Τελευταία ευκαιρία ...

Είναι ασφαλώς οδυνηρό αλλά απολύτως έντιμο, να πάψει να δανείζεται  η Ελλάδα για να πληρώνει τα χρέη της - εάν η Τρόικα επιμένει στη λήψη εκείνων των μέτρων που την οδηγούν απογυμνωμένη, λεηλατημένη και εξαθλιωμένη, στην απόλυτη χρεοκοπία

Όταν έγραφα το άρθρο με τον τίτλο «Δαβίδ εναντίον Γολιάθ», το οποίο αφορούσε τη Ρωσία, δεν είχα καμία πρόθεση να γράψω κάποιο ανάλογο - αν και οι προβλέψεις του επαληθεύτηκαν, ειδικά μετά την προχθεσινή κατάρρευση του ρουβλίου, παρά την αύξηση των βασικών επιτοκίων της ρωσικής κεντρικής τράπεζας.

Φυσικά συνέχισε η πτώση του πετρελαίου, οι κυρώσεις της Ευρώπης είχαν το αναμενόμενο αποτέλεσμα, ενώ η οικονομία της χώρας επιδεινώθηκε σε μεγάλο βαθμό - αποδεικνύοντας δυστυχώς πως είναι ουτοπικός ο μύθος που θέλει να συντρίβει ο αδύνατος τον ισχυρό.

Ακούγοντας τώρα τις δηλώσεις του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, σύμφωνα με τις οποίες θα παίζει το όργανό του, την κρητική λύρα, αναγκάζοντας τις πανίσχυρες αγορές να χορεύουν στο ρυθμό της μουσικής του όταν ανέλθει στην εξουσία, ο μύθος εμφανίστηκε ξανά μπροστά μου.

Αυτή τη φορά βέβαια ο Δαβίδ είναι η υπερχρεωμένη και ελλειμματική Ελλάδα, ενώ ο Γολιάθ οι διεθνείς αγορές - στις οποίες μέχρι στιγμής δεν έχει αντισταθεί κανένα κράτος, συμπεριλαμβανομένων των Η.Π.Α.

Περαιτέρω, προφανώς με ευχαρίστησε η εικόνα των ηττημένων αγορών, την οποία πρόβαλε μπροστά μου ο αρχηγός της αντιπολίτευσης - αφού δεν θα ήθελα τίποτα άλλο, από το να δω να πραγματοποιείται η απειλή του από την Ελλάδα, ειδικά επειδή έχει υποφέρει μέχρι στιγμής τα πάνδεινα.

Εν τούτοις, απέφυγα να βυθιστώ στο όνειρο, γνωρίζοντας πως η Ρωσία, η οποία είναι αρκετά ισχυρότερη και πλουσιότερη, έχει μέχρι στιγμής ηττηθεί κατά κράτος – παράλληλα με την απομόνωση της από τη διεθνή κοινότητα, η οποία δεν είναι τόσο ανώδυνη, όσο θα ήθελε κανείς να πιστέψει.

Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν εξέτασα προσεκτικά τη λογική του, τις σκέψεις του, επειδή είναι προφανώς αδύνατο να θέλει να παραπλανήσει έναν ολόκληρο λαό, οδηγώντας τον στο γκρεμό – όσο μεγάλη και αν είναι η φιλοδοξία του να ανέλθει στην εξουσία.

Ο ελληνικός εκβιασμός

Στα πλαίσια αυτά, υπέθεσα πως ίσως έχει δίκιο ισχυριζόμενος ότι, οι αγορές δεν θα άφηναν την Ελλάδα να χρεοκοπήσει, φοβούμενες την αναζωπύρωση της χρηματοπιστωτικής κρίσης, η οποία αυτή τη φορά θα ήταν πολύ περισσότερο καταστροφική – επειδή τα κράτη έχουν διαθέσει ήδη πολλά χρήματα για να διασώσουν τις τράπεζες, οι οποίες όμως συνεχίζουν να είναι σε δύσκολη θέση.

Με δεδομένο λοιπόν το ότι, τα κράτη έχουν επίσης υπερχρεωθεί βοηθώντας τις τράπεζες να επιβιώσουν, ενώ οι κεντρικές τράπεζες έχουν πλημμυρίσει ήδη με ρευστότητα τον πλανήτη, χωρίς σημαντικά αποτελέσματα, η χρεοκοπία ενός κράτους, όπως η Ελλάδα, θα μπορούσε πράγματι να είναι η σπίθα που θα αναζωπύρωνε την πυρκαγιά – οπότε δεν θα το διακινδύνευαν οι αγορές.

Κάτι ανάλογο θα μπορούσε να ισχύει ίσως και για την Ευρωζώνη, η οποία θα απειλούταν με τη διάλυση της, εάν τυχόν χρεοκοπούσε η Ελλάδα ή/και εκδιωκόταν από την ευρωπαϊκή οικογένεια – με θεμιτό ή με αθέμιτο τρόπο. Πόσο μάλλον εάν οι αγορές τοποθετούσαν στο στόχαστρο αμέσως μετά τις υπόλοιπες χώρες του Νότου, στοιχηματίζοντας σε αντίστοιχες εξελίξεις – με αποτέλεσμα να «εκραγεί» ολόκληρο το σύστημα.

Με κριτήριο όλα αυτά, ο αρχηγός της αντιπολίτευσης θα είχε ίσως κάτι παραπάνω από δίκιο – επειδή δεν θα χόρευαν μόνο οι αγορές στη μουσική του, εάν εκλεγόταν στην εξουσία, αλλά, επίσης, ολόκληρη η Ευρωζώνη, συμπεριλαμβανομένης της «μισητής» Γερμανίας.

Ενδεχομένως ακόμη και οι Η.Π.Α., λόγω του ότι εκεί «στεγάζεται» το τέρας των αγορών, ενώ δεν θα ήθελαν να διακινδυνεύσει το μέλλον του ευρώ – επειδή από την επιβίωση του ευρώ, του δεύτερου παγκοσμίου αποθεματικού νομίσματος, εξαρτάται κατά κάποιον τρόπο και το δολάριο.

Από την άλλη πλευρά, αναρωτήθηκα γιατί δεν βλέπει ο σημερινός πρωθυπουργός τη δύναμη της Ελλάδας, όπως ο αντιπολιτευόμενος ηγέτης – με την έννοια ότι θα είχε τη δυνατότητα να επιβάλλει αυτός την κατάργηση των μνημονίων, τη διαγραφή του χρέους χωρίς ανταλλάγματα, καθώς επίσης τον περαιτέρω δανεισμό της χώρας από αυτούς που δεν θα πληρώσει (ή, έστω, που θα τους επιστρέψει κάποια από τα παλαιά δανεικά, όποτε θέλει και όπως θέλει).

Προφανώς δεν μπορεί να επιθυμεί το κακό της χώρας του ή να θέλει να την επιβαρύνει με μέτρα λιτότητας και με δάνεια, εάν έχει τη δυνατότητα να τα αποφύγει – αφού η Ελλάδα διαθέτει, κατά την αντιπολίτευση, εκείνο το κουμπί, το οποίο θα μπορούσε να πατήσει, με αποτέλεσμα να τεθεί σε λειτουργία η αλυσιδωτή πυρηνική έκρηξη, με θύμα το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, καθώς επίσης μία σειρά κρατών και νομισμάτων.

Η άλλη όψη του νομίσματος

Στη συνέχεια αναρωτήθηκα εάν πράγματι τα δυνητικά θύματα της Ελλάδας, οι αγορές και η Ευρωζώνη, δεν έχουν κανένα όπλο στη διάθεση τους για να αμυνθούν - εάν είναι ή δεν είναι σε θέση δηλαδή να αποφύγουν το διαφαινόμενο ελληνικό εκβιασμό τον οποίο, εάν αποδεχόταν, θα ακολουθούσε εύλογα ο επόμενος: 
η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ιταλία, η Ιρλανδία κοκ.

Στο νέο αυτό συλλογισμό, προσπάθησα να διαπιστώσω τι ακριβώς σημαίνει για την Ευρώπη «αθέτηση πληρωμών» εκ μέρους της Ελλάδας – κατανοώντας πως, αφού το 85% περίπου του χρέους αφορά τα κράτη μέλη της, καθώς επίσης την ΕΚΤ, ενώ οι δόσεις της Ελλάδας σήμερα πληρώνονται ουσιαστικά από αυτά, θα μπορούσαν απλά να συνεχίσουν την ίδια διαδικασία.

Θα πλήρωναν δηλαδή θεωρητικά τις δόσεις στον εαυτό τους, όπως ακριβώς συμβαίνει τα τελευταία χρόνια, συμπεριλαμβάνοντας ενδεχομένως τους υπολοίπους πιστωτές εάν το θεωρούσαν σκόπιμο, επειδή πρόκειται μόνο για 35 δις € – ικανοποιώντας έτσι τις αγορές, αφού δεν θα τους δημιουργούσαν προβλήματα.

Επομένως, δεν θα προκαλούταν κανένα «χρηματοπιστωτικό γεγονός», ενώ θα έπαυαν να δανείζουν επί πλέον χρήματα στην Ελλάδα - μη υποκύπτοντας στο δυνητικό εκβιασμό της αξιωματικής αντιπολίτευσης και με την προοπτική να εισπράξουν έντοκα τις απαιτήσεις τους αργότερα.

 Άρης Οικονόμου

ΠΗΓΗ:www.analyst.gr

To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ