Ὁ Ἀλέξανδρος, θεμελιωτὴς τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτεύματος

Ὁ ἐθνικισμὸς ἁρμόζει σὲ ὅλους τοὺς λαοὺς τῆς γῆς ἐκτὸς τοῦ ἑλληνικοῦ, ὀμφαλοῦ τῆς γῆς. Αὐτὴ ἡ ἀλήθεια ἐπεβλήθη στὴν παγκοσμία ἱστορία μὲ τὴν ἐμφάνιση τοῦ Ἀλεξάνδρου.

Ἡ ἐντολὴ τοῦ Οὐρανοῦ στὸν αὐτοκράτορα ποὺ δύναται νὰ τοῦ ἀφαιρεθῆ ὑπὲρ ἄλλου ἡγεμόνος, ἐνεφανίσθη στὴν ἀνάληψη τοῦ περσικοῦ θρόνου ἀπὸ τὸν Ἀλέξανδρο. 

Ἤδη, ἀπὸ τὸ 333, τὴν ἑπομένη τῆς μάχης τῆς Ἰσσοῦ ἐφάνη καθαρὰ ὅτι ὁ Δαρεῖος Γ΄ εἶχε χάσει τὴν ἐντολὴ τοῦ οὐρανοῦ. 

Στὴν Ἰσσό, ἀπὸ τὸν στρατό του ἐφονεύθησαν ὑπὲρ τῶν 100.000 Περσῶν πεζῶν καὶ 10.000 ἱππέων ἐνῷ οἱ ἀπώλειες τῶν Μακεδόνων ἦσαν μόλις 100 πεζοὶ καὶ 150 ἱππεῖς! 

Ἀνάμεσα στοὺς αἰχμαλώτους ἦταν  ἡ μητέρα τοῦ Δαρείου, ἡ κυρία συζυγός του, ὁ υἱός του, τρεῖς κόρες του.

Ὁ Ἀλέξανδρος συνειδητοποίησε ὅτι ἡ ἐντολὴ τοῦ Οὐρανοῦ εἶχε τὸ 333 περάσει στὸν ἑαυτό του, διὰ τοῦτο ἀπήντησε στὶς προτάσεις ἀνακωχῆς τοῦ Δαρείου λέγοντας ὅτι κατέχει τὴν χώρα κατόπιν ἐντολῆς τῶν θεῶν, ποὺ σημαίνει ὅτι ὁ Οὐρανὸς ἐγκατέλειψε τὸν Δαρεῖο, ὁ ὁποῖος ἔχασε κάθε νομιμότητα ἐπειδὴ παρεβίασε τὴν αὐτοκρατορικὴ τάξη. Τοῦ διαμηνύει: 

"Ἐδολοφόνησες τὸν Ἄρση [βασιλέα, 338-336] καὶ ἄρπαξες τὴν ἀρχὴ σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν δικαιοσύνη, σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν νόμο τῶν Περσῶν καὶ δὲν ἐφέρθης σωστὰ στοὺς Πέρσες. Θὰ πάρω μέτρα ἐναντίον σου ὡς ἄδικος ποὺ εἶσαι". 

Μὲ ἄλλα λόγια, ὁ Ἀλέξανδρος κατήγγειλε τὸν Δαρεῖο ὡς σφετεριστῆ τοῦ θρόνου καὶ παρουσίασε τὸν ἑαυτό του ὡς  τὸν νόμιμο διάδοχο τοῦ θρόνου τῶν Ἀχαιμενιδῶν.

Ἀπὸ τὸν Εὐριπίδη, ἐκφραστῆ τῆς παρακμῆς τῆς πόλεως-κράτους, ἐγκλωβισμένος στὸν ἐπαρχιακὸ φυλετισμό, μέχρι τὸν Ἀλέξανδρο ἕναν αἰῶνα ἀργότερα, ἐκφραστὴ τῆς οἰκουμενικότητος, ὁ ἑλληνισμὸς ἔκαμε ἕνα ποιοτικὸ ἅλμα, συνθέτοντας τὴν αὐτοκρατορία μὲ τὴν πόλη-κράτος καὶ ἀγκαλιάζοντας τὴν οἰκουμένη ἐπὶ δύο χιλιετίες ὥσπου νὰ συρρικνωθῆ καὶ πάλι στὸν ἐπαρχιωτισμό, μετὰ τὴν ἐπανάσταση τοῦ 1821.

Τὸν «ὄρκο τῆς Ὤπιδος», οἱ ἱστορικοὶ μᾶς τὸν περιέγραψαν μέσα στὴν ἀτμόσφαιρα ἀδελφοσύνης τῶν δύο λαῶν τῶν Περσῶν καὶ τῶν Μακεδόνων ποὺ εἶχε δημιουργήσει ὁ Ἀλέξανδρος ὅπως καὶ ὁ Βενιζέλος μετὰ τὸ 1930 μεταξὺ Ἑλλήνων καὶ Τούρκων καὶ ποὺ τότε ὅπως καὶ τώρα εὕρισκε ἀντιμετώπους τοὺς συρρικνωτὲς τοῦ οἰκουμενικοῦ ἑλληνικοῦ πνεύματος, τοὺς γεμάτο μίσους κατὰ τοῦ ἀδελφοῦ, Πέρση τότε, Τούρκου σήμερα. 

Τὸν συσχετισμὸ μεταξὺ τῶν δύο καταστάσεων, μεταξὺ τοῦ ἑλληνοπερσισμοῦ τοῦ Δ΄ αἰῶνος π.Χ. καὶ τοῦ ἑλληνοτουρκισμοῦ τοῦ Κ΄ αἰῶνος μ.Χ., τὸν ἐξέφρασαν θαυμάσια οἱ δραγουμικοὶ μὲ τὸ περίφημο ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Δραγούμη, Ὄσοι ζωντανοί, τοῦ 1911, ὅπου ὁ Ἀθανάσιος Σουλιώτης ἀναφωνεῖ πρὸς τὸν Ἴωνα Δραγούμη : 

«Ὁ βασιλιᾶς Ἀλέξαντρος ποῦ εἶναι; Αὐτὸς ἤτανε σωστὸς βασιλιὰς τῆς Ἀνατολῆς πού, ἀφοῦ ἐξευτέλισε τοὺς Ἕλληνες, πῆρε τὴν κόρη τοῦ Δαρείου γυναῖκα καὶ κατάχτησε τὴν Ἀνατολή».

Τὶ εἶπε ὁ Ἀλέξανδρος στὴν περίφημη ὁμιλία του στὸ συμπόσιο τῆς Ὤπιδος, οὐδεὶς γνωρίζει ἐπακριβῶς. 

Διότι πρῶτον δὲν ἔχει διασωθῆ κανένα πρωτότυπο στὴν ἑλληνικὴ κείμενο καὶ δεύτερον τὸ κείμενο ποὺ ὑπάρχει, τοῦ 340 μ.Χ. εἶναι μεταφρασμένο στὴν λατινική, καὶ συμπεριλαμβάνεται στὸ ἔργο ἑνὸς Ψευδοκαλλισθένους, μεταφρασμένον στὰ λατινικά, σὲ τρεῖς παραλλαγές τοῦ ΙΑ΄, ΙΕ΄ καὶ ΙΣΤ΄ αίῶνος. 

Ὁ Ψευδοκαλλισθένης συνέγραψε μία λαϊκὴ μυθιστορία γιὰ τὴν ζωὴ τοῦ Ἀλεξάνδρου, δημιούργημα φανταστικῶν ἱστοριῶν ποὺ άνεπτύχθησαν στοὺς χρόνους τῶν Διαδόχων καὶ εἶχαν ὡς πηγὴ τὸ ἔργο τοῦ πραγματικοῦ Καλλισθένους. 

Ὁ πραγματικὸς Καλλισθένης ἦτο μαθητὴς καὶ ἀνεψιὸς τοῦ Ἀριστοτέλους ἀλλὰ μᾶλλον ἐθανατώθη ἀπὸ τὸν Ἀλέξανδρο τὸ 327 π.Χ., δηλαδὴ 3 χρόνια πρὸ  τοῦ συμποσίου τῆς Ὤπιδος.

Οἱ παλαίμαχοι Μακεδόνες στὴν Ὤπη, κάπου 11.500 ἄνδρες,  δὲν ἐδέχοντο νὰ ἀποχωρήσουν καὶ νὰ ἐπιστρέψουν στὴν Μακεδονία, ὅπως τοὺς τὸ ἐπρόσταζε ὁ Ἀλέξανδρος καὶ νὰ ἀντικατασταθοῦν ἀπὸ 30.000 Πέρσες πολεμιστές· καὶ ὁ μακεδονικὸς στρατὸς ἐστασίασε. 

Ἀλλὰ ὁ Ἀλέξανδρος εἶχε τὴν ἐντολὴ τοῦ Οὐρανοῦ, ἐστύλωσε τὰ πόδια του, διέταξε τὴν σύλληψη 13 ἀρχηγῶν τῆς ἐξεγέρσεως. Ἀντιμετώπισε τὴν στάση μὲ γυμνὸ στῆθος καὶ οἱ Μακεδόνες ἔρριξαν τὰ ὅπλα τους καὶ ἔπεσαν κλαίγοντας στὰ γόνατά τους, ζητῶντας συγγνώμην ἀπὸ τὸν ἀρχηγό. 

Τότε ὁ Ἀλέξανδρος ἐκάλεσε Μακεδόνες καὶ Πέρσες πολεμιστὲς σὲ  ἕνα τεράστιο συμπόσιο ἐπάνω στὸ γρασίδι, στὶς 29 Μαΐου 324. 

Αὐτὸς ἐκάθησε στὴν μέση περιστοιχιζόμενος ἀπὸ 9.000 ἄνδρες στρατιωτικούς. 

Ἕλληνες ἱερεῖς καὶ Πέρσες ζωροάστρες ἱερεῖς ἐπέβλεπαν τὶς θυσίες τῶν ζώων. 

Ὁ Ἀλέξανδρος ἐπροσευχήθη στὸν θεὸ Ἄμμωνα τῆς Αἰγύπτου, τοῦ ναοῦ-μαντείου τῆς αἰγυπτιακῆς ὀάσεως τοῦ Σιβάχ, οἱ ἱερεῖς τοῦ ὁποίου τὸν εἶχαν ἀναγνωρίσει ἀνώτατο μύστη καὶ υἱὸ τοῦ θεοῦ Ἄμμωνος. 

Καὶ τότε ἐσηκώθη ἐν μέσῳ τῶν 9.000 Ἑλληνοπερσῶν τῶν διαφόρων φυλῶν καὶ ἐπραγματοποίησε αὐτὸ ποὺ κάθε αὐτοκράτωρ, ἐπὶ δύο χιλιετίες ἐπανέλαβε γιὰ νὰ ἐμφυσήσῃ τὸ πνεῦμα τῆς λαοκρατικῆς μοναρχίας στὸ οἰκοδόμημα τῆς οἰκουμενικῆς αὐτοκρατορίας.

Αὐτὴν τὴν πράξη τὴν ὑπενθύμισε ὁ Ζαγανός, Ἕλλην στρατηγὸς τοῦ Μωάμεθ τοῦ Πορθητοῦ, τὸ 1453, καὶ κατόπιν πρωθυπουργός του, πρὸ τῶν πυλῶν τῆς Κωνσταντινουπόλεως. 

Προσεφώνησε τὸν Πορθητή, νεαρὸ αὐτοκράτορα 21 ἐτῶν, ὡς νέο Μεγαλέξανδρο. 

Ἀνεφέρθη στὶς προφητεῖες ποὺ προέβλεπαν τὴν πτώση τῆς δυναστείας τῶν Παλαιολόγων καὶ ἐξύμνησε τὸν Μέγα Ἀλέξανδρο ποῦ εἶχε πρὶν ἀπὸ τὸν Μωάμεθ, διοικήσει τὴν Οἰκουμένη. 

Κατόπιν αὐτοῦ, ὁ Πορθητὴς παρεμέρισε τοὺς Τούρκους ἀριστοκράτες ποὺ ἐναντιώνοντο στὴν ἅλωση καὶ μὲ τὴν βοήθεια τῶν Ἑλλήνων γενιτσάρων τοῦ στρατοῦ του κατέκτησε τὴν Πόλη καὶ ἀνηγορεύθη αὐτοκράτωρ τῶν Ρωμαίων, συνεχιστὴς τῶν Παλαιολόγων, στὶς 29 Μαΐου 1453, τὴν ἴδια ἡμέρα τοῦ συμποσίου τῆς Ὥπιδος.

Ἡ σημασία ποὺ ἐδόθη στὸν ὄρκο τῆς Ὥπιδος γιὰ τὴν διαχρονικότητα τοῦ ἑλληνισμοῦ ἀποδεικνύεται καὶ ἀπὸ τὶς πολλὲς πρωτοβουλίες, ἐπὶ τῶν ἡμερῶν μας, γιὰ τὴν διάδοση τοῦ κειμένου τοῦ Ψευδοκαλλισθένους, μεταφρασμένο στὴν νεοελληνικὴ ἀπὸ τὰ λατινικά, ὅπως ἐπὶ παραδείγματι, τοῦ Ὁμίλου γιὰ τὴν διάδοση τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσας, ποὺ ἀπεφάσισε νὰ ἐγγράψη στὴν πόλη τῆς Καβάλας, ἐπὶ λευκοῦ μαρμάρου τῆς Θάσου, τὸ κείμενο τοῦ ἀλεξανδρινοῦ αὐτοῦ αὐτοκρατορικοῦ ὄρκου τοῦ ὁποίου ὅμως μόνον τὴν οὐσία γνωρίζουμε. 

Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος παρέστη τὸ 2002, στὴν Καβάλα στὰ ἀποκαλυπτήρια τοῦ μνημείου αὐτοῦ ποὺ ἔφερε τὸν ὄρκο.

Ἰδοὺ τὸ κείμενο, ἔτσι ὅπως διαδίδεται σήμερα σὲ μία εὐτελῆ δημοτικὴ μετάφραση ἀπὸ τὴν λατινική (φυσικὰ καὶ ὁ Ἀλέξανδρος δὲν ἦτο δυνατὸν νὰ ἐχρησιμοποίησε τὴν λέξη «ῥάτσα»!): 

«Σᾶς εὐχαριστῶ τώρα ποὺ τελείωνουν οἱ πόλεμοι νὰ εὐτυχήσετε μὲ τὴν εἰρήνη. Ὅλοι οἱ θνητοὶ ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα νὰ ζήσουν ὡς ἕνας λαός, μονιασμένοι γιὰ τὴν κοινὴ προκοπή. Νὰ θεωρεῖτε τὴν οἰκουμένη πατρίδα σας, μὲ κοινοὺς νόμους, ὅπου θὰ κυβερνοῦν οἱ ἄριστοι, ἀνεξαρτήτως φυλῆς. Δὲν χωρίζω τοὺς ἀνθρώπους ὅπως κάνουν οἱ στενοκέφαλοι, σὲ Ἕλληνες καὶ Βαρβάρους. Δὲν μὲ ἐνδιαφέρει ἡ καταγωγὴ τῶν πολιτῶν, οὔτε ἡ ῥάτσα [φυλή] ποὺ ἐγεννήθησαν. Τοὺς καταμερίζω μὲ ἕνα μόνον κριτήριο, τὴν ἀρετή. Δι’ ἐμέ κάθε καλὸς ξένος εἶναι Ἕλλην καὶ κάθε κακὸς Ἕλλην εἶναι χειρότερος ἀπὸ τὸν Βάρβαρο. Ἐὰν ποτὲ σᾶς παρουσιασθοῦν δυσκολίες δὲν θὰ καταφύγετε ποτὲ στὴν βία ἀλλὰ θὰ τὶς λύσετε εἰρηνικά. Εἰς τὴν ἀνάγκη θὰ σταθῶ  ἐγὼ διαιτητής σας. Τὸν Θεὸ δὲν πρέπει νὰ τὸν νομίζετε ὡς αὐταρχικὸ κυβερνήτη, ἀλλὰ ὡς κοινὸ πατέρα ὅλων, ὥστε ἡ διαγωγή σας νὰ ὁμοιάζη μὲ τὴν ζωή, τὴν ὁποία κάμνουν οἱ ἀδελφοὶ εἰς τὴν οἰκογένεια. Ἀπὸ μέρους μου, θεωρῶ ὅλους ἴσους, λευκοὺς ἤ μελαμψούς, καὶ θὰ ἤθελα νὰ μὴν εἶσθε μόνον ὑπήκοοι τῆς κοινοπολιτείας μου, ἀλλὰ μέτοχοι, συνέταιροι. Ὅσο περνάει ἀπὸ τὸ χέρι μου, θὰ προσπαθήσω νὰ συντελεσθοῦν αὐτὰ τὰ ὁποῖα ὑπόσχομαι. Τὸν ὄρκο τὸν ὁποῖον ἐδώσαμε μὲ τὴν σημερινὴ σπονδὴ ἀπόψε, κρατῆστε τον ὡς σύμβολο ἀγάπης».

Ἡ οἰκουμενικὴ αὐτοκρατορία ἐξ’ ἀρχῆς ἐχρειάσθη πολύπλοκο τυπικό. 

Ὁ Ἀλέξανδρος ἀνεβαίνοντας στὸν θρόνο τῶν Ἀχαιμενιδῶν συνέχισε τὸ περσικὸ τυπικὸ τῆς λαμπρῆς αὐτοκρατορικῆς ἐνδυμασίας, τοῦ χαρεμίου-γυναικονίτου τῶν 365 γυναικῶν, διοικουμένου ἀπὸ εὐνούχους, καὶ ἐπιβάλλοντας τὴν προσκύνηση (ὅπως τὸ ἀραβικὸ σαλαμαλέκ ἤ τὸ κινεζικὸ καοτάο) στὰ πόδια τοῦ αὐτοκράτορος, ἐνῷ ἐχρησιμοποίει τὴν σφραγῖδα τοῦ Δαρείου γιὰ τὶς ἐπιστολὲς ποὺ ἔστελνε στὸ ἀσιατικὸ ἔδαφος. 

Ὁ αὐτοκρατορικός του τίτλος ἦταν βασιλεὺς Ἀλέξανδρος, χωρὶς νὰ ὁρίζεται γεωγραφικὰ ὁ χῶρος τοῦ βασιλείου του, ἐφ΄ὅσον ἦτο βασιλεὺς τῆς Οἰκουμένης.

Στὶς ἑλληνικὲς πόλεις-κράτη τῆς Ἀσίας ὅπως καὶ τῆς Εὐρώπης, ὁ Ἀλέξανδρος ἐπαρουσιάσθη ὡς προστάτης τοῦ συστήματος τῆς πόλεως-κράτους, πραγματοποιῶντας ἔτσι τὴν σύνθεση τῆς συγκεντρωτικῆς οἰκουμενικῆς αὐτοκρατορίας καὶ τῆς ἀποκεντρωτικῆς πόλεως-κράτους.

Ἀλλὰ ἡ συνείδηση ποὺ ἔχει ὅτι διεδέχθη τὸν αὐτοκράτορα τῆς Οἰκουμένης, τὸν ὑποχρεώνει νὰ συνεχίση τὴν ἐπέκτασή του μέχρι τὰ πέρατα αὐτῆς τῆς Οἰκουμένης –δηλαδὴ τῆς Ἐνδιάμεσης Περιοχῆς- ἐπὶ τῆς ὁποίας οἱ Ἀχαιμενῖδες ἐβασίλευαν. 

Συνεπῶς ὁ  Ἀλέξανδρος, ὡς ἐνδογενὴς πρίγκιψ τῆς Ἐνδιάμεσης Περιοχῆς, δὲν κατακτᾷ, δὲν δρᾷ ὡς ἰμπεριαλιστής γιὰ νὰ ἀποκτήσῃ ὑλικὰ ὀφέλη. Ἁπλῶς ὡς ὑποψήφιος καὶ διάδοχος τοῦ περσικοῦ θρόνου προσπαθεῖ νὰ καλύψῃ ὅλην τὴν ἔκταση τῆς Αὐτοκρατορίας ποὺ κληρονομεῖ. 

Τὸ φαινόμενο αὐτὸ εἶναι τελείως ἀντίθετο μὲ τὸν ἀποικιακὸ ἐπεκτατισμὸ τῶν Εὐρωπαίων στὰ τέλη τοῦ Μεσαίωνος, ὅπως οἱ Πορτογάλοι, ποὺ ὡς ἰμπεριαλιστὲς κατακτοῦν ἐδάφη τελείως ξένα καὶ ἀπομακρυσμένα ἀπὸ τὴν πολιτισμικὴ περιοχὴ τῆς Δύσεως, ἕως ποὺ στὸν ΙΗ΄αίῶνα νὰ οἰκοδομήσουν  τὴν ἰδεολογία τοῦ διαιρετικοῦ ἐθνικισμοῦ μεταξὺ τους. Συνεπῶς, εἶναι ἀθέμιτη ἡ προσπάθεια τῶν Δυτικῶν ἱστορικῶν νὰ ἀποκαλοῦν τὸν Ἀλέξανδρο ἰμπεριαλιστὴ καὶ νὰ τὸν ἐξομοιώνουν μὲ τοὺς δυτικοὺς ἰμπεριαλιστὲς.

 Γιὰ ὅλους τοὺς ἄλλους λαοὺς τῆς γῆς ὁ ἐθνικισμὸς εἶναι φυσικὸ ἔνδυμα. 

Ὄχι γιὰ τοὺς Ἕλληνες, ποὺ φυσικό τους πολίτευμα ὑπῆρξε γιὰ ἐπάνω ἀπὸ δύο χιλιετίες ἡ ἑλληνοκεντρικὴ αὐτοκρατορία, μεταξὺ τῆς προαυτοκρατορικῆς περιόδου τῶν διχαστικῶν πόλεων-κρατῶν καὶ τῆς μεταυτοκρατορικῆς περιόδου παρακμῆς τοῦ ἐθνοκράτους τοῦ 1821.

                                 Δημήτρης Κιτσίκης                                 3 Ἀπριλίου 2017

                                                   ΠΗΓΗ:endiameseperiochenea.blogspot.gr