Ο χρόνος εν μέσω COVID -19

Γνωρίζουμε ήδη ότι ο χρόνος του κεφαλαίου, της αυτο-αναγνώρισης της αξίας, είναι μελλοντικός, προγνωστικός, προσανατολισμένος πάντα, όχι στο τώρα, αλλά στο μετά. 

Αυτό είναι που ωθεί τις εντατικοποιήσεις της παραγωγής -την επιτάχυνση και τον αυτοματισμό, την πίεση στους εργαζομένους για να παράγουν περισσότερο από το οτιδήποτε μπορεί να δημιουργήσει περισσότερα κέρδη στο μέλλον. 

Το ίδιο ισχύει και με τις επενδύσεις: 

η πρόβλεψη του τι θα συμβεί στο μέλλον, είναι αυτή που δημιουργεί στοιχήματα στο παρόν·

είναι πάντα στοιχήματα για το μέλλον.

Ο καπιταλιστικός χρόνος είναι ασυνδετος με τον χρόνο του ιού. 

Πώς;

Τα τεστ για τον ιό κοιτάζουν πίσω: συνέβη η μόλυνση; 

Ποια ήταν η αιτία της ασθένειας που παρουσιάζεται; 

Γι’ αυτό και στις Η.Π.Α. συγκεκριμένα, παίζουμε κυνηγητό. 

Οι καπιταλιστές δεν είδαν κέρδος στην πρόβλεψη της επιδημίας - «πάρα πολλοί» αναπνευστήρες και άδεια κρεβάτια είναι μόνο σωροί νεκρού κεφαλαίου.

Μπορούμε να γνωρίζουμε μόνο πού ήταν ο ιός και να κάνουμε υποθέσεις για το πώς ταξίδεψε.

Ο χρόνος της ζωής εν μέσω COVID-19 είναι ασύγχρονος, κατακερματισμένος, αποσυνδεδεμένος. 

Οι ρυθμοί της ζωής μας έχουν διαταραχθεί -σχολείο, τρένο, εργασία, έξοδοι, σπίτι ή οποιοσδήποτε γνωστός συνδυασμός έδινε το δικό του στίγμα στη ζωή μας. 

Ο ιδιωτικός χρόνος εμφανίζεται στην υπερβολή του: 

πάρα πολύς ή πολύ λίγος, εντελώς μόνος ή υπερβολικά μαζί.

Ταυτόχρονα, απορροφάται πολύς χρόνος στις οθόνες. 

Κάθε συνάντηση, κάθε επικοινωνία -εργασία, ψυχαγωγία, σύνδεση, βαρεμάρα- έχει το ίδιο (εικονικό) περιβάλλον είτε το θέλουμε είτε όχι. 

Όπως έλεγαν στο σόου για παιδιά του PBS το ’70, “c’mon and zoom-zoom-zooma-zoom”.

Η εργασία από το σπίτι κάνει τη δουλειά ατελείωτη, μια νέα επιμήκυνση της εργάσιμης ημέρας που διευκολύνθηκε όχι μόνο από την τεχνολογία αλλά και από την εξάλειψη συγκεκριμένων τοποθεσιών εργασίας. 

Δεν είναι απλά μια χιονισμένη μέρα που οι απαιτήσεις αυξήθηκαν.

Ο καπιταλιστικός χρόνος είναι ανυπόμονος. 

Χωρίς ανάπαυση -και δεν μαθαίνουν ποτέ οτί αυτό σημαίνει χωρίς καμία ανάκαμψη. 

Δεν υπάρχει χρόνος για να ζήσουμε ή να προσπαθήσουμε να σώσουμε ζωές. 

Δεν υπάρχει χρόνος να περιμένουμε την επιδημία, να προστατεύσουμε τους ιατρούς της πρώτης γραμμής, να αναπτύξουμε ένα εμβόλιο και να σώσουμε μερικές ζωές.

Για εμάς, δεν υπάρχει χρόνος για να χάσουμε. 

Για τους καπιταλιστές, είναι χάσιμο χρόνου.

Και με την ταραχή και την ιδιοσυγκρασία ενός παιδιού που δεν μπορεί να περιμένει, που δεν μπορεί να αποδεχτεί την επιταγή του περιορισμού τώρα χάριν ενός καλύτερου μέλλον, ο πρόεδρος και τα άτομα της τάξης του -δεν είναι μόνος σε αυτό, ο Lloyd Blankfein έχει τοποθετηθεί εκ μέρους των τραπεζών- λένε, «Ο χρόνος έχει τελειώσει».

                                                                   Της Jodi Dean
                   καθηγήτριας Πολιτικών Επιστημών στα κολλέγια Hobart και William Smith

Μετάφραση: Σπύρος Γαρουνιάτης

                             €€ $  ●► « » ▲▼◄  $$  €  $$   ◄ ▼▲ « »  ●►$  €€

ΠΗΓΗ://www.aftoleksi.gr/2020/04/30/o-chronos-en-meso-covid-19/?utm_source=rss&utm_medium=rss&utm_campaign=o-chronos-en-meso-covid-19