Το «τι Εκπαίδευση θες;» σημαίνει «σε ποιον κόσμο θες να ζήσεις;»...

                Και πάλι για τις κάμερες στην τάξη

●►Είναι ο πειραματισμός του παιδιού συστατικό του μαθήματος στην τάξη; 

●►Είναι η ελεύθερη -χωρίς φόβο- περιδιάβασή του στις έννοιες του μαθήματος; 

●►Είναι το δικαίωμα στην κουταμάρα ή την αφηρημάδα; 

●►Είναι ο χρόνος που απαιτείται για να καταλαγιάσει η νέα έννοια στο μυαλό; 

●►Είναι η δυνατότητα του δασκάλου να ρισκάρει την ενστικτώδη γρήγορη εκτίμηση για τη γενική κατανόηση; είναι η ντρίπλα του να ακούσεις μια τόσο λαθεμένη απάντηση και, αντί να γκρινιάξεις, να πεις «ωραία! σ’ευχαριστώ για την απάντηση, και πάμε να τη δούμε λίγο πιο συγκεκριμένα»; 

Μήπως είναι εκείνο το σημείο που το μάθημα σπάει για ένα κρύο αστείο; 

Οι αστείες εκφράσεις της δασκάλας, το περίεργο περπάτημα του δασκάλου, αυτά που σχολιάζονται από τα παιδιά, μα συνήθως με αγάπη; 

▲Το να σταματήσεις το μάθημα για να σκύψεις πάνω από το παιδί που δεν κατάλαβε; 

▲Το να κάνεις το κορόιδο που δεν απάντησε η … γιατί έχει το νου της στον …; 

Μια συζήτηση με αφορμή το μάθημα, αλλά πολύ πιο πέρα απ’αυτό; 

Ένα σχόλιο στα όρια της ευπρέπειας από κάποιο παιδί; 

Ένας τσακωμός ακόμη; 

Είναι όλα αυτά συστατικά του μαθήματος; 

Τα θέλουμε;

Θυμήσου -διάολε!- ποια μαθήματα σε είχαν συγκινήσει, ποια σε είχαν κινητοποιήσει. 

▲Ποια στάση ποιου εκπαιδευτικού σε είχε συνεπάρει, σε έκανε να δεις νέους κερατένιους δρόμους στη ζωή σου. 

Τα θέλουμε όλα αυτά; 

Τα θέλουμε για όλα τα παιδιά και όχι για την κοινωνική ελίτ; 

Αν ναι, τότε το καθετί που προτείνουμε για τη ρημάδα την Εκπαίδευση πρέπει να τα περιλαμβάνει.

Πάμε στο ερώτημα των ημερών τώρα: 

Τι απ’όλα αυτά διατηρείται με το σπάσιμο της έννοιας της τάξης, τη ζωντανή αναμετάδοση του μαθήματος στον ανθηρό κήπο του www;  

Τίποτα! 

Οι δύο μήνες καμερο-μαθημάτων θα έπρεπε να μας βάλουν να σκεφτούμε πάνω σ’αυτό. 

Αντίθετα, έκαναν πολλούς ευτυχισμένους: 

Το υπουργείο, που ήδη νομοθετεί (με τροπολογίες, φυσικά) και σκέφτεται να καλύπτει τις ελλείψεις εκπαιδευτικών με κάμερες, τα επιθεωρητικά σώματα, που έχουν άμεση πρόσβαση στο τι λέει η δασκάλα ανά πάσα στιγμή. 

Τους καλοθελητές θεσμικούς και εξωθεσμικούς. 

Τους γονείς-επενδυτές, που δυο μήνες τώρα κρατούσαν σημειώσεις για την επίδοση της επένδυσής τους κι εκείνες των ανταγωνιστικών επενδύσεων. 

Τους χορηγούς, που βρήκαν στην τηλεκπαίδευση ένα δρόμο που δεν περίμεναν να ανοιχτεί τόσο εύκολα μπροστά τους.

Δεν ξέρω, καμιά φορά μου φαίνεται πως δεν μιλάμε καν την ίδια γλώσσα. 

Μου φαίνεται πως οι άνθρωποι επιθυμούν γρήγορα να περάσουμε σε ένα άλλο στάδιο, πως πολύ μας ανέχτηκαν, και θέλουν να σφαχτούν ελεύθερα, χωρίς ενοχές.

Επανέρχομαι στο βασικό και κλείνω: 

μια εκπαιδευτική πολιτική κρύβει μέσα της τις πιο βασικές αντιλήψεις μας για τον κόσμο· δεν είναι ένα καλάθι με καλές ή κακές ιδέες απ’όπου διαλέγουμε περιπτωσιακά.

Ξανά και ξανά, λοιπόν. Το «τι Εκπαίδευση θες;» σημαίνει «σε ποιον κόσμο θες να ζήσεις;».

                                                          Αυθόρμητες μεταβολές

                                                      του Λευτέρη Παπαθανάση

.                                    €€ ●► « » ▲▼◄  $$  €  $$  ◄ ▼▲ « »  ●► €€

                                                    ΠΗΓΗ://lefterisp.wordpress.com/