Ο κύκλος των...χαμένων εκποιητών

Έπειτα από 5 χρόνια λειτουργίας του ΤΑΙΠΕΔ, και αφού πέρασαν έξι συνολικά διοικήσεις που στην πλειοψηφία τους προσπάθησαν, δεν έχει ολοκληρωθεί η πώληση κανενός μεγάλου κρατικού ακινήτου με εξαίρεση εκείνη του Αστέρα Βουλιαγμένης.

Το αποτρεπτικό περιβάλλον για επενδύσεις, η απουσία στα περισσότερα δημόσια ακίνητα όρων δόμησης και χρήσεων γης, οι καταπατήσεις, η έλλειψη Κτηματολογίου, καθώς και ότι πολλοί ενδιαφερόμενοι περιμένουν να διεκδικήσουν υποθηκευμένη γη από "κόκκινα δάνεια" που θα βγάλουν οι τράπεζες στο σφυρί, εξηγούν την κακοδαιμονία.

Κάπως έτσι το ακίνητο της Αφάντου στη Ρόδο έχει στοιχειώσει, και μια τεράστια έκταση παραμένει χαρακτηρισμένη ως αρχαιολογική. 
Στην Κασσιόπη Κέρκυρας τέσσερα χρόνια μετά την υπογραφή της σύμβασης παραχώρησης και οι επενδυτές ακόμη να πατήσουν το πόδι τους, ενώ το Ελληνικό παραμένει επί δεκαπεντέμισι χρόνια αναξιοποίητο και πάει από παράταση σε παράταση με νέα προθεσμία τον Ιούνιο του 2017.

Κατά καιρούς το ΤΑΙΠΕΔ μέσω ηλεκτρονικών δημοπρασιών και άλλων διαδικασιών καταφέρνει να πουλήσει κάποια ακίνητα, σε Ελλάδα και εξωτερικό, αλλά η τύχη των περισσότερων κτιρίων ή οικοπέδων στα οποία μπήκε πωλητήριο αγνοείται. 
Σέρνονται ή έμειναν στα αζήτητα είτε επειδή ήταν δασικά και είχαν πολεοδομικά προβλήματα, είτε επειδή αντιδρούσαν οι σημερινοί τους χρήστες ή κάτοικοι της περιοχής. 
Κυρίως, όμως, επειδή το επενδυτικό περιβάλλον μετά από οκτώ χρόνια ύφεσης παραμένει αποτρεπτικό για τοποθετήσεις, κι ας έχουν καταρρεύσει οι αξίες στην ελληνική αγορά ακινήτων.

Ο 5λόγος της κακοδαιμονίας

Άνθρωποι που πέρασαν από τη διοίκηση του ΤΑΙΠΕΔ τα προηγούμενα χρόνια και παρ’ ότι προσπάθησαν να τρέξουν τις διαδικασίες τελικά "σκόνταψαν" στον τοίχο της αδυσώπητης ελληνικής πραγματικότητας, θυμίζουν στο liberal.gr τον 5λογο της κακοδαιμονίας στην αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας.

•►Τα προς αξιοποίηση κρατικά ακίνητα δεν αποφέρουν εισόδημα, ούτε είναι έτοιμα προς ανάπτυξη. Δηλαδή δεν είναι μισθωμένα κτίρια, παρά γη. Σε όλες τις περιπτώσεις η γη αυτή πρέπει να ενταχθεί σε σχέδια ανάπτυξης. Και επειδή τα περισσότερα ακίνητα του Δημοσίου δεν έχουν όρους δόμησης, γι’ αυτό και καθιερώθηκαν τα Ειδικά Σχέδια Χωρικής Ανάπτυξης Δημοσίων Ακινήτων (ΕΣΧΑΔΑ), προκειμένου να τους δώσουν χρήσεις γης και να τα εντάξουν σε σχέδιο πόλης. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Κασσιόπης στη Κέρκυρα όπου κάθε τρεις και λίγο ανακύπτει και νέο πρόβλημα.

•►Στην πλειοψηφία τους τα δημόσια ακίνητα είναι καταπατημένα ή αμφισβητούμενα. 
Σύμφωνα με παλαιότερα στοιχεία σε σύνολο 80.000 ακινήτων, τουλάχιστον τα 30.000 ή 38% είναι καταπατημένα. Από τις παραλίες Κουλούρας στη Λάρισα, Πλατανιά Ρεθύμνου, και Πόρτο Κουφό στη Χαλκιδική, έως το Βαρθολομιό στον Ν. Ηλείας, κ.ό.κ. Διόλου τυχαία, τα καταπατημένα είναι και τα φιλέτα. Τα παραδείγματα που παραθέτουμε είναι από παλαιότερη έρευνα της Κτηματικής Εταιρείας του Δημοσίου (ΚΕΔ), τίποτα ωστόσο από τότε δεν έχει αλλάξει. 
Η παραθαλάσσια έκταση της Κουλούρας στη Λάρισα είναι καταπατημένη σε ποσοστό 50%. Από τα 186 στρέμματα έχουν καταπατηθεί τα 77. 
Στη περιοχή Σκλήθρα – Στρίντζος Παλαιόπυργος επίσης στη Λάρισα, έχουν εντοπιστεί εντός της παραθαλάσσιας έκτασης 1.222 στρεμμάτων πάνω από 1.000 αυθαίρετα, στην πλειονότητά τους εξοχικά. 
Όσο για την παραλία Πλατανιά στο Ρέθυμνο μήκους 1.470 μέτρων έχουν εντοπιστεί 40 στρέμματα διαφόρων ειδών καταπατήσεων, από ενοικιαζόμενα δωμάτια, τουριστικά συγκροτήματα μέχρι κάμπινγκ, χώροι στάθμευσης, ακόμη και δημοτική παιδική χαρά.

•►Ποιός επενδύει σήμερα για να αναπτύξει κάποιο αδόμητο ακίνητο; 
Κανείς, αφού αφθονούν τα έτοιμα, όσα δηλαδή έχουν χρήσεις και όρους δόμησης. Άλλωστε, πολλοί ενδιαφερόμενοι αναμένουν τα ακίνητα που συνοδεύουν μεγάλα "κόκκινα" επιχειρηματικά δάνεια, από ξενοδοχεία έως επιχειρήσεις κάθε είδους, προκειμένου να τα αγοράσουν, αφού πρόκειται για δομημένη γη. Ποιός αντέχει σήμερα να αγοράσει δημόσιο ακίνητο, και να περιμένει πριν κτίσει, δύο, τρία ή περισσότερα χρόνια, προκειμένου να ρυθμιστούν οι εκκρεμότητες με τις χρήσεις ;

•►Πρέπει το ΤΑΙΠΕΔ (αύριο το Yπερ-Ταμείο) να ξεκαθαρίσει επιτέλους τα αμφισβητούμενα ακίνητα. Ακόμη και δημόσια ακίνητα που θεωρούνται νομικώς καθαρά, τελικά αποδεικνύεται ότι δεν είναι όταν έρχεται η ώρα της αξιοποίησης.

•►Αφήσαμε το καλύτερο για το τέλος. Την απουσία Κτηματολογίου σε όλη την Ελλάδα του 2016.

Και ένα νομοσχέδιο που δεν έγινε ποτέ νόμος

Το παρακάτω περιστατικό είναι ενδεικτικό της χαοτικής κατάστασης. 
Τον Απρίλιο του 2014, η τότε ηγεσία του υπ. Οικονομικών έθεσε σε διαβούλευση ένα νομοσχέδιο που προέβλεπε την χορήγηση δικαιωμάτων επί καταπατημένων εκτάσεων, ακόμη και εκείνων στις οποίες έχουν ανεγερθεί αυθαίρετα κτίσματα (κατοικίες, επαγγελματικά-αγροτικά κτίσματα, αποθήκες). Ο νόμος παρείχε τη δυνατότητα σε όσους έχουν ιδιοποιηθεί ακίνητο του Δημοσίου να το εξαγοράσουν πληρώνοντας το ανάλογο αντίτιμο. 
Πολλοί τότε άσκησαν κριτική ότι έτσι νομιμοποιούνται οι καταπατητές, αγνοώντας ότι είναι ο μοναδικός τρόπος προκειμένου να επιλυθεί ένα χρόνιο κοινωνικό πρόβλημα της πολυετούς αυθαίρετης κατοχής δημοσίων ακινήτων.

Το λάθος της τότε κυβέρνησης ήταν ότι μαζί με το παραπάνω έθεσε σε διαβούλευση και το νομοσχέδιο για τον αιγιαλό, που γρήγορα χαρακτηρίστηκε "νομοσχέδιο τέρας", ξεσηκώνοντας αντιδράσεις απ' άκρη σε άκρη στην Ελλάδα.

Ακολούθησαν οι ευρωεκλογές του Μαίου 2014, η συντριπτική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ σε βάρος της ΝΔ, και τον Ιούνιο ο ανασχηματισμός της κυβέρνησης Σαμαρά. 
Η χώρα είχε μπει σε προεκλογική τροχιά. 
Το Δεκέμβριο του 2014 το νομοσχέδιο για τα καταπατημένα μπήκε στον πάγο. 
Οι ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις με την επίσπευση των διαδικασιών για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας και το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών "πάγωσαν" τα σχέδια της τότε ηγεσίας του υπουργείου Οικονομικών.

Δύο χρόνια μετά, το θέμα παραμένει αρρύθμιστο, και τα καταπατημένα έχουν ενδεχομένως αυξηθεί. 
Μήπως θα ήταν καλύτερα να είχε περάσει η τότε κυβέρνηση ένα έστω "κακό" νομοσχέδιο, το οποίο με την πάροδο του χρόνου και την πείρα που θα αποκτούσαν οι επόμενες κυβερνήσεις, θα το βελτίωναν, παρά να βρισκόμαστε στην κατάσταση που είμαστε σήμερα ;
                                                           Του Γιώργου Φιντικάκη
                                                                     www.liberal.gr