Η 8η Μάρτη δεν είναι μία τυπική επέτειος αφιερωμένη στις γυναίκες. Είναι μία αγωνιστική ιστορική επέτειος, μέρα απολογισμού της πάλης για την ισοτιμία των εργαζόμενων γυναικών, για την κοινωνική τους ισότητα.
Μέρα που το εργατικό και το γυναικείο κίνημα κάνει το δικό του απολογισμό, προετοιμάζει την συνέχεια της δράσης του, σε μία περίοδο που εξαπολύεται μια καταιγιστική επίθεση σε βάρος των όποιων κατακτήσεων έχουν απομείνει στις συνθήκες του καπιταλισμού, όπου είναι πιο σαφής ο ταξικός χαρακτήρας του προβλήματος της ανισοτιμίας των γυναικών.
Επιβεβαιώνεται λοιπόν, πως ο καπιταλισμός δεν μπορεί να παραχωρήσει πραγματική ισοτιμία γιατί ακριβώς έρχεται σε αντίθεση με τον εκμεταλλευτικό του χαρακτήρα.
Σήμερα περισσότερο από ποτέ, οι αγώνες του παρελθόντος πρέπει να γίνουν φωτεινά παραδείγματα για τους αγώνες του σήμερα και τους αγώνες του αύριο.
Να παραδειγματιστούμε και να εμπνευστούμε από τις εργάτριες της κλωστοϋφαντουργίας που το 1857 έδωσαν στη Νέα Υόρκη το δικό τους αγώνα για καλύτερες συνθήκες δουλειάς, αξιοπρεπείς μισθούς, λιγότερες ώρες εργασίας.
Να εμπνευστούμε και να παραδειγματιστούμε από τις χιλιάδες εργάτριες, αγρότισσες που έδωσαν το παρόν σε όλους τους αγώνες του εργατικού και λαϊκού κινήματος, σε όλες τις ιστορικές περιόδους της χώρας μας, θυσιάζοντας κάποιες ακόμη και τη ζωή τους.
Σήμερα, η λαϊκή οικογένεια αποτελεί θύμα της επέλασης της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης. Δεν υπάρχει κανένα επίπεδο της ζωής μας που να μην το έχουν τσακίσει. Ανεργία, ελαστικές μορφές απασχόλησης, μαύρη εργασία, αύξηση του συνταξιοδοτικού χρόνου στα 65 χρόνια και βάλε, φοροληστεία. Με το πετσόκομμα των κοινωνικών παροχών, αναγκαζόμαστε να επωμισθούμε εξολοκλήρου τη φροντίδα των παιδιών, των γερόντων, των ασθενών, των ΑμΕΑ.
Δοκιμάσαμε την ΕΕ της «ευημερίας» και γευόμαστε καθημερινά, τη φτώχεια και την ανασφάλεια που μας προσφέρει θυσιάζοντας τη ζωή μας στο βωμό της κερδοφορίας των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων και των πολυεθνικών, όπου χάριν της ισοτιμίας μας οδηγούν να δουλεύουμε ως τα βαθιά γεράματα.
Η μητρότητα, έχει μπει κυριολεκτικά στο στόχαστρο γιατί «κοστίζει» στους εργοδότες.
Όμως κανένας αγώνας και καμία μάχη δεν μπορεί να έχει θετικό αποτέλεσμα και προοπτική δίχως τη δική μας οργάνωση και τη συμμετοχή, μαζί με τις μετανάστριες και το ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα που αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα του εργατικού κινήματος και των συμμάχων του.
Μπορούμε να προσδώσουμε με τη μαζική μας συμμετοχή, δύναμη και αποτελεσματικότητα στον αγώνα για την απόκρουση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, για τη βελτίωση της ζωής των παιδιών μας, το ελπιδοφόρο μέλλον της νέας γενιάς.
Μπουχτίσαμε από τις υποσχέσεις των κυβερνήσεων και των πολιτικών κομμάτων που έπλεκαν και πλέκουν τα εγκώμια της ΕΕ, εφαρμόζοντας κατά γράμμα τις οδηγίες της, αλλά και όσων προσπαθούν να μας παραμυθιάσουν ότι μπορεί να γίνει καλύτερη, πιο φιλολαϊκή. Ζήσαμε τους εκάστοτε Περιφερειάρχες και Δημάρχους που πρώτοι αυτοί υλοποίησαν τις αντιλαϊκές αποφάσεις της ΕΕ για τη ημιαπασχόληση και τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, τις ιδιωτικοποιήσεις κοινωνικών δομών. Γυρίζουμε τις πλάτες μας σε όλους αυτούς που με τις πολιτικές τους έφεραν τις γυναίκες και τους νέους στην πρώτη θέση της ανεργίας, στην πρώτη θέση της εφήμερης δουλειάς χωρίς δικαιώματα, καθιστώντας τους το πιο εκμεταλλευόμενο τμήμα της εργατικής τάξης.
Μέρα που το εργατικό και το γυναικείο κίνημα κάνει το δικό του απολογισμό, προετοιμάζει την συνέχεια της δράσης του, σε μία περίοδο που εξαπολύεται μια καταιγιστική επίθεση σε βάρος των όποιων κατακτήσεων έχουν απομείνει στις συνθήκες του καπιταλισμού, όπου είναι πιο σαφής ο ταξικός χαρακτήρας του προβλήματος της ανισοτιμίας των γυναικών. Επιβεβαιώνεται λοιπόν, πως ο καπιταλισμός δεν μπορεί να παραχωρήσει πραγματική ισοτιμία γιατί ακριβώς έρχεται σε αντίθεση με τον εκμεταλλευτικό του χαρακτήρα.
Σήμερα περισσότερο από ποτέ, οι αγώνες του παρελθόντος πρέπει να γίνουν φωτεινά παραδείγματα για τους αγώνες του σήμερα και τους αγώνες του αύριο.
Να παραδειγματιστούμε και να εμπνευστούμε από τις εργάτριες της κλωστοϋφαντουργίας που το 1857 έδωσαν στη Νέα Υόρκη το δικό τους αγώνα για καλύτερες συνθήκες δουλειάς, αξιοπρεπείς μισθούς, λιγότερες ώρες εργασίας.
Να εμπνευστούμε και να παραδειγματιστούμε από τις χιλιάδες εργάτριες, αγρότισσες που έδωσαν το παρόν σε όλους τους αγώνες του εργατικού και λαϊκού κινήματος, σε όλες τις ιστορικές περιόδους της χώρας μας, θυσιάζοντας κάποιες ακόμη και τη ζωή τους.
Σήμερα, η λαϊκή οικογένεια αποτελεί θύμα της επέλασης της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης. Δεν υπάρχει κανένα επίπεδο της ζωής μας που να μην το έχουν τσακίσει. Ανεργία, ελαστικές μορφές απασχόλησης, μαύρη εργασία, αύξηση του συνταξιοδοτικού χρόνου στα 65 χρόνια και βάλε, φοροληστεία. Με το πετσόκομμα των κοινωνικών παροχών, αναγκαζόμαστε να επωμισθούμε εξολοκλήρου τη φροντίδα των παιδιών, των γερόντων, των ασθενών, των ΑμΕΑ.
Δοκιμάσαμε την ΕΕ της «ευημερίας» και γευόμαστε καθημερινά, τη φτώχεια και την ανασφάλεια που μας προσφέρει θυσιάζοντας τη ζωή μας στο βωμό της κερδοφορίας των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων και των πολυεθνικών, όπου χάριν της ισοτιμίας μας οδηγούν να δουλεύουμε ως τα βαθιά γεράματα.
Η μητρότητα, έχει μπει κυριολεκτικά στο στόχαστρο γιατί «κοστίζει» στους εργοδότες.
Όμως κανένας αγώνας και καμία μάχη δεν μπορεί να έχει θετικό αποτέλεσμα και προοπτική δίχως τη δική μας οργάνωση και τη συμμετοχή, μαζί με τις μετανάστριες και το ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα που αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα του εργατικού κινήματος και των συμμάχων του.
Μπορούμε να προσδώσουμε με τη μαζική μας συμμετοχή, δύναμη και αποτελεσματικότητα στον αγώνα για την απόκρουση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, για τη βελτίωση της ζωής των παιδιών μας, το ελπιδοφόρο μέλλον της νέας γενιάς.
Μπουχτίσαμε από τις υποσχέσεις των κυβερνήσεων και των πολιτικών κομμάτων που έπλεκαν και πλέκουν τα εγκώμια της ΕΕ, εφαρμόζοντας κατά γράμμα τις οδηγίες της, αλλά και όσων προσπαθούν να μας παραμυθιάσουν ότι μπορεί να γίνει καλύτερη, πιο φιλολαϊκή. Ζήσαμε τους εκάστοτε Περιφερειάρχες και Δημάρχους που πρώτοι αυτοί υλοποίησαν τις αντιλαϊκές αποφάσεις της ΕΕ για τη ημιαπασχόληση και τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, τις ιδιωτικοποιήσεις κοινωνικών δομών. Γυρίζουμε τις πλάτες μας σε όλους αυτούς που με τις πολιτικές τους έφεραν τις γυναίκες και τους νέους στην πρώτη θέση της ανεργίας, στην πρώτη θέση της εφήμερης δουλειάς χωρίς δικαιώματα, καθιστώντας τους το πιο εκμεταλλευόμενο τμήμα της εργατικής τάξης.
Όλοι και όλες στη συγκέντρωση στα Προπύλαια
την Παρασκευή 7 Μάρτη στις 6 το απόγευμα
H Διοίκηση του Συνδικάτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου