντας το φαντασιακό των ανθρώπων με την ιδέα―, πως οι κοινωνίες των ανθρώπων και οι πολιτικές τους κοινότητες έφτασαν σε κάποιο Τέλος της Ιστορίας.
Κατανοητό γίνεται από τα προηγούμενα πως διαφορετικές προσεγγίσεις και επίπεδα ―vis-à-vis, συστημικές, πεδίο του χρόνου, του ιστορικού ορίζοντα κ.λπ―, διαφορετικά πλαίσια εξέτασης, παράγουν διαφορετικές εκτιμήσεις για το απόγειο, την πορεία και την κατάσταση ενός κράτους.
Η συμπεριφορά και η στάση του συγκεκριμένου κράτους σχετίζεται με την ανικανότητα, τις μυωπικές επιλογές, τα στρατηγικά λάθη και την αλαζονεία του, με τον ίδιο του τον εαυτό και όχι με τους άλλους, όσους προσλαμβάνει ως ανταγωνιστές, αντιπάλους ή ακόμη και εχθρούς του, και προκύπτει κυρίως από τις εξής δύο θεμελιώδεις συνθήκες (υπάρχουν ασφαλώς και άλλες περιφερειακές): κατά πρώτον, έχει απολέσει όχι απλώς την αξιοπιστία του αλλά και την ισχύ της πειθούς ―και συνεπακόλουθα τη νομιμοποίηση που τη συνοδεύει―, εξέλιξη που το ωθεί, και θα συνεχίσει να το ωθεί ακόμη εντονότερα όσο βαθύτερα γίνονται τα αδιέξοδα του, σε συνεχή χρήση ισχύος εξαναγκασμού μέσω απειλών και εκβιασμών έναντι όλων των υπολοίπων, συμμάχων και αντιπάλων, φίλων και εχθρών, θεών και δαιμόνων.
Κατά δεύτερον, έχει ηττηθεί στο πεδίο του χρόνου ―δηλαδή σε στρατηγικό επίπεδο―, εξέλιξη που το ωθεί σε μια συνθήκη προληπτικής επιθετικότητας (συμπεριφορά που γνωρίζουμε όλοι μας καθώς τη συναντάμε στην καθημερινότητα μας σε συνθήκες οπού κυριαρχεί αδυναμία, ανασφάλεια και ανησυχία για το μέλλον, και μεγάλη εσωτερική πίεση), σε ένα mindsetστο οποίο εισέρχεται κάθε απελπισμένο κράτος που αντιλαμβάνεται πως ―κυρίως από απόψεως δυνατοτήτων, επιλογών και πιθανοτήτων― έχει μεταβληθεί ο χρόνος σε αντίπαλο του και αναγκάζεται να κάνει αγώνα εναντίον του.
Τέλος, κινδυνεύει να ηττηθεί ―πέρα από το πλαίσιο του χρόνου― και στο πεδίο του ιστορικού ορίζοντα, δηλαδή στο πλέον στρατηγικό επίπεδο του ιστορικού χρόνου που προσφέρει ένα όραμα.
Τα προηγούμενα δεν είναι θέμα δυνατοτήτων ή λανθάνουσας ισχύος ενός κράτους και εξετάσης τους vis-à-vis τις δυνατότητες και την ισχύ ενός άλλου κράτους. Παραδείγματος χάριν, για να φέρω ένα παράδειγμα από συγκεκριμένο πεδίο, το απόγειο των Η.Π.Α vis-à-vis οποιουδήποτε ανταγωνιστή τους ήταν τα έτη 1945-1949, όταν και αποτέλεσε το μόνο κράτος στον πλανήτη που μπορούσε να χτυπήσει οποιοδήποτε άλλο κράτος, σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης, δίχως να δεχτεί αντίποινα, δηλαδή δίχως να υπάρχει πυρηνικός εξισορροπιστής.
Από εκείνη την περίοδο και ύστερα ο αριθμός των κρατών που διαθέτουν δυνατότητα πυρηνικού πλήγματος, με αργούς αλλά σταθερούς ρυθμούς, συνεχώς αυξάνεται ― γεγονός που οδηγεί σε συνεχή απώλεια ισχύος σε συστημικό επίπεδο.
Είναι απαραίτητη όμως, σε αυτό το σημείο, μια επισήμανση που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και συνήθως διαφεύγει προσοχής.
Ένα κράτος μπορεί να διευρύνει το χάσμα ισχύος vis-à-vis ενός άλλου κράτους (π.χ Η.Π.Α vs Ε.Σ.Σ.Δ τη δεκαετία του 1980) και την ίδια στιγμή να αποδυναμώνεται σε συστημικό επίπεδο (λόγω της μεταβολής της δομής ―την απώλεια του πυρηνικού μονοπωλίου στην προκειμένη περίπτωση― του συστήματος από μονοπολικό σε διπολικό και τέλος σε ασύμμετρα πολυπολικό).
Στο επίπεδο του ιστορικού ορίζοντα, οι Η.Π.Α έφτασαν στο απόγειο τους την περίοδο 1989-1992, όταν και κατάφεραν να πείσουν καρδιές και μυαλά ―δηλαδή να χειραγωγήσουν συνειδήσεις σμιλεύοντας το φαντασιακό των ανθρώπων με την ιδέα―, πως οι κοινωνίες των ανθρώπων και οι πολιτικές τους κοινότητες έφτασαν σε κάποιο Τέλος της Ιστορίας.
Κατανοητό γίνεται από τα προηγούμενα πως διαφορετικές προσεγγίσεις και επίπεδα ―vis-à-vis, συστημικές, πεδίο του χρόνου, του ιστορικού ορίζοντα κ.λπ―, διαφορετικά πλαίσια εξέτασης, παράγουν διαφορετικές εκτιμήσεις για το απόγειο, την πορεία και την κατάσταση ενός κράτους.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής κυβέρνησαν μετα-ψυχροπολεμικά τα μυαλά και
τις καρδιές των ανθρώπων με τέσσερις-πέντε ιδέες όλες κι όλες ―καθόλου τυχαία
όλες μονοπολικές, στον ενικό και παγκόσμιες― και ένα δόγμα εθνικής ασφάλειας.
Στις μέρες μας επιδιώκουν να κυβερνήσουν τις συνειδήσεις και να κατευθύνουν τα νοήματα σχεδόν οκτώ δισεκατομμυρίων ανθρώπων με δύο μόλις διχοτομίες ― κάνοντας αναγωγή όσων εξελίξεων και διαστάσεων θα διαβάσετε παρακάτω, και όσων θα αναδείξω μελλοντικά, σε δύο μόλις ιδεολογικούς διπολισμούς (Θα επανέλθω με εμβόλιμο κείμενο).
Γιατί πολιτική χωρίς ιδέες δεν υπάρχει.
Η στροφή από μονοπολικές ιδέες με μελλοντικό προσανατολισμό σε ξαναζεσταμένες διπολικές ιδεολογικές σούπες που προέρχονται από το παρελθόν ―σταθμίζοντας μάλιστα την προσανατολισμένη προς το μέλλον και την πρόοδο ιστορικά mentalitéτου συγκεκριμένου κράτους― αποτελεί από μόνη της παραδοχή και ομολογία.
Στις μέρες μας επιδιώκουν να κυβερνήσουν τις συνειδήσεις και να κατευθύνουν τα νοήματα σχεδόν οκτώ δισεκατομμυρίων ανθρώπων με δύο μόλις διχοτομίες ― κάνοντας αναγωγή όσων εξελίξεων και διαστάσεων θα διαβάσετε παρακάτω, και όσων θα αναδείξω μελλοντικά, σε δύο μόλις ιδεολογικούς διπολισμούς (Θα επανέλθω με εμβόλιμο κείμενο).
Γιατί πολιτική χωρίς ιδέες δεν υπάρχει.
Η στροφή από μονοπολικές ιδέες με μελλοντικό προσανατολισμό σε ξαναζεσταμένες διπολικές ιδεολογικές σούπες που προέρχονται από το παρελθόν ―σταθμίζοντας μάλιστα την προσανατολισμένη προς το μέλλον και την πρόοδο ιστορικά mentalitéτου συγκεκριμένου κράτους― αποτελεί από μόνη της παραδοχή και ομολογία.
Όμως τα πάντα, εν τέλει, κρίνει ο Πόλεμος ― και οι Ιδέες.
Όσο λιγότερες οι ιδέες τόσο μεγαλύτερη η ένδεια και τόσο περισσότερες οι πιθανότητες πολέμου.
Ακολουθούν συγκεντρωμένες, εν είδει ψηφίδων, ιδέες που εκφράστηκαν σε πρόσφατα κείμενα με κάποιες προσθήκες σε ορισμένες περιπτώσεις.
Ωστόσο η παρακάτω συμπύκνωση είναι μερική και αποσπασματική.
Επίσης εμπεριέχει μια προσωπική ιεράρχηση.
Ενδεχομένως να έχω παραλείψει κάποιες ιδέες για λόγους γούστου, χρόνου ή λόγω αμέλειας. Προκειμένου να ενταχθούν οργανικά στο περιβάλλον τους θεμιτή είναι η καταφυγή στα αρχικά κείμενα που πρώτο-παρουσιάστηκαν.
Όσο λιγότερες οι ιδέες τόσο μεγαλύτερη η ένδεια και τόσο περισσότερες οι πιθανότητες πολέμου.
Ακολουθούν συγκεντρωμένες, εν είδει ψηφίδων, ιδέες που εκφράστηκαν σε πρόσφατα κείμενα με κάποιες προσθήκες σε ορισμένες περιπτώσεις.
Ωστόσο η παρακάτω συμπύκνωση είναι μερική και αποσπασματική.
Επίσης εμπεριέχει μια προσωπική ιεράρχηση.
Ενδεχομένως να έχω παραλείψει κάποιες ιδέες για λόγους γούστου, χρόνου ή λόγω αμέλειας. Προκειμένου να ενταχθούν οργανικά στο περιβάλλον τους θεμιτή είναι η καταφυγή στα αρχικά κείμενα που πρώτο-παρουσιάστηκαν.
.~`~.
Summa
I
Βαθμίδα και Ανάπαυλα
• Επεσήμανα πως για πρώτη φορά στην
ιστορία του Homo sapiens, ο άνθρωπος είναι περισσότερο πλάσμα
ή ζώο της πόλης παρά της υπαίθρου ―θα μπορούσαμε πλέον να μιλήσουμε για
ένα νέο μέλος του γένους Homoτων Ανθρωποειδών, τον Homo
Urbanus― και ισχυρίστηκα ότι το γεγονός πως το 55% του συνολικού ανθρώπινου
πληθυσμού ζει σε πόλεις ―με το ένα τέταρτο του συνόλου να κατοικεί σε
μεγαλουπόλεις και μητροπολιτικές περιοχές― αποτελεί τη σημαντικότερη και
καθοριστικότερη εξέλιξη στην ιστορία των ανθρώπων, με όλες τις υπόλοιπες
―πολιτικές, διατροφικές, δημογραφικές, ενεργειακές, διαχειριστικά και
ρυθμιστικά τεχνολογικές, βιοηθικές και ηθικοκοινωνικές, μετακινήσεων και
κυκλοφορίας, περιβαλλοντικές, ιογενείς και μεταλλάξεων (έξαρσης τους),
οργανωτικές, οικονομικές, καταναλωτικές, κοινωνικές, εξουσιαστικές και
ψυχικές―, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, έμμεσα ή άμεσα, να αποτελούν υποπροϊόντα
της ή να απορρέουν από αυτήν και να σχετίζονται μαζί της.
• Η προηγούμενη εξέλιξη συνέπεσε, όλως παραδόξως, με μια φάση κατά την οποία
άνθρωπος έχει ρευστοποιήσει και επαναπροσδιορίζει τους ορισμούς, τα όρια και
τις σχέσεις ζώου ανθρώπου και μηχανής, διαμορφώνοντας παράλληλα νέους όρους και
πεδία σύμμειξης του φυσικού περιβάλλοντος, της ψηφιακής τεχνόσφαιρας και του
βιολογικού κόσμου.
• Παράλληλα, μέσω αντιλήψεων περί trans-species,τόσο από τεχνολογική-βιοπληροφοριακή όσο και από βιολογική-ζωική σκοπιά, καθώς και της αντίθεσης ανθρώπου-μηχανής ―και όχι ανθρώπου-ζώου―, τίθεται πολλαπλώς και με διάφορους τρόπους, συνεχώς, το ερώτημα τι είναι ο άνθρωπος;
Τα προηγούμενα σχετίζονται, εμμέσως πλήν σαφώς, με τα πεδία των φυσικών δικαιωμάτων, υπηκοότητας και, ευρύτερα, του δικαίου και των θεσμών.
• Οι θεσμοί θεμελιώνονται και εδράζονται σε μύθους.
Μια μεταβολή της λειτουργίας τους ή η αντικατάσταση τους και η ριζοσπαστική εισαγωγή νέων θεσμών προϋποθέτει είτε τη μεταβολή της δομής του κυρίαρχου μύθου, είτε την αντικατάσταση του παλαιού και τη θεμελίωση ενός νέου μύθου.
• Παιχνίδια που γίνονται με τα μυαλά και το φαντασιακό των ανθρώπων και κινούνται γύρω από χειραγωγήσεις μύθων και της βαθύτερης και μοναδικής αναγκαιότητας του ανθρώπου, της θνητότητας ―η οποία έχει συνέπειες για τη συγκρότηση του ως κοινωνικής ύπαρξης― μπορούν, υπό προϋποθέσεις, να στοχεύουν στη διαμόρφωση νομιμοποιητικής βάσης για συγκεκριμένες πρακτικές που θα παραβιάζουν τη σωματική και διανοητική ακεραιότητα του προσώπου, η οποία περιλαμβάνει την απαγόρευση των ευγονικών πρακτικών, τη μετατροπή του ανθρωπίνου σώματος και αυτών των ιδίων των μερών του σε πηγή κέρδους και την αναπαραγωγική κλωνοποίηση των ανθρωπίνων όντων.
• Παράλληλα, μέσω αντιλήψεων περί trans-species,τόσο από τεχνολογική-βιοπληροφοριακή όσο και από βιολογική-ζωική σκοπιά, καθώς και της αντίθεσης ανθρώπου-μηχανής ―και όχι ανθρώπου-ζώου―, τίθεται πολλαπλώς και με διάφορους τρόπους, συνεχώς, το ερώτημα τι είναι ο άνθρωπος;
Τα προηγούμενα σχετίζονται, εμμέσως πλήν σαφώς, με τα πεδία των φυσικών δικαιωμάτων, υπηκοότητας και, ευρύτερα, του δικαίου και των θεσμών.
• Οι θεσμοί θεμελιώνονται και εδράζονται σε μύθους.
Μια μεταβολή της λειτουργίας τους ή η αντικατάσταση τους και η ριζοσπαστική εισαγωγή νέων θεσμών προϋποθέτει είτε τη μεταβολή της δομής του κυρίαρχου μύθου, είτε την αντικατάσταση του παλαιού και τη θεμελίωση ενός νέου μύθου.
• Παιχνίδια που γίνονται με τα μυαλά και το φαντασιακό των ανθρώπων και κινούνται γύρω από χειραγωγήσεις μύθων και της βαθύτερης και μοναδικής αναγκαιότητας του ανθρώπου, της θνητότητας ―η οποία έχει συνέπειες για τη συγκρότηση του ως κοινωνικής ύπαρξης― μπορούν, υπό προϋποθέσεις, να στοχεύουν στη διαμόρφωση νομιμοποιητικής βάσης για συγκεκριμένες πρακτικές που θα παραβιάζουν τη σωματική και διανοητική ακεραιότητα του προσώπου, η οποία περιλαμβάνει την απαγόρευση των ευγονικών πρακτικών, τη μετατροπή του ανθρωπίνου σώματος και αυτών των ιδίων των μερών του σε πηγή κέρδους και την αναπαραγωγική κλωνοποίηση των ανθρωπίνων όντων.
• Επέστησα την προσοχή σε πιθανή υποτίμηση
των διαχωρισμών που διαμορφώνονται στην τρέχουσα φάση, σε πλανητική κλίμακα,
μεταξύ του κοινά και μη αποδεκτού ή απόβλητου, του νόμιμου και του εκτός νόμου,
και θεωρώ εσφαλμένη την πρόσληψη τους ως παραδοσιακών ή παροδικών, καθώς
ενδέχεται να έχουν μεγαλύτερη ένταση και μονιμότερο χαρακτήρα.
• Η εξαίρεση δεν εκφράζει απλώς την ουσία
της κανονικότητας ή δεν αποτελεί απλή προϋπόθεση της αλλά προσφέρει και μια προβολή
ή εικόνα του μέλλοντος μέσω της μεταβολής των σχέσεων του υπάρχοντος στο παρόν.
• Επεσήμανα ότι φαινόμενα φτωχοποίησης και
ξεπεσμού φυσικών δημιουργών και παραγωγών συμβαδίζουν με τον παράλληλο
πλουτισμό ψηφιακών διαμεσολαβητών και παρόχων διαχείρισης των προϊόντων τους ή
διαχείρισης και αποθήκευσης των δεδομένων τους ― η παράλληλη αυτή διαδικασία
αγγίζει τους πιο απίθανους και φαινομενικά ασύνδετους μεταξύ τους χώρους και
ανθρώπους: τους μουσικούς και τους μεταφραστές, τους σκηνοθέτες τους ηθοποιούς
και τους σεναριογράφους, εμένα προσωπικά μέσω της Κοσμοϊδιογλωσσίας από πλευράς
βιολογικού χρόνου και πνευματικού έργου και κόπου, όλους μας μέσω των δεδομένων
που προσφέρουμε αφειδώς σε καθημερινή βάση, και από τα οποία ωφελούνται τρίτοι
δίχως καν να το αντιλαμβανόμαστε.
Επί καθημερινής βάσης ξεζουμιζόμαστε, εξορύσσεται και υπερ-συσσωρεύεται δωρεάν αξία από τα δεδομένα μας ― θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για εκ-μετάλλευση με την κυριολεκτική και όχι τρέχουσα σημασία του όρου, με όλους μας να αποτελούμε το (βιολογικό) μετάλλευμα και τα δεδομένα μας το (ψηφιακό) μέταλλο.
Ένα τεράστιο ζήτημα που αγγίζει όλες και όλους μας σε επίπεδο καθημερινότητας.
Θα επανέλθω με αποκλειστικό κείμενο.
Επί καθημερινής βάσης ξεζουμιζόμαστε, εξορύσσεται και υπερ-συσσωρεύεται δωρεάν αξία από τα δεδομένα μας ― θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για εκ-μετάλλευση με την κυριολεκτική και όχι τρέχουσα σημασία του όρου, με όλους μας να αποτελούμε το (βιολογικό) μετάλλευμα και τα δεδομένα μας το (ψηφιακό) μέταλλο.
Ένα τεράστιο ζήτημα που αγγίζει όλες και όλους μας σε επίπεδο καθημερινότητας.
Θα επανέλθω με αποκλειστικό κείμενο.
• Οι ήδη υπαρκτές τάσεις απομείωσης ή
ακόμη και εξάλειψης της σεξουαλικότητας από το κοινωνικό περιβάλλον
υποκαθιστούν, με εξαναγκαστικό σε συγκεκριμένες περιπτώσεις τρόπο, τη
φυσική-σωματική σεξουαλικότητα με την εικονική και, παράλληλα με την περιστολή
των κοινωνικών επαφών και την καταστολή των φυσικών δεσμών των ανθρώπων, καθώς
και τον περιορισμό και τη ρύθμιση των μετακινήσεων τους, εξωθούν σε μια συνθήκη
που η φυσικότητα και η κοινωνικότητα υποκαθίστανται από την εικονικότητα και τη
ψηφιακότητα, δηλαδή σε αποϋλοποίηση από το φυσικό και κοινωνικό περιβάλλον και
σε εξαΰλωση σε ψηφιακά υποκατάστατα ― είτε έχουμε να κάνουμε με τη
σεξουαλικότητα, είτε με τον πολίτη ή την πολιτική κοινότητα (δεν υπάρχει
πολιτική κοινότητα δίχως φυσικό δημόσιο χώρο).
• Ισχυρίζομαι πως ο λεγόμενος
ψηφιακός δημόσιος χώρος, ως εικονικό περιβάλλον, δεν είναι ούτε δημόσιος ούτε
εθνικός ούτε χώρος ούτε περιβάλλον, αλλά ψηφιακή πλατφόρμα υπέρ-συσσώρευσης και
υπέρ-συγκέντρωσης δεδομένων και πληροφοριών.
• Τα συλλογικά τραύματα και οι ψυχικές
μεταλλάξεις ―που προκύπτουν από συνθήκες όπως οι προηγούμενες συνεπικουρούμενες
από άλλες που έχω περιγράψει― εμπεριέχουν στους κόλπους τους σπόρους οργής και
καταστροφής.
• Ο έλεγχος και η τάξη που γίνεται προσπάθεια να εγκαθιδρυθούν από διάφορες
κυβερνήσεις, ανεξαρτήτως κινήτρων και υπό τις παρούσες αρχικές συνθήκες, είναι
μονάχα φαινομενικός.
Η αλήθεια είναι πως κανείς δεν έχει τον έλεγχο.
Η αταξία είναι η πραγματικότητα του κόσμου. Η αλήθεια του κόσμου είναι το χάος.
Η αλήθεια είναι πως κανείς δεν έχει τον έλεγχο.
Η αταξία είναι η πραγματικότητα του κόσμου. Η αλήθεια του κόσμου είναι το χάος.
• Η καταστολή, η χωρική οριοθέτηση και ο
ψηφιακός έλεγχος της φυσικής, κοινωνικής και οικονομικής ανθρώπινης ζωής ούτε
αποτελεί ούτε οικοδομεί τάξη ― ενταγμένη σε ένα πλαίσιο δικαιοσύνης που θα
εξασφαλίζει την ανθρώπινη ελευθερία. Θέτει όμως τα θεμέλια και την υποδομή
απόλυτης εξάρτησης και ετεροπροσδιορισμού του ανθρώπου ως οντότητας και ύπαρξης
από τον ψηφιακό θηριώδη Λεβιάθαν.
• Ανέδειξα πως η ρύθμιση, ο συντονισμός
και ο έλεγχος της ελεύθερης-ανεμπόδιστης μετακίνησης των ανθρώπων που κάνουν
χρήση ενός τεχνολογικού μέσου, έρχεται ολοένα και πιο κοντά τους, και από το
δημόσιο χώρο και το εξωτερικό ως προς τον άνθρωπο αστικό περιβάλλον (φωτεινοί
σηματοδότες), πέρασε στην άμεση επαφή με τον άνθρωπο όταν βρίσκεται σε κίνηση
(αυτοκίνητα με πλοηγό, κάρτες μετακινήσεων κ.λπ), για να φτάσει μέχρι το
εσωτερικό της ιδιωτικής του σφαίρας, μέσω του κινητού τηλεφώνου (π.χ
άδεια-ενημέρωση μετακίνησης).
• Εξέλιξη που εκτιμώ ότι πρέπει να ιδωθεί υπό το φως του κατεβάσματος της
ρύθμισης της κυκλοφορίας και της ελεγχόμενης ―επί πληρωμή― μετάβασης από το
εσωτερικό του κράτους ―από μια περιφέρεια ή οποιαδήποτε αυτοδιοικητική διαίρεση
σε μια άλλη―, στο εσωτερικό της πόλης ―από μια αστική περιοχή σε μια άλλη―, και
την σταδιακή υποκατάσταση, μέσω της αυτοματοποίησης, του ανθρώπου ως ρυθμιστή
των μετακινήσεων άλλων ανθρώπων.
• Οι δύο προηγούμενες εξελίξεις έχουν συγκλονιστικές συνέπειες και σχετίζονται
με την ανάπτυξη συστημάτων και λογισμικών δορυφορικής πλοήγησης, με επίγεια
τμήματα ελέγχου, και με Συστήματα Στιγματοθέτησης ή Θεσιθεσίας, με τα οποία
συνδέονται σταδιακά πάσης φύσεως μικροί ηλεκτρονικοί δέκτες, φορητές συσκευές,
ψηφιακές μηχανές και πλοηγοί τεχνολογικών μέσων μετακίνησης. Σηματοδοτήθηκαν,
κατά το παρελθόν, από τη δημιουργία του πρώτου ψηφιακού διηπειρωτικού
συστήματος παρακολούθησης και συγκέντρωσης πληροφοριών.
Το 2009, ο αριθμός συνδεδεμένων μέσω διαδικτύου συσκευών ξεπέρασε
τον αριθμό των ανθρώπων. Πλέον ο αριθμός τους είναι τριπλάσιος ή πενταπλάσιος.
Συνολικά, εκτιμάται πως περίπου τριάντα δισεκατομμύρια πράγματα (Internet of Things), άνθρωποι και συσκευές, είναι συνδεδεμένα με διαδικτυακό τρόπο (αδιάφορο αν π.χ η Ρωσσία ή η Κίνα έχουν δικές τους πλατφόρμες ή αν οι αμερικανικές έχουν πλανητικό εύρος. Η διασύνδεση παραμένει). Οι τρεις προηγούμενες παράγραφοί, η αμέσως επόμενη καθώς και οι αναφορές περί δεδομένων νωρίτερα αποκτούν διαφορετική διάσταση υπό αυτό το πρίσμα.
Συνολικά, εκτιμάται πως περίπου τριάντα δισεκατομμύρια πράγματα (Internet of Things), άνθρωποι και συσκευές, είναι συνδεδεμένα με διαδικτυακό τρόπο (αδιάφορο αν π.χ η Ρωσσία ή η Κίνα έχουν δικές τους πλατφόρμες ή αν οι αμερικανικές έχουν πλανητικό εύρος. Η διασύνδεση παραμένει). Οι τρεις προηγούμενες παράγραφοί, η αμέσως επόμενη καθώς και οι αναφορές περί δεδομένων νωρίτερα αποκτούν διαφορετική διάσταση υπό αυτό το πρίσμα.
• Παρά τα παχιά και μεγάλα λόγια περί
τεχνολογίας και προόδου, αυτό που έχει αλλάξει από την περίοδο του Μαύρου
Θανάτου ―υπό το φως της χρήσης κοινών πρακτικών με τότε και κυριαρχίας
των ιδίων ανθρώπινων παθών―, επτά αιώνες αργότερα, στην πράξη, είναι τα
επίπεδα οργανωτικής ισχύος και μαζικού ελέγχου συμπεριφορών.
Καθόλου τυχαία στα Προλεγόμενα―ένα κείμενο το οποίο
θεωρώ πως θα είναι περισσότερο διαυγές ως προς την κατανόηση και τα θέματα που
ανοίγει σε μια πενταετία από σήμερα― αναφέρθηκα πάνω από εξήντα φορές στον όρο
τεχνολογία και σε παράγωγα του δίχως να αναφερθώ, συνειδητά και ηθελημένα, ούτε
μια φορά στον όρο επιστήμη, διότι σκοπεύω να γράψω ειδικό κείμενο για το
τεράστιο αυτό ζήτημα: οι επιστήμες ―στον πληθυντικό πάντοτε και ποτέ στον
ενικό και με κεφαλαίο Ε― πρέπει να διαφυλαχθούν· παράλληλα όμως
οφείλουν να αναλάβουν τις ευθύνες τους παύοντας να λειτουργούν ως υποτακτικές
θεραπαινίδες και ―στον ενικό ως Επιστήμη― ως θεμελιωτικός ιδρυτικός μύθος μιας
τεχνολογικής εξουσίας.
Δεν κινδυνεύει να καταπόθεί, να αφομοιωθεί και να χωνευθεί μονάχα η πολιτική από την τεχνολογία αλλά και η επιστήμη.
Η απαξίωση των επιστημών ―δεν αναφέρομαι στην κρίση των λεγόμενων ανθρωπιστικών και κοινωνικών επιστήμων αλλά και σε σκληρότερες επιστήμες, από τις οποίες προέρχομαι―, κατά τις τελευταίες δεκαετίες, αποτελεί σύμπτωμα αυτής της εξέλιξης, δηλαδή της κατάποσης των πάντων από τον τεχνολογικό Λεβιάθαν.
Δεν κινδυνεύει να καταπόθεί, να αφομοιωθεί και να χωνευθεί μονάχα η πολιτική από την τεχνολογία αλλά και η επιστήμη.
Η απαξίωση των επιστημών ―δεν αναφέρομαι στην κρίση των λεγόμενων ανθρωπιστικών και κοινωνικών επιστήμων αλλά και σε σκληρότερες επιστήμες, από τις οποίες προέρχομαι―, κατά τις τελευταίες δεκαετίες, αποτελεί σύμπτωμα αυτής της εξέλιξης, δηλαδή της κατάποσης των πάντων από τον τεχνολογικό Λεβιάθαν.
Η εποχή της ιδεολογικής αθωότητας και του
μήνα του μέλιτος ―το ευρωκεντρικό ιδεολογικό όραμα της σύνδεσης και σύνθεσης―
τεχνολογίας και επιστήμης τέλειωσε.
Η τεχνολογία, ως εξουσία πλέον, έχει αυτονομηθεί από την επιστήμη μετατρέποντας την σε υποτακτική της, υποβιβάζοντας ή εργαλειοποιώντας την σε μέσο και πηγή νομιμοποίησης της κυριαρχίας και της εξουσίας της. Αν δεν προσεχθεί η συγκεκριμένη εξέλιξη θα υπάρξουν ολόκληροι επιστημονικοί κλάδοι που θα απαξιωθούν, αν δεν κινδυνεύσουν με κατάρρευση.
Η τύχη των επιστημόνων, σε διάφορους κλάδους, μεσοπρόθεσμα, ίσως να μην είναι τόσο διαφορετική από την τύχη των μουσικών.
Η τεχνολογία, ως εξουσία πλέον, έχει αυτονομηθεί από την επιστήμη μετατρέποντας την σε υποτακτική της, υποβιβάζοντας ή εργαλειοποιώντας την σε μέσο και πηγή νομιμοποίησης της κυριαρχίας και της εξουσίας της. Αν δεν προσεχθεί η συγκεκριμένη εξέλιξη θα υπάρξουν ολόκληροι επιστημονικοί κλάδοι που θα απαξιωθούν, αν δεν κινδυνεύσουν με κατάρρευση.
Η τύχη των επιστημόνων, σε διάφορους κλάδους, μεσοπρόθεσμα, ίσως να μην είναι τόσο διαφορετική από την τύχη των μουσικών.
• Επεσήμανα ―μια ιδέα που ασφαλώς δεν
αποτελεί προσωπική μου σύλληψη― πως το κράτος δεν έχει a prioriενυπάρχουσα
ή έμφυτη δομή, η λειτουργία και η εξέλιξη του δεν είναι γραμμική, και οφείλει
να καλύψει τις ανάγκες τόσο της πολιτικής κοινότητας ―δηλαδή του έθνους― όσο
και των μητροπόλεων ―δηλαδή των εμπορικών κόμβων, των εδρών του χρήματος και
των κέντρων τεχνολογικής ανάπτυξης―, και έθεσα το ερώτημα ποιος θα καταρρεύσει:
οι μητροπόλεις ή τα κράτη;
• Ισχυρίζομαι πως το διχοτομικό σχήμα
παγκοσμιοποίηση vis-à-vis εθνικισμός, ως αλληλοαποκλεισμός, αποτελεί ψευδές
δίλημμα.
Η παγκοσμιοποίηση και ο εθνικισμός έχουν ιστορικά αυτό-συσταθεί, διαμορφωθεί και οργανωθεί μεταξύ τους.
Μόνον ο εθνικισμός μπορεί να συνδυάζει, με τόση άνεση, δρακόντεια μέτρα φυσικής απο-παγκοσμιοποιήσης και την ιδία στιγμή να προωθεί και να θέτει σε εφαρμογή, μαζικά και γοργά, μέτρα τεχνολογικής γενικά και ψηφιακής ειδικότερα υπέρ-παγκοσμιοποίησης.
Η πλανητική εξάπλωση του εθνικισμού παράγει τυποποιημένα μοντέλα συλλογικής οργάνωσης σε πολλαπλά επίπεδα που ενσωματώνονται ή απορροφούνται ευκολότερα σε διεργασίες παγκόσμιας κλίμακας. Αποτελεί μια υπερπολύτιμη ιδεολογία τόσο για την παγκοσμιοποίηση, ως διαδικασία, όσο και για το κράτος, ως οντότητα.
Η παγκοσμιοποίηση και ο εθνικισμός έχουν ιστορικά αυτό-συσταθεί, διαμορφωθεί και οργανωθεί μεταξύ τους.
Μόνον ο εθνικισμός μπορεί να συνδυάζει, με τόση άνεση, δρακόντεια μέτρα φυσικής απο-παγκοσμιοποιήσης και την ιδία στιγμή να προωθεί και να θέτει σε εφαρμογή, μαζικά και γοργά, μέτρα τεχνολογικής γενικά και ψηφιακής ειδικότερα υπέρ-παγκοσμιοποίησης.
Η πλανητική εξάπλωση του εθνικισμού παράγει τυποποιημένα μοντέλα συλλογικής οργάνωσης σε πολλαπλά επίπεδα που ενσωματώνονται ή απορροφούνται ευκολότερα σε διεργασίες παγκόσμιας κλίμακας. Αποτελεί μια υπερπολύτιμη ιδεολογία τόσο για την παγκοσμιοποίηση, ως διαδικασία, όσο και για το κράτος, ως οντότητα.
Σε ένα διαφορετικό πλαίσιο από αυτό της
παγκοσμιοποίησης και μιλώντας με παραδοσιακούς όρους προσέγγισης του, πρέπει να
επισημανθεί πως ο εθνικισμός δεν αποτελεί εναλλακτική ιδεολογία ως προς τις
καθεστωτικά ή φαινομενικά αντιμαχόμενες ―φιλελευθερισμός, σοσιαλισμός κ.λπ―,
καθώς έχει συνδυαστεί ιστορικά με όλες.
Διαφέρει από όλες τις υπόλοιπες διότι λειτουργεί με παρεμφερή τρόπο όπως οι default ρυθμίσεις των λογισμικών και των προγραμμάτων υπολογιστών.
Έχει συνδυαστεί με τα πάντα και από τους πάντες: από τις πιο απίθανες αντίπαλες και αντιμαχόμενες ιδεολογίες, τάξεις και ομάδες, που έχουν τις πιο αντίθετες στοχεύσεις και τα πιο αλληλοσυγκρουόμενα μεταξύ τους κίνητρα και συμφέροντα, με εντελώς διαφορετικά πολιτισμικά υπόβαθρα, και από ολοκληρωτικά ασύμβατες αντιλήψεις περί ιστορίας, χρόνου και αξιών.
Θα επανέλθω στις ιδιαιτερότητες του εθνικισμού, εξετάζοντας τον αυτοτελώς και όχι vis-à-vis προς την παγκοσμιοποίηση.
Οι άνθρωποι, πλέον, αδυνατούν να σκεφτούν τη συγκεκριμένη ιδεολογία με όρους πέραν μιας ―κοσμικής― αγγελολογίας και δαιμονολογίας.
Διαφέρει από όλες τις υπόλοιπες διότι λειτουργεί με παρεμφερή τρόπο όπως οι default ρυθμίσεις των λογισμικών και των προγραμμάτων υπολογιστών.
Έχει συνδυαστεί με τα πάντα και από τους πάντες: από τις πιο απίθανες αντίπαλες και αντιμαχόμενες ιδεολογίες, τάξεις και ομάδες, που έχουν τις πιο αντίθετες στοχεύσεις και τα πιο αλληλοσυγκρουόμενα μεταξύ τους κίνητρα και συμφέροντα, με εντελώς διαφορετικά πολιτισμικά υπόβαθρα, και από ολοκληρωτικά ασύμβατες αντιλήψεις περί ιστορίας, χρόνου και αξιών.
Θα επανέλθω στις ιδιαιτερότητες του εθνικισμού, εξετάζοντας τον αυτοτελώς και όχι vis-à-vis προς την παγκοσμιοποίηση.
Οι άνθρωποι, πλέον, αδυνατούν να σκεφτούν τη συγκεκριμένη ιδεολογία με όρους πέραν μιας ―κοσμικής― αγγελολογίας και δαιμονολογίας.
• Επέστησα την προσοχή στο ζήτημα μιας
ευρείας, ξαφνικής και μαζικής νομισματικής ψηφιοποίησης ―είτε υπό τη μορφή
κάρτας είτε μέσω κάποιας εφαρμογής στο κινητό τηλέφωνο― που, δυνητικά, και
εφόσον δεν υπάρξουν θεσμικές δικλείδες ασφάλειας, μπορεί να οδηγήσει σε ελέγχο
και καταγραφή του είδους, της τοποθεσίας και του χρόνου αγοράς προϊόντων, σε
φορολόγηση ή δέσμευση κατά βούληση, και σε αδυναμία αγοράς και πώλησης δίχως τη
χρήση ηλεκτρικού ρεύματος ή κάποιας μορφής σύνδεση ή/και σύνθεση βιολογικού και
ψηφιακού και, τέλος, σε απόλυτη παραβίαση της ιδιωτικότητας.
Η εξέλιξη αυτή θα συμβεί, σταδιακά ή απότομα, άμεσα ή έμμεσα ―δηλαδή ως απάντηση ή λόγω συνθηκών οικονομικής κατάρρευσης―, με αντιλήψεις περί τεχνολογικής λογοδοσίας, πολιτικές δικλείδες ασφάλειας και θεσμικά αντίβαρα ή χωρίς τα προηγούμενα, για λόγους ενδογενείς ή εξωγενείς ― σε ό,τι αφορά τους τελευταίους ήδη έχει διαμορφωθεί το έδαφος και υπάρχει η ζήτηση και η ανάγκη, όχι μονάχα από «κακούς», προκειμένου να παρακαμφθεί το σύστημα swift, δηλαδή να απελευθερωθούν κράτη από τις αυθαίρετες χρήσεις και χειραγωγήσεις του συστήματος από τον πελαγοδρομούντα ημι-ηγεμονά. Δε νοείται η οικονομική, ενεργειακή και διπλωματική πολιτική περίπου διακοσίων κρατών να εξαρτάται από τις διαθέσεις ενός κράτους ― τα τελευταία προπύργια του είναι αυτά.
Η εξέλιξη αυτή θα συμβεί, σταδιακά ή απότομα, άμεσα ή έμμεσα ―δηλαδή ως απάντηση ή λόγω συνθηκών οικονομικής κατάρρευσης―, με αντιλήψεις περί τεχνολογικής λογοδοσίας, πολιτικές δικλείδες ασφάλειας και θεσμικά αντίβαρα ή χωρίς τα προηγούμενα, για λόγους ενδογενείς ή εξωγενείς ― σε ό,τι αφορά τους τελευταίους ήδη έχει διαμορφωθεί το έδαφος και υπάρχει η ζήτηση και η ανάγκη, όχι μονάχα από «κακούς», προκειμένου να παρακαμφθεί το σύστημα swift, δηλαδή να απελευθερωθούν κράτη από τις αυθαίρετες χρήσεις και χειραγωγήσεις του συστήματος από τον πελαγοδρομούντα ημι-ηγεμονά. Δε νοείται η οικονομική, ενεργειακή και διπλωματική πολιτική περίπου διακοσίων κρατών να εξαρτάται από τις διαθέσεις ενός κράτους ― τα τελευταία προπύργια του είναι αυτά.
• Εκτιμώ πως ο κίνδυνος δεν είναι τόσο μια
σύγκρουση ανάμεσα σε μια εθνοκεντρική ή οποιαδήποτε άλλη πολιτική και μια γεωκεντρική
ή κάποια άλλη τεχνολογία ―και μια πιθανή ήττα της πρώτης από την τελευταία―,
όσο η αφομοίωση της πολιτικής και η χώνευση της από την τεχνολογική εξουσία. Το
πιο δόλιο και ύπουλο, το πλέον διεφθαρμένο ρόλο, σε αυτό το παιχνίδι εξουσίας
διαδραματίζει η θρησκεία μετά εξισώσεων του οικονομισμού ή ενός ιδιαίτερου
τύπου του ― που από τη μια πλευρά θέλει high tech αλγοριθμικό
και AI trading και συγχώνευση με την τεχνολογία και, από την
άλλη, γλύφει εκεί που έφτυνε και κρύβεται πίσω από τα παντελόνια του κράτους
προκειμένου το τελευταίο να τη σώσει.
Η πολιτική, αν συνεχίσει στα ίδια μονοπάτια και με τα ίδια αυτοματοποιημένα διαχειριστικά μυαλά, δίχως ιδέες και επιστήμες στο πλευρό της, μεσοπρόθεσμα δεν έχει ελπίδα, είναι χαμένη υπόθεση, σε αυτό το παιχνίδι εξουσίας. Βέβαια υπάρχουν και ευχάριστα νέα: ο κίνδυνος μιας τεχνολογικής εξουσίας αποτελεί κυρίως ζήτημα έντασης και όχι διάρκειας.
Ο χρόνος στην προκειμένη περίπτωση είναι σύμμαχος του πολιτικού και του ανθρώπου, βρίσκεται στο πλευρό του οργανικού και όχι του μηχανικού.
Κανένα ―μηχανικό― δημιούργημα του ανθρώπου δεν έχει επιβιώσει στον αγώνα ενάντια στο χρόνο.
Μόνον ο άνθρωπος το έχει καταφέρει αυτό (η προηγούμενη πρόταση είναι δυνατή και όμορφη όμως παραλείπει μια πτυχή στην οποία σκοπεύω να αφιερώσω αποκλειστικό κείμενο).
Η πολιτική, αν συνεχίσει στα ίδια μονοπάτια και με τα ίδια αυτοματοποιημένα διαχειριστικά μυαλά, δίχως ιδέες και επιστήμες στο πλευρό της, μεσοπρόθεσμα δεν έχει ελπίδα, είναι χαμένη υπόθεση, σε αυτό το παιχνίδι εξουσίας. Βέβαια υπάρχουν και ευχάριστα νέα: ο κίνδυνος μιας τεχνολογικής εξουσίας αποτελεί κυρίως ζήτημα έντασης και όχι διάρκειας.
Ο χρόνος στην προκειμένη περίπτωση είναι σύμμαχος του πολιτικού και του ανθρώπου, βρίσκεται στο πλευρό του οργανικού και όχι του μηχανικού.
Κανένα ―μηχανικό― δημιούργημα του ανθρώπου δεν έχει επιβιώσει στον αγώνα ενάντια στο χρόνο.
Μόνον ο άνθρωπος το έχει καταφέρει αυτό (η προηγούμενη πρόταση είναι δυνατή και όμορφη όμως παραλείπει μια πτυχή στην οποία σκοπεύω να αφιερώσω αποκλειστικό κείμενο).
• Συνυπάρχουν, παράλληλα και ταυτόχρονα,
τάσεις φυσικής απο-παγκοσμιοποίησης που εδράζεται σε συγκεκριμένο ενεργειακό
μείγμα, και ψηφιακής υπέρ-παγκοσμιοποίησης που αξιώνει ένα νέο ενεργειακό
μείγμα.
Η σχέση φυσικής και ψηφιακής παγκοσμιοποίησης εκφράζει δύο διαφορετικές όψεις και λειτουργίες, καταβολισμού και αναβολισμού, μιας και μόνης διαδικασίας ― του μεταβολισμού της παγκοσμιοποίησης.
Η σχέση φυσικής και ψηφιακής παγκοσμιοποίησης εκφράζει δύο διαφορετικές όψεις και λειτουργίες, καταβολισμού και αναβολισμού, μιας και μόνης διαδικασίας ― του μεταβολισμού της παγκοσμιοποίησης.
• Στο ανθρώπινο σώμα η διαδικασία
διάσπασης πολύπλοκων ουσιών σε απλούστερες και η απελευθέρωση ενέργειας
ονομάζεται καταβολισμός ενώ η σύνθεση πολύπλοκοτητας που απορροφά ενέργεια
αναβολισμός.
Καταβολισμός και αναβολισμός συνθέτουν τον μεταβολισμό.
Οι διαδικασίες αυτές ασφαλώς σχετίζονται με τον ρυθμό της ζωής και την αντίληψη για τον χρόνο.
Καταβολισμός και αναβολισμός συνθέτουν τον μεταβολισμό.
Οι διαδικασίες αυτές ασφαλώς σχετίζονται με τον ρυθμό της ζωής και την αντίληψη για τον χρόνο.
• Εξελίξεις φυσικής
απο-παγκοσμιοποίησης με παράλληλη επιτάχυνση τάσεων τεχνολογικής
υπέρ-παγκοσμιοποίησης φανερώνουν, πέρα από τις παθογένειες της ίδιας της
διαδικασίας της παγκοσμιοποίησης, αδυναμία κρατών και υποχώρηση της ισχύος
τους, όχι ενίσχυση τους.
• Μια φαινομενική ισχυροποίηση του
κράτους μέσω της ψηφιοποίησης μπορεί να ιδωθεί και ως ουσιαστική αποδυνάμωση
του ― ορθότερα ως ισχυροποίηση στο εσωτερικό και αποδυνάμωση ως προς το
εξωτερικό.
Εξέλιξη που μπορεί να ενισχύσει την ήδη, μέχρι ενός βαθμού, υπάρχουσα μετατροπή του σε μηχανισμό θεσμοθέτησης, νομιμοποίησης και επιβολής πολιτικών υπό αυξημένη κεντρική υπερκρατική καθοδήγηση ή καθ'υπαγόρευση αποκεντρωμένων υπερεθνικών ιδιωτικών συμφερόντων και δικτύων.
Εξέλιξη που μπορεί να ενισχύσει την ήδη, μέχρι ενός βαθμού, υπάρχουσα μετατροπή του σε μηχανισμό θεσμοθέτησης, νομιμοποίησης και επιβολής πολιτικών υπό αυξημένη κεντρική υπερκρατική καθοδήγηση ή καθ'υπαγόρευση αποκεντρωμένων υπερεθνικών ιδιωτικών συμφερόντων και δικτύων.
• Ζούμε εξίσου βαθύτατους και
δομικούς οργανωτικούς μετασχηματισμούς όπως την περίοδο προ του Μεγάλου Πολέμου
που, δυνητικά, μπορούν να επηρεάσουν τις σχέσεις μεταξύ πόλεων, κρατών και
περιφερειών, σε συστημικό επίπεδο.
Ήδη μέτρα, έλεγχοι και περιορισμοί που εφαρμόστηκαν έχουν καταλύσει την εδαφική συνέχεια σε πολλές εθνικές επικράτειες.
Ήδη μέτρα, έλεγχοι και περιορισμοί που εφαρμόστηκαν έχουν καταλύσει την εδαφική συνέχεια σε πολλές εθνικές επικράτειες.
• Αν η ενοποίηση του φυσικού χώρου γέννησε
το εδαφικό κυρίαρχο κράτος τότε το άδειασμα του και η συνεπακόλουθη ψηφιακή του
υποκατάσταση σηματοδοτούν την απαρχή, είτε της μετάλλαξης είτε της κατάρρευσης
του κράτους.
• Ανέδειξα τη συσχέτιση και τη συνάφεια
ανάμεσα στην απελευθέρωση μιας φυσικής δύναμης ―είτε σε υποατομικό είτε σε
μικροβιολογικό είτε σε οποιοδήποτε άλλο επίπεδο― και τη δημιουργία μιας νέας
τεχνολογίας ή την ενίσχυση, εμβάθυνση και νέα χρήση μιας ήδη υπάρχουσας, και
εκτίμησα πως την περίοδο που διανύουμε η απελευθέρωση μιας άλλης φυσικής
δύναμης, ιογενούς φύσεως, είναι πιθανόν να οδηγήσει σε νέες τεχνολογίες και
στην επιτάχυνση ή νέα χρήση ήδη υπαρχουσών τεχνολογιών
• Προειδοποιώ για τη μετατροπή της τεχνολογίας από υλική δύναμη ανεξαρτησίας,
απελευθέρωσης και ενδυνάμωσης του αυτεξουσίου και αυτοκυριαρχου χαρακτήρα του
ανθρώπου (μια κάπως αφελής εξιδανικευτική ευρωκεντρική άποψη), σε όργανο
απόλυτου ελέγχου, καταναγκασμού και εξουσιασμού του, αδιανόητης κλίμακας.
• Αναφέρθηκα σε μια βούληση και νοοτροπία
που χλευάζει κάθε περιορισμό στο φυσικό και βιολογικό χώρο και χρόνο και θεωρεί
το απεριόριστο και ατελείωτο, το νῦν καὶ ἀεὶ, δηλαδή το άπειρο, ως στόχο της.
Μια νοοτροπία που προσλαμβάνει την τεχνολογία ως κύριο μέσο συναλλαγών και ανταλλαγής, δηλαδή ως χρήμα, και κύριο διαμεσολαβητή στη σχέση μεταξύ του ανθρώπου και της φύσης (ακόμη και οι ευθύνες του κράτους που αναφέρθηκα στην αρχή, του σε αποδρομή ημι-ηγεμονά, φαντάζουν μικρές συγκριτικά με τις ευθύνες αυτής της νοοτροπίας), και μια βούληση που μέσω συγκεκριμένων χρήσεων της τεχνολογίας παραπέμπει, με σύγχρονους όρους, σε αλχημεία και λατρευτική πρακτική.
Μια νοοτροπία που προσλαμβάνει την τεχνολογία ως κύριο μέσο συναλλαγών και ανταλλαγής, δηλαδή ως χρήμα, και κύριο διαμεσολαβητή στη σχέση μεταξύ του ανθρώπου και της φύσης (ακόμη και οι ευθύνες του κράτους που αναφέρθηκα στην αρχή, του σε αποδρομή ημι-ηγεμονά, φαντάζουν μικρές συγκριτικά με τις ευθύνες αυτής της νοοτροπίας), και μια βούληση που μέσω συγκεκριμένων χρήσεων της τεχνολογίας παραπέμπει, με σύγχρονους όρους, σε αλχημεία και λατρευτική πρακτική.
• Η κατάρρευση μιας οντότητας υψηλής
εσωτερικής διαφοροποίησης ή ενός πολύπλοκου συστήματος, εκφράζεται συνήθως μέσω
της απλοποίησης τους, λόγω αδυναμίας διατήρησης και διαιώνισης τους καθώς τα
επίπεδα πολυπλοκότητας καθιστούν σταδιακά τη δομή υπερβολικά ενεργοβόρα και
δαπανηρή.
Υπό αυτή την έννοια, οι περισσότερες πολύπλοκες δομές καταρρέουν υπό το ίδιο τους το βάρος και επανέρχονται στα στοιχειακά και απλοϊκότερα συστατικά τους μέρη.
Υπό αυτή την έννοια, οι περισσότερες πολύπλοκες δομές καταρρέουν υπό το ίδιο τους το βάρος και επανέρχονται στα στοιχειακά και απλοϊκότερα συστατικά τους μέρη.
• Η κυρίαρχη συνείδηση του ανθρώπου της
εποχής μας έχει εγκλωβιστεί σε έναν ιδεολογικό κλίβανο, δίχως να επιλύει τα
αίτια των προβλημάτων που αντιμετωπίζει ―διότι τα προϋποθέτει σιωπηρά― παρά
καταπολεμά μονάχα τα συμπτώματα τους, έχοντας μπλεχτεί σε έναν τεχνολογικό ιστό
πολυπλοκότητας που οδηγεί ουσιαστικά στην υπονόμευση της έμβιας ύπαρξης του,
κινδυνεύοντας εν τέλει ο άνθρωπος να συνθλιβεί ανάμεσα στις δυνάμεις της φύσης
και της τεχνολογίας ― καθώς οι φυσικές, βιολογικές ή άλλες δυνάμεις που
απελευθερώνει, μέσω συγκεκριμένων αντιλήψεων περί χρήσης και ανάπτυξης της
τεχνολογίας, ωθούν σε ολοένα μεγαλύτερη ανάγκη τεχνολογικής πολυπλοκότητας και
άρα ενεργειακής δαπάνης, που είναι αναγκαία για την στήριξη αυτής της
πολυπλοκότητας.
• Όλες οι ζωτικές λειτουργίες (υπο)συστημάτων ―σε ορισμένες περιπτώσεις
φαινομενικά ασύνδετων μεταξύ τους― που στηρίζουν και συντηρούν την ύπαρξη μιας
πολύπλοκης δομής, εδράζονται στον ηλεκτρισμό και την τροφή, δηλαδή στην
ενέργεια ― σε τελική ανάλυση στον Ήλιο (τα ορυκτά καύσιμα δεν είναι παρά
αποθηκευμένη ηλιακή ενέργεια).
• Η πιο επικίνδυνη φάση για πιθανή
συστημική κατάρρευση ή μαζική καταστροφή είναι κατά τη μετάβαση από ένα τοπικό,
εθνικό, περιφερειακό ή διηπειρωτικό μοντέλο, πρότυπο ή πολιτισμό, προς μια
ανάλογη δομή που όμως τεχνολογικά και από απόψεως ενεργειακής βάσης έχει
πλανητικό χαρακτήρα ― αδιάφορο εάν πολιτικά ή εμπορικά επικρατεί πολυδιάσπαση.
• Όλες οι μεγάλες διευρύνσεις προς κάποια μορφή πλανητικοποίησης
εγκαθιδρύθηκαν ή θεσμοθετήθηκαν μετά, και όχι πριν, από συγκρούσεις
και έπονται, δεν προηγούνται, καταστροφών μαζικής κλίμακας.
• Όλα τα θεμελιώδη ζητήματα και προβλήματα εμπεριέχονται στους ορισμούς, τα
όρια και τις σχέσεις, μεταξύ των ζώων, του ανθρώπου, των μηχανών, των υβριδίων
όλων των προηγούμενων, της φύσης και του Θεού, και από τις απαντήσεις που θα
δοθούν ―με κομβικότερη όλων την απάντηση στο ερώτημα τι είναι ο
άνθρωπος;―, θα προκύψει μια νέα κοσμοεικόνα, μια κοσμολογία, μια ηθική και
μια φιλοσοφία του ανθρώπου και της ζωής ― ή πολλαπλές.• Σταδιακά γινόμαστε ολοένα και
περισσότερο εικονικά ορατοί και φυσικά αόρατοι ενώ, όλα τα προηγούμενα, όλα όσα
διαβάσατε, λαμβάνουν χώρα υπό συνθήκες πύκνωσης του ιστορικού χρόνου και
αραίωσης του φυσικού χώρου.
• Τέλος, την 23η Μαρτίου (2020 μ.Χ | 1441 سَنة هِجْريّة), δηλαδή πριν από
ενάμισι μήνα ή πιο συγκεκριμένα πριν από πενήντα ημέρες, έθεσα
―όχι εγώ ουσιαστικά αλλά η ροή των γεγονότων και των εξελίξεων―, ένα
νέο σύστημα χρονολόγησης ή μια νέα χρονολογία: 1 μ.Κ | Year Ι AQ.
Έξοδος
Έφερα στο φως όλες αυτές τις ιδέες,
ανέδειξα όλες αυτές τις ψηφίδες, σε τρεις μόλις δημοσιεύσεις (άνω των δέκα
χιλιάδων λέξεων βέβαια από απόψεως γραφής και πολλαπλάσιων λεπτών της ώρας από
πλευράς διανοητικής επεξεργασίας) υπό τους τίτλους:
Προλεγόμενα ενός νέου Ιστορικού Κύκλου (12/4), Χρονολόγιο μελετητή και ερευνητή ενός πιθανού μέλλοντος (28/4) και Προάγγελμα μέλλοντος (1/5). Είμαστε ακόμη στην αρχή. Έπεται συνέχεια... Ευελπιστώ.
Προλεγόμενα ενός νέου Ιστορικού Κύκλου (12/4), Χρονολόγιο μελετητή και ερευνητή ενός πιθανού μέλλοντος (28/4) και Προάγγελμα μέλλοντος (1/5). Είμαστε ακόμη στην αρχή. Έπεται συνέχεια... Ευελπιστώ.
Στο μέλλον, κάποια στιγμή, η ανθρώπινη
γραφή θα ατροφήσει και όλη η συσσωρευμένη ψηφιακά πληροφορία και γνώση θα χαθεί...
Ο κόπος, η αυτόβουλη προσφορά και η
εθελοντική προσπάθεια που καταβάλλει ένας και μόνος άνθρωπος ωφελεί πολλαπλώς
και ποικιλοτρόπως πολλούς.
Ο χρόνος, η έμπνευση και οι πόροι που προσφέρω σε αυτή την προσπάθεια είναι αδύνατον να αποτιμηθούν ― δεν υπάρχει τιμή που να αντιπροσωπεύει την αξία της προσφοράς ενός και μόνου ανθρώπου και το παράλληλο πολλαπλό πλεονέκτημα πολλών ανθρώπων.
Η ανταπόδοση σας, στην από μέρους μου προσφορά, συμβάλλει καθοριστικά στην αντοχή απέναντι στη φυσική εκπτώχευση που επιτελείται μέσω της ψηφιακής διαμεσολάβησης και υπερ-συσσώρευσης και στην απρόσκοπτη συνέχιση του εγχειρήματος της Κοσμοϊδιογλωσσίας.
Σας ευχαριστώ.
Ο χρόνος, η έμπνευση και οι πόροι που προσφέρω σε αυτή την προσπάθεια είναι αδύνατον να αποτιμηθούν ― δεν υπάρχει τιμή που να αντιπροσωπεύει την αξία της προσφοράς ενός και μόνου ανθρώπου και το παράλληλο πολλαπλό πλεονέκτημα πολλών ανθρώπων.
Η ανταπόδοση σας, στην από μέρους μου προσφορά, συμβάλλει καθοριστικά στην αντοχή απέναντι στη φυσική εκπτώχευση που επιτελείται μέσω της ψηφιακής διαμεσολάβησης και υπερ-συσσώρευσης και στην απρόσκοπτη συνέχιση του εγχειρήματος της Κοσμοϊδιογλωσσίας.
Σας ευχαριστώ.
11 | 5 | 1 μ.Κ (Year Ι AQ) | 2020
21 | 5 | 1 μ.Κ (Year Ι AQ) | 2020
Η σχέση της ελευθερίας και της ανάγκης
ελαττώνεται ή αυξάνεται, ανάλογα με την άποψη μέσω της οποίας μελετάμε την
ενέργεια.
Όμως, η σχέση αυτή παραμένει πάντα αντιστρόφως ανάλογη.
Όμως, η σχέση αυτή παραμένει πάντα αντιστρόφως ανάλογη.
Ο άνθρωπος που πνίγεται και, για να σωθεί, πιάνεται από έναν άλλο και τον
πνίγει, η εξαντλημένη από το θηλασμό μητέρα, που κλέβει για να φάει, ή ο
άνθρωπος ο συνηθισμένος στην πειθαρχία, που με το πρόσταγμα σκοτώνει έναν
ανυπεράσπιστο άνθρωπο, φαίνονται λιγότερο ένοχοι, δηλαδή λιγότερο ελεύθεροι και
πιο πολύ υποκείμενοι στο νόμο της ανάγκης, σε εκείνον που ξέρει τις συνθήκες
όπου βρίσκονται οι άνθρωποι αυτοί, και περισσότερο ελεύθεροι σε εκείνον που δεν
ξέρει πως ο άνθρωπος εκείνος πνιγόταν ο ίδιος, πως η μητέρα ήταν πεινασμένη,
πως ο στρατιώτης εκτελούσε διαταγή κ.λπ.
Απαράλλαχτα όπως φαίνεται λιγότερο ένοχος ο άνθρωπος που έκανε φόνο εδώ κι είκοσι χρόνια, και μετά απ'αυτό έζησε ήσυχα και χωρίς να βλάψει πια κανέναν, η πράξη του φαίνεται πιο πολύ υποκείμενη στο νόμο της αναγκαιότητας σε εκείνον που μελετάει την πράξη, αφού πέρασαν τα είκοσι χρόνια, και περισσότερο ελεύθερη σε εκείνον που μελέτησε την ίδια πράξη την επομένη της εκτέλεσης της.
Κι απαράλλαχτα η κάθε πράξη ανθρώπου τρελού, μεθυσμένου ή εξημμένου φαίνεται λιγότερο ελεύθερη και περισσότερο υποκείμενη στην ανάγκη σε εκείνον που ξέρει την ψυχική κατάσταση του ανθρώπου που την έκανε, και περισσότερο ελεύθερη και λιγότερο υποκείμενη στην ανάγκη σε εκείνον που δεν ξέρει την ψυχική του κατάσταση.
Σ'όλες αυτές τις περιπτώσεις, αυξάνεται ή μειώνεται η έννοια της ελευθερίας και αντίστοιχα μειώνεται ή αυξάνεται η έννοια της ανάγκης, ανάλογα με την άποψη μέσω της οποίας μελετάται η πράξη.
Έτσι που, όσο μεγαλύτερη φαίνεται η ανάγκη, τόσο λιγότερη φαίνεται η ελευθερία ― και αντίστροφα...
Όλες, χωρίς εξαίρεση, οι περιπτώσεις όπου αυξάνεται και μειώνεται η παράσταση μας για την ελευθερία και την ανάγκη έχουν μονάχα τρεις αιτίες· τις σχέσεις του ανθρώπου που έκανε την πράξη: 1) Προς τον εξωτερικό κόσμο,
2) Προς τον χρόνο, και
3) Προς τα αίτια που δημιούργησαν την πράξη....
Μονάχα πάνω σε αυτές τις τρεις βάσεις στηρίζονται το ακαταλόγιστο του εγκλήματος, που υπάρχει σε όλες τις νομοθεσίες, και τα ελαφρυντικά που μετριάζουν την ενοχή.
Η ευθύνη παρουσιάζεται μεγαλύτερη ή μικρότερη, ανάλογα με τη μεγαλύτερη ή μικρότερη γνώση των συνθηκών κάτω από τις οποίες βρισκόταν ο άνθρωπος που η πράξη του κρίνεται, ανάλογα με το μεγαλύτερο ή μικρότερο χρονικό διάστημα που μεσολάβησε από τότε που έγινε η πράξη ως τη στιγμή που κρίνεται, και τη μεγαλύτερη ή μικρότερη γνώση των αιτιών της πράξης.
Κι έτσι, η παράσταση μας για την ελευθερία και την ανάγκη αυξομειώνεται ανάλογα με τη μεγαλύτερη ή μικρότερη σχέση με τον εξωτερικό κόσμο, το μεγαλύτερο ή μικρότερο χρονικό διάστημα και τη μεγαλύτερη ή μικρότερη εξάρτηση από τα αίτια, που μέσα σε αυτά μελετάμε το φαινόμενο της ζωής του ανθρώπου.
Απαράλλαχτα όπως φαίνεται λιγότερο ένοχος ο άνθρωπος που έκανε φόνο εδώ κι είκοσι χρόνια, και μετά απ'αυτό έζησε ήσυχα και χωρίς να βλάψει πια κανέναν, η πράξη του φαίνεται πιο πολύ υποκείμενη στο νόμο της αναγκαιότητας σε εκείνον που μελετάει την πράξη, αφού πέρασαν τα είκοσι χρόνια, και περισσότερο ελεύθερη σε εκείνον που μελέτησε την ίδια πράξη την επομένη της εκτέλεσης της.
Κι απαράλλαχτα η κάθε πράξη ανθρώπου τρελού, μεθυσμένου ή εξημμένου φαίνεται λιγότερο ελεύθερη και περισσότερο υποκείμενη στην ανάγκη σε εκείνον που ξέρει την ψυχική κατάσταση του ανθρώπου που την έκανε, και περισσότερο ελεύθερη και λιγότερο υποκείμενη στην ανάγκη σε εκείνον που δεν ξέρει την ψυχική του κατάσταση.
Σ'όλες αυτές τις περιπτώσεις, αυξάνεται ή μειώνεται η έννοια της ελευθερίας και αντίστοιχα μειώνεται ή αυξάνεται η έννοια της ανάγκης, ανάλογα με την άποψη μέσω της οποίας μελετάται η πράξη.
Έτσι που, όσο μεγαλύτερη φαίνεται η ανάγκη, τόσο λιγότερη φαίνεται η ελευθερία ― και αντίστροφα...
Όλες, χωρίς εξαίρεση, οι περιπτώσεις όπου αυξάνεται και μειώνεται η παράσταση μας για την ελευθερία και την ανάγκη έχουν μονάχα τρεις αιτίες· τις σχέσεις του ανθρώπου που έκανε την πράξη: 1) Προς τον εξωτερικό κόσμο,
2) Προς τον χρόνο, και
3) Προς τα αίτια που δημιούργησαν την πράξη....
Μονάχα πάνω σε αυτές τις τρεις βάσεις στηρίζονται το ακαταλόγιστο του εγκλήματος, που υπάρχει σε όλες τις νομοθεσίες, και τα ελαφρυντικά που μετριάζουν την ενοχή.
Η ευθύνη παρουσιάζεται μεγαλύτερη ή μικρότερη, ανάλογα με τη μεγαλύτερη ή μικρότερη γνώση των συνθηκών κάτω από τις οποίες βρισκόταν ο άνθρωπος που η πράξη του κρίνεται, ανάλογα με το μεγαλύτερο ή μικρότερο χρονικό διάστημα που μεσολάβησε από τότε που έγινε η πράξη ως τη στιγμή που κρίνεται, και τη μεγαλύτερη ή μικρότερη γνώση των αιτιών της πράξης.
Κι έτσι, η παράσταση μας για την ελευθερία και την ανάγκη αυξομειώνεται ανάλογα με τη μεγαλύτερη ή μικρότερη σχέση με τον εξωτερικό κόσμο, το μεγαλύτερο ή μικρότερο χρονικό διάστημα και τη μεγαλύτερη ή μικρότερη εξάρτηση από τα αίτια, που μέσα σε αυτά μελετάμε το φαινόμενο της ζωής του ανθρώπου.
Αν όμως μελετάμε τον άνθρωπο σε ελάχιστη εξάρτηση από τις εξωτερικές συνθήκες, αν η πράξη του έγινε σε στιγμή εγγύτατη με την παρούσα και τα αίτια της πράξης του μας είναι λιγότερο προσιτά, τότε έχουμε την παράσταση της μικρότερης ανάγκης και της μεγαλύτερης ελευθερίας.
Лев Никола́евич Толсто́й
Lyov Nikolayevich
Tolstoy
Война и миръ
Πόλεμος και Ειρήνη
Δεύτερος Επίλογος
Κεφάλαια IX-X
(Fragment)
Κεφάλαια IX-X
(Fragment)
.~`~.
21 | 5 | 1 μ.Κ (Year Ι AQ) | 2020
.~`~.
ossia.blogspot.com/2020/05/blog-post_29.html 1/6
Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία
Οὖτις ἐμοί γ' ὄνομα· Οὖτιν δέ με κικλήσκουσι μήτηρ ἠδὲ
πατὴρ ἠδ' ἄλλοι πάντες
ἑταῖροι…
Τα μεγαλύτερα κατορθώματα, αν δεν
τα διαφυλάξει η ιστορία παραδίδοντας
τα στη μνήμη, τα σβήνει το σκοτάδι της
σιωπής.
| In Ανθρωποποίηση, Σπουδαία αποσπάσματα
12/6/2020 Τα μεγαλύτερα κατορθώματα, αν δεν τα
διαφυλάξει η ιστορία παραδίδοντας τα στη μνήμη, τα σβήνει το σκοτάδι της
σιωπής. ~ Δ`~. Κ…
cosmoidioglossia.blogspot.com/2020/05/blog-post_29.html
2/6
29 | 5 | 1 μ.Κ (Year Ι AQ) | 2020
Μουσική συνοδεία
Ακάθεκτος κυλάει ο χρόνος και στην αέναη κίνηση του
παρασύρει τα πάντα και
τα καταποντίζει στο βυθό της αφάνειας ―πότε πράγματα
ασήμαντα και πότε
μεγάλα και αξιομνημόνευτα― και, όπως λέει ο τραγικός
ποιητής, φέρνει στο
φως τα άδηλα και κρύβει τα φανερά. Αλλά ο λόγος της
ιστορίας γίνεται φράγμα
πανίσχυρο για το ρεύμα του χρόνου και σταματάει κατά
κάποιον τρόπο την
GRV Ashielf Extended
12/6/2020 Τα μεγαλύτερα κατορθώματα, αν δεν τα
διαφυλάξει η ιστορία παραδίδοντας τα στη μνήμη, τα σβήνει το σκοτάδι της
σιωπής. ~ Δ`~. Κ…
cosmoidioglossia.blogspot.com/2020/05/blog-post_29.html
3/6
ακάθεκτη ροή του κι απ' όσα συμβαίνουν στο κύλισμα
του, συγκρατεί και
περισφίγγει όλα όσα επιπλέουν και δεν τ' αφήνει να
ξεγλιστρήσουν σε λήθης
βυθούς.
Αυτή τη διαπίστωση έχω κάμει εγώ, η Άννα, κόρη των
βασιλέων Αλεξίου και
Ειρήνης, πορφυρογέννητη και πορφυροθρεμμένη, όχι
άμοιρη γραμμάτων, αλλά
με σοβαρότατη σπουδή των ελληνικών, χωρίς να έχω
παραμελήσει ούτε τη
ρητορική και αφού διάβασα προσεκτικά τόσο τα έργα του
Αριστοτέλη όσο και
τους διαλόγους του Πλάτωνος και κόσμησα το πνεύμα μου
με τα μαθηματικά,
την αστρονομία και τη μουσική (πρέπει να αναφέρονται
αυτά και δεν είναι
περιαυτολογία να απαριθμείς όσα η φύση και ο πόθος της
γνώσης έχουν δώσει
και επιβράβευσε ο επουράνιος Θεός με τη συνεπικουρία
των περιστάσεων), γι'
αυτό και θέλω, με το σύγγραμμα μου αυτό, να εξιστορήσω
τα έργα του πατέρα
μου, που δεν είναι άξια να παραδοθούν στη σιωπή ούτε
να παρασυρθούν από
το ρεύμα του χρόνου σαν σε πέλαγος λήθης, όσα
επετέλεσε αφού ανέλαβε το
σκήπτρο και όσα έπραξε πριν απ' τη στέψη του, όταν
ήταν στην υπηρεσία
άλλων βασιλέων.
Έρχομαι λοιπόν να μιλήσω γι' αυτά όχι για να κάμω
επίδειξη της συγγραφικής
μου δεινότητας, αλλά για να μη μείνει αμνημόνευτο
στους μεταγενέστερους ένα
τόσο σπουδαίο έργο, επειδή και τα μεγαλύτερα
κατορθώματα, αν δεν τα
διαφυλάξει η ιστορία παραδίδοντας τα στη μνήμη, τα
σβήνει το σκοτάδι της
σιωπής.
.~`~.
Ήταν η εποχή που η ηγεμονία των Ρωμαίων κλονιζόταν
σοβαρά: οι Τούρκοι
υπερτερούσαν σ' όλες τις μάχες κι οι Ρωμαίοι
υποχωρούσαν σαν άμμος που
συντρίβεται κάτω απ' τα πόδια. Τότε ακριβώς εκείνος
επιτέθηκε εναντίον της
βασιλείας των Ρωμαίων... ήταν Κέλτης που είχε στο
παρελθόν καταταγεί στο
στρατό των Ρωμαίων. Η τύχη τον ευνόησε και έγινε μέγας
και τρανός...
Την ίδια στιγμή ξεσηκωνόταν ο Σκύθης από το βορρά κι
από τη δύση ο Κέλτης
κι απ' την ανατολή ο Ισμαήλ, για να μην αναφέρω τους
θαλασσινούς κινδύνους,
τους βαρβάρους που θαλασσοκρατούσαν, τα αναρίθμητα
πειρατικά πλοία που
τεκτόνευσε η μανία των Σαρακηνών κι έθεσε σε κίνηση η
πλεονεξία των
Ουετόνων και το μίσος τους κατά της βασιλείας των
Ρωμαίων. Γιατί όλοι την
12/6/2020 Τα μεγαλύτερα κατορθώματα, αν δεν τα
διαφυλάξει η ιστορία παραδίδοντας τα στη μνήμη, τα σβήνει το σκοτάδι της
σιωπής. ~ Δ`~. Κ…
cosmoidioglossia.blogspot.com/2020/05/blog-post_29.html
4/6
εποφθαλμιούν. Φύσει γὰρ οὖσα κυρίαρχη όλων των εθνών η
Ρωμαϊκή
Αυτοκρατορία, εχθρικά διακείμενους έχει απέναντι της
τους δούλους: όλοι, ο
καθένας από άλλο μέρος, ορμούν εναντίον της με την
πρώτη ευκαιρία από
στεριά κι από θάλασσα.
Άννα Κομνηνή
Ἀλεξιάς
€ « » ●► $
▲▼◄► € € $$ € € ◄ ►▲▼► ◄● « » €
ogspot.com/2020/06/summa-bq.html
1/39
Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία
Οὖτις ἐμοί γ' ὄνομα· Οὖτιν δέ με κικλήσκουσι μήτηρ ἠδὲ
πατὴρ ἠδ' ἄλλοι πάντες
ἑταῖροι…
Πρώτη Summa για τις Ηνωμένες
Πολιτείες της Αμερικής | π.Κ - BQ |
Κοσμοϊδιογλωσσίας.
| In Summæ | π.Κ - BQ | Κοσμοϊδιογλωσσίας
12/6/2020 Πρώτη Summa για τις Ηνωμένες Πολιτείες της
Αμερικής | π.Κ - BQ | Κοσμοϊδιογλωσσίας. ~ Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία
cosmoidioglossia.blogspot.com/2020/06/summa-bq.html
2/39
4 | 6 | 1 μ.Κ (Year Ι AQ) | 2020
Εισαγωγή
Στη Summa Ι έγραφα πως ίσως υπάρξουν Summæ με θέσεις,
ιδέες και εκτιμήσεις
από παλαιότερα κείμενα, περασμένων ετών, αν κριθεί
σκόπιμο ή επίκαιρο. Οι
εξελίξεις στις Ηνωμένες Πολιτείες επιταχύνουν τη
δημοσίευση ―έστω πρόχειρα
δομημένη και εν τάχει δημιουργημένη― της πρώτης Summa
αποτελούμενης από
παλαιά κείμενα της | π.Κ - BQ | Κοσμοϊδιογλωσσίας.
Η επικαιρότητα βέβαια λειτουργεί, ουκ ολίγες φορές,
παραπλανητικά. Αρκετά
σημεία από τα αποσπάσματα που ακολουθούν είναι
επίκαιρα αυτές τις μέρες,
όμως όταν δημοσιεύθηκαν ίσως να μην ήταν (γιατί
πιθανώς κυριαρχούσε
κάποιο άλλο επίκαιρο γεγονός), παρότι πιθανώς
σκιαγραφούσαν μια δυνητική
μελλοντικά επικαιρότητα. Γενικότερα, η επικαιρότητα
δια των μέσων μαζικής
πληροφόρησης, χειραγώγησης και διαμόρφωσης της κοινής
γνώμης, καθώς και
των κοινωνικών δικτύων, πολλές φορές, περισσότερο
συσκοτίζει παρά φωτίζει
― γι' αυτό χρειάζεται να υπάρχει ένας εσωτερικός ρυθμός
προκειμένου να
βλέπεις τις εξελίξεις αναλυτικά, συνθετικά και στην
ουσία τους, υπό
διαφορετικό πρίσμα και φως, και να μην τρέχεις πίσω
της (κάτι που
χαρακτηρίζει κυρίως τη δημοσιογραφία). Παραδείγματος
χάριν, η Summa I και
τα Προλεγόμενα σχετίζονται, ασφαλώς, με όσα
εξελίσσονται αλλά σε ένα
12/6/2020 Πρώτη Summa για τις Ηνωμένες Πολιτείες της
Αμερικής | π.Κ - BQ | Κοσμοϊδιογλωσσίας. ~ Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία
cosmoidioglossia.blogspot.com/2020/06/summa-bq.html
3/39
βαθύτερο επίπεδο και ένα ευρύτερο πλαίσιο από την
επιφάνεια και τα
δρώμενα της τρέχουσας επικαιρότητας. Έχουν διαφορετικό
ρυθμό και φωτίζουν
διαφορετικές πτυχές της.
Τα περισσότερα από τα αποσπάσματα που ακολουθούν, όταν
δημοσιεύονταν,
γίνονταν αντιληπτά από εμένα σαν προχειρολογίες, όχι
τόσο ως προς το
περιεχόμενο τους ―το οποίο εκτός από επίκαιρο σε
σημεία έχει και
κάποια αναλυτική αξία και προβλεπτική δύναμη― αλλά,
κυρίως, ως προς την
ταχύτητα και τον τρόπο (γράφονταν στο πόδι). Σε
αρκετές περιπτώσεις οι
αναρτήσεις δεν είχαν καν τίτλο παρά αυτός ήταν μια
ημερομηνία ενώ,
εσωτερικά της ανάρτησης, υπήρχαν περισσότερα του ενός
κείμενα ή σχόλια για
διαφορετικά, ως επί το πλείστον, μεταξύ τους θέματα.
Όσα διαβάσετε μέχρι
και την έξοδο (το τελευταίο μέρος του κειμένου), γράφτηκαν
μεταξύ 2016 και
2018. Οι παλαιότεροι θα θυμηθούν και οι νεώτεροι
αναγνώστες θα τα διαβάσουν
για πρώτη φορά.
Όσοι και όσες δε συμπαθείτε τη διεθνή θεματολογία μην
αποθαρρυνθείτε καθώς
―πέρα από την πραγματικότητα πως διεθνές και εγχώριο
διαπλέκονται―
υπάρχουν επίκαιρες, άμεσες και ευθέως σχετιζόμενες
αναφορές στην
εσωτερική κατάσταση των Ηνωμένων Πολιτειών της
Αμερικής, και τις εξελίξεις
που λαμβάνουν χώρα αυτή την περίοδο ―όσο περισσότερο
προχωρά η
ανάγνωση τόσο πληθαίνουν οι αναφορές στην εσωτερική κατάσταση
και οι
συσχετίσεις με αυτήν―, ενταγμένες σε ένα πολυδιάστατο
διεθνές πλαίσιο και
διανθισμένες από πολλών ειδών παρατηρήσεις (θίγονται
διάφορα ζητήματα
παράλληλα με τις Η.Π.Α καθώς λίγα πράγματα
ερμηνεύονται κοιτάζοντας
μονάχα και αποκλειστικά στο εσωτερικό τους. Έχει
ερμηνευθεί άραγε η
περίοδος που διανύουμε, και αν ναι, ποιο είναι το
νόημα της; Μήπως υπάρχουν
πολλαπλά νοήματα και ερμηνείες που αναδεικνύουν
διαφορετικές πτυχές της;).
Όπως και να 'χει, το πολιτικό και κομματικό σύστημα
αποτελεί αισθητήρα και
δείκτη της εσωτερικής κατάστασης και της πορείας μιας
χώρας.
Υπό κανονικές συνθήκες εκτιμώ πως θα υπάρξουν δύο
ακόμη Summæ, με
παλαιότερα κείμενα και αποσπάσματα, σχετιζόμενες με
τις Η.Π.Α (πέρα από
νέα κείμενα). Πάντως νιώθω κάπως περίεργα, και θα
γίνει αμέσως κατανοητός
ο λόγος, με την ανάγνωση του πρώτου αποσπάσματος, το
οποίο έγραφα πριν
από τέσσερα χρόνια. Μόνο που σε αυτό το περίεργο
συναίσθημα έχει προστεθεί
και μια αίσθηση deja vu.
12/6/2020 Πρώτη Summa για τις Ηνωμένες Πολιτείες της
Αμερικής | π.Κ - BQ | Κοσμοϊδιογλωσσίας. ~ Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία
cosmoidioglossia.blogspot.com/2020/06/summa-bq.html
4/39
.~`~.
Πρώτη Summa για τις Η.Π.Α
.~`~.
11η Νοεμβρίου 2016
Νιώθω κάπως περίεργα γιατί με αφορμή π.χ το Brexit
ή/και την εκλογή Trump,
θα πρέπει να επαναλαμβάνομαι και μάλλον να γίνομαι
κουραστικός, καθώς θα
ανατρέχω σε παλαιότερες αναφορές και αναλύσεις που
εντάσσουν σε ορισμένα
πλαίσια γεγονότα και εξελίξεις όπως τα προηγούμενα.
Έχω εξετάσει κατά το
παρελθόν και σε βάθος χρόνου ζητήματα όπως: 1) Η
αποδυνάμωση της
βαρύτητας του Ατλαντικού στις αρχές του 21ου αιώνα και
η μεταστροφή του
κεντροβαρικού άξονα του διεθνούς συστήματος, 2) Η
ολοκλήρωση ενός
ιστορικού κύκλου στον πυρήνα της «Δύσης» (δηλαδή της
κεντρικής γεωγραφίας
του φιλελευθερισμού): Ηνωμένες Πολιτείες, Ηνωμένο
Βασίλειο και Γαλλία, 3)
Το τέλος του μακρού 20ού αιώνα και αυτά που εγώ
ονομάζω Πλανητικό
Μετασχηματισμό και Μακροδομές, 4) Η Παγκόσμια
Δημογραφική Επανάσταση
που έχει συντελεστεί τις τελευταίες δεκαετίες και ο
τρόπος με τον οποίον
οικονομικές και πληθυσμιακές μεταβολές επηρεάζουν τα
εθνικά πολιτικά
συστήματα στο εσωτερικό του ευρωατλαντικού χώρου, 5) Η
μεταβολή στις
σχέσεις υπερεθνικού, (εθνο)κρατικού και υποκρατικού
επιπέδου, και ο τρόπος
με τον οποίον η μεταβολή αυτή επηρεάζει τόσο
διατλαντικά, τις σχέσεις Η.Π.Α -
Ε.Ε, όσο και το εσωτερικό της ίδιας της Ε.Ε και τα
εθνικά κράτη, 6) Η
δημογραφία σε συνάφεια με το ζήτημα της χαραυγής της
Εποχής της ΜεταΕκκοσμίκευσης και τις δομικές μεταβολές στη σχέση
κοσμικό-θρησκευτικό και
στο ζήτημα εκσυγχρονισμός, εκκοσμίκευκη, εκδυτικισμός,
7) Τη μεγάλη κρίση
που επίκειται εντός της ευρύτερης φιλελεύθερης
ευρωπαϊκής γεωγραφίας του
λεγόμενου «κοσμικού πολιτισμού» και, τέλος, 8) Οι
τάσεις πολυδιάσπασης της
«Δύσης».
Όλα τα προηγούμενα, και αρκετά ακόμη που προφανώς δεν
συγκρατώ αυτή την
στιγμή, αποτελούν πλαίσια και πρίσματα προσέγγισης,
ανάλυσης και
ερμηνείας των παγκόσμιων, διατλαντικών,
ενδο-ευρωπαϊκών και εθνοπολιτικών
εξελίξεων (σε ορισμένες περιπτώσεις έχουν και
προγνωστική ισχύ). Οπότε
12/6/2020 Πρώτη Summa για τις Ηνωμένες Πολιτείες της
Αμερικής | π.Κ - BQ | Κοσμοϊδιογλωσσίας. ~ Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία
cosmoidioglossia.blogspot.com/2020/06/summa-bq.html
5/39
μελλοντικά θα σας ζαλίσω με συνεχείς αναφορές και
επαναφορές σε
παλαιότερες παραπομπές, καθώς θα ανατρέχω σε
αποσπάσματα από το
παρελθόν, προκειμένου να πλαισιώσω ή να συμπληρώσω
εξελίξεις του
παρόντος ή ενός πιθανού μέλλοντος.
11η Νοεμβρίου 2016
.~`~.
19η Ιουνίου 2016
Μεταξύ 1989-1992 το διπολικό σύστημα κατέρρευσε.
Είχαμε το τυπικό τέλος
του λεγόμενου Ψυχρού Πολέμου. Περίπου μια δεκαετία
αργότερα, το 2003, οι
Ηνωμένες Πολιτείες εξαπέλυσαν τον δεύτερο πόλεμο στο
Ιράκ, βασιζόμενες στο
δόγμα του προληπτικού πολέμου, το οποίο εάν αποκτούσε
παγκόσμια
εφαρμογή, θα διέλυε το διεθνές σύστημα. Οι Η.Π.Α
αποφάσισαν να πάνε
(ουσιαστικά) μόνες τους, δίχως να τις απασχολεί η
στάση των υπολοίπων. Στην
Ε.Ε, σε διάφορες πρωτεύουσες εκείνη την περίοδο,
πραγματοποιούνταν οι
μεγαλύτερες αντιπολεμικές διαδηλώσεις ιστορικά. Το
θεωρητικό
κατασκεύασμα «ευρωπαϊκός λαός», διαπίστωναν ορισμένοι,
ίσως να
αποκτούσε σάρκα και οστά. Όσοι διαμαρτύρονταν τότε
προσέβλεπαν στην
Ευρωπαϊκή Ένωση προκειμένου να αποκτήσουν φωνή.
Αμέσως, διανοούμενοι
και πολιτικοί επιχείρησαν να κεφαλαιοποίησουν αυτό το
ρεύμα, αυτή την
ενέργεια (που όσο και εάν κανείς δεν ήθελε να το
παραδεχθεί, είχε ξεκάθαρο
αντιαμερικανικό πρόσημο). Οι οργανικοί διανοούμενοι
και οι ηγέτες της Ε.Ε
απέτυχαν να δώσουν ιδεολογικό πρόσημο και συγκεκριμένη
μορφή σε αυτή την
«ευρωπαϊκή» ενέργεια, τελικά. Πολλοί από όσους τότε
διαδήλωναν εναντίον
των Η.Π.Α, σήμερα αμφισβητούν την Ε.Ε.
Οι περισσότεροι, τότε, ήταν δύσκολο να κατανοήσουν πως
ο δεύτερος πόλεμος
του Κόλπου και οι διαδηλώσεις του 2003, σηματοδοτούσαν
την ολοκλήρωση της
μετα-ψυχροπολεμικής περιόδου και της μονοπολικής
στιγμής και τάξης (ή
καλύτερα αταξίας) των Ηνωμένων Πολιτειών (1991-2003).
Από εκείνη την
περίοδο και ύστερα γίνεται εμφανής η αποδυνάμωση των
Ηνωμένων Πολιτειών.
Το μυθολόγημα όμως περί του ''Τέλους της Ιστορίας''
παρέμεινε.
Η πρώτη εκδοχή ισχυριζόταν πως οι Ηνωμένες Πολιτείες,
ως πυρήνας της
''Δύσης'', θα ήταν ο πλανητικός ηγεμόνας-κοσμοκράτορας
στο διεθνές σύστημα
και όλα τα υπόλοιπα κράτη θα ιεραρχούνταν και θα
οργανώνονταν γύρω απ'
12/6/2020 Πρώτη Summa για τις Ηνωμένες Πολιτείες της
Αμερικής | π.Κ - BQ | Κοσμοϊδιογλωσσίας. ~ Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία
cosmoidioglossia.blogspot.com/2020/06/summa-bq.html
6/39
αυτήν σε παρόμοια και ενιαία ιδεολογική βάση. Η
δεύτερη εκδοχή ήταν η
ευρωφιλική και ευρωκεντρική ανάγνωση και ερμηνεία περί
του ''Τέλους της
Ιστορίας''. Οι μεν, προκλητικοί και αλαζόνες,
θεωρούσαν αδιαμφισβήτητη την
ύπαρξη του αμερικανοκεντρικού μονοπολικού κόσμου και
θέμα χρόνου την
πλήρη επέκταση και επιβολή του σε ολόκληρο τον πλανήτη
(us-led globalisation).
Οι δε, θεωρούσαν ως αυτονόητο πως η αποδυνάμωση των
Ηνωμένων Πολιτειών
θα μεταφραστεί αυτόματα σε ισχυροποίηση της Ευρωπαϊκής
Ένωσης,
αντικατάσταση των Η.Π.Α από την Ε.Ε και πως
βρισκόμασταν στην αρχή, όχι
ενός Νέου Αμερικανικού αλλά ενός Νέου Ευρωπαϊκού
Αιώνα... Η Ευρωπαϊκή
Ένωση, ήταν φανερό (για οποίον δεν ήταν στενά
οικονομιστής), όχι μονάχα
πως δεν μπορούσε να ανταποκριθεί σε έναν τέτοιο ρόλο
αλλά πως
αποδυναμωνόταν. Είχαμε λοιπόν μια μεταβολή: από την
μονοπολικη
(αμερικανοκεντρική και ευρωκεντρική) σκέψη περάσαμε
στην διπολική (νέοδυτικοκεντρική). Έτσι ήρθε στο προσκήνιο η ιδέα της
''Διπολικής Δύσης''.
Οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν δογματικά σε κάποια
από αυτές τις τρεις
θέσεις.
Και η ''Διπολική Δύση'' έχει τελειώσει, απλά οι οπαδοί
της αρνούνται να δεχθούν
κάτι τέτοιο, όπως ακριβώς έκαναν και οι προηγούμενοι
πριν από αυτούς. Δεν
πειράζει, εάν δεν πτοήθηκε κάποιος κατά τα πλέον
σκοτεινά χρόνια της
μεταδιπολικής περιόδου για την ελεύθερη και κριτική
σκέψη, τότε που
κυριαρχούσε ο αμερικανοκεντρικός και ευρωκεντρικός
μονοπολισμός, δεν
μπορεί να πτοηθεί σήμερα. Οι οπαδοί της ''Διπολικής
Δύσης'' δίνουν μάχες
οπισθοφυλακής προειδοποιώντας να μην συμβεί το ένα ή
το άλλο (βρετανικό
δημοψήφισμα, αμερικανικές εκλογές, οικονομικές
πολιτικές, ανυπακοή,
αθέτηση συμφωνιών κ.λπ) γιατί θα... Τα ίδια έκαναν και
έλεγαν και οι
προηγούμενοι. Να μην συμβεί το ένα ή το άλλο γιατί
θα... Τελικά, όμως, όλα τα
«θα» συνέβησαν (αν όχι με την μορφή που περίμεναν, με
κάποια άλλη). Αυτοί οι
άνθρωποι θα αρχίσουν να συνειδητοποιούν πως και η
''Διπολική Δύση'' αποτελεί
παρελθόν, μονάχα, για παράδειγμα, εάν δεν μπορέσει να
εφαρμοστεί ομαλά ή
λόγω των πολιτικών συνεπειών και των ανωμαλιών που θα
προκαλέσει η
προσπάθεια υλοποίησης της ΤΤΙP (Transatlantic Trade and Investment Partnership)...
Μέχρι τότε, θα λένε να μην συμβεί το ένα ή το άλλο,
γιατί θα... Δηλαδή θα
ασχολούνται με το να δαιμονοποιούν, να επικρίνουν και
να καταπολεμούν τα
συμπτώματα.
19η Ιουνίου 2016
12/6/2020 Πρώτη Summa για τις Ηνωμένες Πολιτείες της
Αμερικής | π.Κ - BQ | Κοσμοϊδιογλωσσίας. ~ Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία
cosmoidioglossia.blogspot.com/2020/06/summa-bq.html
7/39
.~`~.
13η Ιουλίου 2016
Ως μονάδα, οι Η.Π.Α άγγιξαν το απόγειο της ισχύος τους
την περίοδο 1945-1970,
λόγω όμως της δομής του διεθνούς συστήματος κάτι
τέτοιο δεν γινόταν εύκολα
αντιληπτό. Αντίθετα, επικρατεί η άποψη πως το απόγειο
τους οι Ηνωμένες
Πολιτείες το άγγιξαν την περίοδο της δεκαετίας του
1990 (όταν και έγιναν
φαινομενικά, για μικρό χρονικό διάστημα, μοναδικός
πόλος ή κέντρο της
πολιτικής, οικονομικής και στρατηγικής συγκρότησης του
διεθνούς
συστήματος). Οι Η.Π.Α την περίοδο της εικοσιπενταετίας
1990-2015 δεν ήταν
τόσο ισχυρές όσο την περίοδο 1945-1970, όμως την πρώτη
ψυχροπολεμική
περίοδο (1945-1970) η ισχύς τους περιοριζόταν λόγω της
δομής του διεθνούς
συστήματος, του ανταγωνιστικού πόλου και της
κατάστασης των υπολοίπων.
Αντίθετα, την περίοδο από τις αρχές της δεκαετίας του
1990 και μέχρι τα μέσα
της πρώτης δεκαετίας του 2000, λόγω των κενών ισχύος
και της ανισορροπίας
που δημιουργήθηκε από την αποσύνθεση του ενός πόλου
και την μεταβολή στην
δομή του διεθνούς συστήματος, έγινε διάχυση της ισχύος
τους (και επέκταση με
κάπως ανεξέλεγκτο τρόπο).
Το 1945 οι Η.Π.Α ήταν η μόνη βιομηχανική δύναμη που οι
υποδομές της, η
κοινωνική της συνοχή, και οι φυσικοί της πόροι δεν
είχαν πληγεί άμεσα από τον
παγκόσμιο πόλεμο. Ήταν επίσης, με μεγάλη απόσταση από
τις υπόλοιπες, η πιο
παραγωγική και αποτελεσματική δύναμη της παγκόσμιας
οικονομίας, και
μάλιστα, με εξαιρετικό δημογραφικό σφρίγος. Το 1945
δεν υπήρχε λόγος
ύπαρξης μιας ομάδας G7. Το 1975 υπήρχε. Το 1975 δεν
υπήρχε λόγος ύπαρξης
μιας ομάδας G20. Το 2000 υπήρχε. Το 1945, και όχι το
1990, σηματοδοτεί την
περίοδο του υπαρκτού αμερικανοκεντρισμού. Το 1975 (G7),
και όχι το 2015,
σηματοδοτεί την περίοδο του υπαρκτού δυτικοκεντρισμού
(που δεν είναι και
τόσο δυτικοκεντρισμός -όσο Βορράς- καθώς περιλαμβάνει
και την Ιαπωνία). Το
2000 (G20) σηματοδοτεί την ολοκλήρωση της περιόδου του
αμερικανοκεντρισμού και του δυτικοκεντρισμού (ο
ευρωκεντρισμός είχε
πεθάνει ήδη από το 1945, αλλά παραμένει ισχυρός μέχρι
τις μέρες μας σε
επίπεδο ιδεολογίας).
Η ομάδα G7 (1975) συμβολίζει τις μεταβολές στο
εσωτερικό της «Δύσης»,
ουσιαστικά του Βορρά και της Τριάδας, σηματοδοτεί την
προσπάθεια
12/6/2020 Πρώτη Summa για τις Ηνωμένες Πολιτείες της
Αμερικής | π.Κ - BQ | Κοσμοϊδιογλωσσίας. ~ Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία
cosmoidioglossia.blogspot.com/2020/06/summa-bq.html
8/39
δημιουργίας ενός νέου πεδίου νομιμότητας για την
Γερμανία και την Ιαπωνία
(και παράκαμψης της πιθανότητας ή αξίωσης των
τελευταίων να συμμετέχουν
στο Συμβούλιο Ασφαλείας του Ο.Η.Ε) και μετακύλισης
βαρών από τις Η.Π.Α
προς άλλες χώρες. Η ομάδα G7 (παράλληλα με μεταβολές
στο διεθνές δίκαιο)
λειτούργησε επίσης ως μέσο υπονόμευσης ή αποδυνάμωσης
του Συμβουλίου
Ασφαλείας του Ο.Η.Ε. Όλα αυτά, ήδη από την δεκαετία
του 1970, αποτελούν
προσπάθειες των Η.Π.Α να διατηρήσουν την προνομιακή
τους θέση στο διεθνές
σύστημα (και τα κατάφεραν). Μεταψυχροπολεμικά έχουμε
την μεταστροφή και
αποδυνάμωση του ρόλου της ομάδας G7, που μέσα από
διάφορες αντιθέσεις
και παράλληλα με την υπονόμευση του Ο.Η.Ε (η οποία
εκτοξεύθηκε μεταψυχροπολεμικά), οδήγησαν σε αρθρογραφίες και απόψεις που
χαρακτήριζαν
τους
G7 πλέον ως The Irrelevant Seven. Γενικότερα, η
ομάδα G7 βρίσκει διάφορα
ευφυολογήματα (βιομηχανικές χώρες, τεχνολογική
παραγωγή κ.λπ)
προκειμένου να αποκρύβει το οφθαλμοφανές: ''Θυμάστε,
τότε που οι G7
κυβερνούσαν τον κόσμο; Τώρα έχουν συρρικνωθεί σε μια
δυτική φατρία, συν
την Ιαπωνία. Και γίνονται όλο και πιο αδύναμοι κάθε
έτος''.
Η ομάδα G20 (που ουσιαστικά είναι G19, καθώς πέρα από
τις τέσσερις
μεγαλύτερες χώρες της Ε.Ε συμμετέχει και η Ε.Ε η ίδια
ξεχωριστά), συμβολίζει
την προσπάθεια εξάλειψης της διαφοράς μεταξύ της
μεταπολεμικής διεθνούς
τάξης νομιμότητας και της πραγματικής τάξης ισχύος
μεταψυχροπολεμικά.
Αποτελεί επίσης παραδοχή της κρίσης εκπροσώπησης και
νομιμότητας της
ομάδας G7 ως προς τον υπόλοιπο πλανήτη (όλως τυχαίος
κρίση εκπροσώπησης
και νομιμότητας διέρχονται οι χώρες της ομάδας G7 και
στο ίδιο το εσωτερικό
τους). Η ομάδα G20 αποτελείται από τις εξής χώρες:
Αργεντινή, Αυστραλία,
Βραζιλία, Καναδάς, Κίνα, Γαλλία, Γερμανία, Ινδία,
Ινδονησία, Ιταλία, Ιαπωνία,
Νότια Κορέα, Μεξικό, Ρωσία, Σαουδική Αραβία, Νότια
Αφρική, Τουρκία,
Ηνωμένο Βασίλειο και Ηνωμένες Πολιτείες (+ η Sui
Generis οντότητα Ε.Ε)...
μέσω αυτής της ομάδας, έμμεσα αναγνωρίζονται ορισμένες
χώρες ως pivot
states, σημαντικές περιφερειακές δυνάμεις ή/και
πυρήνες περιφερειακής
ολοκλήρωσης (υπάρχουν και άλλες χώρες που μπορούν να
αποκτήσουν αυτά τα
χαρακτηριστικά). Ουσιαστικά η ομάδα G19 καθορίζεται
από, και παράλληλα
φανερώνει, ισχυρές δυνάμεις, 1) δημογραφικές, 2)
περιφερειακές, 3)
πολιτισμικές, 4) οικονομικές και τέλος 5) από απόψεως
φυσικού πλούτου.
Φανερώνει επίσης την ετερογένεια και ποικιλομορφία του
παγκόσμιου
συστήματος και αποτελεί θεσμοποιημένη παραδοχή (στον
κόσμο της
12/6/2020 Πρώτη Summa για τις Ηνωμένες Πολιτείες της
Αμερικής | π.Κ - BQ | Κοσμοϊδιογλωσσίας. ~ Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία
cosmoidioglossia.blogspot.com/2020/06/summa-bq.html
9/39
πραγματικότητας και όχι στον κόσμο της ιδεολογίας) της
αναίρεσης ή
εγκατάλειψης του Τέλους της Ιστορίας και της
Δογματικής Ομοιομορφίας.
13η Ιουλίου 2016
.~`~.
8η Νοεμβρίου 2016
Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής εξευτελίστηκαν. Η
προεκλογική περίοδος
στις Η.Π.Α επαναβεβαίωσε, εκτινάσσοντας όμως σε νέα
πρωτόγνωρα ύψη και
κλιμακώνοντας, την έντονη κομματική πόλωση και τον
αξιακό διχασμό που
κυριαρχεί στις Η.Π.Α, κοινωνικά και πολιτικά, τις
τελευταίες τρεις δεκαετίες.
Υπήρξε καταστροφική. Αποτελεί εξαιρετικά αρνητική
εξέλιξη που θα
δυσχεράνει την διαδικασία λήψης κρίσιμων αποφάσεων και
τη δημιουργία
συναίνεσης μετεκλογικά, μειώνοντας τη δυνατότητα
αποτελεσματικής
διακυβέρνησης της χώρας. Υπήρξε καταστροφική ως προς
τη συνοχή στο
εσωτερικό, και την ισχύ, την εικόνα και το κύρος των
Ηνωμένων Πολιτειών προς
τα έξω, σε παγκόσμια κλίμακα, ενώ μείωσε σε μεγάλο
βαθμό τη σταθερότητα
και την αξιοπιστία της εξωτερικής πολιτικής της χώρας.
Αμέσως μετά την επανεκλογή του, το 2012, ο Ομπάμα
εγκαινίασε πολιτική
προσέγγισης Δημοκρατικών-Ρεπουμπλικάνων, σε μια
προσπάθεια να
αποφορτίσει το κλίμα και να συμμαζέψει τη συνεχώς και
πολλαπλώς
διολισθαίνουσα χώρα του, καθώς ήταν αδύνατον υπό
τέτοιες συνθήκες να
αντιμετωπιστούν τα προβλήματα στο εσωτερικό των Η.Π.Α
και να
ανταποκριθεί η χώρα στον παγκόσμιο ρόλο της. Και που
φτάσαμε τέσσερα
χρόνια μετά;... Κατάντια. Το πολιτικό σύστημα της
Αμερικής (με τις
πολυδιαφημισμένες θεσμικές του δικλείδες, τη δομική
διάχυση ισχύος, τα
περίφημα checks and balances) δεν μπορεί να αρθεί στο
ύψος των απαιτήσεων
του παγκόσμιου ρόλου της Αμερικής.
Τα προηγούμενα ισχύουν επίσης για τις περισσότερες
χώρες της
ευρωατλαντικής δομής και φανερώνουν πράγματα τόσο για
τη συνεργασία και
τη δομή την ίδια, όσο και για την κατάσταση των
πολιτικών συστημάτων των
χωρών που συμμετέχουν σε αυτήν και τις ελίτ τους... Οι
πολιτικές τάξεις και οι
εξουσιαστικές ελίτ στις χώρες περισσότερο φανερώνουν,
«καθρεφτίζουν» το
σάπισμα ενός αποσυντιθέμενου συστήματος. Η «Δύση»
(δηλαδή η μετα-
12/6/2020 Πρώτη Summa για τις Ηνωμένες Πολιτείες της
Αμερικής | π.Κ - BQ | Κοσμοϊδιογλωσσίας. ~ Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία
cosmoidioglossia.blogspot.com/2020/06/summa-bq.html
10/39
διπολική μετονομασία του ψυχροπολεμικού «Ελεύθερου
Κόσμου»), σάπισε.
Σάπισε και αποσυντίθεται (πολυδιασπαζόμενη). That's
all.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι μια χώρα με τεράστιες
δυνατότητες. Όμως οι
σημερινές Η.Π.Α, που φανερώνουν σημάδια παράλυσης και
διολισθαίνουν
συνεχώς, μικρή σχέση έχουν με τις Η.Π.Α των αρχών της
δεκαετίας του 1990 και
της «μονοπολικής στιγμής». Αυτής της σύντομης περιόδου
παντοδυναμίας τους.
8η Νοεμβρίου 2016
.~`~.
11η Νοεμβρίου 2016
Εάν εκλεγόταν διοίκηση Κλίντον, θα αποτελούσε την
τελευταία διατλαντική
κυβέρνηση στην πολιτική ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών
της Αμερικής.
Η πραγματική πρόκληση για τον Δι/Ευρω-Ατλαντισμό θα
ερχόταν το 2020. Τότε
για πρώτη φορά θα έρθει στην εξουσία μια γενιά ηγετών
που η πολιτική τους
εμπειρία δεν θα έχει διαμορφωθεί από τον Ψυχρό
Πόλεμο... Αυτή η νέα γενιά
πολιτικών δεν θα έχει τον ίδιο συναισθηματικό δεσμό
και την ίδια προσκόλληση
στην διατλαντική δομή και συνεργασία.
Υπό αυτή την οπτική και ως προς το συγκεκριμένο
ζήτημα, αυτό που θα
συνέβαινε από την επόμενη γενιά, η οποία σταδιακά
αναλαμβάνει τα ηνία από
το 2020, συνέβη προχθες από την παλαιά γενιά και
συγκεκριμένα από τον
Τράμπ. Η Χίλαρυ Κλίντον αποτελούσε ό,τι πιο ακραία
ψυχροπολεμικό έχουμε
δει στις Ηνωμένες Πολιτείες εδώ και τέσσερις δεκαετίες
(ο Τράμπ γεννήθηκε το
1946, η Κλίντον το 1947)... Ο Ομπάμα, ο οποίος μέχρι
ενός σημείου αποτελεί
μέρος της νέας γενιάς (γεννήθηκε το 1961), είχε
δηλώσει πως όποιος βλέπει τη
Ρωσία σαν μέγιστη απειλή είναι κολλημένος στον Ψυχρό
Πόλεμο. Οι αναφορές
του Ομπάμα σε «Δύση» ήταν σπάνιες ή σχεδόν ανύπαρκτες.
Την περίοδο
Ομπάμα, παρόλο που ο ίδιος ήταν οπαδός και
υποστηρικτής της θεσμικής
πολυμέρειας (multilateralism), η Ευρώπη απομακρύνθηκε
από την Αμερική και οι
σχέσεις Η.Π.Α και Ε.Ε έφτασαν στο ναδίρ τους. Υπήρξε
διεύρυνση του
χάσματος μεταξύ των δύο πλευρών του Ατλαντικού. Ωστόσο
το ζήτημα της
γενιάς δεν είναι το μόνο. Υπάρχουν και συστημικές
παγκόσμιες μεταβολές που
οδηγούν σε μια τέτοια εξέλιξη.
12/6/2020 Πρώτη Summa για τις Ηνωμένες Πολιτείες της
Αμερικής | π.Κ - BQ | Κοσμοϊδιογλωσσίας. ~ Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία
cosmoidioglossia.blogspot.com/2020/06/summa-bq.html
11/39
Το παγκόσμιο οικονομικό κέντρο βάρους κατά τις
δεκαετίες 1970-1980
βρισκόταν στον Ατλαντικό, μεταξύ Αμερικής και Ευρώπης.
Σήμερα βρίσκεται
στην Ευρασία, μεταξύ Ευρώπης και Ασίας (ένω ορισμένοι
ισχυρίζονται πως
βρίσκεται στον Ειρηνικό, μεταξυ Η.Π.Α και Κίνας). Ο
Διατλαντισμός ή
Ευρωατλαντισμός δεν αποτελεί μια «λογική» θέση αλλά
ένα συναισθηματικό
κατάλοιπο των δεκαετιών του Ψυχρού Πολέμου. Η ιδέα της
Διατλαντικής
Κοινότητας δεν αποτελεί κάποια «υπεριστορική» ιδέα
ούτε είναι αιώνια. Στην
πραγματικότητα δεν είναι καν αρκετά παλαιά. Μόλις το
1917 ο Walter Lippmann
έγραψε το «Η Άμυνα του Ατλαντικού Κόσμου».
Η απομάκρυνση Αμερικής-Ευρώπης είναι συστημική (ο
Τράμπ λειτουργεί ως
σύμπτωμα όταν βλέπει κριτικά το ΝΑΤΟ). Η Κλίντον
αποτέλεσε την τελευταία
προσπάθεια να παραμείνει βουλησιαρχικά συνεκτικός
αυτός ο υπερ-εθνικός
χώρος («Δύση»). Η Ρωσία ως «εχθρός» -δηλαδή
υπαρξιακός, ιδεολογικός και όχι
απλά αντίπαλος ή ανταγωνιστής- αποτέλεσε το τελευταίο
χαρτί των
ψυχροπολεμιστών, της παλαιάς γενιάς, προκειμένου οι
Η.Π.Α να ηγούνται της
«Δύσης» (δηλαδή να ηγεμονεύουν στον ευρω-ατλαντικό
χώρο). Το
ψυχροπολεμικό κλίμα και η ένταση αποτελούν παράγοντες
που κρατούν σε
συνοχή διατλαντισμό, ευρωατλαντισμό, ΝΑΤΟ (το οποίο
μετά την πτώση της
Ε.Σ.Σ.Δ ουσιαστικά δεν έχει ξεκάθαρη αποστολή), «Δύση»
κ.λπ. Έχω αναφερθεί
κατ' επανάληψη στο γιατί δεν ασχολούμαι με την
Διατλαντική Εταιρική Σχέση
Εμπορίου και Επενδύσεων (TTIP). Τις συστημικές
μεταβολές τεκτονικής
φύσεως δεν μπορούν να τις αποτρέψουν τα τσιρότα.
Επίσης έχω εξετάσει τη
βαρύτητα που έχει ο Ατλαντικός για τη Δύση.
11η Νοεμβρίου 2016
.~`~.
5η Οκτωβρίου 2017
Ζούμε τους προσεισμούς της αποσύνθεσης και
πολυδιάσπασης του «δυτικού»
διατλαντικού ψυχροπολεμικού συνασπισμού, σε συνέχεια
της αποσύνθεσης του
«ανατολικού» ευρασιατικού τέτοιου. Τα νοήματα, λόγω
της οικονομικής κρίσης,
στρέφονται προς μια επαναφορά της δεκαετίας του 1930,
μήπως όμως θα
έπρεπε, σε ό,τι αφορά τον βορείοατλαντικό χώρο, να
στρέφονται προς μια
ευρωαμερικανική δεκαετία του 1980;
12/6/2020 Πρώτη Summa για τις Ηνωμένες Πολιτείες της
Αμερικής | π.Κ - BQ | Κοσμοϊδιογλωσσίας. ~ Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία
cosmoidioglossia.blogspot.com/2020/06/summa-bq.html
12/39
Η αντιπαράθεση και ο ανταγωνισμός μεταξύ φιλελεύθερων
και μαρξιστών,
παγκοσμιοποιήθηκε μέσω του διπολικού συστήματος και
της ψυχροπολεμικής
ιδεολογικής σύγκρουσης ανάμεσα στο «δυτικό στρατόπεδο»
με πυρήνα τις
Η.Π.Α και στο «ανατολικό» με πυρήνα την (σοβιετική)
Ρωσσία. Υπό το
καθεστώς της ιδεολογικής αυτής σύγκρουσης και υπό την
αοριστολογία του
συνθήματος περί «Δύσεως», καλλιεργήθηκε η εντύπωση πως
η υποταγμένη
δυτική Ευρώπη και η επικυρίαρχη βόρεια Αμερική ήταν
ένα και το αυτό, το ίδιο
πράγμα, και πως o πλανήτης ολόκληρος βρισκόταν
ελάχιστα μακριά, μια
ιστορική ανάσα πραγματικά, πριν από την πλήρη αποδοχή
της γραμμικής
προοδευτικής φιλοσοφίας και αντίληψης περί ιστορίας.
Υπήρχε μονάχα ένα
«μικρό» εμπόδιο. Η Ρωσική Σοβιετική Αυτοκρατορία. Άπαξ
και το εμπόδιο
αυτό εξέλειπε, θα φτάναμε στον εκκοσμικευμένο
παράδεισο επί της γης υπό
την υπερεθνική ή παγκόσμια κοσμική Εκκλησία των
ανθρωπίνων δικαιωμάτων,
στο τέλος των συγκρούσεων κ.λπ. Αυτό, εν συντομία,
ήταν το εκκοσμικευμένο
μεσσιανικό παραμύθι.
Το διπολικό σύστημα και η ιδεολογική αντιπαράθεση
ανάμεσα στα δύο αυτά
στρατόπεδα λειτούργησε, μεταξύ άλλων, και ως μια
ιδεολογική φυλακή ή ως
ένας διανοητικός κλίβανος για μεγάλο μέρος της
υπόλοιπης ανθρωπότητας (η
περίοδος αυτή αποτελεί επίσης την κορύφωση της
διαδικασίας
«δυτικοποίησης»). Εγκλωβισμένες και εγκιβωτισμένες
εντός αυτού του
κλίβάνου-φυλακής, οι κοινωνίες αναγκάστηκαν να
«διαλέξουν στρατόπεδο» και
να (επ)ενδυθούν τους ιδεολογικούς αυτούς μανδύες για
δικές τους ανάγκες και
σκοπιμότητες (εκσυγχρονιστικές, αντιαποικιοκρατικές,
εθνικών ολοκληρώσεων,
εκβιομηχάνισης και ραγδαίας αστικοποίησης,
διεκδικήσεων εδαφών και
ιστορικών δικαίων, αλλαγής καθεστώτων, ηγεμόνευσης
ομάδων και ανατροπής
ηγεσιών, αποσχίσεων και ανεξαρτητοποιήσεων κ.λπ). Ήδη,
από τη δεκαετία του
1970, είχαν αρχίσει οι εξεγέρσεις εντός της διπολικής
φυλακής και της
εξαρτημένης περιφέρειας της.
Μόλις το ανατολικό τμήμα της φυλακής γκρεμίστηκε, και
κατά τα πρώτα
χρόνια της μετα-ψυχροπολεμικής/διπολικής περιόδου,
επιχειρήθηκε μέσω της
μονοπολικής στιγμής και κυριαρχίας των Η.Π.Α η
δημιουργία μιας νέας
ιδεολογικής φυλακής ή, ορθότερα, ο μετασχηματισμός και
η επέκταση του
δυτικού μισού της, προκειμένου να
εγκλωβιστεί-φυλακιστεί ολόκληρη η
ανθρωπότητα εντός της (την «άδεια προσθήκης» την
επικύρωσαν διανοούμενοι
και αλλαγές στο διεθνές δίκαιο), εξέλιξη που θα
οδηγούσε στην εγκαθίδρυση
12/6/2020 Πρώτη Summa για τις Ηνωμένες Πολιτείες της
Αμερικής | π.Κ - BQ | Κοσμοϊδιογλωσσίας. ~ Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία
cosmoidioglossia.blogspot.com/2020/06/summa-bq.html
13/39
του νεραϊδοβασιλείου και του Τέλους της Ιστορίας μέσω
της Παγκοσμιοποίησης
κ.λπ. Φυσικά μετά τον παραμερισμό του «εμποδίου»
(Ε.Σ.Σ.Δ), το οποίο όπως
όμως δεν ήταν τελικά ακριβώς «εμπόδιο» (δες παρακάτω),
ανευρέθηκαν νέα
τέτοια που εμποδίζουν την πραγμάτωση της Ουτοπίας -και
των συμφερόντων
των φορέων και προπαγανδιστών της-, τα οποία πρέπει να
εξαλειφθούν
(εχθροί, κίνδυνοι, απειλές, μεταξύ άλλων, και για
λόγους συσπείρωσης,
ιεράρχησης ή/και υπακοής, ευθυγράμμισης και υποταγής).
Και πάντα θα
ανευρίσκονται. Τελικά, όχι μόνο δεν επετεύχθη η
πραγμάτωση του ονείρου
μέσω επέκτασης και επιβολής, όχι απλά δεν ενσωματώθηκε
και δεν
αφομοιώθηκε ολόκληρη η ανθρωπότητα στο παλαιό
ψυχροπολεμικό
(μεταλλαγμένο πλέον) «δυτικο» στρατόπεδό, αλλά το
τελευταίο αλώθηκε και
μεταλλάχθηκε εσωτερικά, διευρύνθηκε το ρήγμα ανάμεσα
στις δύο πλευρές του
(Η.Π.Α και Ε.Ε), είχαμε εσωτερίκευση και άνοδο
αναρχίας, αποσταθεροποίηση
και τάσεις πολυδιάσπασης στο εσωτερικό της παλαιάς
«Δύσης».
Αυτό που ζούμε δεν είναι η επέκταση και εγκαθίδρυση
του «δυτικού»
εκκοσμικευμένου παραδείσου επί της γης, μετά από την
κατάρρευση του
«ανατολικού στρατοπέδου» και της Ουτοπίας του, αλλά η
αποσύνθεση, ο
κατακερματισμός και η πολυδιάσπαση και του παλαιού, με
τη σειρά του,
ψυχροπολεμικού «δυτικού» διατλαντικού συνασπισμού (και
φυσικά ο
επανακαθορισμός των εσωτερικών και εξωτερικών του
σχέσεων). Το
ψυχροπολεμικό «εμπόδιο» (Ε.Σ.Σ.Δ) λειτουργούσε
εξισορροπητικά,
ομογενοποιητικά, σταθεροποιητικά και ανασχετικά ως
προς την πλημμυρίδα
των προβλημάτων που είχαν συσσωρευθεί στον πλανήτη -
και εξαιτίας
χειρισμών και σφαλμάτων της ευρωπαϊκής πολιτικής του
παρελθόντος: Δεν
έχετε παρά να δείτε π.χ, τι τραβάνε οι Αμερικανοί με
τα ευρωκατασκευάσματα
της Μέσης Ανατολής (Ιράκ, Συρία, Ισραήλ, Σ. Αραβία) ή
τι συμβαίνει στο τόξο
Αφγανιστάν, Πακιστάν, Ινδία, Μπαγκλαντές ή/και
μελλοντικά στο σύμπλεγμα
Ινδονησία, Μαλαισία, Φιλιππίνες. Επίσης, δύο πόλεμοι
που σχετίζονται -και οι
δύο- άμεσα με την παλαιά αποικιακή πολιτική του
παρελθόντος (Ιράκ και
Αφγανιστάν) έχουν σχεδόν γονατίσει ή καταστρέψει την
Αμερικανική
Ατλαντική Αυτοκρατορία. Τέλος, όχι τυχαία, η πτώση του
σοβιετικού μοντέλου
αποτέλεσε τμήμα του ευρύτερου καμβά της ευρωπαϊκής
αποαποικιοποίησης.
Τα δαιδαλώδη και δυσεπίλυτα αυτά προβλήματα που
αναδύθηκαν, επανήλθαν
ή ξεπάγωσαν από το 1989 και ύστερα, κατέκλυσαν και
έπνιξαν τους
Αμερικανούς, τη λεγόμενη «Δύση» και μεγάλο μέρος της
ευρωπαϊκής ηπείρου
και ολόκληρου του πλανήτη.
12/6/2020 Πρώτη Summa για τις Ηνωμένες Πολιτείες της
Αμερικής | π.Κ - BQ | Κοσμοϊδιογλωσσίας. ~ Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία
cosmoidioglossia.blogspot.com/2020/06/summa-bq.html
14/39
Λόγω της οικονομικής κρίσης τα νοήματα στρέφονται προς
τη δεκαετία του
1930. Μήπως όμως, σε ό,τι αφορά το εσωτερικό της
λεγόμενης «Δύσης», θα
πρέπει να σκεφτόμαστε περισσότερο τη δεκαετία του
1980; Πιο συγκεκριμένα
το τέλος αυτής της δεκαετίας; Όποιος έχει μελετήσει
την άνοδο των
«εθνικισμών» και την αναρχοποίηση του εγγύς
σοσιαλιστικού κόσμου του
σλάβικού ημισφαιρίου κατά την τελευταία περίοδο της
Ε.Σ.Σ.Δ, μπορεί να
αντλήσει διδάγματα για την σημερινή επάνοδο του
«εθνικισμού». Επιστροφή
εθνικισμών, δημοψηφίσματα, διακηρύξεις ανεξαρτησίας
που αρχικά
θεωρήθηκαν παράνομες και διακηρύξεις κυριαρχίας
αυτόνομων δημοκρατιών,
περίοδος τελμάτωσης, δείκτες γονιμότητας, μοτίβα
αναπαραγωγής και
δημογραφικές πιέσεις, δύστροπα κράτη-δορυφόροι. Σχεδόν
όλα όσα
παρατηρούνται σήμερα στα δυτικά υπήρχαν εκείνη την
περίοδο στα ανατολικά.
Τα πρώτα κινήματα διαμαρτυρίας στις χώρες της Βαλτικής
το 1987, ξεκίνησαν
ως κινήματα διαμαρτυρίας για το περιβάλλον. Η Εσθονία,
το 1988, ήταν η
πρώτη χώρα στα πλαίσια της Ε.Σ.Σ.Δ που διακήρυξε την
κυριαρχία της ως
αυτόνομη δημοκρατία. Στις 11 Μαρτίου 1990 η Λιθουανία
θα διακηρύξει την
ανεξαρτησία της από την Σοβιετική Ένωση. Λίγες ημέρες
μετά η Σοβιετική
Ένωση θα δηλώσει πως είναι παράνομη και άκυρη
Με τον κατακερματισμό και την αυτοκατάλυση της
Ε.Σ.Σ.Δ, τον πόλεμο και τον
πολυκερματισμό της Νοτιοσλαβίας (που μελλοντικά θα
επανερμηνευθεί υπό
διαφορετικά πρίσματα: π.χ Συρία και Ισπανία), την
επανένωση της Γερμανίας
και τον χωρισμό-διχοτόμηση της Τσεχοσλοβακίας,
μεταβάλλεται άρδην η
ισορροπία δυνάμεων και η δομή ισχύος στην ευρωπαϊκή
ήπειρο. Η νοοτροπία
και ιδεολογία του λεγόμενου «ευρωπαϊσμού» προέκυψε
κατά την μετατροπή ή
τον μετασχηματισμό της Ε.Ο.Κ σε Ε.Ε... Η Ένωση
Σοβιετικών Σοσιαλιστικών
Δημοκρατιών (που θα εξασφάλιζε την ευημερία όλων των
λαών, χωρίς
εθνικισμούς και ηγεμονισμούς) ήταν η πρώτη
«μετανεωτερική αυτοκρατορία»
που κατέρρευσε (οικοδομήθηκε αρχικά σε μοντερνιστικές
βάσεις). Το
οικονομικό μοντέλο και η δημογραφική δομή σε συνδυασμό
με την εξαιρετικά
δύσκολη σχέση Κέντρου-Περιφέρειας (δύστροπα
«κράτη-δορυφόροι»), ήταν
ορισμένες από τις βασικές αιτίες απελευθέρωσης των
εθνικισμών στην Ε.Σ.Σ.Δ
και στην ευρύτερη σλαβογενή, εγγύς σοσιαλιστική και
σοβιετική ευρώσφαίρα.
Υπάρχει άραγε σήμερα στιβαρή και συγκεκριμένη ερμηνεία
-πέρα από την
αοριστία υπό την ονομασία «οικονομική κρίση»- για την
επάνοδο των
12/6/2020 Πρώτη Summa για τις Ηνωμένες Πολιτείες της
Αμερικής | π.Κ - BQ | Κοσμοϊδιογλωσσίας. ~ Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία
cosmoidioglossia.blogspot.com/2020/06/summa-bq.html
15/39
«εθνικισμών» υπό διάφορες μορφές στην Ε.Ε και στην
ευρύτερη ευρωατλαντική
σφαίρα;
Ασφαλώς η ψυχροπολεμική (ευρώ)ατλαντική σφαίρα είναι
πιο πολυάνθρωπη,
περισσότερο πυκνοδομημένη θεσμικά, πλουσιότερη και απείρως
πιο
πολυσύνθετη κ.λπ, απ' ό,τι η παλαιά σοβιετική και
σλαβογενής πρώην
σοσιαλιστική ευρώσφαίρα, όμως τα πάντα, όλα όσα
προαναφέρθηκαν, τα
συναντάμε σήμερα στο εσωτερικό της (το σημείωμα
ασχολείται με το
εσωτερικό της διατλαντικής δομής, ενδό«δυτικά». Υπό
αυτή την έννοια είναι
«δυτικοκεντρικό»). Η μεταπολεμική φιλελεύθερη διεθνής
τάξη καταρρέει,
καθώς η παγκόσμια ισορροπία δυνάμεων έχει μεταβληθεί
και το κέντρο βάρους
της μετατοπίζεται, ενώ τα ιδρυτικά της θεμέλια, πάνω
στα οποιά εδράζόταν η
δύναμη των Η.Π.Α και οικοδομήθηκε η λεγόμενη Pax
Americana, έχουν ραγίσει.
Η τάξη που αναδύθηκε μεταπολεμικά και μετασχηματίστηκε
με την
μονοπολική στιγμή κυριαρχίας των Η.Π.Α, μετά την
κατάρρευση της Σοβιετικής
Ένωσης, απλά δεν λειτουργεί. Σε πρόσφατο σημείωμα αναφέραμε
ενδεικτικά
παραδείγματα πολυδιάσπασης και αναρχοποίησης της
«Δύσης». Οι Ηνωμένες
Πολιτείες θα έπρεπε να προετοιμάζονται για τη νέα
μετα-ηγεμονική εποχή και
την νέα παγκόσμια πραγματικότητα και όχι να
παρασύρονται από δυνάμεις ή
υποτακτικούς που μιλάνε ακόμη για Την Υπερδύναμη
(ή/και επιδιώκουν να
καθηλώσουν τις Η.Π.Α σε συγκεκριμένα σημεία του
πλανήτη).
5η Οκτωβρίου 2017
.~`~.
18η Δεκεμβρίου 2016
I
Εάν οι Κινέζοι δεν ήταν αυτοί που είναι, και
κουβαλούσαν τα μυαλά των
Γερμανών, τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο θα είχαμε πρό
πολλού ως
πραγματικότητα... Ωστόσο και ο άλλος μεγάλος της
«Δύσης», οι Η.Π.Α, δεν τα
πάει καλύτερα. Η Κίνα συμπεριφέρεται πιο ώριμα και
ισορροπημένα από τις
Ηνωμένες Πολιτείες.
1. Στις Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να γνωρίζουν πως
πολιτική δεν
οικοδομείται μονάχα μέσω του «έξωθεν κινδύνου-εχθρού»
(τουλάχιστον όχι για
μια χώρα που αξιώνει να είναι «ηγεμονική»). Τα
προβλήματα που είναι
υπαρκτά και απαιτούν λύσεις δεν επιλύονται με τις περί
«εχθρού» και «έξωθεν
12/6/2020 Πρώτη Summa για τις Ηνωμένες Πολιτείες της
Αμερικής | π.Κ - BQ | Κοσμοϊδιογλωσσίας. ~ Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία
cosmoidioglossia.blogspot.com/2020/06/summa-bq.html
16/39
κινδύνων» κραυγές. Δεν υπάρχουν κίνδυνοι, σε τόσο
υψηλά επίπεδα, υπάρχουν
ιστορικές και άρα πολιτικές αναγκαιότητες.
Ρωσία και Ιαπωνία πυκνώνουν τις επαφές και τις
συνομιλίες τους σε μια
προσπάθεια εξομάλυνσης των σχέσεων τους με τελικό
στόχο την υπογραφή
Συνθήκης Ειρήνης μεταξύ των δύο χωρών. Κατά τα
τελευταία 71 χρόνια δεν
κατάφεραν να υπογράψουν Συνθήκη Ειρήνης... Η ουσία
βρίσκεται στην
προσπάθεια αποκατάστασης των σχέσεων μετά από 70 νεκρά
και παγωμένα
χρόνια (ο Ψυχρός Πόλεμος ήταν ένα ανώμαλο παγκόσμιο
διεθνοπολιτικό
πάγωμα-απονέκρωμα). Και μια τέτοια εξέλιξη αποτελεί
πολιτική και ιστορική
αναγκαιότητα.
Ωστόσο εκείνο που δεν γνωρίζουν αρκετοί είναι πως το
2013 η Ρωσία και η
Ιαπωνία ήταν για μια ακόμη φορά στα πρόθυρα συνολικής
συμφωνίας που θα
περιλάμβανε τη Συνθήκη Ειρήνης, μια στοιχειώδη επίλυση
της εδαφικής
διαφοράς/διαμάχης και μια σειρά από επενδυτικές
πρωτοβουλίες (είχε
προγραμματιστεί μάλιστα και μια μεγάλη σύνοδος κορυφής
στην Ιαπωνία που
θα σηματοδοτούσε επίσημα την υπογραφή της συμφωνίας).
Τι συνέβη λοιπόν;
Μα ό,τι συνέβη και στην αντίπερα όχθη, στα δυτικά,
όπου η Ρωσία συνεχώς
βελτίωνε τις σχέσεις της με κράτη της Ε.Ε μέχρι το
2013. Οι αμφίπλευρες
σχέσεις στα ανατολικά και στα δυτικά είχαν αρχίσει να
βελτιώνονται υπέρ του
δέοντος, να γίνονται υπερβολικά «καλές». Και αυτό
έπρεπε να σταματήσει.
Deterioration σε Ευρώπη και Ασία. Τι να απαντήσει
λοιπόν ο Shinzō Abe σε
ερώτηση απηυδισμένου Ιάπωνα δημοσιογράφου που του
θύμισε πως έχει κάνει
16 συναντήσεις με τον Ρώσο Πρόεδρο (φέτος μόνο
συναντήθηκαν 4 φορές,
δηλαδή όσες φόρες επισκέφτηκε συνολικά ο Obama την
Ιαπωνία κατά τη
διάρκεια της 7ετής θητείας του) και συνεχώς λέει πως η
συμφωνία είναι κοντά;
Πόσες και πόσοι γνωρίζουν πως το 1956 υπήρξε συμφωνία
μεταξύ σοβιετικής
Ρωσίας και Ιαπωνίας, και μάλιστα όχι απλά συμφωνία
αλλά υπογραφή και
επικύρωση (μέσω της διακήρυξης του 1956), και επίλυση
του ζητήματος, αλλά οι
Η.Π.Α απείλησαν πως εάν η Ιαπωνία πράξει οτιδήποτε που
εναντιώνεται στα
συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών, τότε θα αναλάβουν
την πλήρη
δικαιοδοσία και θα ασκήσουν κυριαρχία επί της Okinawa;
Αυτά για το... 2013.
Ούτε η επίλυση της εδαφικής-συνοριακής διαμάχης μεταξύ
Ρωσίας και Κίνας
(σε ορισμένες περιπτώσεις διαρκούσε 300 έτη) θα είχε
επιτευχθεί εάν οι Η.Π.Α
είχαν λόγο στην Κίνα. Στο προηγούμενο πλαίσιο,
μπορείτε να εντάξετε -και να
12/6/2020 Πρώτη Summa για τις Ηνωμένες Πολιτείες της
Αμερικής | π.Κ - BQ | Κοσμοϊδιογλωσσίας. ~ Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία
cosmoidioglossia.blogspot.com/2020/06/summa-bq.html
17/39
σκεφτείτε παράλληλα- την Ιαπωνία, τη Γερμανία και τη
Τουρκία και τις σχέσεις
τους με Η.Π.Α και Ρωσία αντίστοιχα, κατά τη τελευταία
3-5ετία.
2. Μια εξωπεριφερειακή μεγάλη δύναμη μπορεί να
επιθυμεί να διαιρεί
περιφερειακές δυνάμεις (σε Ευρώπη, Μέση Ανατολή, Νότια
Αμερική και
Ανατολική Ασία) και να υπονομεύει πιθανές συνεργατικές
πολιτικές,
προκειμένου να ασκεί επιρροή, να ελέγχει και να
χαλιναγωγεί. Οι
περιφερειακές δυνάμεις από την πλευρά τους, μπορεί να
επιθυμούν σχέσεις με
τις Η.Π.Α, όμως όχι όπως στο παρελθόν. Πως είχαν οι
Η.Π.Α την απαίτηση να
μην ενταχθούν ευρωπαϊκές χώρες στην AIIB (Asian
Infrastructure Investment Bank)
ή να μην αναπτύξει βαθύτατες σχέσεις η Ν. Κορέα με την
Κίνα; Ή να μην
απομακρυνθούν από αυτές και να προσεγγίσουν την Κίνα
οι Φιλιππίνες; Πως
θέλουν η Τουρκία να μην παρευρεθεί σε συνεδριάση που
θα διεξαχθεί με
πρωτοβουλια του Ιράν και θα συμμετάσχουν Τούρκοι, Ρώσοι
και Ιράνοι
συζητώντας το μέλλον της Συρίας στη Μόσχα; (Αυτό
αποτελεί κατόρθωμα
τους). Πόσους και για πόσο καιρό θα «διαλύουν» και θα
εκβιάζουν; Όλους;
Συμμάχους και αντίπαλους; Ρώσους, Ιάπωνες, Τούρκους,
Κορεάτες,
Γερμανούς, Ιρανούς, Αιγύπτιους; (Ακόμα και η Αίγυπτος,
που είναι βαθιά
εξαρτημένη στρατιωτικά μαζί τους, και για την οποίαν
έχουν σχεδιασμούς, δεν
ευθυγραμμίζεται όπως θα ήθελαν).
Πως θα φαινόταν άραγε στις Η.Π.Α εάν έβγαιναν
Γερμανοί, Ρώσοι και Κίνεζοι
θεσμικοί παράγοντες και ισχυρίζονταν πως τη Μέρκελ,
τον Πούτιν και τον Xi
τους φύτεψαν αυτές, οι Ηνωμένες Πολιτείες, μέσω
αλλοίωσης και παρέμβασης
στο εσωτερικό τους; Θα θεωρούσαν κάτι τέτοιο ως
ένδειξη δύναμης ή
αδυναμίας για τις τρεις αυτές χώρες; Βοηθούν ή
βλάπτουν τη διεθνή εικόνα των
Η.Π.Α όσα ισχυρίζονται για τη Ρωσία; Γίνεται να τους
πάρουν στα σοβαρά όταν
παρακολουθούσαν και κατασκόπευαν μέσω λογισμικών, αλλά
και άλλων
μεθόδων, τους ίδιους τους συμμάχους τους; (τη Γερμανία
και την Ιαπωνία).
Βασικά, πέρα από αδυναμία, ορισμένα από τα προηγούμενα
αποτελούν
σημάδια πανικού. Πάλι καλά που η Κίνα συμπεριφέρεται
πιο ώριμα και
ισορροπημένα από τις Η.Π.Α. Γιατί αν η Κίνα
συμπεριφερόταν σαν τις Η.Π.Α,
όπως προείπα, τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο θα είχαμε πρό
πολλού ως
πραγματικότητα...
II
12/6/2020 Πρώτη Summa για τις Ηνωμένες Πολιτείες της
Αμερικής | π.Κ - BQ | Κοσμοϊδιογλωσσίας. ~ Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία
cosmoidioglossia.blogspot.com/2020/06/summa-bq.html
18/39
Το συνεχώς αυξανόμενο κλίμα έντασης, πόλωσης και
πολεμικής που
διαμορφώνεται από πλευράς Ηνωμένων Πολιτειών της
Αμερικής έναντι της
Ρωσικής Ομοσπονδίας, όσο πλησιάζουμε προς την
ολοκλήρωση της μεταβατικής
περιόδου για τη νέα αμερικανική προεδρία, δεν βοηθά
παρά βλάπτει τη διεθνή
εικόνα των Η.Π.Α και δεν αποτελεί καλό δείγμα για την
κατάσταση του
αμερικανικού πολιτικού συστήματος και τη λειτουργία
του. Όσα λέγονται
δημοσίως και οι κατηγορίες που εκτοξεύονται... δεν
έχουν ιστορικό
προηγούμενο.
III
Είχαμε/Έχουμε τους εχθροκατασκευαστές που
ήθελαν/θέλουν τη Ρωσία ως
«Εχθρο», σιγά-σιγά αποκτούμε νέα φυντάνια που θέλουν
το Ισλάμ (έτσι γενικά
και αόριστα) και την Κίνα ως «Εχθρό». Αυτό σημαίνει
πως αναλόγως τα κέφια
του πολιτικού συστήματος και της εκλογικής διαδικασίας
στις Η.Π.Α, οι
υπόλοιποι θα πρέπει να είναι έτοιμοι να μην έχουν
σχέσεις ούτε με την Κίνα,
ούτε με το «Ισλάμ», ούτε με τη Ρωσία (όλοι οι άλλοι
είναι απλά αδιάφοροι κατά
το αφήγημα). Εντάξει, θα ασχολείται ολόκληρη η
ανθρωπότητα μονάχα με την
Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες... Ουδόλως τυχαίο που
τους αγνοούν. Τους
φτύνουν και νομίζουν ότι βρέχει.
IV
Οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορούν να διαδραματίσουν
εξαιρετικά γόνιμο διεθνή
ρόλο εάν ξεπεράσουν τα μονοπολικά και διπολικά
σύνδρομα τους (ήθελαν G2
και ΚιναΑμερική, αλλά η Κίνα δεν...). Οι Η.Π.Α είναι
ισχυρή χώρα, όχι όμως
τοσο ισχυρή ώστε να έχει μονοπολικές παρανοϊκές
αξιώσεις και φαντασιώσεις.
Δε χρειάζεται να το εξευτελίζουν το ζήτημα.
V
Το 2016 αποτέλεσε, μεταξύ άλλων, και έτος
απομυθοποίησης. Μαζί με την
«Ευρώπη» ως μεγάλη δύναμη (κανονιστικού χαρακτήρα) και
την «Αμερική» ως
παγκόσμια ηγεμονική δύναμη που διαμορφώνει και
επιβάλλει τάξη,
κατέρρευσε και ο μύθος της Σαουδαραβικής ενεργειακής
κυριαρχίας ή/και
παντοδυναμίας.
Ω! «Πως Έπεσον οι δυνατοί», "How the mighty have
fallen!"
Σαμουήλ Β', Κεφάλαιο 1:27
18η Δεκεμβρίου 2016
12/6/2020 Πρώτη Summa για τις Ηνωμένες Πολιτείες της
Αμερικής | π.Κ - BQ | Κοσμοϊδιογλωσσίας. ~ Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία
cosmoidioglossia.blogspot.com/2020/06/summa-bq.html
19/39
.~`~.
16η Αυγούστου 2017
Όσα συμβαίνουν στην Αμερική δεν πρόκειται να
σταματήσουν και δεν
αποτελούν παροδικά φαινόμενα. Αποτελούν την απαρχή
μιας - μάλλον μακράς
- πορείας που οδηγεί στο «τέλος» των «Ηνωμένων»
Πολιτειών της Αμερικής. Δεν
εννοούμε πως οι Η.Π.Α θα εξαφανιστούν ή θα πάψουν να
έχουν κρατική
υπόσταση. Θα πάψουν όμως να είναι οι «Ηνωμένες»
Πολιτείες (θυμηθείτε όσα
γράφαμε για το «Ηνωμένο» Βασίλειο) ως η πολιτική
μονάδα που
δημιουργήθηκε από έναν αποικισμό, μια φιλελεύθερη
αστική επανάσταση και
έναν εμφύλιο πόλεμο υπό έναν συγκεκριμένο μύθο. Το
πιθανότερο είναι πως θα
ενισχυθεί η ένταση και η συχνότητα σποραδικών
μικροεμφύλίων ή ιδιόμορφων
kulturkampfs (πολιτισμικών συγκρούσεων) στο εσωτερικό
διαφόρων Πολιτειών,
δίχως όμως απαραίτητα να επεκτείνονται σε ολόκληρη την
επικράτεια της
χώρας. Μια τέτοια εξέλιξη μπορεί να οδηγήσει σε κατακερματισμό
και
πολυδιάσπαση των «Ηνωμένων» Πολιτειών της Αμερικής
(δηλαδή στη μεταβολή
τους σε χώρα σουρωτήρι-κουρελού κατά τόπους) ή σε
κοσμικό μονισμό, προς
αποφυγή μιας τέτοιας εξέλιξης και χάριν διατήρησης του
ενιαίου του
πράγματος, της ενότητας και της συνοχής, της
Ένωσης-Union κ.λπ και του
μύθου αυτής της χώρας.
Στην νεώτερη δυτικοευρωπαϊκή παράδοση όταν έχουμε
άνοδο της αταξίας και
της αναρχίας και επαναφορά με έντονο τρόπο της
επιθυμίας για τάξη και
ενότητα, αναδύεται ο θεσμικός μονισμός ο οποίος
δικαιολογείται επαγωγικά
και έχει κοσμικό χαρακτήρα. Ο νεώτερος
δυτικοευρωπαϊκός μονισμός είναι
κοσμικός μονισμός. Η έννοια kulturkampf έχει σε μεγάλο
βαθμό περιοριστεί στη
σύγκρουση κοσμικού φιλελευθερισμού (secular
liberalism) και
ρωμαιοκαθολικισμού. Αυτή η προσέγγιση είναι εξαιρετικά
περιορισμένη. Η
περίοδος του μεσοπολέμου αποτελεί ένα άγνωστο και
απέραντο πεδίο
πολιτισμικών υπερεθνικών συγκρούσεων με άξονα τον
κοσμικισμό (secularism).
Τα πράγματα αυτά έχουν εξαφανιστεί καθώς οι
φιλελεύθεροι και οι μαρξιστές
υποβαθμίζουν ή εξαφανίζουν τους kulturkampfs, μέσω της
αναγωγής τους είτε σε
κεκαλυμμένη ταξική πάλη είτε σε ελλειπή εκσυγχρονισμό
ή σε παράγοντες
καθυστέρησης. Αυτή η στάση προκύπτει από τις κοινές
ριζοσπαστικά
κοσμικιστικές ή εκκοσμικευτικές προκείμενες και κοινές
προϋποθέσεις τους.
Είναι μεγάλη κουβέντα κατά πόσον το πολιτισμικό
ορίζεται μονάχα
12/6/2020 Πρώτη Summa για τις Ηνωμένες Πολιτείες της
Αμερικής | π.Κ - BQ | Κοσμοϊδιογλωσσίας. ~ Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία
cosmoidioglossia.blogspot.com/2020/06/summa-bq.html
20/39
θρησκευτικά ή/και με άλλα κριτήρια.
Μάχη για σύμβολα ή/και καταστροφή τους, καταστροφή ή
πόλεμος μνήμης,
αναθεωρητισμός, απομυθοποιήσεις και νέοι μύθοι.
Πασιφανή και εξόφθαλμα
πράγματα. Οδηγούμαστε σε νέους πολυεπίπεδους και όχι μονοδιάστατους
Kulturkampfs.
(ii)
Εάν ο Τράμπ ανατραπεί, τα πράγματα θα χειροτερέψουν. Ο
Τράμπ υπήρξε η
αποκορύφωση και το αποτέλεσμα μιας κομματικής και
γενικότερα πολιτικής
και κοινωνικής πόλωσης (και ενός έντονου αξιακού
διχασμού) που, όπως
έχουμε επισημάνει εδώ και καιρό, συνεχώς ενισχυόταν
κατά τις τελευταίες
δεκαετίες, αποδυναμώνοντας τόσο την εσωτερική συνοχή
όσο και την εικόνα
των Ηνωμένων Πολιτειών στο εξωτερικό. Ωστόσο, και να
ολοκληρώσει τη θητεία
του με σχετικά ομαλό τρόπο, οι Η.Π.Α δεν πρόκειται να
επιστρέψουν σε
συνθήκες σχετικής κανονικότητας ή/και ομαλότητας, π.χ
σε ένα 1997 (το ίδιο
ισχύει και για την Ε.Ε μετά από το ξέσπασμα των
πολλαπλών κρίσεων. Μην
περιμένετε Αμερική του 1997 και Ευρώπη του 2007)...
Δεν υπάρχει επιστροφή
στην προ κρίσης κατάσταση. Μια νέα πραγματικότητα θα
διαμορφωθεί. Η
απώλεια ισχύος και εκτοπίσματος (σε οικονομικό,
δημογραφικό, πολιτικό,
πολιτισμικό, θεσμικό, τεχνολογικό κ.α επίπεδο) και οι
συνεπακόλουθες
εξωτερικές πιέσεις δεν θα είναι οι μόνες αιτίες. Οι
πιέσεις θα ασκούνται και
από το εξωτερικό και από το εσωτερικό, θα είναι και
υπερεθνικές και
διακρατικές αλλά και υπο-κρατικές/εθνικές (sub-state),
όπως και οι διαιρέσεις.
Το ζήτημα δεν είναι λοιπόν απλά και μόνον οι Ηνωμένες
Πολιτείες. Είμαστε οι
πρώτοι (και μάλλον οι μόνοι) που γράψαμε για την
ολοκλήρωση ενός ιστορικού
κύκλου για τρείς χώρες: τις Ηνωμένες Πολιτείες της
Αμερικής, το Ηνωμένο
Βασίλειο και τη Γαλλία (εστιάζοντας συγκεκριμένα στις
τρεις αυτές χώρες,
καθώς από παλαιά έχουμε εκφράσει τη θέση πως ο πυρήνας
της λεγόμενης
«Δύσης» ή/και το «φιλελεύθερο τρίγωνο» το οποίο
αποτελούν, αποδυναμώνεται
και υποχωρεί - και μαζί του φυσικά και η φιλελεύθερη
διεθνής τάξη). Πίσω από
όσα συμβαίνουν στις Η.Π.Α μπορούμε να διαπιστώσουμε
την αποδυνάμωση και
την κρίση ή παρακμή μεγάλων και παραδοσιακών
ιδεολογικών δομών,
σχημάτων και χαρακτηριστικών που έχουμε μάθει να
θεωρούμε αυτονόητα (και
μη αναστρέψιμα).
12/6/2020 Πρώτη Summa για τις Ηνωμένες Πολιτείες της
Αμερικής | π.Κ - BQ | Κοσμοϊδιογλωσσίας. ~ Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία
cosmoidioglossia.blogspot.com/2020/06/summa-bq.html
21/39
(iii)
Οι μεγάλες φιλελεύθερες αστικές επαναστάσεις των
Ηνωμένων Πολιτειών το
1776 και της Γαλλίας το 1789 και της Αγγλίας,
νωρίτερα, το 1688 (με
διαφοροποίηση από τις δύο προηγούμενες), έχουν εκφυλιστεί
και καταλήγουν,
όχι μόνο στα φαινόμενα που παρατηρούμε στο εσωτερικό
αυτών των χωρών και
στην κρίση της παγκόσμιας φιλελεύθερης τάξης αλλά και
για πρώτη φορά από
την εποχή αυτών των επαναστάσεων, στην αποδυνάμωση των
τριών αυτών
χωρών σε παγκόσμια κλίμακα, οι οποίες αποτελούν
πυλώνες και στηρίγματα
της «φιλελεύθερης δημοκρατίας» (επίσης σε παγκόσμια
κλίμακα).
Γράφαμε παλαιότερα: ''Ένας ιστορικός κύκλος δύο
αιώνων, ο οποίος μοιάζει
στις μέρες μας να ολοκληρώνεται, θα είχε προ πολλού
ολοκληρωθεί εάν η
«Δύση» της Ευρώπης - δηλαδή το Ηνωμένο Βασίλειο και η
Γαλλία - δεν είχε
διευρυνθεί και μετασχηματιστεί σε «Δύση» πλανητική.
Χωρίς τις Ηνωμένες
Πολιτείες, η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο πιθανότατα
θα είχαν χάσει
μεγάλο μέρος της επιρροής και της δύναμης τους αρκετά
νωρίτερα, ήδη από τις
αρχές-μέσα του 20ου αιώνα''.
Και ολοκληρώναμε, μάλλον κάπως «προφητικά»: ''1) Σε τι
θέση βρίσκονται στις
μέρες μας, οι Ηνωμένες Πολιτείες, το Ηνωμένο Βασίλειο
και η Γαλλία (κράτη τα
οποία ταυτίστηκαν ιστορικά με ορισμένα
κοινωνικοπολιτικά ρεύματα και
ρεύματα ιδεών) στον παγκόσμιο συσχετισμό δύναμης -
αυξάνεται η επιρροή και
η δύναμη τους ή μειώνεται; 2) Τι συμβαίνει στο
εσωτερικό των τριών αυτών
χωρών;''
Όταν γράφαμε τα προηγούμενα, ούτε Τράμπ υπήρχε στον
ορίζοντα, ούτε
πιθανότητα Brexit, ούτε επιθέσεις (της 13ης Νοεμβρίου)
στο Παρίσι.
Ο Τράμπ ανακοίνωσε την υποψηφιότητα του το καλοκαίρι
του 2015 ενώ οι
επιθέσεις στο Παρίσι έγιναν το φθινόπωρο του ίδιου
έτους. Το 2015 ήταν μια
πολύ σημαντική χρονιά (εξ ου και είναι η χρονιά με τις
περισσότερες
αναρτήσεις στην Κοσμοϊδιογλωσσία). Σημαντικότερη ίσως
απ' ό,τι
συνειδητοποιούμε.
16 Αυγούστου 2017
.~`~.
25η Αυγούστου 2017
12/6/2020 Πρώτη Summa για τις Ηνωμένες Πολιτείες της
Αμερικής | π.Κ - BQ | Κοσμοϊδιογλωσσίας. ~ Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία
cosmoidioglossia.blogspot.com/2020/06/summa-bq.html
22/39
Εάν συνεχίσουν έτσι, σε αυτό το μονοπάτι, οι Ηνωμένες
Πολιτείες της Αμερικής
θα -κινδυνεύσουν να- καταρρεύσουν.
Καλό είναι να μην καταρρεύσουν. Βέβαια, προκειμένου να
μην συμβεί αυτό θα
πρέπει να συνειδητοποιήσουν ή να μην αρνούνται να
καταλάβουν ορισμένα
πράγματα και να προσαρμοστούν σε ορισμένες συνθήκες.
Από αυτή τη σελίδα,
εξετάσαμε μάλλον εξονυχιστικά τη διεθνή πολιτική
πορεία και θέση των Η.Π.Α
και ασκήσαμε έντονη κριτική σε σημεία της. Αυτό όμως
δεν σημαίνει πως είναι
επιθυμητή μια κατάρρευση ή/και ένα χάος στις Ηνωμένες
Πολιτείες. Αποτελεί
ανώριμη και εντελώς ακατέργαστη στάση να κρίνεις και
να ερμηνεύεις τα
πάντα με βάση το δίπολο φιλό- / αντί- (αυτά είναι
«καλά» και χρήσιμα για την
διαμόρφωση της «κοινής γνώμης»).
Πριν από λίγες ημέρες, γράφαμε πως Όσα συμβαινουν στην
Αμερική δεν
πρόκειται να σταματήσουν και δεν αποτελούν παροδικά
φαινόμενα, και
συνεχίζαμε με μια εξόχως «ριζοσπαστική»
διάγνωση-πρόβλεψη. Τώρα
τονίζουμε πως εάν συνεχίσουν έτσι, σε αυτό το
μονοπάτι, οι Η.Π.Α, θα
-κινδυνεύσουν να- καταρρεύσουν. Οι Ηνωμένες Πολιτείες
της Αμερικής,
συνεχίζουν στην πορεία μιας συνεχώς και πολλαπλώς
διολισθαίνουσας χώρας.
Αυτά μπορεί να ακούγονται κάπως μεγάλα και υπερβολικά.
Εκεί όμως που το
2003 οι υπόλοιποι έβλεπαν την Αρχή του Νέου
Αμερικανικού Αιώνα... εμείς
βλέπαμε την ολοκλήρωση της μετα-ψυχροπολεμικής
περιόδου και της
μονοπολικής στιγμής-κυριαρχίας των Ηνωμένων Πολιτειών
(1991-2003), την
επισημοποίηση της «Διάσπασης της Δύσης» και την
αποδυνάμωση και πορεία
υποχώρησης των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.
Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια ή, κάπως διαφορετικά,
όπως έλεγε ο
Διδάσκαλος: “Μόνο σαν φτάσουν τα μεγάλα κρύα, ξέρουμε
πως ο κέδρος και το
κυπαρίσσι είναι τα τελευταία δένδρα που φυλλορροούν”
孔夫子
25η Αυγούστου 2017
.~`~.
7η Απριλίου 2017
12/6/2020 Πρώτη Summa για τις Ηνωμένες Πολιτείες της
Αμερικής | π.Κ - BQ | Κοσμοϊδιογλωσσίας. ~ Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία
cosmoidioglossia.blogspot.com/2020/06/summa-bq.html
23/39
Εκείνο που ανέκαθεν με ανησυχούσε και με προβλημάτιζε
δεν ήταν κατά πόσο
ο Trump ήταν «δεξιός ή αριστερός», «εθνικιστής ή
γκλομπαλιστής» κ.λπ, αλλά το
κατά πόσο θα συνέχιζε την καταστροφική πορεία που
διαγράφηκε για τις
Ηνωμένες Πολιτείες, με την πολιτική που ξεκίνησε επί
Clinton, συνεχίστηκε με
τον Bush, και ολοκληρώθηκε επί Obama, δηλαδή κατά πόσο
θα επιτάχυνε ή θα
καθυστερούσε την αποδυνάμωση ή/και την καθοδική πορεία
της επιρροής και
της ισχύος των Ηνωμένων Πολιτειών, και την άνοδο της
αναρχίας στο διεθνές
σύστημα.
Η περίοδος του «μονομερούς τσαμπουκά», υπήρξε
καταστροφική για τις
Ηνωμένες Πολιτείες. Η απόπειρα «εκφοβισμού», ούτε
κατάφερε να
συγκρατήσει τις φυγόκεντρες δυνάμεις στο εσωτερικό της
«Δύσης», ούτε να
διατηρήσει ως απόλυτο κέντρο ισχύος τον Ατλαντικό,
ούτε να συντηρήσει την
«Μονοπολική Στιγμή», ούτε να αποτρέψει την ανάδυση
νέων κέντρων στον
πλανήτη, ούτε να αποδυναμώσει τους αντίπάλους (η
επιρροή της Ρωσίας και
της Κίνας, ιδιαίτερα όμως του Ιράν, ουδεμία σχέση έχει
με τη δεκαετία του
1990), ούτε, φυσικά, να συγκαλύψει τη βαθμιαία
αποδυνάμωση των Η.Π.Α.
Αντιθέτως, η αργόσυρτη παρακμή της ισχύος τους, η
βαθμιαία αποδυνάμωση
τους, επιταχύνθηκε (πλέον ουδείς «υπακούει» όπως
παλαιότερα. Ούτε καν οι
Γερμανοί - αν και η απομάκρυνση από την «Ευρώπη» είναι
αποφασισμένη και
έχει αρχίσει εδώ και αρκετό καιρό. Επί Bush διαβάσαμε
για την «Διάσπαση της
Δύσης» ενώ επί Obama οι σχέσεις Η.Π.Α και «Ευρώπης»
έφτασαν στο ναδίρ
τους, στο χειρότερο σημείο τους εδώ και 70-80 χρόνια,
από τη δεκαετία του
1930).
Μπορούσε άραγε να διορθωθεί η ζημιά; Μπορούσε να γίνει
διαφορετικά; Ως
αποτροπή ή αντιστροφή, όχι, δεν μπορούσε. Ως
καθυστέρηση, διαχείριση και
χρονοτριβή, ναι, μπορούσε (και μπορεί).
Φυσικά, η βαθμιαία αποδυνάμωση των Ηνωμένων Πολιτείων
οδήγησε στην
ψευδαίσθηση πως η Ευρωπαϊκή Ένωση θα «αντικαταστήσει»
τις Η.Π.Α, ως η
επόμενη παγκόσμια υπερδύναμη... Μετά είχαμε μια
μεταβολή: από την
μονοπολικη αμερικανοκεντρική και ευρωκεντρική σκέψη
περάσαμε στην
δυτικοκεντρική. Έτσι ήρθε στο προσκήνιο η ιδέα της
«Διπολικής Δύσης».
Ισχυρίστηκα πως και η «Διπολική Δύση» έχει τελειώσει
(πριν από Μπρέξιτ και
Τράμπ) και πως οι οπαδοί της αρνούνται να δεχθούν κάτι
τέτοιο και δίνουν
μάχες οπισθοφυλακής, όπως ακριβώς έκαναν και οι
προηγούμενοι πριν από
12/6/2020 Πρώτη Summa για τις Ηνωμένες Πολιτείες της
Αμερικής | π.Κ - BQ | Κοσμοϊδιογλωσσίας. ~ Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία
cosmoidioglossia.blogspot.com/2020/06/summa-bq.html
24/39
αυτούς. Πάλι τα ίδια.
Ήταν -και εν πολλοίς παραμένει- μια πολύ σκοτεινή
περίοδος δογματισμού και
λογοκρισίας για την κριτική σκέψη.
Ο σημερινός κόσμος, είναι ένας κόσμος εντελώς
διαφορετικός από τα μέσα των
δεκαετιών 1990 και 2000 και, πλέον, σχεδόν κανείς δεν
μιλά για μονοπολικό
κόσμο (ο τελευταίος φαντάζει τόσο μα τόσο μακρινός),
ούτε αμερικανικής, ούτε
ευρωπαϊκής, ούτε καν «δυτικής» κοπής. Ορισμένοι όμως
συνεχίζουν να
επιμένουν... Δεν πειράζει. Συνηθισμένα τα βουνά στα
χιόνια...
Έγραψα νωρίτερα πως εάν το 2012 παρουσιάζαμε μια είδηση
για ένταση στις
σχέσεις Βρετανίας - Ισπανίας και ισχυριζόμασταν πως
αποτελεί είδηση από το
2017, «ουδείς» θα πίστευε ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε
να συμβεί μόλις 5 χρόνια
αργότερα. Ομοίως, πριν από περίπου ένα χρόνο, έγραφα:
Για να το θέσω διαφορετικά. Την επόμενη 5-10ετία, οι
άνθρωποι θα θεωρούν
αγνώριστο τον κόσμο τους σε σχέση με τον κόσμο των
μέσων της δεκαετίας του
1990. Πιθανώς μέχρι τα μέσα του 2020 -και σίγουρα
μέχρι το 2030-, οι ΗΠΑ θα
έχουν κατανοήσει και αποδεχθεί πλήρως (όχι απαραίτητα
δημοσίως, αλλά στο
εσωτερικό των κέντρων εξουσίας τους), το γεγονός ότι
δεν αποτελούν πια τη
μόνη υπερδύναμη στον πλανήτη, αλλά ότι αποτελούν ένα
από τα λίγα κέντρα
ισχύος στον πλανήτη. Το αν οι Ηνωμένες Πολιτείες θα
παραμείνουν το
ισχυρότερο από αυτά τα κέντρα, εξαρτάται από το πόσο
σοφές και μετρημένες
θα είναι οι επόμενες κινήσεις τους, από την διπλωματία
τους, και από το
επίπεδο ωριμότητας και αυτοσυγκράτησης που θα
επιδείξουν.
Σημειώσεις
[-] Αποδυνάμωση των Ηνωμένων Πολιτειών δεν σημαίνει
φυσικά ενδυνάμωση
της Ευρωπαϊκής Ένωσης... Εννοείται πως η Ευρωπαϊκή
Ένωση, υπό καμία
...το 2017-18, οι άνθρωποι θα δυσκολεύονται να
θυμηθούν πως ήταν τα
πράγματα πριν το 2008-2009. Οι άνθρωποι συνηθίζουν...
σταδιακά, και
ξεκινώντας από το υπόλοιπο του 2016, εισερχόμαστε σε
μια νέα φάση
(πιθανότατα κρίσης) της περιόδου 2012-2026... Ο κόσμος
μας, το 2026,
θα είναι ένας κόσμος εντελώς διαφορετικός.
12/6/2020 Πρώτη Summa για τις Ηνωμένες Πολιτείες της
Αμερικής | π.Κ - BQ | Κοσμοϊδιογλωσσίας. ~ Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία
cosmoidioglossia.blogspot.com/2020/06/summa-bq.html
25/39
έννοια, δεν θα «αντικαταστήσει» τις Ηνωμένες
Πολιτείες. Κανείς δεν θα το
κάνει. Ο μονοπολισμός αποτέλεσε μια εκκοσμικευμένη
μορφή «δυτικού»
μεσσιανισμού, μια ονειροφαντασία.
[-] Αναφέρθηκα στον Clinton γιατί εκεί έχει τις ρίζες
της η ολοκληρωτικά
αποτυχημένη πολιτική του λεγόμενου ''Dual
containment'', της προσπάθειας
ουσιαστικά των Η.Π.Α να εφαρμόσουν ένα μείγμα
πολιτικών περιορισμού και
ανάσχεσης (containment), απομόνωσης (isolation) και
αποσταθεροποίησης
(destabilisation) του Ιράν, προκειμένου να επιτευχθεί
το πάγιο δόγμα τους περί
αλλαγής, δηλαδή ανατροπής, καθεστώτος (regime change)
στο Ιράν, μέσω
ασφυκτικής πίεσης και περικύκλωσης του,
βορειοανατολικά από το
Αφγανιστάν και νοτιοδυτικά από το Ιράκ. Τελικά, οι
Αμερικανοί κατέληξαν να
συνεργάζονται με τους Ιρανούς (και τους Ρώσους),
προκειμένου να
απεγκλωβιστούν και να αποχωρήσουν από την περιοχή (από
το Αφγανιστάν,
αλλά και το Ιράκ), ενώ οι Σαουδάραβες κατηγόρησαν τους
Αμερικανούς πως το
νότιο Ιράκ το παρέδωσαν οι ίδιοι στο Ιράν με τις -μη-
πολιτικές τους. Το δόγμα
περί αλλαγής καθεστώτος (regime change) συνδέεται με
την «εξαγωγή», το
''spreading freedom and democracy'', το οποίο έχει
περιγράψει άριστα η Υπουργός
Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής,
Condoleezza Rice, ήδη από
το 2005. Οι πολιτικές αυτές και τα δεινά που έχουν τη
ρίζα τους σε αυτό το
δόγμα (i. interventionism - ii. regime change), δεν
αφορούν αποκλειστικά τους
«δεξιούς» ρεπουμπλικανούς ή τους «αριστερούς»
δημοκρατικούς. Τις
χρησιμοποίησαν και τα δύο κόμματα. Η ρίζα τους είναι ο
ουιλσονιανός
ιδεαλισμός... Πρόκειται για μια ακραία αναθεωρητική
πολιτική, η οποία έχει (ή
τουλάχιστον είχε μέχρι την «Αραβική Άνοιξη») ως
ιδεαλιστικό της στόχο την
«εξαγωγής της δημοκρατίας».
[-] Οι Η.Π.Α αποτυγχάνουν τις τελευταίες δεκαετίες.
Από που να αρχίσει κανείς
και που να τελειώσει; Από τις διαχειρίσεις σε Ιράκ και
Αφγανιστάν; (ποια είναι
η επιρροή του Ιράν σήμερα σε αυτές τις δύο χώρες;).
Από το χάος της Λιβύης;
Από την κατάσταση στην Ουκρανία και τη δύσμοιρη τη
Γεωργία; (Δύο χώρες
που «βασίστηκαν». Οι αποτυχίες των Η.Π.Α παίρνουν και
άλλους στο λαιμό
τους. Και πολύ φοβάμαι πως θα υπάρξει συνέχεια). Από
τους χαμένους του β'
παγκοσμίου πολέμου, και παραδοσιακούς μεταπολεμικούς
«συμμάχους», την
Ιαπωνία και τη Γερμανία, που το παίζουν «δύσκολες»;
(και τις οποίες
στοχοποίησε εμπορικά ο Trump). Ή μήπως από τη Μαλαισία
και τις Φιλιππίνες,
και το περίφημο ''Pivot to Asia'' που αξίωνε να
«απομονώσει» την Κίνα; (Αυτό
12/6/2020 Πρώτη Summa για τις Ηνωμένες Πολιτείες της
Αμερικής | π.Κ - BQ | Κοσμοϊδιογλωσσίας. ~ Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία
cosmoidioglossia.blogspot.com/2020/06/summa-bq.html
26/39
δεν είναι ''Pivot'' προς την Ασία, αλλά προς το
Άγνωστο). Να συνεχίσω με την
Τουρκία; Ή μήπως με το Ιράν, το οποίο στις θεωρίες
εργαστηρίου και στους
υπολογισμούς γραφείου «διαλύεται» (όπως και η Ρωσία
φυσικά). Ξέχασα και
την αποσύνθεση της «Παγκόσμιας Φιλελεύθερης Τάξης».
Από που να αρχίσει
κανείς και που να τελειώσει; Ίσως το μεγαλύτερο
αμερικάνικο φιάσκο ομως, η
μεγαλύτερη αποτυχία των Η.Π.Α, να είναι ακριβώς η
Ρωσία (θα έπρεπε να έχει
εξαφανιστεί από τον χάρτη, αν παίρναμε στα σοβαρά, όσα
γράφονταν και
σχεδιάζονταν «εργαστηριακά» για αυτή τη χώρα, τη
δεκαετία του 1990).
Όσες και όσοι πιστεύουν ακόμη στην παντοδυναμία των
Ηνωμένων Πολιτειών
της Αμερικής, και άρα στην δυνατότητα τους να
μετατρέπουν τις ιδέες και τους
σχεδιασμούς τους σε πραγματικότητα -με αυτονόητο και
πετυχημένο τρόπο-, το
πιθανότερο είναι πως μελλοντικά θα διαψευσθούν ή/και
θα απογοητευθούν.
7η Απριλίου 2017
.~`~.
31η Αυγούστου 2017
Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής βρίσκονται σε
απελπιστική θέση. Τρεις
επισημάνσεις.
1η Επισήμανση
Γράφαμε το 2014 πως εάν οι Η.Π.Α δεν επιτεθούν στη
Συρία ''ομολογούν πως
δεν μπορούν ούτε να προασπίσουν το δίκαιο, ούτε να
επιβεβαιώσουν την ισχύ
τους''. Για εμάς αποτέλεσε σημείο καμπής. Δύο χρόνια
μετά, το 2016: ''Ο Barack
Obama, με αφορμή την εξέλιξη του πολέμου στη Συρία,
είχε δηλώσει
παλαιότερα την πεποίθησή του ότι η ισχύ απορρέει από
το δίκαιο και όχι το
δίκαιο από την ισχύ, χαράσσοντας τις περίφημες
κόκκινες γραμμές του για τη
Συρία. Οι Η.Π.Α υπό την διοίκηση Ομπάμα, με την
απόφαση τους να μην
επιτεθούν στη Συρία και να αγνοήσουν τις κόκκινες
γραμμές που οι ίδιες
έβαλαν, ομολόγησαν πως δεν μπορούσαν ΟΥΤΕ ΝΑ
ΠΡΟΑΣΠΙΣΟΥΝ ΤΟ
ΔΙΚΑΙΟ, ΟΥΤΕ ΝΑ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΧΥ (τους). Είναι
ορισμένοι
έλεγχοι που, όσοι αιώνες και αν περάσουν, αποτελούν
αδιάψευστα στοιχεία για
την κατάσταση μιας πολιτικής οντότητας...''
2η Επισήμανση
12/6/2020 Πρώτη Summa για τις Ηνωμένες Πολιτείες της
Αμερικής | π.Κ - BQ | Κοσμοϊδιογλωσσίας. ~ Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία
cosmoidioglossia.blogspot.com/2020/06/summa-bq.html
27/39
Πριν από μερικούς μήνες: Έχω έντονη περιέργεια να δω
τι θα κάνουν οι
Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, εάν πολωθούν ή/και
εκτραχυνθούν οι
καταστάσεις-συνθήκες ταυτόχρονα και στις τρεις
περιοχές-μέτωπα: Κορεατική
Χερσόνησος, Βαλκάνια-Ανατολική Ευρώπη και Μέση
Ανατολή.
3η Επισήμανση
Η παραλλαγή της πρώτης επισήμανσης μας φέρνει στην
τρίτη και τελευταία,
φανερώνοντας ποια είναι η κατάσταση: Εάν οι Η.Π.Α δεν
επιτεθούν στην Β.
Κορέα, ο Donald Trump και οι Ηνωμένες Πολιτείες (υπό
την διοίκηση του), θα
ομολογήσουν -για μια ακόμη φορά- πως ΟΥΤΕ ΝΑ
ΠΡΟΑΣΠΙΣΟΥΝ ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ
(ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ ΤΟΝ ΝΟΜΟ), ΟΥΤΕ ΝΑ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΟΥΝ
ΤΗΝ
ΙΣΧΥ μπορούν, αντίθετα θα επιβεβαιώσουν την αδυναμία
και την καθοδική
πορεία της επιρροής και της ισχύος τους.
Αντίο Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.
Παρατηρήσεις - Σημειώσεις
[-] Πιο συγκεκριμένα, αντίο ηγεμονία για τις Ηνωμένες
Πολιτείες της Αμερικής.
Η Β. Κορέα είναι «αδιάφορη» στο πλαίσιο που εξετάζουμε
(όπως και η Συρία
όταν κάναμε την πρώτη μας αναφορά το 2014), υπό την
έννοια πως τα
προηγούμενα δεν αφορούν τις Η.Π.Α σε ζεύγος με την Β.
Κορέα (Δεν υπάρχει
Η.Π.Α vs Β. Κορέα εδώ), αλλά τις Η.Π.Α σκέτο: την
αξιοπιστία, το κύρος, την
ισχύ, την πειθώ, την επιρροή, την επιβολή της θέλησης
τους κ.λπ. Ασφαλώς
μπορεί να υποστηριχθεί πως η Β. Κορέα και η Συρία
βρίσκονται σε
απελπιστική θέση, όμως η κατάσταση της Β. Κορέας και
της Συρίας δεν
καθορίζει το διεθνές σύστημα, η κατάσταση των Ηνωμένων
Πολιτειών το
καθορίζει και οι Η.Π.Α είναι αυτές που δοκιμάζονται
(το έχουν άραγε
αντιληφθεί;) και ξεγυμνώνονται.
[-] Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που αποθρασύνθηκε το
καθεστώς της Β.
Κορέας. Είναι ο ίδιος λόγος που οδήγησε τη Ρωσσία -να
αποφασίσει- να
παρέμβει στη Συρία (βγαίνοντας για πρώτη φορά τόσο
δυναμικά από τα
σύνορα της από το τέλος της σοβιετικής περιόδου).
Αυτός θα είναι και ο λόγος
12/6/2020 Πρώτη Summa για τις Ηνωμένες Πολιτείες της
Αμερικής | π.Κ - BQ | Κοσμοϊδιογλωσσίας. ~ Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία
cosmoidioglossia.blogspot.com/2020/06/summa-bq.html
28/39
που θα αποθρασυνθεί -ενδεχομένως- η Τουρκία ή/και
άλλες χώρες. Οι Ηνωμένες
Πολιτείες είναι αδύναμες.
Ας το λειάνω λίγο, ας το στρογγυλέψω: Αν όχι αδύναμες,
ανίκανες να
διαχειριστούν τις αδυναμίες και τα λάθη τους και την
καθοδική πορεία της
επιρροής και της ισχύος τους (γι' αυτό
αυτοπαγιδεύονται και οδηγούνται σε
αδιέξοδα). Ακριβώς γι' αυτόν το λόγο είναι και
επικίνδυνες. Το πληγωμένο
λιοντάρι -ή ορθότερα ο πληγωμένος αετός- έχει τις εξής
επιλογές: είτε να
καταστρέψει τον πλανήτη είτε να εξευτελιστεί (η
Αρκούδα μπορεί να
προσφέρει διέξοδο). Το πληγωμένο θηρίο μπορεί να
σκεφτεί πως ακόμη και
τώρα, είναι ισχυρότερο στρατιωτικά από όλους τους
υπολοίπους, και άρα να
παίξει τα χαρτιά του. Όμως αυτή ακριβώς ήταν η σκέψη
των νεοσυντηρητικών
της περιόδου Bush, οι οποίοι πίστευαν ότι οι Ηνωμένες
Πολιτείες της Αμερικής
είχαν την πρωτοκαθεδρία σε ό,τι αφορά τη στρατιωτική
ισχύ στο διεθνές
σύστημα, και άρα έπρεπε να την χρησιμοποιήσούν
μονομερώς προκειμένου να
διαμορφώσουν το διεθνές σύστημα κατά τρόπο που να τις
εξυπηρετεί. Αυτές
ήταν οι σκέψεις που ώθησαν σε συγκεκριμένες αποφάσεις
όταν το λιοντάρι ή ο
αετός, όταν το θηρίο, δεν ήταν πληγωμένο, και οδήγησαν
στη σημερινή του
κατάσταση (και όχι μόνο στη δική του).
[-] Η απόλυτη καταστροφή για τις Ηνωμένες Πολιτείες
της Αμερικής θα είναι να
μην μπορέσουν να κρατήσουν το λόγο και τη θέση τους
(είτε να προασπίσουν το
-κατά αυτές- δίκαιο, είτε να επιβεβαιώσουν την ισχύ
τους), σε καμία από τις
τρεις περιοχές-μέτωπα: Κορεατική Χερσόνησος,
Βαλκάνια-Ανατολικη Ευρώπη
και Μέση Ανατολή. Στο εσωτερικό των Η.Π.Α θα πρέπει να
προσέχθουν
συγκεκριμένες ομάδες που έχουν εξωθήσει τις Ηνωμένες
Πολιτείες σε αυτή την
πορεία και στη σημερινή κατάσταση.
31η Αυγούστου 2017
.~`~.
Αρχές φθινοπώρου 2017
1.
Ναι Αμερική μου. Θα τους νικήσεις όλους. Και τους
Κινέζους και τους Ρώσσους,
και τους Ιράνούς και τους Τούρκους και τους
Βραζιλιάνους και τους
Γερμανούς. Κοίτα να μαζέψεις τα κομμάτια σου στο
εσωτερικό, και μη
φοβάσαι. Πεκίνο, Μόσχα, Τεχεράνη, Άγκυρα, Μπραζίλια
και Βερολίνο δεν
12/6/2020 Πρώτη Summa για τις Ηνωμένες Πολιτείες της
Αμερικής | π.Κ - BQ | Κοσμοϊδιογλωσσίας. ~ Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία
cosmoidioglossia.blogspot.com/2020/06/summa-bq.html
29/39
πρόκειται να μετακινηθούν και να φύγουν από εκεί που
βρίσκονται. Α! Και
κοίτα στο τέλος μη χάσεις και τη Σεούλ (η οποια
ασφαλώς λοξοκοιτάζει - όχι
φυσικά για ιδεολογικούς λόγους - περισσότερο προς το
Πεκίνο παρά προς το
Τόκυο).
Γραφικοί γίνονται ώρες, ώρες οι Αμερικανοί. Κουράζουν.
Εάν η Αμερική ήταν αυτή που φαντασιώνονται ορισμένοι,
οι οποίοι έχουν
κολλήσει στη μονοπολική στιγμή, θα ήλεγχε το Ιράκ και
το Αφγανιστάν, θα είχε
περιορίσει την επιρροή του Ιράν, η Κίνα θα ήταν
απομονωμένη, η Γερμανία
υπάκουη, το ίδιο και η Τουρκία, η Ταϊβάν δεν θα ήταν
υπ' ατμόν, δεν θα
κινδύνευε να χάσει τις Φιλιππίνες, η Ρωσσία -η επιρροή
της- θα ήταν υπό
κατάρρευση και επίσης υπάκουη και, τέλος, δεν θα
φαίνονταν οι διαφορές
μεταξύ Λευκού Οίκου, υπουργείου Εξωτερικών (State
Department) και
Πενταγώνου και δεν θα είχε εξευτελιστεί μήνες πριν και
μετά τις πρόσφατες
εκλογές. Και πολλά ακόμη που βαριέμαι να αναφέρω.
Οι Αμερικανοί δίχως τους Ρώσσους τίποτα της προκοπής
δεν μπορούν να
καταφέρουν, ούτε στη Μέση ούτε στην Άπω Ανατολή
(παλαιές ευρωκεντρικές
ορολογίες αυτές). Μόνο στην Εγγύς, και εκεί πάλι με
ζόρια (βλ. πραξικοπήματα
σε Αίγυπτο και Τουρκια και μη αλλαγή καθεστώτος στη
Συρία). Θα κάνουν
παράλληλα εισβολές και θα σπέρνουν βόμβες σε ανατολική
Ασία (Κορέα-Κίνα),
Μέση Ανατολή (Συρία-Ιράν), ανατολική Ευρώπη
(Ουκρανία-Ρωσσία) και
λατινική Αμερική (Βενεζουέλα κ.λπ). Οόοοολους θα τους
νικήσουν και θα τους
καταπιούν (γιούρια και λεβέντικα γιουρούσια)....
Καταστάσεις απελπισίας και
έλλειψης ψυχραιμίας.
Περασμένα μεγαλεία. Και διηγώντας τα να κλαις. Που
έγραφε και ο Σολωμός.
Επισήμανση
Τα πράγματα στον πόλεμο της Κορεατικής Χερσονήσου δεν
ήταν ακριβώς όπως
τα μάθαμε (έχει αρκετό βάθος η ιστορία, αλλά έχουμε
καιρό να ασχοληθούμε με
αυτά). Πάντως η Κορεατική Χερσόνησος θα μας
απασχολήσει. Άλλωστε από
εδώ πριν λίγους μήνες τοποθετήσαμε, υπό τη μορφή
νοητικού-ιστορικού
πειράματος, ως εναρκτήριο σημείο του δευτέρου
παγκοσμίου πολέμου, όχι την
εισβολή της Γερμανίας στην Πολωνία, αλλά την εισβολή
της Ιαπωνίας στην
Κίνα, όχι το 1939 αλλά το 1937, επιδιώκοντας να
ξαναδιαβάσουμε τα ίδια
12/6/2020 Πρώτη Summa για τις Ηνωμένες Πολιτείες της
Αμερικής | π.Κ - BQ | Κοσμοϊδιογλωσσίας. ~ Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία
cosmoidioglossia.blogspot.com/2020/06/summa-bq.html
30/39
γεγονότα (με λιγότερο ευρωκεντρικό τρόπο) προκειμένου
να δούμε αν θα
μπορούσε να προκύψει κάτι γόνιμο. Η προσπάθεια αυτή
μάλλον έχει την αξία
και τη σημασία της...
2.
Αυτό που καθιστά τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής
-εν δυνάμειεπικίνδυνες για ολόκληρη την ανθρωπότητα (προφανώς και για τις
ίδιες) είναι
πως δεν έχουν γνωρίσει παρακμή και πως πιστεύουν
βαθύτατα στην πρόοδο
(με εκκοσμικευμένα μεσσιανικά πρόσημα). Οι Η.Π.Α έχουν
γνωρίσει μόνον
ακμή. Η ιστορική πορεία τους έχει υπάρξει μονάχα
ανοδική. Δεν διαθέτουν την
ιστορική πείρα και την εμπειρική γνώση που έχουν όλοι
οι μεγάλοι ιστορικοί
και παλαιοί αυτοκρατορικοί λαοί, δηλαδή πως όπως
υπάρχει άνοδος και ακμή
έτσι υπάρχει και κάθοδος ή πτώση και παρακμή. Μπορεί
να τους είναι δύσκολο
να συλλάβουν τον κόσμο δίχως τους ίδιους στην κορυφή.
Η δε πίστη τους σε μια
νομοτελειακά προοδευτική - και άρα αισιόδοξη - πορεία
των πραγμάτων (στον
αντίποδα μιας τραγικής σύλληψης ή/και πρόσληψης του
κόσμου) τους
προσδίδει μια βαθιά αίσθηση και ένα πνεύμα ηθικολογίας
και αισιοδοξίας που
μπορεί να ενισχύσει την αντίληψη «μετά από εμένα το
χάος»: εάν χάσω εγώ τα
πρωτεία και δεν καταστρέψω το 'κακό', εγώ που αποτελώ
τον βασικό φορέα
της προόδου, ο κόσμος θα περιπέσει στο χάος και στο
σκότος - άρα ο κόσμος
και τα πράγματα δεν θα έχουν -καμία- πλέον αξία και
άρα μπορούν -ή
καλύτερα- να καταστραφούν. Μια εξαιρετικά επικίνδυνη
σκέψη και αντίληψη
που θα μπορούσε να οδηγήσει σε ασύλληπτες, αδιανόητες,
επιλογές.
Σημείωση
Πάντως οφείλουμε να αποδώσουμε στους Αμερικανούς πως,
παρά την απειρία
τους, τα πήγαν -σχετικά- 'καλά' στον ψυχρό πόλεμο. Εάν
στη θέση των
Αμερικανών ήταν οι «Ευρωπαίοι»... θα είχαμε προ πολλού
τον τρίτο παγκόσμιο
πόλεμο ως γεγονός. Βέβαια, κάποιος μπορεί να
αντιτείνει πως οι Αμερικανοί
συμπεριφερθηκάν σαν ένα παιδί που μπαίνει σε μια σκηνή
(στη σκηνή του
κόσμου) δυναμικά, απειλώντας πως θα ανατινάξει
αφανίζοντας τους πάντες
-με πυρηνικά- αν δεν του κάνουν τα χατίρια. Φυσικά
όλος ο κόσμος κοίταξε με
γουρλωμένα μάτια το παιδί τρομοκρατημένος και
«πάγωσε».
Αρχές φθινοπώρου 2017
.~`~.
14η Νοεμβρίου 2016
12/6/2020 Πρώτη Summa για τις Ηνωμένες Πολιτείες της
Αμερικής | π.Κ - BQ | Κοσμοϊδιογλωσσίας. ~ Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία
cosmoidioglossia.blogspot.com/2020/06/summa-bq.html
31/39
Η αντιμετώπιση από μέρους της εγχώριας και διεθνούς
σχολιογραφίας του
«φαινομένου Τραμπ», συγχέει το σύμπτωμα με τις αιτίες
του και αγνοεί μια
μακρά ιστορική πορεία που οδηγεί στην σταδιακή
αποδυνάμωση και
αποδιογράνωση των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.
Το κέντρο ισχύος του διεθνούς συστήματος μεταφέρθηκε
το 1918 από την
Ευρώπη στην Αμερική, οπου και παγιώθηκε το 1945. Οι
Ηνωμένες Πολιτείες της
Αμερικής υπήρξαν στρατηγική, ηγέτιδα δύναμη σε τρεις
καθοριστικές στιγμές
του εικοστού αιώνα στην ευρωπαϊκή ήπειρο: μετά τον
Πρώτο Παγκόσμιο
Πόλεμο, μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, και μετά
τον Ψυχρό Πόλεμο.
Σήμερα, έναν αιώνα μετά από τον Πρώτο Παγκόσμιο
Πόλεμο, η Ουάσιγκτον δεν
διαδραματίζει πλέον αυτόν το ρόλο.
Ζούμε το τέλος της ηγεμονικής περιόδου των Η.Π.Α., το
τέλος της Pax Americana
ή της Αμερικανικής Παγκόσμιας Τάξης, το οποίο συνεπώς
θα μπορούσε να
οριστεί από το 1945 έως το 2012 ή 2016. Το «τέλος»
αποτελεί μια πολύ
ιδιόμορφη έννοια. Μπορεί να το τοποθετήσει όπου
επιθυμεί ο καθένας. Ας
παραθέσουμε όμως κάποια ενδεικτικά σημεία καμπής:
Στις 30 Σεπτεμβρίου 2013, λόγω και της έντονης
κομματικής πόλωσης
και αντιπαράθεσης που οδήγησε σε νομοθετική εμπλοκή με
αφορμή την
ανάγκη αύξησης του ορίου του δημοσίου χρέους πάνω από
τα 16,7
τρισεκατομμύρια δολάρια, η Αμερικανική Κυβέρνηση
αναγκάστηκε να
οδηγηθεί σε αναστολή της λειτουργίας της για περίπου
ένα μήνα, εξέλιξη
που έφθειρε σημαντικά το διεθνές κύρος και το
παγκόσμιο γόητρο των
Η.Π.Α.
Ο Barack Obama, με αφορμή την εξέλιξη του πολέμου στη
Συρία, είχε
δηλώσει παλαιότερα την πεποίθησή του ότι η ισχύ
απορρέει από το
δίκαιο και όχι το δίκαιο από την ισχύ, χαράσσοντας τις
περίφημες
κόκκινες γραμμές του για τη Συρία. Οι Η.Π.Α. υπό την
διοίκηση Ομπάμα,
με την απόφαση τους να μην επιτεθούν στη Συρία και να
αγνοήσουν τις
κόκκινες γραμμές που οι ίδιες έβαλαν, ομολόγησαν πως
δεν
μπορούσαν ούτε να προασπίσουν το δίκαιο, ούτε να
επιβεβαιώσουν την
12/6/2020 Πρώτη Summa για τις Ηνωμένες Πολιτείες της
Αμερικής | π.Κ - BQ | Κοσμοϊδιογλωσσίας. ~ Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία
cosmoidioglossia.blogspot.com/2020/06/summa-bq.html
32/39
ισχύ (τους). Όταν δεν μπορείς ούτε να προασπίσεις το
δίκαιο, ούτε να
επιβεβαιώσεις την ισχύ, τότε...
Τα προηγούμενα συνέβησαν στη λεγόμενη Υπερδύναμη. Δεν
πρέπει βέβαια να
συγχέουμε τους όρους «ισχυρότερος εθνοκρατικός δρών»
και «παγκόσμια
ηγεμονική υπερδύναμη». Οι Η.Π.Α είναι το πρώτο. Δεν
αποτελούν πλέον το
δεύτερο. Βέβαια, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούν
παρά να δείξουν τα
δόντια τους αν, ο μη γένοιτο, οδηγηθούμε σε
καταστάσεις πλήρους, ολικής,
εσωτερικής κινητοποίησης κοινωνιών...
Θα μπορούσε επίσης να επιλεγεί ως συμβολικό σημείο
καμπής η αντιπαράθεση
(και το αξιοθρήνητο επίπεδο της) μεταξύ των δύο
υποψηφίων για την Προεδρία
ή ίδια η εκλογή Τράμπ στη θέση του Προέδρου.
Αποδυνάμωση
Η αποδυνάμωση και η διολίσθηση της ισχύος των Η.Π.Α
υπήρξε σταδιακή και
τα αίτια της πολυπαραγοντικά. Ένας από τους παράγοντες
είναι η στρατηγική
υπερεπέκταση (strategic overstretch) των Ηνωμένων
Πολιτειών. Το «Δόγμα Νίξον»
το 1971, δηλαδή η κατάρρευση της παγκόσμιας
οικονομικής ηγεμονίας των
Η.Π.Α, έχει τις ρίζες του στον Πόλεμο του Βιετνάμ. Η
υπερχρέωση των Η.Π.Α
και η εξάρτηση της χρηματοδότησης της χώρας από ξένους
πιστωτές, έχει τις
ρίζες της στην υπερανάπτυξη της στρατιωτικής ισχύος
τους στη δεκαετία του
1980, υπό τον πρόεδρο Ρήγκαν. Ο πόλεμος στο Ιράκ, που
κόστισε τεράστια
ποσά και επιβάρυνε σε τρομακτικό βαθμό την υλική και
ηθική ισχύ των
Ηνωμένων Πολιτειών, είχε ως αποτέλεσμα να βρεθεί το
Ιράν κυρίαρχο στο Νότο
του Ιράκ μετά από πέντε περίπου αιώνες, έχοντας
έμμεσα, άτυπα και σιωπηρά
αναθεωρήσει τη Συνθήκη της Αμάσειας. Η αμερικανική
οικονομία αποδείχτηκε
επανειλημμένα ανίκανη και αδύναμη να σηκώσει το βάρος
της στρατηγικής
υπερεπέκτασης των Η.Π.Α. Ωστόσο, τα αίτια της
αποδυνάμωσης δεν οφείλονται
μονάχα στην στρατηγική υπερεπέκταση, είναι εξίσου
ενδογενή αλλά
σχετίζονται και με τη μεταβολή των παγκοσμίων
συνθηκών. Λόγω
περιορισμένου χώρου δεν μπορούμε να αναφερθούμε σε
όλα.
Πιο πρόσφατα, η απόλυτη υιοθέτηση και συστηματική
προώθηση από πλευράς
της αμερικανικής πολιτικής τάξης της επιβολής των
παγκοσμίων επιδιώξεων οι
οποίες εξυπηρετούν παράγοντες, δρώντες και συμφέροντα
με υπερεθνικά
12/6/2020 Πρώτη Summa για τις Ηνωμένες Πολιτείες της
Αμερικής | π.Κ - BQ | Κοσμοϊδιογλωσσίας. ~ Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία
cosmoidioglossia.blogspot.com/2020/06/summa-bq.html
33/39
δομημένο χαρακτήρα που παρασίτησαν επί της
αμερικανικής κοινωνίας, την
λεηλάτησαν και την απομύζησαν, οδηγώντας μια χώρα με
εξαιρετικές
δυνατότητες όχι μονάχα σε παραγωγική ερημοποίηση αλλά
και σε
ανυπολόγιστη φθορά του παγκόσμιου κύρους και της
αξιοπιστίας του, γέννησε
τον Τράμπ και οδήγησε στην άλωση της μεγαλύτερης,
πλουσιότερης και
ισχυρότερης δημοκρατίας του πλανήτη, από την
«αντισυστημικότητα» και τη
«μάχη εναντίον του κατεστημένου», γεγονός με ιδιαίτερη
σημασία και
βαρύτητα (Βασικά ούτε η μεγαλύτερη -δες Ινδία- ούτε η
πλουσιότερη -κατά
κεφαλήν- δημοκρατία είναι οι Η.Π.Α. Η ισχυρότερη
είναι. Νομίζω όμως πως
γίνεται κατανοητό τι εννοώ).
Σημειώσεις
[-] Τα γεγονότα επιταχύνουν τις εξελίξεις, και μένει
να δούμε σε σειρά εκλογών
ευρωπαϊκών εθνών-κρατών μέσα στο 2017 εάν αυτές θα
επιταχυνθούν έτι
περαιτέρω.
[-] Δίκαια μὲν ἐν τῷ ἀνθρωπείῳ λόγῳ ἀπὸ τῆς ἴσης ἀνάγκης
κρίνεται, δυνατὰ δὲ οἱ
προύχοντες πράσσουσι καὶ οἱ ἀσθενεῖς ξυγχωροῦσιν. Το
προηγούμενο ισχύει και
για τον ισχυρό, όταν πλέον αγγίζει τα όρια του. Τα
όρια που του επιτρέπει η
δύναμη του. Όταν ο ισχυρός, υποχωρεί και αποδέχεται,
καθώς αντιλαμβάνεται
πως δεν είναι Υπεράνθρωπος. Όταν αντιλαμβάνεται πως
για τα πάντα και για
όλους υπάρχει ένα Όριο.
14η Νοεμβρίου 2016
.~`~.
5η Οκτωβρίου 2017
Στις 15 Μαΐου 1988 η Σοβιετική Ένωση ξεκίνησε τη
διαδικασία απόσυρσης των
στρατευμάτων της από το Αφγανιστάν. Στις 15
Φεβρουαρίου 1989,
ανακοινώθηκε η πλήρης και επιτυχής αποχώρηση όλων των
σοβιετικών
στρατευμάτων. Στις 26 Δεκεμβρίου 1991 ο λεγόμενος
«Ανατολικός
Συνασπισμός» και η σοβιετική-σοσιαλιστική σφαίρα,
έπαψε να υπάρχει. Το
2011, ο πρώην Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, Μπαράκ
Ομπάμα,
ανακοίνωσε την απόφαση σταδιακής αποχώρησης των
αμερικανικών
στρατευμάτων από το Αφγανιστάν. Τον Μάρτιο του 2014 ο
Ομπάμα διατάζει το
Πεντάγωνο να αναπτύξει σχέδια για πλήρη απόσυρση. Τον
Μαΐο του ίδιου
έτους ανακοινώνει πλάνο για την ολοκληρωτική αποχώρηση
των αμερικανικών
12/6/2020 Πρώτη Summa για τις Ηνωμένες Πολιτείες της
Αμερικής | π.Κ - BQ | Κοσμοϊδιογλωσσίας. ~ Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία
cosmoidioglossia.blogspot.com/2020/06/summa-bq.html
34/39
στρατευμάτων μέχρι το τέλος του 2016 και τη λήξη της
θητείας του
(βρισκόμαστε 26 χρόνια μετά από την 15η Μαΐου 1988).
Τον Οκτώβριου του
2015, σε μια υπαναχώρηση, ο Ομπάμα αναφέρει ότι η
κατάσταση είναι πολύ
εύθραυστη για να αποχωρήσει ο αμερικάνικος στρατός.
Ανακοινώνει σχέδια για
την διατήρηση της υπάρχουσας δύναμης. Το μεγάλο μέρος
των στρατευμάτων
έχει αποχωρήσει. Πλήρης αποχώρηση δεν έχει επιτυχώς
ακόμη ολοκληρωθεί ενώ
αναμένεται μερική αύξηση του αριθμού τους και παράταση
του χρόνου
παραμονής τους.
5η Οκτωβρίου 2017
.~`~.
29η Μαΐ 2018
Οι Αφγανοί Mujahiddeens συνέβαλλαν στη σοβιετική
αυτοκρατορική
κατάρρευση/αυτο-κατάλυση ή τουλάχιστον στην
αποδυνάμωση της θέλησης
διατήρησης της Σοβιετικής Σφαίρας Επιρροής. Εάν
εντάξουμε σε ένα ιστορικό
συνεχές τον πόλεμο των Σοβιετικών-Ρώσσων στο
Αφγανιστάν, μπορούμε να
συμπεράνουμε πως οι Αφγανοί επέτυχαν - ή ολοκλήρωσαν -
το 1980, αυτό που
οι Ούγγροι το 1956 και οι Τσέχοι το 1968 δεν
κατάφεραν. Το προηγούμενο
προϋποθέτει όμως την υπέρβαση του ευρωκεντρισμού - της
ευρωκεντρικής
ιδεολογίας και ιστοριογραφίας - μέσω της σύνδεσης των
συμβάντων στην
Κεντρική Ευρώπη (Ουγγαρία και Τσεχία) με αυτά στην
Κεντρική Ασία
(Αφγανιστάν), δηλαδή τη σύνδεση δύο περιφερειών της
πρώην ΣοσιαλιστικήςΣοβιετικής Σφαίρας με το Σοβιετικό Κέντρο (Ε.Σ.Σ.Δ-Ρωσσία).
Μπορούμε να
δεχθούμε ή να αντέξουμε μια τέτοια ερμηνεία; Είναι
πασιφανές πως μια τέτοια
ερμηνευτική προσπάθεια δεν είναι δημοφιλής (όπως
ακριβώς και η τοποθέτηση
της εισβολής της Ιαπωνίας στην Κίνα και όχι της
Γερμανίας στην Πολωνία ως
εναρκτήριο σημείο του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου).
Προσφέρει όμως
κάποια γόνιμη ερμηνεία για όσα συμβαίνουν στις μέρες
μας;
Το τέλος του ψυχρού πολέμου έχει αρκετές ερμηνείες
(όρθόδοξες και μη) και οι
περισσότερες - οι ορθόδοξες κυρίαρχες ή καθεστωτικές -
αποτελούν
αμερικανοκεντρικές θριαμβολογίες. Ωστόσο, εάν οι
θριαμβευτικές ερμηνείες
ήταν πραγματικά ορθές, οι εξελίξεις και τα γεγονότα θα
έπρεπε να οδηγούν
στην επιβεβαίωση των θριαμβολογιών και όχι στην
αναίρεση τους. Με την αυτοκατάργηση της «Σοβιετικής» Σφαίρας η «Δύση» είδε ως
«πραγματικότητα»
αυτά που ήθελε να δει: Το Τέλος της Ιστορίας και τη
Νίκη της «Δημοκρατίας»
12/6/2020 Πρώτη Summa για τις Ηνωμένες Πολιτείες της
Αμερικής | π.Κ - BQ | Κοσμοϊδιογλωσσίας. ~ Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία
cosmoidioglossia.blogspot.com/2020/06/summa-bq.html
35/39
(εννοώντας του λιμπεραλισμού και του ριζοσπαστικού
«δυτικισμού»). Η
ταύτιση πραγματικότητας, επιθυμίας και συμφέροντος
καθόλου δεν μας
παραξενεύει. Χρειαζόμαστε επανερμηνείες λοιπόν.
Μετά από τους Ρώσσους-Σοβιετικούς στο Αφγανιστάν ήρθαν
οι Αμερικανοί.
Και πάλι όμως τα αποτελέσματα δεν ήταν τα
αναμενόμενα... Όταν ξεκίνησαν οι
Ηνωμένες Πολιτείες τον πόλεμο στο Αφγανιστάν ήταν
πλανητικά κυρίαρχες και
σχεδόν κανείς δεν αντιδρούσε σε όσα έλεγαν και
έπρατταν. Σήμερα, σχεδόν
ουδείς υπακούει... οι Ηνωμένες Πολιτείες εχουν
εγκλωβιστεί και ΔΕΝ έχουν
νικήσει τον πόλεμο στο Αφγανιστάν (παρόλο που τους
βοήθησαν ή
συνεργάστηκαν μαζί τους - κυρίως για αποχωρήσεις -
τόσο οι Ρώσσοι όσο και οι
Ιρανοί).
Η προηγούμενη αναφορά μαζί με τις δύο επόμενες, θα μας
βοηθήσει να
διανοίξουμε ένα ερμηνευτικό μονοπάτι και να βρούμε ένα
συμπέρασμα-κλειδί.
Είναι δυνατόν η «Ειρήνη των Γενναίων» να προέκυψε από
μεγαλοψυχία;
Μπορεί άραγε να ισχυρίζεται κάποιος πως στην
πραγματικότητα οι Γάλλοι
«δεν έχασαν» στον πόλεμο της Αλγερίας όταν είχαμε ως
πολίτικο αποτέλεσμα
του πολέμου την Ανεξαρτησία της Αλγερίας; Είναι η
απόφαση των Αλγερινών
να πολεμήσουν που οδηγεί στην επιστροφή του Charles de
Gaulle και στη
δημιουργία όχι απλά πολιτικής αλλά συνταγματικής
κρίσης και στην
κατάρρευση-κατάλυση της Τέταρτης Δημοκρατίας και την
Ανεξαρτησία της
Αλγερίας (και όχι ασφαλώς το ανάποδο). Είναι οι
αποικιακοί πόλεμοι των
Πορτογάλων (1961-1974) που οδηγούν στην πτώση του
Salazar, στην
Επανάσταση των Γαρυφάλλων και στην πολιτειακή
μεταβολή, και όχι η
Επανάσταση των Γαρυφάλλων και η πολιτειακή μεταβολή
που οδηγεί στην
«παραχώρηση» ανεξαρτησίας στις πρώην αποικιακές
κτίσεις.
Είναι η ήττα ή μη αντοχή του κόστους του πολέμου -
ηθικού, πολιτικού,
κοινωνικού, οικονομικού - που οδηγεί στις πολιτειακές
μεταβολές (και όχι π.χ η
«γενναιοδωρία» των εξεγερμένων του μητροπολιτικού
κέντρου). Είναι ο
πόλεμος.
29η Μαΐ 2018
12/6/2020 Πρώτη Summa για τις Ηνωμένες Πολιτείες της
Αμερικής | π.Κ - BQ | Κοσμοϊδιογλωσσίας. ~ Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία
cosmoidioglossia.blogspot.com/2020/06/summa-bq.html
36/39
Lincoln Memorial - 3 | 6 | 1 μ.Κ (Year Ι AQ) | 2020
.~`~.
7η Νοεμβρίου 2018
Λίγες ώρες πριν από την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων
των αμερικανικών
προεδρικών εκλογών, πριν από δύο χρόνια, στις 8
Νοεμβρίου 2016 (III),
γράφαμε:
12/6/2020 Πρώτη Summa για τις Ηνωμένες Πολιτείες της
Αμερικής | π.Κ - BQ | Κοσμοϊδιογλωσσίας. ~ Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία
cosmoidioglossia.blogspot.com/2020/06/summa-bq.html
37/39
Τα ίδια ισχύουν στο έπακρο και ακόμη εντονότερα
σήμερα, δύο χρόνια μετά.
Επισημαίναμε επίσης πως μετά από τις εκλογές του 2012
ο τότε νεοεκλεγείς
Πρόεδρος είχε κάνει προσπάθειες να «αποφορτίσει το
κλίμα και να συμμαζέψει
τη συνεχώς και πολλαπλώς διολισθαίνουσα χώρα του,
καθώς ήταν αδύνατον
υπό τέτοιες συνθήκες να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα
στο εσωτερικό των
Η.Π.Α και να ανταποκριθεί η χώρα στον παγκόσμιο ρόλο
της. Και που φτάσαμε
τέσσερα χρόνια μετά;». Σε ό,τι διαβάσατε για το 2016
στην αμέσως
προηγούμενη παράγραφο.
Το 2020 θα ισχύουν τα ίδια στο έπακρο, ακόμη
εντονότερα, παγιωμένα και
βαθύτερα απ' ό,τι σήμερα.
Η προεκλογική περίοδος των εκλογών του 2016, το
επίπεδο και η ποιότητα της,
ο λόγος και τα επιχειρήματα, η πολιτική και κοινωνική
ατμόσφαιρα, το αξιακό
και μηντιακό κλίμα, αποτέλεσε ένα σοκ, έναν
εξευτελισμό των Ηνωμένων
Πολιτειών της Αμερικής στα μάτια ολόκληρου του
πλανήτη. Το 2020 πως θα
φαίνονται στα μάτια του υπόλοιπου πλανήτη οι Ηνωμένες
Πολιτείες της
Αμερικής ως όλον, ως ολότητα; Ως χαοτικές στα όρια πολυδιάσπασης
με μια
κατακερματισμένη κοινωνία νεο-σεκταριστικής και
νεο-τριμπαλιστικής
κατεύθυνσης; Ως αξιακά διχασμένες και ακραία
πολωμένες, δυσλειτουργικές
με ολοένα αυξανόμενες τάσεις παραλυσίας ή στα όρια
προ-εμφυλιακών
Η προεκλογική περίοδος στις Η.Π.Α επαναβεβαίωσε,
εκτινάσσοντας
όμως σε νέα πρωτόγνωρα ύψη και κλιμακώνοντας, την
έντονη
κομματική πόλωση και τον αξιακό διχασμό που κυριαρχεί
στις Η.Π.Α,
κοινωνικά και πολιτικά, τις τελευταίες τρεις
δεκαετίες. Υπήρξε
καταστροφική. Αποτελεί εξαιρετικά αρνητική εξέλιξη που
θα
δυσχεράνει την διαδικασία λήψης κρίσιμων αποφάσεων και
τη
δημιουργία συναίνεσης μετεκλογικά, μειώνοντας τη
δυνατότητα
αποτελεσματικής διακυβέρνησης της χώρας. Υπήρξε
καταστροφική ως
προς τη συνοχή στο εσωτερικό, και την ισχύ, την εικόνα
και το κύρος
των Ηνωμένων Πολιτειών προς τα έξω, σε παγκόσμια
κλίμακα, ενώ
μείωσε σε μεγάλο βαθμό τη σταθερότητα και την
αξιοπιστία της
εξωτερικής πολιτικής της χώρας.
12/6/2020 Πρώτη Summa για τις Ηνωμένες Πολιτείες της
Αμερικής | π.Κ - BQ | Κοσμοϊδιογλωσσίας. ~ Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία
cosmoidioglossia.blogspot.com/2020/06/summa-bq.html
38/39
καταστάσεων και συνθηκών; Ως (πάλαι ποτέ) ενιαίο
συλλογικό υποκείμενο;
(όπως υπήρξαν κάποτε). Πως;
7η Νοεμβρίου 2018
.~`~.
...
..
.
Έξοδος
Αυτές είναι ορισμένες μονάχα από τις αναφορές που
έκανα στις Η.Π.Α, μεταξύ
2016-2018 και προτού σταματήσω να γράφω δημοσίως. Στο
ενδιάμεσο χρονικό
διάστημα άρχισα να ανοίγω διαφορετικές θεματικές ―ο
εσωτερικός ρυθμός
στον οποίον αναφέρθηκα στην εισαγωγή―, ορισμένες από
τις οποίες μας
απασχολούν τώρα, και σταδιακά να αραιώνω την παρουσία
μου. Ήδη στην
ανασκόπηση του 2018 είχα επισημάνει πως ήταν η πρώτη
φορά κατά τη
διάρκεια του συγκεκριμένου έτους που δημοσιεύτηκε
σχεδόν ίδιος αριθμός
αναρτήσεων με την πρώτη χρονιά της Κοσμοϊδιογλωσσίας
(με το ένα τρίτο
περίπου των δημοσιεύσεων να μην αποτελούν καθαρές
θεματικές ή κείμενα), η
οποία διήρκεσε μόλις τέσσερις μήνες, καθώς οι τρεις
πρώτες λέξεις
δημοσιεύθηκαν την 23η Σεπτεμβρίου του έτους 2012. Στην
πραγματικότητα
αυτή η πορεία είχε ήδη ξεκινήσει από το φθινόπωρο του
2017 ―προφανώς
φανερώνοντας κάτι―, σηματοδοτώντας το σταδιακό
κλείσιμο του
προηγούμενου κύκλου ζωής της Κοσμοϊδιογλωσσίας .
Αν θεωρείτε πως το περιεχόμενο του παρελθόντος είναι
επίκαιρο και ουσιώδες,
εμπεριέχει προγνωστικό δυναμικό, και ότι η
επανεκκίνηση της
Κοσμοϊδιογλωσσίας ―ένας νέος κύκλος ζωής της―, έχει
σημασία και αξία,
μπορείτε να ανταποδώσετε στην προσφορά και στην
προσπάθεια δημιουργίας
νέου περιεχομένου, το οποίο θα προσπαθήσω να έχει
επαρκή αναλυτική,
συνθετική και προβλεπτική ισχύ για το μέλλον. Σας
ευχαριστώ.
€ « » ●► $
▲▼◄► € € $$ € € ◄ ►▲▼► ◄● « » €
om/2020/06/prolegomena-preamble-to-new-historical.html
1/28
Δ`
~. Κοσμοϊδιογλωσσία
Οὖτις ἐμοί γ 'ὄ Όνομα · Οὖτιν δέκτη με κικλήσκουσι μήτηρ ἠδὲ πατὴρ ἠδ' ἄλλοι
πάντες ἑταῖροι…
Prolegomena: Προοίμιο σε έναν νέο
Ιστορικό Κύκλο.
12/6/2020 Prolegomena: Προοίμιο σε έναν νέο Ιστορικό
Κύκλο. ~ Δ` ~. Κοσμοϊδιογλωσσία
cosmoidioglossia.blogspot.com/2020/06/prolegomena-preamble-to-new-historical.html
2/28
12 | 6 | 1 μ.Κ (Έτος Ι AQ) | 2020
Πρόλογος
Το παρελθόν, δηλαδή μέχρι πρόσφατα το παρόν, δεν υπάρχει
πια. Έχουμε
εισέλθει σε μια ιστορική φάση που δεν θα αποτελεί
επιστροφή σε οποιαδήποτε
νέα ή παλιά «κανονικότητα», αλλά στην αρχική φάση της
διαμόρφωσης και της
κατασκευής ενός νέου συστήματος.
Στο εξής, οποιεσδήποτε συμφωνίες και ανισότητες,
ομαδοποιήσεις και
12/6/2020 Prolegomena: Προοίμιο σε έναν νέο Ιστορικό
Κύκλο. ~ Δ` ~. Κοσμοϊδιογλωσσία
cosmoidioglossia.blogspot.com/2020/06/prolegomena-preamble-to-new-historical.html
3/28
αντιδράσεις σε ομαδοποιήσεις, συμφωνίες και διαφωνίες,
φιλίες και
εχθρότητες, συγκρούσεις και συμμαχίες που θα
πραγματοποιηθούν εντός και
μεταξύ ανθρώπινων κοινωνιών, πολιτικών ενώσεων και
οντοτήτων, όπως τα
κράτη, θα συμβούν βάσει παραμέτρους και μεταβλητές,
κέντρα ελέγχου και
κόμβοι, ιεραρχίες και ευνοϊκές συμπεριφορές, καθώς και
κυριαρχία και
κυριαρχία, στο πλαίσιο ενός αναδυόμενου νέου
συστήματος. Το ερώτημα δεν
θα είναι αν θα υπάρξει ένα νέο σύστημα.
Οι γενετικές πληροφορίες, το DNA ενός συστήματος
αποτελείται από τις
σχέσεις ισχύος που το διαπερνούν, το συνθέτουν και το
διαμορφώνουν,
ορίζοντας έτσι τον χαρακτήρα του, τη φυσιογνωμία του
και την ανάπτυξή του,
καθώς και τις διάφορες μορφές και δυνατότητές του,
συμπεριλαμβανομένου
του δυναμισμού και των αδυναμιών του . Πριν από κάθε
άλλο, κάθε νέο
σύστημα φέρνει μαζί του νέες διανομές ισχύος και
σχέσεις ισχύος (cor), μια νέα
σειρά μέσα σε αυτό και μεταξύ των θεμελιωδών μονάδων
του, νέες
οργανωτικές δομές που επηρεάζουν τη συμπεριφορά και
την αλληλεπίδραση -
ακόμη και τις ιδιότητες - των μονάδων του, νέες
ιεραρχίες, προτεραιότητες και
σχέσεις, νέοι τρόποι ζωής και αντίληψης για την
πραγματικότητα, νέοι
διαχωρισμοί μεταξύ φίλων και εχθρών, ένα νέο πλαίσιο
αξιών και ένα νέο
νομικό πλαίσιο.
Στο κείμενο που ακολουθεί, σκιαγραφώ μόνο μερικά από
τα θέματα και τις
ιδέες που σκοπεύω να αναλύσω σε βάθος, καθοδηγούμενες
από τις τελευταίες
εξελίξεις και τις νέες συνθήκες που διαμορφώνονται
στην πλειονότητα των
κρατών και των κοινωνιών του πλανήτη. Αυτά τα
Prolegomena - ένα κείμενο που,
νομίζω, θα είναι πιο διαυγές όσον αφορά την κατανόηση
των ζητημάτων που
θέτει στη δημόσια πλατεία σε πέντε χρόνια από σήμερα -
δημοσιεύθηκαν στα
ελληνικά στις 12 | 4 | Απρίλιος | 2020 (ο αναγνώστης
μπορεί να βρει το
πρωτότυπο κείμενο εδώ ). Δεν μπορώ να εκφράσω με λόγια
την ευγνωμοσύνη
μου στη γυναίκα που τη μεταφράζει «και θέλει να
παραμείνει ανώνυμη»,
προσφέροντας πολύτιμο χρόνο και δημιουργική
προσπάθεια.
Τις επόμενες εβδομάδες, μήνες και χρόνια που
ακολουθούν, πολλές από τις
ιδέες και τα θέματα που ακολουθούν «διάφορες
εκδηλώσεις τους» θα
εμφανιστούν μπροστά μας σε εντελώς διαφορετικές
περιπτώσεις που
προέρχονται από φαινομενικά εντελώς διαφορετικές
γωνίες.
12/6/2020 Prolegomena: Προοίμιο σε έναν νέο Ιστορικό
Κύκλο. ~ Δ` ~. Κοσμοϊδιογλωσσία
cosmoidioglossia.blogspot.com/2020/06/prolegomena-preamble-to-new-historical.html
4/28
Prolegomena
Προοίμιο σε έναν νέο Ιστορικό Κύκλο
. ~ "~.
Εγώ
Η περίοδος στην οποία ζούμε σήμερα θα αφήσει ένα
ανεξίτηλο σημάδι στη
μνήμη μας, στην ταυτότητά μας, στη συμπεριφορά μας και
στις σχέσεις μας για
το υπόλοιπο της ζωής μας. Τα αποτελέσματά του και τα
παράγωγά του θα
καθορίσουν όχι μόνο τις τρέχουσες, αλλά και τις
μελλοντικές γενιές, που
σφραγίζουν αποτελεσματικά τη μοίρα τους. Ζούμε σε έναν
από τους πιο
μεταμορφωτικούς χρόνους στην ανθρώπινη ιστορία και
αυτό που παρατηρούμε
είναι γεγονότα παγκόσμιας-ιστορικής σημασίας. γι 'αυτό
θέτουμε ένα νέο
ημερολόγιο ώρας (Έτος 1 μ.Κ | Έτος Ι AQ ) . Πρέπει να
κατανοήσουμε την
ιστορική σημασία, τη βαρύτητα, τη ριζοσπαστική φύση,
την έκταση και το βάθος
των τρεχουσών εξελίξεων, με τις οποίες είμαστε
υποχρεωμένοι να
εξοικειωθούμε ως ανθρώπινα όντα και που αναπόφευκτα
δημιουργούν ένα
πολιτικό προηγούμενο και σχήμα ή, ακριβέστερα,
μετατρέπονται νόμος.
Οι ανθρώπινες κοινωνίες και οι πολιτικές κοινότητες,
σε όλο το μήκος και το
πλάτος της Γης, βιώνουν από κοινού ένα συλλογικό
τραύμα, μια διαδικασία
αποκοπής και χωρισμού, μια κατάρρευση του κόσμου τους.
Γονείς και παιδιά,
φίλοι, παντρεμένα ζευγάρια και άτομα, εραστές,
ερωμένες και σύντροφοι,
παππούδες και εγγόνια, αδέλφια, θείες και ανιψίες. όλοι
είναι χωρισμένοι και
αποξενωμένοι. Τουλάχιστον το ένα τρίτο του παγκόσμιου
πληθυσμού - αν όχι
Max Richter - Non-eternal
12/6/2020 Prolegomena: Προοίμιο σε έναν νέο Ιστορικό
Κύκλο. ~ Δ` ~. Κοσμοϊδιογλωσσία
cosmoidioglossia.blogspot.com/2020/06/prolegomena-preamble-to-new-historical.html
5/28
ημιζωές - αν και συχνά ονομαστικά, σε κατάσταση
συγκράτησης, αναστολής και
ρύθμισης των φυσικών τους σχέσεων και δεσμών. Τα
φαινόμενα αυτού του
μεγέθους μπορούν να φέρουν, δυνητικά και μελλοντικά,
κυριαρχία ενός μακροκοινωνικού χαρακτήρα σε πλανητική κλίμακα.
Η αναστολή των κοινωνικών επαφών και η καταστολή των
φυσικών δεσμών των
ανθρώπων οδηγούν στην ενίσχυση των ψηφιακών και
εικονικών σχέσεων και
επαφών τους. Η εικονική αντικατάσταση καταπραΰνει,
αλλά δεν θεραπεύει, το
προσωπικό και συλλογικό ψυχικό τραύμα που προκαλείται
από τον
εξαναγκασμό στον φυσικό αποκλεισμό, την κοινωνική
απόσταση και την
απομόνωση. Η ψηφιακή πραγματικότητα, η παρουσία της
εικόνας, μπορεί
απλώς φαινομενικά, και με κανένα τρόπο ουσιαστικά, να
υποκαταστήσει τη
φυσική παρουσία και την αλήθεια του φυσικού σώματος.
Οι κοινωνικές συνθήκες διαμορφώνονται, χτίζονται
τεχνολογικά θεμέλια,
δημιουργούνται πολιτικές πρακτικές, οι οποίες,
δυνητικά, μπορούν να
συμβάλουν στη μετατροπή της τεχνολογίας από μια υλική
δύναμη
ανεξαρτησίας, απελευθέρωσης και ενδυνάμωσης της
αυτόνομης και
αυτοδιοικούμενης ανθρώπινης φύσης, ένα όργανο
παγκόσμιου μεγέθους με
στόχο να διασφαλίσει τον απόλυτο έλεγχο, τον
εξαναγκασμό και την κυριαρχία
τους
. ~ "~.
ΙΙ
Ο χωρικός περιορισμός και η ρύθμιση της κίνησης
υποκινούν μια κατάσταση
στην οποία η φυσικότητα και η κοινωνικότητα
αντικαθίστανται από την αρετή
και την ψηφιακότητα. Είναι αυτή η κατάσταση που, εάν
ενοποιηθεί και
επεκταθεί στο διάστημα, εάν επεκταθεί σε διάρκεια και
βαθαίνει για να
επιτύχει μια πιο βαθιά ποιότητα, μπορεί να διαμορφώσει
μια κατάσταση στην
οποία το επόμενο μεγάλο χάσμα, το επόμενο μεγάλο
τμήμα, δεν θα σχετίζεται
με την πρόσβαση και ποιότητα στα ψηφιακά μέσα και
υπηρεσίες, αλλά στη
ρύθμιση και την προτιμησιακή μεταχείριση της
απρόσκοπτης και εθελοντικής
σχέσης, πρόσβασης και αποσύνδεσης, μεταξύ του φυσικού
και του ψηφιακού
περιβάλλοντος.
Η στενή οριοθέτηση και η αποσύνδεση των ανθρώπων από
το φυσικό χώρο και
12/6/2020 Prolegomena: Προοίμιο σε έναν νέο Ιστορικό
Κύκλο. ~ Δ` ~. Κοσμοϊδιογλωσσία
cosmoidioglossia.blogspot.com/2020/06/prolegomena-preamble-to-new-historical.html
6/28
το αστικό περιβάλλον, η ρύθμιση και η μείωση της
κινητικότητάς τους και ο
έλεγχος της φυσικής τους ελευθερίας, επηρεάζουν, με τη
σειρά τους, τις
ελευθερίες του συνέρχεσθαι και του συνεταιρίζεσθαι, σε
όλες τις διαστάσεις και
τις πτυχές τους . Η προσπάθεια άσκησης ελέγχου δεν
περιορίζεται στην
πραγματική σωματική κίνηση και την ελευθερία των
ανθρώπων, αλλά
επεκτείνεται και στον τρόπο σκέψης τους, στην υποταγή
της ελευθερίας της
σκέψης και στον έλεγχο των ιδεών. Αποτελεί, μεταξύ
άλλων, μια απόπειρα
διαχείρισης του χρόνου και ελέγχου του χρόνου ― ώρα, η
οποία ρέει και
εξαφανίζεται ανεπανόρθωτα, υπερβαίνοντας κάθε φυσικό
φράγμα - αποτελεί
μια προσπάθεια που,
Η αναδυόμενη κατάσταση, που θεωρείται ως μια δυναμική
εξέλιξη, ανεξάρτητη
από τα κίνητρα των σημερινών ηγεμόνων στη Γη, αποτελεί
πρότυπο και
περιλαμβάνει, σε σπέρμα, τη δυνατότητα αποϋλοποίησης
των ανθρώπων μέσω
της αποσύνδεσής τους - από τον φυσικό δημόσιο χώρο και
το κοινωνικό
περιβάλλον τους, και την επακόλουθη εξαφάνισή τους σε
εικονικά
περιβάλλοντα, τα οποία επιτρέπουν τον μαζικό ψηφιακό
έλεγχο τους και
μπορούν να γίνουν δυνητικά απόλυτοι. Ο περιορισμός των
φυσικών χρημάτων,
δηλαδή των μετρητών και η έναρξη μιας ευρείας
νομισματικής ψηφιοποίησης -
με τη μορφή κάρτας ή εφαρμογής για κινητά - θα
μπορούσε ενδεχομένως, και
ελλείψει θεσμικών ελέγχων και υπολοίπων, να οδηγήσει
στον έλεγχο και την
καταγραφή του τύπου, της τοποθεσίας και ώρα αγοράς
προϊόντων · στην
επιβολή της φορολογίας ή τη δέσμευση κεφαλαίων κατά
βούληση · και στην
αδυναμία αγοράς και πώλησης χωρίς να εξαρτάται από την
ηλεκτρική ενέργεια
ή κάποια μορφή σύνδεσης ή σύνθεσης βιολογικών και
ψηφιακών. θα μπορούσε,
γενικότερα, να οδηγήσει στην απόλυτη παραβίαση της
ιδιωτικής ζωής.
Μια αόρατη πτυχή των επιβαλλόμενων περιορισμών και των
απαγορεύσεων της
ελεύθερης βούλησης και της σωματικής δραστηριότητας,
είναι η έμμεση
ρύθμιση της σεξουαλικής συμπεριφοράς των μονομελών και
μονογονεϊκών
νοικοκυριών ― που διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο υλικής
και ηθικής
φτώχειας και καταστροφής και τα οποία αποτελούν την
άλλη δημογραφική
πλευρά της γήρανσης του πληθυσμού, τις μεταβαλλόμενες
οικογενειακές δομές
και τη μετατόπιση των ατομικών και κοινωνικών ηθών ―
παρουσιάζοντας μια
τεράστια μετατόπιση προς ιστότοπους ενηλίκων,
διαδικτυακές υπηρεσίες
ενηλίκων και διάφορες μορφές διαδικτυακής γνωριμίας
μεταξύ γνωστών και
ξένων, μια εξέλιξη που μειώνει, εάν όχι εξαλείφει, , η
σεξουαλικότητα στο
12/6/2020 Prolegomena: Προοίμιο σε έναν νέο Ιστορικό
Κύκλο. ~ Δ` ~. Κοσμοϊδιογλωσσία
cosmoidioglossia.blogspot.com/2020/06/prolegomena-preamble-to-new-historical.html
7/28
κοινωνικό πλαίσιο, ενώ ταυτόχρονα αντικαθιστά, μέσω
της επιβολής σε αυτό το
στάδιο, τη φυσική σεξουαλικότητα με την εικονική
σεξουαλικότητα.
Η αποϋλοποίηση και η εικονικοποίηση της φυσικής
σεξουαλικότητας, η
εκμηδένισή της σε εικονικά περιβάλλοντα, όταν
εξαναγκάζεται μάλλον παρά
εθελοντικά, λειτουργεί έμμεσα ως μέτρο του πληθυσμού
και του ελέγχου των
γεννήσεων και εξαλείφει σε κάποιο βαθμό, καθώς
υπάρχουν πάντοτε δάπεδα
πολυκατοικιών ή γειτονικά μπαλκόνια - τη φυσική,
σωματική, ανθρώπινη
επαφή.
Η απομόνωση στο σπίτι, ο περιορισμός της ελεύθερης
κυκλοφορίας και η
απρόσκοπτη πρόσβαση στο φυσικό χώρο, η έμμεση ρύθμιση
και η καταστολή
της φυσικής σεξουαλικότητας με τον παράλληλο χειρισμό
της εικονικής του
διάστασης, σε συνδυασμό με τον εξωτερικό εξαναγκασμό,
αποτελούν
εκρηκτικό μείγμα που οδηγεί, με εσωτερική λογική
συνέπεια, σε διαταραχή της
ανθρώπινης ψυχής - η οποία, εάν συνοδεύεται από ένα
πλήθος μηνυμάτων
πανικού, φόβου και απειλών, διαρκούς ψυχολογικού
πολέμου, χειραγώγηση του
φανταστικού, εσωτερίκευση των αυταρχικών ή επιθετικών
αντιλήψεων και της
χειρονομίας ― που εδώ και δεκαετίες έχει διαδοθεί και
προωθηθεί μεθοδικά
μέσω διάφορες εκδηλώσεις μαζικής καλλιέργειας μπορεί να
οδηγήσουν στην
κατάρρευση ή μετάλλαξη της ανθρώπινης ψυχικής σφαίρας.
€ « » ●► $
▲▼◄► € € $$ € € ◄ ►▲▼► ◄● « » €
——— ∙ ——— ∙ ——— ∙ ———
.~`~.. .~`~. .~`~.
**** .~`~..~`~...~`~.
`~.
.~`~..~`~..~`~..~`~..~`~..~`~..~`~..~`~. `~.
∙ ——— ——— ∙ ∙
——— ——— ∙
28/6/2020 Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία |Page 63,
Chan:23005495 |RSSing.com"
https://isogeothermal51.rssing.com/chan-23005495/all_p63.html#c23005495a1259
193/206
25 | 6 | 1 μ.Κ (Year Ι AQ) | 2020
Το κείμενο έχει τη μορφή θέσεων ή επισημάνσεων λόγω
έλλειψης χρόνου που απαιτεί μια ενιαία, εκτενής και
πλήρης ανάλυση. Κινείται μεταξύ ελάχιστου και μέγιστου
ευρωκεντρισμού, ευρύτατων και στενότερων
γεωγραφικών πλαισίων, μικρής και μακράς ιστορικής
διάρκειας, προκειμένου να φανερώνονται και να
αναδύονται τα νοήματα και οι κινήσεις των ιστορικών
περιόδων ευκρινέστερα. Η λογική του προϋποθέτει ένα
δεύτερο μέρος με θέσεις-επισημάνσεις και ένα κείμενο
περαιτέρω διευκρίνησης ορισμένων εξ αυτών,
επεξήγησης ορισμένων όρων, και τελικής σύνθεσης τους.
Μουσική συνοδεία
~ I ~
Ο Μεγάλος Πόλεμος (τον οποίο οι Αμερικανοί βάφτισαν
«πρώτο» παγκόσμιο) είναι ο σημαντικότερος και
καθοριστικότερος πόλεμος του 20ου αιώνα ― όχι ο
λεγόμενος «δεύτερος» παγκόσμιος πόλεμος, ο οποίος
αποτελεί παράγωγο του.
~ II ~
Η κεντρική γεωγραφία του Μεγάλου Πολέμου δεν είναι
αυτή που ιστοριογραφικά υπερτονίζεται ή η
επικέντρωση στην ιστοριογραφικά υπερτονισμένη
γεωγραφία του, παραπλανά ως προς τα νοήματα και τα
επίδικα του πολέμου, τα οποία ακόμη και σήμερα, έναν
αιώνα μετά, εν πολλοίς δεν έχουν επιλυθεί.
~ III ~
Jupiter Rising
[Extended RMX II] ~ GRV Music & Audio Net…
⚙
Privacy
28/6/2020 Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία |Page 63, Chan:23005495 |RSSing.com"
https://isogeothermal51.rssing.com/chan-23005495/all_p63.html#c23005495a1259
194/206
Η ρίζα των δεινών των τελευταίων εκατό χρόνων
(1920-2020), για τις περιοχές που περιβάλλονται από και
γειτνιάζουν με τον άξονα Βαλτική Θάλασσα―Εύξεινος
Πόντος―Περσικός Κόλπος με κορυφή την Ανατολική
Μεσόγειο, σχηματίζοντας τρίγωνο, είναι η Συνδιάσκεψη
ειρήνης των Παρισίων, το σύστημα και η τάξη των
Βερσαλλιών, καθώς και οι συναφείς μαζί τους συμφωνίες
(προφανώς μια τέτοια θέση δε μπορεί να γίνει
αποδεκτή από κράτη των οποίων η ίδρυση, η αναγνώριση ή
η επέκταση εξαρτάται από τα προηγούμενα
πλαίσια, π.χ Πολωνία). Τα αποτελέσματα αυτής της
«τάξης» τα έζησαν οι άνθρωποι, αρχικά στην περίοδο του
μεσοπολέμου, έπειτα κατά τη διάρκεια του δεύτερου
παγκόσμιου πόλεμου ―συμπεριλαμβανομένων των
δύσμοιρων Πολωνών―, ενώ τα ζούμε ακόμη και σήμερα,
καθώς σταδιακά επανέρχονται με το πέρας του
ψυχρού πολέμου.
~ IV ~
Προκειμένου να αναδυθούν διαυγέστερα τα πολιτικά και
ιστορικά νοήματα του Μεγάλου Πολέμου πρέπει να
τον εντάξουμε, εξετάζοντας τον, σε ένα ευρύτερο
ιστορικό συνεχές που ξεκινά τουλάχιστον από την πρώτη και
ολοκληρώνεται την τρίτη δεκαετία του 20ου αιώνα ― τα
έτη 1914-1918 αποτελούν την κορύφωση αυτής της
καθοριστικής περιόδου. Το γεωγραφικό πλαίσιο κατά
αυτόν τον τρόπο διευρύνεται, παύει να είναι στενά
ευρωκεντρικό, και εντάσσονται σε ένα ιστορικό συνεχές
χώρες που εξαφανίζονται ή υποβαθμίζονται από την
ιστοριογραφία του στενότατα χρονικά ορισμένου πρώτου
παγκοσμίου πολέμου, ενώ φανερώνονται
λησμονημένες συνάφειες και συσχετίσεις μεταξύ
περιοχών:
Μαρόκο (1905-6, 1911, 1912, 1912ακαι 1912β και
1911-27), Λιβύη (1911-12, 1911-32, 1923-32, αν κάποιος
επιθυμεί να κινηθεί πέρα από την περίοδο, τον κόσμο
και την τάξη, που εξετάζω εδώ, μπορεί να συνεχίσει και
στα έτη 1934-43και 1943-51), Ιράκ (1920α και 1920β),
Συρία (1918, 1919, 1920, 1920α, 1920β,
1920γ, 1922και 1923) και Ιορδανία (1918-20 και 1921),
Βέλγιο (1919) και Ιρλανδία (1919και 1922), Ουκρανία
(1917, 1918και 1919) και Λευκορωσία (1918), Γεωργία
(1918) και Οσσετία (1922), Λετονία (1918) και
Λιθουανία (1918), Τσεχοσλοβακία (1918), Ρουμανία (1918
και 1920), Ουγγαρία (1918, 1919 και 1920) και
Αυστρία (1918), Αλβανία (1912-14 και 1914-25),
Μαυροβούνιο (1918) και Γιουγκοσλαβία (1918), Αζερμπαϊτζάν
(1918) και Αρμενία (1918), Υεμένη (1918) και Σαουδική
Αραβία (1916-25, 1921-26και 1926-32). Το ζήτημα
είναι πως οι προηγούμενες περιπτώσεις επέστρεψαν με
την ολοκλήρωση του ψυχρού πολέμου ―κατά τη
διάρκεια της μονοπολικής στιγμής κυριαρχίας των
Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, αρχικά―, είτε μέσω
επανιδρύσεων, αυτονομήσεων και διχοτομήσεων, είτε μέσω
αμφισβήτησης και κλεισίματος συνόρων, είτε
μέσω αποσταθεροποιήσεων, εξεγέρσεων, πολέμων και
διαλύσεων, είτε μέσω αξιώσεων και διεκδικήσεων. Και
όσα από τα προηγούμενα δεν έχουν επιστρέψει ―ακόμη―
μην ξαφνιαστείτε αν επιστρέψουν στο προσεχές
μέλλον (έχω παραλείψει ορισμένα για αυτονόητους
λόγους). Το ιστορικό αυτό συνεχές μπορεί να ολοκληρωθεί
με την ιδιόμορφη περίπτωση του Κουβέιτ (σημαντικότερα
έτη 1899και 1919-20) ―ο πόλεμος για το
συγκεκριμένο κράτος-σφήνα μας εισήγαγε σε αυτήν τη νέα
ιστορική περίοδο το 1990― και ασφαλώς την
Αίγυπτο (1914-1922).
Αυτός είναι ο ευρύτερος κόσμος του Μεγάλου Πολέμου,
της Συνδιάσκεψης των Παρισίων, των Βερσαλλιών,
των συνθηκών και των κρυφών και φανερών συμφωνιών τους
― η «τάξη» του (οι νικήτριες δυνάμεις αυτής της
περιόδου αποδείχτηκαν ανίκανες να οικοδομήσουν και να
επιβάλλουν διεθνή τάξη). Αυτός είναι ο κόσμος μας
σήμερα, παραμένοντας μάλιστα στην γεωγραφική γειτονιά
μας (Μεσόγειος, Περσικός, Εύξεινος, Βαλτική και
Βόρεια θάλασσα), δίχως να σταθμίζουμε άλλα σημεία του
πλανήτη, που επίσης επέστρεψαν και σχετίζονται με
την ίδια περίοδο και τις ίδιες δυνάμεις (π.χ Τσαντ,
Αφγανιστάν, Καμερούν κ.λπ).
~ V ~ ⚙
Privacy
28/6/2020 Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία |Page 63,
Chan:23005495 |RSSing.com"
https://isogeothermal51.rssing.com/chan-23005495/all_p63.html#c23005495a1259
195/206
Η μοίρα της αυτοκρατορικής Γερμανίας, της
εθνικοσοσιαλιστικής περιόδου ―στον δεύτερο παγκόσμιο
πολέμο―, δηλαδή η ήττα της, κρίνεται σε αποφάσεις,
επιλογές και στάσεις, της σοβιετικής Ρωσσίας/Ένωσης
και της αυτοκρατορικής Ιαπωνίας (ενεργητικά-θετικά
στην πρώτη περίπτωση, παθητικά-αρνητικά στη
δεύτερη).
~ VI ~
Η άνοδος της αμερικανικής ισχύος, η ανησυχία και ο
φόβος που προκάλεσε στις ευρωπαϊκές αποικιακές
δυνάμεις, είναι που στενεύει τα περιθώρια και εξωθεί
στην ώριμη εποχή του ιμπεριαλισμού (New Imperialism)
― όχι κάποια «στάδια» ενός συστήματος. Είναι η ισχύ
και η επιρροή, το εκτόπισμα, ενός ανερχόμενου
κράτους-γίγαντα ηπειρωτικών διαστάσεων με ανεμπόδιστη
πρόσβαση στους δύο μεγάλους Ωκεανούς,
απροσμέτρητους πόρους, δημογραφικό σφρίγος και
ταχύτατους ρυθμούς εμπορικής επέκτασης,
εκβιομηχάνισης και αστικοποίησης.
~ VII ~
Φαινομενικά, η προηγούμενη θέση δεν σχετίζεται με τους
δύο παγκόσμιους πολέμους, όμως διευρύνει το
πλαίσιο προκειμένου να ενταχθούν οι τελευταίοι σε ένα
ιστορικό συνεχές που ξεκινά από την πρώιμη εποχή
του Ιμπεριαλισμού (New Imperialism) και φτάνει
μέχρικαι το τέλος της εποχής του Ψυχρού Πολέμου (Cold
War), δηλαδή από τις αρχές προς τα μέσα του 19ου αιώνα
μέχρι και τα τέλη του 20ου. Κορυφώσεις αυτής της
περιόδου αποτελούν οι δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι (World
Wars), δηλαδή τα έτη 1914-1918 και 1939-1945. Το
πρώτο της χρονικό άκρο, του 19ου αιώνα, περιλαμβάνει
περιοχές όπως η Περσία και το Αφγανιστάν, η Σιβηρία
και το Τουρκεστάν, η Ινδοκίνα και οι Φιλιππίνες, το
Χονγκ Κονγκ και η Ταϊβάν (μετα-ψυχροπολεμικά, στις μέρες
μας, όλεςαυτές οι περιοχές επέστρεψαν ή επιστρέφουν,
μια προς μια), καθώς και τις ανισοβαρείς συνθήκες της
Κίνας, φτάνοντας μέχρι το συνασπισμό της Οκταεθνούς
Συμμαχίας (Eight-Nation Alliance)― όλεςοι δυνάμεις
του συγκεκριμένου συνασπισμού, ουδεμιάς εξαιρουμένης,
θα συγκρουστούν μεταξύ τους στον Μεγάλο Πόλεμο.
~ VIII ~
Ο Ανατολικός ή Κριμαϊκός και ο Μεγάλος Πόλεμος έχουν
εσωτερική λογική και ιστορική συνάφεια μεταξύ τους.
Από τη σκοπιά Βρετανών, Γάλλων και Ρώσσων, ο
Ανατολικός ή Κριμαϊκός μπορεί να ιδωθεί ως ο πρώτος
παγκόσμιος ευρωπαϊκός πόλεμος (1853-1856) στην εγγύς περιφέρεια
του συστήματος, ο Μεγάλος ως ο
κεντρικός-δεύτερος πανευρωπαϊκός παγκόσμιος πόλεμος
(1914-1918) στον πυρήνα του, και ο πόλεμος που
τον ακολούθησε (1939-1945) ως ο τρίτος παγκόσμιος ― ο
οποίος είχε ως αποτέλεσμα την υποβάθμιση της
Ευρώπης στο διεθνές σύστημα, με την κατάκτηση του
ευρωπαϊκού πυρήνα από μια (εξω)περιφερειακή δύναμη
(IΧ-XIII) και τη συνεπακόλουθη διχοτόμηση (πλην
εξαιρέσεων) της ευρωπαϊκής ηπείρου. Και στους τρεις
πολέμους έχουμε εναλλάξ «Τουρκία» και «Γερμανία» να
εισέρχονται και να εξέρχονται από το σύστημα ― στον
πρώτο έχουμε τους Οθωμανούς (με τους Γάλλους και τους
Βρετανούς), στον δεύτερο τους Οθωμανούς με
Γερμανούς και Αυστριακούς, και στον τελευταίο τα
γερμανικά κράτη (με τους Ιταλούς), ενώ η συνεχώς
επαναλαμβανόμενη και υπό διακύβευση γεωγραφία και των
τριών πολέμων κινείται στο εσωτερικό και
περιφερειακά των τριγώνων Βαλτική―Εύξεινος―Μεσόγειος
και Μεσόγειος―Περσικός―Εύξεινος. Η
επανάληψη δεν είναι άνευ λόγου και νοήματος παρά
φανερώνει την ιστορική πραγματικότητα πως η
συγκεκριμένη περιοχή δεν αποτελεί απλώς μια
«περιφέρεια» ― φανερώνει τη ζωτική αν όχι υπαρξιακή
εξάρτηση του ευρωπαϊκού κέντρου και πυρήνα από τους
συγκεκριμένους ιστορικούς χώρους.
~ IΧ ~ ⚙ Privacy
28/6/2020 Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία |Page 63,
Chan:23005495 |RSSing.com"
https://isogeothermal51.rssing.com/chan-23005495/all_p63.html#c23005495a1259
196/206
Αν διευρυνθεί ακόμη περισσότερο το πλαίσιο,
παρατηρείται μια συνεχής μετατόπιση των πολέμων μεταξύ των
μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων, με κατεύθυνση από την
περιφέρεια προς το κέντρο και τον πυρήνα του
συστήματος. Υπό μια τέτοια οπτική, μπορούμε να
ισχυριστούμε πως ο πρώτος πραγματικά παγκόσμιος
ευρωπαϊκός πόλεμος διεξήχθη στην απώτατη περιφέρεια
και ήταν ο Επταετής (στον οποίον δε συμμετείχε η
Οθωμανική αυτοκρατορία όπως δε συμμετείχε στο δεύτερο
παγκόσμιο πόλεμο η Τουρκία). Έτσι με απαρχή τον
Επταετή πόλεμο ―ο οποίος έπεται μεταβολών στις
ισορροπίες ισχύος και συμμαχιών στην εγγύς περιφέρεια
του πυρήνα του ευρωπαϊκού συστήματος― έχουμε μια
ιστορική κίνηση που μετά από την ήττατης Γαλλίας στην
απώτατη περιφέρεια ―η οποία θέτει τα θεμέλια της
Γαλλικής Επανάστασης― ακολουθεί η επιτυχημένη αρχικά
προσπάθεια του Ναπολέοντα κατάκτησης του ευρωπαϊκού
πυρήνα, η οποία τελικά τερματίζεται από τις εγγύς
περιφερειακές ως προς τον πυρήνα μεγάλες και
μικρότερες δυνάμεις, συνεχίζει με τον Κριμαϊκό στην εγγύς
ευρωπαϊκή περιφέρεια, κορυφώνεται με τον Μεγάλο Πόλεμο
στημάχη για τον πυρήνα του συστήματος, με
πρωτεργάτες τα γερμανικά κράτη ―τα οποία είχαν
καθυστερημένη και περιορισμένη πρόσβαση στα εδάφη της
αποικιακής περιφέρειας―, και ολοκληρώνεται με τον
δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, όπου η Γερμανία υπό τον
Χίτλερ κατακτά διασφαλίζοντας το κέντρο και τον
ευρωπαϊκό πυρήνα,εμπλεκόμενη όμως στη μεγαλύτερη
στρατιωτική σύγκρουση της ανθρώπινης ιστορίας (η οποία
σε σημεία της είχε έντονα στοιχεία πολέμου
φθοράς) με την αχανή περιφερειακή ως προς το ευρωπαϊκό
κέντρο μεγάλη δύναμη ογκόλιθο, με τελικό
αποτέλεσμα η δύναμη που είχε ιδρυθεί στηναπώτατη
περιφέρεια ―της βόρειας Αμερικής―, μετά από εισβολή
και τη μεγαλύτερη απόβαση στην ανθρώπινη ιστορία,
νακατακτά τον πυρήνα και το κέντρο του ευρωπαϊκού
συστήματος, και η ευρωπαϊκή ήπειρος να
διχοτομείταιμεταξύ Η.Π.Α και Ε.Σ.Σ.Δ.
Από τα προηγούμενα μπορούν να αντληθούν απειράριθμες γόνιμες
θέσεις, δύο από τις σημαντικότερες ―που
ενδιαφέρουν στο πλαίσιο που εξετάζεται―, είναι οι
εξής:
~ Χ ~
Είναι ασύλληπτα δύσκολο ένα παγκόσμιο σύστημα να
κατακτηθεί από τον πυρήνα του, αλλά ακόμη και στη
σπάνια περίπτωση που κατακτηθεί, να διασφαλιστεί και
να διατηρηθεί ― εξ ου και ιστορικά η νέα δύναμη που
αντικαθιστά την παλαιά ηγεμονική δύναμη, κατακτώντας
τον πυρήνα του συστήματος, σχεδόν πάντοτε, έρχεται
από την περιφέρεια του.
~ ΧI ~
Οι περιφερειακές ως προς το κέντρο γιγαντιαίες,
μεγάλες και μεσαίες δυνάμεις, έχουν μεγαλύτερη ελευθερία
κινήσεων απ'ό,τι έχουν οι δυνάμεις που βρίσκονται
εγγύτερα στον πυρήνα του συστήματος ― αυτός είναι ο
λόγος που οι διηπειρωτικές αποικιακές υπερπόντιες
ευρωπαϊκές αυτοκρατορίες δημιουργήθηκαν από
περιφερειακές δυνάμεις.
~ ΧII ~
Οι Ευρωπαϊκές Κοινότητες (Ε.Ο.Κ, Ε.Κ.Α.Χ, Ε.Κ.Α.Ε),
και η μετέπειτα ιδρυθείσα Ευρωπαϊκή Ένωση, μπορούν
να ιδωθούν ως άτυπες συνθήκες ειρήνης του πυρήνα του
ευρωπαϊκού συστήματος (όχι της ηπείρου στο
σύνολο της, όπως αποδεικνύεται συνεχώς άλλωστε
μετά-ψυχροπολεμικά).
~ ΧIII ~
⚙
Privacy
28/6/2020 Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία |Page 63,
Chan:23005495 |RSSing.com"
https://isogeothermal51.rssing.com/chan-23005495/all_p63.html#c23005495a1259
197/206
Αν θεωρήσουμε, πρώτον, πως η κατάκτηση του πυρήνα του
ευρωπαϊκού συστήματος ήταν αυτή που
μετέβαλλε τις Η.Π.Α από ένα πανίσχυρο κράτος γίγαντα
ηπειρωτικών διαστάσεων της περιφέρειας, σε
παγκόσμιο ιστορικό υποκείμενο, και μετέπειτα σε
πλανητική αυτοκρατορική υπερδύναμη ―οδηγώντας την
στην Ύβρη να αξιώσει και να επιχειρήσει να
πραγματοποιήσει στην πράξη το ανήκουστο: να αποτελέσει τον
αποκλειστικό και μοναδικό ηγεμόνα στο σύνολο του
πλανήτη― και, δεύτερον, πως οι Ηνωμένες Πολιτείες της
Αμερικής υπήρξαν στρατηγική ηγέτιδα δύναμη σε τρεις
καθοριστικές στιγμές του εικοστού αιώνα στην
ευρωπαϊκή ήπειρο: μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο,
μετά τον δεύτερο παγκόσμιο, και μετά τον ψυχρό
πόλεμο, σταθμίζοντας ότι σήμερα, έναν αιώνα μετά από
τον Μεγάλο Πόλεμο, δεν διαδραματίζουν πλέον αυτόν
το ρόλο ― τότε ο πυρήνας της αμερικανικής
αυτοκρατορίας (όχι των Η.Π.Α αλλά της υπερατλαντικής
αυτοκρατορίας τους που ακούει στο όνομα Δύση) δεν
είναι η βόρεια Αμερική αλλά ο πυρήνας του ευρωπαϊκού
συστήματος. Υπό μια τέτοια ερμηνεία των ιστορικών
πραγμάτων, η σταδιακή απώλεια ελέγχου επί του
ευρωπαϊκού πυρήνα είναι ο κύριος λόγος που η
αυτοκρατορία τους καταρρέει, συμπαρασύροντας και το
κέντρο, τις ίδιες τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής
(η πλουσιότερη και σημαντικότερη επαρχία της πανμεσογειακής ρωμαϊκής
αυτοκρατορίας, ο πυρήνας της, ήταν η Αίγυπτος με την Αλεξάνδρεια, ενώ το κέντρο
της, ήταν η Ρώμη και η Ιταλική Χερσόνησος). Ένας ακόμη
λόγος είναι η αποδυνάμωση της θέσης των Η.Π.Α
στη λεγόμενη Μέση Ανατολή (νοοτροπίες και αντιλήψεις
που χαρακτηρίζονται από τη λογική πως επειδή δεν
έχω ανάγκη το πετρέλαιο της, η περιοχή ανάμεσα στον
Εύξεινο, τον Καύκασο, τον Περσικό, τον Νείλο και τη
Μεσόγειο ―δηλαδή μια κεντρική και πρωτογενής ιστορικά
περιοχή― θα «υποβαθμιστεί», εξηγούν πως
κατέστη δυνατόν ―με τέτοια μυαλά― να φτάσει το κράτος
με τις ιδανικότερες συνθήκες και προϋποθέσεις
αυτονομίας και ανυπαρξίας εξωτερικών απειλών καθώς και
εσωτερικής αυτάρκειας και συνοχής, που έχει δει
ποτέ η ανθρώπινη ιστορία, δηλαδή οι Ηνωμένες Πολιτείες
της Αμερικής, στα σημερινά του χάλια). Ένας
τελευταίος λόγος είναι πως το κέντρο βάρους και ισχύος
του διεθνούς συστήματος δεν βρίσκεται μεταξύ Κίνας
και Η.Π.Α, στον Ειρηνικό ―στον οποίον δεν κατοικούν
άνθρωποι αλλά ψάρια―, παρά μεταξύ Ευρώπης και
Ασίας (υπάρχουν ορισμένοι ακόμη λόγοι με τους οποίους
θα ασχοληθώ στο επόμενο μέρος).
~ ΧIV ~
Η τσαρική και μετέπειτα σοβιετική Ρωσσία, δηλαδή το
κράτος που πολέμησε τους επαναστατημένους Γάλλους
στη βόρεια ευρωπαϊκή πεδιάδα και τους Πέρσες στον
Καύκασο, ανταγωνίστηκε τους Βρετανούς στην κεντρική
Ασία και τους Ιάπωνες στην βορειοανατολικό άκρο της
―κατά την πρώιμη, ώριμη και όψιμη εποχή του
ιμπεριαλισμού―, καθώς και τα παν-γερμανικά κράτη,
δηλαδή τους Αυστριακούς και τους Γερμανούς, στην
ανατολική Ευρώπη και τους Οθωμανούς στον Καύκασο ―κατά
τη διάρκεια των παγκοσμίων πολέμων―, και
υπήρξε η μόνη δύναμη που μπόρεσε να σταθεί απέναντι
στον ανερχόμενο γίγαντα των δύο Ωκεανών με την
παν-αγγλοσαξωνική και ευρωατλαντική αυτοκρατορία του
―κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου―,
κατάφερε από μια μεγάλη δύναμη ογκόλιθος στην
περιφέρεια του ευρωπαϊκού συστήματοςνα βρεθεί στο
κέντρο του παγκόσμιου συστήματος,και να καταστεί
παγκόσμιο ιστορικό υποκείμενο (τα προηγούμενα δίχως
να καταφέρει παν-σλαβική ενοποίηση, δίχως να
κατακτήσει τον πυρήνα του ευρωπαϊκού συστήματος, και
προτού γίνει «βενζινάδικο»). Η πορεία αυτή ξεκινά από
την πρώιμη εποχή του ιμπεριαλισμού και
ολοκληρώνεται με το τέλος του ψυχρού πολέμου.
~ ΧV ~
Αν δεχτούμε πως διαμορφώνεται, σταδιακά, ένα
υποσύστημα και ορισμένες περιφερειακές τάξεις που το
συνοδεύουν, αγγλοσαξωνικά κεντρισμένες ―αρχικά
βρετανικές, κατόπιν ανταγωνιστικά και ύστερα
συνεργατικά αμερικανό-βρετανικές και, τέλος,
αμερικανικές― που επεκτείνονται στηνπεριφέρεια του κυρίως
συστήματος, ενσωματώνουν και ελέγχουν πρωτογενείς,
στρατηγικές και ιστορικές περιοχές, κόμβους και
κέντρα (Νείλος ― Κέρας της Αφρικής ― Κόλποι του Άντεν
και του Ομάν ― Ινδική Υποήπειρος ― Κόλπος της ⚙ Privacy
28/6/2020 Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία |Page 63,
Chan:23005495 |RSSing.com"
https://isogeothermal51.rssing.com/chan-23005495/all_p63.html#c23005495a1259
198/206
Βεγγάλης ― Θάλασσα Ανταμάν ― Πορθμός της Μαλάκκα),
κατακτούν στη συνέχεια τον ευρωπαϊκό πυρήνα
του συστήματος, εμβαθύνουν, μετασχηματίζονται και
εξακτινώνονται, διαμορφώνοντας πλανητικό
αυτοκρατορικό κέντρο, αν δεχτούμε πως υπάρχει ένα
τέτοιο, εν τέλει, κοσμοσύστημα με ορισμένες τάξεις, που
υπερέχουν κατά τους τελευταίους δυόμιση περίπου
αιώνες, τότε, μπορούμε να οδηγηθούμε στα εξής τρία
συμπεράσματα:
Πρώτον, οι πόλεμοι με αιχμή την επαναστατική Γαλλία
υπό τον Ναπολέοντα, οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι με
κύριο πρωταγωνιστή την αυτοκρατορική Γερμανία, και ο
ψυχρός πόλεμος με πρωτεργάτη τη σοβιετική
Ρωσσία, υπήρξαν όλες προσπάθειες αμφισβήτησης της
σχεδόν ηγεμονικής υπεροχής του αγγλόφωνου
κοσμοσυστήματος (τουλάχιστον στο πλαίσιο που
εξετάζουμε εδώ).
Δεύτερον, αυτή η πρωτοκαθεδρία και υπεροχή (ηγεμονία
είναι κάπως βαρύς όρος) οφείλεται κυρίως σε
αποφάσεις, επιλογές και «σφάλματα» της Ρωσσίας
―τσαρικής και σοβιετικής― και όχι αποκλειστικά στην ισχύ
και τις επιλογές των αγγλόφωνων κρατών, καθώς τα
τελευταία, όσο ισχυρά και αν είναι, δεν μπορούν να
αποτελέσουν παγκόσμια ιστορικά υποκείμενα στους δικούς
τους γεωγραφικούς χώρους, παρά μόνον
διαιρώντας, ελέγχοντας ή υποτάσσοντας, ιστορικούς
χώρους πρωτογενών κόμβων, κέντρων και περιοχών ή
κράτη που βρίσκονται σε πρωτογενείς και κεντρικές
ιστορικά περιοχές.
Τρίτον, το συγκεκριμένο κοσμοσύστημα και οι τάξεις που
το συνοδεύουν έχουν τις εξής επιλογές: είτε να
μετασχηματιστούν προκειμένου να διατηρήσουν την
κεντρικότητα και την παγκοσμιότητα τους, έχοντας
όμως απολέσει τα προνομιακά χαρακτηριστικά τους για
την αγγλοσαξωνική σφαίρα, είτε να διατηρήσουν τον
εναπομείναντα προνομιακό αγγλοσαξωνικό τους χαρακτήρα
και από παγκόσμιες και κεντρικές να καταστούν
περιφερειακές τάξεις (αυτά θα είναι τα δύο κύρια
στρατόπεδα στο εσωτερικό των αγγλόφωνων κρατών από
εδώ και στο εξής), επιστρέφοντας στη φυσική τους
ιστορική θέση ―την οποία κατάφεραν να υπερβούν οι
Άγγλοι οι οποίοι, σε αντίθεση με τους Αμερικανούς,
έκαναν όλα τα δύσκολα και πρωτοπόρα, υπό δυσμενείς
συνθήκες και με περιορισμένους αρχικά πόρους― και το
κέντρο του παγκόσμιου συστήματος να επανέλθει στο
φυσικό του γεω-ιστορικό εκκρεμές και στους ιστορικούς
του πυρήνες (η δυτική-ατλαντική Ευρώπη χρειάστηκε
να αναλώσει αιώνες, εξερευνώντας τον Ατλαντικό και
στρατεύοντας τρομακτικές θελήσεις, προκειμένου από
ένα αδιάφορο, απομονωμένο και απόμακρο βορειοδυτικό
ακρωτήριο-άκρο στην απώτατη περιφέρεια της
Παγκόσμιας Ηπείρου, παρεισφρέοντας και ελέγχοντας
τουςιστορικούς και πρωτογενείς πυρήνες της
τελευταίας, να καταφέρει να βρεθεί στο κέντρο του
παγκόσμιου συστήματος, να οικοδομήσει τον δικό της
πυρήνα και να διαμορφώσει μια δική της ευρωκεντρική
πλανητική τάξη), είτε το κοσμοσύστημα να
πολυδιασπαστεί σε πολλαπλές περιφερειακές τάξεις.
——— ∙ ——— ∙ ——— ∙ ———
.~`~.. .~`~.
.~`~. **** .~`~..~`~...~`~.
`~.
.~`~..~`~..~`~..~`~..~`~..~`~..~`~..~`~. `~.
——— ∙ ——— ∙ ——— ∙ ———
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου