Σοφία Συνοδινού:«Η αβάσταχτη αυτοτέλεια των στελεχών της εκπαίδευσης»

Σκέψεις πάνω στις «Προτάσεις για την καλύτερη λειτουργία και την αυτοτέλεια των σχολικών μονάδων» της Πανελλήνιας Επιστημονικής Ένωσης Διευθυντών Σχολικών Μονάδων Π.Ε.

Οι διευθυντές της θητείας 2011-2015 και η πλειοψηφία αυτών που εκλέχτηκαν για τη θητεία 2015-2017 καμώνονται - ίσως δικαίως σε κάποιο βαθμό - ως οι περισσότερο αξιολογημένοι, όχι μόνο λόγω των δύο διαφορετικών θεσμικών εκλογής τους αλλά και λόγω της συμμετοχής τους στη διαδικασία αξιολόγησης στελεχών της εκπαίδευσης του 2014.

Δεν γνωρίζουν λοιπόν από τις σπουδές τους στις πολιτικές και οικονομικές επιστήμες (η πλειοψηφία των οποίων κατέχουν)  ότι αυτό που προβάλλεται ως  θεματολογία, [γνωστή και ως «ημερήσια διάταξη», δηλαδή περί τίνος να σκεφτούμε, να συζητήσουμε και να αισθανθούμε και άρα σε ποια θέματα να στρέψουμε την προσοχή μας (Δεμερτζής, 2002, 102)] γίνεται σκόπιμα για να μονοπωλήσει όχι μόνο το ενδιαφέρον, αλλά και το δημόσιο διάλογο προκειμένου να επιβληθεί «λαϊκιστικά» ως εκπαιδευτική πολιτική;

Δεν γνωρίζουν το πλαίσιο νοηματοδότησης της έννοιας «αυτονομία» σχολικών μονάδων ή παίζουμε κρυφτούλι με τις λέξεις εξ ου και ο όρος «αυτοτέλεια» που χρησιμοποιούν;

Αν ο όρος «αυτοτέλεια» σημαίνει κάτι διαφορετικό από αυτό που ορίζει η Αρχή Διασφάλισης της Ποιότητας στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση (Α.ΔΙ.Π.Π.Δ.Ε.), ο ΣΕΒ και ο ΟΟΣΑ, με τον όρο «αυτονομία», ας βγουν μπροστά να το δηλώσουν, να νομιμοποιήσουν έτσι και τη θεσμική ανάγκη της Ένωσής τους και της δικής τους «αυτοτέλειας»  σε σχέση με τους «άλλους», τους συναδέλφους τους χωρίς να αναλώνονται σε προτάσεις επιπέδου τεχνικού κλιμακίου. 

Ή μήπως λειτουργούν και οι ίδιοι «επιλεκτικά» και «συντεχνιακά» , χωρίς να αγγίξουν καν τη μεγάλη εικόνα του ποιος θα μπορούσε να είναι ο ρόλος τους σε μία κοινωνία σε κρίση, σπεύδουν να προτείνουν το κλείδωμα της θεσμικής επιβολής της αυτοαξιολόγησης, στη λογική του Πόντιου Πιλάτου:  

αυτονομία σχολείων ή μάλλον καλύτερα των ίδιων των διευθυντών για πάρτι τους, με χρέωση της ευθύνης που αυτή θα επιφέρει στη «συλλογικότητα» των συλλόγων διδασκόντων. 

Προφανώς μέσα σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που είναι από τα πιο συγκεντρωτικά στον κόσμο κάποιοι δεν μεγάλωσαν ποτέ, τα παιδιά που κρύβονταν στο φουστάνι της μαμάς τους, τώρα κρύβονται στη δήθεν συλλογική ευθύνη των συλλόγων διδασκόντων!

                                                                της Σοφίας Συνοδινού

                       Π.Ε.16., Μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Π.Ε. Αμαρουσίου