Ὁλοταχῶς πρὸς τὴν Ελληνο-Τουρκικὴ ΣΥΝομοσπονδία ;

Ἕνα ἐπικίνδυνο & «ἀπαγορευμένο» κείμενο ποὺ ἐπανέρχεται τὸ 2019, ἐπὶ διακυβερνήσεως Τσίπρα!

Τὸ κείμενο ποὺ ἀκολουθεῖ εἶχε δημοσιευθῆ ὡς ἐπίλογος στὴν πρώτη ἔκδοση τοῦ βιβλίου μου, Ἱστορία τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας, Ἑστία, 1988, ὡς καὶ στὴν δεύτερη ποὺ ἠκολούθησε δύο μῆνες ἀργότερα, μέσα στὸν χρόνο, λόγῳ τῆς μεγάλης ἀπηχήσεως ποὺ αὐτὸ τὸ βιβλίο εἶχε στὸ ἑλληνικὸ κοινό, ἀλλὰ έξηφανίσθη ἀπὸ τὶς ἑπόμενες 3η καὶ 4η ἔκδοση τοῦ ἔργου, προφανῶς διότι ὁ κόσμος δὲν ἦτο ἀκόμη ἔτοιμος νὰ τὸ ἀποδεχθῇ. 

Σήμερα, μὲ τὴν ἀλλαγὴ τῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς στὶς δύο ὄχθες τοῦ Αἰγαίου, ἡ κοινὴ γνώμη στὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν Τουρκία ἔχει ἀρκοῦντος ὡριμάσει γιὰ νὰ τὸ διαβάσῃ μὲ τὴν πρέπουσα ψυχραιμία. 

Ὁ Τοῦρκος ὑπουργὸς τῶν Ἐξωτερικῶν Νταβούτογλου ἐδήλωσε ὅτι ἡ ἐπέκταση ἀπὸ τὰ ἕξι  στὰ δώδεκα ναυτικὰ  μίλια τῶν χωρικῶν ὑδάτων τῆς Ἑλλάδος δὲν καθιστοῦν πλέον γιὰ τὴν Τουρκία αἰτία πολέμου –casus belli. 

Ὁ δὲ ἀντιπρόεδρος τῆς ἑλληνικῆς κυβερνήσεως Θεόδωρος Πάγκαλος ἐξέφρασε στὴν Σμύρνη τὴν ἱκανοποίησή του γιὰ τὴν ἄρση τοῦ casus belli, στὶς 18 Σεπτεμβρίου 2010 καὶ ἐπανέφερε τὴν ἀτμόσφαιρα Κεμάλ-Βενιζέλου τοῦ 1930. 

Ὁλοταχῶς δηλαδή, πρὸς τὴν ἑλληνοτουρκικὴ συνομοσπονδία 

α) Τὸ διαζύγιο τοῦ 1923

Ἕνα διαζύγιο  δύναται νομικὰ νὰ εἶναι τελεσίδικο. Ψυχολιγικὰ δὲν εἶναι. 

Μετὰ ἀπὸ τὸ γκρέμισμα μίας Αὐτοκρατορίας δύο χιλιετηρίδων ἕνα τεράστιο ψυχολογικὸ, ἀλλὰ καὶ πολιτιστικό, οἱκονομικό, πολιτικὸ καὶ στρατηγικὸ κενὸ ζητᾷ νὰ καλυφθῇ, ἡ πληγὴ ποὺ ἐχαράχθη στὸ Αἰγαῖο μεταξὺ τῆς  Ῥούμελης καὶ τῆς Ἀνατολίας, νὰ ἐπουλωθῇ. 

Ἑπτὰ χρόνια μετὰ τὴν καταστροφή, Βενιζέλος καὶ Ἀτατοὺρκ προσεπάθησαν νὰ ἀναστηλώσουν τὴν Βυζαντινωθωμανικὴ Αὐτοκρατορία ὑπὸ τὴν μορφὴ μίας ἑλληνοτουρκικῆς συνομοσπονδίας. Ἀπέτυχαν. 

Ἐβιάσθησαν οἱ ῥεαλιστὲς νὰ καγχάσουν. Οὐτοπία εἶπαν. 

Ἀλλὰ τὰ σοβαρὰ αὐτὰ ἐνηλικιωμένα μυαλὰ μήπως ηὖραν λύση; 

Καμμία ἀπολύτως, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν προοπτικὴ συνεχοῦς ἀναμετρήσεως καὶ τὸν κίνδυνο σταδιακῆς κατατμήσεως τοῦ ὑπάρχοντος ἑλληνικοῦ κράτους. 

Δὲν εἶναι λοιπὸν μάταιο νὰ ἀναζητήσουμε μία λύση στὸ πλαίσιο τῆς ἀνασυστάσεως τοῦ ἑλληνοτουρκικοῦ συνόλου. 

Νομίζω πὼς χρειάζονται γι’αὐτὸ τέσσερα πράγματα:

1 – Τὸ Αἰγαῖο πρέπει νὰ νοηθῇ ὡς κέντρο καὶ ὄχι ὡς σύνορο ἤ περιφέρεια. 
Ἡ Ἑλλὰς δὲν εἶναι μία χώρα ἠπειρωτική, ζωσμένη μὲ θάλασσα. 

Εἶναι μία θάλασσα ζωσμένη μὲ στεριά. 
Ἡ Ἑλλάς εἶναι τὸ Αἰγαῖο. 

Ἄνετα ἡ ἱστορία χιλιάδων ἐτῶν μᾶς τὸ ἀποδεικνύει.

Ἡ Τουρκία τοῦ Αἰγαίου ἔχει πάψει ἀπὸ αἰῶνες τώρα νὰ συγκρατῇ στὴν ψυχή της μηδὲ κόκκο νομαδισμοῦ. οὔτε ἴχνος χαρακτηριστικῶν τῆς  κεντρικῆε Ἀσίας δὲν ὑπάρχει πλέον στὰ κοινὰ μὲ τὰ ἑλληνικά, τουρκικὰ πρόσωπα τοῦ Αἰγαίου. 

Τὸ ἐπίστευε καὶ ὁ Ἀτατούρκ. 

ὸ βροντοφωνάζει ἡ σημερινὴ ὡραία τουρκικὴ λογοτεχνία καὶ τέχνη: μυθιστόρημα, διήγημα, ποίηση, τραγούδι, μουσική, ζωγραφική. 

Ἡ Τουρκία εἶναι τὸ Αἰγαῖο. Δηλαδὴ τὸ Αἰγαῖο εἶναι τὸ ἀπαραίτητο βάθρο ἐπάνω στὸ ὁποῖο θὰ στηθῇ ἡ ἑλληνοτουρκικὴ συνομοσπονδία.

2 - Ἡ  χώρα   αὐτὴ   τοῦ   Αἰγαίου   δὲν   εἶναι δυνατὸν νὰ συγκροτηθῇ μὲ τὴν παρουσία τῆς Ἀνατολικῆς Τουρκίας.

Ἡ Ἐνδιάμεση Περιοχή: 

«Ὁ κ.Πάγκαλος ἐτόνισε ὅτι ἐντυπωσιάζεται κάθε φορὰ ποὺ ἐπισκέπτεται τὴν Τουρκία ἀπὸ πόσο «δυτικὸς» εἶναι ὁ τουρκικὸς λαὸς καὶ ἐσχολίασε ὅτι καὶ οἱ Τοῦρκοι ποὺ ἐπισκέπτονται τὴν Ἑλλάδα εἶναι βέβαιος ὅτι θὰ ἐντυπωσιάζονται ἀπὸ πόσο «ἀνατολίτης» εἶναι ὁ ἑλληνικὸς λαός. «Γι’αὐτὸ καὶ ὁμοιάζουμε τόσο πολύ», εἶπε (18 09 2010)

Στὸ κεφάλαιο ποὺ εἶχα ἀφιερώσει στὸ κουρδικὸ πρόβλημα πρὸ δέκα ἐτῶν [τὸ 1978], ἔγραφα: 

«Ἡ Τουρκία ἀπειλεῖται ἀπὸ ἕνα σοβαρὸ πρόβλημα: τὸ κουρδικό [τὸ ὄνομα τοῦ Παγκάλου συνεδέθη τὸ 1999 μὲ τὸν Ὄτζαλαν]. 

Στὴν σημερινὴ ἐποχὴ τοῦ ἐθνικισμοῦ, οἱ Κοῦρδοι, ποὺ ἀποτελοῦν ἀναμφισβήτητα ἕνα ἔθνος, θὰ φθάσουν ἀργὰ ἤ γρήγορα στὴν ἀνεξαρτησία». 

Ἔκτοτε τὸ κουρδικὸ κίνημα ἔκανε μεγάλα βήματα στὴν Τουρκία καὶ τὸ ὅραμα ἑνὸς ἀνεξαρτήτου τουρκικοῦ Κουρδιστὰν ἔχει συγκεκριμενοποιηθῆ. 

Μὲ τὴν σύσταση τοῦ κράτους αὐτοῦ, ἕνα μεγάλο τμῆμα ἀνατολικὰ τῆς Ἀγκύρας θὰ ἀποσχισθῇ. 

Παρ’ ὅλην τὴν ὀδύνη ποὺ ἕνας τέτοιος ἀκρωτηριασμὸς θὰ προκαλέσῃ στὸ ἐθνικὸ σῶμα τῆς Τουρκίας, κανεὶς Τοῦρκος τοῦ Αίγαίου δὲν θὰ κλάψῃ εἰλικρινὰ τὸν ἀπελθόντα Κοῦρδο.

Πάντοτε ὑπῆρχαν δύο Τουρκίες: 

δυτικὰ καὶ ἀνατολικὰ τῆς Ἀγκύρας, μεταξὺ τῶν ὁποίων δὲν ὑπάρχει καμμία βαθιὰ συγγένεια. Ἀπηλλαγμένη ἀπὸ τὸ φτωχὸ καὶ ὀπισθοδρομικὸ Κουρδιστὰν ποὺ τὴν καθηλώνει σὲ χρόνια ὑπανάπτυξη, ἡ δυτικὴ Τουρκία θὰ ξεπηδήσῃ καὶ γρήγορα θὰ φτάσῃ τὸ οἰκονομικὸ ἐπίπεδο τῆς Ἑλλάδος ποὺ πρὸς τὸ παρόν [τὸ 1988] ξεπερνᾷ τὴν Ἄγκυρα

μὲ ποσοστὸ τρία πρὸς ἕνα.

Ἐπιπλέον, μὲ τὸν τρόπο αὐτό, ἡ Τουρκία θὰ ἀπαλλαγῇ ἀπὸ τὸν ἀρμενικὸ βραχνὰ ποὺ τὴν ἐκθέτει διεθνῶς. Τὸ νέο κουρδικὸ κράτος θὰ ἐμπλακῇ σίγουρα σὲ μόνιμη ἀντιδικία μὲ τοὺς ἀνὰ τὸν κόσμο Ἀρμενίους καὶ μὲ τὴν γειτονικὴ Ἀρμενικὴ Δημοκρατία τοῦ Ἐριβάν, διότι Κοῦρδοι καὶ Ἀρμένιοι διεκδικοῦν τὸ ἴδιο ἔδαφος.

3 - Ἡ λύση τοῦ Κυπριακοῦ σὲ συνομοσπονδιακὴ βάση, ἐμπνευσμένη ἀπὸ τὸ καναδικὸ πρότυπο, θὰ ἐπιτρέψῃ μὲ τὴν σειρά της τὴν συγκρότηση συνομοσπονδίας Ἑλλάδος καὶ Τουρκίας ἀπηλλαγμένης ἀπὸ τὸ Κουρδιστάν, βασισμένης καὶ αὐτὴ στὸ καναδικὸ παράδειγμα. 

Ἡ συνταγματικὴ ἀπαγόρευση τῆς ἑνώσεως τῆς Κύπρου μὲ τὸ κράτος τοῦ Αἰγαίου, θὰ ἐπιτρέψῃ τὴν παρουσία στὸ διεθνὲς προσκήνιο δύο ἑλληνοτουρκικῶν κρατῶν ποὺ θὰ ἀκολουθοῦν τὴν ἴδια κατεύθυνση καὶ θὰ ἔχουν τοὺς ἰδίους στόχους.

Ἡ συνταγματικὴ λύση τοῦ Κυπριακοῦ θὰ ἠδύνατο νὰ προηγηθῇ τῆς ἑλληνοτουρκικῆς λύσεως ἀλλὰ ὑπὸ τὴν προϋπόθεση ὅτι θὰ συνεδέετο μὲ μία τοὐλάχιστον κατ’ ἀρχὴν ἀποδοχὴ ἀπὸ τὴν Ἄγκυρα καὶ τὴν Ἀθήνα ἀνάλογης μεταξύ των ἑλληνοτουρκικῆς συνομοσπονδίας.

Ἡ πρώτη ἀρχὴ τοῦ καναδικοῦ συστήματος, ὅπως ἐκφράζεται στὸ καναδικὸ σύνταγμα τοῦ 1982, εἶναι πὼς ἄν καὶ ὁ γαλλόφωνος λαὸς τοῦ Καναδᾶ ἀντιπροσωπεύει μόνον τὸ 30% τοῦ συνόλου τοῦ πλυθησμοῦ, θεωρεῖται ἡ μία ἀπὸ τὶς δύο «ἱδρυτικὲς φυλὲς» τῆς Καναδικῆς Συνομοσπονδίας τοῦ 1867. Τὸ πρόγραμμα τοῦ πρώην πρωθυπουργοῦ τοῦ Κεμπὲκ Ρενὲ Λεβέκ (René Lévesque) ποὺ ὠνομάζετο «κυριαρχία καὶ σύνδεση» (souveraineté-association) ἤθελε, μὲ τὴν δημιουργία δύο ἀνεξαρτήτων κρατῶν ποὺ θὰ

συνεδέοντο σὲ μία οἰκονομικὴ καναδικὴ ἑνότητα, νὰ ἀξιοποιήσῃ στὸ ἔπακρο τὴν ἀπόλυτη ἰσότητα τῶν δύο λαῶν, ἡ ἰδέα τῆς ὁποίας ἐμπεριέχεται στὴν ἀρχὴ τῶν  «two founding races» (δύο ἱδρυτικῶν φυλῶν). Βλέπε: La nouvelle entente Québec-Canada. Proposition du gouvernement du Québec pour une entente d’égal à égal : la souveraineté-association («Ἡ νέα συνεννόηση Κεμπέκ-Καναδᾶ. Πρόταση τῆς κυβερνήσεως τοῦ Κεμπὲκ γιὰ μία ἴσον πρὸς ἴσον συνεννόηση: ἡ κυριαρχία-σύνδεση»), Κεμπέκ, Editeur officiel, 1979.

Ἡ δεύτερη ἀρχὴ τοῦ καναδικοῦ συστήματος εἶναι ἡ «ἐξίσωση τῶν περιφερειακῶν ἀνισοτήτων. (Βλ. The Constitution Act, 1982. La loi constitutionnelle de 1982 – «Ὁ Συνταγματικὸς Νόμος τοῦ 1982», Ὀττάβα, Canadian Government Publishing Centre, 1982. 

Τὸ ἄρθρο 36). Δηλαδὴ οἱ πλούσιες ἐπαρχίες πρέπει νὰ πληρώσουν γιὰ τὶς πτωχές.

Γιὰ τὴν Κύπρο αὐτὸ σημαίνει: 

a) Πλήρης ἰσότης τῶν δύο κοινοτήτων, ἀσχέτως τοῦ ποσοστοῦ τοῦ πληθυσμοῦ τους.                    b) Πολιτιστικὴ διαίρεση μὲ οἰκονομικὴ ἕνωση. 

c) Τὸ χρῆμα τῆς ἑλληνικῆς κοινότητος θὰ διοχετεύεται στὴν τουρκικὴ κοινότητα ὥστε ἡ σημερινὴ διαφορὰ ἐπιπέδου ζωῆς ὑπὲρ τῶν Ἑλληνοκυπρίων ποὺ ξεπερνᾷ τὸ τρία πρὸς ἕνα νὰ ἐξισωθῇ.

Τὸ μελλοντικὸ κυπριακὸ σύνταγμα θὰ προβλέπῃ τὴν μεταβίβαση δημοσιονομικῶν ποσῶν ἀπὸ τὸ ἑλληνοκυπριακὸ στὸ τουρκοκυπριακὸ κράτος, μέσῳ τῆς συνομοσπονδιακῆς κυβερνήσεως τῆς Λευκωσίας, μὲ ὅρους ποὺ περιοδικὰ θὰ ἐπανακαθορίζονται μὲ διαπραγματεύσεις ὅπως καὶ στὸ καναδικὸ ὁμοσπονδιακὸ σύστημα. (Βλ. Canada. House of Commons, Fiscal Federalism in Canada – «Ὁμοσπονδιακὴ δημοσιονομία  τοῦ  Καναδᾶ»,  Ὀττάβα,  1981).

d) Διαίρεση τῆς  οἰκονομικῆς ἐξουσίας μεταξὺ τῆς συνομοσπονδιακῆς κυβερνήσεως 

καὶ   τῶν  κυβερνήσεων  τῶν  δύο  κρατῶν. Ἡ ἀναπτυξιακὴ στρατηγικὴ γιὰ τὰ διάφορα βιομηχανικὰ ἔργα πρέπει νὰ εἶναι ἀποκεντρωμένη, δηλαδὴ στὰ χέρια τῶν δύο τοπικῶν κυβερνήσεων καὶ ὄχι ἀποκλειστικὰ στὰ χέρια τῆς κεντρικῆς κυβερνήσεως.

e) Τὸ ἴδιο ἀποκεντρωμένη θὰ εἶναι καὶ ἡ δημοσιονομικὴ πολιτικὴ ὥστε τὸ καθένα ἀπὸ τὰ δύο κράτη νὰ δύναται νὰ ἀποφασίζῃ γιὰ τὸ ὕψος τῶν φόρων του. Στὸν Καναδᾶ, ὁ κάθε πολίτης πληρώνει φόρους σὲ δύο δημόσια ταμεῖα: τοὺς ὁμοσπονδιακοὺς φόρους καὶ τοὺς φόρους τῶν τοπικῶν κυβερνήσεων. Φέρ’εἰπεῖν, ὁ πολίτης τοῦ Κεμπὲκ πληρώνει πολὺ περισσοτέρους φόρους   ἀπὸ   τὸν   πολίτη  τοῦ  Ὀντάριο  καὶ αὐτὸ ἐπιτρέπει στὸ Κεμπὲκ νὰ συγκεντρώνῃ τὰ ἔσοδα ποὺ χρειάζεται γιὰ τὴν ἰδική του βιομηχανικὴ ἀνάπτυξη.

f) Ἡ ἐλευθερία εἰσόδου ἀνθρώπων καὶ ἀγαθῶν ἀπὸ ἕνα κράτος στὸ ἄλλο θὰ εἶναι περιορισμένη, διαφορετικὰ τὸ πιὸ ἀδύνατο ἀπὸ τὰ δύο, στὴν προκειμένη περίπτωση τὸ τουρκικό, θὰ κατακλισθῇ ἀπὸ Ἑλληνοκυπρίους καὶ ἑλληνοκυπριακὰ ἀγαθὰ καὶ δὲν θὰ ἐπιτρέψῃ τὴν αὐτόνομη ἀνάπτυξη τοῦ τουρκυπριακοῦ κράτους. 

Τὸ ἀντίθετο θὰ συνέβαινε σὲ μία συνομοσπονδία μεταξὺ Ἑλλάδος καὶ Τουρκίας ὅπου ἐὰν ἡ κυβέρνηση τῶν Ἀθηνῶν δὲν εἶχε τὸ δικαίωμα νὰ περιορίζῃ τὴν εἴσοδο ἐργαζομένων, θὰ κατεκλύζετο ἀπὸ τὸν τουρκικὸ πληθυσμὸ καὶ θὰ ἀλλοιώνετο ἡ ἐθνολογικὴ σύνθεση τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους.

Συνεπῶς θὰ ὑπάρξῃ οἰκονομικὴ ἕνωση ἀλλὰ περιορισμένη: δηλαδὴ μερικὰ προϊόντα θὰ διακινοῦνται ἀπὸ ἕνα τοπικὸ κράτος στὸ ἄλλο ἐλεύθερα, ἀλλὰ μερικὰ θὰ ὑπόκεινται σὲ προστατευτικοὺς δασμούς. Τὸ ἴδιο συμβαίνει στὸν Καναδᾶ ὅπου ὑπάρχει μὲν ἐλευθερία διακινήσεως ἀνθρώπων καὶ ἀγαθῶν ἀλλὰ μὲ τὴν δυνατότητα γιὰ κάθε ἐπαρχία νὰ τὴν περιορίζῃ (βλ. ἄρθρο 6 τοῦ καναδικοῦ συντάγματος τοῦ 1982). 

Τὸ Κεμπὲκ φέρ’εἰπεῖν, ἀπαιτεῖ νὰ ἐλέγχῃ αὐτὸ καὶ ὄχι ἡ Ὀττάβα, τὸ μεταναστευτικὸ κῦμα ποὺ κατευθύνεται στὸ ἔδαφός του.

Παρὰ τὰ μέτρα αὐτὰ γιὰ τὴν προστασία τοῦ πιὸ ἀδυνάτου ἀπὸ τὰ κράτη μίας συνομοσπονδίας, εἶναι φυσικὸ πάντα νὰ ὑπάρχῃ ὁ φόβος ἐκμεταλλεύσεως καὶ ἀφομοιώσεως ἀπὸ τὸ ἰσχυρότερο κράτος. Ἐὰν τὰ καντόνια τῆς Ἑλβετίας παραμένουν ἡνωμένα, αὐτὸ εἶναι ἐπειδὴ τοὺς συμφέρει  οἰκονομικά, παρὰ τὴν ἀνοικτὴ ἀντιπάθεια ποὺ τρέφουν οἱ μὲν πρὸς τοὺς δέ, Γαλλοελβετοι καὶ Γερμανοελβετοί. Ἐὰν ὁ λαὸς τοῦ Κεμπὲκ δὲν ἀποφασίζει μέχρι στιγμῆς νὰ ἀποσχισθῇ ἀπὸ τὸν Καναδᾶ, αὐτὸ εἶναι διότι ἡ ὁμοσπονδία τὸν συμφέρει οἰκονομικά· καὶ ἐπειδὴ νομίζει ὅτι καὶ πολιτικὰ πολλαπλασιάζει τὴν δύναμή του μὲ τὴν παρουσία του στὴν ὁμοσπονδιακὴ κυβέρνηση τῆς Ὀττάβας καὶ σὲ ὅλην τὴν ἔκταση τοῦ Καναδᾶ.

Γιὰ νὰ ἐξουδετερωθοῦν οἱ ἀναπόφευκτες καὶ συνεχεῖς δυσαρέσκειες χρειάζεται ἕνα σύστημα μονίμου διακανονισμοῦ τῶν διαφορῶν. 

Γι’ αὐτὸ καὶ στὸν Καναδᾶ ἡ διάσκεψη ὁμοσπονδιακοῦ πρωθυπουργοῦ καὶ τοπικῶν πρωθυπουργῶν συνέρχεται τακτικὰ καὶ ἔχει  ἀκριβῶς αὐτὸν τὸν σκοπὸ κατευνασμοῦ τῶν διαφορῶν.

4 - Μία τέτοια συνομοσπονδία γιὰ τὸ κράτος τοῦ Αἰγαίου θὰ ἐσήμαινε πλήρη ἐναρμόνιση μεταξὺ τῆς ἐδαφικῆς ἀκεραιότητος τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους στὸ Αἰγαῖο καὶ τῆς κοινῆς ἑλληνοτουρκικῆς ἐκμεταλλεύσεως τῶν πόρων αὐτῆς τῆς θαλάσσης καὶ τοῦ ὑπεδάφους της.

Ἀπὸ στρατηγικὴ ἄποψη τὸ Αἰγαῖο εἶναι συνέχεια τῶν Στενῶν. 

Καὶ ὅμως Ῥῶσοι, Ἀμερικανοὶ καὶ ὅλοι οἱ στόλοι τοῦ κόσμου ἔχουν τὸ δικαίωμα νὰ διασχίζουν τὸ Αἰγαῖο σὲ διεθνῃ ὕδατα, χωρὶς νὰ ἐλέγχονται ἀπὸ καμμία σύμβαση, σὰν νὰ εὑρίσκοντο στὸν Εἰρηνικὸ ἤ τὸν Ἀτλαντικὸ Ὠκεανό. 

Σωστὰ ἡ Τουρκία διατείνεται πὼς τὸ Αἰγαῖο εἶναι μία εἰδικὴ θάλασσα, ὄχι σὰν τὶς ἄλλες. 

Καὶ ὁ Ἕλλην τὸ ἴδιο πιστεύει ὅταν αἰσθάνεται καὶ ἀγαπᾷ τὸ Αἰγαῖο ὡς ἑλληνικὴ λίμνη.

Τὸ κράτος τοῦ Αἰγαίου θὰ ἐπιτρέψῃ: 

a) τὴν ἐπέκταση τῶν θαλασσίων συνόρων τῆς Ἑλλάδος μὲ τρόπο ποὺ νὰ ἀφίσῃ ἕνα στενὸ διάδρομο στὸ Αἰγαῖο γιὰ τὸ πέρασμα τῆς διεθνοῦς ναυσιπλοΐας.  

b) Τὴν ὑπογραφὴ μίας νέας συμβάσεως τοῦ Μοντρέ (Montreux) ποὺ νὰ  συμπεριλαμβάνῃ  σὲ  μία ἑνότητα τὸν διάδρομο τῶν Στενῶν καὶ τοῦ Αἰγαίου. 

c) Ὁ θαλάσσιος διάδρομος Στενῶν-Αἰγαίου θὰ τεθῇ ὑπὸ τὸν ἔλεγχο ὄχι τῶν κυβερνήσεων Ἀγκύρας καὶ Ἀθηνῶν ἀλλὰ τῆς συνομοσπονδιακῆς κυβερνήσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως. 

Δὲν θὰ ὑπάρχουν πλέον ἀνεξέλεγκτα διεθνῆ ὕδατα στὸ Αἰγαῖο ἀλλὰ ἡ διεθνὴς ναυσιπλοΐα θὰ κινεῖται στὸν διάδρομο αὐτό, βάσει τῶν κανονισμῶν ποὺ θὰ ὁρισθοῦν ἀπὸ τὴν καινούργια σύμβαση τοῦ Μοντρέ.

Χὰρη στὴν θαλάσσια αὐτὴ ὁδὸ ποὺ θὰ ἐκτείνεται ἀπὸ τὸν Εὔξεινο Πόντο ὥς τὴν Κρήτη, τὸ κράτος τοῦ Αἰγαίου θὰ αὐξήσῃ σημαντικὰ τὴν πολιτικὴ καὶ οἰκονομική του δύναμη καὶ Ἕλληνες καὶ Τοῦρκοι ἡνωμένοι θὰ δυνηθοῦν νὰ ἐπιβάλουν μία τέτοια λύση ποὺ εἶναι ἐνδεχόμενο νὰ μὴ θεωρηθῇ συμφέρουσα γιὰ τὶς μεγάλες δυνάμεις.

                                                                        Δημήτρης  Κιτσίκης

Χάρτης Κιτσίκη τοῦ 2006, δημοσιευμένος στὸ γαλλικὸ περιοδικὸ Diplomatie: 

Οἱ χάρτες ἐπαναχαράξεως τῶν συνόρων Βαλκανίων-Μέσης Ἀντατολῆς ποὺ ἐδημοσιεύσαμε τὸ 2007  στὸ γαλλικὸ περιοδικὸ Diplomatie (no.24) «Atlas: Les frontières de sang», oì Ralph Peters κι ἐγώ,προτείνουν ὡς καρδιὰ τῆς ἑλληνοτουρκικῆς συνομοσπονδίας τὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν Δυτικὴ Τουρκία ὑπὸ τῶν Ἀλεβηδῶν καὶ ὡς περιφέρεια τὴν ὑπόλοιπη Τουρκία τῶν Ἀρμενίων καὶ Κούρδων. Μία συνομοσπονδία γιὰ νὰ διαρκέσῃ πρέπει νὰ βασίζεται σἐ μία " win win" λύσι καὶ γιὰ τοὺς δύο ἑταίρους. 

                                                                              Δημήτρης Κιτσίκης

                                                €  € ●► « » ◄ ▼▲  $  €  $  ●►  ▲▼◄ « » ●► € €

                                   ΠΗΓΗ://endiameseperiochenea.blogspot.com/2019/02/484-2019.html

                                            Ἀναδημοσίευσις ἀπὸ τὸ τριμηνιαῖο περιοδικὸ γεωπολιτικῆς, 

                                                 "Ἐνδιάμεση Περιοχή", τεῦχος 57, Φθινόπωρο 2010