«Η εθνική ταπείνωση σαν δυνατότητα λύτρωσης»!!!

                        του Γιώργου Βλαχόπουλου, δικηγόρου στο Μόναχο

Μετά από μια πεντάμηνη θεατρική παράσταση στα ευρωπαϊκά Forums με ένα λαό δεμένο με αλυσίδες στο κρεββάτι του Τευτονού προκρούστη και των δορυφόρων του με έτρωγε το ερώτημα, όπως και όλους μας, «που είναι αυτός ο περήφανος λαός, γιατί δεν ξεσηκώνεται, τι περιμένουμε επιτέλους». 

Νομίζω πως μπορώ να συμβάλω προσεγγίζοντας την απάντηση από μια άλλη σκοπιά και βάση.

Πιστεύω δηλαδή, πως η απάντηση στο βασανιστικό αυτό ερώτημα είναι εξηγήσιμη μόνο με εργαλεία της ψυχολογίας του Βάθους: 
Διότι έχουμε ενοχές!

Ναι, όλος ο λαός μας έχει ενοχές, είτε διότι συνέπραξε στην πτώση με ανοχή και παράλειψη, είτε με ενεργητική συμμετοχή. 

Η πτώση μας σαν λαού, και η πτώση της αντίστασής μας, είναι πτώση αρχικά πνευματική, είναι η πτώση των ενόχων. 
Και η δυτική διαφωτισμένη Ευρώπη, που δεν γνωρίζει το φως εξ Ανατολής, Lux ex Orientis, τον ορθόδοξο τ ρ ό π ο, ζώντας η ίδια με τις ενοχές, φροντίζει μέσα από τα πειθήνια και άβουλα κυβερνητικά μας όργανα να μας επιβάλει την μόνη αλυσίδα που θα μπορούσε να δέσει χειροπόδαρα ένα ελεύθερο ανάδελφο μοναδικό σε πνεύμα λαό. 

Το αίσθημα ΕΝΟΧΗΣ.
Αν όμως τα πράγματα είναι έτσι, τότε μόνο μια λύση υπάρχει για να σπάσουμε τις αλυσίδες των ενοχών. 
Η ειλικρινής μετάνοια, μέσα από μια συλλογική εθνική αυτό-ταπείνωση και επιστροφή.

Ας ομολογήσουμε ότι όλοι μας φταίξαμε. 
Ας παραδεχτούμε ότι «λαδώσαμε» για να γίνει η δουλειά μας, ότι φιλήσαμε κατουρημένες βουλευτικές ποδιές για να βάλουμε το παιδί μας εκτός ΑΣΕΠ σε μια δουλίτσα στο «δημόσιο», ότι προτιμήσαμε να κάνουμε τον εφοριακό «με σπίτι», αντί να πληρώσουμε την εφορία για το κοινό μας καλό, ότι «γλύψαμε» τον καθηγητή για να πάρουμε ένα κενού περιεχομένου πτυχίο, ότι βάλαμε «μέσο» με «φακελάκι» για να σώσουμε την μάνα μας στο χειρουργείο, ότι προσκομίσαμε ψεύτικα δικαιολογητικά για να βγάλουμε μια «συνταξούλα», ναί , ναι τα κάναμε όλα αυτά. 

Αλλά… τέλος, ως εδώ.
 Είμαστε ένοχοι, αλλά δεν μας βοηθά πλέον η ενοχή. 

Δεν μένουμε στην ενοχή. 
Ας αντικρύσουμε την προσωπική και συλλογική «αμαρτία» μας, το «λάθος» μας, θαρραλέα στα μάτια , σαν τον Ασωτο της ευαγγελικής περικοπής όταν είδε τον εαυτό του πεσμένο στη λάσπη να τρώει με τα γουρούνια και ας φωνάξουμε βαθύψυχα και δυνατά:

Ως εδώ! Αναστάς , πορεύσομαι ρος τον Πατέρα….

Γιατί μόνο εκείνη την συγκλονιστική στιγμή που θα συναισθανθούμε την πτώση μας και αναβιώσουμε μέσα στην καρδιά και την μνήμη μας το αληθινό μας πρόσωπο, του περήφανου (όχι εγωιστή) Έλληνα, τότε η πτώση μας δεν θα είναι ολική με προορισμό τον πνευματικό και υλικό θάνατο, αλλά θα είναι Πτώση πριν την Ανάσταση (και ανάταση). 

Θα είναι πτώση στα γόνατα….. σε στάση Προσευχής, ικεσίας , αλλά σε μια στάση που θα μας αφήνει την δυνατότητα να αρπάξει ο Αιώνιος Κάποιος τα χέρια μας και να μας βοηθήσει να σηκωθούμε. 

Θα είναι μια «μεταστροφή νοός», μια «μετάνοια» χωρίς εγωισμό που θα μας σπάσει τις αλυσίδες της «ενοχής», όπως την δίδαξε ο προτεσταντισμός στην καλβινιστική (και καπιταλιστική) εκδοχή του και ο σατανικά εγκλωβισμένος σε αυτόν δυτικός τρόπος ζωής, και η Πτώση θα γίνει σκαλοπάτι για την Ελευθερία. Γιατί θα έχουμε επαναποκτήσει τη χαμένη μας αξιοπρέπεια, «την αρχαίαν δόξαν μεμνησθέντες».

Όσο δεν αποφασίζουμε να αποδεχτούμε την πτώση μας, ηθική, πνευματική, πολιτιστική και υλική, όσο αφήνουμε την «αμαρτωλή», δηλ. «λανθασμένη κατά στόχον» ζωή μας να ωραιοποιεί τις πράξεις μας με χαϊδολογήματα του τύπου «όχι εγώ, οι άλλοι φταίνε» δεν έχουμε ελπίδα να μεταλλάξουμε την Πτώση σε λυτρωτική Ανάβαση και Ανάσταση.

Αντίθετα, αναλαμβάνοντας ο καθένας τις ευθύνες μας,πολίτες και κόμματα και εκκλησιαστικοί ταγοί και κάθε ψυχή ελληνική,αποτινάζουμε από πάνω μας την «ενοχή» ως καταλυτικό ψυχοπλακωτικό (συν) αίσθημαπου μας αναγκάζει σε αναξιόπρεπη στάση υποτέλειας και απελευθερωνόμαστε, σανπρόσωπα, σαν λαός, σαν έθνος. 

Και τότε καμιά δύναμη δεν έχει επάνω μας, ο οποιοσδήποτε ευρωπαίος σαλτιμπάγκος και τα ελληνόφωνα ανθελληνικά τσιράκια του.

Είναι καιρός να ξαναπούμε το ΟΧΙ. Είναι καιρός να ψελλίσουμε πως «πήραμε την ζωή μας λάθος, κι αλλάξαμε ζωή», και τώρα κάνουμε την πτώση μας, πτώση στα γόνατα, πτώση Σωτηρίας και όχι πτώση ολέθρου και Κόλασης.

Στο χέρι μας είναι.
Η τράπεζα της Αγάπης του «Θεού της Ελλάδας», (του Θεού του Μιλτιάδη και του Θεμιστοκλή, του Κολοκοτρώνη, του Μακρυγιάννη, του Διγενή Ακρίτα, του Δαβάκη, η τράπεζα της των Ελλήνων «Αγίας Σκέπης», της Παναγιάς του – 40) είναι έτοιμη και γέμει τρυφής.

Και τότε, ένοχοι ίσως, αλλά χωρίς «ενοχές» και «ψυχαναγκασμούς» , θα βρούμε τον δρόμο για την αντίσταση ως λυτρωτική Πράξη.

                                                      ΠΗΓΗ:www.europolitis.eu