Ἑλλὰς ἀνύπαρκτη:

Ὅταν ἡ κοινωνία, ὅπως καὶ ἡ φύση, ἀπεχθάνεται τὸ κενό

Στὴν θέση ποὺ ηὑρίσκετο κάποτε τὸ κρατίδιο τῶν Ἀθηνῶν, ἐν μέσῳ τοῦ Αἰγαίου πελάγους, ἀνοίγεται σήμερα ἕνα ἀπόλυτο κενό. Κράτος, ἐθνικὴ ἄμυνα, δικαιοσύνη, κυβέρνηση, πολιτική, οἰκονομία, παιδεία, γιὰ πρώτη φορὰ μετὰ τὸ 1821, εἶναι τελείως ἀνύπαρκτα. 

Οἱ κυβερνῶντες καὶ ἡ ἀντιπολίτευση εἶναι τελείως ἀπόντες. 

Κατηγορεῖται ὁ τύπος γιὰ νεοαυριανισμό, ἀλλὰ οἱ σοβαροφανεῖς ἐφημερῖδες κολλᾶνε στὰ ἴδια καὶ τὰ ἴδια, τὴν καθημερινὴ οἰκονομία τοῦ χρέους, ὡς τριτοκομικὴ χώρα ἀποικισμένη στὶς Βρυξέλλες, χωρὶς καμμία δυνατότητα νὰ ξεφύγῃ ἀπὸ τὴν ἀπόλυτη μετριότητα τοῦ Κοινοβουλίου.

Ἐνώπιον τοῦ κενοῦ ὅπου κάποτε ὑπῆρξε Ἑλλάς, φυσικὸ εἶναι ὁ ἀνατολικὸς γείτων, αὐτὸς ὁ ἄλλοτε εὔρωστος Ἕλλην τῆς Ἀνατολίας, μεταξὺ τὴς Μεγάλης Ἑλλάδος τῆς Νοτίου Ἰταλίας καὶ τῆς Νέας Ἑλλάδος τῶν Ἰνδιῶν τῆς Ἀρχαιότητος, νὰ τείνῃ νὰ τὸ καλύψῃ. 

Τὸ ἴδιο θὰ ἐκάναμε καὶ ἐμεῖς, στὴν ἀντίθετη περίπτωση, δηλαδὴ ἐὰν τὸ κενὸ ηὑρίσκετο στὴν Ἀνατολία. Αὐτὸ ἀκριβῶς ἔκαμε, τὸ 1909, τὸ πραξικόπημα στὸ Γουδί, ἐνώπιον τῆς καταρρεύσεως τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας, ὅταν ὁ Βενιζέλος ἀπὸ τὸ 1910 στὸ 1920, ἐπεξετάθη πρὸς Ἀνατολάς, γιὰ νὰ καλύψῃ τὸ κενὸ ποὺ εἶχε δημιουργηθῆ στὴν Ἀνατολία.

Ἡ παρηκμασμένη ἑλληνικὴ κοινὴ γνώμη ἐξανίσταται βλέποντας τὶς κινήσεις τῆς Τουρκίας νὰ ἐξαπλώνεται στὸ Αἰγαῖο καὶ τὴν Θράκη, καὶ τὴν κατηγορεῖ γιὰ ἐπιθετικότητα, ὅπως γιὰ ἐπιθετικότητα εἶχε κατηγορηθῆ ὁ Βενιζέλος τὸ 1910-20. Ἀλλὰ ὅπως σωστὰ εἶχε παρατηρήσει ὁ Βεντήρης στὸ περίφημο δίτομο βιβλίο του, «Ἡ Ἑλλὰς τοῦ 1910-1920», ἡ τότε ἀκμάζουσα ἑλληνικὴ ἀστικὴ τάξη, στὰ πλαίσια τοῦ ἐθνοκράτους, ἐπεζήτη γιὰ τὸν ἑαυτό της Lebensraum, ἀκριβῶς ὅπως ἡ σημερινὴ ἀκμάζουσα ἀστικὴ τάξη τοῦ τουρκικοῦ ἐθνοκράτους, τῶν 20 μεγαλυτέρων οἰκονομιῶν τοῦ κόσμου, ἐπιζητᾷ τὸ ἰδικό της Lebensraum.

Συνεπῶς, ποία ἡ λύση γιὰ μᾶς; 

Ἐὰν παραμείνουμε στὴν παροῦσα κατάσταση, ἁπλῶς θὰ ἐξαφανισθοῦμε στὸν πάτο τοῦ Αἰγαίου, πνευματικὰ νεκροί, μὲ τὸ εὐρώ στὸ στόμα, μωρολογῶντας μέχρι φυσικοῦ θανάτου γιὰ ὑποχρέωση σοβαροφανείας, δημοκρατίας καὶ ἀδεκάστου δικαιοσύνης. 

Καὶ ὅμως, ἡ κατάσταση εἶναι ἁπλῆ. 

Ὅπως ἐδήλωσε ἡ Ζωὴ Κωνσταντοπούλου τὶς προάλλες γαλλιστί, ἡ ἑλληνικὴ κυβέρνηση δὲν εἶναι οὔτε ἀριστερή, οὔτε δεξιά, ἀλλὰ ἁπλῶς προδοτικὴ καὶ οἱ προδότες ὁδηγοῦνται στὸ Γουδί: 

αὐτὸ ὁρίζει ἡ ἀδέκαστη δικαιοσύνη.

Ἐνθυμοῦμαι ὅτι κάποτε οἱ ἕλληνες δημοσιογράφοι ἔλεγαν, ναὶ μὲν νὰ ἀλλάξουν τὰ πράγματα, ἀλλὰ ὄχι καὶ μὲ τὴν βία! 

Φυσικὰ δὲν τὸ ἐπίστευαν ἀλλὰ ἦσαν ὑποχρεωμένοι νὰ εἶναι ἀρεστοὶ στὰ ἀφεντικά τους. 

«Μωραίνει Κύριος ὅν βούλεται ἀπολέσαι». 

Στὴν συγκεκριμένη περίπτωση οἱ μωραθέντες δὲν ἀντιλαμβάνονται πόσο πλησιάζει ἡ ὥρα τῆς ἰδικῆς τους καταστροφῆς ἐὰν συνεχίσουν νὰ ὑπακούουν σὲ αὐτοὺς ποὺ ἔχουν βαλθῆ ἐσωτερικά, νὰ τοὺς καταστρέψουν. Τότε ὅμως δὲν θὰ ὑπάρξῃ κανεὶς νὰ τοὺς προστατεύσῃ.

Δὲν γνωρίζω ἐὰν θὰ ὑπάρξῃ Ἕλλην ἐκδικητὴς ἤ ἐὰν τὸ σημερινὸ γραικυλικὸ συνονθύλευμα θὰ παραμείνῃ γιὰ πάντα στὸν βυθὸ τοῦ Αἰγαίου, μὲ τὸ εὐρὼ στὸ στόμα. 

Ἐὰν ὅμως ἔλθῃ ὁ ἐκδικητής, τὸν παρακαλῶ νὰ προσέξῃ νὰ μὴν τὰ βάλῃ μὲ τὸν γείτονα, ὁ ὁποῖος ἁπλῶς ἐπωφελεῖται τοῦ κενοῦ γιὰ νὰ τὸ καλύψῃ. 

Μετὰ τὴν ὑποχρεωτικὴ ἐσωτερικὴ κάθαρση δεκάδων χιλιάδων προδοτῶν, ὅπως αὐτὸ ἐπετεύχθη στὴν Τουρκία, στὶς 15 Ἰουλίου, πρέπει νὰ χρησιμοποιήσῃ ἀνώτερη διπλωματία γιὰ νὰ ἀνέβῃ καὶ πάλι  στὴν ἐπιφάνεια τῆς θαλάσσης. 

Διαφορετικά, μὲ βεβιασμένες κινήσεις κινδυνεύει νὰ παραμείνῃ καὶ αὐτὸς στὸν βυθό.

                     Δημήτρης Κιτσίκης                                             22 Ὀκτωβρίου 2016

                                     ΠΗΓΗ:endiameseperiochenea.blogspot.gr/